Γιάννης Αλεβίζος November 21, 2014 at 5:56 pm :
Ευχαριστώ τους φίλους που, σαν απαντήσεις στο άνοιγμα του παρόντος σάιτ, μού
έστειλαν αφ΄ενός το http://kinisigelme.wordpress./“κάτι λίγα για το Πολυτεχνείο”
στο οποίο απαντά το εδώ pdf Κάτι πολλά για το Πολυτεχνείο (20-11-2014).pdf
και αφ΄ετέρου το κάτωθι άρθρο το οποίο αμέσως αναδημοσιεύουμε και για τους
μαθητές (για πληροφόρηση) και για τους συναδελφους (για χρήση) και για τον
κάθε Έλληνα (για παράδειγμα)
δείτε την δημοσίευση της DieWelt εδω
- χιλιάδες τα like στον γερμανικό ιστότοπο και εκατοντάδες τα
σχόλια
Ο Μανώλης Γλέζος στην Die Welt
Τον προσεχή Σεπτέμβριο κλείνω τα 91. Αρχίζω να γράφω αυτό το κείμενο 72
χρόνια ακριβώς από τη μέρα που είδα τους Γερμανούς, πάνοπλους, με
μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα, να μπαίνουν στην Αθήνα.
Ήταν 27 Απριλίου του 1941.
Οι περισσότεροι από τους αναγνώστες της εφημερίδας ήταν τότε αγέννητοι.
Όμως εγώ ήμουν ήδη 19 χρόνων.
Δεν έχω καιρό, λοιπόν, ούτε για ψέματα ούτε για μισές αλήθειες.
Θα ήθελα να σας είχα κοντά μου, έναν-έναν, να σας μιλήσω γι’ αυτά που έζησα, που
άκουσα, που είδα. Θα αρκεστώ, ωστόσο, να μοιραστώ από εδώ, μαζί σας , μόνο κάποια
από αυτά.
Μετά, ίσως μπορούμε να κοιταχτούμε αναμεταξύ μας με διαφορετικό βλέμμα…
Α. Η Μάχη της Κρήτης. Για τη Μάχη της Κρήτης έχουν γράψει πολλοί.
Είναι εύκολο να βρείτε σε βιβλία Ιστορίας τι έγινε. Θα διαβάσετε για άντρες,
γυναίκες και παιδιά που, με τσουγκράνες και ραβδιά για όπλα, υπερασπίστηκαν τη
γη τους και τη γη των προγόνων τους.
Απέναντί τους είχαν τον καλύτερο στρατό του κόσμου, τη Βέρμαχτ.
Και ο ουρανός έβρεχε αδιάκοπα αλεξιπτωτιστές...
Όταν η Μάχη τέλειωσε, ο στρατός είχε νικήσει. Μα οι γυναίκες των ηττημένων
που είχαν χάσει παιδιά, αδέρφια, πατεράδες ή συζύγους, κατέβηκαν στο
γιαλό, σκαρφάλωσαν στα βουνά και, όπου βρήκαν νεκρό σώμα εχθρού, το τίμησαν: το
έπλυναν και το έθαψαν, όπως του έπρεπε.
Ο νεκρός δεν ήταν πια εχθρός.
Ήταν ο άταφος αδελφός.
Κι αυτές ήταν οι εγγονές της Αντιγόνης, που έκαναν το χρέος τους απέναντι στους
νεκρούς.
Την ίδια ώρα, οι νικητές έμπαιναν στην Κάνδανο. Στην περιοχή γύρω από το
χωριό είχαν χάσει 27 άντρες. Και τότε, ΩΣ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ, πήραν μια πρωτοφανή
‒ακόμα και για καιρό πολέμου‒ απόφαση: σκότωσαν όσους από τους κατοίκους
βρήκαν και ξεθεμέλιωσαν το χωριό. Φεύγοντας, περήφανοι για το έργο τους, άφησαν
και σχετικές πινακίδες! Αναζητήστε τις στο διαδίκτυο…
Β. Καισαριανή, 10 Μάη 1944. Οι Ναζί εκτελούν τον 19χρονο αδελφό μου.
Αν είχε ζήσει, θα γινόταν δάσκαλος. Μαζί του εκτελούν άλλους ογδόντα έναν άντρες
και δέκα γυναίκες.
1
Στον ίδιο τόπο, εννιά μέρες νωρίτερα, τη μέρα της Πρωτομαγιάς, είχαν εκτελέσει
διακόσιους ακόμα Έλληνες πατριώτες.
Γ. Αμέσως μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, ξεκίνησα αγώνα για να
επιστρέψει η Γερμανία στην Ελλάδα όσα της όφειλε. Τα γνωρίζετε. Πρόκειται για το
αναγκαστικό δάνειο, τις αποζημιώσεις για τις καταστροφές στις υποδομές της χώρας και
τους αρχαιολογικούς θησαυρούς.
Μάλιστα, το 1995, είχα την ευκαιρία να εκθέσω το όλο ζήτημα στο γερμανικό λαό,
τόσο μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας DieZeit, όσο και σε μια αλησμόνητη
εκδήλωση στο Ανόβερο.
Αν το πέρασμα των χρόνων ακύρωνε αρχές και αξίες, αν μετέβαλλε το ΗΘΟΣ των
ανθρώπων, τότε οι τραγωδίες του Σοφοκλή, του Αισχύλου ή του Ευριπίδη δεν θα
έλεγαν σήμερα τίποτα σε κανέναν.
Υπάρχουν όμως μερικά πράγματα που δεν μπαγιατεύουν, που δεν παραγράφονται, που
δεν γερνούν καν.
Και το δίκαιο είναι ένα από αυτά.
Αν σήμερα, με όλο το βάρος των 90 χρόνων μου, συνεχίζω αυτόν τον αγώνα, είναι
γιατί θεωρώ δίκαιο
και για τη Γερμανία και για την Ελλάδα να επιστρέψει η πρώτη όσα οφείλει στη
δεύτερη.
Και προσέξτε κάτι. Δεν θα με ακούσετε ποτέ να μιλάω για ΕΚΔΙΚΗΣΗ.
Εμείς, που χάσαμε αγαπημένους ανθρώπους, δεν νιώθουμε μίσοςγια τον
γερμανικό λαό και δεν επιζητούμε εκδίκηση. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να το κάνουμε. Όσοι
βγήκαμε ζωντανοί από τον πόλεμο, είχαμε χρέος να ζήσουμε και για λογαριασμό
των νεκρών μας. Να αγαπήσουμε για κείνους, να χορέψουμε για κείνους, να
κολυμπήσουμε στη θάλασσα για κείνους.
Μάθαμε, έτσι, να εκτιμάμε και να αγαπάμε τη ζωή. Και το μίσος σε εμποδίζει να
αγαπήσεις τη ζωή.
Στα χρόνια μετά τον πόλεμο, γνώρισα πολλούς Γερμανούς. Χαίρομαι βαθιά όποτε
μου δίνεται η ευκαιρία να τους συναντήσω και οι συζητήσεις μαζί τους είναι πάντα καλή
τροφή για σκέψη.
Όλοι αυτοί, αφού άκουσαν με προσοχή τα επιχειρήματά μου, συμφώνησαν για το
δίκαιο των αιτημάτων της Ελλάδας. Έτσι, στάθηκαν επανειλημμένα στο πλευρό μου,
βοηθώντας
με
να
επικοινωνήσω
με
τον
γερμανικό
λαό.
Αλλά
δεν
αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για τη στάση τους. Αισθάνομαι φιλία για τους ίδιους. Κι
αυτό είναι πολύ πιο πολύτιμο, πολύ πιο ακατάλυτο, πολύ πιο ανθρώπινο, πολύ πιο
ισότιμο.
Κάθε σπιθαμή ευρωπαϊκού εδάφους είναι ποτισμένη με αίμα.
Πληρώσαμε πολύ ακριβά τις θεωρίες των ανωτέρων φυλών και των εθνικών
κρατών.
Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της
αλληλοκατανόησης.
Και η αναγνώριση των όσων η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα εξυπηρετεί απολύτως
αυτήν την Ευρώπη.
Αυτή η Ευρώπη, άλλωστε, θα άρεσε και στον Σίλλερ και στον Γκαίτε και στον
Μπρεχτ.
Αθήνα, 1η Μάη 2013
Δημοσιεύτηκε 6th May 2013 από τον χρήστη kinisienergoipolites@gmail.com
2
Γιάννης Αλεβίζος November 30, 2014 at 12:42 pm :
Απο In.gr για να μην ξεχνιόμαστε
Είκοσι ημέρες σε απεργία πείνας ο Ν.Ρωμανός, σε κρίσιμη καμπή η υγεία του
Αθήνα
Στο νοσοκομείο «Γεώργιος Γεννηματάς» εξακολουθεί να νοσηλεύεται
φρουρούμενος, σε κρίσιμη αλλά σταθερή κατάσταση, ο Νίκος Ρωμανός, ο οποίος
βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 10 Νοεμβρίου διαμαρτυρόμενος γιατί δεν του
χορηγείται εκπαιδευτική άδεια ώστε να παρακολουθήσει τα μαθήματά του στο
πανεπιστήμιο.
Για το απόγευμα της Κυριακής είναι προγραμματισμένη μηχανοκίνητη πορεία
αλληλεγγύης στον απεργό πείνας, καταδικασμένο για τη ληστεία στο Βελβεντό
Κοζάνης Ν.Ρωμανό. Θα ξεκινήσει στις 4 από τα Προπύλαια και αναμένεται να
κατευθυνθεί προς το σταθμό του Μετρό «Εθνική Αμυνα» και από εκεί στο
νοσοκομείο «Γ.Γεννηματάς».
Το βράδυ του Σαββάτου, ο τηλεοπτικός σταθμός των Χανίων, «Νέα Τηλεόραση
Κρήτης» καταλήφθηκε από μέλη κοινωνικών οργανώσεων συμπαράστασης που
ζήτησαν να προβληθεί βίντεο για την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού κάτι
που τελικά έγινε. Μετά την προβολή του βίντεο η ομάδα των ατόμων αποχώρησε
από τον τηλεοπτικό σταθμό.
Αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ, με τη συμμετοχή των βουλευτών Β.Κατριβάνου,
Μ.Παπαδημητρίου και Α.Σταμπουλή, και του Δ.Παπαδάτου εκ μέρους του
Τμήματος Δικαιωμάτων του κόμματος, επισκέφθηκε το Σάββατο το νοσοκομείο
«Γ.Γεννηματάς» και ζήτησε την άμεση παρέμβαση του υπουργού Δικαιοσύνης,
για να «διασφαλιστεί ένα αυτονόητο δικαίωμα και να προστατευτούν η ζωή και η
υγεία ενός νέου ανθρώπου».
«Ο Νίκος Ρωμανός πρέπει να μπορεί να ασκήσει όλα τα δικαιώματα που
προβλέπει ο νόμος. Η δημοκρατία δεν εκδικείται ακόμη και αυτούς που δηλώνουν
ορκισμένοι εχθροί της» αναφέρει ανακοίνωση του Τομέα Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων του ΠΑΣΟΚ με αφορμή την συνεχιζόμενη απεργία πείνας του
Νίκου Ρωμανού.
«Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η υγεία του νεαρού κρατούμενου Νίκου
Ρωμανού, μετά από πολυήμερη απεργία πείνας, επιβάλει την άμεση παρέμβαση
του υπουργείου Δικαιοσύνης. Η παροχή αδείας για λόγους σπουδών κατά τη
διάρκεια της φυλάκισης που εκτίει προβλέπεται από τη νομοθεσία και
3
ανταποκρίνεται στον νομικό μας πολιτισμό. Η Δικαιοσύνη δεν εκδικείται.
Σωφρονίζει» αναφέρει επίσης ανακοίνωση του Τομέα Δικαιοσύνης και
Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της ΔΗΜΑΡ.
Το βράδυ της Παρασκευής, η γιατρός Λίνα Βεργοπούλου που επισκέφθηκε τον
Νίκο Ρωμανό στο «Γ.Γεννηματάς», τόνισε ότι «θα συνεχίσει να διεκδικεί το
αίτημά του για χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών από τη φυλακή, με οδόφραγμα το
σώμα του και με πλήρη γνώση των κινδύνων για την υγεία και τη ζωή του, μέχρι
να κερδίσει ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού».
Newsroom ΔΟΛ
4
Γιάννης Αλεβίζος December 1, 2014 at 4:17 pm :
Ευχαριστώ τους φίλους που με ειδοποίησαν οτι προχτές το βραδυ στο κανάλι της
Βουλής είχε εκτενή και συνεχώς συναρπαστικότατη ομιλία του 101-χρονου
ακαδημαϊκού Kωνσταντίνου Δεσποτόπουλου που στα πλαίσια των εδώ μεριμνών
για γεφυρώσεις γενεών (όχι πλέον τριών αλλά και τεσσάρων) αποτελεί πολύτιμο
υλικό. Αν ανέβει η ομιλία στο youtube θα ενημερώσουμε. Για την ώρα
προσθέτουμε στο παρακάτω βιογραφικό και την πληροφορία οτι σαν νεος δεν
ήταν μόνο πρώιμος καθηγητής παν/μιου και εδώ και στο εξωτερικό αλλά και
παίκτης της Εθνικήσς ποδοσφαίρου και επίσης οτι έκανε τρια χρόνια Μακρόνησο
(δείτε στη Βικιπαίδεια το γιατί) και οτι μια φορά έσωσε εκεί και τη ζωή του Μίκη
Θεοδωράκη (δείτε τον Β τόμο της αυτοβιογραφίας του Θεοδωράκη “Οι δρόμοι
του Αρχάγγελου” που κυκλοφορούσε τις τελευταίες βδομάδες με το Κυριακάτικο
“ΕΘΝΟΣ”
Δεσποτόπουλος, Kωνσταντίνος Ι. Ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος αποφοίτησε
από το A΄ Γυμνάσιο Aθηνών με βαθμό άριστα. Περάτωσε τις πανεπιστημιακές
σπουδές του εργαζόμενος. Παρά ταύτα, και η διδακτορική διατριβή του εγκρίθηκε
με βαθμό άριστα παμψηφεί. Δίδαξε γενική φιλοσοφία και φιλοσοφία του δικαίου
στο Πανεπιστήμιο Aθηνών, στη Σχολή «Aθήναιον», στο Πανεπιστήμιο Nancy της
Γαλλίας και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Aπό το 1984 είναι τακτικό μέλος της
Aκαδημίας Aθηνών και το 1993 υπήρξε Πρόεδρός της. Eίναι ξένο μέλος της
Pουμανικής Aκαδημίας και της Aκαδημίας της Mασσαλίας. Yπήρξε δύο φορές
Yπουργός Παιδείας. Έχει τιμηθεί με ανώτερες διακρίσεις από τους Προέδρους της
Δημοκρατίας Eλλάδας, Γαλλίας και Iταλίας.
Έχει συγγράψει 32 βιβλία με θέματα φιλοσοφίας, φιλολογίας, ιστορίας και
πολιτικής. Kορυφαίο έργο του είναι η Φιλοσοφία του Δικαίου όπου με βάθρο την
πραξιολογία, θεμελιώνεται και αναδιαρθρώνεται το σύστημα του δικαίου.
Ιδιαίτερη σημασία έχουν και τα βιβλία του για τον Πλάτωνα και τον Aριστοτέλη,
στα οποία και διορθώνονται παραδοσιακά λάθη για τις θεωρίες τους. Δύο
κεφάλαια του βιβλίου του Eλληνικά έχουν τίτλους: «Oι Oλυμπιακοί Aγώνες στην
Aρχαία Eλλάδα» και «Oι Έλληνες Φιλόσοφοι και ο Αθλητισμός». Πρόσφατο
βιβλίο του έχει τίτλο Φιλοσοφία και Θεωρία του Πολιτισμού. Ο κ.
Δεσποτόπουλος είναι πάντα παρών εκφράζοντας δυναμικά τη γνώμη του για
μείζονα προβλήματα της ανθρωπότητας.
5
Γιάννης Αλεβίζος December 1, 2014 at 6:29 pm :
http://www.xronos.gr/detail.php?ID=92294
Ένας μεγάλος μας ιστορικός, ο Νίκος Σβορώνος, έλεγε ότι οι Έλληνες για οκτώ
αιώνες, ξεκινώντας από το 1200, ήταν υποχρεωμένοι να αντιστέκονται για να
μπορούν να υπάρχουν. Σε όλες τις περιόδους και τις εποχές που σταματήσαμε να
αντιστεκόμαστε η μοίρα μας ήταν του καρπαζοεισπράκτορα. Όπως ήμαστε τώρα.
Συνέντευξη Γιώργου Καραμπελιά προς Δήμο Μπακιρτζάκη
Η εκθεμελιωτική οικονομική κρίση που βιώνουμε υπακούει σε μεγάλα διεθνή
ρεύματα, αλλά αποτελεί παράλληλα συνέπεια και κορύφωση της παρασιτικής
ένταξης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας στη Δύση. Αυτή ολοκληρώθηκε
στη διάρκεια μιας μακράς ιστορικής διαδρομής, που ξεκινά από τον… 11ο αι.,
όταν ο βυζαντινός ελληνικός κόσμος άρχισε να υποτάσσεται οικονομικά στη
Βενετία και τη Γένοβα. Σταθμοί σε αυτή την πορεία απώλειας της αυτονομίας
μας υπήρξαν αρχικώς η κατάκτηση και ο διαμελισμός του Βυζαντίου, μετά το
1204, η Άλωση του 1453 και, εν συνεχεία, μια ατελής και ανολοκλήρωτη εθνική
χειραφέτηση. Μέσα από τη διαρκή οικονομική πίεση της Δύσης και την
επεκτατική παρουσία της τουρκικής Ανατολής, η ελληνική οικονομία δεν
μπόρεσε να μετεξελιχθεί σε έναν αυτόνομο παραγωγικό πόλο. Tο ελληνικό
κοινοτικό και εταιριστικό παραγωγικό μοντέλο αποσυντέθηκε και οι άρχουσες
τάξεις της προσδέθηκαν παρασιτικά στη Δύση, ως μεταπράτες προϊόντων, ιδεών,
προτύπων. Οι επανειλημμένες απόπειρες για οικονομική και κοινωνική
ολοκλήρωση, κάθε φορά, σκόνταφταν σε αυτή τη διπλή πίεση. Αυτή ακριβώς τη
μακρόσυρτη διαδικασία συγκρότησης και αποδόμησης θα αποκαλέσει «καημό της
ρωμιοσύνης» ο Κωστής Μοσκώφ. Κατά τη διάρκεια των δύο αιώνων της
ελληνικής Αναγέννησης, από το 1700 έως το 1922, ο Ελληνισμός αναπτύσσεται
γοργά και στο οικονομικό πεδίο. Επιλέγοντας ορισμένες προνομιακές «στιγμές»,
τη ναυτοσύνη, τη Μοσχόπολη, τα Αμπελάκια, την «άγρια ανωμαλία» του
αυτόκεντρου σαμιακού μοντέλου, τη Διασπορά και το «χιακό δίκτυο», τους
Φαναριώτες και τον ρόλο τους, προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε τις διαδικασίες της
άνθησης και ταυτόχρονα τις αιτίες της μεταπρατικής υποστροφής. Μια
υποστροφή που βρίσκεται στο υπόβαθρο της σημερινής καθολικής κρίσης του
παρασιτικού οικονομικού μοντέλου στην Ελλάδα. Όταν οι Έλληνες δοκίμασαν να
συγκροτήσουν μια κρατική δομή, με την Επανάσταση του ’21, προσέκρουσαν
στην αντίθεση τόσο της οθωμανικής Αυτοκρατορίας όσο και των δυτικών
δυνάμεων, που δεν επιθυμούσαν τη συγκρότηση ενός νέου ελληνικού κράτους
στη θέση του Βυζαντίου.
Οι συνδυασμένες προσπάθειές τους θα οδηγήσουν στη δημιουργία ενός κράτους –
αθύρματος– που δεν μπόρεσε να προστατεύσει την παραγωγική δραστηριότητα
6
και αποικιοποιήθηκε, μέσω των δανείων, στις δυτικές τράπεζες. Και, δυστυχώς, η
Ελλάδα δεν κατόρθωσε ποτέ να δημιουργήσει ένα ανεξάρτητο και ισχυρό κράτος,
ικανό να προφυλάξει και να ενισχύσει την παραγωγή, με αποτέλεσμα το ελληνικό
κράτος να μεταβληθεί σε παρασιτική απόφυση της Δύσης. Τα παραπάνω δίνουν
το στίγμα του βιβλίου του Γιώργου Καραμπελιά «Μια υπονομευμένη άνοιξη: Στις
ρίζες της οικονομικής εξάρτησης», που παρουσιάζεται σήμερα Σάββατο 22
Μαρτίου και ώρα 19:30 στο Εμποροβιομηχανικό Επιμελητήριο Ροδόπης στην
Κομοτηνή. Το βιβλίο θα παρουσιάσουν ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Νίκος
Αγγελίδης, ο διευθυντής του «Αντιφωνητή» Κώστας Καραΐσκος και ο
συγγραφέας του βιβλίου. Σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Ο Χρόνος», ο
πολυγραφότατος Γιώργος Καραμπελιάς με αφορμή το σημαντικό του έργο «Μια
υπονομευμένη άνοιξη: Στις ρίζες της οικονομικής εξάρτησης» ερωτήθηκε για τα
ιστορικά θεμέλια της ελληνικής κρίσης.
«Ξεκινάω από την εποχή του Βυζαντίου, οπότε υποχρεώθηκαν οι Βυζαντινοί
αυτοκράτορες για να αντιμετωπίσουν από την Ανατολή τους Τούρκους, να
καταλάβουν την Μικρά Ασία, από την άλλη μεριά κατέλαβαν την Σικελία και
αποβιβάστηκαν Δυρράχιο και έφτασαν στην Θεσσαλονίκη. Την ίδια χρονιά
ξεκίνησαν αυτά. Είναι μοιραία αυτή η χρονιά. Από τότε και μετά οι Βυζαντινοί
για να αντιμετωπίσουν το ζήτημα έφεραν τους Ενετούς, τους Ιταλούς και τους
έδωσαν απίστευτα εμπορικά προνόμια, δηλαδή δεν πληρώνουν φόρο καθόλου. Οι
Βυζαντινοί πληρώνουν 10% και αυτοί δεν πλήρωναν καθόλου. Το αποτέλεσμα
είναι ότι σε 100-150 χρόνια είχαν ελέγξει όλη την οικονομία του Βυζαντίου και
στη συνέχεια, όταν δοκίμασαν να αντιδράσουν οι Βυζαντινοί, διότι έγινε μια
εξέγερση στην Κωνσταντινούπολη το 1184, σφάξανε τους Φράγκους, απάντησαν
με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204. Έχουμε μια πολύ παλιά
ιστορία εξάρτησης η οποία αποικιοποίησε ουσιαστικά τον ελληνικό χώρο, ο
οποίος βρισκόμενος μεταξύ Ανατολής και Δύσης, δεν κατόρθωνε να βρει μία
άκρη, πιεσμένος και από τις δύο πλευρές. Οπότε σε αυτές τις συνθήκες οι δικές
μας άρχουσες τάξεις υποχρεωτικά για να επιβιώσουν έγιναν μεταπράτες των
ξένων προϊόντων. Έχω ένα κλασικό παράδειγμα στο βιβλίο μου, το 1750 κάποιος
δοκίμασε να κάνει σαπωνοποιείο στην Κορώνη και το Ναβαρίνο. Παρενέβη ο
Γάλλος πρέσβης, το εμπόδισε, γιατί έτσι θα ανταγωνιζόταν τα σαπούνια
Μασσαλίας και έτσι έχουμε μέχρι σήμερα σαπούνι Μασσαλίας και όχι Κορώνης.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που έσπρωξε τους δικούς μας εμπόρους, βιοτέχνες,
βιομηχάνους εκείνης της εποχής να μεταβληθούν σε μεταπράτες και να κάνουν
απλώς εισαγωγή, εξαγωγή, εμπόριο, το ξαναζήσαμε μετά την δεκαετία του ‘70.
Το πώς έκλεισαν οι ελληνικές βιομηχανίες που παρήγαγαν ηλεκτρικά, είχαν
αρχίσει και στα αυτοκίνητα και έγιναν εισαγωγείς. Αυτό λοιπόν το σενάριο έχει
παιχτεί επί 1.000 χρόνια στην ουσία, παίζεται διαρκώς στην Ελλάδα.
7
Η μεθοδολογία είναι η ίδια; -Η ίδια, η πίεση είναι διπλή. Να πω το εξής
παράδειγμα. Πιεζόμενοι από την Τουρκία, μετά την κατοχή της Κύπρου,
στραφήκαμε προς την ΕΟΚ. Καταργήσαμε τη δασμολογική προστασία των
προϊόντων μας, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει η ελληνική βιομηχανία που
βεβαίως δε μπορούσε να ανταγωνιστεί την γερμανική. Βλέπετε ότι είναι οι ίδιοι
μηχανισμοί, οι οποίοι είναι συνδεδεμένοι με την άρχουσα τάξη, η οποία είναι
παράρτημα των ξένων. Κάποιοι περίμεναν ότι μετά την κρίση οι Έλληνες
εφοπλιστές που είναι πολύ μεγάλοι θα παρενέβαιναν και θα έκαναν κάτι πολύ
απλό, χωρίς να χάσουν κιόλας. Θα έκαναν ένα ομολογιακό δάνειο, να δανείσουν
αυτοί την ελληνική κυβέρνηση και να μην χρειαστεί να πάει ούτε σε μνημόνια
ούτε πουθενά. Δεν ακούστηκε ούτε μία φορά μία τέτοια πρόταση.
Όχι μόνο δεν ακούστηκε, πρόσφατα τους χαρίστηκαν και πρόστιμα. Δεν
φτάνει που φορολογούνται με νόμο της εφταετίας της χούντας, τους έδωσαν
και προνόμια καινούρια. -Λέμε ότι έχουμε ένα κομμάτι διεθνές Ελλήνων που
διαπρέπει. Μόνο που τα καράβια τους τα φτιάχνουν στην Κορέα και στην Κίνα,
τα ασφάλιστρα τα πληρώνουν στο Λονδίνο, το ναυτιλιακό κέντρο είναι η Νέα
Υόρκη. Στην Ελλάδα τουλάχιστον παλιά είχαμε ναυτικούς, τώρα ούτε αυτό
έχουμε. Κάποιοι καπετάνιοι έχουνε μείνει και σιγά σιγά έχει αρχίσει να αλλάζει
και στο επίπεδό των καπετάνιων και επομένως συμπεριφέρονται στη χώρα τους
σαν να είναι αποικία. Γι’ αυτό εξάλλου και τη μόνη ανάπτυξη την οποία βλέπουμε
είναι τουριστική.
Πάντως και πέρα από το μεγάλο τοπίο που περιγράφετε εν ολίγοις, έχουν
εξαιρετική σημασία και ενδιαφέρον οι λεπτομέρειες που υπάρχουν μέσα στο
βιβλίο. Η Χίος, η Σάμος, περιπτώσεις με τον Αλή Πασά κτλ. Όλα αυτά τα
παραδείγματα νομίζω ότι συμβάλουν πολύ στο να κατανοήσει κανείς το πώς
φτάσαμε μέχρι εδώ και το πώς παίχτηκε αυτό το παιχνίδι. -Αυτό εξάλλου το
λέω υπονομευμένη άνοιξη. Δηλαδή, ενώ από το 1700 μέχρι το 1920 ο ελληνισμός
βρίσκεται σε γενικευμένη άνοδο, αυτή δεν κατόρθωσε ποτέ να ολοκληρωθεί. Ο
τίτλος του βιβλίου είναι μια υπονομευμένη άνοιξη διότι έχουμε το ναυτικό μας
που τότε ήταν δεμένο με την εσωτερική παραγωγή, Ύδρα ,Σπέτσες. Έχουμε την
Σάμο που είναι καταπληκτικό παράδειγμα για το πως οι Σαμιώτες κατόρθωσαν να
έχουν μια ενδογενή οικονομία και ταυτόχρονα να είναι δίπλα στην Τουρκία και να
μην μπορούν οι Τούρκοι να τους καταλάβουν ποτέ, σε όλη την διάρκεια της
επανάστασης. Αντιθέτως αυτοί έκαναν επιδρομές στα Μικρασιατικά παράλια.
Έχουμε φοβερά παραδείγματα αντίστασης τα οποία μας κρατάνε μέχρι και
σήμερα.
8
Και σε εποχές μάλιστα πολύ δύσκολες κατά τις οποίες ήμασταν δέσμιοι και
δούλοι. -Πρέπει να παραδειγματιζόμαστε από το αντιστασιακό ύφος. Ένας
μεγάλος μας ιστορικός ο Νίκος Σβορώνος έλεγε ότι οι Έλληνες για οκτώ αιώνες,
ξεκινώντας από το 1200, ήταν υποχρεωμένοι να αντιστέκονται για να μπορούν να
υπάρχουν. Σε όλες τις περιόδους και τις εποχές που σταματήσαμε να
αντιστεκόμαστε η μοίρα μας ήταν του καρπαζοεισπράκτορα. Όπως ήμαστε τώρα.
Να αναφέρω κάτι χαρακτηριστικό, ο πρωθυπουργός της Αγγλίας, το 1790, ο
περιβόητος Γουίλιαμ Πιτ ο νεότερος, είχε προωθήσει στην Αγγλική βουλή μία
συζήτηση και είχαν πει ότι δεν πρέπει να αφήσουμε τους Έλληνες να
αναπτυχθούν και να γίνουν ανταγωνιστές μας στην ανατολική Μεσόγειο, διότι
είχαμε αρχίσει ήδη να τους παίρνουμε τη ναυτιλία στην περιοχή. Έκαναν ό,τι
μπορούσαν, προσπάθησαν να εμποδίσουν την επανάσταση, να χτυπήσουν την
ελληνική παραγωγή. Δεν είδατε σήμερα που κατευθύνονται οι επενδύσεις; Θα
πάνε στο Ελληνικό για τουριστικά, τέτοιου είδους επενδύσεις θέλουν. Δεν θέλουν
επενδύσεις οι οποίες θα κρατήσουν τους αγρότες και τους εργάτες στον τόπο τους
και θα έχουν μια παραγωγική βάση, αλλά θα έχουμε μία τύπου ανάπτυξη με την
οποία θα είμαστε εξαρτημένοι στο διηνεκές. Νομίζω μέσα από το βιβλίο δίνετε
και μία απάντηση για όλες αυτές τις ιδεοληψίες που έχουν κατακλείσει τη
χώρα τα τελευταία χρόνια. -Αυτό είναι το πιο καταπληκτικό. Ένα παράδειγμα το
οποίο αγνοούμε οι περισσότεροι Έλληνες και έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία
είναι το παράδειγμα της Μοσχόπολης, η οποία σήμερα είναι ένα χωριουδάκι δίπλα
στην Κορυτσά στη βόρεια Ήπειρο. Μέχρι το 1766 ήταν η μεγαλύτερη πόλη μετά
την Θεσσαλονίκη με τεράστια βιοτεχνική παραγωγή, είχε ακαδημία, είχε το
πρώτο τυπογραφείο του ελληνικού χώρου. Αυτός ο τόπος διαλύθηκε το 1766 όταν
αποφάσισαν όλοι οι κάτοικοι, λόγω επιδρομών των Τουρκαλβανών και όλων των
συμμοριών από γύρω, να μεταναστεύσουν ομαδικά. Δεν έχει ξαναγίνει στην
ανθρώπινη ιστορία, 40000 άνθρωποι σε μία βδομάδα εγκατέλειψαν την
Μοσχόπολη και έφτασαν από την Βιέννη μέχρι την Κομοτηνή. Σε όλη την Βόρεια
Ελλάδα και μέχρι την Θεσσαλία έχουμε ανθρώπους από την Μοσχόπολη που
σκορπίστηκαν παντού.
Πηγή: http://www.xronos.gr/detail.php?ID=92294
9
Γιάννης Αλεβίζος December 1, 2014 at 6:35 pm :
http://agrinioreport.com/%CE%B3%CE%AC%CE%B6%CE%B1%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%
Γάζα: πόλεμος και δικαιοσύνη
Ο Θουκυδίδης στην περίφημη αντιπαράθεση Μηλίων και Αθηναίων
ξεκαθαρίζει πως ζητήματα δικαίου και δικαιοσύνης ισχύουν μεταξύ ίσων.
Είναι προφανές πως ό,τι συμβαίνει στη Γάζα δεν διαμείβεται μεταξύ ίσων. Από τη
μία πλευρά υπάρχει ο τέταρτος ισχυρότερος στρατός του κόσμου και από την
άλλη δύο εκατομμύρια εξαθλιωμένοι και υπό κατοχή Παλαιστίνιοι.
Η σύγκρουση αυτή τη στιγμή δεν είναι μεταξύ ίσων. Η σύγκρουση είναι μεταξύ
κυρίων και κατεχομένων και αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά, η οποία
διαμορφώνει το ζήτημα της δικαιοσύνης πέραν της ανισότητας των αντιπάλων σε
έναν αγώνα ανάκτησης των δικαίων ενός λαού έναντι των αδικιών οι οποίες έχουν
συσσωρευτεί πάνω του.
Η Ιστορία της περιοχής και αυτή των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων αλλά και
των Αράβων είναι αμείλικτη. Μια γιγάντια σειρά εγκλημάτων, δηλαδή πολέμων
οι οποίοι έχουν σήμερα καταλήξει σε ένα ιστορικό αδιέξοδο. Ενα αδιέξοδο για το
οποίο κανείς δεν έχει τη λύση. Το λεξιλόγιο της σχέσης Ισραηλινών-Παλαιστινίων
περιέχει τις έννοιες: πόλεμος, εκδίκηση, μίσος. Εννοιες όπως συνεργασία,
συμπάθεια και δικαιοσύνη δεν έχουν ακόμη καταχωριστεί στις σελίδες του
λεξικού. Οι Παλαιστίνοι επιζητούν δικαιοσύνη, οι Ισραηλινοί ασφάλεια. Μια
μακρά σειρά πολέμων μεταξύ αραβικών κρατών και Ισραήλ, τα οποία έπαιζαν τον
ρόλο του υπερασπιστή των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, αντικαταστάθηκε από
μια σειρά συγκρούσεων με μη συμβατικά όπλα, τρομοκρατία και τυφλές επιθέσεις
ρουκετών από τους ίδιους τους Παλαιστίνιους εναντίον των Ισραηλινών.
Οι διηγήσεις των δύο αντιπάλων είναι παράλληλες, δεν τέμνονται σε επίπεδο
θεωριών των διεθνών σχέσεων, γιατί ιστορικά το φαινόμενο είναι σχεδόν
μοναδικό. Η εξομάλυνση αυτής της σύγκρουσης είχε στόχο τη δημιουργία δύο
ανεξάρτητων κρατών, τα οποία θα αναγνώριζαν το ένα στο άλλο το δικαίωμα να
συνυπάρχουν εν ειρήνη. Αυτό ήταν το σχέδιο της Συμφωνίας του Οσλο. Η
δολοφονία τού τότε πρωθυπουργού του Ισραήλ Ράμπιν ματαίωσε το όλο
εγχείρημα μια για πάντα.
Οι προσπάθειες στη συνέχεια ήσαν θνησιγενείς και ουδέποτε κατέληξαν σε κάτι
ουσιαστικό. Κατέληγαν όμως σε κάτι επίμονο και θλιβερό: σε πόλεμο. Η Δυτική
Οχθη, ένας χώρος διαμορφωμένος σε γκέτο και πλήρως ελεγχόμενος από το
Ισραήλ, δεν ενδείκνυται για εξεγέρσεις με διάρκεια στον χρόνο και σε βάθος
επιχειρήσεων. Η Γάζα, μια ελάχιστη έκταση, είναι όμως συνεχής,
πυκνοκατοικημένη και μπορεί να προσφέρει μια κάποια εστία αντίστασης κατά
της ισραηλινής κατοχής.
Το φαινόμενο της Χαμάς ή άλλων οργανώσεων είναι στην ουσία ένα δευτερεύον
ζήτημα. Απλά η Δυτική Οχθη ελέγχεται πλήρως, ενώ η Γάζα όχι. Και αυτό είναι
10
που τώρα ο πρωθυπουργός Νιετανιάχου σχεδιάζει να κάνει με το νέο του σχέδιο
για την αποστρατιωτικοποίηση της Γάζας υπό διεθνή έλεγχο.
Για το Ισραήλ, η επίκληση της ασφάλειας είναι η μοναδική του άμυνα απέναντι σε
ένα εμφανές και απροκάλυπτο έγκλημα. Το αν σκοτώνονται άμαχοι και
καταστρέφονται περιουσίες δεν αποτελεί ζήτημα δικαίου και ηθικής τάξης, αλλά
της θέλησης και δυστυχώς και του φόβου του ισχυρού. Γιατί το ζήτημα εδώ
παρουσιάζει ένα καίριο ιστορικό φαινόμενο. Ο περιπλανώμενος και
καταδιωκόμενος Εβραίος της Διασποράς φοβάται. Φοβάται την επανάληψη της
Ιστορίας: το μίσος που βίωσε αιώνες τώρα βρίσκεται και πάλι γύρω του. Και
γνωρίζει πολύ καλά πως αυτή τη φορά είναι ο ίδιος πρόξενος αυτής της φοβερής
μοίρας, ενός δράματος το οποίο παίζεται ανάμεσα στα συντρίμμια και τα
αποκαΐδια της Γάζας.
Γύρω από αυτή τη δαντική σκηνή απλώνεται μια άλλη σκηνή από το έπος του
Μεσαίωνα, αυτή ανάμεσα στους Αραβες. Χώρες διαλύονται και φανατικοί
εξοντώνουν τους αντιπάλους τους προβάλλοντας τις εκτελέσεις στα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης. Οι πρώην προασπιστές των δικαιωμάτων των
Παλαιστινίων βρίσκονται οι ίδιοι μέσα στην ίδια μοίρα με τους πρόσφυγες που
φιλοξενούσαν. Η Συρία είχε πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες Παλαιστίνιους
πρόσφυγες.
Σήμερα εκατομμύρια Σύροι είναι πρόσφυγες. Η σκληρή μοίρα των Παλαιστινίων
έχει αρχίσει να απλώνεται στον αραβικό κόσμο, ο οποίος χρησιμοποίησε το
Παλαιστινιακό για δικούς του σκοπούς. Η αδικία είναι απώλεια του ανθρωπισμού
μας. Η δικαιοσύνη, το μέγιστο αγαθό κατά τον Πλάτωνα, είναι αυτό που θα
λέγαμε πως χαρακτηρίζει την πρόοδο του πολιτισμού, αν κάτι τέτοιο υπάρχει.
Για το Ισραήλ ο υπαρξιακός φόβος, ο οποίος έναντι των ρακένδυτων
Παλαιστινίων είναι μια φαντασίωση, έχει γεννήσει έναν κύκλο αδικίας ο οποίος
αργά ή γρήγορα, παρά την τυφλή υποστήριξη της Ευρώπης και της Αμερικής, θα
επιφέρει μια απόδοση δικαιοσύνης η οποία δυστυχώς θα είναι εις βάρος όλων
όσοι ζουν σε αυτήν τη δέσμια από την Ιστορία περιοχή.Ιστορικά η εμφάνιση του
Ισραήλ στην περιοχή είναι το αποτέλεσμα των ενοχών της Ευρώπης για το
ειδεχθές έγκλημα του Ολοκαυτώματος. Ηταν το τίμημα της εξαργύρωσης αυτών
των ενοχών με την εξαθλίωση ενός άλλου λαού, ο οποίος αναγκάστηκε να
εκπατριστεί για να στεγαστούν αυτοί τους οποίους ένα άλλο εγκληματικό μίσος
έδιωξε και εξόντωσε από τις δικές τους πατρίδες.
Ινα πληρωθεί η ρήση του προφήτη Ησαΐα: «επαχύνθη γαρ η καρδία του λαού
τούτου, και τοις ώσιν αυτών βαρέως ήκουσαν και τους οφθαλμούς αυτών
εκάμμυσαν μήποτε ίδωσιν τοις οφθαλμοίς και τοις ώσιν ακούσωσιν και τη καρδία
συνώσι… Και είπα: ως πότε Κύριε, και είπεν: έως αν ερημωθώσι πόλεις παρά το
μη κατοικείσθαι και οίκοι παρά το μη είναι ανθρώπους, και η γη καταλειφθήσεται
έρημος…» (στ, 10-12).
Νικόλαος Α. Μπινιάρης efsyn.gr
11
Γιάννης Αλεβίζος December 2, 2014 at 6:58 pm :
http://www.theguardian.com/world/2014/nov/30/athens-1944-britains-dirtysecret?CMP=fb_gu&commentpage=4
Γιάννης Αλεβίζος December 4, 2014 at 7:52 am :
http://www.tovima.gr/society/article/?aid=655899
3 Δεκεμβρίου 1944: Η κόκκινη γραμμή
της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας
70 χρόνια από τη συννεφιασμένη Κυριακή και τη Μάχη της Αθήνας που
καθόρισε το πολιτικό μέλλον της χώρας
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 03/12/2014 06:00
3 Δεκεμβρίου 1944, οργή για τους πρώτους νεκρούς.
12
«Η 3η Δεκεμβρίου 1944 ήταν στην Αθήνα μια μέρα ψυχρή και σκληρή. Μια μέρα που θα
έμενε στην Ιστορία. [...] Πυκνά πλήθη συνέρρεαν σαν διογκούμενοι χείμαρροι προς τον
ομφαλό της πρωτεύουσας, την πλατεία Συντάγματος. Και οι λέξεις που κυριαρχούσαν
ήσαν:
"Το απαγορευμένο συλλαλητήριο. Θα το χτυπήσουν;"
Πενήντα δύο ημέρες είχαν περάσει από τη 12η Οκτωβρίου, όταν έφυγαν οι τελευταίοι
Γερμανοί και έληγε η Κατοχή».
Ήταν η ημέρα που έκτοτε έριξε βαριά τη σκιά της στη σύγχρονη πολιτική Ιστορία. Το
χαρακτηριστικό απόσπασμα που προηγήθηκε ανήκει στον δημοσιογράφο Σόλωνα Ν.
Γρηγοριάδη, ο οποίος στα «Φοβερά ντοκουμέντα» του επισημαίνει αυτή την περίοδο ως
την έναρξη ενός νέου διχασμού, στη θέση του μέχρι πρότινος διπόλου «βενιζελικοί μοναρχικοί». Η Αριστερά μέσω της δράσης της στη γερμανική κατοχή εισήλθε πια
ορμητικά στο πολιτικό προσκήνιο λαμβάνοντας κορυφαία θέση για τα τεκταινόμενα. Το
ΚΚΕ των μαχητικών λαϊκών κινητοποιήσεων του Μεσοπολέμου τίθεται ως ομοτράπεζος
συνομιλητής των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων για την τύχη της χώρας μετά την
απελευθέρωση. Πλέον, ο διαχωρισμός δεξιός - αριστερός κυριαρχεί σε πόλεις και χωριά,
αφήνοντας το στίγμα ισχυρό σε πολλές περιπτώσεις και 70 χρόνια μετά, κατά τον 21ο
αιώνα.
Εκείνο το πρωινό
«Ώρα 10.30 περίπου η μεγάλη πλατεία κόντευε σχεδόν να γεμίσει. Και έως τότε τίποτα το
ανησυχητικό δεν είχε συμβεί. Στους εξώστες και στα παράθυρα των ξενοδοχείων "Μεγάλη
Βρετανία" και "Κινγκ Τζορτζ", πλήθος Αμερικανών και Άγγλων ανταποκριτών του Τύπου
παρακολουθούσαν ζωηρά το θέαμα και τραβούσαν συνεχώς φωτογραφίες. Από τους
εξώστες και τα παράθυρα όμως του κτηρίου της Αστυνομικής Διεύθυνσης, και προπαντός
από τη στέγη των Παλαιών Ανακτόρων, άλλα μάτια ενέδρευαν βλοσυρά και έβλεπαν
εχθρικά εκείνο το αποφασισμένο και οργίλο ανθρώπινο ποτάμι.
Ξαφνικά, πέρα από την πλατεία στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, ακούστηκαν πυκνοί
πυροβολισμοί. [...] Έξω από την πρωθυπουργική κατοικία έγινε συμπλοκή μεταξύ της
φρουράς του και του πλήθους, που κατέβαινε τη λεωφόρο για το Σύνταγμα. [...]
Στο μεταξύ η συρροή του πλήθους στην πλατεία συνεχιζόταν και κατά τις 10.45 ακούστηκε
μεγάλη βουή από τη δεξιά πλευρά. Μια τεράστια μάζα που κυλούσε από τη λεωφόρο
Αμαλίας κατόρθωσε να διασπάσει την αστυνομική ζώνη και εισόρμησε αλαλάζοντας στον
χώρο μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Η προπομπή τους, ορμητική και
κραυγαλέα, προχώρησε παραπέρα, προς τη Διεύθυνση της Αστυνομίας, ένα ψηλό,
τετραώροφο κτήριο που δέσποζε στη διασταύρωση των λεωφόρων Βασιλίσσης Σοφίας και
Αμαλίας. Τότε έγινε το μεγάλο κακό. [...]
Και κάποια στιγμή, από την πύλη του κτηρίου της Διεύθυνσης της Αστυνομίας, κάποιο
άτομο με χακί παντελόνι και λευκό πουκάμισο πετάχτηκε στον δρόμο κραυγάζοντας:
"Πυροβολήστε λοιπόν τους παλιανθρώπους..."»
13
Η αφήγηση του Σόλωνα Ν. Γρηγοριάδη («Τα φοβερά ντοκουμέντα - Δεκέμβριος 1994 - Το
ανεξήγητο λάθος», εκδ. Το Βήμα Βιβλιοθήκη, 2010, σελ. 47-48) είναι γλαφυρή και
αποτυπώνει το συννεφιασμένο πρωινό που έμελλε να φέρει αντάρα στην ελληνική πολιτική
ζωή.
Εύλογα τα ερωτήματα για το πώς φτάσαμε ως εκείνο τον πρώτο πυροβολισμό· αντίστοιχα
πολλές οι απαντήσεις, οι οποίες συγκλίνουν επίσης σε δύο διχασμένες αφηγήσεις για την
περίοδο που άλλαξε τη μεταπολεμική Ελλάδα. Ο κόκκινος Δεκέμβρης του '44 για κάποιους
αναφέρεται στις αιματηρές συγκρούσεις της Μάχης της Αθήνας και για τους υπόλοιπους
στην ευκαιρία του ΕΑΜ, όπου πρωτοστατούσαν οι κομμουνιστές, να πάρει την εξουσία.
Το δίκοπο μαχαίρι
Δεδομένο είναι πάντως ότι το ΕΑΜ και ο στρατιωτικός σχηματισμός του, ο ΕΛΑΣ, είχαν
μπει για τα καλά στο παιχνίδι της εξουσίας ελέγχοντας μεγάλο μέρος της ελληνικής
υπαίθρου πριν από την αποχώρηση των Γερμανών. Πρωταγωνιστώντας στην αντίσταση
κατά του κατακτητή, οι αντάρτικες ομάδες είχαν κερδίσει την εύνοια πλήθους πολιτών σε
αστικά κέντρα και ύπαιθρο, ενώ είχαν καταφέρει να εφοδιάζονται με στρατιωτικό -και όχι
μόνο- υλικό από τις βρετανικές ένοπλες δυνάμεις εκτός από τη λαφυραγώγηση των
κατοχικών δυνάμεων που νικούσαν στη μάχη και τον «θησαυρό» που απέκτησε με την
παράδοση και τον αφοπλισμό της ιταλικής μεραρχίας «Πινερόλο».
Οι δυνάμεις ανταρτών που ήταν πιστές στην κυβέρνηση του Καΐρου είχαν ως κορμό τους
τον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα. Η αντιπαλότητα, σε πολιτική βάση, μεταξύ των δύο
ανταρτικών σωμάτων εκδηλώθηκε πριν από την απελευθέρωση. Παράλληλα, άλλες
μικρότερες οργανώσεις, όπως η αντικομμουνιστική και φιλοβασιλική Χ του
αντισυνταγματάρχη Γεωργίου Γρίβα, που είχαν αναλάβει δράση, χωρίς ωστόσο να
βρίσκονται «στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας», από τον δεύτερο χρόνο της Κατοχής.
Κύριοι αντίπαλοι πάντως για το ΕΑΜ ήταν τα Τάγματα Ασφαλείας. Δρούσαν στο πλευρό
των γερμανικών δυνάμεων κατοχής και ορισμένες φορές τα υποκαθιστούσαν, ενώ έχουν
καταγραφεί και αρκετές αγριότητες σε βάρος δυνάμεων του ΕΑΜ / ΕΛΑΣ, από τις οποίες
λάμβαναν λυσσαλέα απάντηση, ακόμη και την περίοδο που ακολούθησε την αποχώρηση
των στρατευμάτων της Βέρμαχτ. Συστάθηκαν σε μια περίοδο που το ΕΑΜ είχε εδραιώσει
αισθητά την παρουσία του στον αντικατοχικό αγώνα και οι γερμανικές δυνάμεις ζητούσαν
«συμμάχους» για να ελαφρυνθούν από το βάρος των απωλειών. Ειδικά σε αυτή την
περίοδο, οι άνδρες που στελέχωναν τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν σφοδροί πολέμιοι των
κομμουνιστών.
Με την αποχώρηση των Γερμανών, ο ΕΛΑΣ ζητούσε από τα Τάγματα Ασφαλείας να
παραδοθούν στο όνομα της κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Εκείνη τη στιγμή,
«νομιμόφρονες» ήταν οι ανταρτικές ομάδες. Οι ταγματασφαλίτες ωστόσο γνώριζαν ότι
κινδύνευαν ανά πάσα στιγμή από αντίποινα και θα αντιμετώπιζαν τη δικαιοσύνη με βαριές
κατηγορίες. Γι' αυτό τον λόγο προτιμούσαν να παραδοθούν με τον οπλισμό τους σε
Βρετανούς ή σε εθνικόφρονες ανταρτικές ομάδες.
14
Η ΟΠΛΑ (Οργάνωσης Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών) είχε ήδη αναλάβει δράση στο
όνομα του ΕΑΜ. Δωσίλογοι και μαυραγορίτες βρήκαν τον θάνατο από τις ένοπλες ομάδες
της, αλλά και εθνικόφρονες. Λαϊκά δικαστήρια στήθηκαν με αμφίβολες ετυμηγορίες (η
υπόθεση της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη μέσα στην αντάρα των Δεκεμβριανών ήταν
χαρακτηριστική). Εν τούτοις, η κατάσταση δεν πήρε διαστάσεις πογκρόμ εναντίον των
συνεργατών των Γερμανών, όπως συνέβη στη Γαλλία, ή αντιπάλων. Προκαλούσε κυρίως
τρόμο στους αντιπάλους του ΕΑΜ, στον βασικό κορμό των ψηφοφόρων του Λαϊκού
Κόμματος ή των βενιζελικών, οι οποίοι δεν ήταν και λίγοι -όπως ήταν φυσικό, τα δύο
μεγαλύτερα κόμματα δεν είχαν απολέσει μεμιάς τους οπαδούς τους, όσο και αν είχε
ισχυροποιηθεί η Αριστερά- στα χαμηλότερα στρώματα. Παράλληλα, λειτουργούσε
πολιτοφυλακή, εν είδει αστυνομικού σώματος, σε πολλές περιοχές που βρίσκονταν υπό τον
έλεγχο του ΕΑΜ / ΕΛΑΣ.
Λιγοστές, συγκριτικά, ήταν και οι δυνάμεις της Χωροφυλακής και της Αστυνομίας. «Κατά
τας αρχάς Οκτωβρίου 1944 ότε ήρξατο και συνετελέσθη η αποχώρησις των Γερμανικών
στρατευμάτων κατοχής εξ Ελλάδος αι δυνάμεις του Σώματος της Ελληνικής Χωροφυλακής
ευρέθησαν συνεπτυγμέναι εις τα μεγάλα αστικά κέντρα, ως εις Αθήνας, Θεσσαλονίκην,
Πάτρας, Τρίπολιν, Καλάμαι, Λάρισαν κ.λπ. καθημαγμέναι μεν και αποδεκατισμέναι εκ του
τριετούς διμετώπου αγώνος τόσον κατά των εχθρικών δυνάμεων κατοχής, όσον και κατά
των εσωτερικών εχθρών του Έθνους των Κομμουνιστών, αλλά με ηθικόν ακμαιότατον και
αδάμαστον ψυχικήν αντοχήν, ενδυναμωμένη επί πλέον εκ της προσδοκίας του εγγίζοντος
τέλους της Ελληνικής τραγωδίας» αναφέρεται στο βιβλίο «Δράσις της Χωροφυλακής κατά
την περίοδον 1941 - 1950» (Αρχηγείον Β. Χωροφυλακής, Διεύθυνσις Οργανώσεως - Τμήμα
Μελετών, Τυπογραφείον Β. Χωροφυλακής, Αθήναι 1962). Οι δυνάμεις της «ανήρχοντο τότε
εις 2,1/2 - 3 χιλιάδες Αξιωματικούς και οπλίτας και ήσαν σχεδόν άοπλοι».
Πιστοί στην κυβέρνηση του Καΐρου, οι χωροφύλακες δεν προέβαλαν «αντίστασιν εις τον
ΕΛΑΣ, πλην εις ελαχίστας περιπτώσεις και όπου οι κομμουνισταί επετέθησαν κατά των
δυνάμεων της Χωροφυλακής». Άνδρες του Σώματος από την επαρχία κινήθηκαν προς
Αθήνα για να ενταχθούν στις συμπαγείς ομάδες της Χωροφυλακής, στα οποία έστησαν
ενέδρες ο ΕΛΑΣ είτε σε ομάδες είτε σε μεμονωμένους άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε όχι. Ο
δρόμος για τον Δεκέμβρη είχε στρωθεί.
Το αγγλικό σχέδιο
«Κατά τας παραμονάς της απελευθερώσεως, μέγα μέρος της Ελλάδος, σχεδόν ολόκληρος η
ύπαιθρος χώρα, πλην των πόλεων και τινων κωμοπόλεων εις τας οποίας ημύνοντο
σθεναρώς αι δυνάμεις της Χωροφυλακής και των Ταγμάτων Ασφαλείας, είχε περιπέσει εις
χείρας των ελασιτών, οι οποίοι παρεσκεύαζον δραστηρίως την ολοκληρωτικήν των
κυριαρχίαν. Οι Γερμανοί, αρχάς Οκτωβρίου 1944, απέσυρον βαθμηδόν τας δυνάμεις των
από τας επαρχίας και συντεταγμένα ισχυρώς ελάμβανον τας οδούς αποχωρήσεως εκ της
Ελλάδος» αναφέρεται στην έκδοση της Χωροφυλακής, δείχνοντας γλαφυρά την
υπολογίσιμη δύναμη του ΕΑΜ, με τον ΕΛΑΣ να αριθμεί περί τις 15.000 στρατεύσιμους και
με τα εκατοντάδες χιλιάδες μέλη του Απελευθερωτικού Μετώπου να προσφέρουν διαρκή
και σημαντικότατη υποστήριξη.
15
Η ρήξη Αριστεράς - Δεξιάς, η εμβληματική παρουσία του ΕΑΜ / ΕΛΑΣ και η αδυναμία του
ΕΔΕΣ να είναι το αντίπαλο δέος στον αριστερό σχηματισμό, οδήγησαν από νωρίς ακόμα
τους Βρετανούς, ήδη από το 1943, να καταστρώσουν τα πλάνα τους για την αντιμετώπιση
της ραγδαίας εξάπλωσης του «κομμουνιστικού κινδύνου» αμέσως μετά την αποχώρηση
των Γερμανών.
Με ημερομηνία 18 Ιουλίου 1944, ένα άκρως απόρρητο σχέδιο (παρατίθεται μαζί με άλλα
ντοκουμέντα στο βιβλίο του Πέτρου Στ. Μακρή-Στάικου «Ο "Δεκέμβρης" του 1944 Τέσσερα άγνωστα κείμενα», εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 2014) που υπογράφει ο συνταγματάρχης
Τζ. Μ. Στίβενς μοιάζει σαν να αποτελεί τα προσχεδιασμένα βήματα για τη δράση των
βρετανικών δυνάμεων με σκοπό το κλείσιμο της «ελληνικής περιπέτειας» και τον φραγμό
στον «ερυθρό κίνδυνο».
Ο βρετανός πρωθυπουργός Γουίνστον Τσόρτσιλ πάντως λίγες εβδομάδες μετά, τον
Αύγουστο του 1944, σημείωνε προς τον υπουργό Εξωτερικών Άντονι Ίντεν: «...είτε θα
υποστηρίξουμε τον Παπανδρέου, αν χρειαστεί και με τη βία όπως έχουμε συμφωνήσει, είτε
θα πάψουμε να έχουμε τις οποιεσδήποτε βλέψεις στην Ελλάδα».
Οι ροές οπλισμού και άλλων υλικών προς τον ΕΛΑΣ περιορίζονται δραστικότατα, οι
Βρετανοί πασχίζουν να μην πέσουν γερμανικά στρατεύματα -και ο οπλισμός τους φυσικάστα χέρια των ανταρτών του ΕΛΑΣ διαμηνύοντας στους κατακτητές να μην παραδοθούν σε
αυτούς ενώ παράλληλα επιφορτίζονται με τη συγκρότηση ικανού μάχιμου στρατεύματος
που θα επιβάλει τη γραμμή Λονδίνου και Καΐρου.
Ενώ ο πρωθυπουργός -με τις ευλογίες των Βρετανών- Γεώργιος Παπανδρέου ζητούσε το
καλοκαίρι από τον Τσόρτσιλ «βρετανική ένοπλη βοήθεια» για να δημιουργήσει εθνικό
στρατό και αστυνομία, οι Σύμμαχοι είχαν στον νου τους την εν εξελίξει επιχείρηση
προώθησης σε ιταλικό έδαφος. Παρ' όλα αυτά, μόλις οι Γερμανοί αποχώρησαν από την
Ελλάδα τον Οκτώβριο, οι Βρετανοί με ρητές εντολές Τσόρτσιλ άφησαν κατά μέρος τα
πάντα και επικέντρωσαν τις δυνάμεις τους στην ελληνική υπόθεση.
Ο... ανοιχτός δρόμος του ΕΑΜ
Πάντως κατάλυση εξουσίας καταλογίζεται από αρκετούς στο ΕΑΜ με την κίνηση να μπει
στη Θεσσαλονίκη και να την απελευθερώσει παρά τις ρητές εντολές της κυβέρνησης του
Καΐρου να μην μπουν ένοπλα τμήματα στα αστικά κέντρα.
«Τα Δεκεμβριανά δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία για κανέναν από τους εμπλεκομένους. Το
ΕΑΜικό κίνημα και η ηγεσία του, αν και βρέθηκαν σε κατάσταση αμύνης, δεν μπορούμε να
πούμε πως πιάστηκαν στον ύπνο. Περίμεναν ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν η σύγκρουση,
αν και δε φαίνεται να είχαν μαντέψει ούτε την έκταση που πήρε - ούτε τη σημασία της. Σε
κάθε, πάντως, περίπτωση, δεν επιδίωξαν να έχουν την πρωτοβουλία σ' αυτήν την
εξέλιξη»σημειώνει χαρακτηριστικά ο ιστορικός και δημοσιογράφος Γιώργος Πετρόπουλος
(«Ωμή επέμβαση των Άγγλων στην Ελλάδα», «Ριζοσπάστης», 3.12.2000).
16
Έτσι, ενώ ήταν γνωστές οι προθέσεις των Άγγλων, η ηγεσία του ΕΛΑΣ δεν έδωσε σαφή
εντολή να τους χτυπήσουν ούτε νωρίτερα όταν είχαν την υπεροπλία, αλλά ούτε και όταν
άρχισαν να δέχονται πίεση με αποτέλεσμα οι βρετανικές δυνάμεις να αιχμαλωτίσουν, χωρίς
να πέσει πυροβολισμός, ένα ολόκληρο σύνταγμα του ΕΛΑΣ στη Φιλοθέη όταν άρχισαν οι
εχθροπραξίες και εν τέλει να βρεθούν πανέτοιμοι με τη μακρόχρονη προπαρασκευή τους
και την αποβίβαση ισχυρών δυνάμεων στον Φαληρικό όρμο.
Στόχος του ΕΛΑΣ ήταν η «ντόπια αντίδραση» και οι δωσίλογοι. Αυτούς γνώριζαν καλά,
αυτούς αντιμετώπιζαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής μαζί με τις δυνάμεις της Βέρμαχτ.
Φυσικό είναι λοιπόν η εαμική ηγεσία να βρίσκεται με την εντύπωση της ισχύος και την
επιθυμία να μην εμπλακεί τελικά σε «εσωτερικές υποθέσεις» ο αγγλικός παράγων - μια
στάση που στην τελική ανάλυση οδήγησε στη μάχη της Αθήνας στην οποία μετά τις πρώτες
ενθουσιώδεις επιθέσεις βρισκόταν σε όλο και πιο δυσχερή θέση.
Εκτίμηση λανθασμένη -όπως μπορεί να κρίνει κανείς εκ των υστέρων- μαζί με την
απρόσκοπτη συγκέντρωση δυνάμεων στο πλευρό της κυβέρνησης Παπανδρέου με την
ενεργό συμμετοχή των βρετανικών δυνάμεων.
«Αι απόρρητοι διαταγαί της Κυβερνήσεως είναι κατηγορηματικαί: Καμία εμπιστοσύνη εις
τον ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ και καμία συνεργασία διά την τήρησιν της τάξεως. [...] Τα Τάγματα
Ασφαλείας ευρίσκονται εις δυσχερεστάτην θέσιν, διότι έχουσι αποκηρυχθή υπό της
Κυβερνήσεως ως προδοτικά. Καταλλήλως, όμως, ο στρατιωτικός διοικητής τα ειδοποιεί να
συνεχίσωσι τας υπηρεσίας των με τη δήλωσιν -ουχί ακριβή- ότι θα τύχωσι συγνώμης.
Χρειάζονται αυτά ως αντίπαλοι κατά του ΕΑΜ, το οποίο επιμόνως ζητεί τη διάλυσίν των»
πληροφορεί ο τότε διοικητής της Ορεινής Ταξιαρχίας συνταγματάρχης Θρασύβουλος Ι.
Τσακαλώτος («40 χρόνια στρατιώτης της Ελλάδος - Πώς εκερδίσαμε τους αγώνες μας 1940
- 1949», Αθήναι, εκ των Τυπογραφείων της «Ακροπόλεως», 1960, σελ. 578).
Η στάση της βρετανικής κυβέρνησης είναι γνωστή, με τα καίρια τηλεγραφήματα του
Τσόρτσιλ να βγάζουν από την αμήχανη θέση τον αγγλικό στρατό και να τον θέτει προ των
ευθυνών του απέναντι στον κομμουνιστικό κίνδυνο. «Είσθε υπεύθυνος για την τήρηση της
τάξεως στην Αθήνα και πρέπει να εξουδετερώσετε ή να συντρίψετε όλες τις ομάδες του
ΕΑΜ / ΕΛΑΣ που θα πλησιάσουν προς την πόλη... Μη διστάζετε πάντως να ενεργείτε σαν
να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη όπου έχει ξεσπάσει τοπική εξέγερση» διέταζε τον
στρατηγό Ρόναλντ Σκόμπι και ο αρχιστράτηγος των αγγλικών και ελληνικών ενόπλων
δυνάμεων στην Ελλάδα έφερε λίαν επιτυχώς σε πέρας τη δύσκολη αποστολή του.
«Για το ΕΑΜ και την Αριστερά η κατάσταση πλησίαζε το αδιέξοδο. Οι δυνάμεις τους ήταν
κυρίαρχες σε όλη την εκτός Αθηνών Ελλάδα. Όμως στην πρωτεύουσα χτίζονταν
προσεκτικά ένα καθεστώς που καμία συμφωνία δεν είχε προβλέψει. Η βρετανική
αποφασιστικότητα εμπόδιζε κάθε συζήτηση και ακύρωνε "εν τη γενέσει" κάθε εναλλακτικό
σχέδιο. [...] Από την άλλη η ηγεσία της Αριστεράς έπρεπε να λάβει υπόψη της τόσο την
ανάγκη για εξωτερική επισιτιστική βοήθεια όσο και τις περιπλοκές που θα προέκυπταν από
τη σύγκρουση με τα συμμαχικά στρατεύματα ενώ ο πόλεμος διαρκούσε ακόμα. Το αδιέξοδο
φαινόταν απόλυτο» παρατηρεί ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικών
17
Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γιώργος Μαργαρίτης («Από
τον Λίβανο έως τη Βάρκιζα», στον 17ο τόμο της «Ιστορίας των Ελλήνων», εκδ. Δομή).
Με μεγάλα τμήματά του στην Ήπειρο και στη Μακεδονία, εκτός Αθηνών, με πολεμικό
υλικό ετερόκλητο, χωρίς επάρκεια πυρομαχικών και χωρίς σημαντικά βαρέα όπλα, ο ΕΛΑΣ
όδευσε στη μάχη του Δεκέμβρη σαν να ήθελε να επιδείξει τον ηρωισμό των ανδρών του και
να αποκαλύψει το εν πολλοίς αδιέξοδο στις στρατηγικού χαρακτήρα κινήσεις του. Για
κάποιους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «αυτοκτονία» έτσι όπως εξελίχθηκε η
προπαρασκευή, με διαρκή λάθη και αντικειμενικές δυσκολίες. Αλλά και πρωτύτερα, αν είχε
κυριαρχήσει διά των όπλων στα αστικά κέντρα και διεκδικούσε de facto την εξουσία θα είχε
καλύτερη τύχη; Πιθανόν, αλλά όλα αυτά είναι υποθέσεις που έχει φροντίσει η ίδια η ορμή
της ιστορικής περιόδου να πετάξει στην άκρη. Όπως απορρίφθηκε από τον εμβληματικό
κομμουνιστή ηγέτη Γκιόργκι Ντιμιτρόφ (8.12.1944) το αίτημα του ΚΚΕ για συνδρομή από
τα κομμουνιστικά κόμματα.
Οι διαδηλώσεις, το πολιτικό «όπλο» του ΕΑΜ
Η κατεχόμενη Αθήνα συνταράχτηκε από αιματηρές διαδηλώσεις και απεργίες που
κινητοποίησε το ΕΑΜ, τόσο για την επιστράτευση εργαζομένων ώστε να σταλούν σε
εργοστάσια στη Γερμανία όσο και για τις αγριότητες των Βουλγάρων. Αυτή η «παράδοση»
συνεχίστηκε και με την απελευθέρωση της πόλης στις 12 Οκτωβρίου 1944.
Όπως γράφει ο ιστορικός Ιάσων Χανδρινός, «πρώτο κατέβηκε το ΚΚΕ. Την επόμενη της
εορταστικής μέρας, ένα τεράστιο "λαϊκό κύμα" με την καθοδήγηση όλων των Αχτίδων της
ΚΟΑ, ξεχύθηκε από τους προσφυγικούς συνοικισμούς στη λεωφόρο Πανεπιστημίου με
ζητωκραυγές υπέρ του ΕΑΜ και του Κόμματος και ζητώντας την παραδειγματική τιμωρία
των προδοτών - το πιο "καυτό" αίτημα των ημερών. Στο πλήθος ξεχώριζαν παπάδες
(μερικοί με κόκκινες σημαίες), γριές γυναίκες και μικροί μαθητές. Ο συγγραφέας Γιώργος
Θεοτοκάς, από τους πιο διεισδυτικούς παρατηρητές της τότε αθηναϊκής καθημερινότητας,
δήλωνε στο ημερολόγιό του πως αυτά τα πρωτόγνωρα κοινωνικά φαινόμενα, όπως και τα
χιλιάδες σφυροδρέπανα που είχαν πλημμυρίσει τους τοίχους "ξεσκέπαζαν, σε μια απότομη
στροφή της ιστορίας, μια πρωτεύουσα κόκκινη". [...] Οι συνθήκες της φασιστικής κατοχής
και οι αγώνες κατά των κατακτητών και των συνεργατών τους, είχαν αναδείξει σε
μάρτυρες και ήρωες τα λαϊκά στρώματα που δικαιωματικά αξίωναν πλέον την άνευ όρων
ανακατανομή της πολιτικής τράπουλας.
»Τρεις μέρες αργότερα θα ριχνόταν στη "μάχη των εντυπώσεων" και ο αστικός κόσμος. Στο
εξίσου ογκώδες συλλαλητήριο, το παρόν έδινε η ευπαρουσίαστη αστική τάξη της Αθήνας:
ώριμοι άντρες, οικογενειάρχες, φοιτητές και καλοντυμένες κοπέλες, μια ετερόκλητη
συμμαχία με πολιτικές τοποθετήσεις που ποίκιλαν από τη φιλελεύθερη δημοκρατία έως τον
"μοναρχοφασισμό". Η έντονη αντιεαμική συνείδηση των μεσοαστικών και μεγαλοαστικών
στρωμάτων θα τροφοδοτούσε ένα "μαύρο μέτωπο" το οποίο στις μάχες του Δεκέμβρη θα
συναποτελούσαν ο αναβαπτισμένος ελληνικός στρατός της Μέσης Ανατολής (Ιερός Λόχος,
ΙΙΙ Ορεινή Ταξιαρχία Ρίμινι), τα Σώματα Ασφαλείας (Αστυνομία Πόλεων, Χωροφυλακή,
Ασφάλεια) και -φυσικά- οι άνδρες και αξιωματικοί των Ταγμάτων Ασφαλείας που
περίμεναν υπομονετικά στους στρατώνες του Γουδή, την εξιλέωση στο πρόσωπο της
18
εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης και των Βρετανών» («Αθήνα, Οκτώβριος 1944»,
18.11.2012).
Σύγχυση
Ο δρόμος προς τον Δεκέμβρη ήταν γεμάτος αντιφάσεις και απρόοπτα που έθεταν σε τροχιά
σύγκρουσης χωρίς να γίνεται η αποφασιστική κίνηση από καμία πλευρά...
Χαρακτηριστικό της σύγχυσης που επικρατούσε είναι περιστατικό που δημοσιοποιεί ο
ιστορικός Μανόλης Κασιμάτης με την άφιξη του στρατάρχη Αλεξάντερ στην Ελλάδα στις
11.12.1944 (περιλαμβάνεται στη μελέτη «Καταγράφοντας τη δράση της βρετανικής
αεροπορίας τον Δεκέμβρη του 1944», Αθήνα 2013). «Το αεροδρόμιον του Καλαμακίου,
όπου έφθασα την 2 μ.μ. απέχει περί τα 10 χιλιόμετρα από το κέντρον της πόλεως. Η άμυνά
του ήτο ασθενής, η πέριξ περιοχή ήτο εις χείρας του ΕΛΑΣ και η μόνη τηλεφωνική
επικοινωνία ήτο δυνατή μέσω ενός σταθμού υπό τον έλεγχον του ΕΛΑΣ. Είχον ως τόσον την
ευγένειαν να με συνδέσωσι με το Στρατηγείον του 3ου Σώματος και έπειτα από κάποιαν
καθυστέρησιν έφθασε ένα τεθωρακισμένον αυτοκίνητον δια να με παραλάβη. Μετέβην με
αυτό εις την Αγγλικήν Πρεσβείαν βαλλόμενος κατά την διαδρομήν» περιγράφει ο
στρατάρχης και όπως πολύ εύστοχα σχολιάζει ο κ. Κασιμάτης, «κατέφθασε στην Ελλάδα
αεροπορικώς ένας από τους στρατάρχες (ελάχιστους) του Βρετανικού στρατού μαζί με έναν
Βρετανό υπουργό. Το τμήμα του ΕΛΑΣ που ήταν κοντά στο αεροδρόμιο, και στο οποίο
αναγκάστηκε να αποταθεί ο στρατάρχης ελλείψει μέσων επικοινωνίας, όχι μόνο δεν τον
συνέλαβε ως ώφειλε (ήδη εδώ και 5 μέρες είχαν αρχίσει και "επίσημα" οι συγκρούσεις του
ΕΛΑΣ με τους Βρετανούς) αλλά τον διευκόλυνε κιόλας να έρθει σε επαφή με το Βρετανικό
Στρατηγείο το οποίο έστειλε μάλιστα δύο τεθωρακισμένα να τον παραλάβουν μαζί τους
άλλους ανώτατους αξιωματούχους»...
«Η απόφαση "μετατροπής" σε τακτικό στρατό κατέτεινε μάλλον στην προσέλκυση
εθελοντών -και δη αξιωματικών- και εν γένει στην πολιτική νομιμοποίηση του Αντάρτικου,
παρά στη στρατιωτική αναβάθμιση ή την εξύψωση της πειθαρχίας» επισημαίνει ο Ι.
Χανδρινός («Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός», 13.2.2012). Αυτό δεν ήταν
αρκετό για τον ΕΛΑΣ στη διαφαινόμενη νέα σύγκρουση. Οι βρετανικές δυνάμεις
υπερίσχυσαν με υπέρτερο οπλισμό, με τεθωρακισμένα, πυροβόλα, κανονιοβολούσαν τα
ελλιμενισμένα στον Σαρωνικό πολεμικά και -κυρίως- διέθεταν μοίρες της RAF· την από
αέρος ανεμπόδιστη επίθεση, που καθόρισε την έκβαση της μάχης.
Οι αριθμοί του πολέμου
«Στην αρχή των μαχών οι Βρετανοί είχαν στην Αθήνα και στον Πειραιά μία ελλιπή
ταξιαρχία τεθωρακισμένων, την 23η, η οποία όμως είχε εξοπλιστεί για την περίσταση με
μία επιλαρχία αρμάτων Sherman, των 35 τόνων, ακαταμάχητα για οποιοδήποτε όπλο που ο
ΕΛΑΣ μπορούσε να διαθέτει. Υπήρχαν επίσης μονάδες αλεξιπτωτιστών και δύο τάγματα
πεζικού που έφθασαν αεροπορικώς στην αρχή των γεγονότων, συνολικά 5.000 άνδρες.
Αντίθετα υπήρχε ένα πλήθος βοηθητικών μονάδων με το προσωπικό τους, σχεδόν 10.000
άτομα, η προστασία των οποίων έθετε προβλήματα στον γενικό διοικητή, τον στρατηγό
Σκόμπυ. Σε αυτές τις δυνάμεις προστέθηκαν τα πιστά στην κυβέρνηση Παπανδρέου
19
ελληνικά στρατεύματα, η 3η Ορεινή Ταξιαρχία με 2.800 άνδρες, μονάδες της
Χωροφυλακής, της αστυνομίας και των οργανώσεων τύπου Χ με 2.500 έως 3.000
ενόπλους. Ως εφεδρεία αυτών των δυνάμεων υπολογίζονταν οι περίπου 12.000 άνδρες των
Ταγμάτων Ασφαλείας και άλλων δωσιλογικών σωμάτων που βρίσκονταν "έγκλειστοι" είτε
στην Αθήνα είτε σε νησιά του Σαρωνικού. Ο όγκος των βρετανικών ενισχύσεων -τρεις
μεραρχίες πεζικού, η 4η Ινδική, η 4η και 46η Βρετανικές, σε πρώτη φάση- θα έφθαναν στα
μέσα Δεκεμβρίου.
»Από την άλλη πλευρά η μεγάλη μονάδα του ΕΛΑΣ της Αθήνας, το Α΄ Σώμα Στρατού, είχε
μεν στα χαρτιά μία καταγεγραμμένη δύναμη που πλησίαζε τις 20.000 γυναίκες και άνδρες,
διέθετε όμως μόλις 6.000 όπλα, πολλά από τα οποία πιστόλια και περίστροφα. Επιπλέον,
από την Απελευθέρωση και μετά, οι δυνάμεις του βρίσκονταν σε κατάσταση
αποστράτευσης και στην ουσία έπρεπε να συγκροτηθούν από την αρχή. Ο εφοδιασμός σε
πυρομαχικά εξαρτιόταν από τη δυνατότητα αφοπλισμού των αντιπάλων του» αναλύει τη
δύναμη πυρός ο καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης (ό.π.).
Προς τον Εμφύλιο
«Την τελευταία εβδομάδα του πολέμου, η βρετανική τακτική άλλαξε. Επιδιώχθηκε η
στήριξη στα νεοπαγή τάγματα εθνοφυλακής που είχαν συγκροτηθεί από μέλη των δεξιών
οργανώσεων τύπου Χ, από χωροφύλακες της επαρχίας και, κυρίως, από μέλη των
Ταγμάτων Ασφαλείας που, μετά τον αφοπλισμό τους, φρουρούνταν από τους Βρετανούς σε
νησιά και σε φυλακές. Τα τάγματα αυτά εξαπέλυσαν απελπισμένες επιθέσεις ενάντια στις
θέσεις του ΕΛΑΣ, υπό βρετανική υποστήριξη, ενώ ανέλαβαν και το αιματηρό έργο της
εκκαθάρισης των συνοικιακών δαιδάλων - των προσφυγικών ιδιαίτερα συνοικιών - σε
Αθήνα και Πειραιά. Οι απώλειές τους υπήρξαν τρομακτικές - περισσότεροι ίσως από 2.000
νεκροί σε λίγες ημέρες - οι πιέσεις όμως που άσκησαν πάνω στις δυνάμεις του ΕΛΑΣ
υπήρξαν καθοριστικές για την συνέχεια» σημειώνει ο Γ. Μαργαρίτης (ό.π.) και
καταλαβαίνει κανείς ότι ο δρόμος για την εμφύλια σύρραξη δεξιών και αριστερών είχε
πλέον ανοίξει, με τις δύο πλευρές πλέον σχεδόν ισοδύναμες ύστερα από την καθοριστική
βοήθεια του Λονδίνου.
Μες στον Γενάρη του 1945 ακολούθησε η ανακωχή και ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ -διακαής
πόθος του Τσόρτσιλ και της κυβέρνησης Παπανδρέου- με τη Συμφωνία της Βάρκιζας.
Προκλήσεις και εκκαθαρίσεις έφεραν εγγύτερα τον Εμφύλιο. Η κόκκινη γραμμή της
Ιστορίας παρέμεινε η ίδια: Αριστερά - Δεξιά, μέσα σε έναν διπολικό κόσμο που άρχιζε να
διαμορφώνεται (ΗΠΑ - ΕΣΣΔ).
Μια ελληνική «ιδιομορφία» είναι, μέσα από τις συρράξεις του Δεκέμβρη και του Εμφυλίου
που ακολούθησε, η αφομοίωση των συνεργατών των Γερμανών στον εθνικό κορμό, η
αναβάπτιση των Ταγμάτων Ασφαλείας σε εθνικές δυνάμεις ενάντια στην «κόκκινη
απειλή», η «άφεση αμαρτιών» σε δωσίλογους και μαυραγορίτες στις δίκες που
ακολούθησαν με τη συσσώρευση του πλούτου τους να επενδύεται στην ανασυγκρότηση
μιας ρημαγμένης από τους ναζί χώρας.
«ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - Πολυτεχνείο»
20
Η νίκη διαφαινόταν ολοκληρωτική στις αρχές της δεκαετίας του 1950 αλλά το πολιτικό
σύστημα βρέθηκε υπό την «πίεση» της Αριστεράς μόλις μία δεκαετία μετά την ήττα των
κομμουνιστικών δυνάμεων (1958), με την παρουσία της ΕΔΑ στο Κοινοβούλιο ως
αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ενεργοποιήθηκε σχέδιο αναχαίτισης και η Ιστορία κύλησε ως
την 21η Απριλίου 1967, όταν με πρόσχημα τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» οι
συνταγματάρχες αναλαμβάνουν πραξικοπηματικά τα ηνία της διακυβέρνησης.
Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου αυτή η «κόκκινη γραμμή» της σύγχρονης Ιστορίας μας
επανήλθε. Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό το σύνθημα στη μεταπολίτευση που συνδέει το
ΕΑΜ / ΕΛΑΣ και το Πολυτεχνείο - μάλιστα στα φοιτητικά αμφιθέατρα και
πανσπουδαστικά συνέδρια ακουγόταν και το σύνθημα «Δαπίτες, χίτες, ταγματασφαλίτες»
που δεν έφτανε να προκαλεί την αντίθετη πλευρά αλλά μάλλον την ευαρεστούσε! Η
διαχωριστική αυτή γραμμή παρέμεινε παρά την εκκωφαντική κατάρρευση των
καθεστώτων του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» και τις τελεολογικές διακηρύξεις για
την Ιστορία.
Η ένταση δεν ήταν πια η ίδια, όμως η Ιστορία δεν ξεχνά και με την εμφάνιση της
πρωτόγνωρης για τη μεταπολιτευτική γενιά δύσκολης περιόδου της κρίσης, εικόνες των
Δεκεμβριανών και του Εμφυλίου πέρασαν πάλι στο προσκήνιο με τη ρητορική της Χρυσής
Αυγής και το εκλογικό «φούσκωμα» ενός αριστερού κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ. Τα
Δεκεμβριανά μάλιστα έφτασαν να γίνουν αφιέρωμα και στη βρετανική εφημερίδα
«Observer», με αφορμή τη συμπλήρωση 70 χρόνων, η οποία είδε με αυτοκριτική τη στάση
του Λονδίνου στην απελευθερωμένη Ελλάδα. Με τίτλο «Αθήνα, 1944: Το βρώμικο μυστικό
της Βρετανίας», καταγράφει την ημέρα που άλλαξε την Ιστορία, μιλάει με επιζώντες
δίνοντας ως εξής το στίγμα: «Όταν 28 πολίτες σκοτώθηκαν στην Αθήνα, δεν ήταν οι
ναζιστές υπεύθυνοι, ήταν οι Βρετανοί. Ο Εντ Βάλιαλμι και η Έλενα Σμιθ αποκαλύπτουν
πώς η επονείδιστη απόφαση του Τσόρτσιλ να στραφεί εναντίον των ανταρτών που
πολέμησαν στο πλευρό των Βρετανών καλλιέργησε τους σπόρους της σημερινής
ακροδεξιάς στην Ελλάδα».
Από τα έκτροπα των τριεψιλιτών της Θεσσαλονίκης ως την «καθεστηκυία» 4η Αυγούστου
του Ιωάννη Μεταξά, η ελληνική Ακροδεξιά βρίσκει συγγενείς τρόπους έκφρασης και
δράσης όλα αυτά τα χρόνια. Χωρίς να απολογούνται για τους συνεργάτες των Γερμανών
ταγματασφαλίτες και να νιώθουν υπερήφανοι για τις δυνάμεις ασφαλείας που
υπερασπίστηκαν το στρατόπεδο της Χωροφυλακής στου Μακρυγιάννη απέναντι στις
δυνάμεις του ΕΛΑΣ έχοντας μάλιστα την καθοριστική συμβολή των αγγλικών βαρέων
όπλων. Με ρίζες από την περίοδο εκείνη ήταν και οι συνταγματάρχες του '67 ενώ με
τάγματα εφόδου επελαύνουν στις συνοικίες του σήμερα οι πρώτου βαθμού πολιτικοί τους
συγγενείς.
Αυτή η «κόκκινη γραμμή» της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας μοιάζει να είναι ατελείωτη.
Ενδεικτική βιβλιογραφία
21
Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, «Η σύγκρουση του Δεκεμβρίου 1944», Εκδοτική Αθηνών,
τ. ΙΣτ'
Γιώργος Μαργαρίτης, «Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949», Βιβλιόραμα
Πολυμέρης Βόγλης, Φλώρα Τσίλαγα, Ιάσονας Χανδρινός, Μενέλαος Χαραλαμπίδης
(επιμέλεια), «Η εποχή των ρήξεων - Η ελληνική κοινωνία στη δεκαετία του 1940»,
Επίκεντρο
Ιάσονας Χανδρινός, «Το τιμωρό χέρι του λαού - Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην
κατεχόμενη Αθήνα (1942 - 1944)», Θεμέλιο
Μαρκ Μαζάουερ, «Σκοτεινή ήπειρος - Ο ευρωπαϊκός εικοστός αιώνας», Αλεξάνδρεια
Χάγκεν Φλάισερ, «Στέμμα και σβάστικα - Η Ελλάδα της Κατοχής και της Αντίστασης 19411944», Παπαζήση
22
Γιάννης Αλεβίζος December 5, 2014 at 6:24 pm :
Νταβούτογλου και Ρωμανός ή Ρωμανός και Νταβούτογλου; Και ο Αλέξης πού
πάει; Κι ο άλλος Αλέξης; Ποιός απ’τους δυο είναι ο άλλος; Και κείνος με τα
άσπρα στο διπλανό σποτάκι ποιός είναι; Τον πάπα λες; Κι ο πρύτανης; Ποιός
απ’όλους τους πρυτάνεις; Και τα νέα μέτρα; Τελικά ο Ρόκκος είπε οτι του άρεσε
ή οτι δεν του άρεσε; Του τη φέρανε του Πούτιν ή τους την έφερε; Στην Ουκρανία
ή στο πετρέλαιο εννοείς; Τι μας φέρνει ο Νταβούτογλου; Τι μας φέρνει είπες ή τι
μας παίρνει; Για την τρόικα λέτε; Όχι , για τον Νταβούτογλου. Λες, να αρχίσει
να σταυροκοπιέται, μουσουλμάνος άνθρωπος, αν τελικά δει και παρά την
απαγόρευση να έχουν γίνει διαδηλώσεις αλλά να είναι όχι για αυτόν αλλά για το
δικαίωμα του Ρωμανού σε πτυχίο εγκεκριμένο από το κράτος; Μήπως με αυτά
και με αυτά κρύβουμε το δάσος πίσω από τα δέντρα; Ναι αλλά αν με τα άλλα και
με τα άλλα κρύβουμε τα δέντρα μέσα στο δάσος; Μα δεν πρέπει πρώτα να
ξεκαθαρίσουμε ποιο είναι το δάσος και ποια είναι τα δέντρα μήπως ακόμα και αν
ξεκαθαρίσουμε από ποιο να αρχίσουμε δεν ξέρουμε ποιο είναι ποιο; Έχουμε τον
χρόνο; Δεν θα αρχίσουν οι μη αντιστρέψιμες βλάβες στον Ρωμανό; Και η πίεση
χρόνου σάμπως ξεκαθαρίζει κάτι; Και ποιος θα ξεκαθάριζε κάτι; Ο Ρωμανός. Με
ποιο τρόπο; Με την προσοχή που έχει στραμένη πάνω του και με το να έχει κάτι
ξεκάθαρο να πει σε αυτούς που περιμένουν να τον ακούσουν, διότι απλώς με τα
όσα φαντάζεται ο καθένας πως λέει μόνο θολούρα σαν την παραπάνω παράγεται.
Μα έχει ξεκαθαρίσει ο ίδιος προς τον εαυτό του , ή έστω θα μπορούσε να
ξεκαθαρισει; Αν είχε ξεκαθαρίσει δεν θα ήταν τόσο θολά τα παραπάνω.
Παράδειγμα ξεκαθαρίσματος; Να σου πω ένα που όμως ούτε μοναδικό είναι
ούτε κατ’ανάγκη αυτό που ο ίδιος θα έλεγε. Θα το πω για να δούμε τον τρόπο που
δεν αφήνει περιθώρια σύγχυσης μεταξύ συμφωνίας και ασυμφωνίας με το σαφές
του σκεπτικό. Το αν κι ο ίδιος θα έλεγε αυτό ή άλλο ή κανένα από τα όμοια ή
αντίθετα με αυτό ας του το ρωτήσουν όποιοι έχουν πρόσβαση στην προσοχή του,
αν κάποιοι από όσους έχω πρόσβαση εγώ για να διαβάσουν το παρόν τού το
στείλουν ή το στείλουν σε κάποιον που έχει πρόσβαση σε αυτόν. Λοιπόν, να ένα
παράδειγμα ξεκάθαρου λόγου που θα έκανα σαν ΥΠΟΘΕΤΙΚΟΣ Ρωμανός:
« Αν κάποιος από σας μου έλεγε ότι είναι ξεφτίλα το να ρισκάρει ένας αναρχικός
την ζωή του και τη υγεία του για πράγμα όσο μικρό όσο ένα πτυχίο με επικύρωση
από συστημικά αποδεκτής εγκυρότητας μηχανισμούς και με σκοπό μια
συστημικά κοινωφελή και αμειβόμενη εργασία, δεν θα πολύ-ίδρωνε το αυτί μου
(τουλάχιστον όχι πολύ περισσότερο από το αν κάποιος ανεγκέφαλος μου έλεγε
ότι για να είμαι ασυμβίβαστος δεν πρέπει να παντρευτώ την κοπέλα μου ακόμη
και αν έτσι δεν θα έχει δικαίωμα να έρχεται στο επισκεπτήριο των φυλακών. Και,
όχι οτι το έχω ανάγκη το παράδειγμα, αλλά αν κάνας άλλος το έχει ανάγκη, τότε
ας το δει: Ο Μίσσιος, ως φυλακισμένος, δεν παντρεύτηκε την κοπέλα του για να
μπορεί να την βλέπει; Και δεν σπούδασε λογιστικά στην φυλακή (άνευ
διδασκάλου και όχι με άδειες βέβαια) για να μπορεί να’ναι τεχνικά επαρκής αν
κάνας ομοϊδεάτης του αργότερα τον προσελάμβανε στη δουλειά του;) Ούτε θα
πολυ-ιδρώσει το αυτί μου αν μου πει κανένας ότι επίτηδες ξεκίνησα την απεργία
23
πείνας με το τάιμινγκ που την ξεκίνησα, έτσι ώστε ο κίνδυνος της ζωής μου να
αρχίσει γύρω στην επέτειο του θανάτου του Αλέξη. Τι το ομορφότερο από τον
συμβολισμό αυτόν στην αδελφική μας φιλία και στον θάνατό του που με
ξύπνησε;
Αλλά θα τσαντιστώ αν χωρίς πρώτα να ρωτήσει κάποιος συντρόφους μου στη
φυλακή για το τι σχέσεις έχουμε πει ότι παρα-είναι ατομικό και στενό το αίτημα
αδειών για σπουδές αφού δεν είναι και αίτημα για αντίστοιχες άδειες για άλλα
πράγματα που θα βοηθούσαν την κοινωνική ένταξη κάποιων άλλων μετά την
αποφυλάκισή τους (πρέπει δηλαδή να είναι κάποιοι ικανοί να περάσουν
πανελλαδικές για να έχουν τέτοιο δικαίωμα; Σιγά μην τους δώσουν και άδεια για
να πάνε φροντιστήριο για να περάσουν και να πάρουν και τις άλλες άδειες μετά
για ΤΕΙ. Και οι ισοβίτες τι θα πάρουν; Άδεια για σεμινάρια δια βίου μάθησης;)
Αφού δεν λένε τέτοια για μένα εδώ μέσα και σέβονται την απεργία μου, άρα και
οι κατήγοροι εκεί έξω να μη βιαστούν να πουν μαλακίες)
Επίσης, θα ιδρώσει και θα παρα-ιδρώσει το αυτί μου αν μου πουν «Ρε λεβέντη
αναρχικέ, πολύ δεν βιάστηκες να είσαι υπεράνω του σλόγκαν «τρώε το φαϊ σου,
αγάπα το κελλί σου, διάβαζε πολύ»; Τόσο τα’μαθες όλα με τις μέχρι τα 21 σου
χρόνια εμπειρίες, εκτός και εντός φυλακής, που δεν έχεις τίποτε να μάθεις από
άλλους με περισσότερες τέτοιες εμπειρίες και έχεις έτοιμη για πέταμα την ζωή
σου, την σωματική, διανοητική και ψυχική σου υγεία και την πιθανή μελλοντική
προσφορά σου σε όσα και όσους αγαπάς, απεργώντας μέχρι θανάτου για ένα
πτυχίο που αν ήσουνα έξω πιθανότατα θα το σνομπάριζες ως κωλοπτυχίο, θα το
τραινάριζες, κλπ κλπ όπως κάνουνε, σε λόγο και σε πράξη, πολλοί από τους έξω
συμφοιτητές σου; Ξέρω, συμβολικά είναι κι άρα δεν είναι «πέταμα», αλλά και η
φράση «πέταμα τοις κυσί» (περί του πτυχίου) εξ ίσου συμβολική είναι όταν τα
πτυχία έχουν απαξιωθεί τόσο πολύ από τόσους και τόσους (και) του χώρου σου
που μόνο σαν προσχήματα για αντεγκλήσεις και τσαμπουκά τα θεωρούν ως ικανά
να χρησιμεύουν. Αφού άρχισες ήδη και παθαίνεις βλάβες άρα δεν δουλεύεις εμάς
αλλά τον εαυτό σου. Άρα σύνελθε το συντομότερο και κάτσε να σκεφτείς
περισσότερο για το πώς να αφιερώσεις τις υπαρκτές από ότι φαίνεται δυνάμεις
σου και αρετές σου σε όσα αγαπάς και πιστεύεις και πληροφορήσου και κάπως
καλύτερα για το τάιμινγκ σου, αυτές τις μέρες δεν ήταν στο πρόγραμμα μόνο ο
Αλέξης αλλά και πολλά άλλα , π.χ. Νταβούτογλου, αν κάτι σου θυμίζει το όνομα.
Πες λοιπόν στους φίλους σου να μη δίνουν στο κράτος και το δικό σου θέμα σαν
αφορμή για θόλωμα και να μη δίνουν στο φιλοθεάμον κοινό άλλον ένα
πασατέμπο για αμπελοφιλοσοφία περί του ποιος είναι τα δάσος και ποιος το
δέντρο» Αν μου τα έψελνε κάποιος έτσι, τότε ναι, θα ίδρωνε το αυτί μου».
Ούτε είπα ότι είμαι ο άνθρωπος που κατόρθωσε να κάνει το αυτί του Ρωμανού
να ιδρώσει (υποθετικό ήταν το παραπάνω κείμενο) ούτε είπα ότι αυτό θεωρώ
σκοπό της ζωής μου , ή καν ολόκληρης της σημερινής μου μέρας, ή όλου του
σημερινού μόχθου για την προετοιμασία της (πιθανώς αυριανής αν ολοκληρωθεί)
υπόλοιπης ανάρτησης στο παρόν σάιτ. Ούτε βέβαια είπα ότι διαβάζουν πολλοί το
παρόν σάιτ έτσι ώστε να παίξει η παρούσα ανάρτηση κάποιο ρόλο. Αν δεν
μπορέσει όμως να παίξει άλλον ρόλο ας παίξει, τουλάχιστον, τον ρόλο του να
24
κάνει να μη με ξαναζαλίσουν όσοι μου λένε ότι ο λόγος που δεν πολυδιαβάζουν
όσα αναρτώ είναι ότι δεν έχουν σχέση μόνο με το παρόν αλλά και με το παρελθόν
και έτσι δεν κάνουν άμεση παρέμβαση όπως τα άλλα μπλογκ. Ας λοιπόν στείλουν
οι ίδιοι τα μόλις λεχθέντα και προς άλλα μπλογκ τα οποία τα θεωρούν ως πιο
ουσιωδώς παρεμβαίνοντα (και ας τα στείλουν είτε και με το όνομα του σάιτ μου
είτε μόνο με το όνομά μου αν θεωρούν ότι τους το λέω για να διαφημίσω το σάιτ
μου!)
Φυσικά μπορούν τα στείλουν, όπου μπορούν να πιάσουν τόπο, και οι φίλοι μου
που δεν έχουν τέτοια ζητήματα μαζί μου.
Γιάννης Αλεβίζος, καθηγητής φυσικής.
5 Δεκ. 8:15 μ.μ.Ανακοίνωση Άρδην: Όταν ο Τσίπρας γίνεται ουρά του Σαμαρά
Τελικά η επίσκεψη του Νταβούτογλου ήταν πολύ διδακτική για το πόσο
δουλοπρεπές είναι σχεδόν το σύνολο του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου δέχτηκε το αίτημα του Νταβούτογλου για νέο
κοινό υπουργικό συμβούλιο Ελλάδας – Τουρκίας στην πιο δύσκολη στιγμή για τη
χώρα. Έβαλε την αστυνομία να απαγορέψει κάθε διαδήλωση στην Αθήνα και τα
πιστά παπαγαλάκια των ΜΜΕ εκφόβιζαν για ένα εικοσιτετράωρο τον ελληνικό
λαό να μην κατεβεί στη διαδήλωση εναντίον του «βεζίρη».
Από την άλλη, η εικόνα της αντιπολίτευσης είναι πιο απογοητευτική. Ο Τσίπρας
και ο ΣΥΡΙΖΑ (ούτε καν οι περίφημες πατριωτικές πτέρυγες – με μόνη εξαίρεση
το ΔΗΚΚΙ) δεν έβγαλαν ούτε μια ανακοίνωση για την απαράδεκτη επίσκεψη του
Νταβούτογλου και την αξίωσή του να μεταβεί με το μισό του υπουργικό
συμβούλιο στη Θράκη. Το μόνο μέλημα του Τσίπρα ήταν να κλείσει μια
συνάντηση με τον Νταβούτογλου για να του πει ότι θα είναι ο μελλοντικός
πρωθυπουργός της χώρας. Ο Νταβούτογλου φυσικά τον εξευτέλισε και τον
στρίμωξε στο πρόγραμμά του να τον δει για λίγα λεπτά πριν ανεβεί στο
αεροπλάνο για να φύγει από τη χώρα. Ο Νταβούτογλου του έδωσε ένα ξεκάθαρο
μήνυμα για το πώς θα τον αντιμετωπίζει.
Φυσικά η εικόνα δεν είναι διαφορετική στην ακροδεξιά. Άλλοτε λαλίστατη, η
ακροδεξιά δεν έβγαλε τσιμουδιά για το υπουργικό συμβούλιο Ελλάδας-Τουρκίας.
Άλλωστε, μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες συμπεριφορές και στο παρελθόν, όταν
μας επισκεπτόταν ο Ερντογάν, η Μέρκελ ή ο Σόιμπλε (δηλαδή οι πραγματικοί
επικυρίαρχοι της χώρας) πάντα απουσίαζαν. Αυτή τη φορά όμως απουσίαζε πιο
προκλητικά από κάθε άλλη φορά, ενώ οι ψευτοπαλληκαράδες της Χρυσής Αυγής,
από τη στιγμή που συνέλαβαν μέρος της ηγετικής ομάδας, έχουν εξαφανιστεί.
Το Άρδην μαζί με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, το ΔΗΚΚΙ, τη Χριστιανική
Δημοκρατία, το Πατριωτικό Κοινωνικό Κίνημα, την Επιτροπή Συμπαράστασης
στο Κουρδιστάν και το Πολιτιστικό Κέντρο Κουρδιστάν ήταν οι μόνοι που
κατέβηκαν στον δρόμο για να διαμαρτυρηθούν για την επίσκεψη του
Νταβούτογλου. Παρά το κλίμα τρομοκρατίας, διαδηλώσαμε την αντίστασή μας
στα νεο-οθωμανικά σχέδια που προωθούνται στην Ελλάδα, και εκφράσαμε αυτό
που σκέφτεται η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, και που δεν τολμάει
κανένας από το κεντρικό πολιτικό σκηνικό να ψελλίσει…
25
Το μόλις παραπάνω (από το Άρδην, δυο ώρες μετά) δεν το αναρτήσαμε καν στα σχόλια του
σάιτ στα οποία είχαμε βάλει τα προηγούμενα. αλλά μόνο στο παρόν λινκ με τίτλο «Τα μέχρι
στιγμής σχόλια». Η φύση του παρόντος σάιτ ΔΕΝ είναι το «έγκαιρο» ή καν «επίκαιρο»
ρεπορτάζ, πολλώ δε μάλλον ΔΕΝ είναι η πρωτιά ή η αποκλειστικότητα, όποιος αυτά ψάχνει θα
τα βρει αλλού, εμείς σκοπό έχουμε το να καταλαβαίνουμε τι ακούμε και μετά να το εξηγούμε
και σε άλλους, όχι να τρέχουμε πίσω από αμάσητα και να τα αναμεταδίδουμε και σε άλλους που
θα τα καταπιούνε, ή και θα τα αναμεταδώσουν, αμάσητα παρακάτω και παρακάτω και
παρακάτω…
Θα συνεχίσουμε λοιπόν εδώ ναι μεν αναρτώντας με την σειρά που εμφανίζονται τα γεγονότα
αλλά με τον ρυθμό που επιτρέπει να σχολιάζονται με όσα από τα δέοντα ερεθίσματα που τυχόν
ξέρουμε θεωρούμε ότι μπορούν να λειτουργήσουν ως διαφωτιστικό βοήθημα…
ΥΓ: Βεβαίως αν ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ θέλουν να σχολιάσουν εκεί, στον χώρο των σχολίων, είναι
λίαν ευπρόσδεκτοι να το πράξουν και, το συντομότερο, θα μεταφέρω και εδώ όσα πουν εκεί…
Γιάννης Αλεβίζος December 7, 2014 at 12:40 am :
Αν και (ψιλο)καταλαβαίνω γιατί φίλοι μου έγραψαν με ψευδώνυμο αναρτώ μόνο
η-μέιλ που μου ήρθε χωρίς ψευδώνυμο (από συναδέλφισσα. Το οτι δεν το’γραψα
ο ίδιος θα είναι μάλλον προφανές)
Είμαι 15 και έχω βγει βόλτα με τον κολλητό μου που γιορτάζει…
Είναι μια βόλτα που γουστάρουμε. Σε κόσμο άλλο. Μας προκαλούν δυο μπάτσοι,
δε μασάμε. Μια σφαίρα σκοτώνει το διπλανό μου. Γαμώτο, δεν μπορεί να είναι
αλήθεια!!!
Ο κόσμος έχει ήδη ανατραπεί.
Η εξουσία δεν είναι αυτή που κατηγορούσα, είναι χειρότερη… Από δω και πέρα
δε θα ακούν τη φωνή μου. Θα ακούν τα ουρλιαχτά μου. Τα ουρλιαχτά μου θα τους
ξεκουφάνουν. Δε μου χουν αφήσει χρόνο να απαλύνω τις θέσεις μου, να
μεγαλώσω δίνοντας θέση στο διάλογο. Θα είμαι απόλυτος. Θα διεκδικώ από τη
στυγνή εξουσία ότι κόβουν, θα τη φτύνω στα μούτρα, θα μιλώ άφοβα γιατί πια
δεν έχω τίποτα να φοβηθώ. Γιατί με σκότωσαν στα 15.
Δεν βρήκε το κατάλληλο τάιμινγκ Γιάννη, ο Ρωμανός. Μεθοδευόταν καιρό η εξ
αποστάσεως.
Αφήνουν ελεύθερους τους Χριστοφοράκους, παρακολούθησε μαθήματα μέχρι και
ο Φρατζής (για να σου θυμίσω και γω κάτι από τα παλιά). Αλλά ο Ρωμανός
κράτησε καλάσνικοφ (που δε χρησιμοποίησε, αν και θα μπορούσε) και λήστεψε
την ιερή τράπεζα!!! έτσι δεν δικαιούται να βγαίνει να παρακολουθήσει το
εργαστήριο. Αλλά βέβαια δεν μπορεί να αποζητά κάτι που είναι στο πλαίσιο της
αστικής ιδεολογίας. Τότε μόνη λύση είναι να προσπαθήσει μέσα από τις φυλακές
καίγοντας το κελί του να ζητήσει να μην μπει στην απομόνωση ή να έχει λόγο για
τα λευκά κελιά που ετοιμάζουν. Οι ελεύθεροι με τους ελεύθερους και οι
φυλακισμένοι με τους φυλακισμένους.
Ακόμη και ο απώτερος σκοπός του να είναι να αποδράσει πάλι έχει δικαίωμα να
26
διεκδικεί. Ή μήπως προτιμάμε ένα θάνατο;; κι όπως τα έφερε η κατάσταση ο
Ρωμανός αυτή τη στιγμή διεκδικεί για όλους. Το λάστιχο της δημοκρατίας έχει
σφίξει πολύ και όταν θα δούμε στα ξερονήσια να κλείνουν σχολεία και να
αντικαθιστούν τα μαθήματα με τηλεδιασκέψεις θα παραδεχτούμε ότι είναι
φυσικό. Μην αφήνουμε να σφίγγουν το λάστιχο της δημοκρατίας, έχουμε όλοι
ευθύνη γι αυτά που έρχονται.
Μια έφοδο προς τον ουρανό κάνει ο Ρωμανός.
Φιλιά πολλά
Γιάννης Αλεβίζος December 7, 2014 at 10:52 am :
Aπό συνομήλικό μου (60-άρη)
Ξάστερη "απάντηση" στο μπερδεμένο δικό σου....
Ένας ήρωας γεννιέται
…Γιατί όταν ένα παιδί 21 ετών φτάνει σε αυτό το σημείο για τα πιστεύω του και για το
δικαίωμά του να σπουδάσει, ακόμα και όταν έχει ληστέψει τράπεζες, ακόμα κι αν
δηλώνει ο ίδιος μάχιμος αναρχικός, τότε, όλα τα άλλα είναι νομοτελειακά βέβαιο ότι θα
λυγίσουν μπροστά σε αυτή του τη στάση, που είναι στάση των λίγων.
Επειδή, είτε αρέσει σε πολλούς, είτε όχι, έχει πια το μέγα χαμένο όπλο στα χέρια
του:Διαθέτει το ηθικό πλεονέκτημα, μέσα σε μια ανήθικη κοινωνία και μια ακόμα πιο
ανήθικη εποχή…
Από http://partisangr.blogspot.gr/2014/12/blog-post_79.html
Του Γεώργιου Π. Μαλούχου
[Πηγή: ΕΘΝΟΣ, 04/12/2014]
Στην ιστορία, τη διεθνή και την ελληνική, υπάρχουν ορισμένες σπάνιες περιπτώσεις
όπου οι πράξεις κάποιων ανθρώπων τους οδηγούν έξω από το κοινό πλαίσιο, τους
πηγαίνουν πιο πέρα. Μπορεί να παρακούν και να παραβιάζουν νόμους, όμως, η ηθική
τους υπόσταση και η στάση απέναντι στην εποχή τους, τα οδηγεί όλα σε μία άλλη
διάσταση.
Είτε αρέσει είτε όχι σε πολλούς, ένας τέτοιος άνθρωπος είναι σήμερα στην Ελλάδα ο
21χρονος φυλακισμένος Νίκος Ρωμανός.
Ο Ρωμανός δεν έχει σκοτώσει, δεν έχει βάψει τα χέρια του με αίμα αθώων ανθρώπων.
Λήστεψε τράπεζες για το σκοπό του, πιάστηκε, δικάστηκε, φυλακίστηκε – α, ας
σημειωθεί κι αυτό: σε μία χώρα που πιστεύει ότι δικαιούται να προφυλακίζει τον
οποιονδήποτε επί ενάμιση χρόνο νόμιμα... Σε αντίθεση δε με πολλούς άλλους, ούτε
κλαψούρισε, ούτε, προδήλως, μετάνιωσε. Επιπλέον, στο δικαστήριο δεν βρέθηκε γι
αυτόν τίποτα που να τον συνδέει με τρομοκρατική οργάνωση. Όπως έχει αναφερθεί
μάλιστα, ο εισαγγελέας είπε στη δίκη ότι "πρώτη φορά βλέπω ληστεία που να αφήνουν
τους ομήρους ελεύθερους, κατά δε την καταδίωξη, ενώ είχαν το επάνω χέρι
διαθέτοντας βαρύ οπλισμό, ούτε πυροβόλησαν τους αστυνομικούς που τους
καταδίωκαν ούτε χρησιμοποίησαν τον όμηρο σαν ασπίδα για να διαφύγουν..."
Ζήτησε να κάνει χρήση ενός δικαιώματος που είναι υπέρτατο και αναγνωρίζεται σε
όλους τους ανθρώπους: το δικαίωμα στη μόρφωση.
27
Οι αρμόδιες αρχές, μετά από μία περίοδο τυπικής ελληνικής διοικητικής παρακώλυσης,
τελικά, του το αρνήθηκαν.
Εν τω μεταξύ όμως ο ίδιος ξεκίνησε απεργία πείνας, τόσο συστηματικής που πλέον η
ζωή του έφτασε να κρέμεται από μία κλωστή.
Εκείνοι που έλαβαν την απόφαση να αρνηθούν αυτό το δικαίωμα στον Ρωμανό μπορεί
να έπραξαν στα πλαίσια της διακριτικής τους ευχέρειας, αλλά, σίγουρα, έπραξαν λάθος.
Δεν άκουσαν και δεν κατάλαβαν όχι τόσο τον ίδιο, όσο την εποχή τους.
Κι έτσι, αυτή την ώρα, γεννιέται στην Ελλάδα ένας ήρωας.
Και όχι άδικα. Αντιθέτως.
Γιατί όταν ένα παιδί 21 ετών φτάνει σε αυτό το σημείο για τα πιστεύω του και για το
δικαίωμά του να σπουδάσει, ακόμα και όταν έχει ληστέψει τράπεζες, ακόμα κι αν
δηλώνει ο ίδιος μάχιμος αναρχικός, τότε, όλα τα άλλα είναι νομοτελειακά βέβαιο ότι θα
λυγίσουν μπροστά σε αυτή του τη στάση, που είναι στάση των λίγων.
Επειδή, είτε αρέσει σε πολλούς, είτε όχι, έχει πια το μέγα χαμένο όπλο στα χέρια
του:Διαθέτει το ηθικό πλεονέκτημα, μέσα σε μια ανήθικη κοινωνία και μια ακόμα πιο
ανήθικη εποχή, όπου, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, οι κλοπές αυτές
ξέρουν οι πάντες ότι είναι σταγόνα στον ωκεανό του κλεμμένου δημοσίου χρήματος...
Σε μία τέτοια κοινωνία και μία τέτοια στιγμή λοιπόν, έτσι ακριβώς είναι που γεννιέται
ένας ήρωας, με πλήθος κόσμου που ουδεμία σχέση έχει με όλα αυτά, να ταυτίζεται μαζί
του.
Γιάννης Αλεβίζος December 7, 2014 at 11:01 am:
Aπό φοιτητή φυσικής:
Κατι ακουσα πως σε αυτον που σκοτωσε τοσους στην Σουηδια στο νησακι εδωσαν αδεια
να πηγαινει Πανεπιστημιο…και εδω πρεπει να γινονται αυτα που γινονται…
Γιάννης Αλεβίζος December 7, 2014 at 11:41 am :
Aπό την ίδια συναδέλφισσα που είδαμε παραπάνω
Γιάννη, κοίτα και ένα τοπικό δημοσίευμα, από κάποιο δημοσιογράφο που μέχρι τώρα έχω εκτιμήσει
πολύ τη στάση του…
http://taxydromos.gr/article.php?id=150492&cat=44
Φιλιά πολλά,
Sports Νίκη
Φάνης Τριανταφύλλου: Ποιος θυμάται τον Φραντζή;
2014-12-04 - 17:00:36
ΥΠΟΘΕΣΗ ΝΙΚΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ
Ο 21χρονος Νίκος Ρωμανός, φυλακισμένος για
ένοπλη ληστεία και αθώος της κατηγορίας περί
τρομοκρατίας, βρίσκεται στην 24η ημέρα απεργίας
πείνας, διεκδικώντας το δικαίωμά του στις
εκπαιδευτικές και τακτικές άδειες που προβλέπει σ’
αυτές τις περιπτώσεις ο νόμος. Η υγεία του βρίσκεται
σε κρίσιμη κατάσταση. Υπάρχει κίνδυνος να
εμφανίσει
σοβαρότατες
επιπλοκές
που
θα
επηρεάσουν την καρδιακή, εγκεφαλική και νεφρική
28
του λειτουργία. Η ζωή του βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο.
Δεν χρειάζεται κανείς να εμφορείται από τις πολιτικές απόψεις του Νίκου Ρωμανού ή να επικροτεί
πρακτικές που απορρέουν από αυτές για να αισθανθεί αλληλέγγυος με τον αγώνα ενός ανθρώπου να
διεκδικήσει μέχρις εσχάτων το δικαίωμά του στην εκπαίδευση (δικαίωμα που προβλέπει ο νόμος),
χρησιμοποιώντας μάλιστα ως μοναδικό μέσο πάλης την ίδια του τη ζωή. Γιατί ο καθένας καταλαβαίνει ότι
ο αγώνας του Ρωμανού να υπερασπίσει τα νόμιμα δικαιώματά του δεν αφορά μόνο στην υπεράσπιση
των δικαιωμάτων ενός κρατουμένου, αλλά και την υπεράσπιση όλων εκείνων των λαϊκών δικαιωμάτων
που αναγνωρίζονται ως νόμιμα. Πρόκειται για δικαιώματα που κερδήθηκαν με αγώνες και με θυσίες και
που, μέσω και της υπόθεσης Ρωμανού, γίνεται προσπάθεια να χτυπηθούν και να κοπούν απ’ τη ρίζα.
Αλλά δεν πρόκειται μόνον γι’ αυτό. Είναι κι άλλα. Ήδη διακινούνται σενάρια εκτροπής, η οποία, δήθεν, θα
επιβληθεί αναγκαστικά από τα πράγματα προκειμένου να αντιμετωπιστεί μια κατάσταση παρόμοια με
εκείνη που υπήρξε το Δεκέμβρη του 2008 με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ποιος
ωφελείται από την κατασκευή και τη διακίνηση σεναρίων εκτροπής, που για να υποστηριχτούν
χρειάζονται μια ανθρώπινη ζωή - θυσία στους στόχους του;
Η υπεράσπιση της ζωής και των δικαιωμάτων του Ρωμανού δεν αποτελεί για τον ελληνικό λαό
ανθρωπιστική υποχρέωση. Είναι πολιτικό καθήκον. Δεν χρειάζεται να συμφωνείς ιδεολογικά ή πολιτικά
με τον Ρωμανό για να σταθείς αλληλέγγυος. Φτάνει το πολιτικό κριτήριο της περιστολής των
δημοκρατικών δικαιωμάτων και της διακίνησης σχεδίων πολιτικής ανωμαλίας για να καταλάβεις ότι η
υπόθεση Ρωμανού αφορά εσένα. Το ζήτημα πρέπει να αντιμετωπιστεί πολιτικά και με τη δέουσα
ψυχραιμία, για να μη δοθεί η ευκαιρία στα μεγάλα συμφέροντα και τους πολιτικούς καιροσκόπους που τα
ορέγονται να καταργήσουν τα εναπομείναντα λαϊκά δικαιώματα. Καμιά βία. Οι απανταχού αποβλέποντες
στην πλήρη εκμετάλλευση του λαού μας και των πλουτοπαραγωγικών πηγών που διαθέτει η χώρα μας
θα υποδέχονταν με άφατη αγαλλίαση μια τέτοια εξέλιξη.
Η υπόθεση Ρωμανού αποτελεί κριτική του ισχύοντος πολιτικοοικονομικού συστήματος -και μάλιστα
αυστηρή, διεισδυτική και εμπεριστατωμένη. Εάν δεν ήταν ο αναρχικός Ρωμανός και ήταν κάποιος άλλος
στη θέση του, θα έπαιρνε τις άδειες που δικαιούται και που προβλέπει ο νόμος. Ποιος θυμάται τον
Φραντζή που το 1987 δολοφόνησε, τεμάχισε, πέταξε στα σκουπίδια τη δεκαοχτάχρονη σύζυγό του και
καταδικάστηκε σε ισόβια; Σ’ αυτό το «ανθρωπόμορφο τέρας», όπως τον χαρακτήριζαν τότε οι
εφημερίδες, το κράτος έδινε εκπαιδευτική άδεια κι έφευγε κάθε μέρα με τη μοτοσικλέτα του, πήγαινε στην
ΑΣΟΕΕ, παρακολουθούσε τα μαθήματά του και γυρνούσε στον Κορυδαλλό. Αλλά ο Φραντζής ήταν,
απλώς, δολοφόνος. Το πρόβλημα για το κράτος δεν είναι η ένοπλη ληστεία για την οποία είναι
φυλακισμένος ο Ρωμανός, είναι η πολιτική του ταυτότητα.
Ταχυδρόμος, Πανθεσσαλική Εφημερίδα
Γιάννης Αλεβίζος December 7, 2014 at 11:49 am :
….
και αυτό
http://kourdistoportocali.com/post/39942/romanos
Φιλιά και πάλι,
http://kourdistoportocali.com/post/39942/romanos
Aπό τον Πιτσιρίκο
Ξέρω πως συνήθισες τις σφαλιάρες. Ξέρω πως συνήθισες την ταπείνωση. Ξέρω πως
συνήθισες τον εξευτελισμό. Ξέρω πως δεν έχεις συνείδηση. Ξέρω πως δεν έχεις
αξιοπρέπεια. Θέλω να σε ενημερώσω, όμως, πως δεν είσαι παράδειγμα προς μίμηση.
Είσαι παράδειγμα προς αποφυγή.
Το ακόμα χειρότερο είναι πως δεν είσαι μόνο παράδειγμα προς αποφυγή. Είσαι η
πλειοψηφία.
29
Είδες τη χώρα σου να διαλύεται αλλά δεν τόλμησες να αντιδράσεις.
Είδες τους συνανθρώπους σου να απελπίζονται αλλά το μόνο που σκέφτηκες ήταν «εγώ
είμαι καλά ακόμα».
Είδες μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων να μεταναστεύει στο εξωτερικό και σκέφτηκες «τα
δικά μου παιδιά δεν έχουν ανάγκη».
Είδες το φασισμό να φουντώνει και σκέφτηκες πως δεν σε αφορά, πως δεν
οφείλεται και στη δική σου αδιαφορία.
Είδες τους απελπισμένους πρόσφυγες και ενόχλησαν την «αισθητική» σου γιατί σου
θύμισαν πως και οι πρόγονοί σου ήταν πρόσφυγες.
Είδες την ατιμωρησία των πολιτικών και των νταβατζήδων, και σκέφτηκες πως
«δεν πρέπει να πηγαίνω κόντρα στους δυνατούς αλλά να είμαι πάντα με τους
δυνατούς, για να αρπάζω κι εγώ».
Και τώρα ζητάς να πεθάνει ένας 21χρονος που στα 15 του χρόνια -έξι χρόνια πριν
σαν σήμερα- είδε να ξεψυχάει στα χέρια του ο φίλος του που δολοφονήθηκε από
έναν αστυνομικό.
Ποιες ήταν οι επιλογές που είχε ο Νίκος Ρωμανός στη ζωή του, όταν στα 15 του
χρόνια το Κράτος δολοφόνησε τον φίλο του;
Τι θα έκανες εσύ αν σου είχε συμβεί αυτό που συνέβη στον Νίκο Ρωμανό;
Αλλά ξέχασα, εσύ είσαι σάπιος.
Εσύ είσαι ήδη νεκρός.
Και θέλεις να πεθάνει και ο Νίκος Ρωμανός.
Για να μη σου θυμίζει με την δική του στάση πως υπάρχει και ο δρόμος της
αξιοπρέπειας. Ο δρόμος που εσύ έχασες για πάντα.
Ο Νίκος Ρωμανός, έστω και εν αγνοία του, είναι σε ελληνικό δρόμο. Στον δρόμο που οι
Έλληνες έχασαν πολλά χρόνια πριν.
Ο Νίκος Ρωμανός λέει με την στάση του «Ελευθερία ή θάνατος».
Δεν είναι ο Νίκος Ρωμανός που πεθαίνει. Είναι η Ελλάδα που πεθαίνει.
Όσοι μισούν τον Νίκο Ρωμανό, μισούν την Ελλάδα.
Όσοι ζητούν να πεθάνει ο Νίκος Ρωμανός, ζητούν να πεθάνει η Ελλάδα.
Ο Νίκος Ρωμανός είναι η Ελλάδα.
Να ζήσει ο Νίκος Ρωμανός, για να ζήσει η Ελλάδα.
(Στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, με την ευχή να κάνει πολλά χρόνια να συναντήσει
ξανά τον Νίκο Ρωμανό. Όταν το Κράτος δολοφονεί τον φίλο σου μπροστά στα μάτια
σου, κάθε υγιής άνθρωπος θέλει αυτός ο άνθρωπος να ζήσει για δυο ανθρώπους· να
ζήσει και για τον δολοφονημένο φίλο του. Κάθε υγιής άνθρωπος ξέρει πως ο Νίκος
30
Ρωμανός είναι γιος του, εγγονός του ή αδελφός του. Αν το ελληνικό κράτος καταφέρει
έξι χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου να δολοφονήσει και
τον Νίκο Ρωμανό, να μην κάνει το ίδιο λάθος: οι πρώτοι που θα πρέπει να συλλάβει
είναι τα παιδιά που θα έχουν στον ώμο τους το φέρετρό του. Και να τα εκτελέσει επί
τόπου.)
Πηγή: Pitsirikos
Γιάννης Αλεβίζος December 7, 2014 at 12:02 pm :
(προσωπική σημείωση: Απίστευτο! Σε κρισιμότατες καταστάσεις, όταν μου γράφει η συνάδελφος
που είδαμε , μου γράφει , με διαφορά μερικών λεπτών της ώρας, και η συνάδελφος που θα δούμε
τώρα , χωρίς καν να γνωρίζονται)
………. δες και εδώ:
Το δίλημμα του τρένου και το ένα παιδί | Νόστιμον ήμαρ
Το δίλημμα του τρένου και το ένα παιδί
Δημοσιεύθηκε: 06/12/2014
48 0 0 0
«Είναι πιο εύκολο να διασπάσεις το άτομο παρά την πεποίθηση ενός ατόμου” Albert Einstein
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το αρχικό ηθικό δίλημμα του τρένου είναι ευρέως γνωστό και σχετικά απλό:
Ένα τρένο κινείται σε μια γραμμή.
Μπροστά του είναι δεμένοι τέσσερις άνθρωποι.
Σε λίγο θα περάσει από πάνω τους και…
Το υποκείμενο του πειράματος μπορεί να αλλάξει την πορεία του τρένου και να το στείλει σε μια
άλλη γραμμή, όπου –δυστυχώς- είναι δεμένος ένας άνθρωπος.
Θα θυσιάσει τον ένα για να σώσει τους τέσσερις;
Οι περισσότεροι από τους ερωτηθέντες προτιμούσαν να θυσιάσουν τον ένα για να σωθούν οι
πολλοί.
~~{}~~
Κάποιος πανεπιστημιακός διαφοροποίησε λιγάκι το πείραμα και το διαμόρφωσε ως εξής (με δικά
μου λόγια):
Τέσσερα παιδιά παίζουν στις σιδηροδρομικές γραμμές.
Τα τρία απ’ αυτά έχουν διαλέξει την ενεργή γραμμή, όπου δεσπόζουν οι επιγραφές «ΚίνδυνοςΘάνατος», «Προσοχή περνάει τρένο», «Τα παιδιά που παίζουν εδώ θα διαμελιστούν».
Ξέρουν να διαβάζουν -ας υποθέσουμε ότι είναι δώδεκα χρονών- αλλά κάποιοι τους έχουν πείσει ότι
πρέπει να μείνουν εκεί, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική ράγα.
31
Το τέταρτο παιδί παίζει σε μια χορταριασμένη γραμμή, απ’ όπου έχει να περάσει τρένο πολλά
χρόνια.
Κάποια στιγμή το τρένο φτάνει με μεγάλη ταχύτητα στο σημείο όπου παίζουν τα παιδιά. Ο
μηχανοδηγός δεν προλαβαίνει να σταματήσει. Η μόνη επιλογή που μπορεί να κάνει είναι σε ποια
γραμμή θα μπει.
• Αν μπει στην ενεργή γραμμή θα σκοτώσει τρία παιδιά, τα οποία ήξεραν –ή θα έπρεπε να ξέρουνότι δεν έπρεπε να παίζουν εκεί.
• Αν μπει στην ανενεργή γραμμή θα σκοτώσει ένα παιδί, το οποίο βρέθηκε εκεί ακριβώς για να
αποφύγει το τρένο και το διαμελισμό.
Τι πρέπει να κάνει ο μηχανοδηγός;
~
Και τι θα μπορούσε να κάνει το ένα παιδί;
1) Το πιο εύκολο θα ήταν να πάει με τους άλλους τρεις στην ενεργή ράγα. Όμως αυτό δε σημαίνει
ότι θα σωθεί, το πιο πιθανόν είναι να διαμελιστεί μαζί με όλους τους άλλους.
~
2) Ίσως να μπορούσε να προσπαθήσει να τους μεταπείσει. Να τους δείξει ότι στέκονται σε λάθος
μέρος. Όμως είναι πιο εύκολο να σταματήσεις ένα τρένο από το να αλλάξεις τις πεποιθήσεις των
ανθρώπων.
Ή αλλιώς: «Είναι πιο εύκολο να διασπάσεις το άτομο παρά την πεποίθηση ενός ατόμου», όπως είπε
και ο φίλος μας ο Αλβέρτος.
~
3) Ίσως θα ήταν καλύτερο να φύγει απ’ τις ράγες και να πάει να ζήσει σε ένα βουνό, όπου δε θα
υπάρχουν άνθρωποι και τρένα. Όμως το τρένο θα τον βρει όπου κι αν κρυφτεί.
~
4) Το πιο παράξενο θα ήταν να μείνει στις ράγες κι όταν ο μηχανοδηγός στρέψει το τρένο καταπάνω
του να προσπαθήσει να το σταματήσει, μόνος. Το τρένο είναι φτιαγμένο από ατσάλι. Το παιδί είναι
φτιαγμένο από σάρκα. Κι όμως, κάποιες φορές, κάποιοι, που είναι φτιαγμένοι από κάτι άλλο, κάτι
απροσδιόριστο, το καταφέρανε κι αυτό. Αλλά τέτοιοι άνθρωποι πολύ σπάνια γεννιούνται-γίνονται.
~
(Για το μηχανοδηγό δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες. Εκείνος είναι υπάλληλος της
σιδηροδρομικής εταιρίας και θα κάνει ό,τι του έχουν πει –για να μη χάσει τη δουλειά του. Και η
δουλειά του είναι να φτάσει το τρένο όσο πιο γρήγορα γίνεται στον προορισμό του -«με κάθε
κόστος».)
~
5) Μπορεί την τελευταία στιγμή, τα τρία παιδιά που παίζουν στην επικίνδυνη γραμμή, να
καταλάβουν που βρίσκονται, να συνειδητοποιήσουν ότι το τρένο, η σιδηροδρομική εταιρεία που
έστησε τις ράγες δίπλα στα σπίτια τους, είναι ο εχθρός των ονείρων τους και του μέλλοντος τους.
Να πάρουν το τέταρτο παιδί κι όλοι μαζί να δυναμιτίσουν την απάνθρωπη πορεία του τρένου.
Όμως κάτι τέτοιο πολύ δύσκολα μπορεί να συμβεί.
Το πιο πιθανό είναι τα τρία παιδιά να μείνουν ακλόνητα στη θέση τους κι ο μηχανοδηγός να γίνει
32
ήρωας που θυσίασε το 25% για να σώσει το 75% (αν και στη πραγματική ζωή ο μηχανοδηγός
θυσιάζει το 99% για να σώσει το 1%).
~~{}~~
Κι αν δούμε το παράδειγμα ως παραβολή των όσων συμβαίνουν στη χώρα μας, τότε θα συμβεί το
εξής:
Τα τρία παιδιά θ’ αλυσοδέσουν το τέταρτο και θα το πάρουν μαζί τους στην ενεργή ράγα.
Κι όταν εκείνο θα διαμαρτυρηθεί ότι δεν θέλει να πεθάνει (είμαι πολύ νέος κτλ) οι άλλοι θα του
απαντήσουν: «Μη λες βλακείες. Κανείς δε θα πάθει τίποτα. Δεν υπάρχει τρένο.»
Κι όταν θα νιώσουν τις ράγες να δονούνται θα ξαναπούν: «Δεν υπάρχει τρένο».
Κι όταν θα δουν το φως και θ’ ακούσουν τις μηχανές θα ξαναπούν: «Δεν υπάρχει τρένο».
Μετά δε θα μπορούν να πουν τίποτα.
~~
Γελωτοποιός sanejoker.info
Για το Νόστιμον ήμαρ: Γελωτοποιός
Post navigation
________________________________________
Τριάντα Χρόνια Στη Φυλακή Και Δυο Ώρες Στο Φούρνο
Η εισαγγελία διέταξε τη σίτιση Ρωμανού
Γιάννης Αλεβίζος December 8, 2014 at 5:31 am
Aπό την ίδια συνάδελφο:
ΤΟΣΟ απλά:
http://www.koutipandoras.gr/article/128611/o-daskalos-romanoy-stis-fylakes-aylona-proteinei-kiapostomonei-tha-ton-synodeyo-sto
ΕΛΛAΔΑ
Ο δάσκαλος Ρωμανού στις Φυλακές Αυλώνα
προτείνει κι αποστομώνει: "Θα τον συνοδεύω στο
πανεπιστήμιο"
33
07 Δεκεμβρίου
O δάσκαλος του Νίκου Ρωμανού και διευθυντής του Σχολείου των Φυλακών Αυλώνα, Πέτρος
Δαμιανός προτείνει να τον συνοδεύει ο ίδιος στα πανεπιστημιακά του μαθήματα, υποσχόμενος την
επιστροφή του πρώην μαθητή του στην κοινωνία.
Διαβάστε όλη την επιστολή του:
«Ο Νίκος ήταν μαθητής μου στο Γυμνάσιο Λύκειο που λειτουργεί εντός του Ειδικού Καταστήματος
Κράτησης Νέων Αυλώνα. Όλοι παρακολουθούμε και μετράμε με αγωνία τις ημέρες απεργίας πείνας
του Νίκου Ρωμανού, με αίτημα την φοίτηση του στην ανώτατη σχολή στην οποία εισήχθη.
Η επιτυχία του όμως δεν έχει ολοκληρωθεί, αφού μέχρι σήμερα δεν του έχει δοθεί η απαιτούμενη
άδεια, προκειμένου να παρακολουθεί μαζί με τους συμφοιτητές του τα μαθήματα της Σχολής του.
Επειδή η παιδεία προσφέρεται στους ναούς της, τα σχολεία.
Επειδή η εκπαίδευση στις φυλακές έχει ανάγκη από δημιουργικά κίνητρα, για να λειτουργήσει ως
παράδειγμα στους επόμενους μαθητές.
Επειδή είναι υγεία για μια κοινωνία, να διαθέτει νέους οι οποίοι αγωνίζονται.
Επειδή η παιδεία είναι αναφαίρετο δικαίωμα, γιατί αποδεδειγμένα βοηθά στην ανάπτυξη και την
ολοκλήρωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του ανθρώπου.
Και επειδή ο Νίκος Ρωμανός, διεκδικεί με κίνδυνο της ζωής του τα παραπάνω δικαιώματα,
απευθύνω ανοιχτή πρόταση-έκκληση, αποκλειστικά ως δάσκαλος, για να του δοθεί η δυνατότητα με
τη φυσική παρουσία του, να παρακολουθεί τα μαθήματα και τα εργαστήρια, με την συνοδεία μου.
Ας αφήσουμε την ιδιαίτερη σχέση του δάσκαλου με τον μαθητή του να λύσει το πρόβλημα. Ας
επιτρέψουμε την εμπιστοσύνη του δάσκαλου προς τον μαθητή του και την εμπιστοσύνη του μαθητή
προς τον δάσκαλο του, να εγγυηθούν την επιστροφή του Νίκου Ρωμανού στη Δικαστική Φυλακή
Κορυδαλλού. Μετά από είκοσι (20) χρόνια στην εκπαίδευση νέων στη φυλακή, μπορώ να εγγυηθώ
μια ''επιστροφή''.
Είναι μια λύση εφικτή, γιατί και στο παρελθόν έχω συνοδεύσει επιτυχώς μαθητή μου, με ποινή
μεγαλύτερη από αυτή του Νίκου. Είναι μια λύση χωρίς νικητές και ηττημένους. Είναι μια λύση από
την οποία όλοι μας έχουμε να μάθουμε πολλά.
Πέτρος Δαμιανός
Διευθυντής του Γυμνασίου-Λυκείου
του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα».
34
Astarte December 8, 2014 at 9:43 am :
Το θέμα του Ρωμανού καίει.Σύμφωνοι.Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση,οπότε γιατί
όχι κι αυτός;Ας του βάλουν βραχιόλι παρακολούθησης.Εγώ άλλη απορία έχω.Έχει πολύ νόημα ό ,τι
έγινε το Σαββατο στην Αθήνα;Θεωρούν ότι το να καταστρέφουν οι”αναρχικοί”-γιατί σιγά μην είναι
αναρχικοί όλοι αυτοι-μικρά και μεγάλα μαγαζιά είναι πολύ αγωνιστικό;Ντουβαρια χτυπάνε…Το
σύστημα που πολεμούν είναι από ανθρώπους,αυτούς όμως τολμούν να τους χτυπήσουν;
Γιάννης Αλεβίζος December 8, 2014 at 6:10 pm :
(Tα παρακάτω θα τα πούμε και πιο λεπτομερώς, ή ακόμη και «εγκυκλοπαιδικώς» (π.χ.
με διασταυρώσεις, πηγές, αναφορές, βιβλιογραφία κλπ) όπου χρειαστεί, και όταν
υπάρχει χρόνος και όταν είναι η ώρα τους, αλλά τώρα που υπάρχει και λόγος βιασύνης
ας πούμε κάποια πράγματα περιληπτικά και συμπυκνωμένα εδώ στα σχόλια και, σιγάσιγά, τα γράφουμε και αλλιώς στο τελευταίο λινκ με την πληρέστερη παρουσίαση των
σχολίων. Αλλά η ουσία του τι λέμε και γιατί το λέμε δεν θα διαφέρει μεταξύ σύντομης
και εκτενούς παρουσίασης).
Ας δούμε τις ομοιότητες και τις διαφορές της πρότασης του προηγούμενου
(ΥΓ:προπροηγούμενου) σχολίου με το εξής ιστορικό ανάλογο συνοδείας κρατουμένου
από δάσκαλο (και κάποτε στο λινκ συζητάμε και το πού ακριβώς η γνώση του
παρελθόντος μας φωτίζει και πού μας συσκοτίζει. Ας προσθέσω κι ότι, προσωπικά, το
έμαθα όταν, αναρωτούμενος μήπως ήταν υπερβολές, ανέφερα σε μια συνάδελφο φυσικό
κάποιες διηγήσεις του Θεοδωράκη (σε ένα μεταμεσονύκτιο αφιέρωμα) για κάτι
πράξεις αντιρρησιών συνείδησης που προτίμησαν Μακρόνησο από συμμετοχή στον
εμφύλιο σε Γράμο-Βίτσι)και να τι μου’πε:
Κάποια φορά, ο πατέρας της, δάσκαλος που τότε ήταν έφεδρος αξιωματικός, έπρεπε να
συνοδεύσει μια τέτοια ομάδα στην Μακρόνησο και όταν έφτασαν στο Λαύριο, λόγω
κακοκαιρίας, δεν μπορούσε να ξεκινήσει το καϊκι κι αυτός εμπιστεύτηκε να τους πει να
πάνε σε συγγενείς τους ή φίλους τους και να έρθουνε την επομένη και όντως όλοι
ήρθανε και κανείς δεν έκανε κατάχρηση της εμπιστοσύνης του.
Η ομοιότητα και διαφορά εποχής μπορεί πιο ανάγλυφα με το πόσοι θα θεωρούσαν τότε
και τώρα το αντίστοιχο σκεπτικό κοινωνικά δημιουργικό ή αυτοκαταστροφική πλύση
εγκεφάλου:
Τότε (ίσως και συνειδητά) θα έλεγε στον εαυτό του εκ μέρους όποιου τον φιλοξενούσε
(γονιών συγγενών, μνηστής, κλπ):
«Καλά, αν κρυφτείς και δεν γυρίσεις δεν θα εκθέσεις μόνο τον δάσκαλο και όσους σε
κρύψουμε αλλά και τον εαυτό σου και το κίνημα των αντιρρησιών συνείδησης που δεν
δέχεται να πάει να σκοτώνει εκ μέρους Άγγλων και Αμερικανών τους μέχρι προ μηνών
συμπολεμιστές του στον πόλεμο κατά των Ναζί. Υποτίθεται ότι ήθελες και μπήκες σε
αυτή την αντίρρηση, και δεν το’κανες απλώς για να μη κινδυνέψεις να σκοτωθείς ή να
σακατευτείς στα βουνά, άρα το’χεις στο πρόγραμμα ότι μπορεί να κινδυνέψεις από τα
ίδια στην Μακρόνησο. Αλλιώς αντί να κρύβεσαι θα πήγαινες απλώς να σκοτώνεις
αντάρτες στα βουνά. Και υποτίθεται ότι έχεις επίγνωση οτι για να πάμε σε μια
κατάσταση όπου δεν θα’χουμε τέτοια διλήμματα μεταξύ απλώς Σκύλας ή Χάρυβδης
δεν αρκεί απλώς να κρυφτούμε όλοι για πάντα αλλά να ρισκάρουμε κάποιο επαρκές
ποσοστό και από αυτούς ένα μέρος να μας φάει η μαρμάγκα κλπ…»
Τώρα (ίσως απλώς υποθετικά;) θα έλεγε εκ μέρους όποιου στα σοβαρά θέλει να αλλάξει
το σύστημα (και τον τρόπο παραγωγής γενιάς λαμογίων στους ώμους γενιάς
Πολυτεχνείων):
35
«Καλά, αν αυτό που θα κάνεις ζήτημα διεκδίκησης είναι να σου δώσουν και σένα
νομίμως όσα νομίμως ή από παραθυράκι ή παράνομα δίνουνε σε λαμόγια δικά τους κλπ
όταν μπαίνουν μέσα τότε μάχεσαι υπέρ των ιδανικών σου ή υπέρ αυτών που στους
ώμους αυτών κάνουν καριέρα ως λαμόγια; Δεν θα’πρεπε να προσπαθεί κάποιος να
υπερβεί αυτή την λογική και να αποδεικνύει, και στον εαυτό του και σε όσους
προφανώς τον αδικούν, ότι είναι πιο δυνατός και υπό την έννοια ότι και παρ’όλα τα
εμπόδια αυτός κατορθώνει π.χ. να μη λυγίσει και, να μορφωθεί ακόμα και
επιστρέφοντάς τους τα προνόμια που του δίνουν; (για να’χουν ύστερα να λένε ότι του
τα’δωσαν αλλά να μπορούν να τα δώσουν και στους δικούς τους. Δόξα τω Θεώ τέτοια
φλούδα δεν πάτησε ο Ρωμανός , τους το γύρισε το βραβείο για τις πανελλαδικές)
Τρόπος που αυτός που πολεμάει για ιδανικά διαχωρίζεται από αυτόν που μελλοντικά θα
πατήσει σε πλάτες, σε ώμους, και σε κόλυβα αγωνιστών για να κάνει καριέρα λαμογίου
είναι (πέραν του να σνομπάρει, έστω και ζημιωνόμενος, τα πράγματα που χαρίζονται σε
κάποιο προφυλακισιμένο λαμόγιο) και το να ρωτάει εαυτόν και τους ομοίους του «τι
άλλα προσόντα (άλλο προσόν ο ένας μας άλλο ο άλλος μας) καλλιεργούμε ή
διαθέτουμε, πέραν της κοινής μας οργής ή και λύσσας ως κακοποιημένων, ώστε
να’χουμε και μια πιθανότητα να μην είμαστε αργότερα μέρος ή προϊστάμενοι
ανθρώπων σαν τους βασανιστές μας;» (αλλιώς γιατί να μην είναι αναμενόμενο το πώς
αυτόματα επιλέγεται κι ανακυκλώνεται προς ανάδειξη στην εξουσία η σκαρταδούρα;).
Προσόν δεν εννοώ εν προκειμένω να’σαι κακοποιημενος ακτιβιστής αλλά και παιδίθαύμα της μουσικής σαν τον Θεοδωράκη, ή να’σαι πρόσφυγας ή εκδορεύς αλλά και
συνθέτης σαν τον Παπαϊωάνου ή τον Βαμβακάρη, ή Μακρονησιώτης αλλά και διεθνής
ποδοσφαιριστής/ακαδημαϊκός σαν τον Δεσποτόπουλο, αλλά απλώς νασαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ
σαν τον Μίσσιο που ποτέ δεν δήλωσε λαρυγγοφάγος σαν είτε τους «μαχητές» του ISIS
είτε τα μικρά που παίρνουν από ηλικία στρουμφ να τα εξασκήσουν να κόβουν λαρύγγια
Τέλος πάντων μη το παρα-πάμε σε μάκρος εδώ, το αφήνουμε για το λινκ. Εδώ το «δια
ταύτα» είναι απλώς «Ρωμανέ βρήκες και την καλύτερη λύση, συνοδεία από τον
δάσκαλο σου, να πηγαίνεις στη σχολή σου, πες του να σε μάθει και άλλα που δεν θα
κάνεις στο ΤΕΙ , διάβασε και βίους και Ρωχάμη και Κοεμτζή και Μίσσιου και
Θεοδωράκη και Δεσποτόπουλου και Παναγούλη, και…και…και…Ρώτα τον τι άλλο…
Και μετά γράψε και δια το κοινό λέγοντας πού βρίσκεσαι και εσύ και οι φίλοι σου και
οι γύρω σας και τα σχέδιά σου και…και…και…έτσι ώστε να μη εκλαμβάνει μέσω της
σιωπής σου ο καθένας την πράξη σου σαν έμβλημα της δικής του σημαίας και έτσι είτε
συνειδητά να ταυτίζεται είτε, αν δεν ταυτίζεται, ή να διδάσκεται από σένα ή να σε
εγκαταλείπει και να ξέρετε και οι δυο τι εννοείτε, αλλιώς όχι απλώς θα αφιερώνουν και
στην δική σου θυσία την φράση «ένα πουκάμισο αδειανό…» αλλά ο καθένας θα έχει
μείνει σε αυτά που’ξερε και πριν…Εν ολίγοις, αφού πολλοί μπορούν κάτι να μάθουν
από σένα κάτσε να μάθεις κάτι περισσότερο να τους πεις από το να ανακυκλώσουν τα
όσα ήδη ξέρουν με trademark εσένα.
ΥΓ: Θα ψάξω τώρα που είδα το όνομα του δασκάλου σου να βρω κανα η-μέιλ του για
να στείλω τα μέχρι στιγμής εδώ αναρτηθέντα περί εσού και σε σένα και σε εκείνον…
ΥΥΓ: Αν ξέρει κάποιος να βοηθήσει σε αυτό ας βοηθήσει ειτε στέλνοντας εδω το
η-μέιλ του δασκάλου είτε στέλνοντας στον δάσκαλο όσες από τις παραπάνω
αναρτήσεις έχουν σχέση με τον Ρωμανό.
36
Γιάννης Αλεβίζος December 9, 2014 at 6:12 pm :
Παρένθεση περί κανόνων λογοκρισίας/moderation/αυτοκριτικής κλπ όπως
διαμορφώθηκαν κατά την πορεία λειτουργίας του παρόντος σάιτ:
(Όπως είδαμε αναρτήσαμε κείμενα που διαφωνούσαν με το παρόν, δηλαδή δεν
θεωρούμε ασυνέπεια το να εμφανιζόμαστε παρέα διάφοροι φίλοι που δεν πείσαμε
ο ένας τον άλλο, σε ένα «πηγαδάκι» δεν είναι απαραίτητο να απεραντολογούμε
μέχρι να καταλήξουμε και σε κοινό ανακοινωθέν, ιδέες ανταλλάσσουμε μήπως
και οδηγήσουν σε αλληλοεμπνεύσεις ή μήπως και οδηγήσουν σε καμιά έμπνευση
ή σε καμιά παρέμβαση κάποιον ακροατή. Από όσα η-μέιλ είχαν αποστολές
άρθρων ανάρτησα ολογράφως, δηλαδή όχι μόνο το λινκ αλλά και το πλήρες
κείμενο, όσα, προσωπικά, θεώρησα είτε άκρως εμπνευστικά είτε άκρως
διαφωτιστικά περί της θέσης τους και άρα πολύτιμα για τα όσα συζητούσαμε, ας
προσθέσω, απλώς σαν λινκ, ένα που έλαβα (από τον ίδιο συνομήλικό μου που
έστειλε και το άρθρο του Γιώργου Μαλούχου που είδαμε) αλλά που (προσωπικά
και πάλι) δεν θεώρησα ιδιαίτερα «ξεμπερδευτικό». Να’το:
http://humansupport.gr/gr_news_more.php?nid=348
Ένα που δεν συμπεριλαμβάνω ούτε καν σαν λινκ (διότι θεωρώ ότι όχι απλώς δεν
ξεμπερδεύει κανέναν αλλά ότι μπερδεύει παραπάνω) είναι ενός μπλόγκερ που
καταλήγει χρησιμοποιώντας ένα τραγούδι αυτοκριτικής του Άσιμου όχι για να
προτρέψει εαυτόν και αναγνώστες του σε αυτοκριτική αλλά για να κάνει κριτική
σε άλλους (το τραγούδι «Βαρέθηκα τα μίζερή μου φύση»)
Όπως είδαμε, ήδη πολύ πριν τα σχόλια, ήδη με το 2ο pdf (2ο λινκ), που ήταν
ανάλυση (και ανασκευή κατά το δυνατόν) των λαθών του 1ου , η αυτοκριτική δεν
αποφεύγεται καθόλου εδώ. Και για να παραδειγματιστούμε από τον Άσιμο και
πάλι, ας βάλουμε απλώς στο γκουγκλ την φημισμένη του φράση «ε, είμαι
μαλάκας» κι ας δούμε περιπτώσεις που αναφέρεται. Ευχαριστώ και τώρα τον
πρώην μαθητή μου Βασίλη που πριν δυο χρόνια μου είχε στείλει δείγμα
εφαρμογής της από τον Άσιμο μετά από μια συζήτηση στο όρθιο σε συνάντηση
στον δρόμο που είχε καταλήξει (με μάρτυρά μας τον συμμαθητή του, και
μουσικό, Γιάννη) στην εξής στιχομιθία «Και τι είναι ο Θεοδωράκης μπροστά
στον Άσιμο;» «Ότι είναι οι Άλπεις μπροστά στον Λυκαβηττό». Το να βρει δε
κανείς τις περιπτώσεις δημιουργικής αυτοκριτικής του ίδιου του Θεοδωράκη
είναι πολύ εκτενέστερο ζήτημα, γι’αυτό ας το ψάξουμε, με την ησυχία μας, στο
ευρύτερο λινκ που λέγαμε, δηλαδή στο τελευταίο λινκ του παρόντος σάιτ που έχει
τίτλο «Τα μέχρι στιγμής σχόλια»)…
37
Γιάννης Αλεβίζος December 10, 2014 at 12:58 pm :
(Από προκήρυξη που το πρωί μας έδιναν, σε μαθητές και καθηγητές καθώς μπαίναμε στο
σχολείο, νεαροί από κατάληψη του Πνευματικού Κέντρου Καισαριανής. Πάω να τους
συναντήσω, μόλις τέλειωσα τα μαθήματα)
Aπό την Τρίτη 9\12 αγωνιζόμενοι άνθρωποι,αλληλέγγυοι από τις ανατολικές
συνοικίες στον αγώνα του αναρχικού απεργού πείνας από 10/11 Ν.Ρωμανού,
προχωρήσαμε σε κατάληψη του Πνεματικού Κέντρου Καισαριανής.
Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε ένα ακόμα κέντρο αγώνα και
αντιπληροφόρησης στις γειτονιές μας και να δηλώσουμε ξεκάθαρα ότι
στεκόμαστε δίπλα στο Ν. Ρωμανό και στον αγώνα που δίνει για ελευθερία και
αξιοπρέπεια,και ενάντια στην αυταρχικότητα του καθεστώτος έκτακτης
ανάγκης που επιβάλλεται μέσα και έξω από τις φυλακές.
Καλούμε τον κόσμο των γειτονιών μας στην πρώτη συνέλευση
κατειλημμένου Πνεματικού Κέντρου Καισαριανής σήμερα στις 20:00
του
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ Ν. ΡΩΜΑΝΟ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ
ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ
Κείμενο του Ν. Ρωμανού 3/12/14
Προσπαθώ να αποτυπώσω σε ένα κομμάτι χαρτί τα τελευταία υπολείμματα συγκροτημένης
σκέψης με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις και την εκ νέου απόρριψη του αιτήματος της
εκπαιδευτικής άδειας.
Από τις πρώτες μέρες της απεργίας είχα πει στην παρέμβασή μου στη συνέλευση
αλληλεγγύης που είχε γίνει στο Πολυτεχνείο ότι η απορριπτική απάντηση του Νικόπουλου ο
οποίος τόσο καιρό δήλωνε αναρμόδιος είναι η αρχή μιας κρατικής στρατηγικής με στόχο την
εξόντωσή μου. Αυτή η πολιτική εκτίμηση επιβεβαιώθηκε απολύτως. Αρχικά με την εντολή
της εισαγγελέως των φυλακών Κορυδαλλού Ευαγγελίας Μαρσιώνη για αναγκαστική μου
σίτιση, πράξη που συνιστά πραγματικό βιασμό και έχει οδηγήσει στο θάνατο μεταξύ άλλων
τόσο του Xολγκερ Μαϊνς στην Γερμανία όσο και μελών της GRAPO στην Ισπανία. Προς τιμήν
τους οι ιατροί του νοσοκομείου πέταξαν στα σκουπίδια την εισαγγελική εντολή και
αρνήθηκαν να διαπράξουν ένα τέτοιο κρατικό έγκλημα.
Εν συνεχεία η προσφυγή μου σε δικαστικό συμβούλιο εκτός φυλακής, (μια νομική κίνηση
που επιλέγουν πολλοί κρατούμενοι, όταν το συμβούλιο της φυλακής απορρίπτει τις αιτήσεις
τους) απορρίφθηκε με τη δικαιολογία ότι τους δεσμεύει η απόφαση του Νικόπουλου, ίδια
ακριβώς απόφαση πάνω στην οποία είχε γίνει προσφυγή.
Για όσους έχουν την στοιχειώδη αντίληψη από πολιτική η παρέμβαση του Υπουργείου
Δικαιοσύνης, μια μέρα πριν συνεδριάσει το συμβούλιο ήταν μια ξεκάθαρη εντολή για την
απόρριψη του αιτήματος και θα εξηγήσω αμέσως το γιατί.
Στην ανακοίνωση που εξέδωσε το Υπουργείο Δικαιοσύνης αναφέρει τεχνηέντως ότι ο
Αθανασίου δεν είναι αρμόδιος για να προσθέσει παρακάτω: «Η εκπαιδευτικές άδειες
χορηγούνται αποκλειστικά από το αρμόδιο συμβούλιο (της φυλακής), στο οποίο προΐσταται ο
εισαγγελικός λειτουργός, ενώ για τους υπόδικους απαιτείται και η σύμφωνη γνώμη του
δικαστικού οργάνου που διέταξε την προσωρινή κράτηση».
Με λίγα λόγια η εγκυρότητα της προσφυγής ακυρώνεται δια στόματος υπουργού απλά και
ξεκάθαρα. Όλο αυτό ντυμένο με την ανυπόστατη πρόταση για μαθήματα μέσω
τηλεδιάσκεψης αντί αδειών, η οποία δεν ευσταθεί λόγω των εργαστηρίων που έχουν
αναγκαστική παρουσία, ενώ ανοίγει και τον δρόμο στα συμβούλια των φυλακών να τις
38
καταργήσουν εντελώς, αφού είναι γνωστή η ευθυνοφοβία τους και η λύση της
τηλεδιάσκεψης θα ισχύσει για όλους τους κρατούμενους.
Με την ίδια ακριβώς λογική σε λίγο καιρό τα επισκεπτήρια με τις οικογένειές μας θα γίνονται
μέσα από οθόνες για λόγους ασφαλείας όπως και τα δικαστήριά μας. Η τεχνολογία στην
υπηρεσία «του σωφρονισμού» και της δικαιοσύνης. Ανθρώπινη πρόοδος ή εκφασισμός… η
ιστορία θα κρίνει.
Σε αυτό το σημείο έχει αξία να αναφέρω και τον ρόλο του ειδικού εφέτη ανακριτή Ευτύχη
Νικόπουλου, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα την απεργία πείνας έχει πάρει
σαφείς πολιτικές εντολές από τους πολιτικούς του προϊσταμένους στο Υπουργείο
Δικαιοσύνης, γι’ αυτό άλλωστε και όλοι ρίχνουν την ευθύνη σε αυτόν. Αντάλλαγμα για αυτό
του το λειτούργημα θα είναι η προαγωγή του στον Άρειο Πάγο, όπως άλλωστε συνέβη και με
τον προκάτοχό του Δημήτρη Μόκα, που είχε πρωτοστατήσει σε δεκάδες αντιαναρχικές,
κατασταλτικές εκστρατείες. Τώρα απολαμβάνει τον παχυλό μισθό της δικαστικής ελίτ του
Αρείου Πάγου. Τυχαίο ; Δεν νομίζω.
Εγώ από την πλευρά μου συνεχίζω, προσπερνάω την οποιαδήποτε πιθανότητα να κάνω πίσω
και απαντάω με ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΗ ΝΙΚΗ Ή ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.
Σε κάθε περίπτωση αν το κράτος με δολοφονήσει με την στάση του, ο κύριος Αθανασίου και
η παρέα του θα μείνουν στην ιστορία ως μια συμμορία δολοφόνων, ηθικοί αυτουργοί σε
βασανισμό και δολοφονία πολιτικού κρατουμένου. Ας ελπίσουμε μόνο να βρεθούν εκείνα τα
ελεύθερα πνεύματα που θα δικάσουν το δίκαιο της δικαιοσύνης τους με τον τρόπο τους.
Κλείνοντας θέλω να στείλω την συνενοχή μου και την φιλία μου σε όσους στέκονται δίπλα
μου με όλα τα μέσα.
Τέλος δύο λόγια για τα αδέρφια μου, τον Γιάννη που βρίσκεται και αυτός στο νοσοκομείο,
τον Αντρέα, τον Δημήτρη και αρκετούς ακόμα.
Ο αγώνας κυοφορεί και απώλειες αφού στα μονοπάτια προς μια αξιοπρεπή ζωή πρέπει να
πάρουμε από το χέρι τον θάνατο, ρισκάροντας να τα χάσουμε όλα για να κερδίσουμε τα
πάντα. Ο αγώνας συνεχίζεται με Γροθιά στο μαχαίρι, ξανά και ξανά.
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ !
ΓΙΑ ΟΣΟ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ !
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ
Η ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΘΑ ΤΡΙΓΥΡΝΑΕΙ ΣΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΓΙΑΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΣΕ ΚΑΨΕΙ
ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΥΝΑΜΗ.
ΥΣ: Προφανώς και δεν μπορώ να ελέγξω τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που
προκαλούνται. Πάντως όσοι Συριζέοι και λοιποί έμποροι ελπίδων έχουν εμφανισθεί έχουν
φάει πόρτα ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΛΟΓΟ, ενώ ξανατονίζω ότι έχω υπογράψει επισήμως την άρνηση μου
για οποιαδήποτε χορήγηση ορού.
Νίκος Ρωμανός
Γιάννης Αλεβίζος December 10, 2014 at 2:57 pm :
Πήγα, τους έδωσα συγχαρητήρια για τον τρόπο παρέμβασής τους, ρώτησα αν έχουν πρόσβαση
στον Ρωμανό ή τον δάσκαλό του, μου είπαν ότι δεν έχουν αλλά μόλις άκουσαν ότι πέρασε η
τροπολογία και ότι έλυσε την απεργία πείνας, άφησα εκτύπωση των όσων από τα εδώ κείμενα*
αναφέρονταν στον Ρωμανό, έγραψα όνομα, ιδιότητα και τηλέφωνο μήπως και σε κάτι μπορώ
να βοηθήσω, αλλά δεν άφησα όνομα σάιτ μπας και νομίσουν ότι κάνω πλασάρισμα, γύρισα
σπίτι και μόλις άνοιξα ιντερνετ είδα κλήση σε διαδήλωση επειδή άρχισε και απεργία δίψας,
αλλά ήταν προγενέστερη της είδησης περί τροπολογίας…Αφού δε ο Ρωμανός είχε ήδη κάνει
την δήλωση που είδαμε η παρέμβασή μου η πρώτη ήταν πλέον κατά το πλείστον περιττή, στην
δε μη περιττή δεύτερη (με την διδακτέα ύλη περί κι άλλων ονειρευτών ονείρων με φωτιά που
τους έκαιγε) είχα ήδη προσθέσει το όνομα που έλειπε (στην * που μόλις είδαμε) Άρα απλώς
επιστρέφουμε σε αυτά που θα λέγαμε στο τελευταίο λινκ…
*με πρόσθεση ενός ονόματος, Μάλκολμ Χ, στη λίστα φυλακόβιων για τους οποίους έπρεπε να
ρωτήσει τον δάσκαλο του.
39
Γιάννης Αλεβίζος December 10, 2014 at 5:23 pm :
http://www.koutipandoras.gr/article/128781/o-foivos-delivorias-gia-ton-niko-romano-kapoioioneireyontai-ena-kratos-poy-tha
http://www.efsyn.gr/arthro/dilosi-toy-etien-mpalimpar-gia-n-romano
http://entefktirio.blogspot.gr/2014/12/blog-post_37.html
http://sanejoker.info/
http://www.toperiodiko.gr/%CF%85%CF%80%CE%AD%CF%81-%CE%BD%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%B9%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%B
C%CE%B9/
http://www.alfavita.gr/arthron/%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BD%CF%
84%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%B9%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%B
C%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF-%CF%85%CF%80%CE%AD%CF%81%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D
………………………………………
Πού ήμασταν;
Στο «…Άρα απλώς επιστρέφουμε σε αυτά που θα λέγαμε στο τελευταίο λινκ…»; Να μην
χαρούμε κλπ; Έτερον εκάτερον. Χαρήκαμε, χαιρόμαστε, αλλά προσωπικά
επιμένω οτι είτε παλιά είτε σύγχρονα γεγονότα που απλώς τα ζούμε ως προς το
συναισθηματικό τους μέρος μεγάλης χαράς ή μεγάλης αγωνίας, χωρίς να τα
κάνουμε αφορμές και σκέψης και πορείας κουραστικών ατομικών μας
προσπαθειών κι όχι μόνο μαζικών πορειών, δεν οδηγούν εκεί που θα μπορούσαν
να οδηγήσουν αλλά μόνο στο παθητικό αναμάσημα είτε το επετειακό αν είναι
παλιά είτε το τρέντυ αν είναι φρέσκα και γι’αυτό και τα παρόντα τα συνοδεύω με
αναλύσεις όσο επίπονες όσο των γιορτών της 17Ν γιατί όπως εκείνες οι αγωνίες
του 73 και εκείνες οι χαρές του 74 ξεπέσανε έτσι και χειρότερα θα ξεπέσουνε κι
αυτές και θα επαναλαμβάνουμε τα στερεότυπα απογοήτευσης φτου απ’την αρχή.
«ΤΩΡΑ αρχίζουν το δύσκολα» λέγανε την μέρα της αποφυλάκισής τους όσοι
καταλάβαιναν τότε και δεν ήταν χαζοχαρούμενοι (και να που σε λίγο η ανάσταση
της Ελλάδας έγινε με την σταύρωση της Κύπρου) το ίδιο λένε και όσοι δεν είναι
θεόστραβοι αυτή τη στιγμή…
Λοιπόν: Πού ήμασταν; Στο «…Το να βρει δε κανείς τις περιπτώσεις δημιουργικής
αυτοκριτικής του ίδιου του Θεοδωράκη είναι πολύ εκτενέστερο ζήτημα, γι’αυτό
ας το ψάξουμε, με την ησυχία μας, στο ευρύτερο λινκ που λέγαμε, δηλαδή στο
τελευταίο λινκ του παρόντος σάιτ που έχει τίτλο «Τα μέχρι στιγμής σχόλια»)…»
Α! Επί τη ευκαιρία: αυτά για την σταύρωση της Κύπρου ήταν και από τα πρώτα
λόγια του Θεοδωράκη τότε στις μεγάλες χαρές…
40
Λοιπόν:
Ας πάρουμε διάφορες αυτοκριτικές του Θεοδωράκη και ας κρίνει ο καθένας μόνος
του που από ποιάν έχει κάτι να διδαχτεί και τι*:
Κακώς είπα «Δηλαδή ή Καραμανλής ή τανκς». Έπρεπε να τονίσω το ερωτηματικό
«Δηλαδή ή Καραμανλής ή τανκς;».
Είπα του Σεφέρη «Μάρτυς μου ο Μπιθικώτσης: Γρηγόρη δεν στο’χα πει πριν την
ηχογράφηση εκεί που θα τραγουδάς «πήραμε τη ζωή μας λάθος» να βάλεις μια
άνω τελεία πριν πεις τη λέξη «λάθος»;»
Ε, είχα πάρε-δώσε με το παλάτι. Μια φορά σε συναυλία μου στην Ισπανία που
ήρθε η Σοφία της Φρειδερίκης στα παρασκήνια να με συγχαρεί και με ρώτησε
γιατί είμαι ο μόνος Κρητικός χωρίς μουστάκι της είπα «Γιατί το’δωσα για μαλλί
στην μαμά σου όταν έκανε έρανο για τη φανέλα του στρατιώτη»
Επίσης ενέδωσα στο απωθημένο μου να μη έχει έρθει ποτέ υπουργός σε
συναυλία μου, έγινα λοιπόν υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου του Μητσοτάκη, πήγα
σε συναυλία μου και μετά παραιτήθηκα.
Ε, είχα διπλά μέτρα και σταθμά στην υπογραφή δηλώσεων μετανοίας. Σε άλλους
έλεγα ότι καλά θα κάνουν να βγούνε με δήλωση και να προστατέψουν τα παιδιά
τους κλπ) αλλά στον εαυτό μου, ακόμα κι όταν ξαναμπήκα μέσα και
ξαναβασανίστηκα ακόμα πιο βάρβαρα (από τους εθνικά ανανήψαντες ΕΑΜίτες
που ήταν ανηλεείς σε όσους επιμέναμε) ουσιαστικά συμφωνούσα από μέσα μου
με τους βασανιστές μου οτι μας έχει προδώσει κι ο Τσόρτσιλ κι ο Στάλιν και το
ΚΚΕ. Αλλά αφού με το χάρισμά μου ως μουσικού ίσως θα έβρισκα, αν βέβαια
επεβίωνα, ένα βήμα από το οποίο να μιλήσω για όσα έγιναν και για τους ήδη
νεκρούς ή σακατεμένους που πολέμησαν για μια ουτοπία και χωρίς τότε να
ξέρουμε για το πούλημα, όλους αυτούς αλλά και τον εαυτό μου τον ίδιο πώς θα
μπορούσα ποτέ να μας πείσω ότι αν υπόγραφα και εγώ θα ήταν από την
συνειδητοποίηση του πουλήματος και με ποιο κύρος πλέον θα μίλαγα;
*και επίσης τι μπορεί να διδαχτεί από όσους θεωρούσαν ότι ήταν οπορτουνιστής επειδή ως έφηβος ήτανε στην
νεολαία του Μεταξά πριν γίνει ΕΠΟΝιτης, επειδή αποκαλούσε εαυτόν «ουτοπικό κομμουνιστή» και θεωρούσε ότι
στον Μαρξ πήγε μέσω του αγαπάτε αλλήλους» του Χριστού και κάποτε επερωτούσε και το Κόμμα με τι μούτρα
λέει σε ΚΝΙτόπουλανα να πηγαίνουν πόρτα-πόρτα να τον βγάλουν δήμαρχο Αθηναίων αφού τους είχαν πει
προηγουμένως ότι υπήρξε προδότης, τι μπορεί να διδαχτεί από όσους του τραγούδαγαν «και συ ψηλέ μαλακισμένε
μην ξεχνάς τον Ωρωπό» και, τέλος, τι μπορεί να διδαχτεί από όσους πήγαν και του έρριξαν σκατά από το
ανοιχτό παράθυρο του σπιτιού του όταν κάποιοι τον απείλησαν ότι θα τον κάψουν** κι εκείνος είπε «Γεια σας
λεβέντες μου, πυρ στην Αλαμάνα και φωτιά στον Γοργοπόταμο, να αφήνω και τάδε παράθυρό μου ανοιχτό να
ρίξετε τα στουπιά σας αλλά μη το τραινάρετε μέχρι τα κρύα κι αρπάξω καμιά πούντα» (πηγή: τα αναρτημένα ως
«σβησμένα» στην Indymedia). Ίσως να μπορεί κάποιος να διδαχτεί από αυτούς πόσο πιο πολιτισμένοι είναι οι
αντιφασίστες από τους φασίστες της Μακρονήσου που αφού του εξάρθρωσαν το πόδι και πήγαινε με δεκανίκια τον
έθαψαν ζωντανό με μόνο το κεφάλι έξω και έχεσαν μπροστά στο πρόσωπό του και τον άφησαν να δεχτεί
επισκέψεις από αρουραίους, φίδια, κατσαρίδες κλπ***
**Είχαν κάψει και κάποιον συρμό ηλεκτρικού; Δεν θυμάμαι αν ήταν οι ίδιοι με τις «πύρινες σκιές» (κάποια
στρουμφάκια που είχαν πει «κάψαμε τον τελευταίο συρμό της Αποκριάς για να δούμε τι μούτρα θα κάνουν οι
προλετάριοι που δεν έρχονταν στις διαδηλώσεις και θα που θα γυρίσουν με τα πόδια από την Κηφισιά ή θα
πληρώσουν ταξί»)
***Και μια και λέμε για σκατά: Ο πολυτάλαντος (και τρόπον τινα σούπερμαν) Δεσποτόπουλος
που’χαμε δει(στο προηγηθέν σχόλιο December 1, 2014 at 4:17 pm του παρόντος σάιτ, δηλαδή
στη σελ.5 του παρόντος pdf) όταν ήταν στην Μακρόνησο ήταν μονίμως στο να καθαρίζει
σκατά. Κάτι μου λέει ότι πολλοί από όσους θα ενδιαφερθούν για αυτόν δεν θα το κάνουν για
να διδαχτούν από αυτόν κάτι που να θέλει ζόρι διανοητικό, σωματικό ή ηθικό, αλλά απλώς για
να τον κοπανάνε σε σύγχρονους διανοούμενους που δεν συμπαρίστανται σε αγωνιστές και έτσι
πάλι κάτι εύκολο να κάνουνε (απλώς την κακολογία όσων δεν είναι σαν αυτόν)
41
Συνεχίζεται…(βλ.σελ 50)
(για να μη τα λέω μόνο από μνήμης θα βρω σιγά-σιγά να αντιγράψω και τα ακριβή λόγια του
Θεοδωράκη για το τελευταίο θέμα (και για τον Δεσποτόπουλο επίσης*), στο βιβλίο του «Οι
δρόμοι του Αρχάγγελου» που σε τρεις συνέχειες έβγαλε πριν δυο- τρεις βδομάδες το ΕΘΝΟΣ της
Κυριακής. Και επίσης θα βρω να αντιγράψω μερικές παρατηρήσεις του που δείχνουν ο «ψηλός»
με το ΚΑΙ σε αυτά μπόι του έβλεπε διαυγέστατα πάνω από τα τότε φαινόμενα (και το 80 που
έγραφε και το 50 που τα ζούσε. Πόσοι εκ των συγχρόνων με τα γεγονότα (και μάλιστα εκ των
βηματιζόντων ΕΠΙ της σκακιέρας και δη ως πιόνια) είχαν από τόσο νωρίς το ξεθόλωμα να
βλέπουν πού βρίσκονται; Τέλος πάντων, σαν σύντομη κατακλείδα της απογοήτευσης και
απομυθοποίησης με το ξεπούλημα, αυτό που έλεγε αν τον ρωτούσαν γιατί επιμένει να μην
υπογράφει ήταν «δεν το κάνω σαν κομμουνιστής αλλά σαν πεισματάρης Κρητικός»
*ΟΚ, αυτό ήδη το βρήκα, το αντιγράφω εδώ και τώρα (β τόμος σελ. 652)
…Μια μέρα, καθώς χάζευα κοντά στα αποχωρητήρια, διέκρινα μια σιλουέτα πολύ
γνωστή μου. Μάλλον κοντός, εντελώς καραφλός, ηλιοκαμένος, με χοντρά
μυωπικά γυαλιά, δεν μπορούσε να είναι άλλος εξόν από τον φιλόσοφο Κώστα
Δεσποτόπουλο. Καθάριζε με μεγάλο ζήλο τις ακαθαρσίες των στρατιωτών.
Σπρώχνοντας με επιμέλεια έναν λόφο κουράδες, μου μίλησε για τη δύναμη της
πνευματικής αντίστασης. «Κάθε πρωί με βάζουν να καθαρίζω σκατά. Πιστεύουν
ότι έτσι με ταπεινώνουν. Εγώ όμως στηριζόμενος στον βασικό νόμο της
διαλεχτικής «θέση-αντίθεση», οικοδομώ πάνω στα περιττώματα-θέση την
πνευματική ανάταση-αντίθεση. ΄Ετσι φτάνω στη σύνθεση, δηλαδή την εκ νέου
κατάκτηση του ιδεώδους….» Στο τέλος πρόσθεσε: «Είμαι ευτυχής γιατί προ
μηνών σου έσωσα τη ζωή. Είπα εις τον γιατρό «θα έχετε προσωπικώς την
ευθύνην…».
42
Γιάννης Αλεβίζος December 11, 2014 at 7:00 am :
http://www.newsbomb.gr/ellada/news/story/531405/romanos-giati-i-niki-einai-ypothesi-olon-mas
ΡΩΜΑΝΟΣ: ΓΙΑΤΙ Η ΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ
εκτύπωση
BOMB IT ON:
email
Ρωμανός: Γιατί η Νίκη είναι υπόθεση όλων μας
Κείμενο για τη διακοπή της απεργίας πείνας μετά από 31 ημέρες έστειλε ο Νίκος Ρωμανός από το
«Γεννηματάς» όπου νοσηλεύεται, μετά την ψήφιση της τροπολογίας για το ηλεκτρονικό
βραχιολάκι.
Το κείμενο αναφέρει:
«Μετά από 31 μέρες σκληρού και ανυποχώρητου αγώνα σταματώ την απεργία πείνας έχοντας
σημειώσει μια σημαντική νίκη.
Η τροπολογία που ψηφίστηκε στην Βουλή με μοναδικό αποδέκτη εμένα, είχε μεγάλες διαφορές από
τις αρχικές εξαγγελίες του Υπουργού Δικαιοσύνης κάνοντας εν τέλει αποδεκτή την απαίτηση μου
ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται το να “φοράω βραχιολάκι”.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η νίκη ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής πίεσης που ασκήσαμε για
αυτό και ο κόσμος του αγώνα και η Μαχητική Αναρχία είναι αδιαμφισβήτητα ηθικά, πολιτικά και
πρακτικά οι μεγάλοι νικητές.
Ο πολύμορφος επαναστατικός αγώνας και εμείς ως πολιτικοί κρατούμενοι, βγαίνουμε πιο δυνατοί
από αυτήν την μάχη.
Υψώνω την γροθιά μου στέλνοντας τους πιο θερμούς χαιρετισμούς και την απεριόριστη αγάπη μου
σε όλους εκείνους τους συντρόφους που στάθηκαν δίπλα μου ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ!
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ
ΥΓ1: Θα ακολουθήσει αναλυτικό κείμενο τις επόμενες μέρες
ΥΓ2: Θέλω να ευχαριστήσω επίσης όλους τους γιατρούς του νοσοκομείου που αρνήθηκαν να
υποκύψουν στις εισαγγελικές πιέσεις για αναγκαστική σίτιση και με στήριξαν όσο μπορούσαν».
Υπενθυμίζεται ότι νωρίτερα σήμερα (10/12) έγινε δεκτή – και μάλιστα ομόφωνα – έγινε από την
Ολομέλεια της Βουλής η τροπολογία για τον Νίκο Ρωμανό, την οποία κατέθεσε ο υπουργός
Δικαιοσύνης.
Είχε προηγηθεί ρύθμιση στη διάταξη, μέσω αλλαγής στην τροπολογία που αφορά το «βραχιολάκι»,
την οποία ανακοίνωσε από το βήμα της Βουλής ο Χαράλαμπος Αθανασίου.
Η αλλαγή της διάταξης περιλαμβάνει, όπως δήλωσε ο κ. Αθανασίου, όλους τους κρατούμενους
φοιτητές και όχι μόνο τη συγκεκριμένη υπόθεση, δηλαδή την υπόθεση Ρωμανού.
Σύμφωνα με τον υπουργό Δικαιοσύνης, η λύση που δόθηκε είναι “λύση σύμφυτη με το ισχύον
ελληνικό δικονομικό σύστημα και περιλαμβάνει και συγκερασμό περιπτώσεων, σχετικά με το αν
πληρούνται οι προϋποθέσεις, πριν και μετά”.
Η τροπολογία εξασφαλίζει στους φοιτητές και σπουδαστές το δικαίωμα να χορηγείται άδεια με
43
ηλεκτρονική επιτήρηση, εφόσον εκείνοι έχουν παρακολουθήσει το 1/3 των μαθημάτων και των
εργαστηρίων κατά ένα ακαδημαϊκό εξάμηνο.
Ο υπουργός διευκρίνισε ότι θα εξετάζονται οι περιπτώσεις για το αν πληρούν τις προϋποθέσεις πριν
και μετά τη φυλάκισή τους.
Μετά από αυτή την εξέλιξη, ο ΣΥΡΙΖΑ απέσυρε το αίτημα για ονομαστική ψηφοφορία που είχε
ζητήσει χθες, Τρίτη (09/12/2014).
Μετά την γνωστοποίηση της τροπολογίας ο Ρωμανός αποφάσισε να διακόψει την απεργία πείνας.
Με ανακοίνωσή του οι θεράποντες ιατροί του εξέδωσαν ανακοίνωση στην οποία αναφέρουν ότι:
«Στον Νίκο Ρωμανό γίνεται βαθμιαία επανασίτιση από σήμερα 10-12-14 ώρα 14.00.
Αυτό γίνεται από τους θεράποντες ιατρούς της κλινικής και το τμήμα Διατροφής του Νοσοκομείου
μας, εφαρμόζοντας τις διεθνείς αποδεκτές κατευθυντήριες οδηγίες επανασίτισης.
Το χρονικό διάστημα κρίνεται από τους θεράποντες ιατρούς αρκετά σοβαρό και κρίσιμο».
Επίσης με ανακοίνωσή του ο διοικητής του νοσοκομείου Χ.Τσάμης ευχαρίστησε τις ομάδες του
νοσοκομείου για τον άψογο χειρισμό του περιστατικού και συγκεκριμένα τον διευθυντή Ιατρικής
Υπηρεσίας κ. Τσούτσο, την συντονίστρια διευθύντρια του Γ΄ Παθολογικού Τμήματος κ. Παγώνη,
τον συντονιστή διευθυντή του Καρδιολογικού Τμήματος κ. Πυργάκη, την διευθύντρια του
Ψυχιατρικού Τμήματος κ. Διαλλινά και την διευθύντρια Νοσηλευτικής Υπηρεσίας κ. Νταβώνη
44
Γιάννης Αλεβίζος December 11, 2014 at 4:44 pm :
Ο καιρός γαρ εγγύς
(ή τα αδιέξοδα της «νέας μεταπολίτευσης»)
Του Γιώργου Καραμπελιά
Όσοι στη μακρά διάρκεια της μεταπολίτευσης υπήρξαμε μόνιμοι και σταθεροί επικριτές μιας εποχής
ψεύδους, μεταμορφισμού, συλλογικών αυταπατών και ανενδοίαστης απάτης, βρισκόμαστε
διχασμένοι ανάμεσα στη χαρά και τη λύπη. Χαρά γιατί επιτέλους αυτό το σύστημα βαδίζει στην
έξοδό του από την ιστορία και έχουμε την αίσθηση ότι δικαιώθηκε μια ανυποχώρητη και
συστηματική αντίθεση σε αυτό και, ταυτόχρονα, μια βαθύτατη λύπη γιατί αυτή η έξοδος
πραγματοποιείται μέσα από μεγάλες καταστροφές για τη χώρα.
Πολλοί μας καλούν να πανηγυρίσουμε γιατί, επιτέλους, η περίοδος αυτή τελειώνει και εμείς όχι
μόνο σταθήκαμε όρθιοι αλλά και επιβεβαιωθήκαμε στις προβλέψεις μας. Δεν συμφωνούμε με μια
τέτοια λογική, διότι αυτή («ας καταστραφούν όλα για να αποδειχθεί πόσο δίκιο είχαμε») ανήκει
επίσης στο ιδεολογικό οπλοστάσιο της εποχής που τελείωσε, της μεταπολίτευσης. Μια εποχή όπου
το μικροκομματικό συμφέρον και η ατομική ιδιοτέλεια πρυτάνευαν συστηματικά απέναντι στο
εθνικό και το κοινωνικό συμφέρον, σε μια λογική après moi le déluge.
Ριζοσπαστισμός και αίσθημα ευθύνης
Εμείς, αντίθετα, σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, παρ’ ότι υπήρξαμε διαχρονικά,
αταλάντευτοι αντίπαλοι του καθεστώτος, επιδιώκαμε πάντα να συνδυάζουμε την πιο ρηξικέλευθη
και ριζοσπαστική κριτική με ένα βαθύ αίσθημα ευθύνης, θέλοντας να «αποδείξουμε» πως κάτι
τέτοιο είναι όντως δυνατό. Πως ριζοσπαστισμός δεν σημαίνει υποχρεωτικά γενικευμένη
ανευθυνότητα και πως υπευθυνότητα δεν σημαίνει ραγιαδισμός, σύμφωνα με το γνωστό αδιέξοδο
δίπολο της μεταπολίτευσης. Αντίθετα μάλιστα οι ανεύθυνες δημοκοπίες καταλήγουν πάντα σε
Βατερλώ και ενδοτισμό, ενώ ο ραγιαδισμός σε περιπέτειες εθνικές και κοινωνικές. Μια αυθεντικά
επαναστατική και ριζοσπαστική τοποθέτηση είναι πάντα «υπεύθυνη», γιατί επιδιώκει πραγματικές
ανατροπές και όχι καφενειακές μπουρδολογίες που καταλήγουν σε άτακτες υποχωρήσεις.
Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, όταν παλεύαμε γι’ αυτό που αποκαλούσαμε κοινωνική
μεταπολίτευση, δηλαδή την ολοκλήρωση του πολιτικού εκδημοκρατισμού στο κοινωνικό και
πολιτιστικό πεδίο, με τα εργοστασιακά σωματεία, την επέκταση των κοινωνικών δικαιωμάτων ή τα
δικαιώματα των γυναικών και των νέων, αρνηθήκαμε ταυτόχρονα μια λογική εμφυλίου πολέμου και
μεταβολής της λαϊκής αντίστασης και της αντιβίας των κινημάτων σε ένοπλη βία και τρομοκρατία,
με τίμημα την αντίθεσή μας με ένα μεγάλο μέρος του ίδιου του χώρου με τον οποίο είχαμε βρεθεί
μαζί από την περίοδο της αντίστασης στη δικτατορία.
Στη δεκαετία του 1980, ενώ αγωνιζόμαστε για την ανάπτυξη νέων κινημάτων, της οικολογίας, του
κοινοτισμού, της αυτονομίας, επιμέναμε ταυτόχρονα στην ανάγκη υπεράσπισης της άμυνας της
χώρας απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό και παλεύαμε για την αυτοδιάθεση της Κύπρου και την
45
ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας της χώρας. Και όμως την ίδια στιγμή γενικεύονταν οι
παρασιτικές συμπεριφορές και τα Εξάρχεια γέμιζαν με συνθήματα όπως «το Αιγαίο ανήκει στα
ψάρια του». Κορύφωση αυτής της αντίθεσής μας, με μια μεταπολίτευση που εξελισσόταν προς τη
γενικευμένη ανευθυνότητα, υπήρξε η σύγκρουσή μας, στο εσωτερικό των ΟικολόγωνΕναλλακτικών, με μια ενσωματωμένη στο σύστημα δήθεν οικολογική λογική, των Τρεμόπουλων
και των Χρυσόγελων, την προσδεδεμένη στο άρμα των Γερμανών Πρασίνων και του Φίσερ, που
στρεφόταν ενάντια στον «χασάπη» Μιλόσεβιτς. Αυτή η αντίθεση κατέληξε και στην αποτυχία της
πρώτης προσπάθειάς μας να διαμορφωθεί μια πολιτική πρόταση, ικανή να παρέμβει στο πολιτικό
σκηνικό.
Την ίδια εποχή, η αντιπαράθεσή μας προς την ανευθυνότητα θα εκφραστεί και στο Μακεδονικό. Το
ότι καταγγείλαμε την υποχωρητική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων, η οποία είχε οδηγήσει
στη διαιώνιση του ζητήματος επί δεκαετίες, δεν μας εμπόδισε να αντιταχθούμε και στις δημοκοπίες
των εύκολων πατριωτών και να υπερασπιστούμε την πρόταση της «Σλαβομακεδονίας» ως
ονομασίας των Σκοπίων. Η υιοθέτηση μιας τέτοιας λύσης, στις συνθήκες εκείνης της εποχής, θα μας
προσέφερε τη δυνατότητα να αναπτύξουμε μια βαλκανική πολιτική που θα έβαζε φραγμό στην
τουρκική επιθετικότητα. Αυτό διότι θεωρούσαμε ότι η Ελλάδα δεν είχε την πολυτέλεια πολλαπλών
μετώπων και όφειλε να στρέψει τα βέλη της σε μια κατεύθυνση απόκρουσης της τουρκικής
επιθετικότητας. Καθόλου τυχαία, ο Αντώνης Σαμαράς υπήρξε εκείνος που εκπροσώπησε
αλληλοδιάδοχα τόσο την ενδοτική όσο και τη δημοκοπική γραμμή. Την πρώτη, αποδεχόμενος τη
διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, κάτω από τις πιέσεις των Γερμανών και του Γκένσερ, ως υπουργός
Εξωτερικών της Ελλάδας, γεγονός που δημιούργησε το ζήτημα των Σκοπίων –διότι έτσι η
«Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Μακεδονίας», από κρατίδιο της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας,
μεταβλήθηκε αυτομάτως σε ανεξάρτητο κράτος. Τη δεύτερη, τη δημοκοπική γραμμή, διότι, λίγους
μήνες μετά, σαμποτάρισε ο ίδιος τη λύση της Σλαβομακεδονίας. Καθόλου τυχαία, εξάλλου, όλοι
εκείνοι που είναι «ανένδοτοι» στο Μακεδονικό, σπανίως είναι εξ ίσου ανένδοτοι έναντι της
Τουρκίας, που παραμένει η βασική απειλή κατά της Ελλάδας και της Κύπρου.
Αυτή η πολιτική μας, να βαδίζουμε «ενάντια στο ρεύμα», εκφράστηκε ακόμα στο ζήτημα των
Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 (υπήρξαμε από τους ελάχιστους που αντιτάχθηκαν στη διεξαγωγή
τους στην Ελλάδα, και μάλιστα στην Αθήνα), θεωρώντας, όπως και πράγματι έγινε, ότι αυτοί οι
αγώνες θα επέτειναν τον υδροκεφαλισμό και την επικέντρωση όλων των μεγάλων δημοσίων
επενδύσεων στην Αθήνα. Με όσα μέσα διαθέταμε, εξάλλου, αντιταχθήκαμε και στην ένταξη της
Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, η οποία θα οδηγούσε –και οδήγησε– στην ολοκλήρωση της
αποβιομηχάνισης και παρασιτοποίησης της χώρας. Όλα αυτά τα χρόνια, προσπαθήσαμε να έχουμε
μια θέση ριζοσπαστική –αποκέντρωση (μεταφορά ακόμα και της πρωτεύουσας έξω από την
Αθήνα), παραγωγική ανασυγκρότηση, προώθηση των εναλλακτικών πηγών ενέργειας κ.λπ.– και
ταυτόχρονα απορρίπταμε τη δημοκοπία και την αποδοχή των συρμών της μεταπολίτευσης:
Επιμέναμε στην ενίσχυση της άμυνας της χώρας, στην άρνηση του εκπαιδευτικού παρασιτισμού και
του λεγόμενου πολιτικού «πέντε» στα πανεπιστήμια (δηλαδή του εύκολου πτυχίου και της διάλυσης
της εκπαιδευτικής διαδικασίας με ψευδο-επαναστατικά προσχήματα). Αντιταχθήκαμε στις
φασιστικές πρακτικές των κνιτών αρχικά και των ψευδοαντιεξουσιαστών στη συνέχεια, στα
46
Πανεπιστήμια, που απαγόρευαν κάθε πραγματική ελευθερία έκφρασης σε αυτά.
Κορύφωση αυτής της διττής, αυθεντικά ριζοσπαστικής και ταυτόχρονα υπεύθυνης, στάσης υπήρξε
η τοποθέτησή μας, κατά την περίοδο 2010-2014, πάνω στα ζητήματα που ανέδειξε η οικονομική
κρίση. Υπήρξαμε σχεδόν οι μόνοι που, ενώ συμμετείχαμε ενεργά στα κινήματα των
«αγανακτισμένων», αρνιόμαστε ταυτόχρονα όλες τις ανέξοδες κραυγές περί άμεσης εξόδου από το
ευρώ, υπογραμμίζοντας πως η παραγωγική και η γεωπολιτική πραγματικότητα της χώρας θα μας
επέτρεπαν να προχωρήσουμε σε τέτοιες κινήσεις μόνο αφού πρώτα θα είχαμε διασφαλίσει την
παραγωγικές και αμυντικές μας δυνατότητες, διαφορετικά αυτές θα αποτελούσαν πηγή
μεγαλύτερων καταστροφών για τον ίδιο τον λαό.
Δηλαδή, σε μια χώρα κυριολεκτικά δηλητηριασμένη από το πνεύμα της μεταπολίτευσης ¬–που
εναργώς εξέφρασε ο ΓΑΠ με το «λεφτά υπάρχουν», το 2009–, όπου το κύριο στοιχείο της
«πολιτικής» συνίσταται στις ψευδείς διακηρύξεις, με την ταυτόχρονη λογική της μικρότερης
προσπάθειας, επιχειρήσαμε να προτείνουμε, με το ίδιο μας το παράδειγμα, έναν διαφορετικό δρόμο.
Και σήμερα, διανύουμε κυριολεκτικώς την τελευταία καταστροφική φάση της μεταπολίτευσης. Τα
μνημονιακά κόμματα, δειλά, μοιραία και άβουλα αντάμα, σέρνονται κυριολεκτικά πίσω από την
τρόικα, τους δανειστές, τους Γερμανούς, ανίκανοι να αντιταχθούν στοιχειωδώς στις απαιτήσεις
τους. Και πώς άλλωστε θα μπορούσαν να το κάνουν, εκπροσωπώντας μια εξωνημένη ελίτ, και επί
πλέον εκβιαζόμενοι από τους ξένους, που τους «κρατάνε» με τις ποίκιλες μίζες.
Η δυνατότητα μιας εναλλακτικής τακτικής
Από την άλλη, τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα και δυνάμεις επιμένουν και αυτά σε μια
πολιτική εξαπάτησης, υποσχόμενα λαγούς με πετραχήλια στον ελληνικό λαό, όταν μάλιστα
γνωρίζουν ότι μια τέτοια εξαγγελία δεν μπορεί να έχει ζωή όχι μηνών, αλλά ούτε πλέον και
εβδομάδων.
Η αντιμνημονιακή –κοινοβουλευτική και μη– αντιπολίτευση, με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ,
προσπαθεί να επιβάλει μια πολιτική κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του μεταπολιτευτικού
μεταμορφισμού. Για να μπορέσει να έρθει στην εξουσία, μια και δεν διαθέτει σημαντική και
συνειδητή λαϊκή στήριξη, υποχρεώνεται να συναλλάσσεται με τις μεγάλες δυνάμεις και τους
Αμερικανούς, καθώς και με ένα μεγάλο μέρος των εγχώριων συμφερόντων (Αγγελοπούλου, Λάτση,
Δασκαλόπουλο), προκειμένου να διασφαλίσει πιθανές συμμαχίες, ενώ επανεντάσσει στο κόμμα όλο
το διεφθαρμένο πασοκικό σύστημα. Έτσι αναιρεί κάθε δυνατότητα για ένα διαφορετικό μοντέλο,
στηριγμένο στην εγχώρια παραγωγή και στις λαϊκές δυνάμεις, ενώ παράλληλα υπόσχεται μια
γενικευμένη αποκατάσταση των αδικιών του μνημονίου, χωρίς να διαθέτει άμεσα τους χρηματικούς
πόρους γι’ αυτό. Στην πραγματικότητα, το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι τόσο να χάσει τα
στηρίγματα από τα «αριστερά», εξαιτίας των συμβιβασμών του, όσο και να προκαλέσει την
αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων που διαβουκολεί με ψευδείς προσδοκίες.
Μπροστά, λοιπόν, στο πολιτικό αδιέξοδο, προκρίνει και πάλι την πολιτική επιτάχυνση,
σπρώχνοντας τη χώρα σε εκλογές, μέσα στις δυσκολότερες συνθήκες, με τον κίνδυνο να χρεωθεί
47
πολύ γρήγορα όλες τις πιθανές καταστρεπτικές συνέπειες της διαπραγμάτευσης με την τρόικα και τα
οικονομικά αδιέξοδα των αμέσως επόμενων μηνών.
Και όμως, θα είχε μια μεγάλη δυνατότητα να αναδειχθεί σε ηγεμονική, ριζοσπαστική και
ταυτόχρονα υπεύθυνη πολιτική δύναμη. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να επιβάλει την εκλογή
Προέδρου από την παρούσα Βουλή, προτείνοντας μια προσωπικότητα σαν τον Μανώλη Γλέζο, που
συμβολίζει την ενότητα και το αντιστασιακό ήθος του ελληνισμού και είναι ταυτόχρονα
συνδεδεμένος με το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων, και να μην εμπλακεί άμεσα στις
διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Έτσι, και θα διασφάλιζε μια μεγάλη ηθική και πολιτική νίκη,
έχοντας επιβάλει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και δεν θα χρεωνόταν τις οικονομικές συνέπειες της
αστάθειας και της κρίσης, που διαγράφονται ήδη με την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου. Και
προφανώς, μερικούς μήνες μετά, στις εκλογές που θα έρχονταν, θα μπορούσε να καταγάγει μια
περιφανή νίκη, έχοντας καταδείξει πως μπορεί να είναι ταυτόχρονα ριζοσπαστική και υπεύθυνη.
Αντ’ αυτών, ο ΣΥΡΙΖΑ μένει προσκολλημένος στο γνωστό παιχνίδι της μεταπολίτευσης, στις
εύκολες φραστικές κορώνες και την επιλογή του κοντόφθαλμου οφέλους, απέναντι σε μια πολιτική
που θα ωφελούσε τις λαϊκές τάξεις και την ίδια τη χώρα.
Για ποιο λόγο δείχνει τέτοια βιασύνη, παραγνωρίζοντας το ίδιο το προηγούμενο του 2009, όταν ο
ΓΑΠ προκάλεσε πάλι πρόωρες εκλογές με την ευκαιρία των προεδρικών εκλογών, με τις γνωστές
καταστρεπτικές συνέπειες για τη χώρα; Μα ακριβώς γιατί είναι ένα κόμμα που αποτελεί και την
επιτομή και την κορωνίδα της μεταπολίτευσης. Παχιά και εύκολα λόγια, βόλεμα των ημετέρων,
επιδίωξη της εξουσίας με κάθε τίμημα, όλα να «αλλάζουν» αλλά να μην αλλάζει τίποτα επί της
ουσίας. Γιατί νιώθουν σαν τους νεόπλουτους που απόκτησαν ξαφνικά ψήφους και επιρροή,
γνωρίζοντας πως δεν διαθέτουν πρόγραμμα, όραμα και κουράγιο, ώστε να αλλάξουν πραγματικά τη
χώρα και έτσι μένουν αγκιστρωμένοι στη στιγμή και την ευκαιρία. Αφού τώρα δίνεται η ευκαιρία,
ας την αρπάξουμε και, όσο για τη χώρα, έχει ο «Θεός της Ελλάδας».
Με ποιον τρόπο θα κλείσει η μεταπολίτευση;
Επειδή όμως ο θεός της Ελλάδας… δεν «έχει» άλλο, αυτή η τυχοδιωκτική πολιτική κινδυνεύει να
κλείσει τον κύκλο της μεταπολίτευσης με τους χειρότερους όρους. Διότι, απέναντι σε μια
αποτυχημένη αριστερά, θα ενισχυθούν οι τερατογενέσεις της ακροδεξιάς, του νεοφιλελευθερισμού,
των Ελλήνων Μπερλουσκόνι, θα επιταθεί η εξάρτηση της Ελλάδας και θα πραγματοποιηθεί, σε όλη
τη χώρα, μία βίαιη στροφή προς τις αξίες του συντηρητισμού, της καταστολής, του ραγιαδισμού,
χωρίς να αποκλείονται και εθνικές καταστροφές, δεδομένης της αυξημένης κινητικότητας της
Τουρκίας στην περιοχή. Το ίδιο δεν συνέβη, άραγε, σε όλες τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού
μετά την κατάρρευση των καθεστώτων, για είκοσι χρόνια τουλάχιστον, όταν οι αξίες του
νεοφιλελευθερισμού και ατομικισμού έγιναν απόλυτα κυρίαρχες, ενώ πολλές χώρες διαμελίστηκαν
ή ακρωτηριάστηκαν;
Προφανώς, κάτω από αυτές τις συνθήκες, δυνάμεις όπως εμείς, που με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια
αντιταχθήκαμε στο μεταπολιτευτικό δίπολο ψευδο-επιτρεπτικότητας και παρασιτισμού, θα
48
ενισχυθούν. Και γι’ αυτό πολλοί φίλοι, όπως αναφέραμε στην αρχή, μας καλούν να αφήσουμε τα
πράγματα να εξελιχθούν προς το χειρότερο, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί ο κύκλος και να μπορέσει να
πραγματοποιηθεί η απαραίτητη κάθαρση. Η λογική αυτή υποστηρίζει: «Ας έρθει ο Σύριζα, ώστε να
καταφανούν τα αδιέξοδα και να ανακύψει ακμαιότερη η ανάγκη μιας πατριωτικής αριστεράς».
Δυστυχώς, πρόκειται για μικροκομματική και ηροστράτεια λογική. Εμείς δεν επιθυμούμε το τίμημα
για την απόδειξη της ακρίβειας των απόψεών μας να είναι η συσσώρευση νέων καταστροφών και
δεινών για τον λαό. Μέλημά μας ήταν και παραμένει η ανάδειξη της «αλήθειας» μας με το λιγότερο
δυνατό κόστος για τον κόσμο. Ούτως ή άλλως, γνωρίζουμε πως πλέον έχει έλθει η ώρα για ένα
Πατριωτικό Εναλλακτικό Κίνημα. Αυτό για το οποίο παλεύουμε εδώ και δεκαετίες με επιμονή,
αταλάντευτα. Και προφανώς, επειδή δεν είμαστε τυχάρπαστοι ούτε «νεόπλουτοι», αλλά αντίθετα
έχουμε περάσει από δεκαετίες «μοναξιάς», δεν έχουμε το άγχος των νεόπλουτων.
Γι’ αυτό και παλεύουμε ώστε το πέρασμα στη νέα εποχή να πραγματοποιηθεί με το μικρότερο
δυνατό κόστος για τον λαό και τον ελληνισμό, στην Ελλάδα και την Κύπρο. Δεν έχουμε άγχος για
κάποιους μήνες, περισσότερους ή λιγότερους – διότι περί αυτού πρόκειται.
Στην Ελλάδα, η μεταπολίτευση τελείωσε και δεν πρόκειται να την αναστήσουν εκείνοι που ζητούν
μια «νέα μεταπολίτευση». Είναι καιρός για μια νέα εποχή, για ένα νέο όραμα. Και εμείς που
διασχίσαμε την έρημο της μεταπολίτευσης –προφανώς όχι αλώβητοι, αλλά οπωσδήποτε σοφότεροι–
είμαστε εδώ για να συμβάλουμε στη διατύπωση και την εφαρμογή του. Τώρα, άμεσα, διότι ο καιρός
γαρ εγγύς…
Περιοδικό Άρδην – εφημερίδα Ρήξη
49
(β τόμος σελ. 507)
…Πώς έφτασα εδώ που έφτασα*; Πώς και γιατί; Ο Μάρξ έφερε τον Λένιν και ο
Λένιν την Επανάσταση. Και Επανάσταση έφερε την Αντεπανάσταση. Και η
Αντεπανάσταση έφερε τον Χίτλερ. Και ο Χίτλερ έφερε τον πόλεμο. Και ο
πόλεμος ήρθε στην Ελλάδα και διέλυσε τους πάντες και τα πάντα…
(β τόμος σελ. 508)
Οι Άγγλοι ραδιουργούσαν σε τρία μέτωπα.
Πρώτον στο Κάιρο όπου είχε πάει βασιλεύς Γεώργιος και το διαδοχικό ζεύγος
Παύλος και Φρειδερίκη….Δεύτερον στα βουνά της Ελλάδας. Εκεί βοήθησαν τον
Ναπολέοντα Ζέρβα – αξιωματικό αντικομμουνιστή που είχε βγει στο αντάρτικο–
να γίνει αξιόμαχη δύναμη να χτυπήσει τον ΕΛΑΣ. Τρίτον …οι Άγγλοι είχαν
επαφές …και με τους ίδιους τους Γερμανούς… ραδιουργούσαν και μέσα στις
περιοχές που ελέγχονταν από τον ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ…(τέλος πάντων τα έχουμε ήδη
δει στα δυο λινκ της σελ.12 του παρόντος pdf)
(β τόμος σελ. 521)
…Λοιπόν. Ας ξαναπιάσουμε το νήμα. Στην αρχή υπήρξε ο Μαρξ, και ο Μαρξ
γέννησε τον Λένιν. Ο Λένιν γέννησε την Επανάσταση και η Επανάσταση την
Αντεπανάσταση. Η Αντεπανάσταση γέννησε τον Χίτλερ και ο Χίτλερ τον
Πόλεμο. Ο Πόλεμος γέννησε την Ξένη Κατοχή και η Ξένη Κατοχή την Εθνική
Αντίσταση. Η Εθνική Αντίσταση γέννησε τον Παπανδρέου και ο Παπανδρέου τα
Δεκεμβριανά. Τα Δεκεμβριανά γέννησαν τη Βάρκιζα και η Βάρκιζα την
Τρομοκρατία. Η Τρομοκρατία γέννησε τον Εμφύλιο και ο Εμφύλιος τη
Μακρόνησο. Η Μακρόνησος γέννησε τους βασανιστές, εκ των οποίων ο ένας, ο
επιλοχίας, αφού έριξε πρώτα ένα διερευνητικό βλέμμα προς τον υπολοχαγό,
διέταξε: «Δεξιά»…
Πριν αναρωτηθούμε και απαντήσουμε τι χρειάζονται πλέον αυτά χρειαζόμαστε φυσικά την
κατακλείδα του ίδιου του Θεοδωράκη σχετικά με αλλαγή σελίδας. Για αυτήν ας αλλάξουμε και
κυριολεκτικά σελίδα εδώ (αφού πρώτα παρατηρήσουμε ότι όσοι το κακό που βρίσκουν στις
τέτοιες σελίδες είναι ότι είναι πολλές, εδώ μόνο τέσσερις-πέντε σελίδες θα χρειαστεί όλες-όλες
να διαβάσουν για να καταλάβουν**.
*Π.χ. στους αρουραίους της σημ.* της σελίδας 41 του παρόντος pdf. Εδώ ας δούμε και μια
φαντασίωση του Μίκη σχετικά με αυτούς:
(β τόμος σελ. 627)
«…Μπορεί να είσαι Έλληνας, Γάλλος, Βούλγαρος , Ρώσος και να μην είσαι κομμουνιστής.
Όμως κομμουνιστής σκέτος δεν στέκει. Κάθε κομμουνιστής ανήκει κάπου. Κομμουνιστής
χωρίς πατρίδα είναι δέντρο χωρίς χώμα. Δηλαδή κούτσουρο. Μην τους παρεξηγείς, σύντροφε
Μίκη, τους παλιούς κομμουνιστές που λένε: πρώτα κομμουνιστής και μετά Έλληνας. Κι αν
τολμήσεις να πεις το αντίθετο , έχεις ευθύς το στίγμα του αντικομμουνιστή. Αυτοί οι
στενόμυαλοι θα καταντήσουν μια μέρα το μεγάλο Κόμμα μας περιθωριακό. Και ίσως
γραφικό…Εύχομαι μόνο να δουν πριν να είναι αργά. Γιατί οι άλλοι δεν κάθονται με
σταυρωμένα τα χέρια. Αυτά είχα να σου πω, αδελφέ μου, σύντροφε επονίτη, που σε λίγο θα σε
φάνε οι αρουραίοι στο Μακρονήσι. Το ίδιο, αρουραίοι – κομματικοί αυτοί – θα φάνε και μένα
και το Κόμμα…» Αυτά είπε ο Ζαχαριάδης…Ο Στάλιν τον πλησίασε διακριτικά, τον πήρε
πατρικά στην αγκαλιά του….
**Όσοι, αντιθέτως, προτιμούν τις εκτενείς παρουσιάσεις μπορούν να δουν το λινκ
• Συζήτηση με σκεπτόμενη μαθήτρια για τον Θεοδωράκη τον καιρό που ίδρυε την ΣΠΙΘΑ.pdf
που όμως ΔΕΝ υποκαθιστά τις εδώ λίγες σελίδες. Αν δεν ανοίγει το λινκ να μπει στο γκουγκλ
με αντιγραφή επικόλληση)
50
(β τόμος σελ. 654)
…Οι αχτίνες του ήλιου, πλαγιαστές, πέφτουν πάνω στα κύματα, σε χίλιες μεριές,
λες και γέμισε το πέλαγος καθρέφτες. Η ομορφιά ξεχειλίζει και πνίγει την ψυχή
μου. Πολλές τέτοιες στιγμές, απόγευμα Αυγούστου στο Μακρονήσι, χαράχτηκαν
βαθιά στη μνήμη μου. Είχαν όλες μια γεύση ευδαιμονίας, μιας ανεξήγητης
ευτυχίας. Ανακάλυπτα μια Ελλάδα καινούργια. Ίσως το μπουζούκι. Ίσως τα
παιδιά με το μουστακάκι και τη μελαγχολική ματιά. Η Ελλάδα της ήττας. Του
τέλους της μεγάλης αυταπάτης…Μια συγκλονιστική δίψα για φιλία , για αγάπη,
για ζωή σε συνεπαίρνει…Ό,τι έγινε, έγινε. Η ζωή είναι μπροστά μας. Μόνο να
μπορούσα να καθίσω για μια στιγμή πλάι στους φαντάρους να τραγουδήσω μαζί
τους. Αυτοί όμως είναι παλιοί. Δεν με ξέρουν. Καθώς κρατώ δεκανίκια και γενικά
φαίνομαι στραπατσαρισμένος, αποφεύγουν να μου μιλήσουν…Σαν να λένε «Μη
μας τα θυμίζεις…Περασμένα, ξεχασμένα». Να σου όμως και συνεξόριστοι από
την Ικαρία, το Τέταρτο Τάγμα … Ξαπλώνω στη χλόη πλάι σε μια παρέα απ’το
Τέταρτο Τάγμα. Μόλις με βλέπει ο Γιάννης – πρώην κομματικός καθοδηγητής –
πέφτει μπρούμυτα στο πλευρό μου και κλαίει αναφιλητό….Μήπως τον πειράζει
που δεν είμαι στους «δηλωσίες»; Όταν ησυχάζει, του λέω: «Αυτή τη φορά δεν
μου γύρεψαν τίποτα. Όμως αν μου το ζητήσουν, τότε θα υπογράψω. Ησύχασε.
Δεν είναι εκεί το πρόβλημα…» Θέ μου, πόσο ντρεπόμουν να φαντάζω
διαφορετικός ανάμεσα σ’αυτά τα παλικάρια. Αφού δεν ήμουν! Αν δεν είχα
υπογράψει ήταν μια σκέτη σύμπτωση. Όχι, δεν είχα σπασει. Όσα πίστευα τα
πιστεύω. Όσα ήθελα να κάνω, θα τα κάνω. Πράγματι, το πρόβλημα για μένα δεν
ήταν η «δήλωση». Όμως για κακή μου τύχη κανείς δεν μου τη ζητούσε. Λες και
δεν υπήρχα…Μου λέει ο επικεφαλής, φαντάρος όπως κι οι άλλοι «Θα μείνεις
κουτσός; Για όλη σου τη ζωή εννοώ…Εγώ σου έβγαλα το ποδάρι»…Οι άλλοι
κρατούν την κοιλιά τους απ’τα γέλια. «Άντε στο διάολο» τους φωνάζει. «Άκου
δώ, αγόρι, θέλεις να σε κεράσω γιαούρτι;»…Δοκιμάζει ανόρεχτα το γιαούρτι του.
Εγώ, αντιθέτως, το καταπίνω με βουλιμία…Παρατά το κουτάλι. Στηρίζει το
κεφάλι του στα δυο του χέρια και κλαίει σιωπηλά. «Δεν μπορώ άλλο…» ψιθυρίζει
μέσα στους πνιχτούς του λυγμούς.Του λέω «Υπομονή. Όλα θα περάσουν»… Μου
λέει σκουπίζοντας το μουστάκι του «Να σε πάω στη σκηνή σου. Μη σου κάνουν
κακό». Έτσι βρέθηκα ένα πρωί μέσα στο καϊκι που θα με περνούσε απέναντι.
Όπως η γυναίκα του Λωτ δεν έπρεπε να γυρίσω το κεφάλι. Αν κατάφερνα να μη
λερώσω το βλέμμα τότε οι εξορίες και οι βασανισμοί θα θάβονταν οριστικά και
για πάντα στην άβυσσο του χρόνου. Ολόισια προς το αύριο. Έτσι ένιωθα…Όλοι
βοηθούν ν’ανέβω στο λεωφορείο … Ένιωθα από παντού να’ρχονται κύματα
συμπάθειας…Τι θα γίνει άραγες όταν τη στιγμή που κατέβω κάποιος φωνάξει
«Είναι Μακρονησιώτης κομμουνιστής!» …Πόσοι δεν έχουν παιδιά στο μέτωπο
χωρίς να ξέρουν για την τύχη τους…ή πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα πως ο γιος
τους θα μείνει χωρίς ποδάρι, χωρίς μάτια…ή πήραν το τηλεγράφημα για τον
«ηρωικό» θάνατο του παιδιού τους…Άσχημο πράμα ο Εμφύλιος. Να’σαι σε ένα
λεωφορείο και οι μισοί να είναι θανάσιμοι εχθροί σου. Είναι Έλληνες όπως εσύ,
αλλά εσύ για κείνους είσαι πουλημένος στους Βούλγαρους και στους Ρώσους
όπως αυτοί για σένα στην Φρειδερίκη και στους Αμερικάνους…Δεν υπάρχουν
πατριώτες αφού οι μισοί για τους άλλους μισούς είναι πράκτορες ξένης δύναμης.
51
…1Θέλω να δείξω την σχέση ανάμεσα στη ροή της ιστορίας και σε ένα κόκκο
άμμου, τον εαυτό μου, στην απέραντη ανθρώπινη πλημμυρίδα, πεταγμένο σε μια
γωνιά τα γης. Η Πρώτη Συμφωνία μου φιλοδοξεί να αντικαθρεφτίσει ηχητικά την
τεράστια μηχανή της Ιστορίας, καθώς ανακατεύει και αλέθει τα άτομα…Τα
γεγονότα που δημιουργούν οι ισχυρές ομάδες μας συμπιέζουν, μας απομονώνουν,
μας σπρώχνουν ανάμεσα σε μυλόπετρες και τελικά μας εξοντώνουν. Βασανιστές
και θύματα, τέκνα της ίδιας διαλεκτικής, όργανα στην υπηρεσία της ίδιας
θύελλας, που κάνει τους ανθρώπους να λυγίζουν και να σπάνε σαν στάχυα….2
…3Καθένας απ’το πρίσμα του4 ήθελε να συντηρήσει τον Εμφύλιο διχασμό
πιστεύοντας ότι έτσι επηρέαζε καλύτερα την εκλογική του πελατεία…
Όσο όμως κατεβαίνεις προς την βάση, δηλαδή κοντά σε εκείνους που ζήσανε στο
πετσί τους τον Εμφύλιο, τους απλούς φαντάρους, τους Μακρονησιώτες, τα
θύματα κι απ’τις δυο μεριές, θα δεις ότι δεν υπάρχει μέσα στις καρδιές τους μίσος
για τον «άλλον»…που απλώς βρέθηκε σε ξεχωριστό γρανάζι αυτής της
τερατώδικης κρεατομηχανής που είναι η Εμφύλια διαμάχη…Όταν ένα θύμα όπως
εγώ συγχωρεί, και μάλιστα νιώθει συμπόνια για τον φαντάρο που τον
στραγγάλισε, οι υπόλοιποι – και μάλιστα οι άσχετοι – δεν έχουν τίποτα να κάνουν
ανάμεσά μας. Εμείς σφαχτήκαμε. Εμείς δίνουμε τα χέρια.
Έτσι στο Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού, στο τέλος του έργου, πιασμένοι χέρι χέρι,
θύματα και θύτες, αριστεροί και δεξιοί, αντάρτες και χωροφύλακες, προχωρούν
προς το κοινό ακολουθώντας τον Ήλιο…
1
σελ.518
…Εκείνη τη στιγμή, δυο βήματα απ’το θάνατο, ένιωσα σαν να βγαίνω απ’τη μήτρα της μάνας
μου της Νύχτας. Αριστερά μου η θάλασσα, μαύρο ποτάμι, γυναικείος κόλπος που κατεβάζει
βρόμικα υγρά, μετά το τέλος τερατογόνου συνουσίας…Ο Γίγας για δεύτερη φορά έμελλε να
αυνανιστεί πάνω στο αιδοίο της Ιστορίας…Η μάνα Ελλάς δεν είναι παίξε γέλασε. Γκόμενα
σκληρή και άκαρδη, γνώρισε τον Πέρση, τον Ρωμαίο, τον Σλάβο, τον Βενετσιάνο, τον Τούρκο
και ό,τι φανταστείς με το μυαλό σου. Όσοι για τους εγχώριους τους κάνει κέφι όσο διαρκεί το
νέο φεγγάρι. Τα αγοράκια τα θέλει στη σούβλα με κρεμμυδάκια και πιπεριές. Εκατό χιλιάδες
τέτοια αγοράκια ήμασταν στην Μακρόνησο, για το μεζέ της Κυρίας. Στα βουνά ένθεν
κακείθεν, δηλαδή κομμουνιστές κι εθνικιστές, χιλιάδες, κρέας καπνιστό με φωτιά, με μπαρούτι
ή κατά προτίμηση με βόμβες ναπάλμ. Στα 1960-1965 η ίδια ιστορία. Ο Γίγας υπερέβαλε τον
εαυτό του. Τα παιδάκια παστουρμάς από το ξύλο του χωροφύλακα για την καρδιά της
γόησσας…Και να σου πάλι ο Γεώργιος Παπανδρέου. Ο δεύτερος αυνανισμός, δεύτερη
τερατογονία…γέννησε Παπαδόπουλο…Τα παιδάκια στις φυλακές σκούζανε απ’το ξύλο του
εσατζή και του ασφαλίτη. Στους δρόμους βραχνιάζανε απ’τα συνθήματα και λαχανιάζανε απ’το
κυνηγητό του πολιτσμάνου… Ο ιστορικός αυνανισμός αποδείχτηκε εγχώριος διαλεκτικός
νόμος. Οπότε να σου ο απαραίτητος Παπανδρέου. Ο Ανδρέας…5
3
σελ.659
4
κι επίσης ειδικές υπηρεσίες σε στενή επαφή με ξένους
5
Ανακεφαλαιώνω: ο Καραμανλής γέννησε τον Γεώργιο Παπανδρέου, ο Γεώργιος Παπανδρέου
γέννησε την Αποστασία, η Αποστασία γέννησε την Δικτατορία, η Δικτατορία γέννησε τον
Καραμανλή και ο Καραμανλής γέννησε τον Ανδρέα Παπανδρέου. Έκλεισε και πάλι ο φαύλος
κύκλος. (το πορτραίτο του παρακμιακού νεοέλληνα για την γέννηση του οποίου ο Θεοδωράκης
θεωρεί σε μεγάλο βαθμό ένοχο τον Αντρέα θα το δούμε στην μεθεπόμενη σελίδα αποσπασμάτων)
2
52
Έταξα, που λέτε, μοναδική αποστολή στον εαυτό μου να κλείσω την πληγή που
άνοιξε ο Εμφύλιος πάνω στο κορμί της πατρίδας μου. Αλλιώς δεν θα μπορούσα
ζήσω. Δεν ήταν μόνο μια πολιτική ένταξη. Ήταν μια υπαρξιακή επιταγή. Μια
υπόθεση ζωής και θανάτου. Κι όλα παίχτηκαν γύρω απ’αυτή την «πληγή». Άλλοι
προσπαθούν να την κλείσουν. Άλλοι τη σκαλίζουν , τη ματώνουν, να μένει
ανοιχτή και να ζαλίζει με το πύον τους ψηφοφόρους της Κυριακής. Αυτό είναι η
σύγχρονη Εθνική μας τραγωδία
…………… (τα παραλειφθέντα θα τα δούμε στην επόμενη σελίδα) …………….
Γιατί τα λέω όμως όλα αυτά; Γιατί η κατάδυση στην καρδιά του εμφυλίου μας
βοηθά να βάλουμε το χέρι επάνω στην πληγή. Γιατί μόνο με τη Μνήμη θα
σωθούμε. Αν σωθούμε…
… Η ηγεσία της ΕΔΑ μποϊκοτάρισε το Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού με τη
δικαιολογία ότι ο λαός δεν είναι ώριμος για την ενότητα! Μα και η σημερινή
κρίση της Ελληνικής κοινωνίας αντανακλά την κρίση της ελληνικής αριστεράς.
Όταν η πρωτοπορία κουτσαίνει, ο λαός κάνει βάδην. Στέκεται ακίνητος, όταν
γύρω του, στον υπόλοιπο κόσμο, η εξέλιξη καλπάζει.
Πριν, στην επόμενη σελίδα δούμε και μερικά, μάλλον ακριβή, αποσπάσματα (περιγραφικά
κυρίως) της Νεοελληνικής παρακμής ας σταματήσουμε για λίγες ερωτήσεις σχετικές με την
ακρίβεια και τον αποχρώντα λόγο των παραπάνω:
1. Είτε ήταν είτε δεν ήταν η φράση «Αυτό είναι η σύγχρονη Εθνική μας τραγωδία» ακριβής την
δεκαετία του 80 που γράφτηκε το βιβλίο, τώρα είναι ακριβής;
2. Πόσες από τις φράσεις «Μα και η σημερινή κρίση της Ελληνικής κοινωνίας αντανακλά την
κρίση της ελληνικής αριστεράς. Όταν η πρωτοπορία κουτσαίνει, ο λαός κάνει βάδην. Στέκεται
ακίνητος, όταν γύρω του, στον υπόλοιπο κόσμο, η εξέλιξη καλπάζει» ισχύουν και σήμερα και
πόσες όχι; Ισχύουν απλώς κατά λάθος ή για τον ίδιο λόγο που ίσχυαν και τότε; Είναι κάποιες
και αυτονόητες πλέον; Έχει πλέον καμιά σημασία η όποια ισχύς τους;
3. Η στάση «…η κατάδυση στην καρδιά του εμφυλίου μας βοηθά να βάλουμε το χέρι επάνω
στην πληγή… μόνο με τη Μνήμη θα σωθούμε…» αντιφάσκει ή όχι με τη στάση «Όπως η
γυναίκα του Λωτ δεν έπρεπε να γυρίσω το κεφάλι….Ολόισια προς το αύριο», που είδαμε πριν
λίγο;
(παρένθεση για καθαρώς τεχνική υποσημείωση/ερώτηση εκπαιδευτικού όπως ο
υποφαινόμενος: Αποτελεί λύση της παραπάνω, έστω φαινομενικής, αντίφασης, το να
χρησιμοποιούνται σαν «διδακτέα» ύλη για τα θέματα αυτά περιληπτικές ανθολογήσεις όπως η
εδώ, τα δε εκτενέστερα κείμενα να τα αναζητεί μόνο όποιος τσίμπησε» στο τέτοιο «τρέιλερ»;)
Οι, προσωπικές, απαντήσεις του υποφαινομένου (Γ.Α.) στις παραπάνω ερωτήσεις της σελίδας
αυτής ας αναβληθούν* για μετά την ολοκλήρωση, στην επόμενη σελίδα, αυτού που έλεγε ο
Θεοδωράκης:)
*Εδώ, πέραν των ερωτήσεων ας πούμε μόνο μια, καθαρώς τεχνική υποσημείωση/παρατήρηση
εκπαιδευτικού για τη διαφορά του βιβλίου αυτού του Θεοδωράκη από το βιβλίο για αυτόν που
έγραψε ο Γιώργος Μαλούχος** με τίτλο «Άξιος Εστί». Λοιπόν: Εκεί ο Μαλούχος
απομαγνητοφωνεί διηγήσεις και συνεντεύξεις του Μίκη. Όμως όσο φυσικός και χειμαρρώδης
και αυθόρμητος να είναι ο λάιβ Θεοδωράκης, ορισμένες από τις πτυχές που θα έγραφε με
συνομιλητή του τη σελίδα που γράφει μόνος του και επίσης ορισμένες από τις πτυχές που θα
έγραφε με συνομιλητή του τον αναγνώστη (βλ.την φράση «‘Εταξα, που λέτε,…» πάνω-πάνω
στην παρούσα σελίδα) δεν μπορούν, όταν έχει υπαρκτό συνομιλητή με σάρκα και οστά, να
λεχθούν με τον τρόπο που είδαμε στα παραπάνω αποσπάσματα ακόμη κι όταν αναφέρεται στα
ίδια γεγονότα…
**Του άρθρου για τον Ρωμανό της εδώ σελίδας 27.
53
Μια χώρα πανέμορφη, ένας λαός πάμπλουτος σε δώρα φυσικά και ιστορικά, μένει
στάσιμη, και ο σημερινός Έλληνας, απελπισμένος ότι η πατρίδα του δεν μπορεί να
κάνει τίποτα γι’αυτόν, σου λέει «Αφού όλοι μαζί είμαστε ανίκανοι να κάνουμε
κάτι, ας κοιτάξω το λοιπόν να σώσω τον εαυτό μου». Έτσι η σημερινή Ελλάδα
κατοικείται από νομάδες που η καθεμιά αποτελείται από τα μέλη μιας και μόνο
οικογένειας! Αυτό που ονομάζουν «παραοικονομία» δεν είναι τίποτε άλλο παρά η
οικονομική πολιτική στο μέγεθος της οικογένειας! Το Κράτος και κυρίως η
Εφορία. Η Κυβέρνηση, οι επώνυμοι, ο «άλλος», όλα εκτός από την οικογένεια,
είναι οι ξένοι, οι εχθροί! Δεν υπάρχει ηθική πατριωτική δέσμευση για τίποτα.
Μόνο καταναγκασμός και φόβος. Να κλέψεις την Εφορία, το Κράτος, να
ξεγελάσεις τον «άλλο» τον οποιονδήποτε είναι η νέα ηθική, αφού έτσι προωθείται
η οικονομική ανάπτυξη της οικογένειας. Ηθικός με την παλιά έννοια σημαίνει
ηλίθιος με την τρέχουσα. Δαιμόνιος ο Νεοέλληνας διαπρέπει μέσα στα πλαίσια
του υπερσύγχρονου νομαδικού βίου. Όμως γι’αυτό ακριβώς το λόγο το ΈθνοςΚράτος μαραζώνει. Στο βάθος, φυσικά, αυτή η ατομική και σε οικογενειακά
μεγέθη πολιτική αποδεικνύεται βλακώδης. Για την ίδια την νομάδα, δηλαδή την
οικογένεια. Γιατί η ζωή δεν σταματά στο μοντέλο ζωής που έχει κατακτήσει
αυτή τη στιγμή την πλειονότητα του ελληνικού λαού. Μέσα στον σύγχρονο κόσμο
τα πιο σταθερά και αναγκαία για τον καθένα αγαθά οι λαοί τα κερδίζουν μόνο με
την κοινή προσπάθεια. Η «οικογενειακή πολιτική» μπορεί να σου δώσει σπίτι,
αυτοκίνητο, τηλεόραση, βίντεο, ρούχα και καθημερινή διασκέδαση στα
εστιατόρια και στα νυχτερινά κέντρα. Κι ακόμα, ταξίδια στο εξωτερικό…Μπορεί
όμως να σου δώσει Παιδεία και Υγεία; Πολιτισμό; Γι’αυτό η Ελλάδα σήμερα
βρίσκεται ουραγός στην Ευρώπη, που τα παιδιά εκεί δέχονται όλο και
περισσότερες και καλύτερες γνώσεις, έτσι που σε μια, δυο, τρεις δεκαετίες τα
Ελληνόπουλα θα έχουν μείνει πίσω κατά μια ιστορική περίοδο. Τι θα γίνουν;
Μέσα σε μια ενωμένη Ευρώπη θα χρειαστούν κι αυτοί που θα παρέχουν
τουριστικές υπηρεσίες…Είναι που είναι ωραία η χώρα μας…Περνάμε κι εμείς με
τη θέλησή μας το σκοινί στο λαιμό μας…Φτιάχνουμε από μόνοι μας τα παιδιά
μας στο μοντέλο που θα’θελαν οι «προηγμένοι» λαοί…Όσο για την υγεία, θα πω
μόνο πως είμαστε οι τελευταίοι στους τελευταίους. Που αποδεικνύει ότι η
περιβόητη εξυπνάδα του Έλληνα δεν πάει πέρα από τη μύτη του. Γιατί έξυπνος
λαός είναι αυτός που έχει εξασφαλίσει τα βασικά αγαθά. Και πρώτα την υγεία.
Οι σημερινοί κυβερνήτες μας, νικητές, όμως η νίκη τους «πύρρειος» νίκη.
«Πύρρειος», δυστυχώς για την Ελλάδα. Η «νομαδική» νοοτροπία αθροιζόμενη
δίνει μεγάλα εκλογικά ποσοστά. Όμως νομαδισμός σημαίνει διάλυση. Από την
αντίθεση-διάσπαση του εμφυλίου μπορούσαμε να περάσουμε στην ενότητασύνθεση που θα μας έσωζε. Τα μικρόβια όμως πολλά και ισχυρά. Και πρώτο και
χειρότερο η Χούντα, που διέλυσε τη σημερινή μας νεολαία, που, όπως δείχνουν τα
πράγματα, θ’αργήσει πολύ ακόμα να βρει τον δρόμο της. Γιατί τα λέω όμως όλα
αυτά; Γιατί η κατάδυση στην καρδιά του εμφυλίου μας βοηθά να βάλουμε το χέρι
επάνω στην πληγή. Γιατί μόνο με τη Μνήμη θα σωθούμε. Αν σωθούμε…
Μα και η σημερινή κρίση της Ελληνικής κοινωνίας αντανακλά την κρίση της
ελληνικής αριστεράς. Όταν η πρωτοπορία κουτσαίνει, ο λαός κάνει βάδην.
Στέκεται ακίνητος, όταν γύρω του, στον υπόλοιπο κόσμο, η εξέλιξη καλπάζει.
54
Πρώτα ας δούμε αυτά τα αποσπάσματα ξεχνώντας ότι ο Θεοδωράκης είναι και διάσημος
μουσικοσυνθέτης, και επίσης είναι ένα σύμβολο στρατευμένης τέχνης, και ότι για πολλούς, μα
όχι για όλους, είναι κι ο ίδιος προσωπικά ένα τεράστιο σύμβολο αντίστασης. Ας πούμε δηλαδή
ότι απλώς επειδή είχε κάποιες ιδιότητες που ελκύουν μικρόφωνα, δισέλιδα, βιογραφήσεις*, εν
ολίγοις δίνουν βήμα και ελκύουν κάποιο κοινό, βρήκε την ευκαιρία να πει τα όσα συνέβησαν
στο «ουαί τοις ηττημένοις» (της συγκεκριμένης μεριάς) μετά τον εμφύλιο. Τι ακριβώς
προσφέρει το τέτοιο ρεπορτάζ και τι, ίσως διαφορετικό, πρόσφερε στον καιρό του; Παλιότερα
(όταν διαβαζόταν) περισσότερο ευαισθητοποιούσε ή εξαγρίωνε (αλλά εξαγρίωνε για
διαφορετικούς λόγους διαφορετικές παρατάξεις) τώρα πολλούς τους ενοχλεί απλώς στο στυλ
«Πάλι τα ίδια; Τι μας τα λέτε; Αυτό είναι τώρα το πρόβλημά μας; Μας διδάσκουν οτιδήποτε
αυτά; Σάμπως κινδυνεύουμε να τα επαναλάβουμε;». Ας κάνουμε έναν, εν μέρει υποθετικό εν
μέρει πραγματικότατο διάλογο, με κάποιον που έτσι σκέφτεται (χωρίς να πολυνοιάζεται είτε ο
γράφων είτε ο αναγνώστης ποιό σκέλος του διαλόγου εκπροσωπεί τον Μίκη και ποιο τον
αντιΜίκη (σούμα θα κάνουμε στο τέλος) Μίκης και αντιΜίκης δεν σημαίνει ούτε ασυνέπεια
δική μας ούτε του Μίκη (ούτε και λογική ή ηθική αντίφαση). Απλώς άλλες από τις παλιές
διαισθήσεις περί του μέλλοντος δικαιώνονται τώρα από την εμπειρία και άλλες όχι. Λοιπόν:
1)Είναι η προηγούμενη σελίδα του 1985 προφητική ή απαρχαιωμένη; Το «ο λαός στέκεται
ακίνητος, όταν γύρω του, στον υπόλοιπο κόσμο, η εξέλιξη καλπάζει δεν είναι προφητικό υπό
την έννοια ότι κι εκείνους τους πήρε και τους σήκωσε (σιγά μην καλπάζουν) Τα άλλα είναι
τόσο προφητικά που δεν τα παρατηρούμε καν διότι είναι πλέον κοινός τόπος και δεν χρειάζεται
να τα λένε Μίκηδες ή Κονδύληδες και να τους λέμε Κασσάνδρες μέχρι να’ναι αργά, κι όταν
πια έχουν μπαγιατέψει να τους λέμε «Σιγά την πρόβλεψη! ΤΩΡΑ τι κάνουμε;» αφού λύση ή
ζητούμενο δεν είναι η δικαίωση κάποιας πρόβλεψης εκτός κι αν έχουμε γραφείο στοιχημάτων.
2)Η φράση «Και πρώτο και χειρότερο (μικρόβιο) η Χούντα, που διέλυσε τη σημερινή μας
νεολαία, που, όπως δείχνουν τα πράγματα, θ’αργήσει πολύ ακόμα να βρει τον δρόμο της» είναι
επαρκώς ακριβής ή γίνεται ακριβέστερη αν προσθέσουμε ότι εξ ίσου αποπροσανατολιστική (ή
και αποπροσανατολιστικότερη) υπήρξε για την νεολαία η μεταπολίτευση που βοήθησε κάθε
δοκησίσοφο ή οπορτουνιστή να βαφτίσει άναυλα τον εαυτό του από πολιτικοποιημένο μέχρι και
αντιστασιακό κι έτσι ανέδειξε λαμόγια σε θέσεις κλειδιά και τελικά χρεώθηκε η μεταμόρφωση
αυτή στη «γενιά του Πολυτεχνείου» και μοιάζουν τώρα σαν κάτι και όχι σαν τίποτε η εξής
φράση και οι εκφέροντές την: «Εγώ δεν πιάνομαι κορόιδο. Όταν βρεθεί πολιτικό σύστημα που
δεν θα βγάζει Πάγκαλους με τα κόλυβα Παναγούληδων ξυπνήστε με να συμμετάσχω» (λες και
δεν το’χαν για δεδομένο οι Παναγούληδες ότι θα συμβεί αυτό ή λες και τέτοια συμμετοχή
χρειάζεται) Εκτός από τις δυο αυτές φράσεις τα υπόλοιπα της προηγούμενης σελίδας δεν
φαίνονται να έχουν καμιά ανακρίβεια, μιλούν περί του παρόντος με όση διαύγεια όση τα
καλύτερα από τα σύγχρονα κείμενα, τα δε κριτήρια με τα οποία θα θεωρούσαμε ότι δεν
εμπεριέχει καμιά λύση θα έλεγαν το ίδιο και για τις μη λύσεις των σημερινών κειμένων. Άρα να
είμαστε σε απαισιοδοξία και κατάθλιψη; Όχι βέβαια! Ακόμα στην προηγούμενη σελίδα
είμαστε. Δεν πήγαμε ακόμα στην προ-προηγούμενη κλπ που είχαν ακόμη πιο πολλά ζόρια.
Πάμε κι εκεί ξεκινώντας και πάλι από τις πιθανές ενστάσεις και ερωτήσεις ή επερωτήσεις μας
στο περιεχόμενό τους που είχαμε ήδη διατυπώσει, αριθμημένες, εκεί και είχαμε αναβάλει την
απάντησή τους για αργότερα. Ορισμένες ήδη τις απαντήσαμε μα όχι όλες. Π.χ. δεν απαντήσαμε
*Όπως και επειδή ο Βαμβακάρης είναι και συνθέτης έχει βήμα στη βιογραφία του που αλλιώς δεν θα
γραφόταν (κι ας ήταν ενδιαφέρουσα και στα μη μουσικά της μέρη, αφού ίσως ο αναγνώστης, και
σίγουρα ο εκδότης , θα έλεγε «ε, υπάρχουν κι άλλοι εκδορείς που ήταν και μπερμπάντηδες, και
μερακλήδες, για όλους θα διαβάζουμε;. Αρκεί ένας, κι αν ήταν ήδη φίρμα σε κάτι , π.χ. στο μπουζούκι,
τόσο το καλύτερο» Παρομοίως Μακεδονομάχοι, και πολυτεχνίτες-κι-ερημοσπίτες και σαντουροπαίκτες και μερακλήδες και χορευταράδες και μπερμπάντηδες υπάρχουν πολλοί, για όλους θα
διαβάζουμε; Αρκεί να διαβάσουμε για έναν τους που έτυχε κι υπήρξε και κηπουρός του Καζαντζάκη
που ήταν συγγραφεύς και έκανε ο ένας τον άλλο γνωστό κι έγινε και τουριστικό αρχέτυπο και όνομα
χορού και ταινία με μουσική που έγινε εθνικός ύμνος του καμακιού σε στυλ «ντου γιου λάικ μαντμαζέλ
δε Γκρης;» και σάουντρακ σε εποχιακές τσόντες τύπου «το παλαμάρι του βαρκάρη», «μπουζούκι και
τσιμπούκι», «μουνάκι και συρτάκι» με τα ίδια συνεργεία ηθοποιών που το Πάσχα ντύνονταν
φουστανελάδες και τσούπρες και ψήνανε κοκορέτσια σε τσόντες με τίτλο «εμείς οι βλάχοι όπως λάχει».
55
την «Η στάση «…η κατάδυση στην καρδιά του εμφυλίου μας βοηθά να βάλουμε το χέρι
επάνω στην πληγή… μόνο με τη Μνήμη θα σωθούμε…» αντιφάσκει ή όχι με τη στάση
«Όπως η γυναίκα του Λωτ δεν έπρεπε να γυρίσω το κεφάλι….Ολόισια προς το αύριο», που
είδαμε πριν λίγο;» Λοιπόν: Τόσο οι ιστορικοί όσο και οι ψυχαναλυτές, αντιστοίχως, λένε ότι
λαός, ή πρόσωπο, που δεν γνωρίζει το παρελθόν του είναι καταδικασμένο να το ξαναζήσει. Το
παραπάνω δεν αποτελεί αντίφαση διότι άλλο το να ξέρεις για κάτι και να το ξεχάσεις για να πας
μπροστά κι άλλο λες ότι είναι καλύτερα να μη το μάθεις καθόλου. Οι δάσκαλοι σε τέτοιες
περιπτώσεις θα’λεγαν «μάθε το περιληπτικά να ξέρεις ότι υπάρχει ώστε αν χρειαστεί να το δεις
βαθύτερα, και μετά αχρείαστο να’ναι». Θα πει κάποιος: «Καλά αυτοί που τα πρόλαβαν αυτά.
Μα η νεολαία που ήταν αγέννητη τι τα χρειάζεται; Άλλωστε σοφός δεν ήταν αυτός που’χε πει
«η λατρεία του παρελθόντος δεν είναι ανάκτηση αλλά άρνηση της ιστορίας. Η πραγματική
ιστορία δεν ανακτάται παρά μόνο αν μπει σε μια νέα ζωή»; Και δεν είχε πει κι ένας μεγάλος
φυσικός (ο Φάινμαν) ότι νέος πήρε τα βιβλίο του Ντιράκ και το κοίταξε στην τελευταία του
σελίδα και βλέποντας ότι έλεγε «παρά τις προσπάθειες του βιβλίου το (τάδε) πρόβλημα (της
λεγόμενης «QED») παραμένει άλυτο», και άρα σκέφτηκε ότι ή χρειάζεται νέα μέθοδος ή
αλλιώς θα το λύσει ο Ντιράκ το πρόβλημα πριν κάποιος άλλος πάει να το λύσει με την ίδια
μέθοδο». Ναι αλλά ο ίδιος είχε πει και το «Το να πλησιάζεις ένα πρόβλημα με ανοιχτό μυαλό
δεν σημαίνει ότι το πλησιάζεις με άδειο μυαλό» Και λοιπόν; Πού καταλήγουμε; Σε τι μας
βοηθάνε αυτά; Σε τέτοια προβλήματα αναφέρεται Μίκης ή η σημερινή κρίση; Ένα μέρος, ναι,
αναφέρεται στο βαθμιαίο άδειασμα του μυαλού απ’την αμορφωσιά: Οι μεν Γιωτόπουλος και
Κουφοντίνας διάβαζαν Μαρξ και Γκράμσι και αποφάσιζαν τις δράσεις που αποφάσιζαν
στηρίζοντάς τες με τις προκηρύξεις που θυμόμαστε. Οι πυρήνες φωτιάς διάβαζαν Γιωτόπουλο
και Κουφοντίνα και αποφάσιζαν τις δράσεις που αποφάσιζαν στηρίζοντάς τες με τις άλλες
προκηρύξεις που θυμόμαστε. Οι πύρινες σκιές διάβαζαν πυρήνες φωτιάς και αποφάσιζαν τις
δράσεις που αποφάσιζαν στηρίζοντάς τες με κείνες τις στρουμφο-προκηρύξεις που λέγανε ότι
έκαψαν στην Κηφισιά τον τελευταίο συρμό της νύχτας της Αποκριάς για να δουν τι μούτρα θα
κάνουν οι μη αγανακτισμένοι προλετάριοι τώρα που θα γυρίσουν με τα πόδια ή με ταξί. Τώρα
ποιοι από τους δυο τελευταίους λέγανε και για «κύκλους Κοντράτιεφ» δεν θυμάμαι , θυμάμαι
όμως ότι πριν τρεις μέρες αναφέρονταν αυτοί και σε συνέντευξη Έλληνα από κείνες που στο
τέλος αναγράφεται και τι φάγανε και πόσο κόστιζε και σε ποιο μαγαζί έγιναν, και πριν μια
βδομάδα αναφέρονταν από τον Βαλλερστάιν σε ξενόγλωσση ανάρτηση. Ας ξανασοβαρέψουμε:
Εντάξει, αν δούμε τον Μίκη όχι σαν καλλιτέχνη αλλά μόνο σαν εκπρόσωπο όσων χιλιάδων
πέρασαν τα ίδια έχουμε και τα ίδια δυο αδιέξοδα που έχει η προηγούμενη σελίδα είτε σαν
σελίδα του 1950 είτε του 1985 είτε σημερινή (με τις μικρές μετατροπές που είδαμε ότι
χρειάστηκαν), δηλαδή: 1)Και τι μπορείτε ρε λεβέντες να κάνετε εναντίον όσων επέβαλλαν σε
σας το «ουαί τοις ηττημένοις» αντί να τους το επιβάλλετε εσείς; 2)Και τι μπορείτε ρε λεβέντες
να κάνετε για να ξυπνήσετε την πλειοψηφία, αν ξύπνημα θεωρείτε το να σας ακούσουν να
αφήσουν την όση γλύκα έχει η κατανάλωση και να ζήσουν όχι απλώς σαν ασκητές από την
ανέχεια αλλά και σαν χριστιανοί ριγμένοι στα λιοντάρια; Για να απαντήσουμε σε αυτό πρέπει
να δούμε τον Μίκη ΚΑΙ σαν καλλιτέχνη αλλά χωρίς στιγμή να ξεχνάμε την δήλωσή του στον
Μαλούχο για αυτούς που κατά την έκφραση του Μίσσιου, του Ρίτσου και πιθανότατα πολλών
του καιρού τους, «γράφουν την ιστορία με μικρά ονόματα». Να η δήλωση του Μίκη: «Πιο πολύ
απ’ότι καμαρώνω ως καλλιτέχνης καμαρώνω που έζησα και εγώ όπως έζησαν αυτοί που είναι η
πρώτη ύλη της τέχνης». Πάμε όμως τώρα να δούμε τι προσπάθησε ως καλλιτέχνης:1)Να κάνει
(βλ. Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού)τέχνη που θα συμφιλίωνε όσους είχαν κυριολεκτικά αλληλο
-φαγωθεί στον Εμφύλιο 2)Να μορφώσει (βλ «Λαμπράκηδες») όσο πιο πολύ κόσμο γινόταν σε
μοντέλο διαφορετικό από αυτό που θα’θελαν οι «προηγμένοι» λαοί για τον εαυτό τους (και
πολλώ μάλλον σε μοντέλο διαφορετικό απ’αυτό που θα’θελαν για μας). Κι αν δεν γινόταν
να’ναι και πλειοψηφία ο κόσμος αυτός, να’ναι τουλάχιστον μια μειοψηφία πάνω από την όση
κρίσιμη μάζα απαιτείται για πραγμάτωση αλλαγών 3)Να πει με το παράδειγμά του στους
χαρισματικούς σαν τον ίδιο ότι δημιουργική αυτοκαταστροφή παρόμοια με τη δική του όχι
απλώς δεν είναι πέταμα ταλέντου και ζωής αλλά είναι και μεγάλη πλάκα, π.χ.απαντώντας σε
προσφορές ως εξής: Θ’αφήσω το γάμο(Λαμπράκηδες) να πάω για πουρνάρια;(π.χ.Χόλλυγουντ)
56
Ε, τώρα αν το Κόμμα θεώρησε ότι λαός δεν είναι έτοιμος για συμφιλίωση, αν ο λαός θεώρησε
ότι πριν κάνει αρκετά καμάκια δεν είναι έτοιμος να θυμάται ότι ο Ζορμπάς δεν ήταν
γκαρσόνι-ζιγκολό αλλά όλα τα υπόλοιπα επαγγέλματα (και επίσης Μακεδονομάχος) κι αν οι
αυτοκαταστροφικοί που έχουν χάρισμα καλλιτέχνη ή στοχαστή (σαν τον Θεοδωράκη και τον
Δεσποτόπουλο) είναι κάνας-δυό σε κάθε γενιά (ή ίσως ούτε καν σε κάθε) τότε αυτό τι σημαίνει;
Απλώς οξύμωρα της εξής μορφής (που αν δεν ήταν και τραγικές «συνταγές καταστροφής» για
μια χώρα ή για μια εποχή θα ήταν απλώς διασκεδαστικά): Όσοι στην μεταπολίτευση θεώρησαν
ότι αρκούσε να φωνάζεις στις διαδηλώσεις και να ακούς Θεοδωράκη στα μεγάφωνα κι όχι να
καλλιεργείς και καμιά άλλη δεξιότητα για να γίνεσαι χρήσιμος δια τα κοινά διαμόρφωσαν
επιγόνους* που όταν συμβαίνει κάτι κρίσιμο μαζεύονται σε ένα μεγάλο χώρο, ακούνε μουσική
για να εμψυχώσουν εαυτούς και αλλήλους για το δύσκολο έργο που έχουν μπροστά και μετά
φεύγουν γιατί δεν ξέρουν τι έργο να κάνουν (όχι ότι ξέρει και κανένας άλλος, π.χ. όχι ότι ξέρουν
και αυτοί που σαν επιμύθιο βγάζουν απλώς ότι αφού άλλοι λαοί δεν έχουν Θεοδωράκη για να
κάνουν το ίδιο άρα μας κατέστρεψε ο Θεοδωράκης που μας γέννησε αυτό το έθιμο, λες και αν
οι Λαμπράκηδες κάνανε εθελοντισμό όχι μόνο για πολιτιστική επανάσταση αλλά και
τεχνοκρατική τότε όλοι, ή οι περισσότεροι, επαγγελματίες ακροατές μουσικής και
επαγγελματίες επικριτές τους θα είχαν αφιερώσει τις αναγκαίες ανθρωποώρες σπασικλιάσματος
για να καταστήσουν εαυτούς χρήσιμους για τα κοινά και για τον εαυτό τους. Θα δούμε όμως
λίγο παρακάτω και υπό ποία συγκεκριμένη έννοια ούτε επίδειξη κυνισμού μέσω ακριβολογίας
κάνουμε αυτή την στιγμή ούτε επίδειξη επίγνωσης ανυπέρβλητων αδιεξόδων). Το μόνο σίγουρο
που μπορεί καλλιτέχνης να επηρεάσει (ανεξάρτητα από το αν μπορεί να βρεθεί και τεχνική
λύση στην κατεύθυνση αλλαγής συστήματος, είτε από τον ίδιο είτε από κάποιους τους οποίους
αυτός να υποστηρίξει) είναι ο ψυχισμός και η διάθεση, ατόμων ή συλλογικοτήτων, κατά την
πορεία είτε προς κάποια λύση είτε προς την καταστροφή. Αυτό ο Θεοδωράκης το έκανε. Τώρα
αν από το «Πνευματικό Εμβατήριο» του Σικελιανού πήρε μια στροφή το ΠΑΣΟΚ και την
έκανε προεκλογικό του Ύμνο και αν ο ακροατής όταν ακούει, για τον Ήλιο, τους δυο
τελευταίους στίχους «Ὀμπρός, ἀδέλφια, καὶ μᾶς ἔζωσε μὲ τὴ φωτιά του, ὀμπρός, ὀμπρὸς κι ἡ
φλόγα του μᾶς τύλιξε ἀδελφοί μου» σκέφτεται ότι ο Σικελιανός είναι ο «χέρι-χέρι-με τον
Καρατζαφέρη» του ΠΑΣΟΚ, κι όχι ότι η φωτιά αναφέρεται στον Χριστό, στον Σπάρτακο και
την παρέα του, στον Αθανάσιο Διάκο, στους Μακρονησιώτες, στον Παναγούλη, , στον Τσε
Γκουεβάρα, στον Αλλιέντε,…τότε να ακούσει το https://www.youtube.com/watch?v=E0beyiGfYQE
και αν έχει και παραπάνω απορίες να πάει στο λινκ κάτω-κάτω στη σελίδα 50 του παρόντος pdf
και αν είτε θεωρεί ότι κακώς δεν είναι μόνο μισή σελίδα είτε και πάλι θεωρεί ότι όλοι αυτοί
μαζί έναν Ρωμανό δεν βγάζουνε τότε να του γράψει εκ μέρους της νέας φουρνιάς κρετίνων
νεοΠΑΣΟΚων (εν ονόματι όχι του ΠΑΣΟΚ αλλά των όσων τώρα φαντάζουν σαν όσα φάνταζαν
τα ΠΑΣΟΚικά του τότε) «Ρωμανέ δεν εμπιστεύομαι τους μούχλες που τον πιο πρόσφατό τους
τον βομβάρδισαν στη Χιλή το 1973 που καλά-καλά δεν είχαν γεννηθεί οι γονείς μας, δεν θα
διαβάσω για τους ξοφλημένους αλλά για να μπω σε ΤΕΙ σε διοίκηση επιχειρήσεων και να
ακολουθήσω τα ίχνη που χάραξες εσύ», δηλαδή μπας και δει ο Ρωμανός τι νέα βλακεία έχει
την δυνατότητα είτε να δημιουργήσει είτε να αναχαιτίσει και κάτσει να μορφώσει εαυτόν και
άλλους γράφοντας τίποτε που θα πιάσει σοβαρό τόπο σε κάμποσους σοβαρούς από όσους έχουν
στρέψει τα αυτιά τους προς την μεριά του με τον τόσο ντόρο που έγινε. Αρκετές γραμμές
μαλακίας αφιερώσαμε σε στρουμφάκια-οπαδούς, ας πούμε και τίποτε σοβαρότερο κι ας πέσει
στο γιαλό, τα δε στρουμφάκια ας μην κουράζονται με Σικελιανό κι ας πάνε στην υποσημ.2 να
δουν το δικό τους εμβατήριο(που κι αυτό εγώ το’γραψα εκ μέρους τους, αλλά αν θεωρούν ότι
τα καπελώνω ας γράψουν οτιδήποτε που να διαφωνεί σοβαρά με αυτό**) Λοιπόν:
*(όχι πάντα τους απογόνους τους που πολλές φορές αντέδρασαν κατευθυνόμενοι προς αντίθετες,
αντιεξουσιαστικές ή δεξιές, κατευθύνσεις. Σπανιότατα και προς τεχνοκρατικές ή, ακόμα σπανιότερα,
και προς όντως σφαιρικότερα χρήσιμες δια τα κοινά)
**(τραγουδιεται σε ρυθμό «Μακαρένας»:
Αν επιτρεπόταν το τσιγάρο στα σχολεία/άμα κατεβάζαν τις τιμές τα κυλικεία/αν επιδοτούσαν εκδρομές
τα υπουργεία/ΩΩΩ! Ευτυχία!/Άμα τα αγγούρια κανονίζαν το μανάβη/αν χωρίς πυξίδες πορευόταν το
καράβι/αν οι εφημερεύοντες δεν ήτανε σαν μπράβοι/ΩΩΩ! Με ανάβει!
57
Στις μέρες μας, και εν μέρει με την βοήθεια της παγκοσμιοποίησης, η τεράστια
κρεατομηχανή, που’λεγαν κι ο Μίκης κι άλλοι, αλέθει ακόμα πιο άνετα κι ακόμα
πιο πολλές ζωές, είτε πιο με το γάντι (βλ. ανεργία) είτε ακόμα πιο βάρβαρα (βλ.
βόμβες φωσφόρου, αποκεφαλισμοί, σταυρώσεις…). Το αν μέσω της τεχνολογίας
και της συστηματικά οργανωμένης αντίδρασης απαρχαιώθηκαν οι τρόποι
αντίστασης και αναχαίτισης της επέλασης αυτής δεν σημαίνει φυσικά ότι
απαρχαιώθηκαν και τα θανάσιμα αδιέξοδα ή η ορμή της ζωής να βρει τρόπο με
κάθε κόστος είτε να τα κατανικήσει, είτε, αν εκλείψει, να εκλείψει χωρίς
απώλεια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του ανθρώπινου αλληλοσεβασμού.
Μέρος της καταστροφικής χρήσης της τεχνολογίας ήταν και η ουσιαστική
λοβοτόμηση του μυαλού των νέων μέσω της αποδόμησης και της χειραγώγησης
των μορφωτικών ερεθισμάτων που προσελάμβαναν ή είχαν προσλάβει
και η αναισθητοποίηση ή η χειρουργική αφαίρεση των ευαισθησιών που
προσελάμβαναν ή είχαν προσλάβει από τον περιρρέοντα πνευματικό πολιτισμό
(διαδικασίες που επιτεύχθηκα μέσω του να αφεθεί η καλλιέργεια τέτοιων πτυχών
του ανθρώπου στον «ελεύθερο συναγωνισμό» αξιών κλπ, π.χ. πορνογραφία αντί
ποίησης εν ονόματι της ελευθερίας έκφρασης και αναζήτησης κλπ). Αν το μυαλό
σου παίρνει ακόμα στροφές κράτα το σε φόρμα ψάχνοντας και ζητώντας πιο
απαιτητικά ερεθίσματα μπας και είτε μπορέσεις να συνεισφέρεις στην δημιουργία
λύσης αν υπάρχει (π.χ μέσω της χρήσης της τεχνολογίας από την αντίσταση) , είτε
μπορέσεις να καταλάβεις και να στηρίξεις με όποιον τρόπο μπορέσεις προτάσεις
από άλλα μυαλά πιο δυνατά από το δικό σου. Αν η καρδιά σου δέχεται ακόμα
δονήσεις και από πράγματα που δεν διακινούνται για κέρδη πολιτικά ή
οικονομικά ή γελοιωδώς τετριμμένα (π.χ. τύπου «να πάω διαδήλωση απλώς και
μόνο για να δω την φάτσα μου στο φέισμπουκ») τότε ασ’την ελεύθερη να
αναφλεχθεί από πράγματα που τα εννοείς (π.χ. μην γίνεις άλλος ένας από τους
κονφομιστικότατα «διαφορετικούς» καραγκιόζηδες που, όταν μαζί με άλλους
κουβαλάνε πανό με σύνθημα «με τόσα δακρυγόνα και τόσα χημικά , λεφτά για τα
βιβλία δεν έχουν μείνει πια», μετά καμαρώνουν ότι δεν ανοίγουν βιβλίο στο
σπίτι, στο δε σχολείο δεν φέρνουν βιβλίο, τετράδιο, στυλό αλλά μόνο κινητό και
γουώκμαν και ένα σαρκίο, παθητικό και σχεδόν ανόργανο, σαν στήλη άλατος, για
να μη μείνουν από απουσίες) Αν το μυαλό σου και η καρδιά σου έχουν ήδη
αναφλεγεί, είτε με ερέθισμα τον Ρωμανό είτε άλλο, βάλ’τα στην υπηρεσία
κάποιου σκοπού που να είναι αρκετά ζόρικος για να αποξενώσει μαλάκες (σαν
αυτούς που μόλις αναφέραμε εντός παρενθέσεως) και να τους κάνει να φαίνονται
γελοίοι και στους άλλους άμα πουν ότι το ίδιο με σένα εννοούν (και ει δυνατόν
γελοίοι και στον εαυτό τους, μπας και ξυπνήσουν). Και αν έχεις πρόσβαση στον
Ρωμανό πες του να κάνει κι αυτός κάτι αντίστοιχο για να αποξενώσει τους
τωρινούς αντίστοιχους όσων «μεταμόρφωσαν» την γενιά του Πολυτεχνείου σε
γενιά λαμογίων, ενώ δεν επρόκειτο για μεταμόρφωση αφού οι συγκεκριμένοι εξ
αρχής μαλάκες ήταν και μαλάκες παρέμειναν)
YΓ: Φίλοι μου που είναι γονείς μου υπέδειξαν ότι είναι πολύ απότομος ο τρόπος που σ’όλα
αυτά «πιάνω τα παιδιά από τα μούτρα», όχι τόσο τους μαθητές, όσο τους φοιτητές και να
θυμηθώ τον τρόπο που τόσο τρυφερά μίλαγε στον 19-άρη το αντάρτικο που ακούγαμε εμείς στα
φοιτητικά μας χρόνια. Ας πω σ’όσους δεν το’χουν ακούσει πού θα το βρουν ήδη στο παρόν
σάιτ, σελ.36 του 1ου pdf, μα επίσης να διαβάσουν και την κόκκινη σημείωση. Είναι εξ εμπειρίας
58
Επίσης, αν θέλουν να δουν με πιο τρυφερότατο τρόπο συνόδευσα νοερά τα παιδιά με το πανώ
περί βιβλίων ας ξεφυλλίσουν τα παρακάτω λινκ που ξεκινάνε με την εξής παράγραφο:
Μερικοί εκπαιδευτικοί αναφέρουν συχνά την γνώμη ενός Γάλλου στοχαστή (Γκωσσέ) που θεωρεί
ότι σκοπός της δευτεροβάθμας εκπαίδευσης είναι το να μπει ο μαθητής για λίγο στην θέση ενός
εφευρέτη που ξενυχτάει μήνες σε ένα εργαστήριο για να ανακαλύψει π.χ. ένα φάρμακο, αλλά
χωρίς να ξοδέψει κι αυτός μήνες, να μπει για λίγο στην θέση ενός στρατηγού ή ενός στρατιώτη που
ετοιμάζονται για μια μάχη αλλά όντας προστατευμένος σε μια αίθουσα και όχι κινδυνεύοντας στα
χαρακώματα, να μπει για λίγο στην θέση ενός καλλιτέχνη που δημιουργεί ένα τραγούδι ακόμα και
αν δεν έχει το ταλέντο να φτιάξει ένα δικό του τραγούδι και ούτω καθ’εξής. Κι επίσης να
προετοιμαστεί για εξειδίκευση στις παραπέρα σχολές όπου είτε θα μάθει να παράγει νέα γνώση ως
ερευνητής , είτε θα μάθει να μεταβιβάζει την υπάρχουσα γνώση, ως εκπαιδευτικός, είτε θα μάθει
πιο συστηματικά και αποτελεσματικά να παράγει προϊόντα ή να προσφέρει υπηρεσίες. Αλλά το
ευρύτερο υπόβαθρο, ιδίως στις ανθρωπιστικές σπουδές, το προσλαβάνει στο Γυμνάσιο και στο
Λύκειο παράλληλα με άλλες διαμορφωτικές εμπειρίες της εφηβείας κατά την οποία αρχίζει
κάποιος να αντιλαμβάνεται πιο συνειδητά τον εαυτό του. Ακόμα και αν το συγκεκριμένο
περιεχόμενο των μαθημάτων αυτών το ξεχάσει, έχει διαμορφωθεί από αυτό, και γι’αυτό
μισοαστεία-μισοσοβαρά οι εκπαιδευτικοί λένε καμμιά φορά «Μόρφωση είναι όσα σου μένουν
όταν ξεχάσεις όσα έμαθες» (Αϊνσταϊν). Αυτό αφ’ενός σημαίνει οτι άλλο το να ξεχάσεις κάτι κι
άλλο να μη το μάθεις ποτέ, και αφ’ετέρου σημαίνει αυτό που σημαίνει και η παλιά ροκάδικη
δήλωση (Λέννον) «ζωή είναι αυτό που σου συμβαίνει ενώ σχεδίαζες κάτι άλλο» . Σε καιρούς
κρίσης μια κάπως συλλογικότερη έξοδος από τα προστατευμένο περιβάλλον του σχολείου, είτε
φυσικά, αβίαστα και συνειδητά είτε παράλογα, μιμητικά και τυφλά, έρχεται από μόνη της.Φέτος
έγινε με την μορφή πορείας από το σχολείο στη Βουλή με πανό επικεντρωμένο στο θέμα αφ’ενός
των βιβλίων αφ’ετέρου των δακρυγόνων
• Γίνεται από περίπατο στη μουσική να βρεθούμε σε περίπατο στην πρόσφατη ιστορία; Στην
Ελλάδα ναι. Σελίδες 1-53.pdf
• Γίνεται από περίπατο στη μουσική να βρεθούμε σε περίπατο στην πρόσφατη ιστορία; Στην
Ελλάδα ναι. Σελίδες 53-100.pdf
• Γίνεται από περίπατο στη μουσική να βρεθούμε σε περίπατο στην πρόσφατη ιστορία; Στην
Ελλάδα ναι. Σελίδες 100-150.pdf
• Back to school, δηλαδή μουσικός περίπατος κλπ, σελ. 150-180.pdf
Επίσης, αν θέλουν να δουν πορεία αγγίγματος με τους εκ των φοιτητών δοκησίσοφους ας δουν,
από την σελίδα 72 και μετά, το παρακάτω λινκ (από την εξής παράγραφο και μετά:)
Για ναμαστε και συγκεκριμένοι και κοντά στον τρόπο που επηρεάζεται το σύγχρονο συλλογικό
συνειδητό, αφ’ενός στην Ευρώπη αφ’ετέρου στην Ελλάδα, ας ξεκινήσουμε αυτό που θέλουμε
να πούμε περί του ρόλου της ενσωμάτωσης αυτών των συγκεκριμένων «μεγάλων αφηγήσεων»
(θρησκευτικών, φιλοσοφικών, ακτιβιστικών) στην καθημερινότητα, παίρνοντας την κόντρα που
πριν λίγα καλοκαίρια έγινε στην Αγγλία μεταξύ του βιολόγου της Οξφόρδης Ρ. Ντώκινς, ο
οποίος είχε διδάξει σε όλους μας τόσα και τόσα με τα βιβλία του «Το εγωιστικό γονίδιο» και «Ο
τυφλός ωρολογοποιός», και που βρήκε σπόνσορες να κρεμάσει σε λεωφορεία μεγάλες ταμπέλες
που έγραφαν «Θεός δεν υπάρχει, άρα χαρείτε την ζωή σας ελεύθερα» και ενός Ρώσου
μεγιστάνα που σπονσοράρισε ο ίδιος το κρέμασμα σε λεωφορεία ταμπελών που έγραφαν «Θεός
υπάρχει άρα χαρείτε την ζωή σας ελεύθερα» , κι επίσης την κόντρα του Καστοριάδη με
οποιονδήποτε έχει καλή γνώμη για το Βυζάντιο και την κόντρα του Γιανναρά με οποιονδήποτε
έχει κακή γνώμη για το Βυζάντιο…
•
ΕυτοπίαΝησίδεςμπλουζ. Ένας απωλεσθείς παράδεισος αναλύσεων πριν την κρίση.pdf
59
Ακόμη πιο τρυφερά τους τα λέει ο Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος (στο βιβλίο του με τις
απαντήσεις σε 100 ερωτήσεις νέων) αλλά δεν σημαίνει ότι άλλα τους λέει από ότι ο υποφαινόμενος
και ότι άλλα του λένε για κάποια παρόμοια ζητήματα: Π.χ. όταν του λένε «εσύ μας μιλάς για πίστη
κι εμείς σου μιλάμε για γνώση, για υπερχορδές, για μπιγκ μπανγκ, για Χώκιν, για το μποζόνιο του
Χιγκς» (το διάσημο «σωμάτιο του Θεού») εκείνος απαντά: «Κι εσείς για πίστη μου λέτε αφού δεν
καθήσατε να τα μάθετε όλα εκείνα και τι εννοούν, άρα απλώς εμπιστεύεστε τους συγγραφείς τους»
Στην δε ερώτηση «Και γιατί να είμαστε Χριστιανοί ή Έλληνες; Απλώς επειδή κληρονομήσαμε
αυτή την ιδιότητα;» απαντά «Την ίδια ερώτηση την θέτεις και για την οικονομική σου κληρονομιά
από τους γονείς σου;» (Σημ: Τυχαίνει να ξέρω νέο που την έθεσε. Αγιογράφος είναι) Μα τι
ερωτήσεις είναι αυτές; Με την ίδια λογική «Και γιατί ο Καζαντζάκης να’χει τετράδιο με Ελληνικές
λέξεις που άκουσε και δεν ήξερε τι σημαίνουν και ρώταγε για να τις βάλει σε κείμενά του ώστε να
σωθούν;», «γιατί ο Ελύτης να θαυμάζει τον Ρωμανό τον μελωδό και να χρησιμοποιεί λέξεις που
έβρισκε σε απίθανα χρονικά για να πει «της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν» αντί να το πει με δικά
του λόγια;», «γιατί ο Ρίτσος να δανείζεται εικόνες από την Εκκλησία για να κάνει Επιτάφιους για
άθεους αγωνιστές;», «γιατί ο Χριστιανισμός να δανείζεται εικόνες από τους Ορφικούς;», «γιατί οι
Αγγελάκας και Φύσσας δανείστηκαν στην αρχή του «σιγά μην κλάψω…» μπαγλαμαδάκια σαν αυτά
στην αρχή του ρεμπέτικου που συνόδευσε στον τάφο την πρωταγωνίστρια στο «Ρεμπέτικο» του
Φέρρη αντί να μην προσπαθήσουν καν να έχουν κάτι, σαν π.χ. ποίηση, που να αντικαθιστά τις
βαθύτατες για τον άνθρωπο λειτουργίες της θρησκείας όπως έκανε ο Ρίτσος;», «γιατί αν δεν έχουμε
ανάγκη από συμβουλές της κυραΚατίνας να έχουμε ανάγκη από ποίηση του Σικελιανού;» «γιατί
να είμαστε άντρες ή γυναίκες; Επειδή μας κληρονόμησε η φύση το τάδε DNA αντί το άλλο;», αλλά
και « γιατί να ρωτάω την μια μαλακία κι όχι μιαν άλλη; Επειδή την κληρονόμησα από το τάδε
μπλογκ αντί το άλλο;», «και γιατί να περιμένω να είμαι λιγότερο ανθρωποπίθηκος από τον
προάνθρωπο αν ο λόγος που θέλω να τα ανακαλύπτω όλα εξ αρχής δεν είναι από ανεξαρτησία
πνεύματος αλλά από αδράνεια να μη κάνω την προσπάθεια να μάθω κάτι καν απ’τα έτοιμα;»«Γιατί
όπως μου κάνανε τη χάρη να μου πουν περίληψη 10 σελίδων από τις 1000 σελίδες του Θεοδωράκη
για να ξεστραβωθώ δεν θα μου κάνουνε και την χάρη να μου πουν περίληψη τω 10 σελίδων σε μισή
σελίδα για να ξεστραβωθώ ακόμα παραπάνω και ακόμα πιο ξεκούραστα; Και γιατί να χρειαστεί
καν να διεκδικήσω κάτι τέτοιο; Οι δάσκαλοι να το διεκδικήσουν από μένα, αφού αυτοί έχουν
ανάγκη τα αυτιά μου για να καταλάβω τι λέει η περίληψη. Εγώ θα διεκδικήσω λιγότερη διδακτέα
ύλη, κλπ να κάνω τον Λοβέρδο να χαρεί που συμφωνώ μαζί του ότι είμαστε οι μόνοι στην Ευρώπη
που διαβάζουν και στο σπίτι αντί μόνο στο σχολείο κι oτι αυτό αντιμετωπίζεται όχι με αύξηση ωρών
στο σχολείο αλλά με ελάττωση της διδακτέας ύλης» «Αν το νταντά που αμφισβητούσε τα πάντα
δεν αμφισβητούσε και το νταντά τότε γιατί να περιμένουμε να αμφισβητήσει τον εαυτό του το
γκαγκά;» Το μόνο τρυφερό που μπορεί να πει ένας δάσκαλος σε ξερόλες μαθητές που θεωρούν
τέτοιες μαλακίες σαν σοφίες είναι ότι οι χειρότεροι από τους παραπάνω σαρκασμούς δεν είναι για
μαλακίες που πράγματι έχουν ειπωθεί αλλά που μόνος του τις λέει είτε προληπτικώς, για να μην
ειπωθούν, είτε για να κάνει πλάκα είτε για να κάνει τον έξυπνο. (Οι δε γονείς ας μην ανησυχούν,
ούτε τ’αυτιά ούτε τ’αρχίδια κανενός κομφορμιστή ιδρώνουν όταν έχει βρει μαντρί πανομοιότυπα
«διαφορετικών». Όσοι δεν είναι έτσι θα μου απαντήσουν χωρίς το φόβο μη τους κράξει το μαντρί).
60
Γιάννης Αλεβίζος December 11, 2014 at 5:08 pm :
Μάθετε για το σχέδιο νόμου που θα αλλάξει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο θα διεξάγονται οι
πολιτικές δίκες και θα γίνεται η αναγκαστική εκτέλεση. Σας αφορά όσο και εμάς τους δικηγόρους
ίσως και περισσότερο. Οι δικηγόροι της Ελλάδας είμαστε σε αποχή διαρκείας από 8/12/2014 μετά
από Πανελλήνιο δημοψήφισμά μας που καταδίκασε το σχέδιο Νόμου σε ποσοστό 94%. Οι
δικαστικοί επιμελητές είναι σε αποχή διαρκείας από 10/12/2014. Οι δικαστικοί και το ΝΣΚ
διαφωνούν με τις ρυθμίσεις. Ποιον εξυπηρετεί αυτό το νομοσχέδιο και θέλουν να το ψηφίσουν; Να
θυμάστε ότι από 1/1/2015 παύει κάθε προστασία πρώτης κατοικίας για οφειλές προς τρίτους (λέγε
με Τράπεζα). Καταλάβατε για ποιόν λόγο περιορίζω οικειοθελώς το εισόδημά μου; Ενημερωθείτε,
βοηθείστε. Μη μας αφήνετε να παλεύουμε μόνοι μας επειδή μόνο εμείς καταλαβαίνουμε
61
Γιάννης Αλεβίζος December 11, 2014 at 5:11 pm :
Ubuntu!!!!!!!!!!!!!
Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικάνικης
φυλής: Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα δίπλα σ’ ένα δέντρο και
είπε στα παιδιά ότι όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι θα πάρει όλα τα
φρούτα. Όταν τους έδωσε το σινιάλο για να τρέξουν, πιάστηκαν χέρι χέρι και
ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Ύστερα κάθισαν σ’ έναν κύκλο για να φάνε τα
φρούτα. Όταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό αφού κάποιο από αυτά θα
μπορούσε να είχε καρπωθεί όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν “UBUNTU” που
σημαίνει «δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι αν έστω ένας από εμάς είναι
στενοχωρημένος!» Η λέξη “UBUNTU”στην γλώσσα τους σημαίνει «Υπάρχω γιατί
υπάρχουμε»
Έγινε λοιπόν το αντίστοιχο παίγνιο και σε ένα Γυμνάσιο χώρας-μέλους της Ευρωζώνης με την
διαφορά ότι το καλάθι δίπλα στο δένδρο περιείχε ένα γυαλιστερό iPod, ένα iPad και ένα iPhone,
πάλι με την εξήγηση ότι ο πρώτος τα παίρνει όλα.
Όταν λοιπόν δόθηκε το σινιάλο για να τρέξουν, έπεσαν αγκωνιές, τρικλοποδιές, μπουνιές και τελικά
το πιο μεγαλόσωμο παιδάκι έφτασε πρώτο και πήρε και τα τρία gadgets. Ύστερα, μερικά παιδάκια
κάθισαν γύρω από τον μεγαλόσωμο συμμαθητή τους και τον παρακολουθούσαν να χειρίζεται τα
ηλεκτρονικά καλούδια με θαυμασμό, κάποια άλλα είχαν περικυκλώσει τον ανθρωπολόγο και
διαμαρτύρονταν για τους άδικους κανόνες του παιγνίου απειλώντας τον ότι θα τον καταγγείλουν
στον Διευθυντή του Σχολείου και στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό, ενώ κάποια άλλα δέχθηκαν
μοιρολατρικά την τύχη τους, ψελλίζοντας ότι το όλο παίγνιο ήταν στημένο από ξένα κέντρα
εξουσίας.
Όταν ο ανθρωπολόγος συνήλθε και επέβαλε την δέουσα τάξη, πλησίασε το παιδάκι που νίκησε και
το ρώτησε γιατί κράτησε και τα τρία gadgets αντί να σκεφτεί να κρατήσει το ένα και να μοιράσει τα
υπόλοιπα σε δυο φίλους του. Εκείνο, του απάντησε μονολεκτικά ‘ZBOUTSAM’, που σημαίνει
‘Στην Πούτσα μου’.
Η λέξη ‘ZBUTSAM’ στην γλώσσα της εν λόγω χώρας/φυλής σημαίνει ‘υπάρχω για να ζω σε βάρος
των υπολοίπων, συγγενών, συμμαθητών, ντόπιων ή ξένων και το βρίσκω απολύτως φυσικό’.
Το σχολείο του πειράματος ήταν το 2ο Γυμνάσιο/Λύκειο Ελασσόνας και η χώρα του σχολείου, η
Ελλάδα, έχει ήδη επίσημα χρεοκοπήσει από τις 19.05.2010. Ανεπίσημα δε, πολλά χρόνια πριν
62
Γιάννης Αλεβίζος December 11, 2014 at 6:57 pm :
http://readersupportednews.org/news-section2/318-66/27436-convention-against-torture-1949geneva-conventions-require-us-prosecute-anyone-involved-with-torture
Γιάννης Αλεβίζος December 12, 2014 at 7:08 am :
http://www.paulcraigroberts.org/2014/12/11/cia-torture-report/
63
Γιάννης Αλεβίζος December 12, 2014 at 12:30 am :
Δημήτρης Αλευρομάγειρος :
Επέστρεψα σήμερα από τις Βρυξέλλες όπου είχα μεταβεί μαζυ με μία ομάδα πενήντα περίπου
πολιτών προσκεκλημένοι του Μανώλη Γλέζου[τον ευχαριστώ και από εδώ πάλι θερμά] για
ξενάγηση- ενημέρωση στα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου,
Τόσον ο Μανώλης Γλέζος όσο και οι θαυμάσιοι συνεργάτες του έκαναν το πάν για να πετύχει ο
σκοπός της επίσκεψης και θεωρώ ότι το επέτυχαν πλήρως.
Οι Φίλες και οι Φίλοι να μου επιτρέψουν μία prima vista περιγραφή ,όπως έγώ προσωπικά
εισέπραξα οσα εζησα και είδα.
Ο Μανώλης Γλέζος, καταβάλλει μια υπεράνθρωπη προσπάθεια για να αξιοποιήσει τη θέση του επ
οφελεία της Πατρίδας μας αλλά και παραπέρα εκδημοκρατισμό αυτου που ονομάζεται Ευρωπαικό
Κοινοβούλιο και συνεπως και γενικότερα Ενωμένη Ευρώπη.
Πιστεύω όμως ότι όσα έχει καταφέρει μεχρι σήμερα τα οφείλει περισσότερο στην προσωπική
αγωνιστική ιστορία του και το χαλκέντερο της ιδιοσυγκρασίας του , όπου ευδιάκριτα διαπιστώνεται
ο σεβασμός και η εκτίμηση που έχουν οι συναδελφοί του απέναντι στο πρόσωπο΄του ,πάρα στην
ιδιότητα του ως Ευρωβουλευτού από μόνη της.
Χωρις να προσπαθήσω να τον ερμηνεύσω απλως μεταφέρω μερικούς από τους στόχους του,
-Εκδημοκρατισμος του Ευρωκοινοβουλίου,
-Ευαισθητοποίηση των Ευρωπαιων συναδέλφων του στο εξακολουθητικά απαράδεκτο γεγονος της
κατοχης τμήματος ευρωπαικου εδάφους από ξενη χώρα[ η περιπτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας],
– Κατ αρχήν ενημέρωση και εν συνεχεία ευαισθητοποίηση των Ευρωπαίων συναδέλφων του στο
απαράδεκτο γεγονός της συνεχούς αρνησης της Γερμανιας να συζητήσει καν το τεράστιο θέμα των
Γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα από το ναζιστικό καθεστώς .Η προσπαθεια του αυτή αρχίζει
να ευωδούται ιδία μετά την κοινη συνέντευξη τυπου με την Γερμανιδα συναδελφό του στην GUE
-Επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών στους τόπους τους. Στο σημείο αυτό μας ενημέρωσε ότι
στην ομαδα GUE/NGL[Συνομοσπονδιακή ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς/Αριστερά
64
των Πρασίνων των Βορείων χωρών] όπου και ανήκει, συμφώνησαν και οι Γάλλοι συνάδελφοί του,
για την επιστροφή της Αφροδίτης της Μήλου και της Νικης της Σαμοθράκης., κ.α.
Θα ήθελα όμως με στενοχώρια μου να πώ ότι, κατά την εκτίμησή μου, το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο
είναι ένας εξαιρετικά υδροκέφαλος οργανισμός ,πάρα πολύ δαπανηρός , χωρίς ουσιαστικές
αρμοδιότητες ακόμα και σε δευτερεύοντα θέματα και είναι εμφανής η υποκρισία του όλου αυτού
συστήματος να πείσει τους Λαους της Ευρώπης ότι μετέχουν σε αποφάσεις που αφορούν τη ζωή
τους ενώ στην πράξη συμβαίνει- όπως περιγράψαμε- ακριβως το αντίθετο ….
Εύχομαι στον Μανώλη Γλέζο να έχει δύναμη να συνεχίσει τους αγώνες του όπως αυτος πολύ καλά
ξέρει να κανει και να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά αυτόν και την θαυμάσια επίσης ομάδα του,
για την ευκαιρία που μας προσέφερε με τη θερμή φιλοξενία του αυτές τις 3 μέρες στις Βρυξέλλες
65
Γιάννης Αλεβίζος December 16, 2014 at 3:11 am :
Μελίνα, αφού ακούσεις πρώτα τι μπορεί να συμβεί σε λιγότερο από μια μέρα, ή
καν από ένα απόγευμα, ενός Έλληνα, κι αφού αργότερα ακούσεις (εννοώ, και
πάλι , αφού διαβάσεις) τι μπορεί να συναντήσει ένας Έλληνας σε λιγότερο από
ένα μήνα, βρες μου ύστερα χώρα πιο μαγική και πιο πολλά υποσχόμενη από τη
δική μας:
Αύριο 17 Νοεμβρίου, κλείνει ένας μήνας από τότε που παράλληλα, και με μερικά
καθίσματα απόσταση, σκεφτήκαμε τον τίτλο «Παγκρατοφρένεια» μετά το αρχικό
έναυσμα προς τέτοια κατεύθυνση που έριξες. Μόλις σήμερα άκουγα την περσινή
σου αναρώτηση/επερώτηση στη Βουλή των Εφήβων για τη διδασκαλία της
Ιστορίας που μου’στειλες χτες βράδυ και, πηγαίνοντας προς το μετρό,
σκεφτόμουνα το θέμα, παράλληλα με την συνήθη δική μου στάση προς τα
υπουργεία (δηλαδή το ελληνικό γκράφιτι «στου κουφού την πόρτα παρ’την
πόρτα και φύγε», την ρήση του Μαρκ Τουαίν «ποτέ δεν θα εμπιστευόμουνα στο
κράτος κάτι τόσο σημαντικό όσο τη μόρφωσή μου», που ισοδυναμεί εν
προκειμένω με τις Ελληνικές εκφράσεις «ποιός το γαμεί το υπουργείο;», «γαμώ τα
υπουργεία του» κλπ) φτάνοντας τελικά σε μια εκδήλωση που αν δεν είχες
φροντιστήριο θα ήταν το καλύτερο μέρος να’ρθεις για την απάντηση στην
ερώτησή σου (και που αν δεν πήγαινα εκεί θα σου είχα ήδη απαντήσει μεν αλλά
δεν θα διέθετα την απάντηση που εκεί βρήκα)
Στο σινεμά «Τριανόν» στην Πατησίων θα γινόταν η παρουσίαση του βιβλίου
«Θάλαμος ανανήψεως»[Μικρά Ασία, Πολυτεχνείο, Κύπρος, Μνημόνια] της
Πέπης Ρηγοπούλου που μάλλον σίγουρα θα την ξέρεις (ήδη από την μαμά σου,
και χωρίς μεσολάβηση καθηγητών). Το τι πυκνότατο και φωτεινότατο κι
αρμονικότατο υλικό ακούστηκε από το πανελ και το τι (και πόσο ζωντανά) βίωσε
το πυκνότατο ακροατήριο, απαντάει με τόση διαύγεια στο τι εστί γενιά του
Πολυτεχνείου που θα σας το φέρουμε κι εγώ και συνάδελφοι στο σχολείο αμέσως
μόλις ανέβει η παρουσίαση στο youtube (και σίγουρα θα είναι κάτι που χιλιάδες
καθηγητές θα το παίζουν για δεκάδες χιλιάδες μαθητές σε πρότζεκτ ή σε γιορτές
17Ν). Πιθανό τους μαλάκες που κακολογούν την γενιά του Πολυτεχνείου ίσως
το μόνο που θα κατορθώσει η τέτοια εκδήλωση θα’ναι απλώς να τους κάνει να
κακολογήσουν όσους δεν τους την έμαθαν, μακάρι να τους στρέψει και σε τίποτε
θετικότερο (που βέβαια θέλει λίγο αφιέρωση για να προσληφθεί) αλλά ας μη τους
κακολογώ κι εγώ κι ας γυρίσω στα θετικά που θέλουν και προσπάθεια κλπ κλπ
Πάμε λοιπόν και στο τι μπορεί να συναντήσει σε λιγότερο από ένα μήνα ένας
Έλληνας: Ξεκινήσαμε με την γιορτή της 17Ν, αναρτήσαμε κι αυτήν και την
πρόβα της και τα μεθεόρτιά τους ως «παγκρατοφρένεια», είδαν φίλοι τόσα παιδιά
να’χουν ενδιαφέροντα και μου’στειλαν τα τωρινά του Γλέζου να αναρτήσω να τα
δείτε, αργότερα και τα του Καραμπελιά (περί Γλέζου μεταξύ άλλων) τέλος και τα
του στρατηγού Αλευρομάγειρου περί Γλέζου εν Βρυξέλλαις (ο οποίος
Αλευρομάγειρος ήταν σήμερα στο Τριανόν όπως θα ήταν και ο Γλέζος αν δεν
ήταν στις Βρυξέλλες, αφού σε άλλη εκδήλωση της Ρηγοπούλου ήταν) Στο
ενδιάμεσο πρόλαβαν και βγήκαν από το ΕΘΝΟΣ η πάνω από χιλιοσέλιδη
αυτοβιογραφία του Θεοδωράκη, από την οποία μια ανθολόγηση 10 σελίδων (που
ήδη ανάρτησα) αξίζει επείγουσα μελέτη για κατανόηση πολλών από τα τωρινά
66
και πρόλαβε στο ίδιο διάστημα κι έγινε η Ρωμανοφρένεια που όλοι είδαμε και
που τα αρτιότερα από τα σχόλια εκάστης κατεύθυνσης αναρτήσαμε. Και εκεί που
λέγαμε ότι έκλεισαν κύκλο τα σχόλια της Παγκρατοφρένειας γιατί με Γλέζο
ξεκίναγαν και σε Γλέζο κατέληγαν, να’σου και η καλύτερη παρουσία και
παρουσίαση της γενιάς της Πολυτεχνείου που πριν κι απ’τον Γλέζο το
Πολυτεχνείο ήταν το ξεκίνημά μας . Όλα αυτά μαζί σε λιγότερο από ένα μήνα τι
συνιστούν; Απλώς συμπτώσεις; Χώρα κομφούζιο; Ή χώρα μαγική με τις πιο
όμορφες προσωπικότητες, από ήρωες έως ημίθεους, ακόμα να περπατούν
ανάμεσα μας και να εμπνέουν και βιώματα και ιδέες; Και όλους μας, τρεις γενιές,
μαθητές, καθηγητές και γονείς, παππούδες, σε ουσιωδέστατες συνευρέσεις. Αν
μου πει κανείς «δηλαδή το μόνο πράγμα που δεν έτυχε στις συμπτώσεις της
Παγκρατοφρένειας ήταν τα του Τσίπρα για το νταούλι και το ζουρνά που θα’παιζε
η Ελλάδα του (κυριολεκτικού πλέον λόγω ζουρνά) ΣΥΡΙΖΑ και θα χόρευαν οι
ξένοι;» η απάντηση είναι ότι και για αυτό έχουμε σχόλιο: η Ελλάδα όντως τους
έκανε όλους να χορεύουν όταν την κοίταξαν και την αντιπροσώπευσαν τα μάτια
του Ντασσέν, της Μελίνας και του Χατζιδάκι και τα μάτια του Καζαντζάκη, του
Θεοδωράκη και του Άντονυ Κουήν. Την Ελληνική αυτοκριτική σε αυτά την
έχουμε ήδη πει στα εδώ σχόλια…
Εν ολίγοις το όλο παρόν σχόλιο είναι το καλύτερο φινάλε και η παγκρατοφρένεια
ολοκληρώθηκε. Δεν θα αναρτήσω άλλο σχόλιο (εννοώ δεν θα αναρτήσω
προσωπικά, άρα αν κάποιος θέλει να αναρτήσει να το αναρτήσει στα σχόλια ο
ίδιος αντί να το στείλει σε μένα με η-μέιλ για να το αναρτήσω εγώ…
Ευχαριστώ τους φίλους για όσα μου έστειλαν να αναρτήσω.
Αλλά πάνω απ’όλα, όλοι μαζί που ήμασταν στο Τριανόν, ευχαριστούμε την
Πέπη Ρηγοπούλου για το πόσο και πού μας έστειλε από το Τριανόν,
την Πέπη που αναρτήσαμε όλοι στην καρδιά μας , όπου σε λίγο θα αναρτήσουμε
και το βιβλίο της που όλοι μονορούφι θα διαβάσουμε …
ΥΓ: Μελίνα, θα το αναρτήσω το παρόν γράμμα και θα στείλω την ανάρτηση στα
και στα παιδιά και τους συναδέλφους. Τελικά ήταν σύμπτωση που σήμερα
διάβασα τα βουλευτικά σου και ξεκίνησα από σένα; Ή είναι σύμπτωση που σε
λένε Μελίνα, και που το σχολείο μας είναι στην οδό Σπύρου Μερκούρη, παππού
της Μελίνας Μερκούρη και ότι εδώ πήγαινε σχολείο και ο Χατζιδάκις που έμενε
λίγο παρακάτω; (πάνω απ’τον «Μαγεμένο Αυλό», που σύχναζε με τον Γκάτσο και
τον Κατσίμπαλη) Στη Σπύρου Μερκούρη λίγο παρακάτω ήταν και το σπίτι του
Βάρναλη…
ΥΓ: Ή είναι σύμπτωση ότι δεν άρχισα μόνο εγώ να γράφω για το Τριανόν μόλις
γύρισα σπίτι μεσάνυχτα; Πήγα να το αναρτήσω και είδα στα η-μέιλ από το
«άρδην» ότι μια ώρα και έντεκα λεπτά πριν από τώρα ο στρατηγός που
σου’λεγα είχε ήδη κάνει το αντίστοιχο. Να’το:
(Από στρατηγό Αλευρομάγειρο 1:58 π.μ.)
(αυτό το’γραφα εγώ, όχι ο ίδιος. Ο ίδιος υπογράφει στο τέλος)
67
Πέπη Ρηγοπούλου,Θάλαμος Ανανήψεως[Μικρά
Ασία,Πολυτεχνείο,Κύπρος,Μνημόνια],Εκδοσεις Ταξιδευτής,Αθηνα
2014,σελιδες 264
Μόνο για τους φίλους και φίλες που με ξέρουν από παλαιά [ και για οσους άλλους
ενδιαφέρονται ]
Η Πέπη Ρηγοπούλου μού έκανε την τιμή να με καλέσει απόψε σε μια ιεροτελεστία
δημοκρατίας και πατριδογνωσίας,
Στην παρουσίαση του παραπάνω βιβλίου της το οποίο το κυοφορούσε τόσα χρονια και από
σεμνότητα απευφευγε να το εκδώσει, Και το εξέδωσε διατηρώντας στο ακέραιο τη σεμνότητά
της,
Η Πέπη Ρηγοπούλου , [θα αναφέρω μονον χωρις να την ρωτήσω γιατί αν την ρωτούσα θα μου
το απαγόρευε] είναι το “κορίτσι που νίκησε το τανκ” όπως έγραψε η “Καθημερινη” στιος 11
Οκτωβρίου 1975, την επομένη της κατάθεσής της στη δικη για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου,
αλλά όχι μονον αυτό, είναι το κορίτσι που νίκησε τον φοβο και με αισιοδοξία πίστεψε και
πιστεύει στην ψυχή της Ελλάδας και στην τελική νίκη,
Ακούσαμε σήμερα από τους εξαιρετικούς παρουσιαστές[ Κάτια Γέρου, Νένα Βενετσάνου,
Γιωργος Σταματόπουλος κ.α. αλλά και από τους γιατρούς και νοσυλευτες τότε του ΚΑΤ,
Θανάση Κολιτσίδα Γιαννη Συμιακάκη, Κωστα Κουτση, Παναγιώτη Σακελλαρόπουλο, Κυριάκο
Σιαμέλη και δύο φοιτήτριες της Πέπης] μια μεταφορά σε μια εξαιρετική πορεία συνέπειας ,
εντιμότητα και σεμνότητας μιας από τις καθαρές πρωταγωνίστριες τους έπους το
Πολυτεχνείου το οποίο δεν μπορούν να μαυρίσουν οι ελάχιστοι που το καπηλευτήκαν.
Το βιβλίο ξεκινα με την αναφορά στην γιαγια της Πέπης[Καλλιοπη], Καλλιόπης που ηρθε με
τον διωγμο από την Μικρά Ασία και γεννησε το ένα της παιδι μολις πατησε το ποδι της στη
Χιο και το “αφαλόκοψε” με τα δοντια της και της πέθανε αμέσως,
Δεν μπορούσε να ήταν διαφορετική η Ιστορία της Πέπης που κουβαλούσε αυτές τις μνήμες
και αυτή την κληρονομιά,
Σήμερα καταξιωμένη κυρίως από τους φοιτητές της και γι αυτό πανάξια, η Πέπη Ρηγοπούλου
έσπασε τους δισταγμούς της και μας προσφέρει αυτό το μυητικο αγωνιστικο πόνημα,
Μικρά Ασια, Πολυτεχνείο, Κυπρος μνημόνια, Αυτός ο Λαος είναι “καταδικασμένος” για να
παραμένει ελεύθερος να αγωνίζεται συνέχεια,
Και παλι θα τα καταφέρουμε, όλοι μαζυ, το μήνυμα της Πέπης,
Σπεύσετε να το διαβάσετε , είναι η Ιστορια μας κοντρα στην διαστρέβλωσή της από πολλές
μεριές,
Δημήτρης Αλευρομάγειρος
68
YΓ*: Φυσικό είναι άμα γράφεις κυριολεκτικά «χαράματα η ώρα τρεις» που λέει και το τραγούδι ( 3:11
am για την ακρίβεια όπως είδαμε) και μάλιστα γκαζωμένος ν’αρχίσεις το βιβλίο, όλο και να σου ξεφύγει
και κάνα καίριο κι όχι μόνο κάνα προαιρετικά περιττό. Η κάτωθι αφιέρωση στην Πέπη Ρηγοπούλου, ή
μάλλον οι κάτωθι δυο αφιερώσεις, μια στην Ρηγοπούλου και μια στην Πέπη (ΥΓ: τελικά οι κάτωθι τρεις)
μου’ρθαν από την έκφραση όλων (τόσο των γιατρών όσο και των ομιλητών) «η Πέπη μας»:
“…Ενώπιον της απειλής να ξανακυλήσει η ιστορία στην άβυσσο του Άρρυθμου, του Άμορφου και
του προ-οντολογικού, κανένας δεν μπορεί να αποφύγει την ανάληψη ευθύνης. Εκείνοι οι ποιητές
που νιώθουν γεννημένοι στον σφυγμό του σύμπαντος έχουν την πρόσθετη ευθύνη να κάνουν την
Ποίηση να αναλάβει την δική της φοβερή ευθύνη να σπάσει την αιτιακή ντετερμινιστική
αλληλουχία όσων συμβαίνουν, αφού πρώτα γνωρίσει την δική της μυστική καταγωγή στο άπειρο,
την εσωτερική ελευθερία και τον βιολογικό Θεό βαθειά μέσα μας, και αφού από κεί αντλήσει
δύναμη για να υψώσει ξανά τα παγκόσμια σύμβολα της κοσμικής συνέχειας του ανθρώπου με τους
ομοίους του και με το σύμπαν, τα σύμβολα που είναι ικανά να σκορπίσουν τα ιστορικά του
ψευδοπροβλήματα και να απαλλάξουν τον άνθρωπο απ’όλους τους αυθαίρετους μύθους της
εποχής μας , επιστημονικούς, μηχανικούς, πολιτικούς, οικονομικούς, τεχνητά καλλιτεχνικούς, κλπ
κλπ. – οι οποίοι και μέσα από ένα όργιο τεράστιας βίας, έχουν μετατοπίσει τον άνθρωπο από το
κέντρο του υπεύθυνα δημιουργικού εαυτού του όπου βρίσκεται η πηγή της ελευθερίας του και
έχουν οδηγήσει στον διαμελισμό του ερωτικού πυρήνα της ανθρώπινης εμπειρίας του κόσμου και
έχουν αποσυνθέσει την κοινωνία σε σωρούς ατάφων πτωμάτων–και να τον τοποθετήσουν ξανά
στο κέντρο της Ζωής και της διάρκειας από το οποίο ο κόσμος, που βρίσκεται στο κέντρο της
συνείδησής μας και όχι στην περιφέρεια, θα ρίξει τοίχους και θα ανοίξει ορίζοντες, όχι ολότελα
φανταστικούς, που περιμένουν από τότε που υπήρξε ο χρόνος, να παραταχθούν προοπτικά
ενώπιόν μας”
Άγγελος Σικελιανός (1938)
(Η φράση «…για να υψώσει ξανά τα παγκόσμια σύμβολα της κοσμικής συνέχειας του
ανθρώπου με τους ομοίους του και με το σύμπαν, τα σύμβολα που είναι ικανά να σκορπίσουν
τα ιστορικά του ψευδοπροβλήματα και να απαλλάξουν τον άνθρωπο απ’όλους τους
αυθαίρετους μύθους της εποχής μας» προφανώς θυμίζει τον τρόπο που όσοι έλεγαν «Η Πέπη
μας» ένιωθαν, ή και εννοούσαν, συν τοις άλλοις και ότι αυτά που για μας τους Έλληνες**
είναι τέτοια σύμβολα είναι άνθρωποι με πράξεις σαν της Ρηγοπούλου (όπως λέμε και Λέλας
Καραγιάνη και Ηρώς Κωνσταντοπούλου και…και…και…). Αυτά όσο αφορά την 1η αφιέρωση.
Η 2η αφιέρωση είναι το ίδιο κείμενο αλλά με την υπενθύμιση ότι οι Έλληνες με το «…μας»
εννοούν και νιώθουν τους τέτοιους ανθρώπους/σύμβολα όχι σαν αποστασιοποιημένες και
άσαρκες αφαιρέσεις αλλά σαν συγγενείς τους με την έννοια π.χ. που ο (Πολυτεχνίτης)
συμμαθητής από το γυμνάσιο Αντώνης μαζί με τον οποίο πήγαμε στο Τριανόν μου έλεγε πριν
λίγο για την μαμά του ότι από πάντα έλεγε «αν ακούσω ότι πέθανε ο Μίκης (χτύπα ξύλο, κι οι
δυο ζουν) θα λυπηθώ όσο όταν χάνουμε δικό μας άνθρωπο». Τέλος, η 3η αφιέρωση είναι το ίδιο
κείμενο αλλά έχοντας πλέον διαβάσει το βιβλίο*** διότι όντως αναφέρεται εκτενέστατα και με
ακριβέστατη σκέψη θετικού επιστήμονα (πέραν των άλλων εφοδίων της) στα ζητήματα
«αιτιακής ντετερμινιστικής αλληλουχίας» σαν του εδαφίου του Σικελιανού. Ας προσθέσουμε
σχετικά ότι ένας ομιλητής της είπε «σε ευχαριστούμε και για το ότι δεν έμεινες μόνο στον
παιδικό ηρωισμό που πολλοί από μας τότε δείξαμε αλλά αξιοποίησες και άλλες σου δυνάμεις»
*Το ΥΓ αυτό το βάζουμε μόνο εδώ στο pdf, δηλαδή στην κάπως πιο πλήρη παράθεση των
σχολίων. Στην γρήγορη παράθεση, στο χώρο σχολίων του σάιτ , δεν θα κάνουμε την παρούσα
(ελαφρά) παραβίαση αυτού που είχαμε πει ότι δεν θα προσθέσουμε άλλα…
**Οι αναγνώστες που θέλουν να δουν πώς τα λένε ομόλογοι του Σικελιανού σε άλλα μέρη να
πάνε στη σελίδα 88 του κάτω-κάτω λινκ της εδώ σελίδας 59 (αν τυχόν ξέρουν από Λατούς και
άρα, πιθανώς, από Μάμφορντ, ίσως θα ξέρουν ότι η δεύτερη παράγραφος είναι από
Μάμφορντ. Τον τρίτο «σκεπτόμενο άνθρωπο» (ο οποίος έχει τα λόγια για να μιλήσει για
τέτοιους στοχαστές) σίγουρα θα τον αναγνωρίσουν οι αναγνώστες της προηγούμενης γενιάς (ο
Γκιμπράν είναι)
***Βλ. επόμενη σελίδα
69
(πέραν του ξενυχτιού, θα είχαμε, πλην περίπτωσης βροχής, περίπατο σήμερα με
(τι σύμπτωση! τι χώρα!) εκκίνηση στην προτομή της Μελίνας στην αρχή της Διονυσίου
Αρεοπαγίτη», οπότε όταν αφήσαμε ελεύθερα τα παιδιά πήγα σε καφετέρια μόνος για να το
συνεχίσω και το συζήτησα στο γυρισμό με την συνάδελφο φιλόλογο Φιλίτσα η οποία μάλιστα
είχε ήδη διαβάσει τα περί της εκδήλωσης στο Τριανόν στις τρεις τα ξημερώματα. Ας
αφιερώσουμε μαζί στην Πέπη το «εγώ δεν ήμουνα ξενύχτης , ξενύχτη μ’έκανες εσύ» σαν
εφαρμογή στα κυβικά μας, ως απλώς εκπαιδευτικών, της φράσης του Γκιμπράν για τους
ομολόγους του στη σελίδα 88 της προηγούμενης υποσημ* που λέει ««καμία μέρα δεν την
αρχίζουμε εκεί που τελειώσαμε μιάν άλλη μέρα, και καμιά ανατολή δεν μας βρίσκει εκεί που
μας άφησε η δύση. Ακόμα κι όταν η γή κοιμάται εμείς ταξιδεύουμε»).
70
Και τώρα μια ασυνέπεια και αντίφαση: Ναι μεν είπα ότι τέλειωσαν όσα θα αναρτούσα στα
σχόλια, ναι μεν δικαιολόγησα ένα ΥΓ που θα προσέθετα (αλλά μόνο εδώ στο pdf όχι και εκεί
στα σχόλια) αλλά θα προσθέσω και κάτι άλλο που μόλις έλαβα (αλλά θα το προσθέσω μόνο
εκεί, όχι και εδώ στο pdf) Την δικαιολογία θα την πω εκεί…
Και μετά βρέθηκαν άλλες δυο εξαιρέσεις που έπρεπε να γίνουν, αλλά μέχρι σήμερα, 21/12,
δηλ. ένα μήνα μετά το πρώτο σχόλιο, 21/11 υπήρχε ψιλοπειστική δικαιολογία…Η τελευταία
(ξημερώματα 21/12) ήταν πειστική μεν αλλά ήταν για παρέμβαση σε τόσο βλακώδες θέμα που
πρέπει οπωσδήποτε να βρούμε άλλο τελικό σχόλιο να βάλουμε εδώ (και εκεί απλώς να το
αναγγείλουμε):
Για την ώρα το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για να απευθυνθούμε μόνο στους
σοβαρούς της νέας γενιάς και να αγνοήσουμε ενεργά τους μαλάκες και της προηγούμενης
γενιάς, είναι να νηστέψουμε οποιαδήποτε ανάρτηση δεν είναι για θέμα που να χρειάστηκε
πολλή φαιά ουσία και απέραντες ανθρωποώρες εκ μέρους μας. Άρα λέμε ότι η επόμενη
επικοινωνία του γράφοντος με την νεολαία θα είναι σε άλλο σάιτ και θα αφορά θέμα της
ειδικότητός του (στα εφαρμοσμένα μαθηματικά και συγκεκριμένα στη θεωρία διαταραχών* η
οποία έχει εφαρμογές σε πολλούς διαφορετικούς κλάδους τους οποίους μαθηματικά ενοποιεί)
και όχι μόνο σε ειδικές νησίδες. Και συμπληρώνουμε με παράγραφο για φοιτητές φυσικής την
εξής παράγραφο της εδώ σελίδας 56:
«…Και δεν είχε πει κι ένας μεγάλος φυσικός (ο Φάινμαν) ότι νέος πήρε τα βιβλίο του Ντιράκ και
το κοίταξε στην τελευταία του σελίδα και βλέποντας ότι έλεγε «παρά τις προσπάθειες του βιβλίου
το (τάδε) πρόβλημα (της λεγόμενης «QED») παραμένει άλυτο», και άρα σκέφτηκε ότι ή
χρειάζεται νέα μέθοδος ή αλλιώς θα το λύσει ο Ντιράκ το πρόβλημα πριν κάποιος άλλος πάει να
το λύσει με την ίδια μέθοδο». Ναι αλλά ο ίδιος είχε πει και το «Το να πλησιάζεις ένα πρόβλημα με
ανοιχτό μυαλό δεν σημαίνει ότι το πλησιάζεις με άδειο μυαλό»…»
Λοιπόν, να η ορθολογιστικότατη αναίρεση της φαινομενικής αντίφασης (μετά την οποία τα
διδάγματα για καινοτόμους και επαναστάτες (παντός τύπου) είναι προφανή και πολύτιμα) :
Στο βιβλίο του Ντιράκ υπάρχει μια ενότητα (περί της αρχής της δράσεως στην
κβαντική φυσική) για την οποία πολλοί έχουν απορήσει πώς και του ξέφυγε του
Ντιράκ ένα επόμενο βήμα που θα ήταν τα «path integrals» του Φάινμαν και,
μετά, τα διαγράμματα Φάινμαν**. (Με τον ίδιο τρόπο πολλοί έχουν απορήσει πώς
και του είχε ξεφύγει του Αϊνσταϊν η ανακάλυψη της εξίσωσης του Σραίντινγκερ,
με απλούστατη απάντηση ότι όχι απλώς ήταν απασχολημένος με την γενική
σχετικότητα τότε αλλά και, ταυτόχρονα, με τα όσα τότε δεν του ξέφυγαν, π.χ. την
ανακάλυψη της επαγόμενης εκπομπής ακτινοβολίας (που αργότερα οδήγησε στο
λέιζερ) και την πρώτη ερμηνεία της υπερ-ρευστότητας του υγρού ηλίου (μέσω της
«συμπύκνωσης Μπόουζ-Αϊνστάιν»). Ο Φάινμαν λοιπόν σε ένα πάρτυ στο
Πρίνστον συνάντησε έναν Γερμανό φυσικό, τον Jehle, ο οποίος τον ρώτησε με τι
ασχολείται και στον οποίο είπε «ξέρεις καναν τρόπο να κβαντιστεί ένα σύστημα
που έχει δράση χωρίς να έχει Χαμιλτονιανή;». Ο Jehle του είπε «Εγώ όχι αλλά
ξέρει ο Ντιράκ», πήγανε στην βιβλιοθήκη και του’δειξε την παράγραφο που
λέγαμε*** κλπ κλπ. Άρα; Άρα ο επαναστάτης που δεν χρειάζεται να μάθει τα των
παλιότερων είναι αυτός που ήδη τα ξέρει αρκετά για να μπορεί να αυτοσχεδιάζει
πάνω τους…
*“Perturbation theory”, ουδεμία σχέση με την έκφραση “masturbation goes cloud” που τέλεια
θα χαρακτήριζε αυτά που μόλις έκαναν την Παγκρατοφρένεια να εγκαταλείψει πρόσθετα
σχόλια για μη γίνει ολιγοφρενία (υπό την κλινική έννοια του όρου).
** Τα οποία είναι ένας τρόπος που η “perturbation theory” μπορεί να εφαρμοστεί στην
«κβαντική ηλεκτροδυναμική» (την λεγόμενη QED)
**Για συναρπαστικότατες λεπτομέρειες βλ. στο γκουγκλ Feynman’s Nobel lecture.
71
Γιάννης Αλεβίζος December 21, 2014 at 10:19 pm :
(Θα ήταν το μη κλείσιμο στις 21/12 που αναγγείλαμε (δηλαδή σήμερα) μεγαλύτερη ασυνέπεια απο
την μη ανάρτηση της αναγγελίας της αυριανής συζήτησης του Δεσποτόπουλου και του Καραμπελιά
που έπαιζαν τόσο καίριους ρόλους σε όσα είδαμε στον μήνα άρθρων που αναρτήσαμε; Πες οτι την
είχα δει χτες την αναγγελία και την είχα ήδη βάλει (ή πες οτι ο μήνας από μέσα Νοέμβρη μέχρι
μέσα Δεκέμβρη είχε 31 μερες).Τρελλός δεν θα ήμουν αν δεν πληροφορούσα για άλλη μια μαγική
στιγμή που μπορεί κανείς να συναντήσει στην Ελλάδα του καιρού μας απλώς και μόνο από
αυτοκατάργηση του παρόντος σάιτ που έχει τίτλο σατιρικό για να γίνει χαρακίρι δι’ετεροπροσωπίας
των δυο από τους τρεις στούτζες οι οποίοι ήταν θεράποντες της σάτιρας; (και που το προηγούμενο
σάιτ με τίτλο alSOSpagratinews ή αλπαγκρατινιουζζζ το ειχαμε κρατησει τρια χρόνια) Τέρμα η
αυτογκρίνια και δικαιολογία για σήμερα. Απλώς από αύριο όσα μαγικά τυχαίνου θα τα λεω με ημέιλ στους φίλους, ετσι κι αλλιώ ς όλουσ όσους διαβάζουν το σάιτ τους ξέρω…)
http://ardin-rixi.gr/archives/88907
Ο Γιώργος Καραμπελιάς συζητά με τον ακαδημαϊκό Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο για τα διαχρονικά
προβλήματα του ελληνισμού. Τη Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου στις 20.30 στο καφέ του Ιανού (Σταδίου
24, Αθήνα)
Παρακολουθήστε ζωντανά την εκδήλωση και στο ianos.gr
Ο Γιώργος Καραμπελιάς συζητά με προσωπικότητες και διανοητές της Ελλάδας αλλά και του
ευρωπαϊκού χώρου για τα μεγάλα θεωρητικά, γεωπολιτικά και πολιτισμικά προβλήματα της εποχής
μας.
Βρισκόμαστε σε μια κομβική στιγμή κρίσης και διερώτησης για το μέλλον όχι μόνον του
πολιτισμού αλλά και της ίδιας της παρουσίας του ανθρώπου στον πλανήτη, την οποία έρχεται να
υπογραμμίσει η παγκόσμια οικολογική κρίση, και η επέκταση της τεχνοφύσης, ενώ ο ελληνισμός
αντιμετωπίζει κρίση υπαρκτικού χαρακτήρα. Βρισκόμαστε σ’ ένα ιστορικό σταυροδρόμι, από τη μία
πλευρά του οποίου υπάρχει μια καθοδική σπείρα, και από την άλλη η ανάταξή του.
Ερχόμαστε μπροστά σε αυτό το ιστορικό αίτημα, σε αυτή την κυριολεκτική τιτανομαχία, γυμνοί, με
ηγεσίες ανίκανες, πνευματικούς ανθρώπους ενσωματωμένους, ένα λαϊκό σώμα αλλοιωμένο και
πλαδαρό.
Απέναντι στο απόλυτο αδιέξοδο του αλλοτριωμένου εκσυγχρονισμού και της διαρκούς φυγής,θα
πρέπει να επιστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις, για να κάνουμε επιτέλους πρότυπο του
αναγκαίου εκσυγχρονισμού μας την ίδια την δική μας παράδοση και ταυτότητα. Αυτό που έκαναν
όλα τα έθνη και όλοι οι λαοί που θέλουν να είναι ελεύθεροι, αυτεξούσιοι και δημιουργικοί.
72
Γιάννης Αλεβίζος December 22, 2014 at 5:54 pm :
Σιγά μην αποφεύγω την ασυνέπεια απλώς με το κλείνω λίγο αργότερα! Χρωστάω κι άλλα είδη
συνέπειας κι όχι μόνο σε θέματα ημερομηνιών: Βλέποντας, συνάδελφος φυσικός, το ξέχεσμα σε
συναδέλφους κωμικούς μου είπε «Τι έχεις να πεις, και μάλιστα σαν φυσικός, όταν κάνεις κριτική σε
θέματα που κι ο ίδιος λες ότι δεν ενημερώθηκες; Τι απαντάει ο επιστήμων αν του πουν «αφού δεν
ξέρεις τι μιλάς;» Το θέμα ήταν αν δώσανε κάποιοι «στούτζες» μονταρισμένη κασέτα στη
δικαιοσύνη ή αν εκείνοι δώσανε την κανονική και η δικαιοσύνη κάνει την πάπια σε εκείνη την
κασέτα θεωρώντας την προϊόν εγκλήματος και κατηγορεί εκείνους για την μονταρισμένη που έχει
το ιντερνετ;» Τι έχει να πει ο επιστήμων; Πριν αρχίσω να ετοιμάζομαι για να πάω στον Ιανό για
Δεσποτόπουλο και Καραμπελιά εκεί που λέγαμε, αφ’ενός θα απαντήσω εκ μέρους των δικών μου
κυβικών και αφ’ετέρου θα πω τι είχαν πει άλλων κυβικών φυσικοί για ανάλογο θέμα: 1) Όντως αν
θέλει κανείς να’χει γνώμη πρέπει να ενημερώνεται αλλά αν για να γίνει αυτό πρέπει να στήνεται να
ακούει και μαλακίες με τις ώρες τότε ή να βρει κάποιον να τον αντικαθιστά στο πόστο που έχει για
πράγματα για τα οποία έχει γνώμη ή κάποιον να του κάνει περιλήψεις από την τηλεόραση όπως κι
εγώ κάνω για τόσα και τόσα πράγματα περιλήψεις για να βοηθάω άλλους να τους μένει χρόνος για
θέματα δικών τους προτεραιοτήτων ή , δεκτόν, απλώς να μην έχει γνώμη (άσε πια την γελοιότητα
να έχει απαρτία η Βουλή άμα συζητιούνται τέτοια θέματα αλλά κενά έδρανα άμα συζητιούνται
σοβαρότερα! Αυτό είναι η ειδικότητα των πολιτικών; Να έχουν γνώμη για ντρίμπλες, Κατινιές,
αλληλοροκανίσματα, και υφαρπαγές ή ανταλλαγές κουκιών;) 2) Μια φορά ένας πολύ σημαντικός
Έλληνας φυσικός, ονόματι Χόνδρος, είχε έρθει στη Ελλάδα από την Γερμανία όπου είχε κάνει
σημαντικές μελέτες στην ηλεκτροδυναμική (νέος είχε υπάρξει και μαθητής του Sommerfeld όπως οι
Χάιζενμπεργκ, Πάουλι κ.α.) Θρυλείται ότι τον ρώτησε μια φορά ο Κουγιουμζέλης (που τα βιβλία
του οι παλιότεροι τα θυμόμαστε) γιατί δεν κάνει έρευνα κι ο Χόνδρος του απάντησε «Πού είναι το
τρίτο χέρι Κουγιουμζέλη;» «Ποιο τρίτο χέρι;» «Στην Ελλάδα με το ένα χέρι φυλάς τον κώλο σου μη
στον φορέσουν και με το άλλο κρατάς τον πούτσο σου να δεις σε ποιόν κώλο θα τον φορέσεις εσύ.
Μόνο με τρίτο χέρι μπορεί κάποιος να κάνει έρευνα» (κι όλα αυτά μάλιστα σε εποχή που στα
κλιμάκια εκείνα οι άνθρωποι ήταν με κοστούμια γραβάτες , τρόπους κι όχι σε εποχή που να ήταν
φρικιά κλπ) Άρα; Άρα αν στους συναδέλφους κωμικούς τους την φορέσανε τότε ο φυσικός τι να’χει
να πει από ανάλογα του κλάδου του; Τι άλλο; Ιστορίες για το τρίτο χέρι…
73
Γιάννης Αλεβίζος December 23, 2014 at 12:13 am :
…Και σιγά μην είναι η ασυνέπεια του να ξαναγράφω, παράπτωμα χειρότερο από το να μην πω
τίποτε από την εκδήλωση στον Ιανό από την οποία μόλις επέστρεψα. Συζήτηση ήδη έχει γίνει άλλη
φορά και επίσης θα ξαναγίνει, σήμερα ο Καραμπελιάς κυρίως διάβαζε επιλογές του από βιβλία του
Δεσποτόπουλου, κι ο Δεσποτόπουλος κυρίως μίλησε, αφού τον ευχαρίστησε για τα συγκεκριμένες
επιλογές του. . Όσον αφορά ένα βιβλίο του που λεγόταν «Αναπολήσεις» είπε ότι ο λόγος που
έγραψε για την ζωή του και άρα περιαυτολόγησε ήταν για να δώσει στους νέους σαν μήνυμα
αισιοδοξίας ότι έχουμε βγει κι από πολύ σκληρές δυσκολίες, κάποια τα έχασα γιατί ήταν αργά και
με πήρε ο ύπνος (όχι ότι δεν με ενδιέφεραν, αντιθέτως περί Μακρονήσου ήτανε, άκουσα κι ότι όταν
πήγε κάποιος να τον χτυπήσει με σιδηρολοστό στο πίσω μέρος του κεφαλιού του αντέδρασε
ενστικτωδώς και αστραπιαία από ανακλαστικά βολεϋμπωλλίστα και έτσι καλύφτηκε με τον αγκώνα
και δεν σκοτώθηκε αλλά απλώς του έσπασε ο αγκώνας, (άρα ίσως λάθος ήτανε που τον είπα
ποδοσφαιριστή, ίσως ήταν βολεϋμπωλλίστας. Μα ίσως και τα δυο). Τέλος πάντων ακούσαμε κι ότι
όταν έγινε υπουργός παιδείας σαν συνταξιούχος καθηγητής πανεπιστημίου παραιτήθηκε από τον
μισθό υπουργού για να μην είναι διπλοθεσίτης. Επίσης ότι όταν έγινε ακαδημαϊκός, ο δίδυμος
αδελφός του που βραβεύτηκε ως ιστορικός αποποιήθηκε το βραβείο για να μη θεωρηθεί ότι το πήρε
με βύσμα τον αδελφό του , αλλά για τελευταίο ανθολόγημα ο Καραμπελιάς διάβασε το εξής ως
επίκαιρο. Όταν στην μεταπολίτευση είχαν αρχίσει γιουχαϊσματα πρυτάνεων μια φορά είπε στον
πρύτανη να του επιτρέψει να πάει εκείνος αντί του πρύτανη να συναντήσει τους πολιορκητές. Τους
είπε ότι στην επταετία θεωρούσε τους φοιτητές συνεχιστές των επαναστατών του ’21 αλλά μετά το
’21 είχαν υπάρξει και μερικοί που μόνο τον μάγκα κάνανε αλλά δεν είχαν πολεμήσει και
ονομάστηκαν, και έμεινε κι αργότερα το όνομα, «κουτσαβάκηδες. Και να σκεφτούν αν θέλουν να
μείνουν στην ιστορία ως επαναστάτες ή ως κουτσαβάκηδες. Και τα γιουχαϊσματα έγιναν
χειροκροτήματα…
74

……………………………………… Λ:-Λοιπόν; Ήταν αρκετά συναφής

Άριστες Success day

Πηγή - Greek American News Agency

Novacinema HD

Πρόγραμμα Συνδυασμού

Διαβάστε το Φύλλο 874

Φύλλο 1437/26.2.2015 - Φωνή Κορινθίας

- Ένωση Απόστρατων Αξιωματικών Στρατού

ΚΕΦ 2 ΣΧΕΔΙΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΠΟΛΗΣ

Το βιβλίο Δικαιώματα από την Πρώτη Μέρα!

βια σε οικογνεια 2009

“Back to school” Είπαμε ότι στα περί Ινδιάνων Βόρειας Αμερικής θα

Δημήτρης Επικούρης

παραλειπομενα σχολια της καθημερινοτητας

ΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

e` εκδοση 2011 - 2012 - Λύκειο Αγίας Φυλάξεως

εδώ

χρυση αυγη - Χρυσή Αυγή

Κατεβάστε το σε μορφή PDF

Επίλογος στο ΜπαλκόνιΑιγαίουΝιούς ο πρόλογος του

© Wimpy Kid / ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ 2014

Πρώτο Μέρος