2013 Οκτώβριος εφημερίδα Δημοτικής κίνησης

Οκτώβριος 2013
Φύλλο:005
Μηνιαία έκδοση της ∆ηµοτικής Κίνησης Αµαρουσίου «ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ»
∆ΗΜΟΤΙΚΑ ΤΕΛΗ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ
Πλατεία Ηρώων
2011 -2014
Τα ψέµατα του συστήµατος Πατούλη και ο Χότζας
Με µεγάλη αυταρέσκεια το σύστηµα Πατούλη ανακοίνωσε την
µείωση των δηµοτικών τελών για το 2014 κατά 12% για όλα τα σπίτια και
τους επαγγελµατικούς χώρους. Τόνισε δε σε δελτίο τύπου – απάντηση
στην ανακοίνωση της δηµοτικής παράταξης “ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ”,
πως «τα ανταποδοτικά τέλη στο ∆ήµο Αµαρουσίου δεν αυξήθηκαν
ποτέ, τα τελευταία 7 χρόνια».
Μια µατιά στον παρακάτω πίνακα µας αποκαλύπτει όχι µόνο τα
ψέµατα του χρυσοπληρωµένου γραφείου τύπου του δηµάρχου Πατούλη,
αλλά και την πολιτική επιλογή της σηµερινής διοίκησης του δήµου να
αυξήσει τα δηµοτικά τέλη σε αυτούς που µένουν σε σπίτια έως 110 τ.µ.
Η πλατεία, οι πιρουέτες και
ο ψεύτης δήµαρχος Χαρχούδας
Για τούς επαγγελµατικούς χώρους ως εξής:
συνέχεια στη σελ 3
Στη θυελλώδη συνεδρίαση του δηµοτικού συµβουλίου της 8ης
Οκτωβρίου 2013, όπου συζητήθηκε το θέµα της ανάπλασης της πλατείας
Ηρώων και η εκδίωξη από αυτή των νέων που αθλούνται µε skate και
ποδήλατα BMX, ο δήµαρχος Αµαρουσίου, κ. Πατούλης πραγµατοποιώντας
στο φινάλε της παράστασής του µια εντυπωσιακή πιρουέτα, δέχτηκε την
αναβολή της ανάπλασης έως ότου εγκαινιαστεί ο νέος χώρος που θα
φιλοξενήσει τους νεαρούς αθλητές του skate και των ποδηλάτων BMX.
Όµως οι κωλοτούµπες του κ. Πατούλη δεν τελείωσαν µε την ψήφιση
του θέµατος από το δηµοτικό συµβούλιο.
Την επόµενη ηµέρα συναντήθηκε µε κάποιους αθλητές και τους
ανακοίνωσε πως η ανάπλαση της πλατείας θα ξεκινήσει άµεσα και τους
πρότεινε να µεταφερθούν προσωρινά στο χώρο στάθµευσης που βρίσκεται
βόρεια της πλατείας Ηρώων. Οι αθλητές, όπως ήταν φυσικό, αρνήθηκαν την
πρόταση του κ. Πατούλη και του ζήτησαν να τηρήσει τα λεγόµενά του της
προηγούµενης ηµέρας.
συνέχεια στη σελ 5
ΟΧΙ
Τα
του Αργύρη Χιόνη
σελ.10
είδε, άκουσε, έγραψε...σελ 2.
Ανακοίνωση Ενώσεων Γονέων
σελ 8 & 9
Είναι η έλλειψη παιδείας, φίλοι µου!
Μ.Κ ......σελ 8
Αλµπέρ Καµύ,
ο αλησµόνητος «ξένος»*
Επιµέλεια στήλης
Μανώλης Γιούργος
...σελ 6
"Ζαβολιές" των ανθρώπων και των Θεών..
Επιµέλεια στήλης Μ.Γ.
http://alldromoi.blogspot.gr/
allileggyoidromoi@gmail.com
3η αγορά χωρίς µεσάζοντες
Πλατεία Αγίας Λαύρας
γράφει ο.
Αδαµόπουλος Θέµης
σελ.....4
«ηγετικό στέλεχος της
"Συνωµοσίας των Πυρήνων του Νερού" »....σελ 7
Ο δάσκαλος έξω από την τάξη,
ο δάσκαλος µέσα στην τάξη.
Μανώλης Γιούργος σελ. 9
αυτόπτης
είδε....
άκουσε....
έγραψε ....
Πάει για κλείσιµο
το ΙΚΑ Αµαρουσίου
ΦΩΤΟΓΡΑΦΕΙΟ
Πολλοί συµπολίτες µας µεταξύ των
οποίων και αρκετοί επαγγελµατίες ανησυχούν
για τα σχέδια της Κυβέρνησης να κλείσουν τα
τοπικά ιατρεία και εργαστήρια του ΙΚΑ.
Αποτελεί διακηρυγµένη πολιτική της
µνηµονιακής Κυβέρνησης µετά το
κλείσιµο πέντε Νοσοκοµείων να βάλλει χέρι και
στις πρωτοβάθµιες δοµές Υγείας.
Υπενθυµίζουµε ότι από το
υποκατάστηµα του Αµαρουσίου
εξυπηρετούνται ετησίως πάνω από 30.0000
συµπολίτες µας αλλά και των γύρω περιοχών.
Είναι στην πλειονότητα τους
συνταξιούχοι, χαµηλού εισοδήµατος, που
αδυνατούν να πληρώσουν ακόµα και το
τηλεφώνηµα για να κλείσουν ραντεβού.
Σύµφωνα µε στοιχεία περίπου 12.000
συµπολίτες προσέρχονται αυτοπροσώπως στο
υποκατάστηµα για να κλείσουν το ραντεβού
για εξέταση ή για να υποβληθούν σε εξετάσεις.
Πολύ περισσότερο θα αδυνατούν να
πληρώσουν αµοιβές ιδιωτών γιατρών και
εργαστηρίων για την ιατρική και φαρµακευτική
τους φροντίδα.
Το µέλλον των εργαζόµενων στο
υποκατάστηµα είναι εντελώς αβέβαιο, ενώ για
πολλούς επαγγελµατίες η επιβίωση τους
εξαρτάται από τη λειτουργία του
Υποκαταστήµατος.
Σε πρόσφατη ερώτηση της ∆ηµοτικής
Κίνησης στο ∆ηµοτικό Συµβούλιο ο κ.
∆ήµαρχος διαβεβαίωσε κατηγορηµατικά ότι
αυτό δεν πρόκειται να συµβεί.
∆εν γνωρίζουµε τι ακριβώς κάνει ο κ.
∆ήµαρχος στο παρασκήνιο για να µην εκθέσει
το κόµµα του και τον κ. Γεωργιάδη που ο
τελευταίος τον έχει αναγορεύσει σε
προνοµιακό του συνοµιλητή.
Γνωρίζουµε όµως ότι µέχρι στιγµής δεν
έχει απευθυνθεί δηµόσια στους δηµότες για να
τους πληροφορήσει τι ακριβώς γίνεται και
κυρίως για να τους κινητοποιήσει ώστε να
ανατραπούν οι σχεδιασµοί της Κυβέρνησης
στον ευαίσθητο τοµέα της Υγείας
Φ
ΩΤΟΓΡΑΜΜ
ΣΠΥΡΟΣ ∆ΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ
Η
sdphpto@otenet.gr
ΕΝΩΣΗ
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΩΝ
ΑΘΗΝΩΝ
ΚΥΠΡΟΥ2 & ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ
2106134432
6977334161
Ο Λάτσης ψηφίζει Πατούλη!
∆ιασταύρωση
Νηρηϊδων µε Νερατζιωτίσσης
Μετά τη χορηγία από τη LAMDA για την
κατασκευή πλατείας στον κοινόχρηστο χώρο
στο ΟΑΚΑ, η ίδια εταιρία δωρίζει και 4
µεταχειρισµένα λεωφορεία για τη ∆ηµοτική
Συγκοινωνία..
Εκεί κατάντησαν το ∆ήµο οι
αποτυχηµένες πολιτικές των δηµοτικών Αρχών
και των µνηµονιακών κυβερνήσεων. Υπάρχουν
τρία θέµατα αρχής.
Το πρώτο είναι ότι ο ∆ήµος αποδέχεται
το ρόλο του «επαίτη» απέναντι στα µεγάλα
οικονοµικά συµφέροντα που είναι
εγκατεστηµένα στο Μαρούσι για να
ικανοποιήσει βασικές του υποχρεώσεις
απέναντι στους δηµότες. Αναγνωρίζει δηλαδή
στην πράξη την επικυριαρχία τους στην πόλη
και ξεχνά τον ηγετικό πολιτικό του ρόλο.
Το δεύτερο είναι ότι οι δωρητές
χρωστάνε πολύ περισσότερα στην τοπική
κοινωνία που ο κ. Πατούλης «ξεχνάει» και δεν
τολµάει να διεκδικήσει γιατί εκλέγεται µε την
υποστήριξη τους.
Το τρίτο είναι ότι µε αυτό τον τρόπο,
όσοι κερδοσκόπησαν σε βάρος της ποιότητας
ζωής της τοπικής κοινωνίας, νοµίζουν ότι θα
εξασφαλίσουν για πάντα την ασυλία τους.
Ας µην βαυκαλίζονται ότι µε αυτό τον
τρόπο θα ρίξουν στάχτη στα µάτια του κόσµου.
Τους πήραµε χαµπάρι. Με την ψήφο των
Μαρουσιωτών στις δηµοτικές εκλογές που
έρχονται οι διαπλεκόµενοι θα σαρωθούν και
όσοι έβλαψαν τα συµφέροντα της πόλης θα
πληρώσουν.
Στην οδό Νερατζιωτίσσης (από την
πλευρά του Μαρουσιού) έχει ως γνωστόν
κίνηση. Κάτι απογεύµατα που έχει πολύ κόσµο
στο Mall αλλά και βράδυ που έχει κάποιο
αθλητικό γεγονός στο ΟΑΚΑ, η κίνηση είναι
µεγάλη και τότε τα ΙΧ δεν µπορούν να τρέξουν
ούτως ή άλλως. Τις υπόλοιπες ώρες όµως
άγνωστο ποια µύγα τους τσιµπάει και τρέχουν µε
χίλια. Ειδικά το πρωί, αλλόφρονες οδηγοί ΙΧ
τρέχουν ακόµα και µπροστά στο σταθµό
«Νερατζιώτισσα»…
Όµως, στη διασταύρωση µε Νηρηϊδων και
φυσικά µπροστά στο σταθµό «Νερατζιώτισσα»
περνούν και πολλοί πεζοί που περιλαµβάνουν
παιδιά, ηλικιωµένους, πολίτες κάθε ηλικίας που
µπορεί να έχουν το µυαλό τους αλλού, έτσι όπως
µας έχουν κάνει οι κυβερνώντες, µε αποτέλεσµα
να κινδυνεύουν…
Όλο και κάποιο ατύχηµα µεταξύ των ΙΧ
έχει γίνει. Και αν δεν έχει γίνει ακόµη µε πεζούς,
είναι σύµπτωση.
Και καλά, οι οδηγοί ΙΧ
που τρέχουν σε εκείνα τα σηµεία, δεν τους
νοιάζει, δεν το σκέφτονται, δεν τους απασχολεί.
Όσους όµως περνάµε πεζοί για να πάµε στο
τρένο ή στον προαστιακό µας νοιάζει. Και θα
έπρεπε να νοιάζει και τις αρµόδιες υπηρεσίες του
∆ήµου και της Περιφέρειας. Να κάνουν
τουλάχιστον µια διαγράµµιση για διάβαση πεζών,
Περίπου 9εκ.Ä διαγράφηκαν από τις
να βάλλουν µια πινακίδα µε όριο ταχύτητας 20,
υποχρεώσεις του ∆ήµου προς τις ∆ηµοτικές
να κάνουν κάτι τελοσπάντων που να συµβάλλει
Επιχειρήσεις του. Οι συνεργάτες του κ. Πατούλη στην ασφάλεια των διερχοµένων πεζών…
που διορίστηκαν στις διοικήσεις των ∆ηµοτικών
Ή µήπως µιλάµε στου κουφού την πόρτα;
Επιχειρήσεων φέσωσαν την αγορά µε
Στου κουφού που έφτιαξε στην ελληνική πόλη
παράτυπες ή και παράνοµες αναθέσεις που ο ένα βασίλειο για τα ΙΧ και ένα µόνιµο περιβάλλον
Επίτροπος και οι Υπηρεσίες του ∆ήµου δεν
καταδίωξης για τους πεζούς…
αποδέχονται να πληρώσουν.
Θέµης Αδαµόπουλος
Οι περισσότερες δαπάνες έγιναν την
προηγούµενη προεκλογική περίοδο προς δόξαν
της «διαφάνειας» και της «χρηστής διοίκησης».
Βιτρίνα δηλαδή, ωραίο περιτύλιγµα και από
µέσα συµβιβασµός, διαπλοκή, συναλλαγή.
Κάποιοι πρέπει να δώσουν λόγο και πρώτοι από
όλους αυτοί που διοικούσαν.
Γιατί αν οι δαπάνες αυτές δεν ήταν
«αέρας» αργά ή γρήγορα ο ∆ήµος θα τις
Λόγω της σοβαρότητας του ζητήµατος
πληρώσει.
επανερχόµαστε για 4η φορά µε το θέµα της
Αλήθεια τα πρωτοκλασάτα στελέχη του κ.
αφαίρεσης των σχαρών οµβρίων υδάτων!
Πατούλη που διοικούσαν αυτές τις επιχειρήσεις
Ο κίνδυνος για σοβαρούς τραυµατισµούς
δεν αισθάνονται την υποχρέωση να δώσουν
παραµονεύει κάθε στιγµή και ο ∆ήµος
εξηγήσεις στους πολίτες.
δυστυχώς για τέταρτο συνεχόµενο µήνα
Ας το κάνουν γρήγορα γιατί διαφορετικά θα τους
αδιαφορεί ενώ οφείλει να βρει
βγάλουµε και γρήγορα στη σέντρα.
λύση για να προστατεύσει τους πολίτες.
Μηνιαία έκδοση της ∆ηµοτικής Κίνησης Αµαρουσίου «ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ»
Υπεύθυνος έκδοσης : Μαγιάκης Ελευθέριος
Συντακτική επιτροπή : Κώστας Ποντικόπουλος, Μανώλης Γιούργος, Όθωνας Παπαδάκης
Σελιδοποίηση : Παναγιώτης Αρετάκης
Γραφεία : Κοιµήσεως Θεοτόκου 8, Μαρούσι
Τηλέφωνο : 210 8024942
www.kontrastonkairo.gr e-mail: kontrastonkairo1@gmail.com
σελ. 2
συνέχεια από 1η σελίδα
∆ΗΜΟΤΙΚΑ ΤΕΛΗ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ 2011 -2014
Τα ψέµατα του συστήµατος Πατούλη και ο Χότζας
Το σύνδροµο του Χότζα κυριαρχεί στην πολιτική των δηµοτικών
τελών της διοίκησης Πατούλη.
Μετά τις εκλογές του 2010, αφού εξασφάλισε τη δεύτερη θητεία,
αύξησε τα δηµοτικά τέλη, θεαµατικά για τα µικρότερα νοικοκυριά (έως
70%), για το 2012. Το επόµενο χρόνο, ύστερα από τις αντιδράσεις των
πολιτών, ακόµα και ψηφοφόρων της διοίκησης Πατούλη και του κόµµατος
της Ν.∆., µείωσε τα δηµοτικά τέλη κατά 7% για το 2013 και φέτος µείωσε
κατά 12% τα δηµοτικά τέλη για την προεκλογική χρονιά του 2014.
Εάν η διοίκηση Πατούλη νοιαζόταν πραγµατικά για τους πολίτες µε µικρά
εισοδήµατα, που τα «φέρνουν βόλτα» αγκοµαχώντας κάθε µήνα δε θα
προχωρούσε στην αύξηση του 70% για το έτος 2012, χρονιά που η ανεργία
και η µείωση των εισοδηµάτων είχε αρχίσει να λαµβάνει µεγάλες
διαστάσεις.
Το έκανε όµως γνωρίζοντας αφ΄ενός τη δυσµενή οικονοµική
κατάσταση των πολιτών και αφ' ετέρου πως έτσι θα έχει το περιθώριο να
µειώσει τα δηµοτικά τέλη την προεκλογική χρονιά.
Τι διαφορετικό έκανε λοιπόν από το Χότζα, που αφού γέµισε το σπίτι
του χωρικού µε όλα τα ζώα, µετά άρχισε να βγάζει έξω ένα – ένα ; Μόνο που
στην ιστορία του Χότζα ο χωρικός ήταν ανακουφισµένος και ευγνώµων.
Στο Μαρούσι του 2014 δεν υπάρχουν πολίτες σαν τον χωρικό του
Χότζα, που να ευγνωµονούν τον Χαλίφη επειδή µείωσε δήθεν τα δηµοτικά
τέλη την προεκλογική χρονιά.
Οι Μαρουσσιώτισσες και οι Μαρουσσιώτες ξέρουν το πόσο έχει
συµβάλλει ο µεγάλος ηγεµόνας, στη µείωση της αγοραστικής τους
δύναµης µέσω των δηµοτικών τελών.
Ξέρουν επίσης πως σε πλήρη σύµπλευση µε τη µνηµονιακή
κυβέρνηση κάνει πράξη όλα τα «σκονάκια» που του στέλνουν οι κάθε
λογής Φούχτελ και τα ελληνικά παπαγαλάκια τη ανάλγητης πολιτικής που
θέλει την πλήρη αποσάρθρωση της τοπικής αυτοδιοίκησης και των
εργασιακών σχέσεων.
Στον αντίποδα αυτής της πολιτικής η δηµοτική κίνηση “ΚΟΝΤΡΑ
ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ” προτείνει :
την πραγµατική µείωση των ανταποδοτικών τελών στα µικρά
και µεσαία νοικοκυριά και επιχειρήσεις και τη γενναία αύξησή τους
στις πολύ µεγάλες επιχειρήσεις που προκαλούν ποικίλα
προβλήµατα στην πόλη µε τις δραστηριότητες τους και οι οποίες
έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν.
Τα νοµικά εργαλεία υπάρχουν. Ο νόµος 1828 του 1989, άρθρο
25 παράγραφος 12, µπορεί να εφαρµοστεί και να επιβληθούν
δηµοτικά τέλη έως 20 φορές παραπάνω από τα µικρά νοικοκυριά στις
µεγάλες εµπορικές επιχειρήσεις.
Το σύστηµα Πατούλη διαρρέει πως εάν συµβεί αυτό, τότε οι
επιχειρήσεις θα φύγουν από το Μαρούσι. Πραγµατικά πολύ αστεία
επιχειρηµατολογία. Ας φανταστούµε να φεύγουν από τα ιδιόκτητα κτίριά
τους µεγάλες επιχειρήσεις στον τοµέα του εµπορίου και της υγείας, που
παράλληλα εµφανίζουν κάθε χρόνο όλο κερδοφόρες χρήσεις.
Ακόµα ένα επιχείρηµα που χρησιµοποίησε το γραφείο τύπου του
Χότζα του Αµαρουσίου ήταν πως κανένας άλλος δήµος δεν έχει
εφαρµόσει τις διατάξεις του νόµου 1828 που προτείνει η δηµοτική κίνηση
«ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ».
Θα µπορούσαµε να πούµε στον κ. Πατούλη πως όπως
κοµπορρηµονεί για την «πρωτιά» σε άλλα ζητήµατα θα µπορούσε να
εφαρµόσει πρώτος αυτός τις δυνατότητες που του δίνει ο νόµος. Όµως
ξέρουµε πως δε µπορεί να το κάνει, βαθιά δεσµευµένος καθώς είναι στην
υπεράσπιση των επιχειρήσεων υπερτοπικών δραστηριοτήτων
προκαλώντας ποικίλα προβλήµατα (κυκλοφοριακά, περιβαλλοντικά,
κ.α.).
Ας το καταλάβουν µια και καλή οι αντίπαλοι της δηµοτικής κίνησης
«ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ» :
Τα στελέχη και τα µέλη της, που σύντοµα θα αναλάβουν την ευθύνη
της πόλης, είναι από άλλη πάστα. ∆ε µοιάζουν σε τίποτα µε τα στελέχη
των διεφθαρµένων, αλαζονικών, λαϊκίστικών, διαπλεγµένων διοικήσεων
που ασέλγησαν στην πόλη. Ότι λένε και υπόσχονται στους πολίτες του
Αµαρουσίου θα το πράξουν. Γι' αυτό δε θα βρείτε ούτε έναν να υπόσχεται
διορισµούς, ρουσφέτια πάσης φύσεως, άδειες στα όρια της νοµιµότητας,
εντάξεις στο σχέδιο µε όρους γενικής κατοικίας, κ.α.
Υπόσχονται διαφάνεια, συµµετοχή στη λήψη των αποφάσεων,
δικαιοσύνη απέναντι σε όλους, προστασία της κατοικίας και της τοπικής
αγοράς, µε όρους σεβασµού προς τους κατοίκους, χρηστή διαχείριση των
οικονοµικών και κατανοµή των τελών σύµφωνα µε τα εισοδήµατα και τη
ζηµιά που προκαλείται στην πόλη.
Σ.Οµάδα.
Κυκλοφόρησε το βιβλιαράκι του φίλου και συντρόφου µας
Κώστα Ποντικόπουλου µε παιδικές µνήµες από την πολύπαθη πλατεία,
αλλά και µελαγχολικό σχολιασµό της σύγχρονης κατάστασης.
Πάντως, τελειώνει µ' ελπίδα...
Κώστας Ποντικόπουλος
Τα µπλουζ του Αγίου Παντελεήµονα
(εκδόσεις Εύµαρος)
∆εν είναι νοστ-αλγία. “Θυµάµαι” δεν σηµαίνει (νοστ)αλγώ. Θυµάµαι σηµαίνει έχω ζήσει. Θυµάµαι
σηµαίνει µεταφέρω τώρα, ζω. Είµαι αυτό που έχω ζήσει. Είµαι οι µνήµες που, τώρα, µεταφέρω. Οι
µνήµες είναι, τώρα, ο πλούτος. Οι αισθήσεις ήταν και είναι, πάντα, ο πλούτος. Οι αισθήσεις χτίζουν
τις µνήµες και οι µνήµες πλάθουν τις αισθήσεις, τώρα. Και προχωράµε µαζί, συνέχεια, µέχρι το
τέλος. Εγώ έχω τέλος. Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. Κι αυτό δεν µπορώ να το αλλάξω. Η πλατεία δεν
έχει. Θα είναι εκεί σε πείσµα όλων και θα είναι όλων, σε πείσµα κάποιων. Γιατί έτσι είναι οι πλατείες.
Κι αυτό, δεν µπορεί κανείς να το αλλάξει.
∆είγµα γραφής:
...∆ε µπορούσαµε πια να παίξουµε µπάλα στο δρόµο. Μας τον είχαν πάρει, µας είχαν εξώσει. Κι
ήταν µια έξωση ύπουλη, µια έξωση από το σπίτι που γράφτηκαν τα πρώτα βήµατά µας. Γιατί για
µας, σπίτι δεν ήταν ό,τι κλείναν τα ντουβάρια. Σπίτι ήταν η πλατεία, ο δρόµος, η γειτονιά. Σπίτι ήταν
εκεί που ήταν η ζωή, το παιχνίδι, η µπάλα, τα κορίτσια. Σπίτι µαζί και σχολείο, σχολείο όχι εκείνο
που πηγαίναµε µε τις ποδιές και τα γιακαδάκια, αλλά σχολείο που µαθαίναµε να ζούµε, να
µετριόµαστε και να µοιραζόµαστε µαζί µε άλλους ανθρώπους, σε ισορροπία. Εκτεθειµένοι
ασφαλείς....
.
σελ. 3
Για την πλατεία Αγ. Λαύρας
Αυτή η βιοκλιµατική ανάπλαση στην πλατεία Αγ.Λαύρας έχει καταντήσει ένα κακόγουστο ανέκδοτο. Από αυτά τα κρύα, που δεν γελάει κανένας.
Εκτός από όσους τρίβουν τα χέρια τους, γιατί επωφελούνται πάνω από τα δέντρα που έγειραν.
Ο Περιβαλλοντικός Σύλλογος Κέντρου Αµαρουσίου «Η Κασταλία» είχε προειδοποιήσει, από το 2010, ότι το έργο, έτσι όπως πάει να γίνει, είναι
µια αλόγιστη σπατάλη, µε την οποία καταστρέφεται ο χαρακτήρας της πλατείας. Είχαµε ζητήσει να µην πειραχθεί κανένα δέντρο και είχαµε επισηµάνει
πως είναι αδιανόητο να καλυφθεί το έδαφος µε πλάκες γρανίτη και να ξηλωθούν µάρµαρα.
Λέγαµε τότε ότι η πλατεία δεν χρειαζόταν τέτοιες δραστικές επεµβάσεις που αλλάζουν δραµατικά τη φυσιογνωµία της αλλά, µε κάποιες ελαφρές,
καίριες επεµβάσεις στην υποδοµή της, θα επιτελούσε πολύ καλά το ρόλο της. Η αξία των δένδρων της είναι µεγάλη και ιστορική, αφού είναι ηλικίας έως
και 80 ετών, µε µεγάλους κορµούς και µε είδη ασυνήθιστα για τις ελληνικές πόλεις.
Τα έργα τα ξεκίνησαν από το Μάρτιο του 2013. Τις πρώτες µέρες «κατάφεραν» να ρίξουν το πρώτο δένδρο, ένα αιωνόβιο πεύκο. Σήµερα έχουν
ξηλώσει τα πάντα στο έδαφος, έχουν γίνει εκσκαφές και σε µικρή έκταση έχουν ρίξει τσιµέντο. 17 µεγάλα δένδρα έγειραν και στηρίζονται µε µεταλλικές
αντηρίδες. 8 από αυτά είναι πολύ επικίνδυνο να πέσουν και άλλα 9 γέρνουν και στηρίζονται και αυτά. Λίγα ακόµη µικρότερα γέρνουν χωρίς στήριξη.
Όλη αυτή η καταστροφή συντελέστηκε από το Μάρτιο µέχρι σήµερα και είναι αποτέλεσµα των χωµατουργικών έργων του εργολάβου. Εγκληµάτησαν
πάνω στα δένδρα της πλατείας και το ξέρουν πολύ καλά. Ξεκίνησαν τα έργα ,χωρίς να έχουν την αδειοδότηση των ∆ασικών Αρχών και άρα χωρίς να έχουν
νοµιµότητα, παρότι ο δήµαρχος διακήρυττε το αντίθετο.
Η ∆/νση Τεχνικών Έργων της Περιφέρειας Αττικής, που είναι υπεύθυνη για την έγκριση και χρηµατοδότηση του έργου, έχει τη φυτοτεχνική µελέτη,
µόνο που δεν τη δηµοσιοποιεί.
Η φυτοτεχνική µελέτη ανάπλασης κατατέθηκε στο ∆ασαρχείο Πεντέλης, το οποίο, στην Έκθεσή του, επαληθεύει µόνο τα φυτοτεχνικά έργα και όχι τις
εργασίες ανάπλασης στο σύνολό τους (υπερυψώσεις, πλάκες και λοιπές επεµβάσεις) για τις οποίες αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «θα πρέπει να λάβουν τις
εγκρίσεις όπως προβλέπεται από τη δασική νοµοθεσία», τις οποίες η αρµόδια ∆ιεύθυνση ∆ασών Ανατολικής Αττικής ουδέποτε έδωσε.
Το νόµιµο δεν σηµαίνει ότι είναι ηθικό. Αλλά εδώ ούτε νόµιµο είναι και βεβαίως ούτε ηθικό. Πού βρίσκεται το παράνοµο; Στο ότι από τις 21 Ιουνίου
κυκλοφόρησε ΦΕΚ µε Προδιαγραφές εκπόνησης µελετών διαχείρισης κοινόχρηστων χώρων πρασίνου. Που σηµαίνει ότι κάθε µελέτη σχετική θα πρέπει να
γίνει µε βάση αυτές τις προδιαγραφές. Και τέτοια δεν έγινε ποτέ.
Η οµορφότερη πλατεία στο Μαρούσι έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Αν είχε φωνή, θα ούρλιαζε. Για τον εργολάβο και το δήµαρχο, για τα δέντρα που
έγειραν. Για την «κιτσαρία» των πλαστικών φύλλων που την περιβάλλουν. Που τάχατες κρύβουν τη γύµνια της λαµαρίνας. Κι από πίσω συντελείται το
χειρότερο, ο βανδαλισµός των ψηλών δένδρων.
Τελικά αυτή η πλατεία έγινε ένα µνηµείο. Μνηµείο εξαπάτησης, βανδαλισµού του κοινόχρηστου πρασίνου και ανήθικης διαχείρισης δηµοσίου
χρήµατος ευρωπαϊκής προέλευσης.
∆εν είναι αυτό το Μαρούσι που θέλουµε!
Θέλουµε τη λύση, τη λειτουργία και το άνοιγµα της πλατείας. ∆εν θέλουµε τις πλάκες που καλύπτουν το έδαφος. Θέλουµε την αποκατάσταση του
εδάφους και της βλάστησης, χωρίς υπερύψωση και άλλες επεµβάσεις. Θέλουµε να σωθούν τα δέντρα. Και σήµερα αισθανόµαστε δικαιωµένοι για τις
θέσεις µας, απογοητευµένοι από την εξέλιξη του έργου και εξοργισµένοι µε τη δηµοτική αρχή.
Αδαµόπουλος Θέµης
∆ασολόγος, αρµόδιος για θέµατα περιβάλλοντος στο ∆.Σ. του Περιβαλλοντικού Συλλόγου Κέντρου Αµαρουσίου «Η Κασταλία»
σελ. 4
Η πλατεία, οι πιρουέτες και
ο ψεύτης δήµαρχος Χαρχούδας
συνέχεια από 1η σελίδα
Όταν βρέθηκε µόνος µε το σύστηµά του, σχεδίασε τα επόµενα
βήµατά του και δε δίστασε, για ακόµα µια φορά, να αναιρέσει, µέσω ενός
δελτίο τύπου, τόσο τα λεγόµενά του, που ευτυχώς έχουν καταγραφεί σε
video, όσο τις αποφάσεις του δηµοτικού συµβουλίου.
Το χρυσοπληρωµένο γραφείο τύπου, µε σαφή εντολή του ψεύτη
δήµαρχου, έγραψε για δήθεν συµφωνία των νεαρών αθλητών. Όπως και
στο ψήφισµα του δηµοτικού συµβουλίου για την καταδίκη του δολοφόνου
του Παύλου Φύσσα, έτσι και στην ανακοίνωση για την ανάπλαση της
πλατείας Ηρώων το “γραφείο τύπου του ψεύτη δηµάρχου” αλλοιώνει την
απόφαση του δηµοτικού συµβουλίου.
Η δηµοτική κίνηση «ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ» λέει καθαρά : το
Μαρούσι διοικείται από ένα σύστηµα εξωθεσµικό, παράκεντρης εξουσίας,
µε κύρια χαρακτηριστικά του, το ψέµα, την αλαζονεία, τη θρασύτητα, την
έλλειψη σεβασµού απέναντι στους πολίτες. Ένα σύστηµα θρασύδειλο που
πρέπει να σαρωθεί από τις άφθαρτες, µαχητικές και συνεπής δυνάµεις που
έχουν δείξει πως σέβονται το περιβάλλον και τους κατοίκους της πόλης.
“Γέρος”
Το αποτέλεσµα όλων των παραπάνω, ήταν ένα δελτίο τύπου του
δηµάρχου, µε το οποίο αφ΄ ενός αναιρούσε όσα είχε πει στη συνεδρίαση του
δηµοτικού συµβουλίου της 8ης Οκτωβρίου 2013 και αφ' ετέρου δήλωνε
ψευδέστατα πως «συµφωνήθηκε να εξεταστεί η προσωρινή λύση
διαµόρφωσης ενός χώρου για skateboard και BMX στο οικόπεδο που
βρίσκεται πάνω από την πλατεία Ηρώων και χρησιµοποιείται σήµερα ως
χώρος στάθµευσης»
Ο κ. Πατούλης και τα παπαγαλάκια που αποτελούν το σύστηµά του,
διαστρεβλώνουν για µια ακόµα φορά, τις αποφάσεις του δηµοτικού
συµβουλίου Αµαρουσίου, λειτουργώντας ως εξωθεσµική εξουσία. Η
απόφαση του δηµοτικού συµβουλίου ήταν σαφής : η ανάπλαση της πλατείας
θα ξεκινήσει µετά τα εγκαίνια του νέου χώρου για skateboard και BMX και όχι
«µε την εξέταση της προσωρινής λύσης …».
Ο θρασύδειλος δήµαρχος Χαρχούδας (για να θυµηθούµε λίγο την
«ΛΙΛΙΠΟΥΠΟΛΗ»), όταν δέχτηκε την πίεση των νεαρών αθλητών στο
δηµοτικό συµβούλιο, µε τον εξαιρετικά δοµηµένο και τεκµηριωµένο λόγο
τους, αναδιπλώθηκε, σαν να βρισκόταν σε κάποιο συνδικαλιστικό
αµφιθέατρο.
σελ. 5
Αλµπέρ Καµύ,
ο αλησµόνητος «ξένος»*
*: Το άρθρο της Α. Στουπάκη δηµοσιεύθηκε στην "Καθηµερινή" στις 6/12/2009 εν όψει της επετείου των πενήντα
(50) χρόνων από τον θάνατο του συγγραφέα και µε αφορµή τον έντονο διάλογο που προκάλεσε στη Γαλλία η
πρόταση του Νικολά Σαρκοζί να µεταφερθεί η σορός του στο Πάνθεον.
Ο Αλµπέρ Καµύ σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχηµα στις 4 Ιανουαρίου του
1960, στα 46 του χρόνια. Καθώς πλησιάζει η πεντηκοστή επέτειος του
θανάτου του*, η πρόταση του Γάλλου προέδρου, που έγινε µε αυτή την
ευκαιρία, ήρθε να προσθέσει µια αιχµηρή πολιτική διάσταση στις επετειακές
συζητήσεις. Θα ήταν µια «εξαιρετικά συµβολική πράξη», είπε ο Νικολά
Σαρκοζί, να µεταφερθεί η σορός του Καµύ στο Πάνθεον, στο µνηµείο στην
καρδιά του Παρισιού το οποίο στεγάζει τους τάφους µεγάλων
προσωπικοτήτων της Γαλλίας, ανάµεσά τους ο Βολταίρος, ο Βίκτωρ Ουγκώ, ο
Ζολά, ο Πιερ και η Μαρία Κιουρί, ο Αντρέ Μαλρώ...
πρώτα παιδικά του χρόνια. Ο πατέρας του επιστρατεύθηκε όταν ξέσπασε ο Α΄
Παγκόσµιος Πόλεµος και σκοτώθηκε στη µάχη του Μάρνη το 1914.
Σε ανοιχτή επιστολή που δηµοσιεύθηκε στην εφηµερίδα Le Monde, ο
φιλόσοφος Μισέλ Ονφρέ εξαπέλυσε επίθεση στον Νικολά Σαρκοζί,
κατηγορώντας τον για υποκρισία. «Γνωρίζετε καλά, κύριε πρόεδρε, τον
άνθρωπο που θέλετε να τιµήσετε; Ο Καµύ υπερασπίστηκε την ελευθερία αλλά
και τη δικαιοσύνη. Γι' αυτόν, η ελευθερία χωρίς δικαιοσύνη είναι η αγριότητα
του πιο ισχυρού, ο θρίαµβος του οικονοµικού φιλελευθερισµού, ο νόµος των
συµµοριών. Και η δικαιοσύνη χωρίς ελευθερία είναι η κυριαρχία των
στρατοπέδων, των συρµατοπλεγµάτων. Η κοινωνία µας, αυτή που εσείς
επίσηµα ενσαρκώνετε, κύριε πρόεδρε, δεν είναι ελεύθερη παρά µόνο για τους
ισχυρούς και είναι άδικη για τους πιο αδύναµους, οι οποίοι άλλωστε
στερούνται όλο και περισσότερο την ελευθερία».
στρατιώτες. Ενα χρόνο µετά, τον Αύγουστο του 1945, ήταν ο πρώτος δυτικός
διανοούµενος που κατήγγειλε την χρήση ατοµικών βοµβών στη Χιροσίµα και
στο Ναγκασάκι. Αντιτάχθηκε πάντα στο «πάθος του θανάτου», στη φονική βία
που ασκείται µε οποιαδήποτε «υψηλή» σκοπιµότητα.
Η µητέρα του, µια γυναίκα αναλφάβητη, µεγάλωσε τα δύο αγόρια της (ο
Λυσιέν ήταν λίγο µεγαλύτερος από τον Αλµπέρ) µε µεγάλες στερήσεις,
δουλεύοντας σαν καθαρίστρια. Οι επιδόσεις του Αλµπέρ στο δηµοτικό
σχολείο τράβηξαν την προσοχή του δασκάλου του, ο οποίος του έκανε
δωρεάν ιδιαίτερα µαθήµατα και κατάφερε να του εξασφαλίσει µια υποτροφία
για το λύκειο. Σ' αυτόν τον άνθρωπο, τον Λουί Ζερµέν, αφιέρωσε ο Καµύ την
οµιλία του στην Στοκχόλµη όταν παρέλαβε το βραβείο Νοµπέλ λογοτεχνίας,
Η πρώτη αντίδραση ήρθε από τον γιο του συγγραφέα, τον Ζαν Καµύ. ∆ήλωσε στις 10 ∆εκεµβρίου του 1957.
ότι µια τέτοια απόφαση έρχεται σε αντίθεση µε τη στάση ζωής και τις αντιλήψεις Σπούδασε φιλοσοφία στο πανεπιστήµιο του Αλγερίου, αλλά η φυµατίωση
του πατέρα του, προσθέτοντας ότι φοβάται τον «προσεταιρισµό» του από τον που τον ταλαιπωρούσε από τα 17 του χρόνια τον εµπόδισε να γίνει
πρόεδρο Σαρκοζί, την πολιτική εκµετάλλευση της µνήµης του. Χωρίς να είναι καθηγητής. Η αρρώστια διέκοψε και την ποδοσφαιρική του καριέρα: έπαιζε
τόσο κατηγορηµατική, η Κατρίν Καµύ, δίδυµη αδελφή του Ζαν, εξέφρασε κι από µικρός ποδόσφαιρο και είχε διακριθεί ως τερµατοφύλακας. Παρέµεινε,
αυτή τις αµφιβολίες της. «Ο πατέρας µου ήταν κλειστοφοβικός. Και δεν του πάντως, σ' όλη του τη ζωή εραστής του ποδοσφαίρου, για το οποίο έλεγε ότι
άρεσαν οι µεγάλες τιµές. Ωστόσο, ήθελε πάντα να µιλάει για εκείνους που δεν είναι ένα παιχνίδι που επιτρέπει καλύτερα από κάθε τι άλλο να καταλάβεις τον
έχουν φωνή. Ισως από τη σκοπιά αυτή η είσοδός του στο Πάνθεον να αποτελεί χαρακτήρα των ανθρώπων.
ένα φόρο τιµής σε όλους τους ανθρώπους που η ζωή τους είναι µια σκληρή
Τα πρώτα βιβλία του –«Απ' την καλή κι απ' την ανάποδη», «Οι γάµοι»– ήταν
εµπειρία».
δοκίµια που τα διαπνέει η αγάπη για τη γενέθλια γη του «...αυτόν τον κόσµο
Αντίθετη µε τις ιδέες του
της φτώχειας και του φωτός». Από το 1940 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και
«Προτιµώ ν' αφήσουν τον Καµύ στο Λουρµαρέν», είπε ο Ζαν Ντανιέλ, ο πήρε ενεργό µέρος στην αντίσταση, διευθύνοντας την παράνοµη εφηµερίδα
εκδότης του Νουβέλ Οµπζερβατέρ, αναφερόµενος στο χωριό της Προβηγκίας Combat. Στη διάρκεια της γερµανικής κατοχής εκδόθηκαν τα δύο έργα που
όπου έχει ταφεί ο συγγραφέας. «Αγαπούσε αυτό τον τόπο, που τον έκανε να τον έκαναν διάσηµο, το µυθιστόρηµα «Ο ξένος» και το δοκίµιο «Ο µύθος του
νιώθει πιο κοντά στην Αλγερία». Ο Ζαν Ντανιέλ, ο οποίος υπήρξε φίλος του Σίσυφου».
Καµύ, πρόσθεσε ότι θεωρεί την «βαρύγδουπη επισηµότητα» της εισόδου στο Τον Αύγουστο του 1944, λίγο µετά την απελευθέρωση, ο Καµύ έγραψε µια
Πάνθεον αντίθετη προς τις αξίες του συγγραφέα του «Επαναστατηµένου σειρά άρθρων στην Combat, µε τίτλο «Ούτε θύµατα ούτε δήµιοι», στα οποία
ανθρώπου». «Εκείνος εκθείαζε τον ηρωισµό του µέτρου», είπε. «∆εν νοµίζω επέκρινε το λιντσάρισµα συνεργατών των δυνάµεων κατοχής στη Γαλλία και
ότι το Πάνθεον αντιπροσωπεύει τον ηρωισµό του µέτρου».
τη διαπόµπευση γυναικών που είχαν ερωτικές σχέσεις µε Γερµανούς
Αν εκείνο που θεωρεί ότι τον συνδέει µε τον Καµύ ο Νικολά Σαρκοζί είναι η
κριτική στάση του συγγραφέα απέναντι στο σοβιετικό µπλοκ, εκείνα που τον
χωρίζουν είναι πολύ σοβαρότερα, υποστηρίζει ο Ονφρέ. Εστιάζοντας στον
«επιδεικτικό φιλοαµερικανισµό» του προέδρου, τον ρωτά: «Γνωρίζετε ότι ο
Αλµπέρ Καµύ, που συχνά παρουσιάζεται από ηµιπληγικούς µόνο ως
αντιµαρξιστής, ήταν επίσης φλογερά αντιαµερικανός, όχι επειδή δεν
αγαπούσε τον αµερικανικό λαό, αλλά γιατί απεχθανόταν τον καπιταλισµό, τον
θρίαµβο του χρήµατος–βασιλιά, τη θρησκεία του καταναλωτισµού, τον
φιλελεύθερο ιµπεριαλισµό που θέλει να επιβληθεί παντού στον πλανήτη και
που χαρακτηρίζει όλες σχεδόν τις αµερικανικές κυβερνήσεις; Αυτόν τον Καµύ
αγαπάτε; Ή µήπως εκείνον που ζητούσε “µια αληθινή λαϊκή και εργατική
δηµοκρατία”, την “καταστροφή των τραστ”, “την ευτυχία των πιο ταπεινών
ανάµεσά µας”;»
Σκέψη ακόµη επίκαιρη
Σκληρή απέναντι στις παρηγορητικές βεβαιότητες αλλά µε βαθιά
ανθρωπιστικό πυρήνα, η σκέψη του Αλµπέρ Καµύ δεν έχει γεράσει. Οι
αµφιβολίες που τον βασάνιζαν, η άρνησή του να δεχθεί εύκολες απαντήσεις
σε δύσκολα διλήµµατα, ταιριάζουν απόλυτα στους σηµερινούς καιρούς. Σε
µια εποχή όπου οι ιδεολογίες έχουν απαξιωθεί, όπου το µέλλον της ζωής
πάνω στον πλανήτη προµηνύεται ζοφερό και οι αβυσσαλέες ανισότητες
εξακολουθούν να καταδικάζουν δισεκατοµµύρια ανθρώπους σε µιζέρια, βία
και σκοταδισµό, ο σύγχρονος άνθρωπος µοιάζει όλο και περισσότερο µε τον
Σίσυφο, έτσι όπως τον είχε δει ο Καµύ. Σ' αυτόν τον Σίσυφο που τον απελπίζει
το παράλογο της µοίρας του, η «άλογη σιωπή του κόσµου», ο Καµύ δίνει µια
ανάσα. Τη διέξοδο της εξέγερσης και της ανθρώπινης αλληλεγγύης, που τον
φέρνει κοντά σ' έναν άλλο µυθικό ήρωα, τον Προµηθέα.
Θωρακίζει την εξέγερση θέτοντάς της διπλό όριο προστασίας: Από την
παραίτηση, που ισοδυναµεί µε αυτοκτονία και από την υπερβολική
βεβαιότητα, που µπορεί να µετατρέψει µια επανάσταση σε τυραννία.
«∆ικαιολογεί ο σκοπός τα µέσα; Πιθανόν. Οµως τι δικαιολογεί τον σκοπό; Σ'
αυτό το ερώτηµα, που η ιστορική σκέψη έχει αφήσει εκκρεµές, µια απάντηση
µπορεί να δώσει η εξέγερση: τα µέσα».
«Η αληθινή γενναιοδωρία απέναντι στο µέλλον είναι να τα δίνεις όλα στο
παρόν», έγραψε. Ενα µήνυµα εξαιρετικά επίκαιρο, καθώς το µέλλον µας έχει
Πέρα από το πολιτικό σφυροκόπηµα του Σαρκοζί, το κείµενο του Ονφρέ είναι σήµερα ανάγκη, όσο ποτέ άλλοτε, τη γενναιοδωρία του παρόντος.
ένας ύµνος στον Καµύ, σχεδόν µια αγιογραφία. Από τη µεριά του, ο Ολιβιέ
Τοντ, ο βιογράφος του, εκφράστηκε µε µεγαλύτερη µετριοπάθεια. «Αν Εργα του στα ελληνικά
εξιδανικεύσουµε τον Καµύ, αν τον δούµε σαν ένα εξαϋλωµένο είδωλο δεν του Τα έργα του Αλµπέρ Καµύ έχουν κυκλοφορήσει σχεδόν όλα στα ελληνικά,
αποδίδουµε τιµή. Πρέπει να τον κρατήσουµε ζωντανό µέσα στην µερικά σε πάνω από µία µεταφράσεις και εκδόσεις. Ανάµεσά τους «Ο
περιπλοκότητα και στις αντιθέσεις του. Οι πραιτωριανοί της διανόησης ξένος», «Ο µύθος του Σίσυφου», «Απ' την καλή κι απ' την ανάποδη», «Η
ετοιµάζονται τώρα να τον “πανθεονοποιήσουν”! Ο Καµύ δεν είναι πανούκλα», «Γράµµατα σ' ένα Γερµανό φίλο», «Η πτώση», «Η εξορία και
υποδειγµατικός. Σε ωθεί να σκεφτείς. Μ' αρέσει η απάντησή του σε µία από τις το βασίλειο», «Το καλοκαίρι», «Ο επαναστατηµένος άνθρωπος», τα
τελευταίες συνεντεύξεις του. Τον ρώτησαν: “Κύριε Καµύ, ανήκετε στην θεατρικά «Η παρεξήγηση», «Καλιγούλας», «Κατάσταση πολιορκίας», «Οι
δίκαιοι». Το 1987 εκδόθηκε ο τόµος «Σηµειωµατάρια», µε επιλογές από τα
Αριστερά”; “Ναι, παρά τη θέλησή της και τη δική µου”».
ηµερολόγιά του. Σηµειώσεις από ηµερολόγιά του περιλαµβάνονται επίσης
Από τη φτώχεια στο άπλετο φως
στη συλλογή «Σελίδες για την Ελλάδα του 20ού αιώνα. Κείµενα Γάλλων
Γεννηµένος στην Αλγερία το 1913, ο Αλµπέρ Καµύ γνώρισε τη φτώχεια από τα ταξιδιωτών».
«Σε ωθεί να σκεφτείς»
σελ. 6
2013
Έτος Καβάφη
Κωνσταντίνος
Π. Καβάφης (1863 - 1933)
"Ζαβολιές" των ανθρώπων και των Θεών
Ανεξάρτητα από το αν η αναγραφή και η προβολή στίχων σπουδαίων ποιητών µας (και όχι
µόνο δικών µας, Ελλήνων θέλω να πω, γιατί όχι και ξένων; αναρωτιέµαι παρεµπιπτόντως...) στα µέσα
µαζικής συγκοινωνίας έχει κάποια ουσιαστική σηµασία στην εξοικείωσή µας µε την ποίηση και στην
πνευµατική µας καλλιέργεια γενικότερα, το ζήτηµα που προέκυψε µε την επιλογή του στίχου που
βλέπετε στην ως άνω εικόνα είναι η τήρηση των κανόνων του παιχνιδιού. ∆ηλαδή, η όλη καµπάνια
εκφράζει την χωρίς παραπλανήσεις, σκοπιµότητες και στρεψοδικίες επικοινωνία του κοινού µε το
αυθεντικό σώµα του έργου των ποιητών; Όταν ξεκόβεις έναν στίχο, όχι µόνο από το όλον"σώµα" ενός
ποιήµατος, αλλά και από τον αµέσως προηγούµενο από τον οποίο προφανώς εξαρτάται, τότε
διαπράττεις µια χοντρή ζαβολιά και κινητοποιείς την καχυποψία αυτού που απευθύνεσαι για την
σκοπιµότητα της πρωτοβουλίας σου. Όταν το δίστιχο είναι : "...Ίσως δεν έφθασεν ακόµη ο καιρός. Να
µη βιαζόµεθα / είν' επικίνδυνον πράγµα η βία" (πρόκειται για το ποίηµα του Καβάφη "Εν µεγάλη
Ελληνική αποικία, 200 π.Χ." µε το οποίο ξεκινήσαµε το δικό µας αφιέρωµα στον ποιητή) και οµιλεί
προφανώς για τη β ι α σ ύ ν η και όχι για τη βία τότε διαπράττεις κάτι χειρότερο. Βιάζεις πραγµατικά
ένα πνευµατικό δηµιούργηµα για να στηρίξει τις όποιες πολιτικές σου θέσεις (και στην προκειµένη
συγκυρία, µικροκοµµατικές) και το χρησιµοποιείς για να το στρέψεις εναντίον οποιουδήποτε
κοµµατικού σου ή πολιτικού σου αντιπάλου. Και επιπλέον διαπράττεις και άλλη µία "κωλοτούµπα", α π ι σ τ ί α δηλαδή, πρόσθετη στις πολιτικές σου
αντίστοιχες, στα πιστεύω σου για την ανεξαρτησία της τέχνης και της έκφρασης του κάθε πνευµατικού δηµιουργού. Αλλά αυτή η "απιστία" δεν θα
καταφέρει να σταµατήσει ούτε το θρήνο για την απώλεια των υπεσχηµένων, ούτε και την οργή του κόσµου για την κοροϊδία που συνεχίζεις χωρίς να
ντρέπεσαι.
Ιδού εδώ ένα ποίηµα του µεγάλου Αλεξανδρινού για την απιστία Θεού (του θεού Απόλλωνα) απέναντι στην ηµίθεο (ή και ισόθεο) Θέτιδα, µητέρα
του αθάνατου Αχιλλέα. Αν συγχωρείται εδώ η απιστία, αυτό δεν σηµαίνει ότι µετριάζεται ο θρήνος και η οργή της απατηµένης µητέρας.
Απιστία
Πολλά άρα Οµήρου επαινούντες, αλλά τούτο
ουκ επαινεσόµεθα .... ουδέ Aισχύλου, όταν φη η
Θέτις τον Aπόλλω εν τοις αυτής γάµοις άδοντα
«ενδατείσθαι τας εάς ευπαιδίας,
νόσων τ' απείρους και µακραίωνας βίους.
Ξύµπαντα τ' ειπών θεοφιλείς εµάς τύχας
παιών' επευφήµησεν, ευθυµών εµέ.
Καγώ το Φοίβου θείον αψευδές στόµα
ήλπιζον είναι, µαντική βρύον τέχνη:
Ο δ', αυτός υµνών, ............................
...................... αυτός εστιν ο κτανών
τον παίδα τον εµόν».
Πλάτων, Πολιτείας Β΄
Μετάφραση του πλατωνικού
προλόγου:
Επαινώντας µεν πολλά του
Οµήρου, τούτο δεν θα του
επαινέσουµε [...] ούτε του
Αισχύλου, όταν η Θέτις λέει πως ο
Απόλλων, τραγουδώντας στους
γάµους της προείπε "πως το παιδί
µου θα είναι καλότυχο, άγευστο
από αρρώστιες και µε πολύχρονη
ζωή. Και αφού τελείωσε
προλέγοντας τις θεοφιλείς µας
τύχες, ύψωσε τον παιάνα του
καλοκουρδίζοντάς µε. Και εγώ
έµεινα µε την ελπίδα πως το θεϊκό
στόµα του Φοίβου, ξέχειλο από
την τέχνη της µαντείας, δεν έλεγε
ψέµατα. Μα αυτός που είπε
εκείνον τον ύµνο [...] αυτός ο ίδιος
είναι που σκότωσε το παιδί µου"
Σαν πάντρευαν την Θέτιδα µε τον Πηλέα
σηκώθηκε ο Aπόλλων στο λαµπρό τραπέζι
του γάµου, και µακάρισε τους νεονύµφους
για τον βλαστό που θάβγαινε απ' την ένωσί των.
Είπε· Ποτέ αυτόν αρρώστια δεν θαγγίξει
και θάχει µακρυνή ζωή.— Aυτά σαν είπε,
η Θέτις χάρηκε πολύ, γιατί τα λόγια
του Aπόλλωνος που γνώριζε από προφητείες
την φάνηκαν εγγύησις για το παιδί της.
Κι όταν µεγάλωνεν ο Aχιλλεύς, και ήταν
της Θεσσαλίας έπαινος η εµορφιά του,
η Θέτις του θεού τα λόγια ενθυµούνταν.
Aλλά µια µέρα ήλθαν γέροι µε ειδήσεις,
κ' είπαν τον σκοτωµό του Aχιλλέως στην Τροία.
Κ' η Θέτις ξέσχιζε τα πορφυρά της ρούχα,
κ' έβγαζεν από πάνω της και ξεπετούσε
στο χώµα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια.
Και µες στον οδυρµό της τα παληά θυµήθη·
και ρώτησε τι έκαµνε ο σοφός Aπόλλων,
πού γύριζεν ο ποιητής που στα τραπέζια
έξοχα οµιλεί, πού γύριζε ο προφήτης
όταν τον υιό της σκότωναν στα πρώτα νειάτα.
Κ' οι γέροι την απήντησαν πως ο Aπόλλων
αυτός ο ίδιος εκατέβηκε στην Τροία,
και µε τους Τρώας σκότωσε τον Aχιλλέα.
Πρόγραµµα
Νοεµβρίου 2013
Πέµπτη 31/10 και Παρασκευή 1/11: Έκθεση "Feeling Good",
ειδών και προϊόντων για την ποιότητα της ζωής µας:
Βιολογικό κρασί, κοσµήµατα, αξεσουάρ, καλλιτεχνικές κατασκευές, γλυκά, µαρµελάδες,
λικέρ, σαπούνια, δεκάλεπτες συνεδρίες ρεφλεξολογίας, και πολλά άλλα "όµορφα"
πράγµατα. Όλα χειροποίητα, µε την προσωπική σφραγίδα και το µεράκι των
δηµιουργών τους. Ώρες λειτουργίας: από τις 18.00 µέχρι τις 22.00
Είσοδος ελεύθερη
Σάββατο 2/11: Αγάπης Λόγια, αφιέρωµα στην ελληνική οπερέτα,
µε την Μαριέττα ∆ελώτη, τον Κωνσταντίνο Τζέµο και το Θάνο Μαργέτη.
Η συναυλία είναι αφιερωµένη στην ελληνική οπερέτα, στο ελληνικό τραγούδι µέχρι τη
δεκαετία του ΄50 και σε επιτυχίες συνθετών όπως ο Κ. Γιαννίδης, ο Σουγιούλ, ο
Σπάρτακος κ.α. Eίσοδος: 10 ευρώ - έναρξη: 21.00
Σάββατο 9/11:
Ο Τάκης Κωσταντακόπουλος παρουσιάζει µια επιλογή από παλιά, καλά, έντεχνα
ερωτικά, ελληνικά τραγούδια των:
Μ. Θεοδωράκη, Μ. Χατζιδάκι, Γ. Ζαµπέτα, Γ. Σπανού, Μ. Πλέσσα, κ.ά.
Είσοδος: 10 ευρώ - έναρξη: 21.00
Σάββατο 30/11:
Τρίο για φωνές και πιάνο µε τον Νίκο Ρογκάκο, τη Ματίνα Μιχαηλίδου και τον Παντελή
Λεγάκη µε το γενικό τίτλο: "Η Πρώτη µας Νύχτα» Είσοδος: 10 ευρώ - έναρξη: 21.00
ΟΜΑ∆ΕΣ
Στούντιο υποκριτικής µε τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Νίκο Ιορδανίδη,
κάθε Τετάρτη στις 6.30µµ
Οµάδα Θεάτρου µε εφήβους µε την θεατρική συγγραφέα και ηθοποιό Χρύσα
Σπηλιώτη, κάθε Παρασκευή στις 8µµ
Οµάδα Θεάτρου για παιδιά σχολικής ηλικίας µε τη Χρύσα Σπηλιώτη, κάθε
Παρασκευή στις 6.30µµ
http://idiomelo.blogspot.gr/
Τηλ.2106817042
Ελευθερίου Βενιζέλου 17 και Βασ. Κωνσταντίνου
(2η παράλληλος πίσω από τον κιν/φο "∆ιάνα") Μαρούσι.
επιµέλεια Μ.Γ.
«ηγετικό στέλεχος της
"Συνωµοσίας των Πυρήνων του Νερού" »
σελ. 7
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΝΩΣΕΩΝ ΓΟΝΕΩΝ
Αγ.Παρασκευής, Αµαρουσίου, Βριλησσίων, Μεταµόεφωσης, Ν.Ιωνίας, Πεύκης-Λυκόβρυσης, Πεντέλης-Μελισσίων, Παπάγου-Χολαργού, Φιλοθέης-Ψυχικού,
Χαλανδρίου, Β’ ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής, Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Αµαρουσίου, Σύλλογος Εκπαιδευτικών «Ο Περικλής».
σελ. 8
συνέχεια ανακοίνωσης της ΈΝΩΣΗΣ ΓΟΝΕΩΝ από σελίδα 8
σελ. 9
ελεύθερο
βήµα
Είναι η έλλειψη παιδείας, φίλοι µου!
Πολλές φορές προβληµατίζοµαι για τη σιγή της κοινωνίας µας µπροστά στον ορυµαγδό των αλλεπάλληλων, επί τα χείρω αλλαγών, στις
συνθήκες της ζωής µας. Είµαστε άραγε τόσο στωικοί; Μήπως έχουµε, όπως λένε µερικοί, ακόµα πολύ “λίπος” να κάψουµε; Είµαστε απελπισµένοι
και παραιτηµένοι; Είµαστε το σιγανό ποτάµι που φουσκώνει σιγά-σιγά µέχρι να ξεσπάσει και να παρασύρει στο διάβα του τα πάντα, όπως
ευελπιστούν κάποιοι “ροµαντικοί”; ∆εν βλέπουµε κάποια εναλλακτική προοπτική που θα µας δώσει ελπίδα και θα γίνει το κίνητρό µας, όπως
υποστηρίζουν άλλοι;
Ίσως να είµαστε όλα αυτά και άλλα τόσα, νοµίζω όµως ότι κυρίως είµαστε, στην πλειοψηφία µας, άνθρωποι χωρίς παιδεία, µε πολύ ελαφρύ ηθικό έρµα,
συνηθισµένοι να πορευόµαστε στη ζωή µε πυξίδα τον εαυτουλισµό και την ευκολία µας, όντα αγελαία, αλλά όχι κοινωνικά.
Θα φέρω παρακάτω κάποια καθηµερινά παραδείγµατα από σκηνές των οποίων έτυχε να γίνω µάρτυρας, τα οποία νοµίζω ότι µιλούν από µόνα τους.
Περιστατικό 1ο:
Βρίσκοµαι στο Σισµανόγλειο και περιµένω στην ουρά για να πληρώσω το εισιτήριό µου για τα εξωτερικά ιατρεία. Έξω από την κυρία είσοδο καµιά
δεκαριά εργαζόµενοι του νοσοκοµείου, ως επί το πλείστον νοσηλευτές και τραυµατιοφορείς, κάνουν διάλειµµα για τσιγάρο.
Μια ηλικιωµένη κυρία προσπαθεί να κατευθύνει το αναπηρικό καροτσάκι µε τον παράλυτο άντρα της, πάνω στη ράµπα, για να µπει µέσα στο
νοσοκοµείο. ∆εν τα καταφέρνει. Προσπαθεί ξανά και ξανά. Κανένας από τους εργαζόµενους, που βρίσκονται σε απόσταση 2-3 µέτρων δεν σπεύδει να
βοηθήσει την κυρία, που δείχνει απελπισµένη.
Όντως, βρίσκονται σε διάλειµµα.
Όντως, τις ηµέρες εκείνες κάποιοι συνάδελφοί τους πήραν φύλλα πορείας για άλλα νοσοκοµεία, λόγω των “αναπτυξιακών” κυβερνητικών
παρεµβάσεων στην Υγεία.
Νοµίζετε ότι κάτι από αυτά µπορεί να δικαιολογήσει την έλλειψη ευαισθησίας προς τον ανήµπορο συνάνθρωπο, οποιουδήποτε ανθρώπου και πολύ
περισσότερο κάποιων από αυτούς που στις εκκλήσεις των επαγγελµατικών τους συλλόγων για λαϊκή συµπαράσταση, βάζουν σαν κύριο επιχείρηµα το
µόχθο τους για την προάσπιση της υγείας του λαού;
Περιστατικό 2ο:
Βρίσκοµαι έξω από την αυλόπορτα ∆ηµοτικού σχολείου, στο Μαρούσι, ώρα 12.15'. Είναι η ώρα που σχολάει ο ανιψιός µου, που πηγαίνει
∆ευτέρα ∆ηµοτικού. Το κουδούνι χτυπά. Τα παιδάκια της πρώτης και της δευτέρας ξεχύνονται και συνωστίζονται µπροστά από την αυλόπορτα,
βλέποντας τους γονείς και συγγενείς που περιµένουν να τα παραλάβουν, όταν δυο δασκάλες, βιαστικές, ανοίγουν δρόµο ανάµεσά τους, η µια
ξεκλειδώνει την αυλόπορτα, βγαίνουν πρώτες, και κατευθύνονται προς τα αυτοκίνητά τους.
Άραγε θα ήταν τόσο µεγάλη η επιβάρυνσή τους, αν περίµεναν λίγο να προηγηθούν οι µικροί µαθητές τους ή ακόµα καλύτερα αν φρόντιζαν πρώτα για
την ασφαλή έξοδο των παιδιών και αναχωρούσαν µετά, 10'-15' αργότερα από τη λήξη του έτσι κι αλλιώς προνοµιακού, σε σύγκριση µε τους
περισσότερους εργαζόµενους, ωραρίου τους;
Και όµως, και τέτοιοι δάσκαλοι, δυστυχώς, θα βρίσκονται ανάµεσα σ' εκείνους που θα επικαλούνται την αφοσίωση στο ρόλο τους για τη µόρφωση των
παιδιών µας, ζητώντας την παλλαϊκή συµπαράσταση µας, όταν η µακριά δαγκάνα του µνηµονίου, τους περιλάβει κι εκείνους στα πλαίσια µιας επόµενης
“κινητικότητας”.
Περιστατικό 3ο:
Σε µια βόλτα µου στο Μαρούσι, περνώ από κάποια γειτονιά µε φροντισµένους κήπους και πράσινους φράχτες. Πάνω στο πεζοδρόµιο, σε
απόσταση ενός µέτρου από τους φράχτες, ο ∆ήµος Αµαρουσίου έχει τοποθετήσει ζαρντινιέρες µε θάµνους, τους οποίους, ως φαίνεται, µετά τη
φωτογράφηση, έχει εγκαταλείψει στην τύχη τους, µε αποτέλεσµα να είναι κατάξεροι, θύµατα του καλοκαιρινού ήλιου και της ξηρασίας, µια µεγάλη
αντίθεση µε τις διπλανές τους ζωηρές πρασινάδες!
Σίγουρα φταίει ο ∆ήµος και η λογική µε την οποία διαχειρίζεται το δηµοτικό περιβάλλον, όµως και οι συντοπίτες µας, που σε απόσταση ενός µέτρου
ποτίζουν ότι βρίσκεται µέσα από την αυλόπορτα τους, σε τι φοβερό κόπο θα έµπαιναν και πόσο πολύ θα επιβαρύνονταν, αν άπλωναν το λάστιχό τους
ένα µέτρο πιο πέρα για να ποτίσουν και τις δηµοτικές ζαρντινιέρες;
Είναι λοιπόν λάτρεις του ωραίου, µόνο εντός των συγκεκριµένων ορίων της ιδιοκτησίας τους και ότι συµβαίνει έξω από το κατώφλι τους, δεν τους αφορά
και δεν τους συγκινεί;
Περιστατικό 4ο:
Οδηγώ στην οδό Χαλανδρίου, µε κατεύθυνση την Κηφισίας. Είναι µεσηµέρι κι η κίνηση αρκετή. Στο φανάρι, ένας παππούς µε δυο σακούλες από
το σούπερ µάρκετ, προσπαθεί να περάσει απέναντι καθυστερηµένα και το πράσινο ανάβει για τα οχήµατα. Η οδηγός του πρώτου αυτοκινήτου τον
περιµένει και δεν ξεκινά. Από πίσω της οι επόµενοι δυο οδηγοί κορνάρουν ανυπόµονα κι ο ένας βγάζει το κεφάλι έξω από το παράθυρο και της φωνάζει:
Πράσινο µωρή! στραβή είσαι; Κότα, ε κότα!
∆εν ξέρω πόσο βιαστικός, απρόσεκτος κι εκνευρισµένος έτυχε να είναι εκείνη την ώρα, νοµίζω όµως ότι αν στη διάβαση περνούσε αργά – αργά ο
ηλικιωµένος πατέρας του, δεν θα είχε την ίδια αντίδραση.
Περιστατικό 5ο:
Σε ειδικά περιφραγµένο για το γεγονός, µεγάλο τµήµα του προαυλίου χώρου του ποδηλατοδροµίου, στο Ολυµπιακό στάδιο, έγινε µε επιτυχία ένα
φεστιβάλ νεολαίων ενάντια στο ρατσισµό. Για βδοµάδες και µήνες µετά ο αέρας κι η βροχή παράσερναν όσες χρησιµοποιηµένες χαρτοπετσέτες,
πλαστικά πιατάκια µε υπολείµµατα φαγητών, καλαµάκια από σουβλάκια και κουτάκια µπύρας και αναψυκτικών, δεν είχαν εγκλωβιστεί µέσα από τις
φυλλωσιές δίπλα στις ρίζες των δέντρων. Κι όσο για τα µαρµάρινα πλακάκια και σκαλιά του σταδίου (το πεντελικό µάρµαρο µας µάρανε!), είναι ακόµα
λεκιασµένα από χυµένα λάδια και σάλτσες. Ευτυχώς που µετά από τόσο καιρό, δεν γλιστράνε πια, όπως στην αρχή! Και κάτι ακόµα πιο τρανταχτό: Οι
τρύπες από τους πασσάλους µε τους οποίους στερέωσαν οι διοργανωτές την περίφραξη, τέσσερις για κάθε πάσαλο, έχουν δώσει σχήµα γραβιέρας όχι
µόνο στις µαρµάρινες πλάκες, αλλά και στους ειδικούς διαδρόµους των τυφλών!!
Εδώ, για τα δικά µου µάτια, υπάρχει ένα µεγάλο ανακόλουθο ανάµεσα σ' αυτό που ευαγγελιζόµαστε και σ' αυτό που δυστυχώς, είµαστε!
Περιστατικό 6ο:
Είναι καλοκαίρι και κάποια Κυριακή του Αυγούστου, ανηφορίζω στην πλατεία του µικρού, παραλιακού χωριού που παραθερίζουµε, για να
αγοράσω εφηµερίδα. Πέφτω πάνω σε πέντε-έξι φουσκωτά παλικάρια, µε χακί παντελόνια παραλλαγής και µαύρες µπλούζες, που παρελαύνουν µε
στρατιωτικό βήµα. Περνούν από τα δυο καφενεία του χωριού κι αφήνουν φυλλάδια στα τραπεζάκια µε τους γέροντες, που τα
παίρνουν χαµογελώντας κι ανταλλάσσουν αστειάκια µε τους παλικαράδες. Κατευθύνονται προς το πρατήριο των εφηµερίδων, κατεβάζουν από το
κιόσκι όσες δεν τους αρέσουν και κάνουν παρατήρηση στον εφηµεριδοπώλη, που χαµογελαστός απολογείται: δεν τις πιστεύω κι εγώ βρε παιδιά τις
φυλλάδες, αλλά τι να κάνω; Λόγω επαγγέλµατος, τις βάζω στο µαγαζί!
Είµαστε πολύ σίγουροι για τους συµπολίτες µας, τους ανθρώπους της διπλανής µας πόρτας; Νοµίζουµε ότι για να σβήσουµε το φασισµό αρκούν
ανακοινώσεις, συγκεντρώσεις και πορείες;
Πολλά τέτοια καθηµερινά παραδείγµατα έχουν σίγουρα πέσει στην αντίληψη όλων µας. Ίσως µάλιστα να είναι και τόσο πολλά, που τα
συνηθίσαµε και δεν τους δίνουµε καµιά σηµασία. Και όµως, τα µικρά δείχνουν τα µεγάλα και όλα µαζί σηµαίνουν ένα πράγµα: ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΑΙ∆ΕΙΑΣ!
Αυτή είναι η κύρια αιτία της εκµαύλισης µας και τις συνέπειες τις βιώνουµε καθηµερινά.
Μ.Κ.
σελ. 10
(Α’ µέρος)
Ο δάσκαλος έξω από την τάξη,
ο δάσκαλος µέσα στην τάξη.
γράφει : ο Μανώλης Γιούργος
Στη φωτογραφία ο δάσκαλος Άγγελος Πασσιάς στο δηµοτικό
σχολείοτου Φουρφουρά Αµορίου Κρήτης µε τους µαθητές του.
Ο κ. Πασσιάς διευθύνει µε πρωτοποριακές και "ανοιχτές" στην τοπική
κοινωνία µεθόδους το σχολείο του, που πέρυσι βρέθηκε στο κέντρο του
ενδιαφέροντος του εκπαιδευτικού κόσµου, και όχι µόνο.
Παιδιά της Α' Γυµνασίου δηµόσιου γυµνασίου του γειτονικού δήµου της Πεύκης κάνουν πρόβες για τη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου σκηνές από το θεατρικό έργο του Μπέρτολτ
Μπρεχτ "Τρόµος και Αθλιότητα του Γ' Ράιχ". Η φιλόλογος-θεατρολόγος που τους διδάσκει και τα σκηνοθετεί κάνει την πρωταρχική ερώτηση: "Από πότε µέχρι πότε κράτησε ο Β'
Παγκόσµιος Πόλεµος, παιδιά;" Απάντηση: Σιωπή, βλέµµα απλανές ακινητοποιηµένο, η φιλόλογος δίνει την απάντηση µόνη της "Από το 1939 µέχρι το 1945 και ονοµάστηκε "Β'
Παγκόσµιος Πόλεµος" - "δεύτερος" γιατί ήταν δεύτερος µετά τον "πρώτο" που έγινε κλπ., και "παγκόσµιος" γιατί οι συγκρούσεις µεταξύ των κλπ. έγιναν σε Ευρώπη, Ασία, κλπ..." Έξι
χρόνια στο δηµοτικό σχολείο γιορτάζουν την εθνική επέτειο του '40 και κανένα δεν πληροφορήθηκε, δεν συγκράτησε (...;) ότι ο ελληνοϊταλικός πόλεµος ήταν ένα "επεισόδιο" του Β'
Παγκοσµίου Πολέµου. Οπότε πώς θα µπορούσαν να γνωρίζουν κάτι για την φασιστική Ιταλία και για τη ναζιστική Γερµανία; Η Εθνική Ελλάδος νίκησε την εθνική Ιταλίας στο
ποδόσφαιρο, έχασε όµως από την αντίστοιχη της Γερµανίας. Ή κάτι παρόµοιο θα συνέβη τότε, ίσως στο µπάσκετ ή στο βόλεϊ...
Αρχίζω έτσι και αφήνω σε σας τις επακόλουθες σκέψεις για αυτό το έλλειµµα γνώσης δωδεκάχρονων παιδιών και τη σχέση αυτού του ελλείµµατος µε τη δηµιουργία γενεών
ανιστόρητων νεολλήνων. Από κει και πέρα οι όποιες πολιτικές παρενέργειες στο µέλλον αυτών των γενεών (πολιτικοποίηση, κοινωνική στρατευση) µου φαίνονται αναµενόµενες.
Σταµατώ εδώ την επικαιροποιηµένη µε τις πρόσφατες εξελίξεις (Χρυσή Αυγή και άλλα ρατσιστικά γεγονότα) και προχωράω στην ουσία της αποστολής του δηµόσιου σχολείου και
του δασκάλου.
Από το 2003 δουλεύω ως δάσκαλος στη δηµόσια α'θµια εκπαίδευση. Μέχρι το 2006 αναπληρωτής, το 2006 διορίστηκα µόνιµος στο Κόρθι της Άνδρου. Το 2006 ήταν και η χρονιά
που σηµαδεύτηκε και από ένα σηµαντικό γεγονός στο χώρο της α'θµιας, αλλά και συνολικά της εκπαίδευσης: την απεργία διαρκείας (κράτησε περίπου ενάµιση µήνα) των
δασκάλων, σχεδόν µε την έναρξη εκείνης της σχολικής χρονιάς. Θυµίζω κυβέρνηση Καραµανλή, υπουργός Παιδείας Γιαννάκου. Η απεργία εκείνη έληξε άδοξα, δεν κατάφερε
τίποτα. Στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση των δασκάλων του νησιού, την άνοιξη του 2007 τοποθετήθηκα και είπα µεταξύ άλλων:
"...Εδώ θα τελειώσουν όλα : µε υψηλό βαθµό αγωνιστικότητας στις τελευταίες διαδηλώσεις και µε την υπόσχεση ότι δεν υποστέλλουµε τη σηµαία του αγώνα, ότι σίγουρα θα
ξαναβρεθούµε στους δρόµους κλπ κάτι σαν το ''όπλα παρά πόδας'' άλλων καιρών.
Καµιά όµως υπόσχεση, - κι εδώ ψελλίζω κάποιες σκέψεις- καµιά προτροπή, έστω, για ν' ανοίξει µια κουβέντα για τους όποιους λόγους και αιτίες δεν ευοδώθηκε αυτή η κινητοποίηση.
Ναι, σύµφωνοι, επιτέλους κινητοποιήθηκε ο κλάδος µετά από χρόνια, αλλά ρωτάω ενδεικτικά : ποια είναι η αντίληψη που έχει η ελληνική κοινωνία για τη δουλειά του δασκάλου; ποια είναι
η δ ι κ ή µ α ς αντίληψη για τη δουλειά µ α ς; κάτω απ' αυτό το πρίσµα, ποιο µήνυµα έστειλαν οι κινητοποιήσεις µας στο ελληνικό σπίτι; είπαµε όλα όσα ε µ ε ί ς νιώθαµε, όσα ε µ ε ί ς
θέλαµε, όσα ε µ ε ί ς έπρεπε να πούµε; Τι άλλο θα µπορούσε να γίνει; Ή όλα ήταν προδιαγεγραµµένα µέσα στα όρια της κοινωνικής κατάστασης και του κοινοβουλευτισµού που έχουν,
τα τελευταία χρόνια, χαρακτηριστικά γνωρίσµατα την παθητικότητά µ α ς και τις µοναχικές µ α ς πορείες η πρώτη, τη συνδιαλλαγή των δύο µεγάλων κοµµάτων και την περιθωριοποίηση
των µικρότερων ο δεύτερος ; Είναι µια κουβέντα που, νοµίζω, τη χρωστάµε στους εαυτούς µας πρώτ' απ' όλα και κακώς δεν έχει γίνει ακόµα..."
Αυτή η κουβέντα από ∆ασκάλους και µε δασκάλους ακόµα - µετά από 6-7 χρόνια, ακόµα δεν έχει γίνει. όµως σήµερα, προπαντός σήµερα, στην εποχή της κρίσης, βασικά ερωτήµατα
παραµένουν αναπάντητα :
Α. Πώς θέλουµε το δηµοτικό σχολείο;

Θεσµό παιδείας ή εκπαίδευσης;

Θα συµβάλλει στην ανάπτυξη του ψυχικού κόσµου και του ήθους των παιδιών µας;

Θα βοηθάει στη διαµόρφωση της προσωπικότητάς τους;

Θα κατευθύνει προς την πνευµατική τους καλλιέργεια;

Θα βαθαίνει την κοινωνικοποίησή τους;
Ή
Θα παρέχει γνώσεις, δηλαδή µόνο πληροφορίες; Και θα βοηθάει στην ανακάλυψη µόνο δεξιοτήτων και ταλέντων µόνο προς συγκεκριµένα αντικείµενα και ενδιαφέροντα µε στόχο την
εξειδίκευση στο µέλλον;
Β. Πώς θέλουµε τον δάσκαλο;

παιδαγωγό, συνεργάτη και συνοδοιπόρο ή καθοδηγητή;

εµπνευστή δηµιουργίας και έκφρασης ή αδιαµφισβήτητη αυθεντία;

αλληλέγγυο και ενεργό συνάνθρωπο και συµπολίτη ή δηµόσιο υπάλληλο, τυπικό διεκπεραιωτή εκπαιδευτικών καθηκόντων;
Γ. Οι γονείς και η κοινωνία πώς και τι ονειρεύονται για τα παιδιά τους;

Αυτόνοµες προσωπικότητες ή πετυχηµένους επαγγελµατίες;

Ελεύθερους πολίτες ή υποταγµένους στην ανάγκη, στη µόδα και στο συµφέρον;

Συνειδητούς συνεργάτες ή κυνηγούς του ατοµικού τους συµφέροντος;

Πατριώτες ή εθνικιστές;

Ανήσυχα µυαλά ή καθηλωµένους θρησκόληπτους;
Τον αυτόνοµο λόγο των δασκάλων αναζητούσα, και ακόµα αναζητώ, διατυπώνοντας αυτές τις ερωτήσεις. Κι αν η κοινωνία για ιστορικούς λόγους δεν κάνει, ως όφειλε, αυτές τις ερωτήσεις,
οι δάσκαλοι ως πνευµατικοί της οδηγητές οφείλουν να τις κάνουν για λογαριασµό της, σήµερα περισσότερο από ποτέ.
Την ίδια αγωνία είχα και για το άλλο µεγάλο γεγονός της σχολικής ζωής εκεινης της περιόδου (2006-07), για τα καινούργια βιβλία που επέβαλαν οι δύο κυβερνήσεις που διαδέχθηκαν η µία
την άλλη (τις κυβερνήσεις Σηµίτη - Καραµανλή, εννοώ). Είτε βάλετε, είτε δε βάλετε εισαγωγικά στο επέβαλαν το ίδιο κάνει, εξ άλλου νοµότυπα γίνονται οι "δουλειές" στη χώρα µας. Σε κείνα
λοιπόν τα βιβλία φυσικά και ξεχώριζε µε το θόρυβο που δηµιουργήθηκε εξαιτίας του, το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ' δηµοτικού γραµµένο από την κ. Ρεπούση, καθηγήτρια του ΑΠΘ και
βουλευτή σήµερα της ∆ΗΜΑΡ.
Είπα γι' αυτά τότε στην προναφερόµενη συνέλευση των δασκάλων:
"...Καταλαβαίνετε, ότι ζητούµενο για µένα δεν είναι µ ό ν ο η κατάληξη σε κάποια θέση απέναντι σε όλ' αυτά, αλλά π ρ ώ τ α και κ ύ ρ ι α η συγκρότηση ενός λόγου στέρεα δοµηµένου και
επιχειρηµατολογηµένου, και µε αυτές ακριβώς τις ιδιότητές του, αυτόνοµου, αντικορφοµιστικού και σαφώς ιδεολογικού. Αντίθετα µέχρι τις τελευταίες µέρες, θεωρώ ότι η σιωπή µας ήταν
και είναι εκκωφαντική ! Ενώ η φλυαρία τόσων και τόσων, σε τελευταία ανάλυση, αναρµόδιων κυριάρχησε, καθώς τους προσφέρθηκε απλόχερα από τα ΜΜΕ και χρόνος και δηµόσιο βήµα
, εµείς που διδάσκουµε το επίµαχο βιβλίο στερηθήκαµε και στερήσαµε από τον εαυτό µας την έκφραση της γνώµης µας, εύχοµαι όχι από καιροσκοπισµό και για ''το φόβο των Ιουδαίων''.
Αδράνειες της κοινωνικής και της πολιτικής µας ζωής επέτρεψαν σε κόµµατα, σε φανατικούς ''µαϊντανούς'' των τηλεοπτικών πάνελ να υποκαταστήσουν τη γνώµη µας, να οδηγηθούν σε
''περίεργες'' συµπορεύσεις, να εκφράσουν φανατικές απόψεις, να ζητήσουν λήψη αυταρχικών µέτρων, όπως απόσυρση του βιβλίου, που κατά τη γνώµη µου θα ισοδυναµούσε µε
λογοκρισία εν µέσω δηµοκρατίας. Ασυγχώρητη ωστόσο αδράνεια δική µας και της συνδικαλιστικής µας ηγεσίας ,θα µου επιτρέψετε να θεωρήσω ότι δεν καταδικάστηκε το κάψιµο του
επίµαχου βιβλίου από τα φασιστοειδή της '' Χρυσής Αυγής'' στις 25-3 στη πλατεία Συντάγµατος.
Θα το πω όσο πιο απλά µπορώ: όταν τόσα χρόνια πριν, φουρνιές µαθητών έχουν υποστεί ανιστόρητο πατριδοκαπηλικό κήρυγµα ώστε να µπερδεύουν το Μανώλη Γλέζο µε τον Απόστολο
Γκλέτσο, τον Καραϊσκάκη µε το Ζαγοράκη και τον ελληνο-ιταλικό πόλεµο µε το 1821, αναρωτιέµαι πόσο µπορούν να δικαιολογηθούν σ ή µ ε ρ α τόσες και τόσο σφοδρές αντιδράσεις και
τόση σιωπή, τ ό τ ε . Αξίζει να την ψάξουµε αυτή τη διαφορά. Από την άλλη, πώς µπορούµε να διεκδικούµε την έκφραση της προσωπικής µας γνώµης-αδιαµφισβήτητο δικαίωµά µας- χωρίς
από τη µια να' χουµε διαβάσει το βιβλίο (εκτός αν παίζουµε την ιστορία στα δάκτυλα), ενώ από την άλλη, καταφεύγουµε στα έτοιµα υποδείγµατα ''πανηγυρικών'' που βρίσκουµε σε
''λυσάρια'' όταν καλούµαστε να την εκφράσουµε στις εθνικές γιορτές;
∆εν θέλω να πιστέψω ότι είναι τίποτε άλλο εκτός από πνευµατική οκνηρία, γιατί δεν θα ήταν ιδιαίτερα τιµητικό, ούτε για νέους ανθρώπους που είµαστε οι περισσότεροι, ούτε για το
λειτούργηµα που κληθήκαµε να ασκήσουµε.
Με όλα τα παραπάνω έ ν α θέλω να τονίσω : τα παιδιά µας, και κατ' επέκταση η κοινωνία µας, τ ο π ρ ό σ ω π ό µ α ς έχουν ανάγκη. Ζωντανό, αυτόνοµο, ελεύθερο, ερευνητικό, ρηξικέλευθο
και γιατί όχι; επαναστατικό! Έχουν ανάγκη ένα δάσκαλο που δηµιουργεί στο σχολείο ξ ε χ ω ρ ι σ τ ή ζ ω ν τ α ν ή π ρ α γ µ α τ ι κ ό τ η τ α, που δεν προορίζει τον εαυτό του άκριτο εκτελεστή
εγκυκλίων του υπουργείου, ούτε οικονοµικό συντελεστή και λογιστή µιας ανάπτυξης που ο άνθρωπος είναι στο περιθώριο. Ένα δάσκαλο που δεν διεκπεραιώνει κοµµατικές γραµµές που
αποφασίστηκαν σε κοµµατικά γραφεία πριν από εµάς για εµάς, που δεν µιλάει την ''ξύλινη'' γλώσσα τους, ούτε υπηρετεί φανατισµούς εκκλησιαστικών κύκλων που χωρίζουν τους πολίτες
σε ''πατριώτες'' και – άκουσον, άκουσον !- σε ''γενίτσαρους'' και ''προδότες''. Ένα δάσκαλο που πάλλεται, που δηµιουργεί, σύµφωνα µε το σολωµικό στίχο ''µε λογισµό και µ' όνειρο'',
άλλους κόσµους στη θέση αυτού του µίζερου που µας περιβάλλει, που σ υ γ κ ι ν ε ί επειδή σ υ γ κ ι ν ε ί τ α ι σαν τον καλό ηθοποιό που µας συνεπαίρνει στο θέατρο και του αφηνόµαστε µε
εµπιστοσύνη να µας ταξιδέψει..."
Στο επόµενο τεύχος το β' µέρος : ο δάσκαλος µέσα στην τάξη.
σελ. 11
ΟΧΙ
Τα
του Αργύρη Χιόνη
πρόκειται για οµιλία του στις 28.10.2011 στο θέατρο "ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ" στο Ξυλόκαστρο
σε τιµητική εκδήλωση για τους επιτυχόντες µαθητές στις πανελλήνιες εξετάσεις για τα ΑΕΙ
Στην αρχή λίγοι έδωσαν σηµασία στον οµιλητή, ο οποίος σύντοµα κέρδισε το
ακροατήριό του επανακαθορίζοντας καταλυτικά τα νοήµατα της 28ης Οκτωβρίου.
Ο Αργύρης Χιόνης (1943-2011) ήταν ένας σηµαντικός ποιητής
που ζούσε αποτραβηγµένος στην ορεινή Κορινθία
Γράφει ο Ανδρέας Ζάρρος
Στις 28 Οκτωβρίου 2011 βραβεύτηκαν οι επιτυχόντες µαθητές του δήµου Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης στην τριτοβάθµια εκπαίδευση. Ο Αργύρης Χιόνης ήταν ο
κεντρικός οµιλητής της εκδήλωσης και σε όλα τα παιδιά έδωσαν ένα βιβλίο του. Ανέβηκα λοιπόν στο Θροφαρί για να τον πάρω, και µετά την απαραίτητη στάση
στο Intro Art Cafe, φτάσαµε στο θέατρο Άγγελος Σικελιανός. Καθίσαµε και περιµέναµε να τον καλέσουν στο βήµα.
Κάποια στιγµή βγάζει τα χαρτιά που είχε γράψει κι ενώ τους ρίχνει µια τελευταία µατιά µε ρωτάει: «Το κωλογλείψιµο είναι κακιά λέξη;». «Όχι», απαντάω αµέσως
και χαµογελάω πονηρά. «Α, εντάξει» είπε και µετά από λίγο ανέβηκε στο βήµα.
Στην αρχή -τα παιδιά κυρίως- δεν µπορώ να πω ότι πρόσεχαν τον οµιλητή. Λίγο µετά, όλο το θέατρο είχε βουβαθεί και άκουγε ευλαβικά. ∆εν ήταν ένας
συνηθισµένος λόγος. Πώς θα µπορούσε άλλωστε να είναι; Ίσως αυτοί που δεν τον ήξεραν να περίµεναν ν' ακούσουν τετριµµένες νουθεσίες ενός «σοφού»
µεγάλου προς τους νέους. Όµως, ήταν διαφορετικά. Ευτυχώς µου έκοψε και πάτησα την ηχογράφηση στο κινητό, τη µαγνητοφώνησα κι έτσι την έχουµε σχεδόν
όλη. Πέρα από την εισαγωγή (όπου ευχαριστούσε για την πρόσκληση) και µια δυο λέξεις που δεν ακούγονται, όλη η άλλη είναι αυτούσια:
«…µου ζήτησαν να κάνω µια οµιλία. Όταν το άκουσα αυτό οµολογώ ότι ζορίστηκα κάπως. 1ον: γιατί δε φηµίζοµαι για τις ρητορικές µου ικανότητες και 2ον: γιατί τι
θα µπορούσε κανείς να πει, σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, στα νέα παιδιά που ξεκινούν ανώτερες κι ανώτατες σπουδές, χωρίς να έχουν τη βεβαιότητα ότι οι
γνώσεις που θα αποκτήσουν θα αξιοποιηθούν από την κοινωνία. Τι να πεις σ' αυτούς τους νέους ανθρώπους που ξεκινούν την ακαδηµαϊκή σταδιοδροµία τους
όταν συνέχεια ακούν από τους εντός εισαγωγικών «σοφούς» µεγαλύτερούς τους ότι το βαρέλι της κρίσης δεν έχει πάτο κι ότι δεν υπάρχει φως στο τέρµα του
τούνελ;
Εγώ ωστόσο που ούτε σοφός είµαι ούτε φύσει αισιόδοξος, άλλωστε είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι ποιητές και συγγραφείς είναι από λίγο έως πολύ
καταθλιπτικοί, κατέληξα κατόπιν ωρίµου σκέψεως στο συµπέρασµα ότι υπάρχει φως. Όχι όµως στο βάθος οποιουδήποτε τούνελ, αλλά µέσα µας, στο βάθος του
εαυτού µας. Και είναι αυτό το φως που πρέπει να αναζητούµε, ενθυµούµενοι πάντα ότι κάθε φορά που οι Έλληνες µεγαλούργησαν και ξεπέρασαν τις όποιες
αντιξοότητες ήταν επειδή έσκυψαν µέσα τους και αναζήτησαν αυτό το εσωτερικό φως.
Έχοντας λοιπόν τα µάτια σας στραµµένα πάντα προς αυτό το φως, αφοσιωθείτε στις σπουδές σας χωρίς να σκέφτεστε το υλικό από αυτές όφελος, γιατί η παιδεία
δεν έχει ως στόχο τη δηµιουργία πλούτου, αλλά τη διαµόρφωση χαρακτήρα, ήθους και πνεύµατος. Όταν αυτό επιτευχθεί τα άλλα, δηλαδή η σταδιοδροµία και οι
συνακόλουθες υλικές απολαβές, θα έρθουν από µόνες τους ως φυσική συνέπεια. Η δική µου γενιά, που σαφώς είναι πολύ παλιότερη απ' τη δική σας και
παλιότερη ακόµα κι απ' αυτή των γονιών σας, έζησε τα παιδικά της χρόνια την εποχή που ακολούθησε τον πόλεµο και τον εµφύλιο, µέσα στην ανέχεια και την
εξαθλίωση και τα εφηβικά και ανδρικά µέσα στους κοινωνικούς αγώνες και τις διώξεις της πολιτείας. Και όµως, αυτή η γενιά διέπρεψε στα γράµµατα και τις τέχνες.
Πρωτοστάτησε στην ανατροπή της χούντας και ανέδειξε σηµαντικές προσωπικότητες που ακόµα σηµαδεύουν την κοινωνία µας. Ανέδειξε βέβαια και πλήθος
καιροσκόπων, ωφελιµιστών, χαρτογιακάδων, πολιτικάντηδων και golden boys. Αυτούς δηλαδή που έχασαν την επαφή µε το εσωτερικό τους φως, υποταγµένοι
στις προσωπικές φιλοδοξίες τους, στο προσωπικό τους συµφέρον και τα συµφέροντα ξένων σκοτεινών δυνάµεων και µας οδήγησαν σ' αυτό το χάλι και σ' αυτή
την ντροπή που ζούµε σήµερα. Γι' αυτό το χάλι όµως ευθυνόµαστε κι εµείς οι ίδιοι που εµπιστευτήκαµε τη µοίρα µας στ' ανάξια χέρια τους, µε αποτέλεσµα να
κινδυνεύουµε τώρα κι εµείς να χάσουµε το εσωτερικό µας φως.
Αγαπητοί µου φίλοι, σήµερα γιορτάζουµε το µεγάλο ΟΧΙ που είπε ο ελληνικός λαός στον ντόπιο και ξένο φασισµό. Έχουν από τότε περάσει 71 χρόνια, κι ενώ
είχαµε πιστέψει ότι το τέρας είχε σκοτωθεί µια για πάντα, το βλέπουµε τώρα να αναγεννιέται µε νέα µορφή και νέο όνοµα. Το εντός εισαγωγικών «ιδανικό» όνοµα
της παγκοσµιοποίησης, πίσω από το οποίο κρύβεται µια δράκα µεγαλοτραπεζιτών και κερδοσκόπων που στόχο έχουν την καθυπόταξη όλων των λαών του
πλανήτη στην άµετρη λαιµαργία τους για πλούτο και εξουσία.
Φίλοι µου, έχω την αίσθηση ότι ζούµε ήδη έναν τρίτο ακήρυχτο παγκόσµιο πόλεµο, µια νέα κατοχή. Ήδη στον ανεπτυγµένο κόσµο µας στρατιές ανέργων
…σκαλίζουν τα σκουπίδια αναζητώντας αποφάγια και αποφόρια για να κατευνάσουν την πείνα τους και να καλύψουν τη γύµνια τους. Όσο για τον υποανάπτυκτο
κόσµο, τον τρίτο κόσµο, δεν έχουµε παρά να κοιτάξουµε την Αφρική που έχει καταντήσει ένα τεράστιο νεκροταφείο. Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να ξαναστραφούµε
προς το ξεχασµένο µέσα µας φως και να αντιτάξουµε σε αυτή τη νέα βαρβαρότητα µια σειρά από νέα ΟΧΙ, κάποια από τα οποία θα απευθύνονται και σε µας τους
ίδιους, δηλαδή στο χαλασµένο, στο διαβρωµένο από το σύστηµα κοµµάτι του εαυτού µας;
Ενδεικτικά µόνο παραθέτω εδώ έναν κατάλογο µε ΟΧΙ άµεσης εφαρµογής, τον οποίο είµαι σίγουρος ότι µπορείτε να συµπληρώσετε µόνοι σας µε πολύ
περισσότερα, γιατί δεν είναι δυνατόν να µην έχετε συνειδητοποιήσει ότι «πήραµε τη ζωή µας λάθος και πρέπει ν' αλλάξουµε ζωή», όπως θα έλεγε κι ο Σεφέρης:
ΟΧΙ λοιπόν στην υπερκατανάλωση αγαθών και τις επίκτητες ανάγκες που µας δηµιούργησαν οι έµποροι των εθνών.
ΟΧΙ στις πιστωτικές κάρτες και τις τοκογλυφίες των τραπεζών.
ΟΧΙ στα δάνεια που δεν µπορούµε να ξεπληρώσουµε.
ΟΧΙ στον παλαιοκοµµατισµό και τους κοµµατάρχες.
ΟΧΙ στη δαγκωτή ψήφο.
ΟΧΙ στο µέσο και στο κωλογλείψιµο. ΝΑΙ στην αξιοκρατία.
ΟΧΙ στον κοµµατικό οπαδισµό, γιατί διόλου δεν διαφέρει από τον χουλιγκανισµό των γηπέδων.
ΟΧΙ στην προσωπολατρία και οικογενειολατρία.
ΟΧΙ στην ψευδαίσθηση ότι ψηφίζοντας κάθε τέσσερα χρόνια τους εκλεκτούς ηγέτες µας εκτελούµε το δηµοκρατικό καθήκον µας, και από 'κεί και πέρα δεν έχουµε
άλλο ρόλο από το να τους χειροκροτούµε ή να τους βρίζουµε ανάλογα µε το αν υπηρετούν ή όχι τα προσωπικά µας συµφέροντα.
ΟΧΙ στα κοµµατικοποιηµένα και ενίοτε κρατικοδίαιτα συνδικάτα που λειτουργούν συντεχνιακά, φροντίζοντας µόνο για τα µέλη τους και γράφοντας στα παλιά τους
τα παπούτσια την υπόλοιπη κοινωνία.
ΟΧΙ στην παιδεία που δηµιουργεί εξειδικευµένα ανδρείκελα, αναίσθητους τεχνοκράτες, αυταρχικούς χαρτογιακάδες, γελοίους γιάπηδες και αρπακτικά golden boys.
ΝΑΙ στην παιδεία που παράγει την απαραίτητη εξειδίκευση, διευρύνει γενικότερα το πνεύµα και δίνει νόηµα ουσιαστικό στη ζωή.
ΟΧΙ στην πατριδοκαπηλία και τον στείρο εθνικισµό.
ΟΧΙ στο ρατσισµό και την ξενοφοβία.
ΟΧΙ στην καταστροφή του περιβάλλοντος. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουµε ότι ο κόσµος αυτός δεν πλάστηκε για µας, και µας ανήκει όσο ανήκει και στο πιο
ελάχιστο µυρµήγκι. ∆εν είναι παιχνίδι που µας χάρισε ο µπαµπάς µας και µπορούµε να το σπάσουµε για να δούµε τι έχει µέσα.
ΟΧΙ στην εκδροµική ή τουριστική φυσιολατρία. ΝΑΙ στην απόλυτη ταύτισή µας µε τη φύση.
ΟΧΙ στην τεµπελιά. ΝΑΙ στην εργασία, ακόµα και σ' αυτήν που δεν έχει σχέση µε τις σπουδές που κάνουµε. Σε εποχές σαν αυτή που διανύουµε και που τίθεται
ζήτηµα επιβίωσης καµιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Καµιά δουλειά δεν είναι µόνο για τους περιφρονητέους µετανάστες.
ΟΧΙ στην τηλεόραση, όπου στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων µαθαίνουµε ποια glamorous ανύπαρκτη παντρεύτηκε µε τον αντίστοιχό της glamorous ανύπαρκτο. ΝΑΙ
στον πολιτισµό. ΝΑΙ στη µουσική. ΝΑΙ στο θέατρο. ΝΑΙ στον κινηµατογράφο. ΝΑΙ και πάλι ΝΑΙ στο βιβλίο.
ΟΧΙ στον αθέµιτο ανταγωνισµό, στο διαγκωνισµό και στον ψευτοπαλλικαρισµό, στην τζάµπα µαγκιά, στο «ξέρεις ποιος είµαι εγώ µωρέ;». ΝΑΙ στο συναγωνισµό,
στην ευγενή άµιλλα, τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη…».
∆ύο µήνες µετά ο Αργύρης µάς την «έκανε» ξαφνικά. Τα Χριστούγεννα του 2011, πέθανε από οξύ έµφραγµα. Αλλά τι λέω; Πεθαίνουν ποτέ οι σπορείς;
σελ. 12

Download Report