Τίποτα δεν έχει τελειώσει.
ΕΝΩΣΙΣ
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
Τώρα αρχίζει ξανά
ο αγώνας για την Ένωσιν.
23 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2014 n TEYXOΣ 2 n ΕΤΟΣ 1ο n Γ΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ n ΤΙΜΗ ΕΥΡΩ 2.00
SAYIN YUNANLILAR*,
δεσμεύομαι ότι δεν είμαι
Τούρκος ούτε θα κάνω
σουννέττιν σε όσους
αντιστρατευτούν τα σχέδιά μου.
Παρέλαβα κράτος και θα παραδώσω κράτη, κάτι που δεν κατάφερε
κανένας προκάτοχός μου!
Mε το εσσιέκκιπί!
ΓΑΜΩ ΤΗ
ΡΑΤΣΑ
ΣΑΣ
* Κάτι ανάλογο με το «Ελληνίδες και Έλληνες» στα τούρκικα.
2 ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ vasosftohopoullos.wordpress.com
Iδιοκτησία
ΩΣIH ΠIΣΩ ΛTΔ
T.K. 6969
NOMOΣ ΛEYKΩΣIAΣ - EΛΛAΣ
THΛEOMOIOTYΠON: 22346154
yialousa@cytanet.com.cy
Διευθυντής - Eκδότης
Bάσος Φτωχόπουλλος
Aρχισυντάκτης
Eλενίτσα Ευτυχίου
Προσωρινή συντακτική επιτροπή
Ιόλη Μιχαηλίδου,
Αλέκος Μιχαηλίδης,
Χρίστος Πέτρου
Σελιδοποίηση
Σοφία Γεωργίου
Διορθώσεις
Ιόλη Μιχαηλίδου
Νεολαία
Αυτομόλησε
Μασκόττα
Αλέξανδρος, άλλως Πατάτας
Συνεργάτες τεύχους
Νίκος Ταμάσιος, Πυξ-Λαξ,
Χριστόδουλος Ε., Χ.Α.Α., Έφη Δούση,
Γ.Κ., Κούλλης Χ., Μ. Κοντός, Α.Χ.,
Τίτος Χριστοδούλου, Μ. Σταυρή, Ι.
Μιχαηλίδου, Α. Μιχαηλίδης,
Κουλαφέτη Ιλιάνα, Νικολέττα
Παναγιώτου, Χάρη Σπανού, Σκρόφα,
Χρίστος Πέτρου
Συνεργάτες που σπάζουν
τα νεύρα του Β.Φ.
Αυγή Δ., Ελένη Π. και Κούλλης
Χατζηπολυκάρπου
28 Φεβρουαρίου 2014
TO ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ
ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ
Το επόμενο τεύχος θα κυκλοφορήσει κανονικά στις 29 Mαρτίου, μέρα Σάββατο, όπως κάθε μήνα, εκτός εάν οι εξελίξεις μάς αναγκάσουν να βγάλουμε έκτακτες εκδόσεις (ναι, δεν θα παραδωθούμε), για να αντιμετωπίσουμε τις ορδές
των ελληνόφωνων νεότουρκων του Αναστασιάδη και Κυπριανού.
Παρακαλούνται οι συνεργάτες ν’ αποστείλουν τα κείμενά τους μέχρι τις 19
του μηνός και να έχουν τ’ αυτιά τους
ανοιχτά για τυχόν έκτακτες εκδόσεις.
Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αιγαίον,
στη σειρά ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ, η αφήγηση της
Αγγελικής Ματθαίου για
την καταστροφή της Σμύρνης, με πρόλογο του Εύρη
Μπίλη και εισαγωγή του
Α. Χαμάλη. Η αφήγηση της
Αγγελικής Ματθαίου αποτελεί μία ζωντανή μαρτυρία για τα θλιβερά γεγονότα τα οποία σήμερα κάποιοι υποβιβάζουν σε «συνωστισμούς».
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Το ένθετο βιβλίο σε αυτό το τεύχος είναι
το ΕΝΑΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΑΕΤΟΣ ΣΤΗΝ
ΚΥΠΡΟ ΤΟΥ ’74 του Κυριάκου Ολυμπίου. Ο Ολυμπίου ξετυλίγει τη δράση του λοχαγού Μπικάκη
στο καμίνι της Κύπρου
με αξιώσεις μυθιστοριογράφου. Ένα σπουδαίο
βιβλίο που φωτίζει τους
μεγάλους αγώνες που
δόθηκαν εναντίον των
Τούρκων, έστω και αν
στο τέλος προδόθηκαν. Μην το χάσετε!
Μόνο με 7 ευρώ μαζί με την εφημερίδα.
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ
ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΜΗΝΟΣ
Το επόμενο βιβλίο που θα σας προσφέρουμε μαζί με την εφημερίδα είναι το Πορεία προς την καταστροφή, του Αχιλλέως Αιμιλιανίδη. Μόνο 10 ευρώ μαζί με
την εφημερίδα.
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ, ΠΡΟΣΟΧΗ!
Θα ήθελα να παρακαλέσω νέους και παλιούς συνεργάτες να μη γράφουν κείμενα
πέραν των 650 λέξεων, για να μπορούμε
να δημοσιεύουμε περισσότερα κείμενα,
ειδικά τώρα που η εφημερίδα έγινε 16σέλιδη. Δεν θα δημοσιεύονται κείμενα που
ξεπερνούν τις 650 λέξεις για να μπορέσουμε να βγάλουμε μιαν άκρη. Η εξαίρεση σε αυτό το τεύχος είναι μια παλιά
αμαρτία που άρχισε ΠΡΙΝ η εφημερίδα
γίνει 16σέλιδη. Θα δημοσιευτεί όλο το κείμενο, πραγματικά εξαιρετικό, του κύριου
Καραμίχου σε αυτό και στο επόμενο τεύχος, όμως μετά, δυστυχώς, θα πέσει πέλεκυς στα μακρινάρια.
ΤΟΜΟΣ ΕΝΩΣΙΣ 2013
Κυκλοφορεί, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, ο τόμος της ΕΝΩΣΙΣ με τα 12
τεύχη του 2013 στην τιμή των 35 ευρώ.
Παραγγείλετε τώρα για να προλάβετε.
Υπάρχουν μόνο 10 τόμοι.
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
Ναι, το ΡΑΔΙΟ ΟΝΗΣΙΛΟΣ είναι πια μια
πραγματικότητα. Θα μας βρείτε στη διεύθυνση www.onisilos.eu. Προς το παρόν
θα εκπέμπουμε μόνο
μουσική. Σύντομα θα
έχουμε αρκετές εκπλήξεις. Ας κρατήσουν οι χοροί…!
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ
Σας ενημερώνουμε επίσης ότι πρόκειται
να κυκλοφορήσει η ανθολογία του μεγάλου μας ποιητή Κώστα Μόντη στη σειρά
Κείμενα-Κειμήλια. Το βιβλίο θα προσφέρεται δωρεάν στους νέους μας κι ελπίζουμε να βοηθήσουμε ώστε να μην ξεχαστεί το τεράστιο έργο του ποιητή μας.
Παρακαλούνται οι αναγνώστες μας να
περάσουν από το βιβλιοπωλείο ΓIA ΛOYΣA, για να παραλάβουν δωρεάν το
νέο μας βιβλίο στη σειρά KEIMENAΚΕΙΜΗΛΙΑ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις AIΓAION.
ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙ
OI NEKΡΟΙ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΕΠΟΥΣ 1955-59
Το βιβλιαράκι αυτό με τις ασπρόμαυρες
φωτογραφίες των αγωνιστών της ΕΟΚΑ
που έπεσαν για την Ελευθερία μας, για να
λυμαίνονται τώρα την εξουσία τα διάφορα σκουλήκια, κυκλοφορεί ΔΩΡΕΑΝ, εδώ
και πολύ καιρό, από τις εκδόσεις ΑΙΓΑΙΟΝ.
Ελάτε να το πάρετε, να το σύρετε στα μούτρα όλων αυτών των «αγωνιστών» και μη
του Συναγερμού που τώρα υπερασπίζονται την τουρκοποίηση της νήσου.
Oικονομικοί Σύμβουλοι
Έχουν χρεωκοπήσει
Μυστικοί χορηγοί
Λαϊκή Τράπεζα και καμιά δεκαριά
άλλοι οι οποίοι είναι μυστικοί και δεν
μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα
ονόματά τους.
Nομικοί Σύμβουλοι
Μας έχουν παρατήσει όλοι.
ΜΑΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ
ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ*
ΣΣΙΥΛΛΑ
ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Δικαστές στην πούγκαν μας
Δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα
ονόματά τους για να μην τους
κάψουμε.
Χαμάλης που φτύννει γαίμαν
Β.Φ.
Συνεργάτης που παίρνει τηλέφωνο
στις πιο ακατάλληλες ώρες
Ν.Κ.
Άτομα που θα θέλαμε να
γιαουρτώσουμε
Μιχάλης Πιερής, Xρήστος
Στυλιανίδης, Νίκος Ρολάνδης και
Μίχος Παπαπέτρου
ΛΙΖΑ ΜΠΑΤΕΝΧΑΪΜ
Άτομα που θα θέλαμε να μελώσουμε
για να κάτσουν πάνω τους οι μούγιες
τζιαι οι σφήκουες
Νίκος Τορναρίτης, Μ. Μαυρίδης,
Χάρης Γεωργιάδης
GO BACK DOG PUBLICATIONS:
ΗΕCΤOROS 39A, LEFKOSIA,
KYPROS. TEL.: 99696969. All rights
reserved. Nothing appearing in Union
(and may your blood become avladjin)
newspaper may be reprinted,
reproduced by sex or transmitted
through viri, either holy or in sin, by
any electronic or mechanical means
without prior written permission from
the dog.
Warning to lawyers: Writs for libels,
slander or wrongdoings will not be
accepted from anyone.
BEWARE OF THE DOG
Σαββάκης Παλαιολόγος ο Tρίτος,
επίσημος σκύλος της Ένωσις.
Προσοχή, δαγκώνει!
Ξευτίλας και καραγκιόζης ο Πρόεδρος
του ΕΥΡΩΚΟ. Τώρα έχει ξεπέσει κι άλλο στα πλοκάμια του ΔΗΣΥ. Ξευτιλισμένος, θα διεκδικήσει τη θέση του Ευρωβουλευτή μαζί με τον Συναγερμό και
το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και η τραγωδία έγκειται στο ότι έχει ακόμη άτομα στο ΕΥΡΩΚΟ που τον εμπιστεύονται. Δρασίτες, ακούτε!
* Ζητώ συγγνώμη για τη χρήση του όρου
«καραγκιόζης» ως έννοιας κακής και υποτιμητικής. Ο αγαπητός μας Καραγκιόζης
δεν μας έφταιξε σε τίποτε, αντιθέτως τον
αγαπάμε, αλλά έλα που ο όρος έφτασε να
σημαίνει και αλλά πράγματα.
Η κυρία Λίζα Μπάτενχαϊμ, ως γνωστόν, είναι πράκτορας της ΣΙΑ ειδική στη διαχείριση κρίσεων σε εμπόλεμες και προβληματικές περιοχές.
Τώρα στην Κύπρο κάνει παρέα με
αριστερούς αντιιμπεριαλιστές και ρεμάλια της δεξιάς. Να σας ζήσει, ρε
παιδιά. Πουλημένοι! Ξέχασα, η κυρία αυτή είναι το ίδιο πρόσωπο που
είπε «FUCK THE EUROPEAN
UNION». Συμφωνούμε με αυτήν τη
δήλωση, αν και η καταγωγή μας δεν
μας επιτρέπει να πούμε «FUCK
LISA», διότι είναι πρώτον κυρία, δεύτερον δεν είμεθα σαβουρογάμηδες
και τρίτον και ίσως πιο σημαντικό
δεν γαμάμε για εκδίκηση αλλά για
χαρά και ικανοποίηση και τεκνοποίηση. Ευτυχώς που η κτηνοβασία έχει
εκλείψει από τον τόπο μας.
Ο κατεξοχήν εθνικάφρονας και
εκτοξευτής πατριωτικών κορωνών
που ανήκει στο κατεξοχήν άντρο
του ψευδοπατριωτισμού και της
άκρατης εκμετάλλευσης των εθνικών συμβόλων και αγώνων, έχει
το θράσος να απειλεί άλλες πολιτικές δυνάμεις να μην αρχίσουν
τις πατριωτικές κορώνες, διότι ο
λαός δεν θα τις ανεχτεί. Εδώ φτάσαμε… Τα σιεσμένα σκουλήκια
του Συναγερμού να μας κάνουν
μαθήματα εγκράτειας της κάτω
τρύπας μας. Μαλάκα. Σαν δεν
ντρέπεσαι.
ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ Η ΕΦ. ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ
vasosftohopoullos.wordpress.com
«Χρόνια σκλαβκιές ατέλειωτες,
τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον
τους, εμείς τζειαμαί, ελιές τζιαι
τερατσιές πάνω στον ρότσον
τους».
28 Φεβρουαρίου 2014
3
Αποκάλυψη τώρα
Αποκαλύπτει ο B.Φ.
Είμαστεν τζιείνοι που ’μαστεν...
Ας αρχίσουμε με αυτά που σας γράφω εδώ και χρόνια. Οι προδοσίες στην
Κύπρο δεν μπορούν να περάσουν, αν
δεν τις περάσει η εθνικαφροσύνη των
δεξιών ηγετικών κύκλων. Η αριστερά
στην Κύπρο προετοιμάζει το έδαφος
και η δεξιά υλοποιεί. Η Ζυρίχη πέρασε ως ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ από τον Μακάριο και μάλιστα ως στάδιο προς την
Ένωση. Η κυπροποίηση και η απόπειρα αφελληνισμού συντελέστηκε από το
’60 μέχρι το 1974 από τη δεξιά κυβέρνηση του Μακαρίου και το πραξικόπημα έγινε με τις ευχές και τη σύμπραξη της Χούντας. Τα σχέδια επίλυσης του Κυπριακού όλων των ειδών
πέρασαν με ηγέτες τους δεξιούς πολιτικούς μας ηγέτες. Ο Χριστόφιας, παρ’
ότι προσπάθησε με όλες του τις δυνάμεις να μας ξεκάνει, δεν τα κατάφερε,
γι’ αυτό και τα ηνία τα πήρε ο ομόσταυλός του ο Νίκος Αναστασιάδης, ο
οποίος μέσα σε δέκα μήνες διακυβέρνησης κατάφερε όχι μόνο να μας κουρέψει και να μας πτωχεύσει, αλλά και
να μας τρομοκρατήσει με το περιβόητο κοινό ανακοινωθέν του. Τώρα σύσσωμη η εθνικαφροσύνη, από το φασισταριό του πραξικοπήματος μέχρι τα
τζάκια της Λευκωσίας και από τους
μασόνους μέχρι τους πλέον ηλιοεθνικιστές, άρχισε να υπερασπίζεται τα
νέα σχέδια τουρκοποίησης της Κύπρου,
χρησιμοποιώντας μάλιστα όλη την αριστερή φρασεολογία που η αριστερά
κατά καιρούς εκστόμιζε εναντίον τους.
Το ΔΗΣΑΚΕΛ είναι μία πραγματικότητα, είναι το αγγλικό πρακτορείο
στην Κύπρο. Είναι τα δύο άλογα του
ομόσταβλου Φόρειν Όφις. Το ΑΚΕΛ
προετοιμάζει το έδαφος και μετά αναλαμβάνει δράση ο ΔΗΣΥ. Τώρα η λύση
σερβίρεται ως ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ, ως
ΕΘΝΙΚΗ αναγκαιότητα. Τρίζουν τα κόκαλα των νεκρών αγωνιστών, διότι τα
κόκαλα των επιζώντων, στην πλειοψηφία τους, σαπίζουν στην ασυδοσία του
νεοταξικού αισχρού Δημοκρατικού Συναγερμού. Τώρα μαζί ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ
θα βρουν τρόπους να μας αποτελειώσουν. Να θυμάστε την ατάκα του Χριστόφια για τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας που θα πρέπει να μιλήσουν για
τις αγγλικές βάσεις και προφανώς θυμάστε που μόλις πριν λίγες μέρες ήρθε
ο Αναστασιάδης και επικύρωσε την κυριαρχία των αγγλικών βάσεων, όλης της
επικράτειάς τους πλην των περιβόητων
198 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Και να
φανταστείτε, οι κρετίνοι νεοκύπριοι του
Συναγερμού πανηγύριζαν κιόλας πως
απελευθερώσαμε τα 198 τ.χλμ. Όλα αυ-
τά στα γρήγορα, για να προλάβει το
κοινό ανακοινωθέν.
Ας περάσουμε στα μη αυτονόητα. Η
λύση του Αναστασιάδη ΔΕΝ θα περάσει.
Οι Κύπριοι είναι πολλά πράγματα. Είναι καλοπερασάκηδες, αθεόφοβοι, ελεεινοί έμποροι (πουλούν και τη μάνα
τους), σκατάες, έκφυλοι, φοβητσιάρηδες, καιροσκόποι, δουλοπρεπείς, ευνουχισμένοι και πολλά άλλα τέτοια. Ό,τι
και να είναι, όσο αλλοτριωμένοι και αν
είναι, έχουν όμως και μια έμφυτη αρετή, το ένστικτο της επιβίωσης και, όταν
λέμε επιβίωσης, εννοούμε της ελληνικής
επιβίωσης, γιατί ΔΕΝ θα θελήσουν να
ΤΟΥΡΚΕΨΟΥΝ. Προτιμούν να παραμείνουν μαλάκες παρά να τουρκέψουν.
Ως μαλάκες, γνωρίζουν πως μπορεί ο
Θεός κάτι να κάνει και να γιάνουν. Το
γνωρίζουν ενδόμυχα και αυτό. Πως είναι ο Θεός που μας σσιέπει που τ’ άψη,
διότι ο Θεός δεν είναι καμηλάρης. Ο Θεός δεν ξεχνά πως εμείς είμαστε οι πρώτοι που ασπαστήκαμε την πίστη του Υιού του. Τώρα ξεπληρώνει και αυτός τις
υποχρεώσεις του. Φυσικά πρέπει να κινήσουμε κι εμείς τας χείρας μας και
προφανώς θα τις κινήσουμε όταν έρθει
η στιγμή, όταν το μαχαίρι θα είναι στον
λαιμό. Έως τότε, πρέπει να αποφύγουμε τον εμφύλιο σπαραγμό. Ήδη οι Συναγερμικοί και οι λοιποί συνιστωντιστές
ετοιμάζουν και ακονίζουν τα μαχαίρια.
Θα βγουν και στους δρόμους και θα
διαδηλώνουν για μια Κύπρο τουρκοποιημένη και τα κανάλια της Ευρώπης
και της Ελλάδας θα μιλούν για κυπριακή άνοιξη. Θα προκαλούν με κοινές
εκδηλώσεις και άλλα τεχνάσματα made
in England and USA, θα φτάσουν σε
σημεία σουρεαλιστικά για να αποδείξουν πως όλοι οι Κύπριοι αυτό θέλουν.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
Αυτοί θα είναι οι πατριώτες κι εμείς οι
προδότες. Δείτε καλά και με καθαρό
μάτι τι έγινε στις αραβικές χώρες, στη
Συρία και στην Ουκρανία και θα καταλάβετε καλύτερα. Είμαστε κι εμείς μέρος της σκακιέρας της παγκόσμιας αλητείας. Στις προκλήσεις τους θα απαντήσουμε με την αγάπη μας. Στις διαδηλώσεις τους for a united Cyprus εμείς
θα επιμένουμε να ανεμίζουμε την ελληνική σημαία και να ψάλλουμε τον
εθνικό ύμνο, εμείς θα στεκόμαστε ειρηνικά απέναντί τους, ψάλλοντας τα δικά μας άσματα, τα άσματα της
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Ας μας επιτεθούν. Θα
χρησιμοποιήσουμε την ανάλογη βία για
να τους απομακρύνουμε και, αν δεν
απομακρυνθούν, θα φαν το ξύλο της
χρονιάς τους (μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις).
Ο Θεός να μας φυλάει από τον εμφύλιο σπαραγμό. Ο Θεός να μας φυλάει
και από τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και ειδικά το άνοιγμα της
Αμμοχώστου. Αν ανοίξουν την Αμμόχωστο, προφανώς με το αντάλλαγμα να
ανοίξουν άλλα κεφάλαια για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη και την
αναγνώριση του αεροδρομίου (δες ψευδοκράτους) της Τύμπου, τότε σίγουρα
και σε δημοψήφισμα να πάμε, είτε το
κερδίσουμε είτε το χάσουμε, χαμένοι θα
είμαστε, διότι απλούστατα οι Τούρκοι
θα έχουν κερδίσει το ανεξάρτητό τους
κράτος και ας το λέμε εμείς συνιστών
κράτος ή ψευδοκράτος ή ό,τι άλλο θέλουμε και θα είναι και συνέταιροι στον
νότο και αφέντες όλης της επικράτειας.
Εμείς απλώς θα ψάχνουμε το λάθος και
οι Πρόδρομοι ένα υπουργείο όπου και
να ’ναι, ακόμη και στην κόλαση.
Β.Φ.
OUR ENGLISH SUPPLEMENT
Πρέπει να πείσει η ε/κ πλευρά ότι η επιστροφή των Βαρωσιών είναι μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης εάν το φέρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, δήλωσε ο τ/κ
διαπραγματευτής Κουντρέτ Οζερσάι στην
τουρκική εφημερίδα Χουριέτ.
Όπως είπε, «Πρέπει να πείσουν ότι είναι
ένα ζήτημα που θα αυξήσει την εμπιστοσύνη. Δεν είναι αρκετό μόνο μία πλευρά να
θεωρεί ότι ένα ζήτημα αποτελεί μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Κι εμείς είμαστε
θετικοί σε μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, τα οποία να είναι προς το συμφέρον
και των δύο πλευρών».
grabbed and cordoned off a town where tens
of thousands of people lived and who became
refugees as a result.
This town was never used or inhabited for
40 years. It does not belong to you. You are
trespassers and contemptible usurpers of other people’s properties who wish to return to
their homes. So, according to your ottoman
logic, we have to convince you that returning
stolen goods is to the benefit of both the owner and the thief. Well… Fuck you and your
filthy race.
ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Mr. Ozersay,
I have an argument for you. Your mongrel
brethren invaded a small country in 1974,
killed, raped and pillaged and stole the land
of the Greeks residing in this country. They
ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Dear Mr. Obama,
Why are you interfering with our internal
fucking affairs? You fucking kakektypo of a
nigger, you send us that fucking filthy bitch
that fucks Europeans, madam Buttenheim,
Χ.Σ.
to organize our downfall and then you spring
up like a petinarin to tell us that Famagusta
is a good point to start the negotiations for a
settlement. Re fucking katra, who told you
where Famagusta lies? You don’t know
where your arsehole lies and now you are
pretending to be an expert on the Cyprus
problem? You want to finish off the Greeks
like your fucking predecessors. We are hard
walnuts to crack. You are organizing safaris
to start killing Greeks like you did in Serbia
and Iraq. We are not nomisterakia, re ksimarismenic katra. When we say NO we say
it because we are not afraid of you, even
though you must be phovitsiaric at night.
Famagusta is not yours, neither do we want
it back if it means forgetting the rest of our
lands. I hope that my friends the Black panthers will get rid of a scum like you.
B.Φ.
Κάθε χρόνο, στην επέτειο της θυσίας
του Γρηγόρη Αυξεντίου, θα έπρεπε χίλιοι από εμάς, γονατιστοί, να πηγαίναμε στον Μαχαιρά για να ολοκληρώσουμε το τάμα μας, να ανάψουμε ένα
κεράκι στο μοναστήρι και να ζητήσουμε συγγνώμη που δεν καταφέραμε να
κρατήσουμε αυτόν τον τόπο ελληνικό.
Κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Τώρα, μάλιστα, χιλιάδες ρεβανσιστές του ΝΑΙ του
2004 ακονίζουν τα μαχαίρια για τη μεγάλη σφαγή. Θέλουν να πάρουν το αίμα τους πίσω, ωσάν και το ΟΧΙ του
2004 πήρε το φαΐ από το στόμα των
παιδιών τους. Όλα δείχνουν πως δέκα
χρόνια μετά το ΟΧΙ, ο κόσμος της Κύπρου είναι έτοιμος για το μεγάλο ΝΑΙ.
Είναι έτοιμος να τα δώσει όλα και να
φτιάξει τη διζωνική ομοσπονδία των
ονείρων του. Όλα δείχνουν πως σε λίγους μήνες δεν θα υπάρχει πια Κυπριακό, πως το πρόβλημα θα λυθεί και
όλοι θα ζήσουν μαζί ευτυχισμένοι και
αρμονικά συναδελφωμένοι. Οι ρεβανσιστές ετοιμάζουν από τώρα τα μεγάλα δικοινοτικά και τρικοινοτικά πάρτυ.
Οι τρεις δημοκρατίες, συν οι άλλες
δύο των κυρίαρχων
βάσεων, θα έχουν
πολλά να γιορτάσουν. Μπορεί όντως
και να τα καταφέρουν, μπορεί οι Κύπριοι να μην έχουν
πια άλλες αντιστάσεις, μπορεί και να
αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν και να
ζήσουν ξανά ως Φοίνικες και φραγκολεβαντίνοι. Μπορεί και να αποφάσισαν
να τουρκέψουν και να αλλαξοπιστήσουν. Ό,τι και αν συμβεί, εμείς θα είμαστε πάλι εδώ. Η ζωή και ο αγώνας
μας θα συνεχιστεί. Με το βλέμμα μας
στο βλέμμα του Αυξεντίου, θα κάνουμε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά οι
Έλληνες της Κύπρου, να ζουν και να
πεθαίνουν ως Έλληνες. Σαράντα αστυνομίες και να στήσουν οι ρεβανσιστές, οι
Αυξεντίου πάλι θα ξεφυτρώνουν πάνω
στους ρότσους της κυπριακής γης. Πενήντα ομοσπονδίες και αν σκαρφιστούν,
κάποια αμούστακα παιδιά πάλι με την
ΕΝΩΣΗ στο στόμα και την ελληνική σημαία στο χέρι θα τους χαλούν το παιχνίδι. Τίποτα ΔΕΝ τελειώνει, όποιο και
να είναι το αποτέλεσμα της μεγάλης
προδοσίας. Τίποτα, διότι σσιέπει μας
που τ’ άψη ο Θεός μας και οι άγιοί μας
και οι ποιητές μας και οι νεκροί μας,
τα αμούστακα παλληκάρια μας που δεν
λογάριασαν ολόκληρες αυτοκρατορίες,
που δεν φοβηθήκαν τους εξολοθρευτές
της Μεγάλης Βρετανίας, που δεν λύγισαν μπροστά στον Χάροντα. Τι λέτε;
Τώρα θα φοβηθούν έναν Μακάριο Δρουσιωτη και έναν Χρήστο Στυλιανίδη; Εδώ
θα είμαστε, όσο και αν μας «συνιστώσουν». Τον Αυξεντίου δεν μπορούν να
τον ξαναδολοφονήσουν ούτε μπορούν
να φιμώσουν τα πιτσιρίκια μας. Αυτά
θα μεγαλώνουν στις ατέλειωτες σκλαβκιές με το ΞΥΠΝΑ ΚΑΗΜΕΝΕ ΜΟΥ
ΡΑΓΙΑ στα χείλη και κάτω από τις ελιές
και τις τερατσιές του γέρο-Μόντη θα
ονειρεύονται γλυκούς θανάτους σαν του
Γρηγόρη, σαν του Πετράκη, σαν του
Ευαγόρα, σαν του Κυριάκου, σαν του
Πανίκου, σαν του Μιχαλάκη, σαν του
Μάρκου και ο κατάλογος ατέλειωτος…
Ο δικός τους κατάλογος είναι ανύπαρκτος· δεν έχει αρχίσει ούτε πρόκειται
να αρχίσει. Βλέπετε, κανείς δεν πεθαίνει για τριάντα αργύρια. Τα παίρνουν
για να προδίδουν. Όταν προδώσουν, ο
Αυξεντίου δίνει μαθήματα αξιοπρέπειας αξέχαστης. Αιωνία του η μνήμη τζι
ας γινεί το γαίμαν σας αυλάτζιιν.
4
28 Φεβρουαρίου 2014
2004-2014… ΟΧΙ ΣΕ ΝΕΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ
KAΠOTE ΣTHN AΓPIA ANATOΛH
Επαιτιακήγραφίδα
Κοινά ανακοινωθέντα και διαφωνίες για
ουσιώδη και επί μέρους θέματα. Παρά
τις όποιες επιφυλάξεις, η πρόνοια για
δημοψήφισμα αφήνει μια ορισμένη αισιοδοξία. Ότι αν το σχέδιο λύσης που θα
προκύψει είναι απαράδεκτο, τότε ο λαός, αμεσοδημοκρατικά, μπορεί να το
απορρίψει, ακολουθώντας το παράδειγμα του 2004.
Στην κυπριακή Ιστορία συναντούμε
τέσσερα δημοψηφίσματα, με πιο κοντινό αυτό του 2004. Προηγήθηκε εκείνο
του 1950. Δύο, εν πολλοίς, άγνωστα δημοψηφίσματα διεξήχθησαν τον Μάρτιο
του 1921 και τον Μάρτιο του 1930.
Τον Μάρτιο του 1921, επικρατούσε
φρενήρης ενθουσιασμός λόγω της παρουσίας του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία και εξ αιτίας της επικείμενης
ολοκλήρωσης της Μεγάλης Ιδέας. Οι Κύπριοι, αισθανόμενοι ότι το ζήτημα της
Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα ήταν
ζήτημα χρόνου (είχε προηγηθεί και η
προσφορά του 1915), εόρτασαν με κάθε λαμπρότητα την εκατοστή επέτειο της
ελληνικής επανάστασης. Στο πλαίσιο αυτών των εορτασμών διενεργήθηκε και το
πρώτο δημοψήφισμα στην κυπριακή
Ιστορία. 25 Μαρτίου 1921, σε όλες τις
εκκλησίες του νησιού, μετά την πανηγυρική δοξολογία, διαβάστηκε το ενωτικό
ψήφισμα και επικυρώθηκε από το πλήθος των πιστών διά βοής. Ακολούθως το
υπέγραψαν οι ιερείς, οι δάσκαλοι, οι κοινοτικές και οι σχολικές επιτροπές και
στάλθηκε, σύμφωνα με το κείμενο, προς
την «Κυβέρνησιν της Α. Βρεττανικής Μεγαλειότητος και την Μητρικήν Κυβέρνησιν της Ελλάδος». Η αποικιοκρατία όμως
δεν μπορούσε να ανεχτεί τέτοιες ενέργειες που αμφισβητούσαν την κυριαρχία της «Αυτής Μεγαλειότητος» στο νησί. Μαζί με το πρώτο κυπριακό δημοψήφισμα έχουμε και την πρώτη εξορία
Επιμέλεια και γραφή: X.A.Α.
από την Κύπρο. Δεκαεπτά μέρες μετά
το δημοψήφισμα, στις 11 Απριλίου, εξορίστηκε από τους αποικιοκράτες ο μανιάτης καθηγητής και δημοσιογράφος
Νικόλαος Καταλάνος, με αφορμή τα
επεισόδια στη Λευκωσία κατά τον εορτασμό της εκατονταετηρίδας της ελληνικής επανάστασης.
Η κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου και ο ισχυρός κλονισμός που προκλήθηκε στο πανελλήνιο από την επακολουθήσασα καταστροφή επέφερε ανακατατάξεις. Η εκπλήρωση της Μεγάλης
Ιδέας είχε καταστεί δύσκολη, αλλά οι
Κύπριοι, ξεπερνώντας τον συγκλονισμό,
δεν παραιτήθηκαν του ενωτικού αιτήματος. Ούτε όταν το 1925 η Κύπρος ανακηρύχθηκε Αποικία του Στέμματος, δίνοντας στη βρετανική κατοχή πιο μόνιμο χαρακτήρα. Πλέον είχαν σκληρύνει τη
στάση τους και οι Βρετανοί οι οποίοι,
όταν έρχονταν αντιμέτωποι με το ενωτικό αίτημα, μιλούσαν για «κλειστό ζήτημα» που δεν ήταν «δυνατόν να ανακινηθή». Εννέα χρόνια μετά το πρώτο δημοψήφισμα όμως και παρά τις διαφορετικές συνθήκες, το εγχείρημα επαναλαμβάνεται. Αυτήν τη φορά πιο οργανωμένα. Είχε ιδρυθεί τον Ιανουάριο του 1930
η ΕΟΚ (Εθνική Οργάνωση Κύπρου) υπό
την αιγίδα της Εκκλησίας με σκοπό την
επίτευξη της Ένωσης της Κύπρου με την
Ελλάδα. Από τις πρώτες δραστηριότητες της Οργάνωσης ήταν η διενέργεια του
δεύτερου ενωτικού δημοψηφίσματος με
αφορμή την εκατονταετηρίδα της ίδρυσης του ελληνικού κράτους. Ο τρόπος
ήταν ο ίδιος. Μετά τη δοξολογία στις 25
Μαρτίου 1930, εν μέσω θάλασσας γαλανόλευκων σημαιών, εγκρίθηκε το ενωτικό ψήφισμα και, υπογεγραμμένο από
τους ιερείς, τους δασκάλους, τις κοινοτικές και σχολικές επιτροπές, στάλθηκε σε
Λονδίνο και Αθήνα.
Οι διαφορετικές συνθήκες που επικρατούσαν, σε σύγκριση με το 1921, είναι εμφανείς στη διατύπωση του ψηφίσματος του 1930. Ενώ το 1921 η Κύπρος
χαρακτηριζόταν ως «η μόνη σχεδόν εξ
όλων των ελληνικών χωρών [που] παραμένει δούλη», το 1930 δηλωνόταν ότι
«η εν ελευθερία ολοκλήρωσις του γένους
δεν συνετελέσθη πλήρως […] τμήματα
δε πολύτιμα του έθνους ημών κρατούνται κεχωρισμένα και δούλα, μακράν της
ελευθέρας ελληνικής πατρίδος». Η ένταση όμως της φρασεολογίας όταν γινόταν
αναφορά στο ενωτικό αίτημα ήταν, με
μικρές διακυμάνσεις, κοινή και στις δύο
περιπτώσεις. Το 1921 τονιζόταν ότι η
επιθυμία για Ένωση ήταν «μία, μόνη και
αναλλοίωτος» και «ουδεμία παροχή, ουδεμία υπόσχεσις, ουδεμία εγκόσμιος δύναμις δύναται να διαλλάξη ημάς». Το
1930 οι Κύπριοι διακήρυσσαν «την ασάλευτον, ακλόνητον και ομόφωνον […]
γνώμην» για Ένωση. Άξια προσοχής είναι επίσης η τεκμηρίωση του ενωτικού
αιτήματος που ξεκινά να εμφανίζεται το
1930, γεγονός που αποκαλύπτει την ωρίμανση του κινήματος για Ένωση. Παρουσιάζεται αναφορά σε «διεθνείς αρχές
περί εθνικής ολοκληρώσεως και αυτοδιαθέσεως των λαών», πέρα από την επίκληση του καθιερωμένου εθνικού δικαίου και των θείων νόμων. Η ωρίμανση
του ενωτικού κινήματος φαίνεται και
στον απόηχο του δεύτερου κυπριακού
δημοψηφίσματος. Αυτήν τη φορά επακολούθησαν σοβαρότερα επεισόδια. Δεκαοκτώ μήνες μετά, τον Οκτώβριο του
1931, και σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση που μάστιζε το νησί, οι Κύπριοι πυρπόλησαν το σύμβολο της αποικιοκρατίας, το Κυβερνείο. Έπεσαν τότε
και ο πρώτοι νεκροί της Ένωσης. Παρά
το στυγνό καθεστώς που επιβλήθηκε από
τους Άγγλους και την προσπάθεια δη-
ΧΡΥΣΟΠΡΑΣΙΝΟΣ ΦΙΛΛΟΣ
l Λοιπόν, μια φορά προδότης, πάντα
προδότης!
l Λοιπόν, ξανά! Το πήρα επιτέλους
απόφαση! Το χειρότερο είδος πολιτικού ζώου στην Κύπρο δεν είναι οι
ΑΚΕΛικοί, αλλά οι ναινέκοι του Συναγερμού.
l Σαν λυσσασμένα σκυλιά αμολήθηκαν
και περιφέρονται οι γαλαντόμοι, ζητώντας εκδίκηση για το 2004. Και ο λόγος
τους ξύλινος και ομαδικός, ακριβώς
όπως των ΑΚΕΛικών την εποχή του
Μαρί, όταν έπεφτε σύρμα από το Κόμμα.
l Πόσο εκνευριστικό είναι να λένε, αυτοί που κοκορεύονται κρατώντας ελληνικές σημαίες και έχουν κομματικό
σύνθημα «Την Πατρίδα Ουκ Ελάττω
Παραδώσω», «Τι θέλετε; Να πιάσουμε τα άρματα;» Και να ειρωνεύονται
συνέχεια όσους αρνούνται να τουρκέψουν σαν «υπερπατριώτες». Μια άλλη επωδός είναι το «40 χρόνια τι πετύχαμε;» Μα στα 20 από τα 40 χρόνια ακολουθούσαμε την ενδοτική / φιλοτουρκική πολιτική των Κληρίδη /
ΑΚΕΛ, δεν τους το είπε κανείς;
l Στην κυριολεξία, χειρότεροι από τους
ΑΚΕΛικούς (και όμως γίνεται). Τουλάχιστον οι ΑΚΕΛικοί είναι φανερά
Τούρκοι και το κοκορεύονται κιόλας,
ενώ οι άλλοι νομίζουν ότι είναι Έλληνες.
Οι μεν αρνιά, οι δε κάφροι. Προσωπικά
προτιμώ τα βελάσματα των αρνιών παρά τα γαβγίσματα των κάφρων.
l Δεν φοβάται ο Ανα(ν)στασιάδης να
μείνει μόνος, ακόμα και αν αποχωρήσει
ο Νικόλας Παπαδόπουλος. Τον στηρίζει
αδιάλειπτα και σταθερά το αδερφό του
κόμμα, το AKEL. Ακόμα και η εναλ-
λακτική (sic) επιλογή στις εκλογές, ο
Μαλάς, στάθηκε παρά τω πλευρώ του
Ανανά. Έτσι, να πέφτουν τα προσωπεία!
l Ο αγώνας θα είναι σκληρός, πιο σκληρός από την προηγούμενη φορά για
πολλούς λόγους: Πρώτον δεν κυβερνά ο
Παπαδόπουλος αλλά ο Ανα(ν)στασιάδης, δεύτερον οι ξένες μυστικές υπηρεσίες μάς έχουν μελετήσει καλά από
τότε και τρίτον ακόμα και ο Αρχιεπίσκοπος προσκύνησε Νίκαρο. Κάποιο financial interest θα έχει η υπόθεση…
l Η «Νέα Τάξη» δρα όπως αναμενόταν. Ο σκοτεινός ρόλος των ΜΜΕ φάνηκε ακόμα μια φορά. Λίγοι οι δημοσιογράφοι, πολλοί οι δημοσιοκάφροι.
Για παράδειγμα, η αχώνευτη Μαρία
μεγάλου καναλιού, που τη μια κλαίει
για τον λαουτζίκο και την άλλη γλείφει τα αρχίδια των μεγαλοκεφαλαιοκρατών, στηρίζει φανερά τον κάθε φι-
μιουργίας κυπριακής ταυτότητας ως
αντίβαρο προς τις ενωτικές διεκδικήσεις,
ο δρόμος για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα άνοιγε αργά αλλά σταθερά.
Προβληματισμός 1: Πόσο ειλικρινά τιμούμε σήμερα την επέτειο της 25ης Μαρτίου; Αναβαπτιζόμαστε στο ασυμβίβαστο πνεύμα της Εθνικής Παλιγγενεσίας,
της διεκδίκησης και της εθνικής αξιοπρέπειας; Τολμούμε να βγάλουμε έστω
για μία μέρα τη γαλανόλευκη στο μπαλκόνι; Ή παρακολουθούμε απαθώς τους
«επίσημους ομιλητές», οπαδούς του ψευδεπίγραφου ρεαλισμού, να μεταμορφώνονται μπροστά στο μικρόφωνο σε εθνεγέρτες και, όταν απομακρύνονται από
αυτά, να συστήνουν με σοφό βλέμμα την
υποταγή και την αυτοταπείνωση;
Προβληματισμός 2: Κοινό χαρακτηριστικό και των τριών δημοψηφισμάτων
του 20ού αιώνα (1921, 1930, 1950) ήταν
ότι δεν πραγματοποιήθηκαν για να
απορριφθεί κάποια λύση, αλλά για να
προταθεί μία λύση. Η λύση της Ένωσης
της Κύπρου με την Ελλάδα. Μήπως θα
ήταν καλή ιδέα να ερωτηθεί και πάλι
ο λαός της Κύπρου για την επιθυμητή
λύση;
ΓΥΝΑΙΚΑ
ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
λοξενούμενο ναινέκο. Όσο για το Ίδρυμα το κρατικό… Αυτό πρέπει να μετονομαστεί σε Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Καρεκλά. Θα πρέπει, όμως, να ανησυχεί
ο Καρεκλάς! Έχει άξιο ανταγωνιστή,
τον δημοσιογράφο / πρετεντερικό αρθρογράφο που λέγεται Τσουρούλης.
l Ακόμα και η Ελίτα (αχ!) επιστρατεύτηκε. Και πήγε να πουλήσει τις θολοπαρλαπίπες της στον Λυγερό. Σε λάθος άγιο βρήκε να ανάψει το κερί της.
Της σκίστηκε, όμως, το καλτσόν από
την υπερπροσπάθεια.
l Το είδα στο φατσοβιβλίο και το αντιγράφω: Syllouris Go Home! Up where
you belong. With the Others.
l Και μιας και μιλάμε για τους
«Άλλους», μέγα γεγονός στην Κύπρο
είναι το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας (κοινώς ππουσλικκιού) που διοργανώνεται
τον Μάιο. Εξευρωπαϊζόμαστε γαμώτο,
επιτέλους εξευρωπαϊζόμαστε! Αλλά αν
δεν έχει και τουρκοκύπριες λεσβίες, εγώ
δεν παίζω! Θα κλαίω!
l Ουρλιάζουν το λοιπόν σαν λυσσασμένοι σκύλοι οι ψευτοεθνικόφρονες
του Συναγερμού: «Και τι θέλετε;»
l Λοιπόν, εγώ ΞΕΡΩ τι θέλω: Θέλω να
γίνουμε επαρχία της Τουρκίας, να κάνουν όλοι οι άντρες περιτομή, να φορέσουν όλες οι γυναίκες φερετζέ, να
ψηφίζουμε Έρογλου, να φωνάζουμε κάθε νύχτα εκλογών «Όλη η Κύπρος είναι
μπλε» και να μετονομάσουμε το αεροδρόμιό μας σε «Γλαύκος Κληρίδης /
Ραούφ Ντενκτάς». Επιτέλους να έχουμε ΛΥΣΗ!
l Χρυσοπράσινος βίλλος ριγμένος στο
πέλαγο…
Μάριος Ρέπουσος
ΕΛΙΤΑ ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ: Το νέο
αστέρι του ΡΙΚ δεν είναι απλώς
μία δακρύβρεκτη λάιτ δημοσιογράφος, είναι φορέας του νεοκυπριακού ιδεολογικού πόλου που
ετοιμάζει τον λαό για τη ΝΕΑ ζωή
του ως συνιστώντος κουρκουτά.
Μην εκπλαγείτε εάν τη δείτε σύντομα ως βουλευτίνα σ’ ένα από
τα τρία, όχι κατ’ ανάγκην το μεγαλύτερο, συνιστώντα κρατίδια. Ο
Συναγερμός ετοιμάζει κι αυτός την
Ειρήνη Χαραλαμπίδου του. Η κοπέλα μαζεύει το τουρκολόι των
ελεύθερων περιοχών, τώρα και των
σκλαβωμένων, και εκστασιάζεται
με τον εαυτό της. Ευτυχώς, ο Νίκος Λυγερός την έκανε με τα κρεμμυδάκια και απολαύσαμε κι εμείς
ένα αστέρι να σβήνει μέσα σ’ ένα
δευτερόλεπτο μπροστά σε κάποιον
που δεν ντρέπεται να φτύσει αντί
να γλείψει την εξουσία.
28 Φεβρουαρίου 2014
ΠΡΟΔΡΟΜΕ, ΛΙΓΗ ΝΤΡΟΠΗ ΔΕΝ ΒΛΑΦΤΕΙ!
5
ΠΕΝΗΝΤΑ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΝΙΑΙΟ
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Οι θέσεις αυτές είναι προς συζήτηση. Δεν αποτελούν κανενός είδους ευαγγέλιο ούτε κομίζουν κάποιαν απόλυτη αλήθεια. Δημοσιεύουμε πρώτα τις θέσεις
που αφορούν κυρίως το Κυπριακό, πριν φτάσουμε και στα υπόλοιπα εθνικά
ζητήματα. Οι θέσεις αυτές γράφτηκαν πριν την κρίση και στην Κύπρο και δεν
λαμβάνουν υπόψιν κάποια νέα δεδομένα. Ας είναι. Ας προβληματιστούμε με
αυτές τις θέσεις και ας αρχίσουμε έναν διάλογο για να καταφέρουμε επιτέλους
να οργανωθούμε σε ένα Ενιαίο Ελληνικό Απελευθερωτικό Κίνημα.
(Συνέχεια από το προηγούμενο)
11) Είμαστε εναντίον της διάλυσης της
Εθνικής Φρουράς στην Κύπρο και της μείωσης των δαπανών για τον στρατό στην
Ελλάδα. Αμέσως τώρα πρέπει να ενδυναμωθούν οι στρατοί μας και να υπάρξουν σχέδια για την καλύτερη αξιοποίηση όλου του λαού και όλων των πόρων
στην αμυντική μας ικανότητα. Νοείται ότι
ο στρατός, για να μπορέσει να παίξει έναν
εθνικοαπελευθερωτικό ρόλο, πρέπει να
αλλάξει και δομές και νοοτροπίες, ώστε
και οι νέοι να μη νιώθουν ότι χάνουν τον
χρόνο τους για το τίποτα.
12) Χωρίς ελληνική και αντικατοχική
παιδεία, δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστικός αγώνας. Η παιδεία πρέπει να προσαρμοστεί στα δεδομένα του αγώνα που
πρέπει να διεξάγουμε και όχι όπως τώρα για να ικανοποιήσει την παγκοσμιοποίηση και την πολυπολιτισμικότητα που
θέλει έθνη και λαούς ισοπεδωμένους και
ανίκανους να αντισταθούν στα σχέδια
των ισχυρών της γης.
13) Η πολυπολιτισμικότητα είναι μια
πεμπτοφαλαγγίτικη ιδεολογία που στοχεύει στην αποεθνικοποίηση των λαών
και στην αποδυνάμωση της εθνικής μας
συνείδησης, ώστε τα σχέδια των Τούρκων και των άλλων εχθρών μας να μην
αντιμετωπίζουν τις αντιστάσεις που θα
έπρεπε.
14) Είμαστε εναντίον των αυταρχικών
και φασιστικών ιδεολογιών όπως και κάθε ολοκληρωτικής ιδεολογίας.
15) Είμαστε εναντίον του εθνικισμού
των αποικιοκρατικών και ιμπεριαλιστικών λαών και υπέρ του ΕΘΝΙΣΜΟΥ των
λαών που παλεύουν για την ανεξαρτησία
τους ή και την απελευθέρωσή τους από τα
δεσμά της πολιτιστικής ή οικονομικής κατοχής των μεγάλων δυνάμεων.
16) Είμαστε εναντίον της ποινικοποίησης του πατριωτισμού. Η αγάπη για την
πατρίδα, όπως και η αγάπη για τον πολιτισμό και τα ιδιαίτερα στοιχεία του λαού μας, είναι το πρώτο βήμα για την ενδυνάμωση της θέλησής μας να ζήσουμε
ελεύθεροι και με βάση τις δικές μας προϋποθέσεις.
ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
17) Χωρίς μια ελληνική παιδεία, προσαρμοσμένη στις ανάγκες του αγώνα μας,
ο λαός μας θα είναι λειψός στην αντιμετώπιση της ιδεολογικής τρομοκρατίας που
ασκεί το συγκρότημα εξουσίας. Χωρίς
αυτά τα ιδιαίτερα στοιχεία του λαού και
του πολιτισμού μας, είμαστε ανίκανοι να
αντέξουμε το μπαράζ της υποκουλτούρας με την οποίαν ξένοι και ντόπιοι μάς
βομβαρδίζουν. Η απάντησή μας στις ξένες και ελληνόγλωσσες μουσικές, εκπομπές και εκδηλώσεις πρέπει να είναι άμεση και ελληνικότατη. Δεν φοβόμαστε τους
ξένους πολιτισμούς ούτε κλείνουμε τα
μάτια μας στη μεγάλη ευρωπαϊκή παράδοση, στα γράμματα, στις τέχνες και στη
φιλοσοφία, όμως στον πολιτισμό των ευρωπαίων και των αμερικανών γιγάντων,
ο δικός μας πολιτισμός είναι η μόνη απάντηση.
BΑΘΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΘΑ ΠΕΣΩ
18) Τη γλώσσα μας πρέπει να τη διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού. Η απόπειρα αγγλοποίησης και λατινοποίησης
της γλώσσας μας θα πρέπει να μας οδηγήσει σε αντάρτικο. Χωρίς γλώσσα, δεν
μπορούμε να υπάρξουμε ως Έλληνες. Η
απόπειρα να μετατραπεί η διάλεκτός μας
σε γλώσσα επίσης μας βρίσκει αντίθετους. Την κυπριακή διάλεκτο δεν τη χαρίζουμε σε κανέναν νεοκύπριο και επιμένουμε και στη διδασκαλία των μεγάλων διαλεκτικών κειμένων και στη σωστή χρήση της στην καθημερινότητά μας.
Όμως η ιδεολογικοποίησή της ως όργανο
των εκατόν λέξεων των τηλεοπτικών σειρών και των πολιτικών κλισέ φράσεων
μας βρίσκει πολέμιους.
19) Η απόπειρα αλλαγής των σχολικών
βιβλίων για να συμπίπτουν με τα πολιτικά κριτήρια και τις θέσεις των κυβερνώντων είναι εθνοκτόνα. Δάσκαλοι, καθηγητές, γονείς και παιδιά όπως και
Εκκλησία οφείλουν να κατέβουν στους
δρόμους για να υπερασπιστούμε την ιστορία μας και την παράδοσή μας. Η ομοσπονδοποίηση των σχολικών βιβλίων για
να συνάδει με την ελληνοτουρκική φιλία
πρέπει να σταματήσει τώρα. Πρώτοι οι
μαθητές πρέπει να καταγγέλλουν αυτές
τις απόπειρες και να αρνούνται το μάθημα. Οι πιο μικροί μαθητές πρέπει να
καταγγέλλουν κάθε τέτοια παρέμβαση
στους γονείς τους.
20) Η αφαίρεση του Χριστού και της
Παναγίας από τα σχολεία μέσα στα
πλαίσια της λεγόμενης ανεξιθρησκίας
είναι ύβρις. Η Κύπρος και η Ελλάδα
αποτελούνται κυρίως από ορθόδοξους
εδώ και χιλιετίες και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει επειδή το θέλουν κάποιοι μοντερνιστές απάτριδες προοδευτικοί.
21) Είμαστε εναντίον της παρέμβασης των ξένων πολιτιστικών κέντρων,
όχι διότι προβάλλουν τα έργα των μεγάλων ευρωπαίων διανοουμένων, αλλά
διότι οι εκδηλώσεις τους πια γίνονται
για να γονατίσει η Κύπρος μπροστά
στη λαίλαπα της λύσης που επιδιώκουν
οι ξένοι και ντόπιοι τουρκολάγνοι.
22) Τα κανάλια πρέπει να αναγκαστούν να σεβαστούν τη γλώσσα μας και
τον πολιτισμό μας και να έχουν κυρώσεις σοβαρές εκεί όπου παρανομούν.
23) Τα ερτζιανά δεν πρέπει να είναι μονοπώλιο ούτε του κράτους ούτε
των κομμάτων ούτε των επιχειρηματιών. Οι κοινότητες, οι εκκλησίες, όπως
και πολιτιστικοί σύλλογοι θα πρέπει
να βρουν τρόπους ώστε να μπορούν
να εκπέμπουν έστω και τοπικά για τη
μόρφωση, τη διαπαιδαγώγηση και την
ψυχαγωγία του λαού.
(Συνεχίζεται...)
Β.Φ.
ΦΩΤΟ ΡΕΤΡΟ
Γράφει η Ιόλη Μιχαηλίδου
Έχει ο καιρός γυρίσματα…
Κύριε Προδρόμου, μας έχετε μπερδέψει.
Τι έχει συμβεί από το 2004 και έχετε αλλάξει άρδην την άποψή σας όσον αφορά
στο Κυπριακό; Ποιο τραγικό συμβάν σας
έχει σημαδέψει τόσο πολύ, ώστε να αναιρείτε τον ίδιο σας τον εαυτό; Το 2004 ήσασταν από τους μαχητικότερους πολιτικούς
ενάντια στο σχέδιο Ανάν. Αποχωρήσατε
από τον ΔΗΣΥ εξαιτίας της διαφωνίας
σας και λάβατε ενεργό μέρος στις κινητοποιήσεις κατά του σχεδίου πριν από το
δημοψήφισμα. Τι σας έχει συμβεί μέσα
σε δέκα χρόνια και αυτά που κατηγορούσατε τότε ως καταστροφικά για τον
τόπο μας τώρα έρχεστε να μας τα σερβίρετε καθημερινά από τις τηλεοράσεις ως
τη λύση σε όλα μας τα προβλήματα; Τι
έχει αλλάξει από τότε μέχρι τώρα;
Γιατί εμείς δεν βλέπουμε καμμία διαφορά ανάμεσα στις διακηρύξεις του λεγόμενου «κοινού ανακοινωθέντος» και
στη λογική του σχεδίου Ανάν κι ας φωνάζετε ότι «ρητά γίνεται αναφορά σε μία
και μόνη κυριαρχία, σε μία και μόνη διεθνή προσωπικότητα του κράτους, σε μία
και μόνη ιθαγένεια». Γιατί αυτό που περιγράφεται στο κείμενο αυτό είναι συνομοσπονδία και μάλιστα ακριβώς στις παραμέτρους του σχεδίου Ανάν. Η υποτιθέμενη μία κυριαρχία «θα προέρχεται εξίσου
από Ελληνοκύπριους και από Τουρκοκύπριους», «η ενωμένη κυπριακή ομοσπονδία θα αποτελείται από δύο συνιστώντα
ίσα κράτη», η μία ιθαγένεια κατακερματίζεται, αφού «οι πολίτες της ενωμένης
Κύπρου θα είναι και πολίτες είτε του ελληνοκυπριακού συνιστώντος κράτους είτε
του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους».
Μήπως έχετε τόση εμπιστοσύνη στον
πρόεδρο Αναστασιάδη ότι δεν θα δεχθεί
καταστροφικές –όπως εσείς λέγατε– πρόνοιες, όπως αυτές εκφράστηκαν μέσα από
το σχέδιο Ανάν; Μα τότε, το 2004, δεν
ήταν ο ίδιος Αναστασιάδης που σας έριχνε τασάκια, όταν διαφωνήσατε με την
κομματική απόφαση υπέρ του σχεδίου,
της οποίας ο ίδιος Αναστασιάδης ήταν φανατικός υπέρμαχος; Δεν είναι άλλος άνθρωπος, ο ίδιος είναι. Εσείς ποιος είστε
τελικά; Στο τέλος θα σταθείτε, άραγε, στο
ύψος των περιστάσεων και, με σεβασμό
προς το παρελθόν σας, θα πάρετε τη σωστή απόφαση; Ή θα κρατήσετε αυτήν τη
στάση μέχρι το τέλος, θυσία στον κομματικό πατριωτισμό;
Κύριε Συλλούρη, εσείς; Ποιον κομματικό πατριωτισμό υπηρετείτε; Τι θα κάνετε; Θα συνεχίσετε με δηλώσεις του τύπου
«παρ’ όλες τις διαφωνίες μας, ξεκινούμε
από αυτά που συμφωνούμε»; Ο Χρήστος
Κληρίδης, άραγε, πού να ’ναι; Θα τον δούμε κι αυτόν στις πολιτικές εκπομπές δίπλα
στον Παπαπέτρου, τον Στυλιανίδη και τον
Μαρκίδη να μας πουλά φούμαρα όπως ο
Πρόδρομος; Ή όπως ο Αρχιεπίσκοπος που
επίσης αναίρεσε όλα όσα είχε κατά τη
διακυβέρνηση Χριστόφια διακηρύξει ενάντια στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, επειδή συνομίλησε με διεθνολόγους
και συνταγματολόγους και πείστηκε, όπως
είπε, ότι «Δεν είμαστε πλέον μόνοι μας,
κάτι θα θυσιάσουμε κι εμείς και κάτι θα
θυσιάσουν και οι Τούρκοι»;
Τελικά, πράγματι, όπως είπε και ο ηγέτης μας, «το επόμενο διάστημα θα μετρηθεί το ανάστημα του πατριωτισμού
όλων μας».
Από την κηδεία του Πανίκου Δημητρίου. Ευχαριστούμε τον συναγωνιστή
Παύλο Τουμάζο, από τη μακρινή Αυστραλία, που πρόσφατα μας υπενθύμισε αυτήν τη λαμπρή σελίδα της ιστορίας της αντίστασης του λαού μας.
6
Σηκωθείτε πάνω. Μεν είσαστεν ηττοπαθείς τζιαι μοιρολάτρες. Εν να το παλέψουμεν
όπως πάντα.
vasosftohopoullos.wordpress.com
28 Φεβρουαρίου 2014
EK TΩN ANTIΘETΩN H APMONIA
Γράφει ο A.X.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ
Μια προσέγγιση
B΄
Τo πρώτο χρέος μιας δημοκρατικής πολιτείας είναι η παιδεία. Τούτο σημαίνει τη
συστηματική καλλιέργεια όλων των ψυχικών, ηθικών και πνευματικών δυνάμεων
οι οποίες συνιστούν την προσωπικότητα του ανθρώπου. Η μέριμνα για την πνευματική καλλιέργεια του λαού έχει πρωταρχικό καταστατικό χαρακτήρα.
Μια δημοκρατική πολιτεία πρέπει να εργάζεται συνεχώς ώστε να γίνει συνείδηση στον λαό η πνευματική του ανάπτυξη η οποία τον υψώνει πάνω από την πεζότητα της ζωής και τον καθιστά ικανό να κατανοήσει τι είναι ή τι πρέπει να είναι ο άνθρωπος για να δικαιώνει τη ζωή του.
Το χρέος μιας δημοκρατικής πολιτείας είναι με πνευματικά και ηθικά μέσα να
μεγαλώσει όσο γίνεται το συναίσθημα της αυτοσυνειδησίας του λαού, αυτό το
οποίο είναι συνάμα συναίσθημα αυτοπειθαρχίας και αυταναγκασμού προς δημιουργία έργων που εξασφαλίζουν την ιστορική και πνευματική διάρκεια, δηλαδή
την ιστορική αθανασία του λαού.
Ι. Ν. ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ,
Δημοκρατία και πνευματική καλλιέργεια
Τον έλεγχο αυτού του άγνωστου, σε
μας, ανθρώπου, σε terra incognita1, προδιαγράφουν εν γένει οι εν ενεργεία εισαγόμενοι «δημοκρατικοί» θεσμοί, οι
οποίοι, φιλτραρισμένοι μέσα από αρκετή δόση υπερβολής περί προοδευτικότητας, πυροδοτούν ένα κλίμα ομαδικής μειονεξίας, αφού ο καθένας μας αισθάνεται ότι δεν είναι σε θέση να συμπεριφερθεί σαν «πολιτισμένος».
Εκφράσεις του τύπου «πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία», «πρέπει να γίνουμε πιο το ένα… πιο το άλλο…», «δεν
είναι για μας αυτά…» αποτελούν εκ-
φάνσεις της διακίνησης των συμπλεγμάτων, προκαλούν απογοήτευση και
εκτοπίζουν κάθε θέληση για δράση, ατομική και ομαδική, παρασύροντάς μας
σε μια ασύστολη και άκριτη υποταγή
στον μιμητισμό. Κράτος-κακέκτυπο της
«δυτικής» (westliche) δημοκρατίας, η
οποία, κατά τον Eduard Meyer, «αντιφάσκει προς τις αρχές της», όχι μόνον
έχει αποτύχει να καταστήσει τoν πολίτη υγιές κύτταρό του, αλλά, μέσα από
τα αλλεπάλληλα σφάλματα των πνευματικών ταγών του, απέτυχε να δώσει
στον άνθρωπο την πληρότητα που απαι-
τείται, ώστε να συμμετάσχει ενεργά
στην αυτοπραγμάτωσή του.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον οι πολιτικές δομές παρουσιάζονται
τόσο εξόφθαλμα αποστασιοποιημένες
από την ηθική και τη νόησή μας, σε έναν
χώρο όπου τα πολιτικά κόμματα μοιάζουν να μην έχουν επαφή με την πραγματικότητα, αδυνατώντας να δώσουν
λύσεις στα στοιχειώδη προβλήματα του
κράτους και της κοινωνίας.
Απέναντι σ’ αυτήν την πολιτική τάξη,
ένα κοινωνικό σώμα, στην πλειοψηφία
του, μέχρι σήμερα, ανίκανο να αντιληφθεί πόσο θανάσιμα διαβρωμένο πρέπει
να είναι ένα σύστημα το οποίο δεν μπορεί να εξασφαλίσει στοιχειωδώς την ανθρώπινη ύπαρξη, λόγω της ανήκεστης
λειτουργικής του μειονεξίας· ένα κοινωνικό σώμα παρουσιαζόμενο σαν ένα
παθητικό α-ιστορικό υλικό, πάνω στο
οποίο ασκείται βάναυσα η κυρίαρχη θέληση των φορέων της εξουσίας, χωρίς
να μπορεί να αντιδράσει.
Το συμπέρασμα είναι αφοπλιστικό:
σπανίως η σύγχρονη έννοια του κράτους συμβαδίζει με το «le beau spectacle
d’une veritable liberte»2. Ο ρόλος του
πολίτη, στη διαμόρφωση της ιστορικής
του μοίρας και ελευθερίας, παρουσιάζεται ισχνός, περιορισμένος «σε μια
φευγαλέα στιγμή, όσο διαρκεί η εκλογική διαδικασία», αναφέρει ο Ρουσσώ.
Δεν αποτελεί καθόλου παραδοξότητα
το ότι ο σημερινός πολίτης πιστεύει πως
το απλό γεγονός της ατομικής, μυστικής
και καθολικής ψήφου, δηλαδή μια καθ’
όλα αφηρημένη έννοια, είναι ικανό να
τον κατοχυρώσει απέναντι στην εξουσία ή ακόμα να του παράσχει τη δυνατότητα ελέγχου της.
Όλα αυτά, σε σχέση με την αδυναμία
ελέγχου της αυθαιρεσίας, την αδυναμία
ελέγχου της δημοκρατικής λειτουργίας
των κομμάτων, αλλά και, εν κατακλείδι, την αδυναμία δραστικού ελέγχου της
εξουσίας, προκαλούν μια αλυσιδωτή
διάσπαση της συνοχής του κράτους και
εν γένει του αξιολογικού συστήματος
και του ευρύτερου κοινωνικού ιστού.
Αποτέλεσμα, ένα μεγάλο μέρος του
πληθυσμού να αδυνατεί να ενταχθεί στα
οργανωμένα σχήματα της υπάρχουσας
κοινωνικής ζωής, ενώ, σχεδόν αυτοματικά, μετά το τραγικό συμβάν της 11ης
Ιουλίου, διαφάνηκε μια ριζική αμφισβήτηση της καθεστηκυίας τάξης, η
οποία, με φόντο την υπογραφή του
Μνημονίου, άρχισε, δειλά, να παίρνει
τη μορφή απαξίωσης, κάτω από το βάρος των προβλημάτων που δεν μπόρεσε να λύσει.
Το αποτέλεσμα αυτό δεν φαίνεται να
αποτελεί αντανακλαστική αντίδραση σ’
ένα μπαράζ ανικανότητας και δυσλειτουργίας των θεσμών, αλλά, συνδυασμένο με την παρατεταμένη οικονομική
κρίση, παρουσιάζεται ως ο λόγος μιας
ολοκληρωτικής αμφισβήτησης του υφιστάμενου τρόπου λειτουργίας του κράτους.
Μέσα από αυτό το αναδυόμενο κοινωνικό στρώμα, διαγράφεται η τάση
(και, γιατί όχι, η δυνατότητα) δημιουργίας των προϋποθέσεων μιας νέας διάρθρωσης, η οποία να προκύπτει μέσα
από την ανανοηματοδότηση των παραδοσιακών αξιών, την επιλογή από τα
πράγματα του παρελθόντος, των στοιχείων εκείνων που παραμένουν ζωντανά και μπορούν να αποτελέσουν παρούσα οντότητα και που, σύμφωνα με
τον Θεοτοκά, «θα πρέπει να ανακαλυφθούν πάλι από την αρχή και να κατακτηθούν ξανά μέσα σ’ έναν καινούργιο
κόσμο».
Μακριά από προσκολλήσεις και εμμονές σε έτοιμα σχήματα, ο ενεργός
πλέον πολίτης, που θεωρεί ότι η πραγμάτωση της θέσμισης εξαρτάται άμεσα
από τον ίδιο και τους άλλους και όχι
από τη δράση των εκπροσώπων του, θα
ταυτιστεί απόλυτα με τις αστείρευτες
παρακαταθήκες πνευματικότητας που
έχει συσσωρεύσει η ελληνική χριστιανική σοφία, σε «μια μάχη που πρέπει
να δοθεί στο πεδίο των ιδεών και που
πρέπει οπωσδήποτε να κερδηθεί για το
καλό του τόπου»3.
Το κοινωνικό αυτό σώμα δύναται να
αποτελέσει μια ιστορική δύναμη και,
τελικά, μια άμεση παρουσία και πηγή
νοηματοδότησης και θεσμοθέτησης ενός
κράτους και μιας κοινωνίας που θα κινείται στη δική της αλήθεια, στη δική
της γεύση ζωής και, εν κατακλείδι, στη
δική της σύγχρονη και ζωντανή πραγματικότητα. Αυτή φαίνεται να είναι η
ελληνική «οδός»-απάντηση στο κομματικό, πελατειακό κράτος.
(Συνεχίζεται…)
1. Άγνωστη γη
2. «Το όμορφο θέαμα μιας αληθινής ελευθερίας»
3. «Μία μάχη που πρέπει να δοθεί στο πεδίο των ιδεών και που πρέπει οπωσδήποτε
να κερδηθεί για το καλό του πολιτισμού»: Τ.
Σ. Έλιοτ, Thoughts after Lambeth, 1931
Με τζιείντους χαμολιούς
που εγέμωσεν το Προεδρικόν
τούτος ο Αναστασιάδης, τι
εκαρτερούσαμεν δηλαδή;
28 Φεβρουαρίου 2014
ΘΑ ΚΑΝΑΤΕ ΕΩΣ ΚΑΙ ΣΟΥΝΝΕΤΤΙΝ ΓΙΑ ΝΑ
ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙΤΕ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ;
Εάν είναι για το καλό
της Κύπρου, ακόμη και
με τη γυναίκα του Ταλάτ πάω.
Εγιώ έκαμα πιλέ.
Εγώ έκαμα κληριδοτομή.
Νους υγιής πέος καθαρόν έλεγαν
οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.
Δεν μου αρέσει η λέξη σουννέττιν.
Καλύτερα να αναφερόμαστε
σε περιτομή.
Που να σας κάμουν περιτομήν
τζιαι που ομπρός τζιαι που πίσω
τζιαι να κατουράτε που
το στόμαν σας.
Μα εν λόγος πολιτικός τούτος,
κύριε Κουλία;
Γαμώ την ράτσαν σας τζιαι τες
περιτομές σας.
Απ’ ό,τι βλέπετε, έκανα την περιτομή μου στην πάνω κεφαλή μου.
Το σουννέττιν δεν έβλαψε κανέναν λαό, δείτε πόσο έχουν αυξηθεί οι μουσουλμάνοι. Ίσως να είναι και μια λύση για το δημογραφικό μας πρόβλημα.
Νομίζω στην ηλικία μου είναι αργά αλλά, εάν βοηθήσει συμβολικά,
θα είναι τιμή μου.
Είντα εγιώ σκέφτουμαι
να αννοίξω ΣΟΥΝΝΕΤΤΑΔΙΚΟΝ
εάν παραιτηθώ που υπουργός.
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
Στη φωτογραφία βλέπετε το περιτετμημένο πέος ενός
από τους πιο πάνω εικονιζόμενους. Βρείτε σε ποιον
ανήκει και κερδίστε ένα ταξίδι στην Ισταμπούλ για δύο
άτομα. Μην παρασυρθείτε από το γεγονός ότι η εφηβική
χώρα δεν καλύπτεται από τρίχες. Δεν οφείλεται στην ηλικία των εικονιζόμενων, αλλά στο γεγονός ότι όλοι είναι
ππούστηες, κοινώς γκέυ, και ξυρίζουν τ’ αρχίδια τους.
Ο Κουλίας εξαιρείται, είναι πρόσφυγας.
7
ΣΧΟΛΙΑ l ΣΧΟΛΙΑ
Είναι όντως τόπος τρομακτικός η Κύπρος. Όταν
ο Μάρκος Κυπριανού επανεκλέγεται αντιπρόεδρος του ΔΗΚΟ μετά από τόσα αδιευκρίνιστα
που αφορούν τις ευθύνες του στο Μαρί, τότε πρέπει να φοβόμαστε. Άσε που είναι και η πιο ανιαρή φάτσα του πολιτικού κόσμου.
l Άλλη καινοτομία των κυπριακών εφημερίδων.
Κάθε λίγο και λιγάκι να μας γράφουν άρθρα πέραν των αρχηγών των κομμάτων και οι πρώην
πρόεδροι. Αμάν πια.
l Μ’ αρέσει που ο Χριστόφιας βγαίνει στις τηλεοράσεις και παραδέχεται πως ο Αναστασιάδης
είναι χειρότερός του. Δηλαδή ο ίδιος ήταν κακός
και ο Αναστασιάδης κάκιστος.
l Μ’ αρέσει που ο Μαλάς είναι υπέρ του Αναστασιάδη και ο Άντρος Κυπριανού επίσης μόνο
που αφήνουν και την πόρτα ανοιχτή να είναι και
λίγο εναντίον του. Γεια σου, ρε αθάνατο ΑΚΕΛ!
l Μα πού βρίσκεται ο Γιώργος Κολοκασίδης; Δεν
είναι πια με το ΔΗΚΟ;
l Ο Χρήστος Στυλιανιδης της ΕΟΚΑ Β’, ύστερα
της ΕΔΕΚ, μετέπειτα του ΚΚΕ Εσωτερικού, αργότερα του ανένταχτου χώρου και μετέπειτα του
απορριπτικού μετώπου και τώρα του Κληρίδη
μπορεί αύριο να πάει με τον Έρογλου και να φορέσει φέσι. Θα του πηγαίνει πάντως.
l Ο Ντάουνερ πάει, λέει, στην πατρίδα του την
Αυστραλία (στ’ ανάθεμα) για να ασχοληθεί με
την ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Πάει και η καημένη η Αυστραλία… Τώρα θα διασπασθεί σε έξι συνιστώντα κρατίδια-ομοσπονδίες, α) την αγγλοσαξονική, β) την
ομοσπονδία ιθαγενών λαών, γ) την κινεζική, δ)
την ανατολικοευρωπαϊκή, ε) την ιταλική και στ) την
ελληνική. Να που δικαιώνεται ο Γιώργος Βασιλείου πάλι.
l Τα μισά κοπελλούθκια μας στο δημοτικό κατέχουν κινητό τηλέφωνο, σύμφωνα με μία έρευνα,
και εγώ τα λυπάμαι. Σαν μεγαλώσουν, αν μεγαλώσουν φυσικά, κάτι σαν τον Τορναρίτη θα καταλήξουν.
l Εύλογη ερώτηση του κουρέα μου: «Εάν γαμήσω μίαν Τουρκοκύπριαν στην Λεμεσόν τζιαι γεννήσει το μπασταρτούιν στο τουρκοκυπριακόν συνιστών κρατίδιον, ποιαν ιθαγένειαν θα έχει;» Και
συνεχίζει ο κουρέας μου: «Πε ότι η κάφκα μου
δέχεται να το βαφτίσουμεν χριστιανόν στον Απόστολον Αντρέαν, εν να μπορεί να κρατήσει το όνομαν Αχμέτ που εν τ’ όνομαν του πατέρα της κάφκας μου;»
l Θαμώνας που περίμενε να ξυριστεί άκουσε την
κουβέντα μας και άναψαν και αυτού οι απορίες.
Λέει ο θαμώνας: «Πε ότι ένας κούλλουφος έποικος σιέσει έξω που το σπίτιν μου τζιαι εγιώ πω
του ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΝ ΣΟΥ ΓΑΜΩ, εν
να μπορεί να μου κινήσει αγωγήν;»
l Το ΡΙΚ –και είναι πολύ έγκυρες οι πληροφορίες μας– ετοιμάζει κατάλογο με τραγούδια που
θα απαγορευτούν από τώρα έως τη λύση και τραγούδια που θα παραμείνουν απαγορευμένα και
μετά τη λύση. Νοείται ότι το «Η Κύπρος είναι ελληνική» των Καζαντζίδη, Μπακάλη, Βίρβου, όπως
και το «ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ» βρίσκονται
ψηλά στη λίστα. Επίσης όλα τα τραγούδια της
ΕΟΚΑ θα απαγορεύονται, εκτός εάν έως τότε οι
ιθύνοντες ανακαλύψουν τραγούδια που έγραψαν
οι Τουρκοκύπριοι που συμμετείχαν στον αγώνα!
l Εύγε στον Μανώλη Γλέζο ο οποίος στη Βουλή
των Ελλήνων αρνήθηκε να μιλήσει για την κρίση
και έκανε μια παρέμβαση για να πει σε όλους ότι
στην Κύπρο συντελείται ένα έγκλημα και οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου, αντί να ζητήσουν
το αυτονόητο, να φύγουν ΠΡΩΤΑ τα στρατεύματα και μετά ας αρχίσουν διαπραγματεύσεις,
έσπευσαν να γίνουν συνεργοί του εγκλήματος.
l Ο υπουργός Οικονομικών της Αγγλίας δήλωσε
πως εάν η Σκωτία γίνει ανεξάρτητο κράτος, τότε
θα είναι αδιανόητο να συνεχίσει να χρησιμοποίει
την αγγλική λίρα (στερλίνα). Οι Σκωτσέζοι, απ’
ό,τι μου είπε ένας κύπριος συγχωριανός μου μόνιμος κάτοικος Γλασκώβης, σήκωσαν τα κιλτ τους
τζιαι έσιεσαν πάνω σ’ ένα αγγλικό κέρμα του ενός
σελινιού. «Σιγά που οι τσιγγούνηες οι Σκωτσέζοι
είσιεν να καταστρέψουν μιαν ολόκληρην λίραν για
τους σκατοεγγλέζους».
l Ελληνίδες και Έλληνες, εν να σας τουρτζιέψω,
εκαταλάβετέ το;
l Ελληνίδες και Έλληνες, εγιώ, ο Στυλιανίδης, ο
Μακάριος Δρουσιώτης τζιαι ο Βίκτωρας Παπαδόπουλος εν να σας αλλάξουμεν την πίστην σας.
l Ελληνίδες και Έλληνες, είμαι ο ομοιοπαθητικός
γιατρός σας. Καλήν ανάρρωσην, τζιαι τωρά που
εκάμετε σουννέττιν μεν πιάννετε την πουλλούν
σας με λερωμένα σιέρκα.
l
N.A.
8
Χαλαρά, φιλούθκια μου. Χαλαρά.
Ούλλα εν να παν καλά. Εν οι Μαρκίδηες
τζι οι Παπαπέτρου που εν να μας φέρουν
το σχέδιον; Ας γελάσω.
ΠΑΡΑΒΑΣΗ
vasosftohopoullos.wordpress.com
Γράφει
ο Αλέκος Μιχαηλίδης
Μάνα, σε ξεκληρίσανε άπονες εξουσίες,
ψυχή δεν σου αφήσανε, μόνο φωτογραφίες...
Με τις αλλαγές στην εφημερίδα, δεν άλλαξε καμμία γραμμή. Η νέα ΕΝΩΣΙΣ θα συνεχίσει να αποτελεί αγκάθι στις καρέκλες όσων ονειρεύονται να διαλύσουν αυτόν τον τόπο. Όσων προσπαθούν
να μας τρελάνουν και να αλλάξουν τα μυαλά, τις παραδόσεις, την ιστορία, την ταυτότητα ολόκληρου του Ελληνισμού. Η στήλη μας θα λέγεται ΠΑΡΑΒΑΣΗ. Παράβαση, με αφορμή το τραγούδι του αριστουργηματικού δίσκου του παλιού Σαββόπουλου «Αχαρνής, ο Αριστοφάνης που γύρισε από τα θυμαράκια». Παράβαση, γιατί ως παραβάτες ζούμε σε αυτό το νησί. Παραβάτες,
τάγματα ξυπόλυτα. Άτακτοι. Ζήτω η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
«Millennials made in Cyprus»
Το «Millennials made in Cyprus» είναι ένα
μικρού μήκους ντοκιμαντέρ που δημοσιεύτηκε στο γιου τιουμπ στις 28 Ιανουαρίου. Εκ
πρώτης όψεως θεωρούμε πως θέλει να αναδείξει τις ανησυχίες των νέων μετά το ξέσπασμα της κρίσης στο νησί. Καθόλου αρνητικό. Όμως, εν πολλοίς,
το ντοκιμαντέρ αναδεικνύει εκείνο το κομμάτι των
νέων που ψάχνουν διέξοδο
χωρίς ταυτότητα, χωρίς
σκέψη, χωρίς αληθινά κοινωνική θεώρηση, χωρίς να
λαμβάνουν υπόψιν την ίδια
την ιστορία.
Διότι, ενώ οι συμμετέχοντες είναι μορφωμένοι με
πτυχία στο εξωτερικό, φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται καθόλου το
γιατί είναι άνεργοι ή το γιατί βρίσκεται η Κύπρος σε αυτήν την κατάσταση. Ένας ψυχολόγος λέει πως το τραύμα της εισβολής δεν
μας αφήνει να προχωρήσουμε. Μάλιστα ο
παρουσιαστής αναφέρεται στον φανατισμό,
στον διχασμό, στην πόλωση και στον παροξυσμό της δεκαετίας του ’60 που οδήγησε
στα «γνωστά γεγονότα» του ’74. Δηλαδή αυτά ήταν τα αίτια της τουρκικής εισβολής.
«Εκάμαμεν τζι εμείς πολλά…»
Έχει όντως γίνει μια αξιοπρόσεκτη δουλειά
για το ντοκιμαντέρ, για να μην είμαστε μηδενιστές. ΑΛΛΑ επικεντρωνόμαστε στους
συμμετέχοντες. Συζητούν για την ευημερία
την οποία βίωσαν οι γενιές του ’80 και του
’90 μετά την εισβολή και πως ζούσαμε σε
ένα ροζ συννεφάκι πριν από το σοκ της κρίσης. Λένε πως όλοι ζούσαμε καλά κι ήρθε το
μπαμ για να προσγειωθούμε. Μα δεν διε-
ρωτούνται γιατί ζούσαμε σ’ αυτήν την ευημερία. Μήπως για να ονειρευόμαστε να σπουδάσουμε στο Λονδίνο παρά για το πώς θα
ανακτήσουμε τη λευτεριά μας; Και εν τω μεταξύ οι πλείστες τοποθετήσεις δεν ξεφεύγουν
καθόλου από την «απαισιοδοξία της λογικής».
Μεμψιμοιρούν, 25-30 χρόνων
παιδιά, γιατί δεν βρίσκουν εργασία πάνω στο στοιχείο που
έχουν σπουδάσει. Δεν λένε κουβέντα για την πολιτική κατάσταση, κουβέντα για την κατοχή, κουβέντα για τους ηγέτες
που διώχνουν τους νέους από
το νησί. Ωραιοποιούν τις πόλεις
της Ευρώπης κι απλώς θα ήθελαν η Λευκωσία να μοιάζει με
το Άμστερνταμ. Κατανοούν την ιδιαιτερότητα και παλεύουν ή ζητούν απλώς διαζύγιο,
κατά τον ποιητή;
Τώρα είναι η ώρα που πρέπει να προχωρήσουμε στην «αισιοδοξία της βούλησης»,
κατά τον Γκράμσι. Ειδικά οι γενιές των Μιλλένιαλς (sic). Αλλιώς θα μεταναστεύσουμε
όλοι, ακόμα κι αν δεν υπάρχει ανάγκη επιβίωσης, και θα αφήσουμε τον τόπο στον Αναστασιάδη, στον Έρογλου, στον Πρόδρομο, στο
ΑΚΕΛ, στους ακροδεξιούς, στους γραφικούς
και στον Αρχιεπίσκοπο. Θα περάσει κι ένα
νέο σχέδιο Ανάν, θα νομιμοποιηθεί και η διχοτόμηση κι εμείς θα ψάχνουμε δουλειά στο
Βερολίνο. Αν δεν κινητοποιηθεί η δική μας η
γενιά, θα συνεχίσουμε να είμαστε ισχνότεροι
από τους πατεράδες μας και θα λέμε τον πόνο μας μπροστά σε κάμερες, αντί να διεκδικούμε τις ελευθερίες μας μπροστά σε οδοφράγματα…
28 Φεβρουαρίου 2014
MATHN EΠΟΣ ΕΡΡΙΠΤΑΙ
Δυο δάχτυλα
Είχαν ήδη φτιαχτεί στου Σταύρου
–η τελευταία ατάκα τού ψηλού, η
οποία αφορούσε αποκλειστικώς
στο ξεχειλωμένο ποτήρι με την
βότκα και στο πράσινο κι επικίνδυνο λεμόνι, ήταν «δυο δάχτυλα
μόνο», πάντα εξαιρουμένου του
πάγου– και τώρα ξεχύνονταν σαν
χωριάτες που ανακαλύπτουν αίφνης το υδραυλικό τιμόνι στο σοκάκι που έγλειφε περιπαθώς την
κάθοδο προς το κέντρο.
Κι εκεί τους πέτυχαν.
― This is my wife and this is my
mistress. You wanna fuck them?
Ο Εγγλέζος –μην ρωτάτε πού το
κατάλαβαν, κάτι τέτοια βγάζουν
μάτι– είχε περασμένες τις χερούκλες του γύρω από δυο γκόμενες.
Δέρμα αηδώς στιγματισμένο απ’
τον ήλιο της αποικίας, μάτια κι
ανάσα να κολυμπάνε στην μπίρα,
άρθρωση που θα σκορπούσε ακαριαίως το κέφι σε ιρλανδική ομήγυρη. Οι δικοί μας κοιταχτήκανε,
τους προσπέρασαν και στάθηκαν
για τσιγάρο.
Ο Στάθης ακουμπούσε ακροθιγώς τα είκοσι. Μετρούσε μέρες γι’
απόλυση. Το σχολείο στ’ αρχίδια
του. Η μάνα του ερωτευμένη με
αγίους. Ο πατέρας του είχε χάσει
δυο δάχτυλα στην εισβολή κι από
τότε τίποτε. Αυτός ο γαμημένος ο
όλμος τού είχε πηδήξει κάθε υποψία διάθεσης για επικοινωνία. Ο
πιτσιρικάς επιδαψιλευόταν γην και
ύδωρ εις τα ανεξάντλητα αποθέματα της τεστοστερόνης του, τα
οποία δεν χολόσκαζαν καθόλου
ανάμεσα σε σάρκα, ποτά και τσιγαρλίκια.
Ο Χρίστος καβαλούσε τον κολλητό του δεκατρείς μήνες. Ονειρευόταν να γίνει τραπεζικός. Το
εξαιρετικό παιδί σ’ εκείνες τις
αφόρητες συνάξεις των νυσταγμένων συγγενών σε μνημόσυνα και
γιορτές, που συνήθως περιέφεραν
πρόσωπα απαράλλακτα. Μέχρι
που κάποιος απ’ αυτούς θα τον
τράκαρε σε καμμιάν απ’ τις εξόδους του.
Στην τρίτη ρουφηξιά τούς πήραν το κατόπι. Οι ξαναμμένοι αλλοδαποί συνδρομητές της διονυσιακής συχνότητος μπούκαραν σ’
ένα απ’ αυτά τα ασθματικώς συνηθισμένα οικιστικά συμπλέγματα
της Αγίας Νάπας με την κεντρική
πισίνα, τραγουδώντας τόσο φάλτσα που θα έδρεπαν αδρές τις
στατιστικές τής τηλεθεάσεως για
μήνες στην εκπομπή της Αννίτας
Πάνια κι οι δικοί μας κοντοστάθηκαν, υποδεικνύοντας ο ένας
στον άλλον το μαρμαρένιο καφασωτό που οδηγούσε στον πρώτο
όροφο.
Άλλο ένα τσιγάρο.
Όταν σκαρφάλωσαν, ο Χρίστος
έμεινε στο μπαλκόνι. Ο Στάθης
γλίστρησε μέσα, έσκασε ένα χαμόγελο απ’ αυτά που του στερούσε το σπίτι του, χώθηκε ανάμεσα στον μαλάκα και στην γκόμενά του που είχαν ξεραθεί στον
εμετό μπουσουλώντας για τον καναπέ, της έχωσε δυο δάχτυλα στα
σβέλτα και την έκανε για την
μπαλκονόπορτα, την ώρα που η
άλλη έσκουζε σκυλοβρίζοντάς τους
απ’ το μπάνιο για το αφρόλουτρό
της που έλειπε.
Βελούχης Αρειώτης
28 Φεβρουαρίου 2014
vasosftohopoullos.wordpress.com
ΘΕΩΡΙΑ κΑΙ ΠΟΛΙΤΙκΗ
Έκτορα, θέλω να ακκάσω
τον Στυλιανίδην πας στον
κώλον. Νευριάζω,
εν είμαι καλά. Μισώ τους.
9
«Ουκ έστιν πειθούς ιερόν άλλον πλην λόγος», Αισχύλος
Long way down: η Κύπρος πέφτοντας από μακρού
Το τραγικοκωμικό βιβλίο του Nick Hornby,
Long way down, μου έφερε στον νου η διακαναλική δι-άσκεψη του Προέδρου της κατάλυσης. Tους επίδοξους (ή άδοξους) αυτόχειρες που στριμώχνονται σε μιαν ταράτσα δεκαόροφου κτηρίου στο Βόρειο Λονδίνο. Τόσο χρειάζεται για τη διασφάλιση της
αυτοκτονίας, τουλάχιστον δεκαόροφο. Πέφτουμε κι εμείς, σαν Κύπρος, πολύ καιρό.
Σαράντα χρόνια πέφτουμε. Πολλοί πλούτισαν, στο μεταξύ εμπορευόμενοι, σαν Φοίνικες που είμαστε, στην πτώση μας. Άλλοι,
εμπορευόμενοι την ίδια την πτώση μας. Και
πέφτουμε. Κάνει μπαμ ότι πέφτουμε, «non,
nous descendons, pir que cela, nous
tombons», που ώκτιρε ο Καπετάνιος στου
Ιουλίου Βερν την προφητική και για μας
Μυστηριώδη Νήσο. Στη δι-άσκεψη, έκανε
μπαμ το κάζο, casus, η τελειωτική, τελευτιαία μας πτώση!
Tραγωδήθηκε, λοιπόν, ο… ωδικός χάρτης
των Συνομιλιών λύσης, κατά-λυσης του Κυπριακού. Δεν ειπώθηκαν πολλά από τα κρισιμότερα, εσιγήθησαν από τα παπαγαλάκια
των ΜΜΕ (στην πρώτη σειρά, βέβαια, ο Προεδρικός, τώρα, Βίκτωρ Παπαγαλόπουλος).
Κι ούτε, βέβαια, ποιος και για ποιον «σκοπό» παίζει τον σκοπό του χορού: calls the
tunes, στη γλώσσα του. Ab ovo, από του
ωού, απ’ εξαρχής στον σκοπό του, το oval
office, για γεωστρατηγική αναδιάταξη των
σχέσεων αμερικανικής επιρροής στην περιοχή, σύσφιγξη… εφικτή και εσφικτή, των
τετραεθνών σχέσεων, Τουρκίας, Κύπρου,
Ελλάδος και Ισραήλ. Ένοχες σιωπές, κι όχι
μόνον από τον Πρόεδρο, αλλά κι από τους
συντονισμένους δημοσιογράφους που, περιωρισμένοι στην ατζέντα, άφησαν άθικτα
κι ανέγγιχτα κι αθίγγανα τα κρισιμότερα.
Η κρίση, ως στοχασμός, αφήνει εξ επαγγέλματος σ’ αυτόν τον τόπο ανέγγιχτο και
εκτός στόχου, άστοχο, εκτός σκέψεως και
διασκέψεως το πλέον κρίσιμο. Αλλά υπάρχει κρίση χωρίς το κρίσιμο;
Το έν πολλαχώς λέγεται, θα έλεγεν ο Αριστοτέλης, συνοψίζοντας σε έναν φιλοσοφικό αφορισμό τα ασαφή, εποικοδομητικά ή
αποδομητικά, για τις διαδικασίες λύσης του
Κυπριακού. Έμεινε πρωτίστως στο θέμα της
«μίας κυριαρχίας» η διάσκεψη. Δηλαδή στα
ασαφή, στην καρδιά των εποικοδομητικών
ασαφειών του κοινού ανακοινωθέντος και
της σκοπούμενης λύσης. Θα είναι μία, θα είναι δύο ή θα είναι τρεις οι κυριαρχίες;
Διαλέγετε και παίρνετε, αυτό σημαίνει, άλλωστε, η τακτική των εποικοδομητικών ασαφειών, να μην κολλάμε στις λεπτομέρειες.
Κάπου ανάμεσα στις ακαδημαϊκές λεπτολογίες της διαφοράς ανάμεσα σε κυριαρχία
ως sovereignty και ως εξουσίες, powers, ο
Πρόεδρός μας εννοεί μίαν κυριαρχία, ο Έρογλου ρητώς δήλωσε, κι αμέσως, ότι εννοεί
δύο κυριαρχίες και το κείμενο σημαίνει, ή
θίγει, υπό τις διαφορετικές τους, πιο πάνω,
σημασίες, τρεις κυριαρχίες… ή εξουσίες;
Μία, αλλά τι μία, δεκαπέντε!!! Που θα έλεγεν ο μανάβης στη Λαϊκή. Α, ναι, την κακή
πλέον.
Εξυπακουόμενα,
αλλά ουδαμού ακουόμενα
Ομοίως δι-ασαφηνίζεται, παραπέμπεται δηλαδή στις εποικοδομητικές ασάφειες, το από
πού θα πηγάζει αυτή η κυριαρχία ή κυριαρχίες. Κι εδώ διαλέγετε και παίρνετε – κι
οι Τούρκοι διάλεξαν και πήραν και τρέχουν,
αφού σκοπός τους είναι να διασφαλίσουν
επανίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας με
πράξη ιδρυτική των κυρίαρχων συστατικών
πολιτειών ή, κατ’ αυτούς, κρατιδίων. Συνδέεται δηλαδή τόσο το θέμα των κυριαρχιών όσο και αυτό της επανίδρυσης κι όχι
μετεξέλιξης της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως
Ενωμένης, αλλά… όχι πρότερον διαλυμένης(;;;), Κυπριακής Δημοκρατίας. Συντίθεται και από μέρη το έν, λέγει στο Ι των
Μετά τα Φυσικά του ο Φιλόσοφος, αλλά τι
είναι οντολογικώς πρότερον, το έν ή τα στοιχεία του; Το θέμα, σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, δεν είναι μεν μεταφυσικό, αλλά οι
σημασίες έχουν οπωσδήποτε, εδώ, σημασία!!!
Aλλά, εκείνο το καίριον και κυριώτατον,
που παντελώς εσιγήθη στην προσεκτικά
ενορχηστρωμένη παρτιτούρα της δι-ασκέψεως, είναι όχι τόσον αν θα δοθεί κυριαρχία
στους Τουρκοκυπρίους, όχι αν το μπουκάλι
του 1960 θα σπάσει στα εξ ων συνετέθη
(ιδρυτικώς, ισχυρίζονται οι Τούρκοι) γυαλάκια. Αλλά τι ετοιμάζεται να περιέχει η
φιάλη αύτη των αφυαλωμένων υπερφιάλων και σε ποιους θα ανήκει η διά της αρχήθεν δεκτής ομοσπονδιακής λύσης συγκυριαρχούμενη κι επικυριαρχούμενη Ενωμένη κι εξουθ-ενωμένη Δημοκρατία. Καίει, βεβαίως, η κυριαρχία, αλλά φλέγει και
φρύττει και τσουρουφλίζει η φρίκη της συγκυριαρχίας. Η συνιδιοκτησία, αίφνης και
για πρώτη φορά, της Κυπριακής Δημοκρατίας από τους Τουρκοκυπρίους και δι’ αυτών από την Τουρκία (έπρεπε, αν δεν υπήρχαν οι Τκ, να τους εφεύρουμε, είχε πει κάποιος πασάς, πείτε τον Λάλα Πασά, τον
λάλο).
Γιατί χρειάστηκαν 2.000 λέξεις για να
κρυβούν κάτω από την ιλύ της εποικοδομη-
τικής ασάφειας τα… εξυπακουόμενα, αλλά
ουδαμού ακουόμενα; Σχεδιασμένη να ενώσει τη θέληση, διατηρώντας αυτόνομους τους
τρόπους του είναι, «uniting the will, dividing
the ways», κι όντας εγγενώς δυσλειτουργική, αντιπαραγωγική, επίπονη και όχι εύλογη στις σκληρά λαμβανόμενες, μετά από
πολλή τριβή, αποφάσεις, η συνεταιρική και
συναινετική διακυβέρνηση που θα μας παντρέψει (πριν να χωρίσει, που λέει ο Νταβούτογλου) προϋποθέτει για την επιτυχία
της τη μέγιστη καλή θέληση, αυτή που υποτίθεται ότι έχει σκοπό να προωθήσει κι εμπεδώσει, ως συνταγματική διευθέτηση συνύπαρξης και συλλειτουργίας των διεστώτων.
Ετοιμαστείτε να αγαπήσετε και να θυσιάζεστε στα δελφάκια σας, τους Τκ, χωρίς
καν την προϋπόθεση να έχει ανταπόκριση
ο έρωτάς σας. Και υπό την απειλή του βούρδουλα της κακιάς πενθεράς Τουρκίας, με
βλέψεις πάντα στο οικόπεδο. Τώρα και
το πετρελαιοφόρο αλίπεδο. Το 1963 δεν
αντέξαμε, σκάσαμε. Το 1974 έσκασαν, προετοιμασμένες γι’ αυτό, οι τουρκικές μπόμπες. Τώρα, έχουμε το σκίσιμο που προετοιμάζει… ποιο σκάσιμο;
Tίτος Χριστοδούλου
ΟΙ ΖΩΓΡΑΦΟΙ ΑΠΑΝΤΟΥΝ
Δέν ὑπάρχει ἀσφαλές μέρος, καί ἡ μόνη ἀσφάλεια εἶναι αὐτή ἡ πατρίδα,
εἶναι αὐτό πού ξέρω, πού ἤξερα ἀπό πάντα. Εἶναι αὐτή ἡ πέτρα που,
μέσα σέ χίλιες ἄλλες πέτρες, λέει τήν δική μας Ἱστορία καί ἀπαντᾶ στήν
ἴδια γλῶσσα. Πού ἀγαπᾶ στό ἴδιο φῶς.
Ἔζησα στήν ἄλλην πέτρα μά ποτέ δέν τήν ἔνιωσα δική μου, ἤ ἔνιωσα κομμάτι της. Δέν παθιάζομαι μ’ αὐτήν τήν πέτρα ἀπό αἴσθημα
ἰδιοκτησίας ἤ ἐθνικισμοῦ, ἀλλά γι’ αὐτό τό αἴσθημα τοῦ κατάγομαι, τῆς
κοινῆς μας μνήμης. Αὐτό τό φυλαχτό πού εἶναι ὑφαμμένο στίς γραμμές τῆς παλάμης μας ἀνεξίτηλο τατουάζ. Ἡ ταυτότητά μας. Αὐτό πού
τῶρα μᾶς φωνάζει προσέχετε. Ὑπάρχουν πόρτες πού ἀνοίγουν μόνο
πρός τή μιά μεριά, καί δέν ὑπάρχει δρόμος ἐπιστροφῆς.
Καί πώς μόνο μέ τά μάτια τῆς καρδιᾶς μπορεῖς νά δεῖς ἀληθινά.
Κι ὅπως λέει καί ὁ Ἰάπωνας συγγραφέας Χαρούκι Μουρακάμι στό
βιβλίο του ΙQ84: «Ἄν δέν καταλαβαίνεις χωρίς νά στό ἐξηγήσω, τότε
δέν θά τό καταλάβεις ὅσο κι ἄν σοῦ τό ἐξηγήσω».
Ἑλένη Ν.
19/2/2014
10
Κουμπάρε μου, εμείς
εν να πάμεν πίσω. Εν να πιούμεν
μιαν ζιβανίαν τζι εν να την τσιλλήσουμεν
με έναν σουβλάκιν στην Τζιερύνειαν χωρίς
συνιστώντες πολιτείες.
28 Φεβρουαρίου 2014
κΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Καλωσόρισες πουλί μου
Ο Ευάγγελος Καραμίχος διακόπτει τη μακρόχρονη σιωπή του και επανακάμπτει –
εκτάκτως και άπαξ, ευελπιστεί. Ο λόγος; Η ινκόγκνιτο επίσκεψη του σούπερ-σταρ
της παγκόσμιας λογοτεχνίας, του βαρέων βαρών κ. Τζόναθαν Φράνζεν στην Κύπρο
τον Απρίλιο του 2010 για επιτόπιο ρεπορτάζ περί της παγίδευσης και βρώσης των
αμπελοπουλιών και η μετέπειτα καταγραφή της εμπειρίας σ’ ένα πολυσέλιδο δοκίμιο. Σε τρία μέρη (η διακοπή της μακρόχρονης σιωπής του Ευάγγελου Καραμίχου σε τρία μέρη, όχι το δοκίμιο του βαρέων βαρών κ. Τζόναθαν Φράνζεν).
ΜΕΡΟΣ 3Α
Ανταμώνοντας τους βαρβάρους
Η κυρία Καραμίχου, η οποία έχει μνήμη ελέφαντα (σπεύδω αμέσως να ανοίξω μια παρένθεση και να ξεκαθαρίσω
με στεντόρειο σθένος πως οι ομοιότητες
της επί τριακονταετίας συνοδοιπόρου
μου –στη μάχη της ζωής, της γραφής
και της διασπάθισης της προικώας περιουσίας της– με το συμπαθέστατο, ευγενές και στωικό παχύδερμο εξαντλούνται εδώ), θυμάται ότι είχε διαβάσει γύρω στο 1997-8 στην εφημερίδα
Το Βήμα την είδηση πως ο Κώστας Σημίτης (πρωθυπουργός τότε, υπενθυμίζω το ξεχασιάρικο αναγνωστικό κοινό)
κατά την επιστροφή του από τις Βρυξέλλες στην Αθήνα είχε θεαθεί να διαβάζει στο αεροπλάνο το μυθιστόρημα
του Ντον ΝτεΛίλλο, Λευκός Θόρυβος.
Η κυρία Καραμίχου δεν θυμάται ποιος
υπέγραφε το άρθρο, εγώ πάντως πιθανολογώ πως θα ήταν σφήνα του τύπου
«παραπολιτικά», άρα καμιά Σίβυλλα,
κάνας Διόδωρος Κυψελλιώτης, κάνας
Βηματοδότης, κάτι τέτοιο – αν έχει σημασία. Αν έχει, επίσης, σημασία, η κυρία Καραμίχου θυμάται ένα άλλο ρεπορτάζ του Βήματος που έλεγε πως ο
Κώστας Σημίτης σε διαφορετική –κατά
πάσα πιθανότητα– πτήση, ήταν απορροφημένος στο βιβλίο Στοχασμοί ενός
Απολιτικού του Τόμας Μανν. Λέγοντας
τα πιο πάνω, δεν υπονοώ καθόλου πως
στα οχτώ χρόνια της πρωθυπουργίας
του ο Κώστας Σημίτης διάβασε όλα κι
όλα δύο βιβλία ή πως διάβαζε μόνο παρουσία αεροσυνοδών. Επίσης, δεν υπονοώ καθόλου πως η κυρία Καραμίχου
παρακολουθούσε ανελλιπώς την εφημερίδα Το Βήμα (ναυαρχίδα του φιλοπασοκικού τύπου) ή πως έτρεφε, λέμε
τώρα, ένα ιδιαιτέρως ζωηρό, άκρως
ακατανόητο, εξαιρετικά ύποπτο και
εξοργιστικά παράφορο ενδιαφέρον για
τον Κώστα Σημίτη.
Όχι, καθόλου δεν υπονοώ κάτι τέτοιο,
μιας και η κυρία Καραμίχου θυμάται
επίσης πως ο Κώστας Καραμανλής,
όταν ήταν αρχηγός της αξιωματικής
αντιπολίτευσης (1997-2004), είχε δημοσιεύσει στην αριστερών τάσεων εφημερίδα Ελευθεροτυπία, στο ένθετο «Βιβλιοθήκη», κριτική βιβλίου (της Τερέζας του Φρέντυ Γερμανού, αφού φλέγεσαι να ξέρεις τα πάντα, αγαπητέ μου
αναγνώστη), ενώ δεν της διαφεύγει το
γεγονός πως, όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία, ο Καραμανλής διάβαζε Καρυστιάνη και Κική Δημουλά και ζήτησε
μάλιστα να γνωρίσει προσωπικά την
τελευταία, όπερ και εγένετο σε δείπνο
που παρέθεσε η πρώτη στο σπίτι της
(παρουσία και του συζύγου της Παντελή Βούλγαρη), ενδεχομένως, δε, και παρουσία της Μάρως Δούκα ή της Ρέας
Γαλανάκη ή και των δύο μαζί – η κυρία
Καραμίχου δεν παίρνει όρκο ως προς
αυτό το τελευταίο. Προτού μαλώσω τη
συμβία μου για τα απαράδεκτα κενά
μνήμης που εμφανίζει εσχάτως, να σας
πληροφορήσω πως, απ’ όσο μπορεί να
ανακαλέσει το έτερόν μου τρεισήμισι
(ας όψονται οι κουραμπιέδες των εορτών και το άγχος της εμμηνόπαυσης),
ο Γιώργος Παπανδρέου δεν εθεάθη να
διαβάζει ποτέ του τίποτα είτε στα αγγλικά είτε στα σουηδικά είτε στα ελ-
ληνικά – ούτε καν τα βιβλία του αδελφού του Νίκου Παπανδρέου, part-time
consigliere του ΓΑΠ, part-time καταγραφέα της ιστορίας του γένους Μινέικο και των παραφυάδων αυτού, fulltime συνυπεύθυνου της πτώσης του Οίκου των Παιδιών από την Πάτρα. Εγώ,
πάντως, αυτό που έχω συγκρατήσει σε
σχέση με τις αναγνωστικές συνήθειες
αρχηγών κρατών των τελευταίων χρόνων είναι πως ο Μπαράκ Ομπάμα τα
Χριστούγεννα του 2010 (λίγο πριν έρθει ο Φράνζεν στην Κύπρο, δηλαδή) διάβαζε το The Thousand Autumns of Jacob
De Zoet του David Mitchell. Σας φώτισα. Δυστυχώς, το γνωρίζω.
Εν πάση περιπτώσει, στο βιβλίο Λευκός Θόρυβος, που λέγαμε, στις πρώτες-πρώτες σελίδες υπάρχει ένα θρυλικό επεισόδιο το οποίο έχει κατορθώσει
να μνημονεύεται σε διαλέξεις, να διδάσκεται σε σχολές δημιουργικής γραφής,
να αναφέρεται σε συνεντεύξεις, να καταγράφεται ως κατ’ εξοχήν δείγμα του
μεταμοντερνισμού – έχει, συνελόντι ειπείν (άλα του! Βουρ στον γκούγκλη τον
γκουγκλάτορα, αναγνώστα μου), γίνει
κομμάτι της τρέχουσας pop κουλτούρας. Αυτό το διάσημο επεισόδιο (μία
σελίδα όλο κι όλο) καταπιάνεται με επίσκεψη των πρωταγωνιστών (ή, αν όχι
των πρωταγωνιστών, κάποιων χαρακτήρων του βιβλίου – εν αντιθέσει με
την υπερπολύτιμη κυρία Καραμίχου,
εγώ έχω μνήμη ανθρώπου και κνήμη
ελέφαντα) στις απέραντες γεωργικές
εκτάσεις των μεσοδυτικών πολιτειών
των ΗΠΑ για να δουν τον πλέον φωτογραφημένο αχυρώνα της Αμερικής. Με
αυτήν την κωδική ονομασία έχει εγγραφεί στις δέλτους της σύγχρονης λογοτεχνίας το εν λόγω απόσπασμα από
τον Λευκό Θόρυβο του ΝτεΛίλλο (αγγλιστί, «The most photographed barn
in America») και δεν θα μπω στον κόπο να σας περιγράψω ή να σας συνοψίσω το απόσπασμα, επειδή θέλω οι
δυο-τρεις ταλαίπωροι αναγνώστες που
έφτασαν ασθμαίνοντας ως εδώ να συνεχίσουν να παραμένουν δυο-τρεις. Βέβαια, ο μεταφραστής του βιβλίου στα
ελληνικά (κυκλοφορεί από τις «Εκδόσεις της Εστίας»), ο τεθνεώς πια συγγραφέας Πέτρος Αμπατζόγλου –a
propos, ένας ιδιαίτερος και πρωτότυπος πεζογράφος, τον οποίον, αν και
απεβίωσε μόλις το 2004, δεν διαβάζει
κανείς πια–, ίσως επειδή γεννήθηκε στην
Αθήνα και όχι στη μεγαλόνησο (δεν εννοώ την Κρήτη, αγαπητέ αναγνωστάκη
μου), ίσως επειδή έζησε στην Αμερική
και το είδε με τα μάτια του, δεν μεταφράζει το «barn» ως «αχυρώνα» αλλά
απλώς και γενικώς και αορίστως ως
«αποθήκη». Το παραβλέπω και συνεχίζω.
Πολύ κοντά στα κυπριακά χώματα
που πάτησε το βρωμοποδάρι του ο
Φράνζεν (τα έχουμε πει αυτά στο προηγούμενο τεύχος – η επανάληψη είναι η
μητέρα της μαθήσεως, σύμφωνοι, αλλά
ενίοτε είναι απλώς η μαμμή της ανίας
και πιο συχνά η κουμπάρα στον γάμο
τoυ ζεύγους Αλτσχάιμερ), στο μυσταγωγικό Λιοπέτρι (που μ’ ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το ’χει ζώσει), υπάρ-
χει ένας αχυρώνας ο οποίος, ίσως επειδή ακριβώς δεν είναι πολυφωτογραφημένος, εξακολουθεί –αν ακολουθήσουμε
τη συλλογιστική ΝτεΛίλλο– να διατηρεί ολίγην απ’ την αίγλη του και να διασώζει κάτι από το νόημά του. Δεν ξέρουμε αν ο καλός μας Τζόναθαν επισκέφθηκε το κεφαλοχώρι και το ηρωικό μνημείο του – δεν θα το μάθουμε
ποτέ. Μας αρκεί, υποθέτω, που δεν θα
μάθουμε επίσης ποτέ αν επισκέφθηκε
τα Κατεχόμενα (άρπα την, Biz/Εμείς…).
Αυτά που ξέρουμε για τη βραχύβια και
τραυματική κυπριακή εμπειρία του
αμερικάνου γκαβούλιακα είναι τα ακόλουθα (τηλεγραφικά): προσεδαφίζεται
στα Κοκκινοχώρια ⟶ συνασπίζεται με
αλλοδαπούς ακτιβιστές ⟶ παίρνουν
σβάρνα τα χωράφια για εντοπισμό και
καταστροφή ξόβεργων και διχτύων ⟶
γίνονται αντιληπτοί από το ντόπιο στοιχείο ⟶ το ντόπιο στοιχείο κινείται προς
το μέρος των ακτιβιστών με αγριωπά
διπλοκάμπινα που κορνάρουν έναν σκοπό ο οποίος δεν μοιάζει ούτε με τη
«Μελωδία της Ευτυχίας» ούτε με την
«Ωδή στη Χαρά» ⟶ το ντόπιο στοιχείο
αποβιβάζεται του οχήματος και καθίσταται αστραπιαίως εμφανές πως στα
άνω άκρα του δεν φέρει ούτε κλάδο
ελαίας ούτε δάφνινο κότινο ούτε καν
χρυσοπράσινο φύλλο, αλλά στειλιάρια,
καδρόνια και κασμάδες ⟶ το ντόπιο
στοιχείο αιχμαλωτίζει στο άψε σβήσε
δύο αλλοδαπούς ακτιβιστές ⟶ οι δύο
αλλοδαποί ακτιβιστές απειλούν το ντόπιο στοιχείο ότι θα καλέσουν την αστυνομία ⟶ χα, χα, χα ⟶ ο φιλοτομαριστής Τζόναθαν τρέπεται σε άτακτη φυγή ⟶ ο ξεθεωμένος Τζόναθαν, λίγο προτού σωριαστεί στο έδαφος, μπουκάρει
στην αυλή σπιτιού της περιοχής για να
σώσει τον εαυτούλη του ⟶ ο κωλόφαρδος Τζόναθαν ανακαλύπτει κατάπληκτος πως το σπίτι ανήκει στον τοπικό διευθυντή της Greenpeace ⟶ εντάξει, εδώ μπορεί και να μιλάει ο παραμυθάς παρά ο παθών Φράνζεν ⟶ ο τοπικός διευθυντής της Greenpeace δεν
μιλάει αγγλικά ⟶ μιλάει η κόρη του
όμως ⟶ η κόρη του είναι σπίτι ⟶ ευτυχώς, Παναγία μου ⟶ η Greenpeace
φαμίλια αποδεικνύεται φιλόξενη και
κερνάει τον απρόσκλητο Τζόναθαν νερό και κουλουράκια ⟶ ο ξεδιψασμένος Τζόναθαν τούς διεκτραγωδεί την
περιπέτειά του ⟶ ο τοπικός διευθυντής
της Greenpeace κουνάει με απελπισία
το κεφάλι και λέει για τους συντοπίτες
του: «Βάρβαροι» ⟶ η κόρη του τοπικού
διευθυντή της Greenpeace κουνάει με
απελπισία το κεφάλι για τους συντοπίτες της και μεταφράζει: «Barbarians»
⟶ αυτά.
Ακολούθως, σύμφωνα πάντα με τη δομή του δοκιμίου, ο Φράνζεν φεύγει για
τη Μάλτα και την Ιταλία. Όποιος είχε
μείνει με την εντύπωση πως ο Αμερικάνος περνάει γενεές δεκατέσσερις τους
Κύπριους, σύντομα αντιλαμβάνεται πως
η κατάσταση σε Μάλτα και Ιταλία είναι πολύ χειρότερη για έναν φανατικό
της σωματικής ακεραιότητας (της δικής
του και των πετούμενων του ουρανού).
Οι Μαλτέζοι παρουσιάζονται, λίγο-πολύ, ως ένας εσμός οπλοφορούντων φρενοβλαβών, μανιακών της σκανδάλης, ένα
έθνος σε συλλογική παράκρουση που
ανοίγει πυρ ομαδόν κατά παντός ιπτάμενου ζωντανού με σάρκα (γιαμ γιαμ)
και οστά (χρατς χρουτς) που έχει την
ατυχία να εισέλθει στο FIR Βαλέτας,
με αποτέλεσμα το «Γεράκι της Μάλτας» να εντοπίζεται πλέον μόνο σε κινηματογραφικές λέσχες. Για τους δε
Ιταλούς, η σκιαγράφηση του Φράνζεν
είναι εξίσου κολακευτική με αυτήν του
φιλμ «Gomorrah» – τα όσα δε καταμαρτυρεί ο ίδιος ο Φράνζεν δεν απέχουν και πολύ από αυτά που περιγράφει ο επικηρυγμένος από την Κομμόρα ρεπόρτερ Ρομπέρτο Σαβιάνο. Δεν
θα σε κουράσω, αγαπητέ μου αναγνώστη (πολύ φοβούμαι πως ο ενικός έχει
πάψει να χρησιμοποιείται δίκην οικειότητας και αντανακλά τον επακριβή
αριθμό που έχει φτάσει μέχρι αυτό το
σημείο ανάγνωσης), με το τι συμβαίνει
στους ευρωπαίους εταίρους μας αλλά,
αν έχεις όρεξη, ρίξε μια ματιά στο βιβλίο και θα τραβάς τα μαλλάκια σου,
όχι τόσο με αυτά που θα διαβάσεις, όσο
με όλους τους ανέσπερους συντοπίτες
μας που θαμπώθηκαν τόσο από τα φώτα του Δυτικού Πολιτισμού και μας παρουσιάζουν ως μια σκοταδιστική φάρα
επειδή μας λείπει (που μας λείπει, δηλαδή) μια κάποια εκλέπτυνση. Αν έχεις
όρεξη, αγαπητέ αναγνώστη, αν. Άλλωστε, εμείς είμαστε Κύπριοι και μας ενδιαφέρει πρωτίστως ο ομφαλός μας και
τα βάσανά του (ιδίως το χνούδι που
μαζεύει μετά από 48 ώρες απλυσιάς).
Επιθυμώ σ’ αυτό το σημείο να μοιραστώ μαζί σου μια συνταρακτική πληροφορία η οποία θα σου φανεί εξόχως χρήσιμη στο προσεχές ταξίδι σου στην επικράτεια του Γκαριμπάλντι (αν είσαι
άντρας, αγαπητέ μου αναγνώστη, «προσεχές ταξίδι» σημαίνει την επόμενη ευρωπαϊκή διασταύρωση της ομαδούλας
Συνέχεια στη σελ. 15
Κρατάτε καλά, αδέρφια.
Τίποτα δεν τέλειωσε. Έχουμε μάχες να δώσουμε απέναντι στους
ηττημένους του 2004. Ακόμα και
χωρίς Τάσσο, θα τα
καταφέρουμε.
28 Φεβρουαρίου 2014 vasosftohopoullos.wordpress.com
ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΙΑΚΟ
Δεν πρόκειται να παραβιάσουμε μία
από τις βασικές μας αρχές εδώ στην
εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ. Από την πρώτη
μέρα της κυκλοφορίας μας, πριν από
20 χρόνια, σταθήκαμε αλληλέγγυοι
προς την Εκκλησία μας, παραβλέποντας πολλές φορές οφθαλμοφανή και
σοβαρά λάθη της, γνωρίζοντας πως η
κάθε κριτική προς τους προκαθήμενούς
της σήμαινε ταυτοχρόνως και υπόσκαψη της Εκκλησίας μας, μιας και ο πολιτικός κόσμος πάλευε μετά λύσσας να
τη συκοφαντήσει και να τη λοιδορήσει
εξαιτίας της στάσης της στο εθνικό ζήτημα. Σταθήκαμε αλληλέγγυοι γνωρίζοντας πολύ καλά ότι σε τελευταία
ανάλυση η εκκλησία μας είναι το τελευταίο καταφύγιο ΚΑΘΕ πονεμένου
ανθρώπου, κάθε Έλληνα που παλεύει
για να διατηρήσει την ταυτότητά του
σ’ αυτόν τον τόπο. Σε προσωπικό επίπεδο τα λέγαμε στους μητροπολίτες
μας, μα και στον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο. Δώσαμε απαντήσεις στους πολέμιους της Εκκλησίας χωρίς να σκεφτού-
με τις πολιτικές συνέπειες. Σταθήκαμε συνεπείς στην αρχή μας περί ελληνικής και ορθόδοξης Κύπρου, σταθήκαμε και υπερασπιστές των λαθών της
Εκκλησίας μας, διότι ΕΜΕΙΣ είμεθα η
εκκλησία. Προσωπικά, παρ’ όλη μου
την απέχθεια προς την εξουσία, ακόμη
και την εκκλησιαστική, πολλές φορές
πρωτοστάτησα για να αναδείξουμε τις
αρετές κάποιων ιεραρχών μας. Υπερασπίστηκα πολλές κινήσεις του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου του
Β’ και, μαζί με δύο άλλους συναγωνιστές, δώσαμε σκληρή μάχη τότε με το
σχέδιο Ανάν, ώστε ομιλητής στη μεγάλη συγκέντρωση στην πλατεία Ελευθερίας να είναι ο τότε άσημος μητροπολίτης Πάφου και νυν Αρχιεπίσκοπος
Χρυσόστομος Γ’.
Τώρα ο ίδιος Αρχιεπίσκοπος κάνει
μία στροφή 180 μοιρών και ταυτίζει τα
συμφέροντα της Εκκλησίας με αυτά
των μειοδοτών του ΔΗΣΑΚΕΛ. Η Ιερά Σύνοδος αφαιρεί από το οπλοστάσιο της αντίστασης κατά της τουρκο-
11
ΡΕΜΑΛΙ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ποίησης του τόπου το πιο ισχυρό της
όπλο, την ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ,
το μόνο οργανωμένο σύνολο του κυπριακού Ελληνισμού που παραδοσιακά
αντιστέκεται στους κάθε λογής κατακτητές μας.
Η Ιερά Σύνοδος και ο Αρχιεπίσκοπος
θα μας βρουν αντιμέτωπούς τους. Ως
Έλληνες Ορθόδοξοι θα υπερασπιστούμε την Εκκλησία έως την τελευταία ρανίδα του αίματός μας, δεν θα γίνουμε
όμως ούτε γενίτσαροι ούτε δραγουμάνοι ούτε θα αλλαξοπιστήσουμε. Οι Ιεράρχες μας ας ξαναδιαβάσουν προσεκτικά αυτήν τη φορά την ΕΝΑΤΗ
ΙΟΥΛΙΟΥ του Βασίλη Μιχαηλίδη (τους
στέλνω δωρεάν από ένα αντίτυπο) για
να κατανοήσουν ποιος είναι ο δρόμος
του πραγματικού ποιμενάρχη, ο δρόμος της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ μας. Η υπεράσπιση του κοινού ανακοινωθέντος και
της επικείμενης λύσης του Κυπριακού,
όπως την ονειρεύονται οι ψευδοκομμουνιστές και οι ευρωμανιακοί του
Προεδρικού, είναι στάση ΚΑΘΟΛΙΚΩΝ
ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΩΝ και όχι Ελλήνων
ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ.
Υ.Γ.: Θα ήθελα να υπενθυμίσω στους
Ιεράρχες μας πως τον προπερασμένο
αιώνα έναν Τουρτζιίν πήγε να κατουρήσει στον τοίχο του καμπαναριού του
Αρχάγγελου Μιχαήλ στη Γιαλούσα. Ο
Αρχάγγελος Μιχαήλ, χωρίς να σκεφτεί
πως αφέντες του νησιού ήταν οι Τούρκοι, άρπαξε το Τουρτζιίν και το έριξε
στη θάλασσα. Έως σήμερα στον τόπο
όπου έπεσε ο αθεόφοβος Τούρκος βρίσκεται, σε σχήμα ανθρώπου, η νησίδα
Πλακωτή, για να υπενθυμίζει σε όλους
πως οι άγιοί μας δεν επιτρέπουν τη βεβήλωση των ιερών και οσίων μας.
Ακούτε, Ιεράρχες; Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ μας
είναι πολύ πιο πολύτιμη από τους Ιεράρχες μας.
Ρε Πρόδρομε, φτάνει! Ο γενιτσαρισμός
έχει και τα όριά του. Έχεις ξεπληρώσει
το κόμμα και τον Αναστασιάδη για τις
παλιές σου αμαρτίες. Δεν είναι ανάγκη
να μας παρουσιάζεις τα σχέδια του Νίκου Αναστασιάδη ως εθνική σωτηρία
που θα καταλήξει στην Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Σε λίγο θα μας
πεις πως το έκτρωμα που ετοιμάζετε
μαζί με τον Στυλιανίδη και τον Μακάριο
και τη Σία και όλο το σκουπιδαριό της
Ευρώπης είναι πρότυπο δημοκρατικής
πολιτείας. Τουλάχιστον μη μιλάς. Έχεις
παιδιά, είναι κρίμα να τους φορτώσεις
αυτόν τον Πρόδρομο. Άνοιξε κανένα από
τα βιβλία σου και ξαναδιάβασέ τα. Έλεος. Ξαναδιάβασε τα άρθρα σου ή μήπως θέλεις να αρχίσω να τα αναδημοσιεύω; Έλεος, ρε Πρόδρομε, υπήρξαμε
φίλοι. Λυπήσου μας και σεβάσου τα άλλα όνειρα που κάναμε μαζί. Τώρα είναι η στιγμή να δείξεις ποιος ήσουν και
τι είσαι. Τώρα είναι η στιγμή να σώσεις
την αξιοπρέπειά σου. Εσύ ρίχνεις τον
παλιό σου κόσμο στην αντίπερα όχθη.
Τώρα είμεθα πια αντίπαλοι, ανήκουμε
σε διαφορετικούς κόσμους. Η περίοδος
χάριτος έχει τελειώσει. Λυπάμαι για την
κατάντια σου. Λυπάμαι που χάνω άλλον
έναν φίλο από τα παλιά.
Ο ΠΑΓκΟΣ ΤΟΥ ΧΑΣΑΠΗ
Σφάγγει ο Μιχάλης Σταυρή
Οι ανόητοι, οι ανόητοι…
Είμαι σίγουρος ότι το μεγαλύτερο μέρος
της εφημερίδας θ’ απασχολήσει το κοινό
ανακοινωθέν Αναστασιάδη-Έρογλου και
οι τελευταίες εξελίξεις στο Κυπριακό που,
έτσι και αλλιώς, μονοπωλούν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Ο γράφων δεν
τυγχάνει, ούτε δηλώνει, είτε πολιτικός
αναλυτής είτε πολιτικός επιστήμων, ούτε
δημοσιογράφος και, πέραν των πανεπιστημιακών του εργασιών, στο γράψιμό
του χρησιμοποιεί το συναίσθημα. Οφείλω επίσης να ενημερώσω τον αναγνώστη
ότι η μετριότητά μου δεν δηλώνει, δεν είναι και ούτε πρόκειται να είναι αντικειμενικός και δεν πιστεύει στην αντικειμενικότητα. Οι πολιτικές μου απόψεις είναι
γνωστές και δεδομένες για όσους με γνωρίζουν, αλλά, φαντάζομαι, καθίστανται
φανερές και για τον απλό αναγνώστη από
το γεγονός και μόνο ότι ο Βάσος Φτωχόπουλλος του παρέδωσε από τον πολύτιμο χώρο της Ενώσεως για να εκφράζεται.
Δεν πρόκειται να προβώ σε καμμιά ανάλυση, σε κανέναν σχολιασμό για το κοινό
ανακοινωθέν. Παρ’ όλ’ αυτά, θα πω
απλώς ότι είμαι αισιόδοξος. Είμαι πεσσιμιστικά αισιόδοξος, τουτέστιν ελληνικά αισιόδοξος, όπως εξήγησα στο άρθρο
του προηγούμενου μηνός. Θυμάμαι σε
μίαν εκδήλωση του φίλου Λάμπρου Καούλλα έναν Ελλαδίτη να στέκεται προσοχή μπροστά από τον Βάσο Λυσσαρίδη
και να δηλώνει πως, παρατηρώντας την
κοινωνία μας, κατάλαβε πως πρόκειται
για μια κοινωνία δύο ταχυτήτων, νωθρή
και αργή στις «καλές μέρες» που ξεση-
κώνεται όμως όταν νιώσει πως ήρθε η
ώρα της. Γι’ αυτό δηλώνω και εγώ αισιόδοξος μέσα στη γενικότερη κατάπτωση και ευελπιστώ ότι τ’ αντανακλαστικά
μας θα λειτουργήσουν εκ νέου.
Όπως προανέφερα, δεν θα ασχοληθώ
με το κοινό ανακοινωθέν. Θα ήθελα, όμως,
με όλη τη μετριοπάθεια και μετριότητα
που με χαρακτηρίζει, να μοιραστώ τη σκέψη που γεννήθηκε στον νου μου τις τελευταίες μέρες που παρακολουθώ τις εξελίξεις. Μόλις διάβασα το ανακοινωθέν,
ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια που είχα
διαβάσει κάπου παλιά και χαμογέλασα
μέσα στην απελπισία μου: «Τους ανόητους, τους ανόητους… Μας άφησαν τους
έλληνες νεκρούς μας». Σκεφτόμουν ότι
παρά τις όποιες διπλωματικές κινήσεις,
μανούβρες, εποικοδομητικές ασάφειες και
ό,τι άλλο μηχανεύονται δικοί και ξένοι
για να καταστήσουν την πατρίδα μας
τουρκικό προτεκτοράτο, ξέχασαν κάτι ουσιώδες: Ξέχασαν τους νεκρούς μας!
To 1915 o Patrick Pearse, από τους πρωτεργάτες της ιρλανδικής Εαρινής Επανάστασης του 1916, συλληφθείς και εκτελεσθείς κατά την εν λόγω εξέγερση, ανέλαβε να προσφωνήσει τον επικήδειο ενός
γνωστού ιρλανδού εθνικιστή, του
O’Donovan Rossa. Μεταξύ άλλων, είχε
πει: «Πρέπει να παλέψουμε μαζί για τη
λευτεριά της Ιρλανδίας. Και γνωρίζουμε
μόνον έναν ορισμό της Λευτεριάς. Είναι
ο ορισμός του Tone, του Mitchel, του Rossa
(ιρλανδοί αγωνιστές)». Και συνεχίζει: «[Οι
εχθροί μας] νομίζουν ότι εξαγόρασαν τους
μισούς από ’μάς και ότι εκφόβισαν τους
άλλους μισούς. Νομίζουν ότι προέβλεψαν
τα πάντα, ότι προνόησαν για όλα· αλλά οι
ανόητοι, οι ανόητοι, οι ανόητοι! Μας άφησαν τους νεκρούς μας Fenians (έτσι ονόμαζαν τους ιρλανδούς επαναστάτες) και
όσο στην Ιρλανδία υπάρχουν αυτοί οι τάφοι, η Ιρλανδία δεν θα ησυχάσει ποτέ χωρίς λευτεριά».
Κατάλαβες τώρα γιατί είμαι αισιόδοξος; Κατάλαβες πού έγκειται η ανοησία
τους; Που ενώ τα προέβλεψαν όλα, προ-
σέλαβαν επικοινωνιολόγους και αλωνίζουν στα ΜΜΕ, ξέχασαν τους νεκρούς
μας. Και όσο θα υπάρχουν οι τάφοι τους,
όσο θα γίνεται αναβάπτισμα κάθε 1η τ’
Απρίλη στις φυλακές, όσο θα υπάρχουν
Κύπριοι που θυμούνται να πάρουν ένα
στεφάνι, έστω ένα λουλούδι, τούτος ο λαός έναν ορισμό της ελευθερίας θ’ αντιλαμβάνεται, μιαν ελευθερία θα καταλαβαίνει: Την ελευθερία του Γληόρη, του
Βαγόρα, του Μάτση… Οι ανόητοι…
12
Μα πόσες φορές πρέπει
να πούμεν ΟΧΙ για να καταλάβουν
ότι εν περνούν τούτα τα πράματα
δαμαί; Θέλουν να γίνουν ρεζίλιν
πάλε τούτοι;
28 Φεβρουαρίου 2014
Η άλλη
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑΣ
Μάγκας είν’ ο Πειραιώτης, ζωηρός ο Ρουμελιώτης.
Κουβαρντάς ο Αθηναίος, πατριώτης ο Κυπραίος.
Ξύπνιος ο Κεφαλλονίτης και τουρίστας ο Ροδίτης.
Μάρκα είναι ο Πολίτης κι ο Σμυρνιός πολυτεχνίτης.
Ζαβολιάρης ο Βολιώτης και σφιχτός ο Ηπειρώτης.
Κρητικός βρε σκανταλιάρης, Μακεδόνας ερωτιάρης.
Π. ΤΣΑΟΥΣΑΚΗΣ
Πάρε ναυτάκι, ναυτάκι Συριανό,
λοστρόμο Πειραιώτη,
μηχανικό Μυτιληνιό,
τιμόνι Καλαματιανό
και καπετάνιο Χιώτη…
Γ. ΖΑΜΠΕΤΑΣ
Ρίχνοντας μια ματιά σ’ αυτά τα τραγούδια,
αμέσως κάθε αναγνώστης βγάζει το συμπέρασμα πως στα πιο παλιά χρόνια είχε σημασία η καταγωγή των Ελλήνων στην καθημερινή τους ζωή. Ο κάθε τόπος παρήγαγε
τα δικά του προϊόντα και ήταν φημισμένος
γι’ αυτά, αλλά και οι ίδιοι οι κάτοικοι της
κάθε περιοχής ξεχωριστά είχαν τις ιδιομορφίες και ιδιαιτερότητές τους που τους έκαναν και γνωστούς στους υπόλοιπους Έλληνες αλλά και περήφανους τους ίδιους. Δεν
υπήρχε αυτή η ομοιομορφία η σημερινή, αυτή η ισοπέδωση που πολτοποιεί τα πάντα. Ο
κάθε τόπος είχε τα τραγούδια του, τα όργανά του και τους χορούς του. Οι κάτοικοι
είχαν τις τοπικές στολές τους και τα χωριά
και οι πόλεις τη δική τους αρχιτεκτονική και
τα δικά τους γνωρίσματα. Με αυτές τις ιδιομορφίες και τα τοπικά γνωρίσματα σφυρηλατούσαν την προσωπικότητά τους οι άνθρωποι για ν’ αντέξουν και να προκόψουν.
Με αυτές τις ιδιομορφίες τα έβγαζε πέρα ο
κόσμος. Αυτή η τοπική περηφάνια έδινε στον
κόσμο και κουράγιο και δύναμη και μια καλόπιστη μαγκιά που, σε τελευταία ανάλυση, ήταν συμβολική της αλληλεγγύης που
υπήρχε ανάμεσα στην ατομική και συλλογική συνείδηση των ανθρώπων των χωριών και
των πόλεών μας. Προφανώς και δεν ήταν
όλοι οι Χιώτες καπετάνιοι, όμως το γεγονός
πως η Χίος έβγαζε τους καλύτερους καπετάνιους έκανε όλους τους Χιώτες να νιώθουν πως και αυτοί ήσαν εν μέρει καπεταναίοι. Το ίδιο ισχύει και για τους Κύπριους.
Δεν ήσαν όλοι πατριώτες. Το γνωρίζουμε
πολύ καλά αυτό εδώ στο νησί, όμως οι αγώνες των Κυπρίων συγκινούσαν τόσο τον υπόλοιπο ελληνικό λαό, που στην κοινή συνείδησή του ο Κύπριος είχε το γνώρισμα του
πατριώτη, κατά τον Τσαουσάκη που έγραψε
τους στίχους αυτού του ωραιότατου τραγουδιού.
Στο δικό του τραγούδι, σε στίχους Στέλιου Γεράνη, ο Ζαμπέτας κάνει και μίαν υποδιαίρεση του λαού κατ’ επάγγελμα και τραγουδά τους ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥΣ, όπου κάθε νησί έχει και τους τεχνίτες του.
Είναι χαρακτηριστικό πως σε όλα τα τραγούδια οι στιχουργοί δεν χαρίζουν κάστανα
σε κανέναν, μπορεί να παραχαϊδεύουν τ’ αυτιά μερικών, αλλά είναι γενικώς σκληροί με
πολλούς πληθυσμούς, όπως για παράδειγμα
με τους Ηπειρώτες που είναι τσιγκούνηδες
κτλ. Αξίζει επίσης να τονίσουμε πως όλοι θεωρούν Έλληνες (είναι αυτονόητο) όλους τους
Έλληνες, ακόμη και αυτούς που δεν έχουν
ενσωματωθεί στο ελληνικό κράτος, όπως τους
Πολίτες, τους Σμυρνιούς, τους Κύπριους.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τους πολτοποιημένους εαυτούς μας και ας επιστρέψουμε στον
τόπο μας που έχει πρόσωπο, ταυτότητα και
προοπτική.
Με την ευκαιρία αυτού του μικρού σημειώματος, θα ήθελα να θέσω ως προβληματισμό
και την επιστροφή μας στις τοπικές μας ενδυμασίες στις γιορτές και τις Κυριακές. Τι
ωραία και όμορφα θα ήταν τα χωριά μας και
οι ενορίες μας, εάν τις Κυριακές στην εκκλησία και μετέπειτα στους καφενέδες φορούσαμε τις τοπικές μας ενδυμασίες; Το ίδιο
και στις παρελάσεις μας και σε άλλες εορταστικές επετείους. Σκεφτείτε το και θα επανέλθω.
Ένωσις
Βιβλίο
Η Κληρονομιά του Αλεξάνδρου
[…] κὰι ἔφη πρὸς τὴν Ὀλυμπιάδα «δίδου νῦν τὴν πρός
γέννησιν φωνὴν». Καὶ αὐτὸς
δὲ ἐπένευσεν αὐτῆς τὸν τοκετὸν καὶ εἶπεν αὐτῇ· «βασιλὲα ἂρτι τέξῃ κοσμοκράτορα». ἡ δέ Ὀλυμπιὰς
μεῖζον βοὸς μυκησαμένη
ἀπεκύησε παῖδα ἄρρενα
σὺν ἀγαθῆ τύχῃ. Τοῦ δὲ
παιδὸς πεσόντος εἰς τὴν
γῆν ἐγένοντο βροντῶν κτύποι ἀλλεπάλληλοι καί ἀστραπῶν φωτισμοί, ὥστε τὸν σύμπαντα κόσμον κινεῖσθαι.
Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από τη Μυθιστορία του Αλεξάνδρου, ένα λογοτεχνικό κείμενο που γράφτηκε γύρω στα μέσα του 3ου-4ου αιώνα μ.Χ. από τον Ψευδοκαλλισθένη.
Πρόκειται για το πιο διαδεδομένο κείμενο παγκοσμίως μετά τη Βίβλο. Το
κείμενο μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, μεταξύ των οποίων συριακά, ισπανικά κ.ά.
Έκτοτε πολλά έχουν γραφεί και ει-
πωθεί για τον μεγάλο στρατηλάτη της Μακεδονίας, πολλοί λαοί τον διεκδίκησαν κι ακόμα περισσότεροι τον θαύμασαν και
εμπνεύστηκαν από την κληρονομιά που οι επιδρομές του άφησαν πίσω. Σήμερα κυκλοφορεί
από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις
το τρίτο κατά σειρά έργο του φιλόσοφου Κώστα Παπαϊωάννου για
την ελληνική τέχνη, με τίτλο Η Κληρονομιά του Αλεξάνδρου.
Ο εκλιπών συγγραφέας παρατηρεί
έντονα πως «αν ο Αλέξανδρος κατέστη ο μοναδικός ήρωας, κοινός σε Ανατολή και Δύση, αυτό συνέβη γιατί ο
κόσμος που δημιούργησε εκπροσωπεί
τη μεγαλύτερη διεθνή κοινότητα που
γνώρισε ποτέ ο πλανήτης». Χωρισμένο σε επτά μικρά κεφάλαια και ένα
κατατοπιστικό παράρτημα εικόνων, το
αριστουργηματικό αυτό μικρό δοκίμιο
ασχολείται με την κλασική και ελληνιστική τέχνη, τον ιρανικό φιλελληνισμό και την ιρανική αναγέννηση, που
διαφαίνεται έντονα στα έργα τέχνης,
καθώς επίσης και στη μνημειακή τέχνη της Αρμενίας και της Γεωργίας.
Εκτός των άλλων, ο συγγραφέας προβαίνει σε σημαντικές αναφορές που
διαμορφώνουν την κοινωνική ιστορία,
αναφέροντας πως από την κλασική
στην ελληνορωμαϊκή εποχή το άτομο
διαδέχεται τον πολίτη, ενώ ακολούθως,
στο τέλος αυτής της εποχής, γεννιέται
μία νέα τέχνη η οποία δοξάζει τους νέους κυρίαρχους του κόσμου: τον ρωμαίο dominus et deus, τον βυζαντινό
βασιλέα και τον σασσανίδη «βασιλέα
των βασιλέων». Οι αναφορές και αναλύσεις που κάνει ο συγγραφέας στο
μικρό αυτό δοκίμιο αποδεικνύουν πως
οι επιδρομές του θρυλικού Αλέξανδρου
ήταν κάτι πολύ περισσότερο από πολεμικές εκστρατείες, καθώς στο πέρασμά του διαδόθηκε η ελληνική γλώσσα και πολιτιστικά στοιχεία τα οποία
συγκεράστηκαν με τα ανατολικά και
οδήγησαν σε έναν αξιοθαύμαστο και
πρωτότυπο πολιτισμό. Δικαίως οι εκστρατείες του ονομάστηκαν «ένοπλες
εξερευνήσεις».
Λεύκωμα Αφίσας
Το 2010 η Συμπαράσταση Αγώνα Κύπρου μαζί με τη Συντονιστική Επιτροπή Υποστήριξης Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο προέβη σε
μια εξαιρετική πρωτοβουλία έκθεσης αφίσας, με κεντρικό θέμα τη
συνεχιζόμενη κατοχή στην Κύπρο.
Η έκθεση πραγματοποιήθηκε στην Τεχνόπολις στην Αθήνα με αρκετή επιτυχία και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον από πολλές ομάδες (πολιτικές ή φοιτητικές) για τη συγκέντρωση των αφισών.
Σήμερα κυκλοφορεί από τη ΣΑΚ και ΣΕΑΥΑΕΚ το Λεύκωμα
Αφίσας «40 χρόνια κατοχή, 40 χρόνια αγώνας», σε πιο πολύ καλά επιμελημένη έκδοση, συγκεντρώνοντας όλες τις αφίσες που παρουσιάστηκαν στην έκθεση.
Ίσως σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, να είναι επιτακτική η ανάγκη
της έκδοσης αυτής, καθώς βρισκόμαστε αντιμέτωποι για ακόμη μία
φορά με ένα επαίσχυντο σχέδιο λύσης το οποίο είναι έτοιμο να δείξει τα δόντια του. Δέκα χρόνια μετά την απαξίωση του σχεδίου
Ανάν από τον λαό της Κύπρου, οι πολιτικές ηγεσίες προβαίνουν σε
παρουσιάσεις «κοινών ανακοινωθέντων», προετοιμάζοντας το έδαφος για την επίλυση του κυπριακού ζητήματος, στις βάσεις της ομοσπονδίας και της διζωνικότητας.
Το Λεύκωμα αποτελεί μία πολύ καλή ευκαιρία για να αποσύ-
ρουμε σαν λαός τη μνήμη από τη λήθη και
να συλλογιστούμε καλά πριν κληθούμε να
ψηφίσουμε. Οι συνταρακτικές εικόνες των
αγνοουμένων, των μαυροφορεμένων μανάδων, των προσφύγων, των κατεχόμενών μας τόπων, διανθισμένες με ποιήματα μεγάλων Ελλήνων, αφυπνίζουν όλα
τα αισθήματα οργής και πόνου που προκαλεί σε κάθε Έλληνα
και κάθε Άνθρωπο η σημερινή κατάσταση και συμβάλλουν στο έπακρο σε αυτό που είναι αυτονόητο: να μην ξεχάσουμε το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.
Μας υπενθυμίζει στις κρίσιμες αυτές στιγμές ποιο είναι το καθήκον
μας: η προστασία της ελληνικότητας του νησιού και η διατήρηση
της αξιοπρέπειάς μας. Κοιτώντας τα πρόσωπα των προσφύγων,
των νεκρών μας και των αγνοουμένων μας, είναι επιτακτική ανάγκη
να υποσχεθούμε πρώτα σε αυτούς και ύστερα στους εαυτούς μας
πως δεν θα νομιμοποιήσουμε τα τετελεσμένα της εισβολής και θα
επιμείνουμε στην απόδοση δικαιοσύνης. Τίποτα λιγότερο από την
απελευθέρωση του τόπου μας, την αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών δυνάμεων και την επιστροφή στις πατρογονικές μας εστίες.
Ιλιάνα Κουλαφέτη
Ex Libris
Manufacturing Consent: The Political
Economy of the Mass Media (1988)
H πολύκροτη ανάλυση των ΜΜΕ σαν μηχανισμών προπαγάνδας από τους Noam Chomsky και Edward Herman
είναι μία ανάλυση των ΜΜΕ (οι τρόποι, τόποι και σκοποί παντού οι ίδιοι) που αναλύει πώς τα μήντια στις ΗΠΑ
συνιστούν ένα αποτελεσματικό και παντοδύναμο θεσμικό ιδεολογικό όπλο που προάγει αποτελεσματικά μιαν
υποστηρικτική του συστήματος προπαγάνδα, εδραζόμενη
στις δυνάμεις της αγοράς, τις εσωτερικοποιημένες παραδοχές και την αυτολογοκρισία, χωρίς ανοιχτό εξαναγκασμό.
Με «αυτοπειθώ» κι όχι εξαναγκασμό, όπως εξήγησε ο
Γκράμσι τους τρόπους επιβολής του ηγεμονικού λόγου.
Εξαίρετη ανάλυση του μοντέλου προπαγάνδας που χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ – δείτε τα επί τω έργω στην Κύπρο
των μνημονίων (για τα οποία «φταίει η ασυδοσία
μας») και της παράδοσής μας στην επικυριαρχία
των Τούρκων («για να μην έρθει η διχοτόμηση»).
O όρος «the manufacture of consent» οφείλεται
στον Walter Lippman και το βιβλίο του Public
Opinion (1922), με αναγνώριση από τον Chomsky και
της οφειλής στον αυστραλό κοινωνικό ψυχολόγο Alex
Carey, στον οποίον είναι αφιερωμένο το βιβλίο. Γυρίστηκε και ταινία με τίτλο Manufacturing Consent:
Noam Chomsky and the Media.
Κριτικός λόγος που ξεκίνησε με το American Power
and the New Mandarins (1969), το πρώτο πολιτικό βιβλίο του Chomsky στο οποίο αποδίδει στους αμερικανούς διανοουμένους και τεχνοκράτες ευθύνη για τις θηριωδίες των Αμερικανών στο Βιετνάμ και στο οποίο ανατρέπει την άκριτη πεποίθηση ότι οι τεχνοκρατικές ερμηνείες και προσεγγίσεις είναι ουδέτερες και επωφελείς.
«Γιατί να θεωρήσουμε ότι διεκδικήσεις δύναμης κι εξουσίας που βασίζονται στη γνώση και την τεχνική είναι πιο
αγαθών προθέσεων από αυτές που βασίζονται στον πλούτο, την αριστοκρατική καταγωγή ή την ωμή κι απροκάλυπτη βία;» Eρωτά ο Chomsky, απαντάτε κ. Μαυρίδη.
MediaManiaandtheMarkets,
Fleet Street Publications, 1994
Εκδότες της φυλλάδας Fleet Street Letter, στη χρυσή δεκαετία των αγορών και του City, στα ’80, oι συγγραφείς John
Campbell και William Bonner γνωρίζουν από πρώτο χέρι πώς τα ΜΜΕ παίζουν καθοριστικό ρόλο στο
φούσκωμα της μανίας του πλήθους, πίσω από
τις μεγάλες «φούσκες» των χρηματιστηρίων. Μεταμελημένοι τώρα οι tipsters, που τόσο είχαν
βοηθήσει, θυμόμαστε, και στο φούσκωμα της
μετοχής της Polly Peck, του φυγόδικου στη συνέχεια Asil Nadir; Δεν το ορκίζομαι, αλλά έτοιμοι πάντως να μοιραστούν την ακριβά (για το
κοινό) κερδισμένη σοφία τους για τον ρόλο
των ΜΜΕ να φουσκώνουν τη βλακεία των μαζών. Να περιμένουμε, λέτε, την ίδια «μεταμέλεια», όσων με τα μέλια του ΧΑΚ, στην
Κύπρο, των βουλευτών, τώρα, που έκτισαν πολιτική καριέρα και περιουσίες με τα έντυπά τους (βρείτε στις
βιβλιοθήκες αντίτυπα της χρηματιστηριακής φυλλάδας του
Νέου Τύπου κάποιου Προδρόμου) και τις εμφανίσεις τους,
ως «οικονομολόγοι», στις τηλεοράσεις;
Τ.Χ.
Φέρτε μου ΝΑΙνέκους
σσιύλλους. Πού εν τζιείνος ο Λίο
να τον χτάρω πας στο μμάτιν;
28 Φεβρουαρίου 2014
Η άλλη
13
Ένωσις
Η αναπόδραστη πορεία του κονίκλου προς το στόμα του βόα
Τι τον ήθελα τον γελοίο βαψομαλλιά χθες
το βράδυ; Καλά δεν ζω, εδώ και καιρό,
στην ανήσυχη ηρεμία μου, χωρίς ειδήσεις,
τοκ-σόου, εφημερίδες, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα; Ήταν ανάγκη να μου ανεβεί η
πίεση από το τσούρμο που μάζεψε ο επιβάτης του καλάμου στην τηλεόραση; Ήταν
ανάγκη να γίνει το μυαλό μου χαβούζα του
κάθε κολλημένου της Λύσης;
Πρώτα οι πολιτικώς ορθοί καλεσμένοι, οι
αγανακτισμένοι πολίτες –φέρανε και έναν
γνωστό, μη ναινέκο*, φιλόλογο, για να υπάρχει δήθεν και η άλλη άποψη, για να κερδίσουν την εύνοια των τηλεθεατών–, ανεκήρυξαν όλους τους πολιτικούς παντελώς διεφθαρμένους, κλέφτες και ανίκανους και
αναθεμάτισαν την κομματοκρατία! Ο ευτραφής καλεσμένος και συνάδελφος του
παρουσιαστή φρόντισε να μας τονίσει ότι
φταίνε για το χάλι της πολιτικής ζωής και
οι δημοσιογράφοι, βεβαίως όχι αυτοί της
εφημερίδας του, για να ακολουθήσουν οι
υπόλοιποι «πολίτες» με έναν ποταμό από
ανούσια «πρέπει» και «χρειάζεται»,
μπουρδολογίες (bullshit ή παπαριές ελληνιστί) περί «οραμάτων μπλα μπλα μπλα»
και την ανάγκη «απονομής δικαιοσύνης
μπλα μπλα μπλα». Όταν υπολόγισαν οι
καλεσμένοι και ο παρουσιαστής ότι οι θεατές ξεχαρμάνιασαν αρκούντως, απολαμβάνοντας την εκτόξευση των μύδρων καταδίκης της διαφθοράς και της ανικανότητας, τότε τα κομματόσκυλα –η κομματική
μπόχα δεν κρυβόταν– ανέλαβαν δράση.
Μας εξήγησαν με αρλουμπολογίες τι «δεν
είναι η ουσία» αλλά τι είναι συνουσία και
στο τέλος μάς σέρβιραν το κερασάκι (ή,
μήπως, το γλυκό καρυδάκι;): Κάλεσαν την
πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου, ΔΗΣΥ,
ΑΚΕΛ, ΑΠΟΕΛ, ΟΜΟΝΟΙΑ Λαός Πρωτάθλημα, να αναλάβει τις ευθύνες της, να
«συμβιβαστεί» και να «λύσει» το Κυ-
Ο πιο διάσημος λαγός της ιστορίας, έχοντας
χεσμένο τον δοσίλογο νεοφιλελευθερισμό του
μαριομαυριδοτορναριτισμού, θα παραμένει
ανυπότακτος στα πατρογονικά του εδάφη και θα
τρώει για πάντα δωρεάν τα καρότα που καλλιεργεί
ο αντιπαθέστατος εισβολέας και καταπατητής της
γης, μέλος του ΚΕΒΕ, Έλμερ Φαντ.
Ξ.
Έλλην
πριακό, διότι «τι άλλη επιλογή έχουμε…
να κάνουμε πόλεμο;». Ναι, κάλεσαν την
πλειοψηφία αυτού του σάπιου συνονθυλεύματος, την οποίαν μόλις πριν λίγο αυτοί
οι ίδιοι είχαν περιγράψει με τα μελανότερα χρώματα, να αναλάβει τη «σωτηρία»
του τόπου «συμβιβαζόμενη» με τους Τούρκους. Λίγο έλειψε να μας πουν ότι είναι δίκαιο να καταβάλουμε και τα 40 δις δολάρια που έχει στοιχίσει η εισβολή στην Τουρκία. Αυτό βέβαια το λένε διάφοροι άλλοι,
«τεχνοκράτες», που θέλουν να διοχετεύσουν το φυσικό αέριο σε τουρκικό αγωγό,
διότι το «τερματικό δεν συμφέρει και το
αέριο είναι λίγο κτλ. κτλ.
Εμείς, τα αδαή και ανεγκέφαλα θύματα
της προπαγάνδας του Τάσσου και των πολιτικών οι οποίοι «ζουν από το Κυπριακό», επιτέλους μπορέσαμε να ξεκαθαρίσουμε στο κεφάλι μας μερικά απλά πράγματα: Το Κυπριακό δεν «λύεται», διότι είναι αδιάλλακτοι και δεν συμβιβάζονται οι
έχοντες δυνητικά την πλειοψηφία, κατά τα
άλλα όμως κλέφτες και ανίκανοι πολιτικοί.
Επειδή την αδιαλλαξία των δύο μεγάλων
της πλειοψηφίας, των κλεφτών και ανικάνων, την προκαλεί η εκάστοτε εκλογική συνεργασία των με τους περιθωριακούς απορριπτικούς, πρέπει οι δύο μεγάλοι, εκ των
κλεφτών και ανικάνων, να «συνέλθουν», να
σχηματίσουν πλειοψηφία συνεργαζόμενοι
μεταξύ τους, να απαλλαγούν και να φιμώσουν τους αδιάλλακτους πρώην εκλογικούς
συνεταίρους των και ακολούθως να συμβιβασθούν και να λύσουν το Κυπριακό, γεγονός που αυτοστιγμεί θα λύσει και όλα
τα υπόλοιπα προβλήματα της δύστηνης Πατρίδας μας! Αυτό απεφάνθησαν οι «πολίτες» καλεσμένοι τού από του τηλεοπτικού
βάθρου (ή βόθρου) απευθύνοντος νουθεσίες προς πάσα κατεύθυνση κοράζινου.
Δεν είναι περίεργο που η Κύπρος, κάτω
από τους κρωγμούς των τροϊκολάγνων ορνέων της ΟΕΒ, του ΚΕΒΕ και του Προεδρικού, αργοσέρνεται σε έναν εξευτελιστικό οικονομικό θάνατο, με άλλοθι πάντοτε τη
Η ΣκΡΟΦΑ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ
l Έχω πωρωθεί με το «The voice». Μ’
αρέσει που η Ασλανίδου βγαίνει στο γυαλί ως μία Κυρία και η Βανδή ως τσόκαρο. Εξάλλου, το μόνο ταλέντο που έχει
αυτή η γυναίκα είναι το να κρύβει επιδέξια την αταλαντοσύνη της.
l Είναι φανερός ο λόγος για τον οποίον
ο ΘΟΚ έβαλε στην επιτροπή για τα βραβεία θεάτρου έναν ιατροδικαστή: πολύ
ψόφιες οι περισσότερες παραστάσεις
στον τόπο μας.
l Διερωτώμαι τι θα απογίνει τώρα ο
Ανδρέας Χριστοδουλίδης χωρίς τον
Ανδρέα Αραούζο. Πού οδηγείται το
ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ;
l Μπούρδες της απάνω Τζερκατζής:
1) «Το ίδρυμα “Πρίγκηψ Κωνσταντίνος Οστρόγκσκυ” της Πολωνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας αποφάσισε στην τελευταία συνεδρία του να βραβεύσει τον
βυζαντινολόγο, δρα Χαράλαμπο Γ. Χοτζάκογλου, διευθυντή του Παγκοσμίου Βήματος Θρησκειών και Πολιτισμών
της εν Κύπρω Ιεράς Μονής Κύκκου,
για την επιστημονική του εργασία στο
πεδίο της αρχαιολογίας και ιστορίας
της τέχνης και για την πλούσια δραστηριότητά του σχετικά με τα θρησκευτικά μνημεία στο τουρκοκρατούμενο τμήμα της βορείου Κύπρου, τη
συμβολή του στη διεθνοποίηση του θέματος και την ανάδειξή του στην ακαδημαϊκή κοινότητα μέσω των συντονισμένων ενεργειών της Ιεράς Μονής
Κύκκου και των σχετικών πρωτοβουλιών του μητροπολίτου Κύκκου και
Τηλλυρίας, κ. Νικηφόρου». Επίσης, το
Ίδρυμα «Κοντέσσα ντε λα Σύμπιλα και
Βαρώνος Putsen» αποφάσισαν να τιμήσουν τον πρόεδρο των εν Κύπρω
Χριστεμπόρων και Καπήλων κ. Φενάκογλου για την προσφορά του στην
ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρο-
διακυβέρνηση Χριστόφια, με ορατό το τελικό ερώτημα-«δίλημμα»: «Πείνα ή Λύση». Όπως το κουνέλι, σαγηνευμένο από
το βλέμμα του βόα, προχωρεί κλαίγοντας
προς το ανοιχτό στόμα του τερατώδους ερπετού, έτσι και ο κυρίαρχος Λαός (54%
Χριστόφιας, 57% Αναστασιάδης) βαδίζει
προς το μοιραίο.
Αυτή είναι η ελληνική κατάντια μας. Και
η δική μας και των Ελλαδιτών των οποίων
η τηλεόραση γέμισε τουρκικά σήριαλ και
πολύ χειρότερους δημοσιοκάφρους από τα
δικά μας παπαγαλάκια της υποταγής και
της ξευτίλας.
νομιάς. Πότε θα καταλάβουν κάποιοι
ότι όλα αυτά αποτελούν γραφικότητες;
2) Καταχώρηση της Άννας Μαραγκού
στο φατσοβιβλίο όπου εκθειάζει την Αννίτα Σαντοριναίου για την ερμηνεία της
στην «Πέτρα». Παρ’ ότι το θέατρο, όπως
και όλες οι τέχνες, υπόκειται στην υποκειμενική κρίση του καθενός, είναι εξαιρετικά σημαντικό να αποφεύγει κανείς να
τοποθετείται χωρίς να μπορεί να τεκμηριώσει τις απόψεις του. Τα υποβολιμαία
ή τα συμφεροντολογικά εγκώμια βοούν.
Ενδεικτικό παράδειγμα η κριτική της Νίκης Κατσιαούνη για την «Όπερα της πεντάρας».
3) Τελετή βραβείων του ΘΟΚ: Ο ορισμός
του φτηνιάρικου.
4) Γιάννης Τουμαζής, πρόεδρος του ΔΣ
του ΘΟΚ στην τελετή βραβείων: Τα γυαλιά του είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον
από τον ίδιο.
5) Λέα Μαλένη στην τελετή βραβείων
του ΘΟΚ: Με το καλό και Μαρία Σερίφοβιτς!
l Δημοσιογραφικές αρλούμπες: εφημερίδα Πολίτης. Αυτά συμβαίνουν όταν
πληρώνει κανείς εμπαθή και ηλίθια άτομα να παριστάνουν τους δημοσιογράφους. Η Κατερίνα Ζορπά δεν κάνει πολιτικό ρεπορτάζ, κάνει κουτσομπολιό. Ο
Κωστάκης Κωνσταντίνου είναι η επιτομή των ψυχολογικών συνδρόμων που
ανέλυσαν οι Φρόυντ, Γιουγκ και Λακάν.
Ούτε η Σπυρούλα Δαυίδ Συρίμη δεν μπορεί να τον θεραπεύσει. Μερόπη Μωυσέως: πολιτιστική συντάκτρια. Ο πολιτισμός είναι πάντα ο πιο αδικημένος: Τον
διαχειρίζονται ασκήσιμοι.
l Γκαλερύ ΔΙΑΤΟΠΟΣ: IS NOT
GALLERY!
l Η Κύπρος κοντά σας: Ένα πρόγραμμα του ΡΙΚ που όταν το παρακολουθήσεις, θες την Κύπρο τόσο μα τόσο μα-
κριά σου. Μία όψη του τόπου απόλυτα
γραφική, σοβαροφανής και φολκλόρ.
l «Πού σου νέφκω» (sic): Μία εκπομπή
του ΜΕΓΚΑ που διασύρει μια σημαντική προσωπικότητα του κυπριακού θεάτρου (βλ. Όλγα Ποταμίτου) και εγείρει
αμφιβολίες ως προς το επίπεδο νοημοσύνης των τηλεθεατών της συγκεκριμένης
εκπομπής. Copy-paste του «Παίζουμε
κυπριακά» που επίσης παρουσιάζει το
κυπριακό ιδίωμα με εξίσου σαχλό τρόπο.
l Βραβεία MAN of the year: «Βραβεύουμε τους άριστους», λέει βαρύγδουπα
ο καραγκιόζης-διανοούμενος Τάσος Τρύφωνος. Και απαντώ: «Μαζεύτηκαν οι
Αλεξανδρινοί να δουν της Κλεοπάτρας
τα παιδιά… Μόλο που βέβαια ήξευραν τι
κούφια λόγια ήσαν αυτές οι βασιλείες!»
l Επιμύθιο για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και για όσα ζω:
«Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ
δική σου.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ
τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν
τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν
πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν
βαδίζεις ἴσιο δρόμο.
Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο».
Μανόλης Αναγνωστάκης
* Ναινέκος: Ετυμολογία εκ του ΝΑΙ και όχι από
το όνομα του εθνοπροδότη, δολοφόνου Δημητρίου Νενέκου.
Φίλε Κερυνειώτη
Θυμάσαι που τόσα χρόνια συντηρούσες
το κομματικό κατεστημένο, στα πλαίσια του πελατειακού συστήματος, του
βολέματος του γιού και της κόρης σου;
Θυμάσαι που, ενώ φώναζες «Τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια», ακύρωνες το δίκαιο αίτημά σου με την ίδια
σου την ψήφο; Τώρα οι ταγοί σου, που
τόσα χρόνια ψήφιζες, σου το είπαν κατάμουτρα: «Δεν πρόκειται να επιστρέψεις στο σπίτι σου».
Έστω τώρα, την υστάτη, δώσε τον
αγώνα, μακριά από τα κομματικά στεγανά. Για τη γη σου, για τη γη μας, για
την Κερύνεια ΜΑΣ. Γιατί το είπαμε
και τότε, σε εκείνην τη μικρή εκδήλωση που ελπίσαμε πως θα γίνει εφαλτήριο αλλαγής: Μέχρι την τελική δικαίωση, μέχρι τη λύση, είμαστε όλοι
Κερυνειώτες.
Και ας ξεκίνησαν ήδη οι συμπολίτες
μας να κάνουν όνειρα για τουριστική ή
άλλως πως αξιοποίηση της Αμμοχώστου. Λες και από την περίκλειστη θα
πλουτίσει όλη η Κύπρος και όχι πεντέξι μεγαλοεπιχειρηματίες, αν αυτά
είναι τα κριτήριά μας για λύση. Και
ας ξεκίνησαν να αλωνίζουν σε ΜΜΕ
και διαδίκτυο οι κουβαλητές της λύσης, σκαρτάροντας όποιον διαφωνεί ως
απορριπτικό. Έστω την υστάτη, ας ξεκινήσει ένας πανελλήνιος αγώνας, μία
πανελλήνια κίνηση, με σύμβολο τη χαμένη για πολλούς πόλη του Πραξάνδρου, ικανή να υπερκεράσει τα ξένα
συμφέροντα που παίζονται στο Κυπριακό, ικανή να αναποδογυρίσει την
περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όπως κάναμε πριν από δέκα χρόνια, όταν από
τη βάση επιβάλαμε τη λαϊκή βούληση,
ακόμα και στο ίδιο το ΑΚΕΛ.
Ας μας πουν γραφικούς, ας μας πουν
ονειροπόλους, ας μας πουν απορριπτικούς. Η αλήθεια είναι ότι για σαράντα χρόνια ΑΥΤΟΙ διαπραγματεύονταν τις τύχες μας και το μόνο που κατάφεραν είναι βήμα βήμα να υλοποιήσουν έναν προς έναν τους στόχους που
έθεσε η Τουρκία από τα μέσα της δεκαετίας του ’50. Αν αυτός είναι ο πολιτικός-πατριωτικός ρεαλισμός,
ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΣ.
Εμείς θα μείνουμε στη γραφική μας
καθημερινότητα, να υποστηρίζουμε ότι
πολιτική σημαίνει θεσμοθέτηση και καταρτισμός στρατηγικού πλάνου και
αξιοποίηση των διεθνών συνθηκών προς
υλοποίησή του. Και το στρατηγικό μας
πλάνο πρέπει να φτάνει μέχρι την τελευταία ακτή της Κύπρου μας, μέχρι
την Κερύνεια!
Γιατί, όπως έγραφε ένας φίλος, για
κάποιους είσαι απλώς μία πόλη, για
μας είσαι πατρίδα…
Μ.Σ.
14
Σιγά τα αίματα,
κύριε Σπύρο. Χτάρε πρώτα
τον Στυλιανίδην και τον Δρουσιώτην κι ύστερα χτέρνεις και
τον καημένον τον Λίο.
vasosftohopoullos.wordpress.com
Η άλλη
Ένωσις
ΟΙ ΜΟΥΣΙκΕΣ
ΤΟΥ κΟΣΜΟΥ
Ωραία που είναι
την αυγή,
όταν γλυκοχαράζει
ΙΨΕΝ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ
Έτος Ίψεν το 2014 και το Θέατρο της
Οδού Κεφαλληνίας τιμά τον νορβηγό
δραματουργό και ανεβάζει το έργο του
«Βρικόλακες», σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού.
Οι «Βρικόλακες» γράφτηκαν το 1881
και πιθανολογείται ότι αφορμή της συγγραφής του έργου ήταν ένα νόθο παιδί που απέκτησε ο συγγραφέας με μίαν
υπηρέτρια. Εν τω μεταξύ, έχει προηγηθεί η διατύπωση των νόμων του Μέντελ περί κληρονομικότητας. Όλα αυτά είναι ξεκάθαρο ότι επηρέασαν τον
Ίψεν, σε ένα θεατρικό κείμενο όπου
«αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα».
Παρομοίως με τον Οιδίποδα που ζει
μια ζωή προκαθορισμένη από τους προγόνους του, έτσι και ο Όσβαλντ κληρονομεί άνοια από τον συφιλιδικό πατέρα του και καταστρέφεται λόγω της
σιωπής της μητέρας του απέναντι στα
αμαρτήματα του πατρός του. Και οι
δύο ήρωες θέλουν και πασχίζουν για
να μάθουν την αλήθεια, ενώ ταυτοχρόνως το μόνο που επιζητούν είναι να
ζήσουν μιαν ξέγνοιαστη ζωή.
Ο Στάθης Λιβαθινός μάς έχει δείξει
σε προηγούμενές του δουλειές ότι
μπορεί να δημιουργεί ατμόσφαιρες
και εικόνες εξαιρετικά ποιητικές. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο προτέρημα της παράστασης. Βοηθούσε η μουσική της Μαρίνας Χρονοπούλου και
βεβαίως η επιλογή του Λιβαθινού να
μετατρέψει τον καλλιτέχνη Όσβαλντ
από ζωγράφο, όπως παρουσιάζεται
στο έργο, σε μουσικό. Πάνω σε αυτό
το σκεπτικό στήθηκαν και οι πιο έντονες συγκινησιακά στιγμές της παράστασης: η είσοδος της Ρεγκίνε στη σκηνή, ο χορός της με τον Όσβαλντ στη
σκηνή των φαντασμάτων και, η πιο
ευφυής σκηνή της παράστασης, η σκηνή του θανάτου του Όσβαλντ.
Σημαντικό ρόλο για τη δημιουργία
της ατμόσφαιρας έπαιξαν και οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου που
έφτιαχναν, σε συνδυασμό με τις μακριές κουρτίνες του σκηνικού, ένα παιχνίδι ανάμεσα στη σκιά και στο φως.
Αυτό παρέπεμπε άμεσα στα φαντάσματα του παρελθόντος, στους «βρικόλακες».
Πολύ όμορφα λειτούργησαν –όπως
σε κάθε παράσταση του Λιβαθινού–
28 Φεβρουαρίου 2014
Γράφει ο Χρίστος Πέτρου
Οι μάγκες που δεν υπάρχουν πια
τελικά υπάρχουν
τα αντικείμενα που έφεραν κάποιον
συμβολισμό, όπως ήταν τα κατακόκκινα γοβάκια που έδινε στη Ρεγκίνε ο
πατέρας της και οι στοίβες με τα βιβλία τα οποία σε μια στιγμή έκρηξης
κλωτσά ο πάστορας Μάντερς, αγανακτώντας μπροστά στις προοδευτικές
ιδέες της κυρίας Άλβινγκ.
Σε ό,τι αφορά τις ερμηνείες των ηθοποιών, η Μπέτυ Αρβανίτη στον ρόλο
της κυρίας Άλβινγκ φάνηκε περισσότερο να παρουσιάζει μιαν υπερπροστατευτική μητέρα χωρίς ιδιαίτερες
συναισθηματικές διακυμάνσεις, αγνοώντας ταυτοχρόνως τον τεράστιο εσωτερικό κόσμο μιας καταπιεσμένης γυναίκας, που τόσο περίτεχνα παρουσιάζει στους «Βρικόλακες» ο Ίψεν. Οι
υπόλοιποι ηθοποιοί αντεπεξήλθαν λίγο καλύτερα στους ρόλους τους. Καταπληκτικός ο Νίκος Χατζόπουλος ως
πάστορας Μάντερς, έδινε ένα νεύρο
στην παράσταση με ελαφρά κωμικά
στοιχεία που έκαναν ακόμη πιο έντονη την υποκρισία που προσωποποιεί
ο Μάντερς ως φορέας της «ηθικής».
Ο Ένγκστραντ του Γιώργου Κέντρου
δεν ήταν κακός. Προεξάρχοντες ήταν οι
δύο νέοι, η Μαρία Κίτσου ως Ρεγκίνε
και ο Κώστας Βασαρδάνης ως Όσβαλντ. Η Μαρία Κίτσου παρουσίασε μία
Ρεγκίνε δουλεμένη σε βάθος, φτάνοντας στην κορύφωση τη στιγμή που
αποκαλύπτεται η αλήθεια για την ταυτότητά της. Ο δε Κώστας Βασαρδάνης έκτισε έναν Όσβαλντ ρομαντικό,
απελπισμένο και παθιασμένο, σαν να
ΓΡΑΜΜΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
ερχόταν από άλλον κόσμο, πιο απελευθερωμένο.
Τα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου ήταν αντιπροσωπευτικά του
ιψενικού δράματος και κατάλληλα
για τη συγκεκριμένη παράσταση. Για
σκηνικά δεν μπορούμε να μιλήσουμε, καθώς δεν υπήρχαν σκηνικά, αλλά περισσότερο ένας σκηνικός διάκοσμος, που συχνά φαινόταν να μπαίνει στα πόδια των ηθοποιών αντί να
τους βοηθά.
Η παράσταση ήταν απλώς αξιοπρεπής, ενώ οι προσδοκίες του κοινού ήταν
μάλλον υψηλότερες. Ίσως να ευθύνεται γι’ αυτό ο πολύ κακά διαμορφωμένος χώρος του Θεάτρου της Οδού
Κεφαλληνίας. Παρ’ όλ’ αυτά, αισθάνομαι ότι κάτι έλειπε, κάτι για να την
κάνει αξιομνημόνευτη. Δεν θα απέτρεπα κάποιον από το να την παρακολουθήσει, αλλά ταυτοχρόνως δεν θα τη
σύστηνα σε κάποιον. Υπάρχουν πολλές
πιο αξιόλογες επιλογές παραστάσεων
στην Αθήνα.
Οι «Βρικόλακες» του Ίψεν, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, παίζεται στο
Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας από Τετάρτη μέχρι Κυριακή, έως και τις 13
Απριλίου.
Υ.Γ.: Η «Ιλιάδα» του Στάθη Λιβαθινού ξεκίνησε ξανά παραστάσεις, αυτήν τη φορά στο Θέατρο Χώρα στην
Κυψέλη για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Αξίζει πραγματικά τον κόπο να την παρακολουθήσετε, εάν προλάβετε!
Για το αγόρι μου...
Γράφει, λοιπόν, ο Ρασούλης το «Οι μάγκες δεν
υπάρχουν πια» και κυκλοφορεί στον δίσκο «Τα
δήθεν» το 1979. Ο δίσκος έκανε αίσθηση έτσι κι
αλλιώς με τον φιλοσοφικολαϊκό του στίχο και την
ολόφρεσκη λαϊκή μουσική του. Το τραγούδι αυτό ο Ρασούλης, όπως είπε αργότερα, δεν το εννοούσε απόλυτα, δηλαδή δεν πίστευε ότι όντως
έχουν χαθεί οι μάγκες και δεν υπάρχουν πια,
απλώς έτσι τον φώτισε σε μια στιγμή και έτσι
έγραψε. Ωστόσο, προκάλεσε τις αντιδράσεις
τού τότε κόσμου της λαϊκής μουσικής. Οι άνθρωποι προσβλήθηκαν. Αντέδρασαν ποικιλοτρόπως. Χαρακτηριστικό, δε, είναι το γεγονός ότι
ο Τάκης Σούκας με τον Βασίλη Παπαδόπουλο
έφτιαξαν ένα τραγούδι το οποίο ερμηνεύει ο
Στράτος Διονυσίου, ως απάντηση στο ρασούλιο εκείνο άσμα, με τίτλο «Ποιος το είπε για
τους μάγκες πως χαθήκανε;». Τραγουδάρα αληθινή. Τι για δάσκαλους και μαθητάδες λέει, τι
για ψευτοκυριλέδες που πα’ να εκτοπίσουν τους
μάγκες και άλλα πολλά.
Ο νεαρός τότε Ρασούλης δεν έδειξε να ενοχλείται από τις αντιδράσεις. Και τι να έκανε,
εδώ που τα λέμε; Εξάλλου, το είπαμε και πιο
πάνω, δεν υπήρχε περίπτωση να βγει να υπερασπιστεί την ουσία του τραγουδιού, αφού καλά καλά ούτε ο ίδιος δεν την πίστευε.
Λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του δίσκου,
ο δημοσιογράφος και μουσικός Γ. Κοντογιάννης,
φίλος του όχι και τόσο γνωστού τότε Ρασούλη
και του πολύ γνωστού Άκη Πάνου, πάει τον Ρασούλη στον Πάνου να γνωριστούν. Μπαίνουν,
λοιπόν, στο σπίτι Κοντογιάννης και Ρασούλης
και ο πρώτος πάει να κάνει τις συστάσεις. Οπότε τον κόβει ο Άκης Πάνου και, απευθυνόμενος
προς τον Ρασούλη, του λέει: «Ξέρω, ξέρω. Εσύ
δεν είσαι που έγραψες ότι οι μάγκες δεν υπάρχουν πια; Και πού το ξέρεις; Εμένα με γνωρίζεις; Τον Ζαμπέτα τον γνωρίζεις;» Ο Ρασούλης
δεν έβγαλε άχνα.
Δεν ξέρω πώς ακριβώς πήγε εκείνη η συνάντηση μετά τις αφοπλιστικές ερωτήσεις του Άκη
Πάνου. Πάντως και με δεδομένο το ότι οι δύο
δημιουργοί σύναψαν ισχυρούς δεσμούς φιλίας
για το υπόλοιπο της ζωής τους, σκέφτομαι ότι
αυτή η πρώτη συνάντηση ήταν καθοριστική. Δηλαδή μπήκαν τα πράγματα στη σωστή τους βάση. Ήξεραν και οι δύο τους ότι οι μάγκες υπάρχουν.
Γράφει η Έφη Δούση
Έτος Κώστα Μόντη
Κάντε λοιπόν τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις
Να περάσουν οι βάρβαροι
Κάντε λοιπόν τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις
Να μην υπάρχουν νομικά κωλύματα για τη διέλευση,
Γιατί παραγνωρίζουμε τη συγκυριότητα των προγόνων,
Αυτοί που σας λέμε είναι όλοι εκπαιδευμένοι στο ναι.
Πού ν’ αναζητάμε άλλους τώρα,
Τι λόγος υπάρχει.
Ούτε ένα ψίχουλο άρνηση σε κάποια κόχη
Εμείς που πριν σπαργώναμεν απ’ τα όχι.
Kώστας Μόντης
Την ανακήρυξη του 2014 ως έτους μνήμης για τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση και 10 από τον
θάνατο του μεγάλου ποιητή του ελληνικού έθνους Κώστα Μόντη έρχεται να συναντήσει η κοινή διακήρυξη
Αναστασιάδη-Έρογλου, συμφωνία που μόνο τιμή δεν
περιποιεί στον αγώνα του κυπριακού λαού για δικαίωση και λευτεριά, πολλώ δε μάλλον στον ποιητή και αγωνιστή Μόντη που τίμησε, όχι μόνο με τη δράση του, αλλά και με το έργο του, τον κυπριακό αγώνα αποτελώντας ένα από τα διαχρονικά σύμβολά του. Αφήνοντας τα
περί στρατηγικής «διαχείρισης» του κυπριακού ζητήματος στους εργολάβους της πολιτικής και σε όσους άλλους αναλώνονται σε τεχνοκρατικές αναλύσεις διεθνο-
δικαιϊκής κοπής, ημεδαπούς και αλλοδαπούς, ας ανατρέξουμε στο αγωνιστικό
πλεόνασμα των ποιητικών καταθέσεων
του Μόντη, προκειμένου να αναζητήσουμε εκείνον τον τρόπο που μπορεί αυθεντικά να τιμήσει την προσφορά και τη
μνήμη του ποιητή πέρα από φιλολογικά
μνημόσυνα, επιστημονικά συνέδρια και
γραμματόσημα. Έναν τρόπο που θα διασώζει τη μνήμη
του ποιητή στον ενεστώτα χρόνο και θα δικαιώνει την
προσφορά του αναδεικνύοντας την πατριδοκεντρική
αγωνία του ποιητή και αποτυπώνοντας την ταύτιση του
υπαρκτικού του βιώματος με τον αγώνα της Κύπρου.
Έναν τρόπο που θα καταδεικνύει για ποιον λόγο στην
ιστορική διαδρομή του Μόντη η ποίησή του απέδωσε
με αισθαντικό τρόπο ολάκερη την κλιμακούμενη ένταση
του πόνου και του αγώνα του κυπριακού λαού για απελευθέρωση από τους Άγγλους και Ένωση με την Ελλάδα, την πορεία της νήσου μετά την ανεξαρτησία, την
τουρκική εισβολή και την έκτοτε κατοχή του ενός τρίτου
της μεγαλονήσου. Έναν τρόπο που θα καταμαρτυρά το
πώς η Κύπρος γίνεται το κέντρο της ίδιας της ύπαρξης
του ποιητή, πυρήνας της ανησυχίας του, ορίζουσα της
καθημερινής του δράσης και σκέψης. Έναν τρόπο που θα
εξηγεί γιατί ο αγώνας καθόρισε το πνεύμα του και απε-
τέλεσε την πρώτη και τελευταία ύλη για τα
ποιήματα και διανοήματά του. Έναν τρόπο που
θα δικαιολογεί γιατί για τον ποιητή όλα τα ανθρώπινα, από τον έρωτα, τη χαρά έως ακόμα
και τον θάνατο, τα συναισθάνεται μόνο αν βρει
αναλογίες με το πάθος του αγώνα. Έναν τρόπο που θα εξηγεί γιατί ο μόνος δρόμος για να
θέσει τα ερώτηματα ο ποιητής ήταν για να βρει
τις απαντήσεις στον αγώνα για απελευθέρωση. Έναν
τρόπο που δεν θα αναζητά την παθογένεια στον έρωτα
του ποιητή για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα αλλά τη δικαίωση. Έναν τρόπο που θα κορυφώνει το σπαρακτικό βίωμα του κυπριακού λαου, όπως το εξέφρασε
ο ποιητής. Έναν τρόπο που θα ανατάξει την ποίηση της
ήττας και θα τη δει ως ποίηση της ιστορίας και της λευτεριάς «που έχει αίμα μέσα της». Έναν τρόπο που θα
δείχνει τη διαχρονική πραγματικότητα του αγώνα και
τις ματαιώσεις του, που επιτείνουν ταυτόχρονα την τραγική αναγκαιότητα της συνέχισής του. Έναν τρόπο που
θα άρει τη βεβαιότητα του ποιητή ότι δεν θα ξαναγράψει γράμμα στη Μητέρα. Μετά από όλη αυτήν την αναζήτηση, ένας μονάχα τρόπος φανερώνεται και δεν είναι
άλλος από τον τρόπο του Μόντη. Ο αγώνας… Με βαθιά,
όμως, επίγνωση ότι «μένουμε αδικαίωτοι και αχειροκρότητοι σ’ αυτήν τη μακρινή γωνιά».
28 Φεβρουαρίου 2014
ΠΑΙΔΙΑ, ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ… ΣΗΜΕΡΑ!
Η άλλη
15
Ένωσις
Καλωσόρισες πουλί μου
Συνέχεια από τη σελ. 10
σου με squadra του Campionato. Αν είσαι γυναίκα, αγαπητή μου αναγνώστρια,
«προσεχές ταξίδι» σημαίνει την επόμενη επίσκεψή σου στο Μιλάνο με τη Ryan
Air –λεωφορείο από Bergamo– για
shopping ειδών δεύτερης ανάγκης που
μπορείς να βρεις αρκετά φθηνότερα στο
οutnet.com). H πληροφορία είναι η εξής:
Στα Ιταλικά η λέξη για το «πουλί» είναι «Uccello» (προφέρεται ουτσέλλο –
με παχύ, κυπριακότατο ταυ-σίγμα). Η
ίδια λέξη (ουτσέλλο) είναι και η αργκό
για το, μετά συγχωρήσεως, πέος – ό,τι
ακριβώς συμβαίνει και με τα ελληνικά
δηλαδή (ελληνορωμαϊκός πολιτισμός,
γκρίνγκο, ούνα φάτσα ούνα ράτσα, κτλ.
κτλ.). Επομένως, αγαπητέ αναγνώστη ή
αγαπητή αναγνώστρια, στη μελλοντική
επίσκεψή σου στη χώρα που σνομπάρει
την Eurovision, έχε υπ’ όψιν σου τη λέξη αυτήν (ουτσέλλο, ουτσέλλο, ουτσέλλο) αλλά, σε παρακαλώ, να είσαι
πολύ προσεκτική (ή προσεκτικός) στην
ορθή χρήση της ώστε να μην καταλήξεις
σε τίποτε ρωμαϊκά όργια με συμμετοχή
ανυποψίαστων πουλερικών και μας κάνεις ρεζίλι ως μία κυριαρχία / μία ιθαγένεια / μία διεθνή προσωπικότητα σε
ξένους ανθρώπους. Ή σε ανυποψίαστα
πουλερικά.
Αυτό όμως, ρε παιδί μου, που τυραννάει τον Καραμίχο σας (πέραν της κυρίας Καραμίχου) και δεν μπορεί να μην
το σχολιάσει είναι τούτο: Οι Μαλτέζοι
και οι Ιταλιάνοι που παρελαύνουν στις
σελίδες του δοκιμίου κάνοντας δηλώσεις και σχόλια έχουν, μηδενός εξαιρουμένου, την κοινή λογική να αποφεύγουν τις επιπόλαιες γενικεύσεις και
τις μεγαλόστομες ρητορείες. Στηλιτεύουν, γκρινιάζουν, καταγγέλλουν, αποκαλύπτουν, ξεμπροστιάζουν –και πολύ
καλά κάνουν– αλλά έχουν τη σύνεση να
περιστέλλουν τη γλώσσα τους και, κυρίως, έχουν το νιονιό να αντιληφθούν
πως όταν απευθύνεσαι σε κάποιον αλλοδαπό (σπουδαίο συγγραφέα ή ταπεινό λαχειοπώλη) περιγράφοντας τη
χώρα σου και τους ανθρώπους της, εκπροσωπείς –θες δεν θες– και τους συμπατριώτες σου οι οποίοι δεν έχουν την
ευκαιρία να σε αντικρούσουν. Και γι’
αυτό απαιτείται στοιχειώδης προσοχή
για να μην πεις χοντράδες ή για να μη
βγάλεις τα δικά σου απωθημένα στη
φόρα. Αυτήν, αγαπητέ μου αναγνώστη,
τη βασική συνθήκη (κατανοητή ακόμα
και στους Ευρωβουλευτές μας που δεν
είναι και πρώτα μυαλά, σωστά;) καταπάτησαν ποιοι νομίζεις; Οι ανυπόληπτοι Μαλτέζοι; Οι θερμόαιμοι Ιταλοί;
Όχι, βέβαια. Οι έξυπνοι οι Κυπραίοι –
ο Δημήτριος και ο Τάκης, συγκεκριμένα, κοσμοπολίτες και γραμματιζούμενοι άνθρωποι προφανώς (αλλιώς από
πού κι ως πού να συναγελάζονται με
τον Φράνζεν;) οι οποίοι αξίζουν από
δυο χαστούκια έκαστος. Κατ’ ακρίβειαν, ο Δημήτριος τα αξίζει, αφού ο Τάκης δεν δηλώνει κάτι το ασύλληπτα
ανόητο. Ίσως, όμως, να του αξίζει και
του Τάκη ένα χαστουκάκι επειδή δεν
διακόπτει τον Δημήτριο όταν ο τελευταίος λέει απύθμενες μπούρδες. Μπα,
τώρα που το ξανασκέφτομαι, του αξίζουν και κείνου δυο ξανάστροφες επειδή είναι φίλος του Δημήτριου (όμοιος
ομοίω αεί πελάζει, δείξε μου τον φίλο
σου, κτλ. κτλ.).
Πιο συγκεκριμένα (και επειδή μου
αρέσει να είμαι τεκμηριωμένος σαν την
Άλβαρεζ και Μαρσάλ, ας πούμε, ή σαν
τον Βγενόπουλο), ο απίθανος Δημήτριος
δηλώνει με ύφος χιλίων Homo erectus
το εξής: «Έρχονται οι ξένοι στην Κύπρο και νομίζουν ότι είμαστε ευρωπαϊκή χώρα επειδή ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην πραγματικότητα είμαστε μια χώρα της Μέσης Ανατολής που είναι μέρος της Ευρώπης κατά λάθος». Θαύμασε εμβρίθεια, αναγνώστη μου, θαύμασε πολιτική ανάλυση! Προφανώς, όμως, ο αυτάρεσκος Δημήτριος δεν πρέπει να πέφτει και πολύ
έξω διότι μόνο σε μια τριτοκοσμική χώρα (αυτό δεν σημαίνει χώρα της Μέσης
Ανατολής;) θα είχε ένας διανοούμενος
του δυσθεώρητου επιπέδου του φον Δημητράκη πρόσβαση σε παγκόσμιας κλάσης πεζογράφο. Σαν να μην έφτανε η
πεντάστερη πολιτική ανάλυση, ο ανερμάτιστος Δημήτριος προβαίνει και σε
ιδιοφυή κοινωνική ακτινογράφηση: «Αυ-
Ο Αναγνώστης και η Στήλη του εκτρέπονται
Σε συνέχεια της στήλης του περασμένου μήνα, σκέφτηκα να παραμείνω στο
ζήτημα μιας μικρής περιπέτειας με ένα
βιβλίο. Προτού προχωρήσω στο θέμα
όμως, θα ανοίξω μια μικρή παρένθεση
περί περιπέτειας…
Η έναρξις των «Συνομιλιών» θα αποτελέσει, βεβαίως, τον μέγα της ζωής
μας περίπλου εκτυλιχθησόμενον πέριξ
αλλά και εντός ημών των Ελλήνων της
νήσου ταύτης. Την καθαρεύουσα δεν
τη διδάχθηκα, δεν την κατέχω και δεν
τη συμπαθώ. Η χρήση της στην προηγούμενη πρόταση, εκφράζει την αντίληψή μου για την κατασκευασμένη,
πλαστή και ψεύτικη «λύση» για την
οποία θα «συνομιλούν»(;) οι δύο πλευρές. Η καθαρεύουσα ή οποιαδήποτε
άλλη κατασκευασμένη γλώσσα πάει
γάντι και αποτυπώνει γλωσσικά τη διαστροφή του κυπριακού προβλήματος
και τη συνακόλουθη διεστραμμένη «λύση» την οποίαν αναζητεί η «πολιτική
ηγεσία». Κάποιοι άλλοι δεν θα λικνιστούμε στον ρυθμό αυτού του αμανέ
και δεν θα μιλήσουμε την κατασκευασμένη γλώσσα που ορίζουν οι «πρωταγωνιστές» σε αυτό το «story». Απευθύνομαι προς ημάς και προς υμάς…
Επανέρχομαι στη μικρή περιπέτεια.
Δεν θυμάμαι πότε περιέπεσε στην αντίληψή μου ο άγγλος Πάτρικ Λη Φέρμορ. Πιθανότατα θα ήταν πριν δέκα
χρόνια, όταν διάβασα το βιβλίο του
Άντονυ Μπήβορ: Κρήτη Η Μάχη και η Αντίσταση
(μεταφρασμένο από τις
εκδ. Γκοβόστη) ή και ακόμα παλαιότερα, όταν διάβαζα για τη Μάνη. Πριν
από τρία χρόνια πάντως,
παρήγγειλα δέκα βιβλία
από την «Amazon», μεταξύ τους και δύο βιβλία του
Φέρμορ, αλλά έδωσα λανθασμένη διεύθυνση αποστολής – ενός σπιτιού από
το οποίο είχε μετακομίσει
η κόρη μου στο Λονδίνο
τον προηγούμενο χρόνο.
Τα βιβλία χάθηκαν, δεν τα παρέλαβα
ποτέ – θύμωσα και αυτοτιμωρήθηκα
(δεν επανέλαβα την παραγγελία).
Στο χριστουγεννιάτικο παζαράκι της
Γιαλούσας τον περασμένο Δεκέμβριο,
βρήκα το βιβλίο: Άρτεμις Κούπερ, Πάτρικ Λη Φέρμορ - Μία Περιπέτεια,
εκδ. Μεταίχμιο 2013, μετάφραση:
Ηλίας Μαγκλίνης. Σκέφτηκα ότι ήταν
καιρός να λήξει η τιμωρία κι έτσι το
πήρα και το διάβασα. Η συγγραφέας
ακολουθεί τη μακρά βρετανική παράδοση της μυθιστορηματικής βιογραφίας
και καταφέρνει να ξετυλίξει μια ρέουσα, πολυσχιδή αφήγηση, η οποία είναι
ταυτόχρονα στοιχειοθετημένη από πλήθος παραπομπών, οι οποίες δεν διακόπτουν, αλλά μάλλον καθιστούν την
αφήγηση πιο ενδιαφέρουσα.
Ο ιδιόρρυθμος έως προβληματικός αλλά τόσο χαρισματικός Φέρμορ, γεννημένος το 1915, με την
αστείρευτη αγάπη για το
ταξίδι, την περιπέτεια, την
πολύτροπη ερωτική ζωή,
τη βαθιά μελέτη για τα δεκάδες θέματα που τον
απασχόλησαν (γλώσσες,
ποίηση, λογοτεχνία, ιστορία, αρχαιολογία, ανθρωπολογία των Πομάκων,
των Λαζών, των κρυπτοχριστιανών της Τραπεζούντας κ.ά.),
αναδύεται μέσα από το βιβλίο τόσο ζωντανά, που νομίζει κανείς ότι περπάτησε, συζήτησε, έφαγε και ήπιε μαζί
του.
Ο Φέρμορ υπήρξε ταυτοχρόνως μποέμ αλλά και φιλελεύθερος διανοούμενος (δεν υπήρξε αριστερός), οπότε στον
Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατατάσσεται
στην ιρλανδική φρουρά και, λόγω καλής γνώσης της ελληνικής γλώσσας,
αποστέλλεται στην Ελλάδα ως αξιωματικός-σύνδεσμος στον ελληνικό στρατό. Μετά τη γερμανική εισβολή στην
ηπειρωτική Ελλάδα, μεταφέρεται στην
Κρήτη και ζει για δύο χρόνια ως αντάρτης στα βουνά με τους Κρητικούς. Η
επιτυχής απαγωγή του γερμανού διοι-
τοί που τρώνε πολύ τα αμπελοπούλια
είναι αυτοί που συχνάζουν στα καμπαρέ. Με άλλα λόγια, άνθρωποι όχι
και τόσο υψηλού ηθικού επιπέδου. Με
άλλα λόγια, οι περισσότεροι Κύπριοι».
Τι παλαβομάρες, τι συμπλεγματικός αρχοντοχωριατισμός, τι νεοπλουτίστικος
φανφαρονισμός, τι φτηνιάρικη σπουδαιοφάνεια, τι ξιπασμένη βλαχιά, ε,
αναγνώστη μου; Να κλαίει ή να γελάει κανείς, που τέτοια κνώδαλα βλέπουν
τις πομφόλυγές τους τυπωμένες σε βιβλίο που θα πουλήσει εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα, θα μεταφραστεί σε
καμιά τριανταριά γλώσσες και θα διαβαστεί στα πέρατα της οικουμένης.
Εκτός κι αν ο αππωμένος Δημήτριος
δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο αλλά αποκύημα της ζωηρής φαντασίας του αμερικάνου μυθοπλάστη. Επειδή δεν θα
ήθελα να πιστέψω ότι άνθρωποι σαν
τον Δημήτριο ζουν ανάμεσά μας (και
ενδεχομένως να διδάσκουν και τους φοιτητές μας), απευθύνω έκκληση στους
ταβερνιάρηδες που σερβίρουν αμπελοπούλια και διαβάζουν την εφημερίδα
μας (όχι ταυτόχρονα, ελπίζω) να επικοινωνήσουν μαζί μας και να μας πουν
εάν είδαν τον Τζόναθαν Φράνζεν αρχές
Μαΐου 2010 στο μαγαζί τους μαζί με
δύο Κύπριους. Για να σας βοηθήσω, ο
ταβερνιάρης είπε στον Τζόναθαν Φράνζεν (σύμφωνα πάντα με τον… Τζόναθαν Φράνζεν) πως «το να φας ένα
αμπελοπούλι ισοδυναμεί με το να πάρεις δύο βιάγκρα». Σας θυμίζει τίποτε, αγαπητοί μου ταβερνιάρηδες; Είπατε ποτέ τέτοια ανώδυνη μαλακιούλα σε κανέναν πενηντάρη Αμερικάνο
με γυαλιά; Φωτοσυνθέτρια, βάλε σε παρακαλώ ξανά μια φωτογραφία του
Φράνζεν κάπου κοντά σ’ αυτές τις λέξεις. Θα τηρηθεί πλήρης εχεμύθεια, εννοείται (κι ας είμαστε χαμηλού ηθικού
επιπέδου, κατά τον φαυλεπίφαυλο Δημήτριο).
(Συνεχίζεται…)
Επιμέλεια: Χάρη Ν. Σπανού
κητή Κράιπε (η σύλληψη και ο σχεδιασμός της επιχείρησης ήταν δική του)
έγινε με τη συμμετοχή του Φέρμορ ως
αρχηγού της ομάδας.
Ο «Πάντι» αγάπησε και αγαπήθηκε
από τους Έλληνες. Υπήρξε «φιλέλληνας» για πολλούς λόγους: του άρεσαν
οι (τότε) σύγχρονοι Έλληνες, οι βοσκοί,
οι αγρότες και το «έθος» τους, το φαγητό, το ποτό, το τραγούδι και οι χοροί
τους, του άρεσε ο τόπος – είχε όμως
φίλους και στον κύκλο των καλλιτεχνών: τον Γκίκα, τον Σεφέρη και τον
Γιώργο Κατσίμπαλη. Κρατήστε τα ονόματα των δύο τελευταίων, γιατί θα δείτε στη συνέχεια πώς η φιλία αυτή επηρέασε τον Φέρμορ.
Στο βιβλίο της Κούπερ, το κεφάλαιο
16 τιτλοφορείται «Κύπρος». Η πρώτη
μου αντίδραση ήταν: πού βρέθηκε η
Κύπρος πάλι μπροστά μου; Η ανάγνωση του κεφαλαίου, με τις εξαιρετικές παραπομπές της συγγραφέως, με
οδήγησε στην αναζήτηση ενός άρθρου
του Φέρμορ για την Κύπρο, το οποίο
δημοσιεύτηκε σε δύο μέρη, στο περιοδικό Spectator στις 9 και 16 Δεκεμβρίου 1955. Σύμφωνα με την Κούπερ,
«ήταν το πιο παθιασμένο πολιτικό άρθρο που έγραψε ποτέ ο Πάντι» (σελ.
438).
Τα άρθρα τα βρήκα στο διαδίκτυο
στο αρχείο του περιοδικού. Και η περιπέτεια συνεχίζεται…
Ρε Σαββάκη μου,
πε μου, τωρά τα σύνορά
μας θα είναι στο Σοπάζ
τζιαι όι στην Τζιερύνεια;
ENΩΣIΣ
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
Κόρη Έλλη,
προτιμώ σε που ήσουν πιο
μιτσιά τζιαι εν αρώτας έτσι
δύσκολες ερωτήσεις. Εμάς
τα σύνορά μας εν τζιει που
τον Πόντο!
ΑΓΟΡΑ ΒΙΒΛΙΟΥ
ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «ΓΙΑΛΟΥΣΑ»
ΤΑ Β Ε Ρ Ν Α
ΤΟ Α Ι ΓΑ Ι Ο Ν
ΚΥΡΙΑΚΗ 9 ΜΑΡΤΙΟΥ
Έκτορος 40, Λευκωσία - Τηλ: 22433297, 22347522, 99541221
Από τις 10:00 το πρωί μέχρι τις 2:30 το απόγευμα
www.facebook.com/EnotikonOinopneumatikonToAigaion
Το παζαράκι συνήθως γίνεται την πρώτη Κυριακή του μηνός, αλλά λόγω του
μνημοσύνου του Αυξεντίου, αυτό το μήνα θα πραγματοποιηθεί στις 9 Μαρτίου.
Δωρεάν φαγητό και ποτά
Κοπιάστε και φέρτε και τους φίλους σας
Γιε μου,
ελάλουν σου το ότι
δακάτω δα στην Αυστραλίαν εν παράδεισος τζι εσύ
εν με επίστευκες ότι είσιεν
να τρώμεν παττίσιες
ολόχρονα!
Προτιμώ την Κύπρον μας,
με τον Σαββάκην τζιαι την
Έλλην μας, παρά να τρώω
παράτζιαιρα παττίσιες.
Τζιαι άσε που εν άγευστες!
EAN...
EAN θέλετε τζατζίκι κατασκευασμένο σε εργοστάσιο με γιαούρτι και χημικές ουσίες...
EAN θέλετε ταχίνι κατασκευασμένη σε εργοστάσιο με χημικές ουσίες...
EAN θέλετε χαλούμι κατασκευασμένο με σκόνη γάλακτος…
EAN θέλετε σουβλάκι από χοιρινό Βουλγαρίας μαριναρισμένο με τέντεραϊζερ…
EAN θέλετε σιεφταλιά με κιμά από ίνες, λίπη και τα κομμάτια κρέατος που απομένουν στα κόκαλα…
EAN θέλετε κοτόπουλο κατεψυγμένο από την Αργεντινή…
EAN θέλετε μελιτζανοσαλάτα από ψίχα κονσέρβας με άφθονη μαγιονέζα…
EAN θέλετε τυροκαυτερή κατασκευασμένη στο εργοστάσιο με άσπρο τυρί και διάφορα
συντηρητικά…
EAN θέλετε ραβιόλες εργοστασίου κατεψυγμένες…
EAN θέλετε πατάτες τηγανιτές Ολλανδίας με τα γνωστά φάρμακα, απ’ αυτές που
τηγανίζονται κατεψυγμένες…
EAN θέλετε οφτόν κλέφτικον από αρνάκι Νέας Ζηλανδίας…
EAN θέλετε τουρσιά αντί ξυδάτα για τα ορεκτικά σας…
EAN θέλετε άσπρο τυρί Βουλγαρίας ή Δανίας και όχι φέτα στη σαλάτα σας…
…TOTE MHN EPΘETE ΣTO AIΓAION ΓIA NA ΦATE.
Πηγαίνετε αλλού, διότι στο AIΓAION μαγειρεύουμε όλα τα φαγητά μας
με αγνά κυπριακά προϊόντα και δεν αγοράζουμε κανένα έδεσμα απ’ έξω.
Επίσης, όλα τα γλυκά μας εμείς τα φτιάχνουμε.
Έκτακτη συμμετοχή: Σαββάκης και Έλλη
ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ κάθε Πέμπτη και Παρασκευή
ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μιαν φοράν τζι έναν τζιαιρόν, ένας λιονταροφάος
φωτογράφος εκατάφερεν τζιαι έπεισεν το λιοντάριν της περιοχής να φκάλει μιαν φωτογραφίαν μ’
έναν αφελέστατον καττίν της γειτονιάς του. Ούλλος ο κόσμος ενθουσιάστηκεν, μάλιστα κάποιοι είπαν ότι πρέπει να πιάει τζιαι το βραβείον Νόπελ
για να μεν υστερεί η Κύπρος μας που τους καλαμαράες τζιαι, άλλοι οι ξένοι, εκθειάσαν τον τζιαι είπαν πως εν πολλά μεγάλος φωτογράφος, σκατά να
φάει κοντά του ο Ραίη. Το λιοντάριν τζιαι το καττίν, όπως θωρείτε τζιαι που την φωτογραφίαν, απολαύσαν πολλά την στιγμήν εκείνην. Μάλιστα, το λιοντάριν είπεν ύστερα πως απόλαυσεν την στιγμήν
πολλά παραπάνω που το ίδιον το καττίν, το οποίον, εξήασα να σας πω, το λιοντάριν έφαν το μόλις
έκαμεν το πρώτον κλικ ο φωτογράφος. Ευτυχώς
που η κάμερα έπιαεν τα γαίματα του καττουθκιού
τζιαι τον νούρον του που τον έφτυσεν το λιοντάριν,
προφανώς επειδή εν θα εσφόντζιισεν καλά τον κώλον του το καττίν όταν έσιεσεν τζιαι εβρωμοζόλαν.
Νοείται πως ο φωτογράφος έφκαλεν πολλά ριάλια
που τες φωτογραφίες του. Εγοράσαν τες ούλλα τα
μεγάλα κανάλια τζιαι ούλλες οι ττάπλοϊτ του κόσμου.
Υ.Γ.: Το παραμύθι αυτό το κατέγραψα ακριβώς
όπως μου το είπε η γιαγιά μου και δεν υπάρχει ηθικό δίδαγμα.

ΕΔΩ - Έκφραση

25. - Chlorakas Efimerida

Τεύχος 01/2013

η περιοχή του Ευπαλίου - ενωση ευπαλιωτων δωριδας

Φύλλο 232, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2010

Τόμος Περιλήψεων - Τμήμα Γεωπονίας

Διαβάστε το Φύλλο 874

β) ΟΡΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΧΡΗΣΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΦΥΣΙΚΟΥ

- Ένωση Απόστρατων Αξιωματικών Στρατού

χρυση αυγη - Χρυσή Αυγή

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΤΩΡΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ

Φύλλο#257 17/01/2015 - Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση

Αριστοτέλη, Πολιτικά Ερωτήσεις Υπουργείου