Ελλάδα - Κύπρος ένας λαός
αγώνας κοινός!
ΕΝΩΣΙΣ
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
Η Κληριδολαγνεία ετοιμάζει
το νέο σχέδιο «Ανάν».
3 0 Ν Ο Ε Μ Β Ρ Ι Ο Υ 2 0 1 3 n T E Y X O Σ 11 n Ε Τ Ο Σ 7 ο n B ΄ Π Ε Ρ Ι Ο Δ Ο Σ n Τ Ι Μ Η Ε Υ Ρ Ω 2 . 0 0
2 ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ vasosftohopoullos.wordpress.com
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ
Iδιοκτησία
ΩΣIH ΠIΣΩ ΛTΔ
T.K. 6969
NOMOΣ ΛEYKΩΣIAΣ - EΛΛAΣ
THΛEOMOIOTYΠON: 22346154
yialousa@cytanet.com.cy
Διευθυντής
Bάσος Φτωχόπουλλος
Β΄ Διευθυντής
Αλέκος Μιχαηλίδης
Aρχισυντάκτης
Eλενίτσα Ευτυχίου
Σελιδοποίηση
Σοφία Γεωργίου
Ομαδάρχης Έκδοσης
Στελ. Τρύφωνος
Διορθώσεις
Ιόλη Μιχαηλίδου
Νεολαία
Αυτομόλισε
Μασκόττα
Αυτομόλισε
Πληροφοριοδότες
Ντίνος Μιτσίδης (για ζυμαρικά),
Πρόδρομος Προδρόμου (πληροφορίες
για κακές συνήθειες Νίκου
Αναστασιάδη), Ζαχαρίας Κουλίας
(πληροφορίες για κάφτζιες Μάριου
Κάρογιαν), Ελίτα Μιχαηλίδου (υλικό για
να γράφουμε), Dave Mills (πληροφορίες
για τη δυσκοιλιότητα του βρετανού
ύπατου αρμοστή), Άριστος Μιχαηλίδης
(για Φιλελεύθερο), Λάζαρος Μαύρος
(για Σημερινή), Γ. Καρεκλάς (για το ΡΙΚ),
Ντίνος Οδυσσέως (για Λ. Παπαφιλίππου)
Yπεύθυνες κομμωτηρίου
Μ. Κάρογιαν, Λ. Κουρσουμπά
Lifestyling
Κ. Κενεβέζος, Ρ. Ερωτοκρίτου
Oικονομικοί Σύμβουλοι
Έχουν χρεωκοπήσει
Nομικοί Σύμβουλοι
Γιώργος Χριστοδούλου (δύσκολες
υποθέσεις), Λέαντρος Παπαφιλίππου
(φίλος εκλεκτός), Kωστάκης
Aιμιλιανίδης (δωρεάν υποθέσεις),
Πέτρος X’’ Σάββας (τις Kυριακές),
Στέλιος Δρυμιώτης (όταν δεν είναι
μεθυσμένος), Xρήστος Kληρίδης
(όταν κερδίζουμε το Λόττο).
ΠΡΟΣΟΧΗ: Μη χρησιμοποιείτε
δικηγόρους του απορριπτικού χώρου.
Είναι πανάκριβοι.
Δικαστές στην πούγκαν μας
Δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα
ονόματά τους για να μην τους κάψουμε.
Χορηγοί
Η γεναίκα του Κάρογιαν, Γνώμη,
Μακδόναλτς, Νoble Energy, Μ. Σαρρής,
ΘΟΚ BOC και άλλοι δώδεκα ύποπτοι
οργανισμοί.
Xρηματοδότες
Κατάρ, Ισραήλ, Ιράν τζιαι η θκεια μας
η Βαλλού που τα Λεύκαρα.
Eπίσημος Λογοκριτής
Μακάριος Δρουσιώτης, Πάμπος
Χαραλάμπους
Επίσημος Πόντιος
Γιώργος Αμπατσίδης
Πόντιος παρά του Πόντιου
Κυριάκος Παύλου άλλως ρακετίαρ
GO BACK DOG PUBLICATIONS:
ΗΕCΤOROS 39A, LEFKOSIA, KYPROS.
TEL.: 99696969. All rights reserved.
Nothing appearing in Union (and may
your blood become avladjin) newspaper
may be reprinted, reproduced by sex or
transmitted through viri, either holy or in
sin, by any electronic or mechanical
means without prior written permission
from the dog.
Warning to lawyers: Writs for libels,
slander or wrongdoings will not be
accepted from anyone.
BEWARE OF THE DOG
Σαββάκης Παλαιολόγος ο Tρίτος,
επίσημος σκύλος της Ένωσις.
Προσοχή, δαγκώνει!
Το επόμενο τεύχος της εφημερίδας
ΕΝΩΣΙΣ θα κυκλοφορήσει στις 28 Δεκεμβρίου, μέρα Σάββατο όπως πάντα.
Παρακαλούνται οι συνεργάτες μας να
αποστείλουν τα κείμενά τους διορθωμένα έως τις 18 του μηνός, διότι θα κλείσει
το τυπογραφείο για τα Χριστούγεννα
και μας πιέζει ο χρόνος.
ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μαζί με την εφημερίδα, σε αυτό το τεύχος
προσφέρουμε με μόνο
10 ευρώ και το βιβλίο
του Φίλιππου Στυλιανού, ΟΙ ΤΟΙΧΟΙ
ΓΡΑΦΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.
Το βιβλίο τιμάται στα
βιβλιοπωλεία 20 ευρώ. Μη χάσετε αυτήν την ευκαιρία.
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ
ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΜΗΝΟΣ
Το επόμενο βιβλίο που θα προσφέρουμε μαζί με την εφημερίδα αποτελεί μια
συγκλονιστική έκπληξη. Δεν θα το μάθετε ακόμα, αλλά σας εγγυούμαστε πως
θα μείνετε με το στόμα ανοιχτό.
ΤΑ ΠΑΖΑΡΑΚΙΑ ΤΩΝ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια, έτσι
και φέτος, σας υπενθυμίσουμε πως τον
Δεκέμβρη θα γίνουν πέντε παζαράκια
στο βιβλιοπωλείον ΓΙΑΛΟΥΣΑ. 1, 8, 15,
30 Νοεμβρίου 2013
22 και 29 Δεκεμβρίου. Στα παζαράκια
θα μπορείτε να αγοράσετε τα δώρα σας
με εκπτώσεις και προσφορές. Όπως πάντα θα υπάρχει φαγητό (νηστήσιμο και μη) και ποτό. Ελάτε
με τους φίλους και την
οικογένειά σας. Παρόντες θα είναι κι ο Σαββάκης και η Έλλη.
ΜΠΟΥΑΤ «Η ΑΧΑΡΙΣΤΗ»
Η ταινιοθήκη της
«ΑΧΑΡΙΣΤΗΣ» συνεχίζει τις προβολές
της και τις Δευτέρες
του Δεκεμβρίου, πάντα στις 8:00 το βράδυ. Στις 2 Δεκεμβρίου θα προβληθεί η
ταινία «Κυριακάτικοι
ήρωες» του Βασίλη
Γεωργιάδη, στις 9 του
μηνός θα προβληθεί ο «Μεγαλέξανδρος»
του Θόδωρου Αγγελόπουλου, ενώ στις
16 η «Αντιγόνη» του Γιώργου Τζαβέλα.
Θα ακολουθήσει η προβολή της ταινίας
«Ο Δράκος» του Νίκου Κούνδουρου στις
23 Δεκεμβρίου, για να κλείσει η χρονιά
με τον αλησμόνητο Θανάση Βέγγο και
την ταινία «Φανερός Πράκτωρ 000»
στις 30 του μηνός.
Να υπενθυμίσουμε
ότι στον χώρο λειτουργεί μπαρ με
πολύ χαμηλές τιμές
και η είσοδος για
τις προβολές παραμένει ελεύθερη.
Κάθε Σάββατο στις 21:30, το μουσικό
σχήμα ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ, με τους Χρίστο Πέτρου
(τραγούδι,
μπαγλαμά),
Σταύρο Κυριακίδη (κιθάρες, τραγούδι) και
Γιώργο Παόττο (μπουζούκι), παρουσιάζει ρεμπέτικα και λαϊκά
τραγούδια. Η είσοδος είναι 4 ευρώ. Για
κρατήσεις και πληροφορίες: 99541221
και 97901821.
ΒΟΗΘΕΙΑ
Παρακαλούμε όσους συνεργάτες ή και
αναγνώστες μας έχουν την ευχέρεια να
διαφημίζουν τα προϊόντα τους στην
εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ. Θα μας βοηθήσουν κι εμάς να κρατηθούμε όρθιοι σ’
αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Το ένα
τέταρτο της σελίδας χρεώνεται 30 ευρώ
και η μισή σελίδα 60 ευρώ. Βοηθήστε
και δεν θα μείνει πάνω μας. Ενημερωτικά, δεν διαφημίζουμε γερμανικά προϊόντα.
ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
Όπως κάθε χρόνο, το τελευταίο τεύχος
της εφημερίδας ΕΝΩΣΙΣ αφιερώνει ένα
μεγάλο της μέρος στα βραβεία της χρονιάς. Παρακαλούμε τους συνεργάτες μας
να το έχουν αυτό υπ’ όψιν. Να στείλουν
εγκαίρως τα βραβεία τους, για να ετοιμαστεί η εφημερίδα πριν κλείσουν τα τυπογραφεία για τις γιορτές.
ΝΟΥΜΕΡΑ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΛΕΥΚΩΣΙΑ
L&A MERX LTD NO 1
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΙΑΟΥΛΗ
ΗILTON HOTEL B/SHOP
ΠΕΡ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΔΗΣ
ΜΙΛΤΗΣ & ΕΥΓΕΝΗΣ
MORE BLUE TRADING LTD
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΜΑΡΩ
CHRIS - NIC
ΛΟΪΖΟΣ & ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ
ΠΕΡ. ΤΟ ΟΚΤΑΓΩΝΟ ΛΤΔ
MISSEDCALL KIOSK LTD
ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΑΡΩ
ΠΑΡΑΡΛΑΜΑ ΛΤΔ - ΑLFA MEGA
ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΔΙΑΣ
ΠΑΡΙΣΣΙΝΟΣ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ
AΡΜΕΝΙΑΣ 53 Β-Γ,
ΑΚΡΟΠΟΛΗ
ΛΕΩΦ. ΚΕΝΝΕΝΤΥ 91Β
AΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 98
ΛΕΩΦ. ΟΜΗΡΟΥ 1, ΑΓΑΛΜΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΛΕΩΦ. ΛΕΜΕΣΟΥ 114Α
ΛΑΡΝΑΚΟΣ 119
ΔΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ 13Γ,
ΠΑΛ/ΣΣΑ
ΑΙΓΕΩΣ 28Β
ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ 15
ΛΕΩΦ. ΝΙΚΗΣ 32
ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΤΣΗ 44
NIΚΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ 3
ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ 39,
ΤΣΕΡΙΟΥ 68
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 13Γ, ΚΑΤΩ
ΛΑΚΑΤΑΜΙΑ
ΠΕΡ. ΜΙΡΑΧΗΣ
ΔΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ 89,
ΛΥΚΑΒΗΤΟΣ
DELTANIMAR TRADING LTD
ΛΗΔΡΑΣ 205Α
ΠΕΡ. ΜΑΚΡΥΔΡΟΜΟΣ
ΛΗΔΡΑΣ 58
RNIK ENTERPRISES LTD
ΓΡΗΓ. ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ 61
RUNAWAY TRAD. LTD
ΛΕΩΦ. ΛΕΜΕΣΟΥ 190, ΤHE
MALL
ΕΛΛΗΝΑ ΑΡΙΣΤΗ
ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ 1
GRIZZLY BEAR LTD No 1
ΛΕΩΦ. ΡΙΚ 27
ΠΟΥΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ
ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ 123Γ
C.L.E. ENTERPRISES LTD
KEΡΥΝΕΙΑΣ 134
ΧΡΙΣΤΟΣ & ΠΑΝΙΚΚΟΣ
ΛΟΡΔΟΥ ΒΥΡΩΝΟΣ 26,
ΠΑΛ/ΣΣΑ
CHRIS 1 STOP N301
ΛΕΩΦ. ΑΘΑΛΑΣΣΗΣ 101
ΝΙΚΟΣ Χ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΛΤΔ AΓΙΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ 99Α
ΠΕΡ. ΙΠΠΟΔΡΟΜΟΣ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 104
Μ&Τ ΜETOCHIOU KIOSK
ΜΕΤΟΧΙΟΥ 57
BARCINO LTD
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 131
Κ.Κ. ΤΗ MAGAZINO LTD
ΣΤΑΣΙΝΟΥ 34
GALLOPCA C/STOREA
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ 24Δ,
ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Π.Ι.Μ. ΒΟΥΝΟ ΛΤΔ
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 35
Κ. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ & ΥΙΟΙ ΛΤΔ
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 51
ΔΡΑΚΟΥΜΕΛ
ΚΟΥΛΛΗΣ & ΕΥΓΕΝΙΟΣ
FANTASTI PAVILLION LTD
Μ&Τ ΜΕΤΟCHIOU KIOSK-LUCK7
ΠΟΥΡΓΟΥΡΗ ΣΟΥΛΛΑ
L&A MERX LTD NO 2
Χ.Α.Π/ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΜ/ΡΙΚΗ ΛΤΔ
FAST SPACE LTD
Μ. ΤΣΟΥΤΣΟΥΚHΣ
KUOPIO HOLDINGS LTD
CHRIS CASH & CARRY
ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ Α. ΚΟΜΠΟΣ ΛΤΔ
ΛΑΡΝΑΚΑ
MΗΝΑΣ ΤΣΙΑΜΠΑΡΤΑΣ ΛΤΔ
ΠΑΦΙΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΤΔ
ΠΕΡ. ΕΛΕΝΑ & ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
BOROKI ENTERPRISES LTD
ΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ
SO EASY KIOSKS LTD - 406
DOXA INVESTMENTS LTD
SO EASY KIOSKS LTD - 401
ΛΕΜΕΣΟΣ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ & ΥΙΟΣ
Τ&Ε MICHAELIDES NEWSAGE
MULTIBREAM LTD
CHRISTODOULOU BROS LTD
KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
ΠΕΡ. Ν.Τ. EXPRESS LTD
ΠΑΦΟΣ
Χ-PRESS-K&K PATSAL LTD
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΥΛΑΣ
STOKKOS BROS LTD
Α/ΦΟΙ ΚΟΥΝΤΟΥΡΕΣΙΗ ΛΤΔ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΤΙΟΥ
AMMOXΩΣΤΟΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ & ΧΡΙΣΤ. ΚΑΛΛΙΚΑ
Α&Μ DOMINO SHOP LTD
ΕΛΑΙΩΝΩΝ 2, ΣΤΡΟΒΟΛΟΣ
ΛΥΚΑΒΗΤΟΥ 13
ΛΥΚΑΒΗΤΟΥ 44
28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 70
Ε. ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΥ 45,
ΜΑΚΕΔΟΝΙΤΙΣΣΑ
28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 40
ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΑΒΑΡΗ 9
ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ 47
ΚΑΝΤΑΡΑΣ 83
ΤΣΕΡΙΟΥ 170
TΣΕΡΙΟΥ 110
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 3Β, ΠΕΡΑ
ΧΩΡΙΟ ΝΗΣΟΥ
ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ 3
ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ 36,
ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ
ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ 9,
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ
ΧΡ/ΛΑΟΥ ΙΑΚΩΒΙΔΗ 26
ΓΡΗΓ.ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 58,
ΛΕΙΒΑΔΙΑ
ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΠΑΥΛΟΥ 35
ΠΕΤΡ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΟΥ 3,
ΧΟΙΡΟΚΟΙΤΙΑ
ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ 41
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 218
ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΕΩΣ 65Α
ΓΛΑΣΤΩΝΟΣ 86
ΛΕΟΝΤΙΟΥ Α΄ 159
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 86, ΜΕΣΑ
ΓΕΙΤΟΝΙΑ
AΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 14
ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ 15
EΛΕΥΘ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 64
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 19, ΚΟΝΙΑ
ΛΕΩΦ. ΕΜΠΑΣ 104
ΤΕΥΚΡΟΥ ΑΝΘΙΑ 20, SHOP 4
1ης AΠΡΙΛΙΟΥ 100
Όλα τα νούμερα κερδίζουν, αλλά τα
συγκεκριμένα, ο Νίκος Ρολανδης και
ο Νίκος Τορναρίτης, με την πρότασή τους για τη μετονομασία του Αεροδρομίου Λάρνακας σε Αεροδρόμιο Γλαύκος Κληρίδης, κερδίζουν και
μια μερίδα σιάμισιη με λοκμάδες.
Κερδίζουν, φυσικά, και το βραβείο
ΑΝΟΗΣΙΑΣ ειπωμένης στην πιο
ακατάλληλη στιγμή, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΦ. ΕΝΩΣΙΣ
Μόλις πεθάνει ο Νίκος Ρολάνδης, να
μετονομαστεί η Πέτρα του Ρωμιού
σε Πέτρα Νίκου Ρολάνδη και μόλις
αποδημήσει εις Κύριον ο Τορναρίτης, εάν όντως αποδημήσει μιας και
είναι αθάνατος, η Λεωφόρος Νίκου
Αναστασιάδη να μετονομαστεί σε:
Λεωφόρο Νίκου Λούζερ Τορναρίτη.
ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ Η ΕΦ. ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ
vasosftohopoullos.wordpress.com
Γιατί εν φκάλλουν το αεροδρόμιον
«ΜΑΡΙΟΣ ΚΑΡΟΓΙΑΝ» τωρά που
εν να φκει ο Νικόλας πρόεδρος του
ΔΗΚΟ; Οξά έσιει κανέναν άσσον
στο μανίτζιιν ο πρόεδρος;
30 Νοεμβρίου 2013
3
Λώρη, μια άλλη Λέρα ή
η αδιάλειπτη συνέχεια της
κωμικοτραγικότητας
Πατριωτικός ρεαλισμός;
Η δήλωση Ερντογάν ότι δεν υπάρχει
κράτος που να ονομάζεται Κύπρος ήρθε για να αναδείξει τη δική μας γύμνια και για να επιβεβαιώσει ότι δεν
είναι μόνο κράτη που δεν έχουμε αλλά ούτε καν ΛΑΟ. Οι περιβόητες δηλώσεις του Υπουργείου Εξωτερικών
της Ελλάδος, της Λώρη του Βήματος
(βλέπε ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ), της Δούρου
του ΣΥΡΙΖΑ και πολλών άλλων ιθυνόντων στην Ελλάδα αποδεικνύουν
πως όντως έφτασε η ώρα που, αντί να
υιοθετήσουμε το αυτονόητο ΕΛΛΑΔΑ
ΚΥΠΡΟΣ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
ΚΟΙΝΟΣ, θα υιοθετήσουμε το σύνθημα
ΕΛΛΑΔΑ ΚΥΠΡΟΣ ΔΥΟ ΛΑΟΙ ΟΥΤΕ
ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΟΥΤΕ ΑΔΕΛΦΟΙ.
Αν κρίνουμε κιόλας από τις αντιδράσεις στην Κύπρο, όπου οι δηλώσεις Ερντογάν αντιμετωπίστηκαν λες
και έγιναν για τη νήσο Μαδαγασκάρη και όχι για εμάς, η συνολική εικόνα του Ελληνισμού είναι μια εικόνα
θλίψης και μεγάλης απογοήτευσης.
Φαίνεται ότι η μηχανή της αποεθνικοποίησης και του αφελληνισμού που
αναφέρει ο διαβολικά έξυπνος Σεφέρης, από το 1954 παρακαλώ, φτάνει
στο τέλος του έργου της.
Φωνές όπως της Λώρη υπήρχαν από
παλιά, μάλιστα έβγαιναν από στόματα πολύ πιο σημαντικά από της σχεδόν
ηλίθιας Λώρη, όμως τότε υπήρχε και ο
ελληνικός λαός που αντιστάθμιζε τους
«καλαμαρίζοντες γραικύλους», με τους
οικοδόμους και το λαϊκό κίνημα να
υπερασπίζεται την Κύπρο, με τους
αγρότες και τους επαρχιώτες να δείχνουν την αλληλεγγύη και την αγάπη
τους προς την Κύπρο και πολλούς βουλευτές και πάρα πολλούς διανοούμενους και καλλιτέχνες να υπερασπίζονται τα δίκαια του κυπριακού λαού.
Τώρα, δυστυχώς, και στα δύο κρατίδια
του Ελληνισμού επικρατεί και ανάμεσα στον λαό μια άλλη θεωρία. Η θεωρία του υψηλού βιοτικού επιπέδου, το
λάιφσταϊλ, η θεωρία των ατομικών δικαιωμάτων και όχι των αρχών που μας
έφεραν ως εδώ, η θεωρία της κατανάλωσης και του ατομικισμού, και όλα
αυτά μάλιστα σε αντιπαράθεση με το
έθνος μας, την πατρίδα μας και τον
πολιτισμό μας. Έθνος, εκκλησία, πατρίδα και πολιτισμός θεωρούνται πια
ως απαρχαιωμένες έννοιες, ως ασυμβίβαστες με τον εκσυγχρονισμένο ευρωπαϊκό εαυτό μας.
Η θέση πια, σε Κύπρο και Ελλάδα,
Καλή μου και ευγενέστατη Δέσποινα
Οικονομίδου, καλό σου ταξίδι. Είθε ο
Θεός ν’ αναπαύσει την ψυχή σου.
Με τον απροσδόκητο θάνατό σου, ας
λάβουμε όλοι τα μηνύματα. Ας έχουμε
ανοιχτά τα μάτια σε αυτούς που απλώνουν το χέρι τους και ζητούν τη βοήθειά μας, ας ακούσουμε τα βάσανά τους
και ας δράσουμε αποτελεσματικά να
απαλύνουμε τον πόνο τους. Αυτός που
απλώνει το χέρι του μπορεί να ’ναι ο
δικός μας αδελφός, ο δικός μας φίλος,
ο δικός μας γείτονας. Σ’ αυτές τις κρίσιμες στιγμές, ας σταθούμε αλληλέγγυοι ο ένας στον άλλον. Μόνο ως Έλληνες Ορθόδοξοι και ενωμένοι μπορούμε
να αντιμετωπίσουμε όλους αυτούς που βλέπουν τη ζωή ενός ανθρώπου ως
ένα άλλο στατιστικό στοιχείο, όλους αυτούς που για το χρήμα και το κέρδος εξευτελίζουν τη ζωή μας. Η κρίση ας μας φέρει πιο κοντά, ας μας δώσει τη δύναμη να βρούμε το χαμόγελο, το γλυκύτατο χαμόγελο της Δέσποινας. Αιωνία σου η μνήμη, χαμογελαστή μας Δέσποινα.
«ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ», για
να μπορούν να δικαιολογούν όλες τις
παλιές υποχωρήσεις (Μακάριος, Κληρίδης, Βασιλείου, Κυπριανού, Κληρίδης, ΑΚΕΛ) αλλά και τις νέες που ετοιμάζουν. Στην αντίπερα όχθη του
ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ είναι η
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Ήδη κάθε εστία αντίστασης χλευάζεται και λοιδορείται ως
εθνικιστικός, ονειροπαρμένος σωβινισμός. Ήδη ο Αναστασιάδης έχει αναλάβει τον ρόλο του αρχιβοσκού που θέλει να μαντρίσει, όχι τους γριβικούς
όπως έκανε ο Κληρίδης στη μετά το ’74
περίοδο, αλλά τους εθνικά σκεπτόμενους, πρόσφυγες και μη, που επιμένουν
πως δεν πρέπει να υπογράψουμε τη Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία. Ξέρει
πολύ καλά ο Αναστασιάδης και η περιβόητη ομάδα του Προεδρικού ότι χωρίς τη μέθοδο της ομοιοπαθητικής, δεν
θα μπορέσει να πείσει τον λαό. Γι’ αυτό και ξανά με ελληνικές σημαίες και
λεονταρισμούς (δες ΚΟΛΠΑΚΙ με Ντάουνερ), με πατριωτικούς ρεαλισμούς
και με τη βοήθεια του συνοδοιπόρου
ΑΚΕΛ, ελπίζει ότι η μεταμόρφωση των
Κυπρίων είναι ζήτημα χρόνου. Τη νέα
ομάδα του Προεδρικού στηρίζουν και οι
παλαιές ΥΑΙΝΕΣ του σχεδίου Ανάν:
Μαρκίδης, Παπαπέτρου, Ρολάνδης, εφ.
Πολίτης κτλ. κτλ.
Δύσκολο, όμως, το εγχείρημα του
Προέδρου, μιας και οι Κύπριοι, όπως
σε κάθε κρίσιμη περίοδο έτσι και τώρα, έχουν πάντα, ως κρυφό χαρτί, την
ΕΛΛΗΝΙΚΗ τους ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ. Αυτό
το γινάτι που λέει όχι στους κατακτητές, που λέει όχι στους ΔΥΝΑΣΤΕΣ,
που λέει ΟΧΙ στην εξαφάνιση αυτού
του λαού, έστω και αν τις προηγούμενες ημέρες διαδήλωνε υπέρ της καταστροφής του. Όταν φτάνει στο αμήν,
κάτι αλλάζει μέσα του, γίνεται αγριορωμιός, γίνεται οραματιστής και μαχητής. Μην ακούτε πελλάρες, ότι τάχατες αντέξαμε τόσες σκλαφκιές ατέλειωτες, τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους, επειδή κάναμε υποχωρήσεις και ελιγμούς και συμβιβασμούς
με τους κατακτητές. Αντέξαμε, εμείς
τζιαμαί, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω
στον ρότσον τους, γι’ αυτό το ελληνικό γινάτι, γι’ αυτό το την Ελλάδαν
θέλωμεν κι ας τρώγωμεν πέτρες, γι’
αυτό το σφάξε μας ούλλους τζι ας
γενεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν. Αυτή
είναι η συνταγή της επιβίωσής μας.
Μην απελπίζεστε... η Ρωμιοσύνη εν
φυλή συνότζιαιρη του κόσμου...
Β.Φ.
Β.Φ.
ναι η ΡΕΑΛ ΠΟΛΙΤΙΚ, μία πολιτική που
εν ονόματι της «σωφροσύνης» διεκδικεί μόνο την ύπαρξή μας ως μονάδες
σε έναν χώρο όπου ως άτομα μπορούμε να καταναλώνουμε και να σκεφτόμαστε αυτά που μας επιτρέπουν οι
ισχυροί της γης, μιας και αυτοί όχι μόνο ξέρουν καλύτερα από μας τι θέλουμε, αλλά μπορούν και να επιβάλλουν
ό,τι αυτοί επιθυμούν. Έτσι ο Αναστασιάδης, για παράδειγμα, δεν ενδιαφέρεται εάν θα παραμείνουμε Έλληνες και
Ορθόδοξοι σ’ αυτό το νησί, αλλά εάν θα
υπάρξει μια λύση που θα εγγυάται στις
ελίτ του τόπου ότι θα συνεχίσουν να θησαυρίζουν και να έχουν λόγο, πως οι
άλλοι, δηλαδή το πόπολο, θα τρώει το
κουτόχορτο που μας ταΐζουν. Θέλει, δηλαδή, να ζει σε ένα συνεταιρικό εμιράτο σε ημιερημικές συνθήκες και ας κάνουμε όλοι σουνέτι, φτάνει να μη χάσουν την εξουσία οι εκατόν οικογένειες
που κυβερνούν την Κύπρο.
Δεν είναι, όμως, εύκολο να πείσει τον
λαό. Όσο αλλοτριωμένος και αν είναι
ο λαός μας σήμερα (το απέδειξε, άλλωστε, με τις εκδηλώσεις λατρείας προς
τον Κληρίδη, τον άνθρωπο που ξευτίλισε την ελληνική παράταξη σ’ αυτόν
τον τόπο), εν τούτοις έχει ακόμη έμφυτες αντιστάσεις επιβίωσης. Το απέδειξε το 2004 σε συνθήκες ευμάρειας
και προόδου, θα το δείξει ξανά και στην
κρίση. Γι’ αυτό και οι πλέον ενδοτικοί
Συναγερμικοί λάνσαραν τον όρο
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ
Η Κέζα Λώρη είναι μία σκατοκαλαμαρίνα που δεν έχει καμμία σχέση με τον Λώρη Κυριάκου της Ομόνοιας ως προς το
«Λώρη». Έγραψε, λοιπόν, στο Βήμα των
Αθηνών στις 13 του Νοέμβρη ένα κείμενο με τίτλο «Κύπρος, μια άλλη χώρα».
Όπως καταγγέλλει η Λώρη, ο ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Γ. Κουμουτσάκος ζήτησε από την Κομισιόν να
πάρει θέση για τις δηλώσεις Ερντογάν
ότι δεν υπάρχει κράτος που να λέγεται
Κύπρος. Συνεχίζει, επίσης, με την επισήμανση ότι αυτή η εθνικιστική εμμονή δεν
αφορά μόνον τους πατριώτες δεξιούς αλλά και τη Ρένα Δούρου, την οποία προορίζει ο Τσίπρας για Υπουργίνα Εξωτερικών μόλις η επαναστατική κυβέρνηση του
ΣΥΡΙΖΑ πάρει την εξουσία. Η Δούρου,
όπως μας πληροφορεί η Λώρη, έκανε το
εξής εθνικιστικότατο: Ζήτησε από τον Βενιζέλο, που είναι και Υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδας, να «αρθεί στο ύψος
των περιστάσεων, όπως επιβάλουν τα
αξιώματά του». Ο Βενιζέλος από την
πλευρά του είπε ότι δεν μπορεί να τρέχει (αυτό είναι σίγουρο) πίσω από τις δηλώσεις του καθενός.
Από την όλη υπόθεση τίποτα καινούργιο δεν μπορούμε να εξάγουμε. Το μόνο
σίγουρο είναι ότι η συνέχεια της κωμικοτραγικής μας κατάστασης καλά κρατεί.
Ο Ερντογάν, όντας τουρκοφασίστας, δεν
είπε κάτι καινούργιο. Έχουν δει τα μάτια
μας και έχουμε ακούσει ουκ ολίγους
Τούρκους να λένε και να κάνουν τέτοια
και χειρότερα.
Ο πολιτικός κόσμος της Ελλάδας αντέδρασε στις δηλώσεις Ερντογάν για το θεαθήναι, ωσάν μετριοπαθής φιλέλληνας.
Δηλαδή, η σούμα της αντίδρασης του ελλαδικού πολιτικού κόσμου είναι μία επιστολή ενός ευρωβουλευτή που ζητά
απλώς να πάρει θέση η Κιμισιόν και μια
καιροσκοπική προτροπή της Δούρου (θαυμάστριας του Ερντογάν) προς τον Βενιζέλο, να αρθεί στο ύψος του αξιώματός
του. Ούτε εδώ πρόκειται για κάτι καινούργιο. Ο πολιτικός κόσμος της Ελλάδας, στο μεγαλύτερο μέρος του, αδυνατεί
να κατανοήσει ότι ο Τούρκος δεν είναι
ένας «κατασκευασμένος» εχθρός. Δεν τον
όρισε ως απειλή η εθνικιστική ιστοριογραφία, αλλά η ίδια η πραγματικότητα
της κατοχής στην Κύπρο, της διεκδίκησης του Αιγαίου, της Θράκης κτλ. Η όποια
αντίδραση των ελλαδιτών πολιτικών σε
σχέση με τις κατά καιρούς απειλές που
δέχεται η Κύπρος από τους Τούρκους
βρωμά καιροσκοπισμό και επικοινωνιακές
εντυπώσεις.
Και η Κέζα Λώρη, τέλος, αποτελεί και
αυτή συνέχεια της τάξης των διανοουμενίζοντων σκατοκαλαμαράδων των οποίων
η τραγικότητα χτυπά κόκκινο, ειδικά όταν
καταπιάνονται με την Κύπρο. Ωστόσο,
γράφουμε γι’ αυτήν, επειδή αν και δεν
έχουν λείψει ποτέ εκείνοι που αδυνατούν
να κατανοήσουν ότι η Κύπρος και η
Ελλάδα είναι το ένα και το αυτό και ότι
η Ελλάδα εξαρτάται άμεσα από την Κύπρο και τανάπαλιν, είχαμε καιρό να νιώσουμε τόσα νιούττον μαλακίας να μας
χτυπάνε αλύπητα. Τέτοιες δηλώσεις μάς
θύμισαν τους σαββόπουλους, πρετεντέρηδες κτλ. που παρήλαυναν το 2004 και
υπερασπίζονταν με απύθμενη αθλιότητα
το «ναι» στο Ανάν. Η κυρία Λώρη στο
κείμενό της χαρακτηρίζει την Κύπρο και
τη Μακεδονία ως «διπλωματικά κουσούρια για την Ελλάδα». Ούτε αυτό είναι καινούργιο. Παλιότερα, η μεγάλη μας
–πλην σκατένη– Κατίνα Παξινού έλεγε
στον Σεφέρη ότι η Ελλάδα πρέπει να
απαλλαγεί από το «μίασμα της Κύπρου».
Μίασμα ή κουσούρι, εμείς πάντως ήμασταν και θα είμαστε εδώ, να αντισταθμίζουμε, ως παράλληλη συνέχεια, την κωμικοτραγικότητά τους.
Γ.Π.
4
30 Νοεμβρίου 2013
ΕΜΕΙΣ ΘΑΨΑΜΕ ΤΗ ΔΙΖΩΝΙΚΗ ΤΟ 2004. ΕΣΕΙΣ;
Αλλαγή ώρας
-Χειμερινή ώρα
Το τελευταίο Σαββατοκύριακο του
Οκτώβρη στην Κύπρο και στην Ευρώπη αρχίζει η χειμερινή ώρα, με
τα ρολόγια να γυρίζουν μία ώρα πίσω. Η αλλαγή της ώρας γίνεται κατανοητή στις βορειοδυτικές ευρωπαϊκές χώρες, όπου αργεί να ξημερώσει. Ενδεικτικά σήμερα, 1/11/13,
στο Λονδίνο και στο Μόναχο ξημερώνει στις 7:00, στη Βαρκελώνη στις
7:25 και στο Παρίσι στις 7:35. Χωρίς την αλλαγή της ώρας στις πόλεις αυτές, θα ξημέρωνε μία ώρα
αργότερα, με φανερά τα προβλήματα που θα υπήρχαν σε εργάσιμες
ώρες και τα επιπλέον κόστη που θα
επιβαρύνονταν (ανάγκη φωτισμού
των δρόμων, εργοστασίων, σχολείων, δημόσιων υπηρεσιών/θέρμανση).
Για την Κύπρο, όμως, που βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης, τα πράγματα είναι εντελώς
διαφορετικά. Σήμερα, 1/11/13, στην
Κύπρο ξημερώνει στις 6:10, ενώ με
την παλιά ώρα θα ξημέρωνε στις
7:10, ώρα εντελώς συγκρίσιμη με των
προαναφερόμενων πόλεων της Ευρώπης. Η Αθήνα, που για πολλούς
λόγους είναι μέτρο σύγκρισης, έχει
σήμερα, 1/11/13, τα εξής δεδομένα:
Ξημερώνει στις 7:00 και νυχτώνει
στις 17:45. Στην Κύπρο ξημερώνει,
όπως είπαμε προηγουμένως, στις
6:10 και νυχτώνει στις 16:55. Εάν
δεν αλλάζαμε την ώρα θα ξημέρωνε στις 7:10 και θα νύχτωνε στις
17:55, μεγέθη εντελώς συγκρίσιμα
με αυτά των Αθηνών αλλά και πολλών άλλων ευρωπαϊκών πόλεων.
Η Κύπρος, ως κατεξοχήν τουριστικός προορισμός, δεν «βολεύεται»
με την αλλαγή της ώρας, διότι χωρίς
να κερδίζει τίποτα το πρωί, αφού οι
περισσότερες δουλειές ξεκινούν μετά τις 7:30-8:00 π.μ., χάνει σημαντικά το βράδυ, αφού η νέα ώρα
υποχρεώνει όλους, τουρίστες, επαγγελματίες, εργαζομένους, να σταματήσουν τις δραστηριότητες της
μέρας πριν τις 17:00 (όσο πλησιάζουμε την 22α Δεκεμβρίου, τα πράγματα θα χειροτερεύουν). Αυτό για
ένα νησί που σχεδόν κάθε μέρα έχει
100% ηλιοφάνεια και με ήπιες θερμοκρασίες άνω των 20 °C κατά τη
διάρκεια της ημέρας (τις τελευταίες 20 μέρες έχουμε σταθερά θερμοκρασίες 26-28 °C) είναι εντελώς αδικαιολόγητο, αφού οι δραστηριότητες της ημέρας (θαλάσσια σπορ, καφεστιατόρια, εκδρομές στη φύση
κ.ά.) θα επέφεραν περισσότερα έσοδα στην πατρίδα μας από πλευράς
τουριστικού προϊόντος.
Καταλήγοντας, θα πρέπει να απασχολήσει τους αρμόδιους, εάν θα
πρέπει να συνεχίσει η Κύπρος να
εφαρμόζει το ευρωπαϊκό μέτρο για
την αλλαγή της ώρας σ τα τέλη
Οκτωβρίου από την ερχόμενη χρονιά. Εμείς λέμε (όπως έπραξε και η
Ρωσία πρόσφατα, εάν δεν απατώμαι) ότι για λόγους εθνικού συμφέροντος δεν θα πρέπει να ακολουθήσουμε.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΝΩΛΗΣ
Εθνική παρακμή δίχως όρια
Υπάρχουν πολλές παράμετροι που καθορίζουν την ιστορική συνέχεια ενός
έθνους. Σίγουρα η εθνική αυτογνωσία,
η διατήρηση της γλώσσας, της πολιτισμικής ταυτότητας, της θρησκείας αποτελούν τα πλέον θεμελιώδη. Χωρίς,
όμως, τον πατριωτισμό και το αίσθημα
αυτοθυσίας, αυτά γίνονται ευάλωτα,
ιδίως για τα μικρότερα έθνη, σε ξένες
επιβουλές.
Το αίσθημα αυτοθυσίας επηρεάζεται
και αυτό με τη σειρά του από διάφορες
παραμέτρους, μία εκ των οποίων είναι
ο σεβασμός και η απόδοση τιμών σε
όλους όσους έδωσαν το αίμα τους, τη
ζωή τους ή αγωνίστηκαν για το μεγαλείο του έθνους. Ο Ελληνισμός στην πολυχιλιετή του ιστορία έχει άπειρα τέτοια παραδείγματα. Η νεώτερή μας
ιστορία σημαδεύτηκε από την προσπάθεια του έθνους να απελευθερώσει τα
σκλαβωμένα μας εδάφη. Αυτή η προσπάθεια είχε ως αποτέλεσμα εκατόμβες νεκρών στα πεδία των μαχών, αλλά και πολύ περισσότερα θύματα στον
άμαχο πληθυσμό από σφαγές βάρβαρων εχθρών.
Η εθνική παρακμή που βιώνουμε τις
τελευταίες δεκαετίες άφησε και εδώ τα
σημάδια της. Ουδείς ισχυρίζεται ότι θα
πρέπει να διατηρούμε αιώνια εχθρότητα με οποιονδήποτε λαό έχουμε πολεμήσει στο παρελθόν και ο οποίος έπαψε να απειλεί την κυριαρχία μας. Η
απόδοση τιμών, όμως, σε πρόσωπα τα
οποία προέβησαν σε σφαγές ή είναι
υπεύθυνα για τη γενοκτονία ελληνικών
πληθυσμών αποτελεί πράξη ιεροσυλίας
και μεγίστου αίσχους.
Δυστυχώς, στη συλλογική μνήμη μας,
όταν μιλάμε για εγκλήματα κατακτητών, θυμόμαστε μόνο τα εγκλήματα των
Γερμανών κατά τη διάρκεια της κατοχής. Τα κτήνη του Χίτλερ διέπραξαν
όντως απίστευτες ωμότητες και είναι
υπεύθυνα για τον θάνατο 32 χιλιάδων
Ελλήνων που οδηγήθηκαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα και εκατοντάδων
άλλων χιλιάδων που πέθαναν από την
πείνα, τις ασθένειες και τις στερήσεις.
Ξεχνούμε, όμως, τους Ιταλούς, υπεύθυνους για 11 χιλιάδες εκτελέσεις, αλλά
κυρίως ξεχνούμε τους Βούλγαρους, οι
οποίοι διέπραξαν απίστευτες ωμότητες
στη Μακεδονία και Θράκη (25 χιλιάδες
σφαγιασθέντες και εκτελεσθέντες). Ουδείς θα μπορούσε να διανοηθεί απόδοση τιμών στον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, διότι αυτό θα ήταν ύβρις στη μνήμη των θυμάτων τους. Όμως, αυτοί οι
δύο διέπραξαν εγκλήματα, όχι γενο-
κτονία σε βάρος του έθνους.
Ο γενοκτόνος του Ελληνισμού κατά
τον 20ό αιώνα υπήρξε ο Κεμάλ Ατατούρκ. Υπεύθυνος για τη γενοκτονία
του ποντιακού Ελληνισμού, που ξεκίνησε αμέσως μετά την αποβίβασή του
στη Σαμψούντα στις 19 Μαΐου 1919
(353.000 τα θύματά του), αλλά και του
μικρασιατικού, είτε κατά το τέλος του
πολέμου είτε μετά στα τάγματα εργασίας (300.000-700.000 οι εκτιμήσεις για
τα θύματά του).
Αυτόν τον γενοκτόνο του Ελληνισμού
τίμησε πρώτα ο ανεκδιήγητος Γιωργάκης Παπανδρέου, ο οποίος κατέθεσε
στεφάνι στο μαυσωλείο του, για να τον
ακολουθήσει ο Κωστάκης Καραμανλής.
Φανταστείτε τον πρωθυπουργό του
Ισραήλ να καταθέτει στεφάνι σε μνημείο του Χίτλερ!
Η ιστορία, βέβαια, δεν τελειώνει εδώ.
Το σπίτι όπου θεωρείται ότι γεννήθηκε
ο Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη ανακηρύχθηκε προσφάτως σε μουσείο! Θλιβερός ακόλουθος των πολιτικών και δυστυχώς πολύ κατώτερος των προσδοκιών μας, με όλα τα ελαφρυντικά που
θα μπορούσαμε να του πιστώσουμε, ο
Οικουμενικός Πατριάρχης έσπευσε να
επισκεφθεί το μουσείο. Δεν μπορούμε
να αντιληφθούμε ποιος και γιατί τον
υποχρέωσε να το πράξει. Αυτά, όμως,
που ξεστόμισε ήταν πρωτοφανή και
απαράδεκτα. Προσευχήθηκε για την
ανάπαυση της ψυχής του και ικέτευσε
τον Θεό να ζουν για πάντα οι μεταρρυθμίσεις του και ο λόγος του «ειρήνη
στη χώρα, ειρήνη στην οικουμένη» να
γίνει πραγματικότητα!!! Τι κατάντια για
τον «ηγέτη» της Ορθοδοξίας.
Ο σεβασμός στους νεκρούς και στα
θύματα της εθνοκάθαρσης των επιγόνων του Κεμάλ στην Κύπρο μας είναι
μία άλλη τραγική ιστορία.
Όλα τα πιο πάνω είναι μέρος ευρύτερων σχεδιασμών που αποσκοπούν
στην απώλεια της εθνικής μας μνήμης
και σταδιακώς της εθνικής μας ταυτότητας. Οι παρούσες ηγεσίες του Ελληνισμού είναι θλιβερές και ελεγχόμενες
και μέρος, δυστυχώς, του προβλήματος.
Είμαστε όμως και εμείς εδώ και θα
σταθούμε εμπόδιο στα σχέδιά τους.
Ο αμετανόητος
ΤΟ ΚΑΘΑΡΟ ΒΛΕΜΜΑ
Είχα ακούσει για κάποιον ελλαδίτη
ηθοποιό που έκανε δηλώσεις για «αυτό το γαλάζιο-λευκό πανί» που κάθε
χρόνο μας σπάει τ’ αρχίδια, και μ’
έπιασε κατάθλιψη. Όχι μόνο λόγω της
επίθεσης του ηθοποιού εναντίον της
γιορτής της 28ης Οκτωβρίου, η οποία
δεν μας αφορά κατά τον ηλίθιο ηθοποιό, αλλά και για τις επιθέσεις πολλών άλλων Ελλαδιτών και Κυπρίων
κατά της εθνικής αυτής επετείου. Το
βράδυ της 28ης Οκτωβρίου δεν μπορούσα να δουλέψω. Πήγα σπίτι και,
από περιέργεια, άνοιξα την τηλεόραση να δω τι παίζει σχετικά με την επέτειο. Τίποτα, εκτός από ένα κανάλι
που προέβαλλε την ωραία ταινία του
Άδωνι Κύρου, «ΤΟ ΜΠΛΟΚΟ». Γύριζα από κανάλι σε κανάλι, αλλά δυστυχώς τίποτα. Την επομένη είπα του
ταξιτζή να με πάρει μια βόλτα από το
Καϊμακλί στην Ακρόπολη. Μέτρησα
μόνο τρεις σημαίες να ανεμίζουν μοναξιασμένες. Θυμήθηκα
στο χωριό μου που όλα τα σπίτια ήταν σημαιοστολισμένα
και ο κόσμος έλαμπε από χαρά. Γιόρταζε. Αυτή και αν είναι συντριβή, σκέφτηκα. Το βράδυ έπεσα σ’ ένα πρόγραμμα του Σταύρου Θεοδωράκη στην Αλβανία. Μιλούσε με
παιδιά, αλβανόπουλα, που είχαν πρόσφατα επαναπατριστεί εξαιτίας της
οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Πήγαιναν σ’ ένα σχολείο, το ΑΡΣΑΚΕΙΟ
στα Τίρανα. Όλα τα παιδιά μιλούσαν απταίστως τα ελληνικά, χωρίς
λεκτικά λάθη, χωρίς αυτό το απαίσιο τσάπισμα των Κυπρίων και χωρίς αυτό το ψευτομαγκέ του «έλα,
μωρέ» των καλαμαράδων. Μιλούσαν
για την Ελλάδα και τα πρόσωπά
τους έλαμπαν, μιλούσαν για τα σχολεία τους στην Ελλάδα και σχεδόν
έκλαιγαν από συγκίνηση, μιλούσαν
σαν Έλληνες άλλων καιρών, σαν
Έλληνες που δεν υπάρχουν πια. Χαμογέλασα και μετά έπιασα τα κλάματα. Τώρα σκέφτομαι πως προτιμώ τέτοιους «Έλληνες», παρά τον
διεθνιστή Σταύρο Θεοδωράκη και τον
κρετίνο τον ηθοποιό και όλους τους
άλλους καλαμαράδες, στις φλέβες
των οποίων ρέει ελληνικό αίμα. Προτιμώ αυτούς τους «νεοέλληνες», παρά τα ρεμάλια που έχουν ελληνικό διαβατήριο και μ’ αυτήν την ιδιότητα αποδομούν καθετί το ελληνικό στον κόσμο αυτόν.
Β.Φ.
30 Νοεμβρίου 2013
Τζι άτε, ο Κουτσοκούμνης
δουλεύκει για τζιείνους που τον πιερώννουν. Τα
σωματεία που εψηφίσαν υπέρ της ενοποίησης
με τους Τουρκοκύπριους (εκτός που την Ομόνοιαν, τον Ερμήν, την Αλκήν τζιαι την Σαλαμίναν) εν ξέρουν τι τους γίνεται;
vasosftohopoullos.wordpress.com
ΣΧΟΛΙA l ΣΧΟΛIA
5
Euskadi Ta Askatasuna
Κατανοήσαμε τον Μάτση;
Κατανοήσαμε τον Μάτση;
Φωνή του φίλου κατάντησε φτηνή
στην κρίση σου αλύπητα αφημένη
και κάπου υπάρχει μια αιώνια απειλή
σε σένανε μονάχα αφοσιωμένη…
ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ («Η»)
Στον σύντροφο Γ. Μ.
Αφιερώνουμε τους στίχους του Κώστα Βίρβου, που αποθεώθηκαν με
τη φωνή του Καζαντζίδη, στον σύντροφο Γ. Μ. από τη Θεσσαλονίκη.
Στις 5 Δεκεμβρίου πρόκειται να δικαστεί για τα γεγονότα της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου 2011 μαζί με άλλους δέκα Θεσσαλονικείς.
Τότε, όταν παρέλασε ο λαός, γιατί
δεν γινόταν να «τιμούν» την επέτειο του ΟΧΙ άνθρωποι που είπαν
ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ.
Ούτε στρώμα να πλαγιάσω
ούτε φως για να διαβάσω
το γλυκό σου γράμμα, ωχ, μανούλα μου.
Καλοκαίρι κι είναι κρύο
ένα μέτρο επί δύο
είναι το κελί μου, ωχ, μανούλα μου.
Μα εγώ δεν ζω γονατιστός,
είμαι της γερακίνας γιος.
Τι κι αν μ’ ανοίγουνε πληγές
εγώ αντέχω τις φωτιές.
Μάνα, μη λυπάσαι, μάνα μη με κλαις.
Ένα ρούχο ματωμένο
στρώνω για να ξαποσταίνω
στο υγρό τσιμέντο, ωχ, μανούλα μου.
Στο κελί το διπλανό μου
φέραν κάποιον αδελφό μου
πόσο θα τραβήξει, ωχ, μανούλα μου.
Όχι, δεν πρόκειται να γράψουμε ένα
ακόμα επιμνημόσυνο κείμενο για τον
μεγάλο μας ήρωα. Κι ας έχουν περάσει 55 χρόνια από τη θυσία του για
την Ένωση. Από το αξεπέραστο «Αν
θα βγω, θα βγω πυροβολώντας». Εμείς
όρθιο τον έχουμε στη σκέψη μας. Είναι
μπροστά μας και επαναλαμβάνει το
αλησμόνητο «Ου περί χρημάτων τον
αγώνα ποιούμεθα…». Ποιος τον ακούει όμως; Ποιος τον ακολουθεί στην αιώνια και υπέρλαμπρη πάλη;
Γίναμε όλοι ειδικοί της κρίσης, των
οικονομικών, των προϋπολογισμών και
των ισοτιμιών, των λεσχών, των θεωριών συνωμοσίας και πολλών άλλων.
Ελάχιστοι πατούν γερά στο χώμα.
Ελάχιστοι κοιτούν πια μπροστά τους.
Κάθεται ο λαός και κοιτά βιντεάκια
στο διαδίκτυο με εξωγήινους, μασόνους, αεροψεκασμούς και όλα τα συναφή. Μα είναι δυνατόν αυτός ο λαός
του Μάτση και του Βελουχιώτη, του
Καραϊσκάκη και του Λυσιώτη του Γληόρη να ασχολείται με ανούσιες θεωρίες;
Ειδικά η νεολαία που μετατρέπει την
αδράνειά της σε πολιτική ιδεολογία.
Πολύ συχνά ακούμε τη φράση «μα
αφού δεν θα γίνει τίποτα». Ούτε καν
να σκεφτούν να δημιουργήσουν, να αγανακτήσουν, να αντιδράσουν και να επαναστατήσουν. Αυτό λέει ο τίτλος του
κειμένου. Δεν καταλάβαμε τι ήθελε να
πει ο Μάτσης. Κι αν το είπε τότε κατάμουτρα στον Χάρντιγκ, ίσως σήμερα
να έπρεπε να το πει σε όλους εμάς.
ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ
Δείτε καλά αυτήν τη φωτογραφία. Στο ματς πετόσφαιρας με τη Φενερμπαχτσέ, οι οπαδοί της Ανόρθωσης θέλησαν να μας δώσουν ένα μάθημα πατριδογνωσίας. Έδειξαν πρώτα στους Τούρκους ότι όσα χρόνια και αν περάσουν,
όσα σχέδια και αν μας προτείνουν, όσους ιδεολογικούς νεοκυπριακούς πολέμους κηρύξουν εναντίον μας, εμείς πάλι την ελληνική σημαία θα υψώνουμε,
πάλι τη λευτεριά θα τραγουδούμε, πάλι την Ελλάδα θα καλούμε ν’ αναλάβει
την ευθύνη της ως μάνα να μας προστατεύσει. Αυτά τα στοιχεία τα ήξερε καλά ο μακαρίτης ο Ντενκτάς. Το έλεγε πάντα στους συνεργάτες του και ειδικά
στην αντιπολίτευσή του: «Μην έχετε εμπιστοσύνη στους Κύπριους», έλεγε,
«όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες διακηρύξεις υπέρ της ανεξαρτησίας και αν
κάνουν, πάλι στην Ελλάδα θα κοιτάζουν και την ΕΝΩΣΗ θα ποθούν». Ευτυχώς οι ελλαδίτες αθλητικογράφοι έδειξαν αυτές τις στιγμές και στην Ελλάδα.
Ευτυχώς, για να δουν οι αριστεροί και οι αριστεριστές και οι αναρχίζοντες και
οι αυτόνομοι και όλο το σκυλολόι της δεξιάς και να κάνουν εμετό. Να καταλάβουν ότι δεν αλωνίζουν μόνοι στην κοινωνία. Να καταλάβουν πως πέραν της
Χρυσής Αυγής που απλώς εκμεταλλεύεται τα εθνικά σύμβολα, υπάρχει και
ένας ολόκληρος κόσμος Ελλήνων που ακόμη δεν έχει σκύψει το κεφάλι, που ακόμη να εκφραστεί ΠΟΛΙΤΙΚΑ!
Επειδή, αν δεν συνέλθουμε κι αν δεν
χτυπήσουμε κι εμείς τη γροθιά μας
στο τραπέζι, δεν πρόκειται να γίνει
τίποτα. Θα συνεχίσουμε να αναλωνόμαστε σε βιντεάκια στο γιου τιουμπ
και θα αποφεύγουμε τα αποβλακωτικά αέρια που ρίχνουν συνεχώς. Αηδίες. Νεολαία είναι αυτή ή λέσχη ανώνυμων σχιζοφρενών;
Κι εκείνη η 19η Νοεμβρίου του 1958
που φωνάζει; Μόνο 55 χρόνια. Κι
εμείς ούτε που ασχολούμαστε με τον
Μάτση. Διότι βάζουμε στη διαπασών
τις αμερικανιές στο διαδίκτυο και δεν
επικοινωνούμε με κανένα περιβάλλον.
Κι αυτοί που δεν βλέπουν βιντεάκια,
αποχωρούν. Φεύγουν απ’ τον ίδιο τους
τον τόπο. Ακριβώς γιατί οι Χριστό-
φιες κι οι Αναστασιάδηδες δεν χάνουν
χρόνο για θεωρίες συνωμοσίας.
Θα δούμε μπροστά μας επιτέλους ή
θα περιμένουμε να φωνάξει ξανά η
Κύπρος κι ο παππούς Μιχαηλίδης, αυτήν τη φορά για να ακούσει ο ίδιος ο
κυπριακός Ελληνισμός;
Παλιοί μου χρόνοι τζιαι χρυσοί που
φεύκετε βουρώντα,
ακούτε με την άχαρην που σας καλιώ
κλαμώντα.
Εδκιάβητε τζι ερέξετε με τζιείν’ τες
αρκονκιές σας
τζι όποιος δικλήσει πάνω μου ’
γρωνίζει τες παδκιές σας.
K Y K Λ Ο Φ Ο Ρ Ε Ι
TIMH:
ΡΩ
10 EΥ
Αλ. Μιχ.
6 ΒΑΛΤΕ ΦΩΤΙΑ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΝ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ
30 Νοεμβρίου 2013
ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ l ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ l ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΤΙΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Mon bon sapin,
όσα ήλθαν κι όσα παν…
«Την πατρίδαν ουκ ελάτω παραδώσω…»
Ετοιμάζεστε και σεις για το δώρο (που θα γίνετε)
των Χριστουγέννων;
Η «βουκωμένη» μας δημοσιογραφία… Κρίση και
Ακρισία. (Whoops! Εννοούσα «βουρκωμένη»!)
«Και αίφνης τα ΜΜΕ ξύπνησαν και ασκούν κριτική σε Τράπεζες… ή μήπως μόνο σε μία νεκρή…», διερωτάται, αθώα, η εφημερίς.
Αλλά το ότι η δημοσιογραφία, πλην μερικών περιπτώσεων, και τα ΜΜΕ στην Κύπρο βρίσκονται στον
βούρκο και στον πάτο, αποδεικνύεται με τον πλέον
πασιφανή τρόπο σήμερα. Από τα σημερινά πρωτοσέλιδα. Διότι εάν η δημοσιογραφία μας πήγαινε καλά, δεν θα περιμέναμε τι θα ακουστεί στην Επιτροπή Θεσμών το 2013 για μια υπόθεση προ πενταετίας, για να τα γράψουμε την επομένη.
Εάν πηγαίναμε καλά, ως δημοσιογράφοι, θα τα γράφαμε πολύ πιο πριν. Αλλά πώς έλεγαν, στα βυζαντινά μας χρόνια, τους παρακείμενους και παραστάτες
των κέντρων εξουσίας: Βουκκελάριους. Κι είπαμε,
δεν μιλούμε με… γεμάτο στόμα.
ποινικές διαδικασίες και ενόχους στη φυλακή, τότε
θα ντρέπομαι που υπήρξα μέλος αυτής της Βουλής για
22 τόσα χρόνια και, το λέω, το ψευδοκράτος δεν είναι πέραν της γραμμής της κατοχής αλλά από εδώ».
Σκληρότατη η δήλωση του Προέδρου της Επιτροπής Θεσμών της Βουλής, Δημήτρη Συλλούρη, για όσα
τρομερά έχουν καταδείξει ήδη οι εργασίες της Επιτροπής Θεσμών στην κατεύθυνση των βαρύτατων ευθυνών των Τραπεζιτών.
Που ελεύθερα, ανεξέλεγκτα κι ασύδοτα διεσπάθιζαν
–και κατεβρόχθιζαν– το ξένο χρήμα, τα χρήματα των
καταθετών που τους κατεπιστεύοντο, σε χαριστικά
δάνεια, self-sercvice bonuses και έωλες επενδύσεις.
Το πόρισμα θα είναι έτοιμο ως τα Χριστούγεννα, δήλωσε στη συνέντευξή του στον Χρύσανθο Τσουρούλη,
του Σίγμα, το αργότερο στο τέλος του Ιανουαρίου,
αλλά ήδη έχουν εκπηδήσει σοβαρές ενοχές και στοιχεία που σίγουρα θα διαβάζονται με αγανάκτηση από
τους χειμαζόμενους στην κρίση Κυπρίους.
Ω ξειν εισαγγέλλειν, της κείνων ρήμασιν. Πιστοί,
παναπεί, στους νόμους της Πολιτείας μας.
Ψεκάδες ψεκασμένων
Η Απόλυτη Θεωρία Συνωμοσίας. Δεν καταρρίπτεται
με τίποτε. Αν είναι αληθής, είμαι τρελός, κι αν φαίνομαι τρελός, είναι αληθής: «Πιστέψτε με, με ψέκασαν και με έχουν κάνει ηλίθιο και δεν ξέρω τι λέω…»
Μήνιν άειδε θεά, ουλομένην…
Δήλωση-πέλεκυς
κατά ενόχων τραπεζιτών
«Αν τα πορίσματα και όσα έχουν ήδη καταδειχθεί
στις έρευνες της Επιτροπής Θεσμών της Βουλής για
τις ατασθαλίες των τραπεζιτών δεν οδηγήσουν σε
Το Πνεύμα του Τρόμου
Στο σημείο όπου η ιδέα της ελευθερίας, μια νέα και
πρόσφατη ιδέα, ήδη σβήνει από τον νου, κι η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση έρχεται με την αντίθετη
ακριβώς μορφή – παγκοσμιοποίηση του αστυνομικού
κράτους, ως πλήρης έλεγχος, τρόμος βασισμένος σε
μέτρα του «νόμου και της τάξης». Η απορρύθμιση
καταλήγει σε ένα μέγιστο περιορισμών και ορίων,
παρόμοιων με αυτούς των φονταμενταλιστικών κοινωνιών. (Ζαν Μπωντριγιάρ, Το Πνεύμα του Τρόμου.)
Με αφορμή φωτογραφία από το δελτίο ειδήσεων
της ΕΡΤ, μπροστά στον κλοιό των ΜΑΤ, δελτίο που
παρηκολούθησαν 1.250.000 Έλληνες. Η στολή της καταστολής.
Θα έλεγα κάτι για τους ΑΜΑΘΟΥΣΙΟΥΣ, αλλά μη
μου παρεξηγηθούν οι Λεμεσιανοί. Στο μυαλό μου
σφυρίζουν οι μέλισσες. Έξω, αυτήν την ώρα, στη διαπασών, full blast, ο μουεζίνης. Κάτι μας λέει.
Οι σεσηπότες
Οι Πολιτικές Αλχημείες
κι η Φιλοσοφική Λίθος
Ο Bacon. Ο εμπειριστής φιλόσοφος, του Novum
Organum και του Majus Opus. O οξφορδιανός φιλόσοφος που μετεκίνησε τη φιλοσοφία από τις βεβαιότητες της αριστοτελικής αποδεικτικής Λογικής των
Σχολαστικών στη σύγχρονη εμπειρική επιστήμη, επιχειρηματολογώντας για την εμπειρική παρατήρηση
και τη μαθηματική
θεμελίωση της επιστήμης.
Κι όμως. Πίστευε
και στις μαγικές
δυνάμεις του παραφυσ ικού, και
σ τη Φιλ οσοφι κή
Λίθο των αλχημιστών του Μεσαίωνος. Το σπίτι-πύργος του, στο Folly
Bridge της Οξφόρδης, περίφοβοι οι
περίοικοι το νόμιζαν κέντρο αλχημικών και άλλων παραφυσικών ενεργημάτων.
Η Φιλοσοφική Λίθος. Που μπορεί να μεταβάλει τα
φθηνά μέταλλα, τους τενεκέδες (και την σιωπήν ακόμη;) εις χρυσόν. Και όμως, χθες εννόησα σε τι μπορεί να τη χρειαστεί ένας Λογικός Φιλόσοφος. Και ο
λογικότερος των φιλοσόφων. Ακούγοντας τον εκπρόσωπο του ΔΗΣΥ, κ. Λευτέρη Χριστοφόρου, οκτώ
φορές κατά σειρά, να υπεκφεύγει να απαντήσει στο
απλό ερώτημα του Χρύσανθου Τσουρούλη, «είστε
υπέρ ή κατά των κρατικοποιήσεων;»
Αλλά, πολιτικέ, εννοήσαμεν εμείς. Όταν ο πολιτικός πείσμων αποφεύγει να απαντήσει ένα καθαρό
«ΝΑΙ», το φωνάζει το «ΝΑΙ», όπως οι πέτρες του
ρήτορα, «μόνον ου φωνήν αφιείς». Κι όπως κάποιες
συνάδελφοί σας, σε νύκτωρ (είπατε… Βίκτωρ) βάρδιες αυτές, κρύπτουν το «ΝΑΙ» πίσω από το
«ΙΣΩΣ»…
Κι ακόμη εννοήσαμε σε τι χρειάζεται την «φιλοσοφικήν λίθον» ο φιλόσοφος, και ο πλέον λογικός των
Λογικών. Σε ποιους να τη σβουρίξει, να την εκσφενδονίσει, όπως απειλεί η προτομή του Βάκωνος…
την αρχαία Ήπειρο, όπου κι ο ποταμός Θύαμις, του
οποίου το όνομα δόθηκε στον… Θάμεσι, Thames…
Ο θάνατος των Ελληνικών Γραμμάτων συνοδεύει
και προοιωνίζει τον θάνατο, γενικά, των Κλασσικών
Σπουδών. Ένας θάνατος που σημαίνει την παρακμή
ενός κόσμου αξιών, με τις οποίες έχει συγγένεια αίματος, είναι τροφός της παιδείας, της διδαχής του.
Η γλώσσα των Ελληνικών Σπουδών, που ο Ντα Κουίνσι γνώριζε άπταιστα στα 13 του, ο Τολστόυ έμαθε
σε ένα τρίμηνο κι η Βιρτζίνια Γουλφ διεκδίκησε σαν
δικαίωμα και των γυναικών, τώρα απορρίπτεται σαν
περιττή συμπαρακολούθηση των αρχαίων ιδεών, ένα
άχρηστο επιπρόσθετο, σαν η εληά στο μαρτίνι. Η
απόρριψή της ως αυταξίας, σχετίζεται και προετοιμάζει και την απαξίωση, γενικά, του ελληνικού λόγου.
Troy, στον ΑΝΤ1. Κι απόλαυση, να βλέπει κανείς τα
στρατά, στο 1250 πόσα προ Χριστού, με πανομοιότυπες στολές, σαν Βέρμαχτ, από εργοστάσιο μαζικής βιομηχανικής κατασκευής όπλων και πανοπλιών.
Και τα πλοία των Ελλήνων να έχουν έλθει από τα…
ανατολικά. Μεθόδους πολιορκίας από τους Ρωμαίους, μάχης με κύριο όπλο το ξίφος, όχι το δόρυ, για
το εφφέ.
Και το υπέροχο «έσσετ’ ήμαρ», από την Οαριστύ,
να το λέει ο Έκτωρ, όχι η Ανδρομάχη. Και ασκεπής,
χωρίς κράνος, να αγκαλιάζει τον Αστυάνακτα, χάνοντας μια από τις πιο τρυφερές στιγμές του έπους,
σκοτώνοντας μία από τις πιο έξοχες σκηνές της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Σφαγή, ναι, αλλά του έπους.
Erysicthon se ipsum edet, se mange.
Ερυσίχθων: Ο μύθος των Αρχαίων για τον καταναλωτικό μας κόσμο.
Δεν βλέπουμε, άραγε, τον δικό μας καταναλωτικό
κόσμο, κι όχι λιγότερο τον μεγαλόσχημο ακαδημαϊκό
–που στην απόσταση κτίζει και περιφρουρεί την άχρηστη αξία του– στη θλιβερή μοίρα του Ερυσίχθονα,
από το 8ο βιβλίο των Μεταμορφώσεων του Οβιδίου;
Έχοντας προσβάλει σκόπιμα και βάρβαρα τη θεά
της Γεωργίας Δήμητρα, ξυλεύοντας από τον ιερό της
κήπο, ο Ερυσίχθων τιμωρείται με ακόρεστη κι αιώνια
πείνα. Καταβροχθίζει τραπέζια ολόκληρα με φαγητά,
τροφή αρκετή να θρέψει πόλεις ολόκληρες και έθνη,
ονειρεύεται συμπόσια ενώ βρίσκεται ήδη σε συμπόσια, φτάνει να πουλήσει την ίδια του την κόρη για
περισσότερο, κι άλλο φαγητό. Τελικά, όταν δεν του
έμεινε τίποτα άλλο να καταβροχθίσει, «άρχισε να ξεσκίζει τα ίδια του τα μέλη με τα κοφτερά του δόντια και τρεφόταν τρώγοντας την ίδια του τη σάρκα».
Η κρίση ενός κόσμου που τρώει τον ίδιο του τον
εαυτό. Τι άλλο, λέτε, ζούμε σήμερα; Erysicthon fame
inexplebili torquetur.
Για χιλιάδες χρόνια, ήταν Τάμεσις, με ψιλό «Τ».
Πώς, αίφνης, έγινε «Thames»; Στην κορύφωση του
νεοκλασσικισμού, στον 17ο αιώνα, όταν μέσα σε μερικές δεκαετίες εμφανίστηκαν 55 μεταφράσεις της
Οδύσσειας, δίπλα στην υψηλόφρονα του Chapman,
εμφανίστηκε ο μύθος ότι οι Κέλτες είχαν έρθει από
Διαφθορά, σήψη, ανευθυνότης, ατιμωρησία. Η κυβέρνηση, το όλο πολιτικό σύστημα, έχει απωλέσει την
εξωτερική, κι ίσως και την εσωτερική, νομιμοποίησή
του. Το πρόβλημα είναι θεσμικό, είναι βαθιά ηθικό, είναι πολιτειακό. Βήμα σωτηρίας της δημοκρατίας η
αυτοκάθαρση, η άρση του ποινικού ασύλου, η παραδειγματική τιμωρία, η δήμευση ακόμη των ανόμως
κτηθέντων. Αυτό που θα έκαναν οι αρχαίοι. Ως άλλοι
Κροίσοι, πεπτωκότες, επί της πυράς θυμόμαστε και
κραυγάζουμε: «Σόλον, πού είσαι, ω Σόλον! Ανάγκη να
επιστρέψει ο Σόλων»! Κι από την αρχαία Αθήνα (τι
άλλαξε;) ακούγεται ο ψόγος του κατά των ανοήτων:
«Σύμπας αυτών χαύνος γέγονεν ο νόος»…
Όταν άλλαξε η πίστις
Γράφει η εφημερίς: «Ο νέος δήμαρχος Λευκωσίας
Κωνσταντίνος Γιωρκάτζης χρεώνεται ως νίκη του
ΔΗΣΥ και εν μέρει του ΔΗΚΟ» – ΠΙΣΤΩΝΕΤΑΙ, ρε
παιδιά, «πιστώνεται» η επιτυχία. Η αποτυχία είναι
που χρεώνεται. Αλλά πώς να μη συγχυστείτε, όταν,
ειδικά οι δημοσιογράφοι, καλείσθε να πιστώνετε όσα
κυρίως πρέπει να χρεώνονται…
Capitalism, τι στον διάβολο…
Capitalism without bankruptcy is like Christianity
without hell (Frank Borman)
Καπιταλισμός χωρίς χρεωκοπία είναι σαν Χριστιανισμός χωρίς Κόλαση.
Ποπ-κορν σ το χέρι,
λοιπόν (τι άλλο έμεινε,
φτηνό είναι), και παρακολουθείστε τον κόσμο να καίγεται στην
Κόλαση. Που είναι, το
είπεν ο φιλόσοφος, πάντα… οι άλλοι.
C api ta lism, Χάρ η,
what the hell…
Μικρός κι αθώος πίστευα ότι η ψήφος μετρά και τον δείκτη νοημοσύνης του ψηφοφόρου. Σήμερα, έχω αλλάξει γνώμη. Η βλακεία κυβερνά παμψηφεί, κι η πελατειακή σχέση υποβάλλει ότι με «IQ» οι ψηφοφόροι
εννοούν «περιμένω στην ουρά για ρουσφέτι»…
Ο Μαρά στο Μαρί… Η Επανάσταση τρώει τα παιδιά… μας. Από τους λόγους χωρίς λογαριασμό, στους
λογαριασμούς χωρίς λόγο. Εδώ πληρώνονται όλα (αλλά όχι από όλους). Δεν θα πεθάνουμε, κουφάλα νεκροθ…
30 Νοεμβρίου 2013
7
ΤΟΡΝΑΡΙΤΗ ΤΟΡΝΑΡΙΤΗ ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΟΥΝΕ ΓΙΑ ΠΡΟΕΔΡΟ ΣΤΟ ΔΗΣΥ
ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ l ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ l ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΤΙΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
O Mύθος της «Ανάπτυξης»
Αφού η ώθηση, ή… «εκκίνηση», της
ανάπτυξης αποτυγχάνει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ανεργίας,
της ανισότητας και της οικονομικής
αστάθειας, μια πιο βιώσιμη λύση θα
έπρεπε να αναζητηθεί σε νέες μορφές ρύθμισης των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών αγορών, με σκοπό
να μειωθεί το πραγματικό επιτόκιο,
και μια επιβράδυνση των ρυθμών (και
μεθόδων) αύξησης της «παραγωγικότητας» μέσω της επέκτασης των
ανεπίσημων τομέων και το πέρασμα
σε οικολογικά πιο βιώσιμα πρότυπα
παραγωγής και κατανάλωσης.
Η συνειδητοποίηση από το ευρύ κοινό των οικολογικών, χρηματοοικονομικών, οικολογικών και κοινωνικών
προβλημάτων που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση και πιθανές λύσεις σε
αυτά δεν έχει ακόμη δημιουργηθεί,
π.χ. από κοινωνικά κινήματα και
ΜΚΟ. Χωρίς αυτή, η ψευτοχαρούμενη (ώ Χάρη) πίστη στην «θριαμβεύουσα ανάπτυξη» θα ζει και θα «μεγαλουργεί» προωθώντας περαιτέρω
μέτρα απορρύθμισης ενώ παράλληλα
θα αποτυγχάνει παταγωδώς να ξεπεράσει την κρίση.
Στο απότοκο όλων αυτών, η ανάπτυξη θα τελματώσει ή θα πάρει την
κατιούσα, το περιβάλλον θα επιδεινωθεί περαιτέρω κι οι πτωχοί θα παραμείνουν πτωχοί ή θα γίνουν πτωχότεροι και περισσότεροι, εξαιτίας
της μονομερούς, ή μονομανούς αντίληψης ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης μπορούν να αυξηθούν την ίδια ώρα που
έχουμε φτάσει στα όρια και περιθώρια του περιβαλλοντικού χώρου, κι η
πραγματική οικονομία πιέζεται σε
ύφεση από επιτόκια που είναι υψηλότερα του βιώσιμου ρυθμού ανάπτυξης του ΑΕΠ.
Σε μια εποχή της παγκοσμιοποίη-
Ο Θάνος Βερέμης
ξανάρχεται…
σης, το συμβατικό υπόδειγμα οικονομικής πολιτικής χρειάζεται ριζική αναθεώρηση κι επανατοποθέτηση. Τέτοια
παραδειγματική μετατόπιση, ωστόσο,
θα πρέπει να συνοδευτεί από πρακτικές προσπάθειες να επαναρθρωθεί
το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα σε
ποιοτικά νέες κοινωνικές σχέσεις και
μορφές πολιτικής ρύθμισης, τόσο σε
τοπικό όσο και παγκόσμιο επίπεδο.
Μπορούν τα κοινωνικά κινήματα να
αναλάβουν μια τέτοιας έκτασης αντίσταση στον αποπολιτικό κι απολίτιστο καπιταλισμό των ολότελα απορρυθμισμένων αγορών και το αξιωματικό τους πρόταγμα για ανάπτυξη με
κάθε κοινωνικό και πλανητικό κόστος;
Για την ώρα, το πρόταγμα αυτό,
ότι «η Ανάπτυξη είναι Καλή για
τους Πτωχούς» (Growth is good for
the Poor – διατυπωμéνο επιγραμμ α τ ι κ ά α π ό τ ο D e ve l o p m e n t
Research Group of the World Bank,
http: //worldbank.research) παραμένει αξίωμα, παρά τις σαρωτικές
εμπειρικές ενδείξεις για το αντίθετο, και για το ποιος καλείται να
πληρώσει τελικά το κόστος μιας
ανάπτυξης που οι όροι αυτοί της
επίτευξής της υπονομεύουν αδήριτα την ίδια. Και τα μόνιμα θύματά
της.
Όταν ο οππορτουνισμός ντύνεται το
ένδυμα της αισιοδοξίας.
Ο «ιστορικός» Θάνος Βερέμης έγινε
γνωστός από εκείνην την απαράδεκτη
εκπομπή του ΣΚΑΪ Ελλάδος για το
1821, όπου παρουσιάζονταν όλες οι «εκσυγχρονιστικές» απόψεις περί της ελληνικής επανάστασης. Τέλος πάντων.
Μέλος του ΕΛΙΑΜΕΠ, ανήκει σε εκείνην την απεχθή φάρα των ελληνόφωνων
πρακτόρων του Σόρος. Τις προάλλες
μιλούσε σε μία εκπομπή, πάλι του
ΣΚΑΪ, αργά το βράδυ. Προβοκατόρικα,
ο δημοσιογράφος τον ρώτησε για τις
γενοκτονίες που έγιναν από τους Τούρκους. Ο Βερέμης απάντησε εν πολλοίς
ότι τους Αρμένιους τους σκοτώνανε αλλά όχι τους Πόντιους και τους υπόλοιπους Έλληνες της Πόλης ή της Σμύρνης. Λέει, ο μέγας ιστορικός, πως δεν
είχαν λόγο να δολοφονήσουν Έλληνες,
απλώς τους έδιωξαν. Τεράστια ιστορική δήλωση. Αν είναι δυνατόν. Κανονικά δεν θα έπρεπε να μας προκαλούν
οποιοδήποτε συναίσθημα οι δηλώσεις
των αναθεωρητών της ιστορίας πια, αλλά γιατί δεν βγαίνει ένας από τους πολιτικούς αρχηγούς να πει οτιδήποτε;
Ούτε ο Σαμαράς ούτε οι Χρυσαυγίτες
ούτε ο Καμένος ούτε, βέβαια, ο Τσίπρας ή ο Κουβέλης. Κι αν πουν κάτι,
θα είναι μια λιτή ανακοινωσούλα σε
ιστοσελίδες και κοινωνικά δίκτυα. Ίτε...
Δ.Μ.
Γλυκεία χώρα Κύπρος
Πέρα δώθε κόσμος. Τριγυρνά πεζός,
με αυτοκίνητα, λεωφορεία, ποδήλατα.
Άλλοι κάθονται σε καφετερίες, σε
εστιατόρια, στα σινεμά… Η τηλεόραση παίζει τα ίδια αποβλακωτικά προγράμματα, άλλοι μαγειρεύουν, άλλοι
λένε τσιαττιστά, άλλοι λένε δήθεν ειδήσεις, από αυτές τις ίδιες που άκουγα όταν ήμουν ανέμελο παιδάκι.
Οι δάσκαλοι φωνάζουν ότι τους σφάξανε, το ίδιο και οι καθηγητάδες, διορισμένοι και αδιόριστοι. Η παιδεία
πάει κατά διαόλου. Ο Κιττής φεύγει
με το κεφάλι ψηλά, το ίδιο και ο Χριστόφιας και ο Χλωρακιώτης. Ο Αναστασιάδης δεσμεύεται. Ο Ντίνος Μιχαηλίδης είναι αθώος. Ο Χατζηπέτρου
ωρύεται για τα κεκτημένα (μα πού
ζει;). Το ΓΕΣΥ θα γίνει ακόμα. Ο
Υπουργός Οικονομικών ψάχνει τον διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας. Διάφοροι κομματικοί οικονομολόγοι διυλίζουν τον κώνωπα όπως τους βολεύει. Η ΚΡΕΤΥΚ διαφωνεί με την ΑΗΚ.
Οι πιλότοι εξαφανίστηκαν. Ο Ντάουνερ χαμογελά. 80 χιλιάδες άνεργοι
στον ιδιωτικό τομέα, εκατοντάδες χαριστικά δάνεια από τις τράπεζες, εκατομμύρια bonus από τις τράπεζες, ταξίδια, ξενοδοχεία, γυμναστήρια, προαγωγές, χιλιάδες μη εξυπηρετούμενα
δάνεια.
Ένας λαός αιώνια υπόδουλος, αιώνια
οσφυοκάμπτης, για να περάσουμε ως
παρακάτω, να μη λερωθούμε, να μην
κουραστούμε, να μη σκοτωθούμε. Μίζα,
διαπλοκή και γλείψιμο. Φωτεινές εξαιρέσεις κάποιοι ξεχωριστοί άνθρωποι,
των οποίων την ιστορία καπηλευόμαστε ασυστόλως.
Παπά, μα έννεν τούτη η τράπεζα που
έκλεψεν τον κόσμον και διαφημίζει να
τους κάμουμεν κατάθεσην; Ναι, γιε μου.
Μα γιατί τους επιτρέπουν; Τι να του
απαντήσω… Μα τούτος που μιλά δεν
είναι τούτος ο κλέφτης; Ναι, γιε μου.
Μα τούτος ο κκέλης εν ήταν με τον Χριστόφκιαν; Ναι, γιε μου. Τωρά εν με τους
άλλους; Μα γιατί έχει τόσους διευθυντές η ΑΗΚ; Μα γιατί έχουν έτσι μισθούς και ωφελήματα οι κυβερνητικοί,
παπά; Δουλεύκουν πολλά παραπάνω
που τους άλλους; Μα γιατί εν παττισμένες ούλλες οι ομάδες στην μάππαν,
παπά; Μα γιατί ο αρχιεπίσκοπος μιλά
συνέχεια για λεφτά; Μα γιατί το ΡΙΚ
και η Cyprus Airways εν να κλείσουν; Τι
είναι τα αξιόγραφα; Ρε, σταμάτα, επέλλανές μας.
Εν να έχω εγώ δουλειάν, παπά, όταν
μεγαλώσω; Τον κοίταξα στα μάτια, ανησυχούσε. Παπά, τούτοι ούλλοι που σου
είπα, επηρεάζουν μας εμάς; Ναι, γιε
μου. Μα γιατί εν το καταλάβουν ότι
καταστρέφουν τον τόπον τους; Ποιος
τους ελέγχει, πού είναι η δικαιοσύνη,
ρε παπά; Δεν υπάρχει… Τι μπορώ να
κάμω εγώ για να τα αλλάξω τα πράγματα; Άτε, ρε, σταμάτα. Πήγαινε στο
δωμάτιό σου να παίξεις κανένα παιχνίδι στο internet. Λύση εξπρές, φυσικό
αέριο, οικονομία, Κυπριακό πάνε πακέτο. Τελειώνουν τα τρόφιμα στα κοινωνικά παντοπωλεία. Ξεκινά το
Dansing with the starsΈκλεισα την τηλεόραση και πήγα στο δωμάτιό του.
Διάβαζε τον Παπαδιαμάντη. Χαμογέλασα. Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά, είπα. Με κοίταξε απορημένος. Τον
φίλησα και πήγα να φύγω … Παπά, θα
μου απαντήσεις αύριο; Ίσως, είπα και
πήγα για ύπνο. Δεν έκλεισα μάτι… Σκεφτόμουν τι να του πω… Η ανοχή είναι
συνενοχή βλέπετε. Έχουμε τεράστιο
μερίδιο ευθύνης όσοι ανεχόμασταν και
ανεχόμαστε αυτήν την κατάσταση. Όσοι
ανεχόμαστε αυτήν την ατιμωρησία, αυτούς τους κλέφτες να τριγυρνούν με λιμουζίνες ανάμεσά μας, παπάδες που
μιλούν για μετοχές και για τράπεζες,
προδότες πολιτικούς που υποβαθμίζουν
τη νοημοσύνη μας κάτω από το έδαφος, υπάλληλους ελεεινούς του κράτους
που καταταλαιπωρούν την κοινωνία και
τη χρεώνουν με υπέρογκα ποσά, κόσμο
που δούλευε στις τράπεζες απατεωνίσκους και μεγαλοαπατεώνες, νομικούς
επίορκους, εκπαιδευτικούς αποχαυνωμένους και παραδόπιστους. Παπά, όλα
αυτά γίνονται από αυτούς, αλλά εμείς
τα πληρώνουμε; Όχι, γιε μου, φταίμε
και εμείς… Δεν αντρέπεσαι, ρε παπά;
Η κάθε γένια είναι υπόλογη για την
επόμενη… Σκεφτείτε κάτι, οργιστείτε,
αντιδράστε, επαναστατήστε, μόνο έτσι
αν θα βγει κάτι καλό. Δεν θα το κάνουν
άλλοι για εμάς… Και όλοι αυτοί που
ανέφερα βολεύονται μια χαρά σε μια
κοινωνία ηλίθιων και αποκοιμισμένων.
Στέλιος Ζαχαρίου
8
Λαλούσιν πως το 64% των
Κυπραίων ζιει με δάνειον. Το υπόλοιπον 36% είνταλως ζιει; Με τον μισθόν
του; Οξά εν τα μωρά;
vasosftohopoullos.wordpress.com
30 Νοεμβρίου 2013
ΓΛΑΥΚΟΣ ΚΛΗΡΙΔΗΣ: Ο ΚΥΠΡΙΟΣ ΚΙΜ ΙΛ ΣΟΥΝΓΚ
Ο θάνατος του Γλαύκου Κληρίδη ήρθε να μας υπενθυμίσει ξανά πως ούτε το ελληνικό μέτρο κατέχουμε ούτε μπορούμε να
δείξουμε τον απαιτούμενο σεβασμό που ο κάθε άνθρωπος δικαιούται, ειδικά οι νεκροί. Οι οπαδοί του Κληρίδη έπαθαν αμόκ
και ξευτίλισαν τον ηγέτη τους με τον υπερβολικό τους ζήλο να
μαρτυρήσει ο ένας περισσότερα στοιχεία από τον άλλον για
το μεγαλείο και το αλάνθαστο του ιδρυτή του ΔΗΣΥ. Ένας
ένας οι κληριδιστές έθρεψαν την πείνα των ΜΜΕ, καταθέτοντας
τη δική τους μαρτυρία για το μεγαλείο του μεγάλου ηγέτη Κιμ
Ιλ Σουνγκ, συγγνώμη, Γλαύκου Κληρίδη. Ούτε του Μακάριου
έκαναν έτσι ούτε του Γρίβα ούτε καν του Τάσσου Παπαδόπουλου που, στο κάτω κάτω της γραφής, ήταν και ο άνθρωπος
που έσωσε, κόντρα στις επιθυμίες του Κληρίδη, την Κυπριακή
Δημοκρατία από τον βέβαιο θάνατό της με το σχέδιο Ανάν. Τέτοια τριτοκοσμικά φαινόμενα ευδοκιμούν στην ευρωπαϊκή Κύ-
ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ
προ. Έχουν, φυσικά, ερμηνεία οι εγωκεντρικές υπερβολές των
κληριδιστών. Ο κάθε ένας από δαύτους νόμιζε πως κέρδιζε περισσότερους πόντους για τον εαυτό του με κάθε καλή αναφορά για τον μεγάλο τιμονιέρη. Γι’ αυτό και ο παροξυσμός να βρεθούν όλες οι λεπτομέρειες που συνέθεσαν την προσωπικότητα
του Κληρίδη, και με τον τρόπο αυτόν να παίρνει το μερίδιο
της δόξας και αυτός που διηγήθηκε την όποια λεπτομέρεια.
Τι κρίμα. Ο Κληρίδης στην πολυτάραχη πολιτική του καριέρα, υπήρξε ο κατ’ εξοχήν αγγλόφιλος υπονομευτής της ελληνικότητάς μας, υπήρξε επίσης ο θεωρητικός του ενδοτισμού και
της υποτέλειας, αλλά παρόλα αυτά ως άνθρωπος είχε τις αρετές του. Τώρα θα τον θυμόμαστε, αντί για κάποιες από αυτές
τις αρετές του, ως τον άνθρωπο που κατάφερε, όχι μόνο να
αποενωτικοποιήσει τους Κυπρίους, αλλά και να τους μεταβάλει σε Κορεάτες.
ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΚΑΙ ΚΕΝΑ ΑΕΡΟΣ
Σπύρος Κυπριανού
προς Γλαύκο Κληρίδη
Ρε Γλαύκο, καλωσόρισες στην άβυσσο και στο έρεβος. Ρε, μα πόσα χρόνια άντεξες εσύ ύστερα που μέναν;
Ήσουν πιο μεγάλος. Ήσουν ζαοπόας
που τότε που έππεσες με το αλεξίπτωτον στον Β’ Παγκόσμιον πόλεμον. Τζιαι ήσουν πάντα πιο ψηλός
μου. Τζιαι πιο γερός στην ιδιοσυγκρασίαν. Εγώ ήμουν αρρωστιάρης
τζιαι κατζιάρης. Εθώρουν πάντα
λουλλουπούθκια! Εκράτουν πάντα
τον αντιστασιακόν φακόν της Μακαριακής Δημοκρατίας. Τζιαι άκουα την
Ουρανία τζιαι την Μιμή. Με τζιείνον
τον φακόν εθώρουν σε ελεεινόν, ζαοπόαν, προδότην στην εμβέλειαν του
Εφιάλτη των Θερμοπυλών.
Ρε Πίτσιλλε, παρακολουθώ ούλλον
τον κόσμον στην Κύπρον των ζοππόβορτων που ξαφνικά, μόλις επέθανες,
εβάλαν ούλλοι γυαλιά ρεαλιστικά τζιαι είδαν σε ρεαλιστήν και οραματιστήν πατριώτην. Είντα λοής, ρε μεθύστακα, τα εκατάφερες να πεθάνεις
ενώ κυβερνούν οι δικοί σου; Θκιάλε
μαύρε! Ρε Πίππαρη, τωρά που επέθανες, είπαν σε Ελευθέριον Βενιζέλον οι δικοί μας και μεγάλον ηγέτην
Εγγλέζοι, Αμερικάνοι, σχεδόν τζιαι οι
Τούρτζιοι. Εκάμαν σε καβάτζιιν, ρε!
Εμέναν που έκαμα τόσα τζιαι ήμουν
τζιαι κοντός, γιατί δεν με είπαν Ναπολέων;
Γιαννάκης Ομήρου
προς Γλαύκο Κληρίδη
Ήσουν ενδοτικός, συνεργάτης των ξένων δυνάμεων, ήσουν καταδότης και
προδότης. Ήσουν πολιτικός πραξικοπηματίας. Όμως όλα σου τα συγχωρώ! Οι δικοί σου με πρότειναν για
υποψήφιο πρόεδρο. Ύστερα οι δικοί
σου με έκαμαν πρόεδρο της βουλής.
Με τον θάνατό σου ωρίμασα! Έριξα
τα μαλλιά μου ομπρός μου.
ΜΟΥΡΗΣ
Ας τελειώνουμε με την υπόθεση της μετονομασίας του Αεροδρομίου Λάρνακας σε Αεροδρόμιο Γλαύκος Κληρίδης.
Το αεροδρόμιο δεν είναι ιδιοκτησία του
ΔΗΣΥ και δεν πρέπει, και για λόγους
εθνικούς και για λόγους ηθικούς, να
πάρει το όνομα του εκλιπόντος.
Ο Γλαύκος Κληρίδης, για να μην πούμε τίποτα πιο σκληρό, ήταν ένας αμφιλεγόμενος πολιτικός, μία πολιτική
φυσιογνωμία καθόλου αποδεκτή από
μια πολύ μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας. Η σύγκρισή του με τον Ελευθέριο Βενιζέλο είναι επιεικώς ατυχής.
Ο Βενιζέλος παρ’ ότι κι αυτός είχε τον
μισό λαό ως αντίπαλό του και παρ’
ότι κι αυτός αγγλόφιλος ως το μεδούλι, τριπλασίασε τα εδάφη της Ελλάδας, ενώ κατά την ακμή της καριέρας
του Κληρίδη, χάθηκε η μισή Κύπρος
και κατά την Προεδρία του, μπήκαν οι
πιο γερές βάσεις για την κατάλυση της
Κυπριακής Δημοκρατίας διά μέσου του
σχεδίου Ανάν.
Τη φαεινή ιδέα να ονομαστεί το Αεροδρόμιο Λάρνακας Αεροδρόμιο
ΓΛΑΥΚΟΣ ΚΛΗΡΙΔΗΣ έριξε πρώτος ο
Νίκος Ρολάνδης ο Ρεαλιστής, για να
πάρει τα ινία μετά ένας εξίσου ρεαλιστής, ο Τορναρίτης. Τα δύο νούμερα
του ΔΗΣΥ δεν άφησαν ούτε ένα εικοσιτετράωρο να περάσει για να μετατρέψουν τους εαυτούς τους σε πρωταγωνιστές του παροξυσμού για τη θεοποίηση του νέου Εθνάρχη. Αυτή η απίστευτη υπερβολή γλειψίματος (και ασέβεια προς τον νεκρό, προσθέτω εγώ)
και λαϊκισμού από τα δύο νούμερα του
ΔΗΣΥ δείχνει και την ανάγκη που έχει
ο κόσμος της ηττοπάθειας, του ραγια-
δισμού και της υποχωρητικότητας για
έναν σύγχρονο ήρωα, έστω και αν αυτός είναι ο Γλαύκος Κληρίδης, που μάλλον στους προδότες του παλαιού ενωτικού-γριβικού κινήματος θα τον κατέτασσε η ιστορία. Η ηρωοποίηση του
Κληρίδη σκοπεύει στο να ανάγει ως
ΑΡΕΤΗ την πολιτική του ραγιαδισμού
και της υποτέλειας, γνώριμα στοιχεία
και τα δύο της πολιτικής Κληρίδη. Δύσκολο, όμως, το εγχείρημα, διότι ο λαός μας μπορεί να τρώει ΑΚΕΛόχορτο
και να μασάει ΔΗΣΥχορτο, όμως ακόμη έχει την ικανότητα να αναγνωρίζει
τη διαφορά ανάμεσα σ’ έναν προδότη
κι έναν αγωνιστή. Γνωρίζει ακόμη ότι
η ελευθερία θέλει αρετήν και τόλμην
(και μιαν οκκάν αρτζιίθκια, που λέει
κι ο ποιητής) και ΟΧΙ το εξευγενισμένο κατέβασμα των μεταξωτών βρακιών!
Αν το αεροδρόμιο πρέπει να μετονομαστεί σε κάτι, θα πρέπει να μετονομαστεί σε κάτι που να μη διχάζει τον
λαό, όπως για παράδειγμα Μακάριος
ή Γρίβας, σε κάτι που να είναι σύμβολο πίστεως και πατρίδας, σύμβολο της
αντίστασής μας έναντι των καταπιεστών μας. Αν είχαν φυσικά αρχίδια οι
μεταλλαγμένοι «αγωνιστές» του ΔΗΣΥ,
θα επέμεναν το αεροδρόμιο να μετονομαστεί σε Αεροδρόμιο ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΓΡΙΒΑΣ ΔΙΓΕΝΗΣ, αλλά πού τέτοιες
ευαισθησίες οι προβατοποιημένοι
ΑΚΕΛικοί της σύγχρονης δεξιάς;
Δύο είναι τα ονόματα που πρέπει να
κομίζουν το αεροδρόμιο: ΓΡΗΓΟΡΗΣ
ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ ή ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΤΣΗΣ.
Τα ονόματα των Ελλήνων Ορθοδόξων
που θυσιάστηκαν για να είναι ελεύθερος ο κυπριακός Ελληνισμός να δια-
φεντεύει ο ίδιος τη μοίρα του, ακόμη
και όταν βγάζει στην εξουσία ανθρώπους που καθόλου δεν τίμησαν αυτήν
τη μεγάλη συμβολή τους. Οι Μάτσης
και Αυξεντίου θυσιάστηκαν για τα ιδανικά του λαού μας, για την Ένωση με
την Ελλάδα, για την πανάκριβη τη
ΛΕΥΤΕΡΙΑ… Πλήρωσαν τον πόθο τους
με την ίδια τους τη ζωή και έγιναν
σύμβολα αντίστασης για όλους τους
λαούς και ανθρώπους που παλεύουν
για ένα καλύτερο αύριο και έναν πιο
όμορφο και ελεύθερο κόσμο. Οι ονομασίες αυτές σπάζουν κόκκαλα. Τα
νούμερα του ΔΗΣΥ Ρολάνδης και Τορναρίτης θα έπρεπε να ντρέπονται για
την εισήγησή τους. Εάν ήθελαν να τιμήσουν τον Κληρίδη, θα έπρεπε να ζητήσουν από τον δήμο Λάρνακας να
ονομάσει ένα από τα QUEY της μαρίνας σε ΚΚΙ Γλαύκος Κληρίδης, και όχι
το σημείο από το οποίο ανοιγόμαστε
στον κόσμο και οι άνθρωποι εισέρχονται στον δικό μας κόσμο.
Το αεροδρόμιο Λάρνακας ας πάρει
όνομα του Αυξεντίου και το αεροδρόμιο Πάφου το όνομα του Κυριάκου
Μάτση. Μέσα στα αεροδρόμια, στα
πιο πολυσύχναστα σημεία να αναρτηθούν αγάλματά τους και κάτω από την
ελληνική επιγραφή που θα περιγράφει
τη θυσία τους, να γραφτεί στις μεγάλες γλώσσες του κόσμου –αγγλικά, κινέζικα, αραβικά, γερμανικά, ρωσικά,
γαλλικά, ισπανικά, χίντου, ιταλικά και
πορτογαλικά– το χρονικό της θυσίας
τους, για να μαθαίνουν πως άμα αυτός
ο λαός το θέλει, ναι, μπορεί να τα βάλει και με τον διάβολο και δεν φοβάται. Η Παναγιά είναι μαζί του.
30 Νοεμβρίου 2013
ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ – ΕΛΙΕΣ ΤΖΙΑΙ ΤΕΡΑΤΣΙΕΣ
ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Η Κύπρος μπορεί από μόνη ν’ αντισταθεί στους κατακτητές ΜΟΝΟ «ηρωικά»,
(δες 1955, 1963-64, 1967, 1974 και μετέπειτα τις ηρωικές στιγμές των κινητοποιήσεων των γυναικών και των μαθητών, με αποκορύφωμα τον Σολωμό
Σολωμού). Χωρίς την Ελλάδα, ο κυπριακός Ελληνισμός ΔΕΝ μπορεί να
υπάρχει εσαεί. Χωρίς ένα ενιαίο εθνικό
κίνημα σε Κύπρο και Ελλάδα με μια
πανεθνική στρατηγική, θα οδηγούμαστε
σταδιακώς σε χειρότερες καταστάσεις,
όπου οι Τούρκοι, χωρίς πόλεμο πια, θα
πάρουν το νησί κι εμείς ακόμη θα ψάχνουμε το λάθος. Μεγάλα τμήματα του
εθνικού μας χώρου βρίσκονται υπό κατοχή. Τα ελεύθερα μέρη της Ελλάδας
και της Κύπρου απειλούνται συνεχώς
απ’ όλους τους γείτονές μας –Τουρκία,
Σκόπια, Αλβανία και Βουλγαρία– χωρίς να αγνοούμε ότι η οικονομική κατοχή της Ευρώπης μάς στραγγαλίζει σε
σημείο που έχουμε καταντήσει ένα έθνος
νεοαποικιοκρατούμενο. Ως εκ τούτου, ο
αγώνας μας πρέπει να είναι αγώνας
εθνικοαπελευθερωτικός, αγώνας εναντίον της κατοχής των Τούρκων, αγώνας εναντίον της αποικιοκρατίας και των
ντόπιων δυνάμεων που στηρίζουν και
την αποικιοκρατία και την υποταγή μας
στις ξένες δυνάμεις, εθνικά, οικονομικά
και πολιτιστικά. Αγώνας ΚΟΙΝΟΣ.
Κανένας δεν ισχυρίζεται πως ένα τέτοιο εγχείρημα είναι εύκολο. Εδώ ούτε
στην Ελλάδα ούτε στην Κύπρο δεν μπορούμε ν’ αντισταθούμε σε απλά πράγματα, πόσο μάλλον στους ισχυρούς
εχθρούς μας. Όμως, αν δεν κάνουμε την
αρχή και αν δεν αναθεωρήσουμε την έως
τώρα πορεία μας, πολύ φοβάμαι πως
τα δεινά που μας έρχονται δεν θα είναι
σχήμα λόγου, αλλά μια σκληρή πραγματικότητα που θα σύρει το έθνος μας
σ’ έναν μεσαίωνα χειρότερο απ’ ότι ήταν
ο ευρωπαϊκός. Η αρχή αυτή πρέπει
πρώτα να γίνει στα μυαλά μας. Να κατανοήσουμε ότι τα τελευταία 40 χρόνια
ευρωπαϊκής φιλοσοφίας και ευρωπαϊκής πολιτικής πορείας ΔΕΝ ωφέλησαν
σε τίποτα τον Ελληνισμό. Αντιθέτως, η
συνεχιζόμενη εμμονή μας να παριστάνουμε τους συγγενείς των Ευρωπαίων
οικονομικά και πολιτιστικά έχει οδηγήσει τον λαό μας στη μεγαλύτερή του αλλοτρίωση των τελευταίων αιώνων. Τέτοια είναι η αλλοτρίωση των δήθεν ευρωπαίων Ελλήνων, που δεν υπάρχει
Έλληνας που να μη θεωρεί τον εαυτό
του μεγαλύτερο πνεύμα από τον Μαρξ,
εάν είναι αριστερός, και μεγαλύτερο
πνεύμα από τους θεωρητικούς της νεοφιλελεύθερης οικονομίας, εάν είναι δεξιός. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό σε
όλους: Η Ελλάδα και η Κύπρος καταρρέουν, ισοπεδώνονται και οι Ελλαδίτες
και οι Κύπριοι ψάχνουν για μια επανάσταση που θα τους σώσει με τα ίδια εργαλεία που τους κατέστρεψαν. Όλα αυτά διότι απλούστατα αρνούμαστε να
δούμε τον εαυτό μας και να χαράξουμε
μια νέα πορεία, μια ελληνική πορεία,
μια πορεία που να στηρίζεται στην αυτογνωσία μας, στην παράδοσή μας και
σε όλα τα παγκόσμια ρεύματα που εν
δυνάμει μπορούν να μας φανούν χρήσιμα. ΠΡΩΤΑ, όμως, πρέπει να ουρλιάξουμε: ΝΑΙ, ΕΙΜΑΣΤΕΝ ΕΛΛΗΝΕΣ και
θέλουμε να ζήσουμε ελεύθεροι όπως
εμείς επιθυμούμε και στα δικά μας μέτρα. Πρέπει να υψώσουμε όλοι μια ελ-
9
4ο μέρος και τελευταίο
ληνική σημαία στα σπίτια μας και να
φωνάξουμε δυνατά: ΝΑΙ, ΚΥΡΙΟΙ, εδώ
είναι μια ΟΡΘΟΔΟΞΗ χώρα και την Παναγία τη βάζουμε στα σχολεία μας και
στα σπίτια μας και στο κοινοβούλιό μας
και οπουδήποτε θέλουμε. Τώρα, φυσικά,
πολλοί θα έχετε βγάλει σπυράκια μ’ αυτά που γράφω. Είναι καιρός, διότι εάν
δεν βγάλουμε όλοι σπυράκια για να
αποβάλουμε τον παλιό κακό εαυτό μας,
δεν πρόκειται να οραματιστούμε κάτι
το νέο, κάτι το καινούργιο, κάτι που να
δώσει την ελπίδα στον λαό μας.
Είναι καιρός ν’ απαλλαγούμε από το
σύνδρομο του επαναστάτη αριστερού.
Κανένας αριστερός δεν μπορεί σήμερα
στην Ελλάδα και την Κύπρο να είναι
επαναστάτης. Επαναστάτης μπορεί να
είναι μόνο ένας που σκέφτεται, μιλά και
οραματίζεται ελληνικά, ένας που αναπνέει απ’ όλο τον πνευματικό μας πλούτο και προβάλλει τα συμφέροντα του
έθνους, χωρίς να μετράει τα κουκιά του,
χωρίς να υπολογίζει ότι θα στενοχωρήσει την αριστερά, τους τροτσκιστές, τους
αναρχοαυτόνομους και όλο το αντεθνικό
μέτωπο.
Δεν είμαστε ούτε Ευρωπαίοι ούτε ανα-
τολίτες ούτε Βαλκάνιοι. Είμαστεν τζιείνον που ’μαστεν τζι εμείς τζιαι τα παιθκιά μας, που έλεγαν παλιά οι χωρικοί
μας. Δηλαδή ανυπότακτοι Έλληνες. Μόνο ως Έλληνες καταφέραμε να μεγαλουργήσουμε και να μας λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν και οι ξένοι γείτονες και μη.
Μόνο ως Έλληνες βγάλαμε ΚΑΒΑΦΗ
και ΣΟΛΩΜΟ. Μόνο ως Έλληνες αντισταθήκαμε στα θηρία του παγκόσμιου
ιμπεριαλισμού. Μόνο ως Έλληνες μας
υπολογίζουν φίλοι και εχθροί. Ως παγκοσμιοποιημένα ελλαδοκυπροτέξ, γελάει μαζί μας και το εύσπλαχνο παρδαλό κατσίκι. Ως δήθεν Ευρωπαίοι και
μίσιη μου πρωτοκοσμικοί, παράγουμε
Ρουβάδες, Γκόλντεν Μπόυς, γραβατωμένους απατεώνες και κακέκτυπους αγγλόφωνους Ευρωπαίους, σαν αυτούς
τους ομοιόμορφους που βλέπουμε σε
όλες τις τηλεοράσεις.
Ως Έλληνες έχουμε κάποιες ελπίδες να
γλυτώσουμε τη μεγάλη καταστροφή. Ως
κακέκτυπα των Ευρωπαίων, ως καλαμαροχαζοκούμπαρα και ως παγκοσμιοποιημένα και πολυπολιτισμικοποιημένα
μονδέρνα ανθρωπάρια μπορεί και πάλι
να τη γλυτώσουμε, αλλά δεν θα είμαστε
ποτέ πια το ίδιο. Θα είμαστε ήστερν
Γκρικς ή Γκρίκλις ή όττομαν Ρούμηδες ή
ακόμη και Χελίνς. Θεός φυλάξει.
Ας αντισταθούμε, λοιπόν, μέσα από
ένα ενιαίο εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο όλων των Ελλήνων, για μια Ελλάδα
ενωμένη με την Κύπρο και έναν Ελληνισμό που να μπορεί να διεκδικεί τα δικαιώματά του χωρίς να καταπιέζει κανέναν άλλον λαό, για έναν Ελληνισμό
που θα ξαναδημιουργήσει ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ,
για έναν πανανθρώπινο Ελληνισμό, μακριά από τους εθνικισμούς και τους σοσιαλισμούς των Ευρωπαίων. Για έναν
Ελληνισμό που μέσα από τον αγώνα θα
διαλέξει τους συμμάχους του και όχι μέσα από ιδεολογικοποιημένα σχήματα.
Δύσκολο; ΝΑΙ. Όμως η άλλη επιλογή είναι ν’ αφήσουμε το ΕΘΝΟΣ στα χέρια
των σημερινών καταστροφέων του Ελληνισμού ή στα χέρια των συνιστωσών του
ΣΥΡΙΖΑ (γέλια). Ελλάς ΕΞΟΔΟΣ-Κύπρος ΤΕΛΟΣ.
Β.Φ.
Όμορφος (δημοσιογραφικός) κόσμος
Είναι νομίζω φανερό πως η ζωή σ’ αυτήν
την άθλια γωνιά του πλανήτη έχει καταντήσει αφόρητη. Θα μπορούσα να καταπιαστώ με πολλές πτυχές αυτής της
αθλιότητας, αλλά, για ευνόητους λόγους,
θα επικεντρωθώ σε μία συγκεκριμένη:
στην αθλιότητα των δημοσιογράφων.
Αθλιότητα πρώτη: Ο δημοσιογραφικός
οργανισμός «ο Φιλελεύθερος» προσφέρει κάθε Κυριακή με την ομώνυμη εφημερίδα ένα εγκυρότατο πολιτιστικό ένθετο. Δυστυχώς, δεν του φτάνει αυτό.
Προσφέρει και μία ανεγκέφαλη ιλουστρασιόν ανοησία που ονομάζει DOWN
TOWN. Εκτός από τις διάφορες δηθενιές με συντελεστές γελοίων performances
που ονομάζει καταχρηστικά θέατρο και
άλλα lifestyle νέα, φιλοξενεί ενίοτε και
διάφορα ρυπαρογραφήματα που προσβάλλουν τη μακρόχρονη ιστορία του οργανισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα,
ο ανεκδιήγητος τρόπος παρουσίασης του
οικογενειακού δράματος της Κάτιας Γαλαταριώτου. Η Επιτροπή Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας καταδίκασε τον αντιδεοντολογικό τρόπο παρουσίασης του θέματος, αναφέροντας: «Τα δημοσιεύματα διακρίνονται για αδιαφορία ως προς
τον πόνο που θα ήταν δυνατό να προκληθεί στη μητέρα ενός υπόδικου για φόνο, όπως και στην οικογένεια του θύματος». Επιπλέον, κάποιες παράμετροι συνιστούν ανεπίτρεπτη παρέμβαση στην
ιδιωτική ζωή και είναι δυνατόν να εκληφθούν ως επίκριση και διασυρμός.
Ποιος έχασε την ντροπή για να τη
βρουν οι δημοσιογράφοι; Και αναφέρομαι σε εκείνους τους δημοσιογράφους
που δεν έχουν όρια και ηθικούς φραγμούς προκειμένου να πωλήσουν δυο φυλλάδες παραπάνω. Και φυσικά πολλοί
δημοσιογράφοι είναι ολοφάνερα άρρωστοι άνθρωποι. Είναι περισσότερο από
σαφές ότι ο συντάκτης συγκεκριμένης
στήλης του Πολίτη θεωρεί ότι κάνει μαχόμενη δημοσιογραφία με το να επιτίθεται ενάντια στον ρατσισμό με το γνωστό σαρκαστικό υφάκι του. Ο ξερόλας
αυτός είναι, όμως, χειρότερος φασίστας
από αυτούς που κατακρίνει καθότι η
απολυτότητα στις τοποθετήσεις του εγείρει το φάντασμα της δικτατορίας τής με
το ζόρι προόδου. Ο τρόπος που βλέπει
τα πράγματα δεν είναι διαφορετικός από
αυτόν της Χούντας, αλλάζουν μόνο οι
δαιμονοποιημένοι φορείς και παράγοντες: «Η Εκκλησία δεν δικαιούται διά
να ομιλεί», «Το ΔΗΚΟ είναι διεφθαρμένο και δεν θα έπρεπε να υπάρχει»,
«Ο Αθεόφοβος ο Β’ είναι οπισθοδρομικός». Οι βάρβαροι στους οποίους επιτίθεται είναι ξεκάθαρα οι εσωτερικοί του
δαίμονες.
Τρίτο παράδειγμα κακής δημοσιογραφίας, το «Έχεις Μέσον». Η συγκεκριμένη εκπομπή προάγει την εθνική μίρλα,
με το ύφος που το έκαναν οι αλήστου
μνήμης εκπομπές του Ανδρέα Μικρούτσικου. Επικοινώνησα με την εκπομπή
για να τους θέσω ένα θέμα προς εξέταση. Δεν ζήτησα να βγω στον αέρα. Αυτοί
μου το ζήτησαν κι εγώ αποδέχθηκα με
την προϋπόθεση ότι το θέμα θα τύγχανε
σοβαρής έρευνας. Αντ’ αυτού δέχθηκα
τους παρηγορητικούς λαϊκισμούς του κ.
Φουρλά και την κυνική επισήμανση του
καλεσμένου της εκπομπής ότι πριν υπογράψω τα συγκεκριμένα έγγραφα, θα
έπρεπε να το ψάξω περισσότερο. Εν τω
μεταξύ, η τηλεφωνική γραμμή είχε κλείσει. Η εν λόγω εκπομπή με εξέθεσε, με
αντάλλαγμα τη διαπίστωση πως «εγώ
στραβώνω τζιαι πουλώ τζι εσού άμπλεπε τζιαι γόραζε».
Δημοσιογράφοι από την κόλαση!
Αγράμματοι ή ημιμαθείς, απαιτούν την
προσοχή μιας κοινωνίας που έχει ανάγκη να ποδηγετείται από δημαγωγούς
της οκάς, οι οποίοι, αντί να απευθύνονται
στο μυαλό των αναγνωστών ή των θεατών τους, απευθύνονται στο αγελαίο ένστικτό τους. Εμπαθείς, υποκειμενικοί,
εκμεταλλευτές, όρνεα και σκανδαλοθήρες. Είναι, βέβαια, δεδομένο πως σε μια
χώρα όπου σχεδόν κανένας δεν κάνει τη
δουλειά του σωστά, οι δημοσιογράφοι
δεν θα αποτελούσαν εξαίρεση.
Ανθούλλης Δημοσθένους
10
Ο Χριστόφκιας είντα επήεν
στην κηδείαν του Κληρίδη;
Για να δει αν εν αλήθκεια οξά γιατί
είσιεν ραντεβού με τον Ταλάτ;
Η «Κερυνειοποίηση»
υπό εθνική προοπτική
vasosftohopoullos.wordpress.com
30 Νοεμβρίου 2013
Αγώνας όπως Έρωτας…
Ευτυχώς που το αίμα δεν παίρνει οδηγίες από το μυαλό·
ευτυχώς που μονάχα με την καρδιά έχει να κάνει,
και η καρδιά το κινεί, γιατί ποιος ξέρει τι τσιγγουνίες εκείνο θα μας έκανε,
τι υπολογισμούς στις πιο κρίσιμες στιγμές
όταν θα ’πρεπε –οπωσδήποτε– να βάψουμε την άσφαλτο κόκκινη,
όταν θα ’πρεπε –οπωσδήποτε– να πιτσιλίσουμε τους τοίχους κόκκινους;
Κώστας Μόντης
Το να αφεθούμε στον έρωτα σημαίνει
να ανοιχτούμε απροϋπόθετα τόσο στις
θετικές όσο και στις αρνητικές πτυχές
του, στη χαρά, στην πλήρωση και στην
ένταση μιας αυτογνωσίας, όπως και στη
θλίψη, στην απογοήτευση, που δεν ξέραμε ή δεν θέλαμε να δούμε από πρίν
ότι είναι δυνατή. Όταν ερωτευόμαστε,
ο κόσμος συγκλονίζεται και αλλάζει γύρω μας, όχι μόνο όσον αφορά στον τρόπο που μας εμφανίζεται, αλλά και σε
ολόκληρο το βίωμά μας εντός του. Ο
έρωτας κάνει το πραγματικό αισθητό,
δημιουργεί την ελπίδα, ενισχύει την πιστή. Ωστόσο, ένα από τα παράδοξα του
έρωτα είναι ότι τον εντείνει η προσέγγιση του θανάτου, ενώ φέρει ταυτόχρονα ένα αυξημένο αίσθημα θανάτου
εντός του. Ο έρωτας, ως πηγή διακινδύνευσης, είναι και μια μορφή αυτοαπώλειας. Όταν ερωτευόμαστε, βάζουμε σε κίνδυνο την ψευδαίσθηση της βολικής μας τακτοποίησης. Στον έρωτα
υπάρχει διαρκώς παρών ο τρόμος της
απώλειας του αγαπώμενου προσώπου.
Η πιο έντονη χαρά συνοδεύεται από τη
συνείδηση του επικείμενου θανάτου και
φαίνεται σαν να μην είναι δυνατή η μια
χωρίς την άλλην. Το τραγικό αυτό στοιχείο του έρωτα, όμως, δεν είναι διόλου
αρνητικό, αντίθετα βαθαίνει και εξευγενίζει την ύπαρξή μας. Δεν θα μπορούσαμε άλλωστε να ερωτευθούμε ψυχωμένα, αν δεν ξέραμε ότι θα χάσουμε
το αγαπώμενο πρόσωπο. Το τραγικό
είναι η έκφραση της διάστασης της αυ-
Είτε ενιαίο ελληνικό κράτος είτε δύο κράτη, η μοίρα Ελλάδας και Κύπρου είναι συνυφασμένη. Και στην Κύπρο θα κριθεί το
μέλλον του Ελληνισμού στο σύνολό του.
Γιατί πρέπει να γίνει πλέον κατανοητό: Η
Ελλάδα, χωρίς την Κύπρο, είναι ακρωτηριασμένη και καταδικασμένη να ζήσει ως
ένα κολοβό κράτος-προτεκτοράτο της εκάστοτε Δύναμης που θα την κρατά στη ζωή
απλώς για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της. Το «παιχνίδι» σήμερα διεξάγεται στη Μέση Ανατολή. Με την Κύπρο ως
προπύργιο, η Ελλάδα μπορεί να καταστεί
μια περιφερειακή δύναμη με έρεισμα από
τα Βαλκάνια μέχρι τη Μέση Ανατολή. Και
δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα κατέστη
δευτερεύουσας σημασίας για τους ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους της, όταν έχασε το έρεισμά της στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Με την Κύπρο, η Ελλάδα, ο Ελληνισμός, έχει τη δυνατότητα να μπει ξανά
στο παιχνίδι και να καταστεί πρωτεύουσας σημασίας για τους συμμάχους του
που έχουν άμεσο ενδιαφέρον στην περιοχή, ειδικά τη δεδομένη χρονική στιγμή που
η πολιτική Νταβούτογλου δεν αποδίδει
και η ρήξη Ισραήλ-Τουρκίας, που καθόλου πλασματική δεν είναι (παρά τα δήθεν «συγγνώμη»), έχει άμεσο αντίκτυπο
στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας.
Οι συγκυρίες είναι πλέον υπέρ της πλευράς μας. Αξιωματούχοι του Ισραήλ μιλούν πλέον ανοικτά για ενεργειακό άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ. Το ίδιο και
επιφανείς προσωπικότητες του εβραϊκού
λόμπυ στην Αμερική, το οποίο όλοι γνωρίζουμε πόση επιρροή ασκεί στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, οι οποίες προτείνουν να εγκαταλειφθεί η Τουρκία ως
στρατηγικός εταίρος της Αμερικής στην
περιοχή.
Μένει να βρούμε ηγεσίες, απαλλαγμένες
από ιδιοτελή συμφέροντα και πελατειακές σχέσεις, ηγεσίες σε Ελλάδα και Κύπρο
έτοιμες να αλλάξουν ρότα, να αφήσουν
πίσω τους επιλογές και στρατηγικές του
παρελθόντος που απέβησαν ατελέσφορες. Και δεν πειράζει αν δεν βαδίζουμε
στον δρόμο που χάραξε η πολιτική μας
ηγεσία μισό αιώνα προηγουμένως. Ξέρετε, εντιμότατοι πολιτευτές, το διεθνές σκηνικό αλλάζει ώρα με την ώρα, ενώ εμείς
(εσείς) επιμένουμε να λειτουργούμε βάσει
μιας πολιτικής που χαράχτηκε (αν θεωρήσουμε ότι χαράχτηκε ποτέ) τη δεκαετία
του 1970.
Η «Κερυνειοποίηση» που προτείναμε
ως νέα στρατηγική στο Κυπριακό και συνιστά αλλαγή νοοτροπίας, αλλαγή στρατηγικής ή, καλύτερα, θεσμοθέτηση επιτέλους στρατηγικής πρέπει να καταστεί πανεθνικός στόχος. Στόχος που θ’ αποβλέπει στη συμπόρευση Ελλάδας-Κύπρου σε
μια αντικατοχική, πλέον, πολιτική, που θα
σχεδιάζεται από κοινού, από τεχνοκράτες και των δύο κρατών, με σκοπό την
αναχαίτιση της νεοοθωμανικής πολιτικής
που, αποτυχώς μέχρι στιγμής, επιχειρείται από την κυβέρνηση Ερντογάν-Νταβούτογλου.
«Στην Κηρύνεια δεν βρίσκονται μόνο
τα σύνορα της Κύπρου, αλλά του ίδιου
του Ελληνισμού!», έγραφε ο Γ. Καραμπελιάς στα 1993 στο Ελλάδα μια χώρα
των συνόρων. Το σύνθημα, λοιπόν, «Τα
σύνορά μας είναι στην Κερύνεια» πρέπει
να γίνει σύνθημα πανεθνικό, εφαλτήριο
αλλαγής στρατηγικής, άξονας μιας νέας
δυναμικής πολιτικής Ελλάδας-Κύπρου.
Έστι κάλλος εν ώρη. Λευκασμένο το
πρόσωπο σαν τη γη της κάτω από
τον ανελέητο ήλιο της και σαν τα ξασπρισμένα κόκκαλα των νεκρών της.
Το πρόσωπο χαραγμένο με τις χαρακιές της μακράς χαρτογραφίας
των μόχθων και των πόνων της. Οι
γραμμές της έγνοιας. Και της αλήθειας μας. Ετούτες, ακούς όποιος
ακούει, ετούτες είναι οι γραμμές μας.
Ούτε κόκκινες ούτε μαύρες ούτε
πράσινες. Γραμμές της έγνοιας. Και
της αλήθειας. Γραμμές του τόπου
μας. Του ήλιου και του πόνου του.
Έχουμε τις γραμμές μας.
Μιχάλης Σκ. Σταυρή
Τ.Χ.
Η Ωραία Γραία
τοσυνειδησίας του ανθρώπου, που πλουτίζει τη ζωή του και της χαρίζει σε αξία
και μεγαλείο. Χωρίς το τραγικό, θα ήταν
αδύνατη η γέννηση των πιο ανθρώπινων συναισθημάτων, όπως η κατανόηση
και η αγάπη για τον άλλον, αντίθετα
θα καταντούσε γλυκερός και ανούσιος,
ένα κακομαθημένο νήπιο που δεν λέει
ποτέ να μεγαλώσει.
Το ίδιο τραγικό στοιχείο απαντούμε
και στον αγώνα που δίνεται διαρκώς,
παρά τις απογοητεύσεις, που προδίδεται, αλλά βρίσκει πάντα έναν νέο δρόμο για να δοθεί, τον αγώνα που τολμά
το Κάτι απέναντι στο Τίποτα. Ένα τόλμημα να καταδυθείς στα βαθιά και ας
διακινδυνεύεις να πνιγείς. Να μη ζυγιάζεις και να δειλιάζεις απέναντι στην
ήττα, γιατί υπάρχει πάντα η προοπτική
να λευθερωθείς. Έναν αγώνα που καθρεφτίζεται σε αυτό που εννοούσε ο
Χριστός όταν έλεγε ότι όποιος θέλει να
κερδίσει τη ζωή του, πρέπει να τη χάσει. Έναν αγώνα που παρά τις ήττες,
τους νεκρούς και τις απογοητεύσεις,
αντιστέκεται ακόμα και εκεί που δεν
υπάρχει ελπίδα, εκεί που, όπως έγραφε και ο Ρίτσος, «αρχίζει η ανθρώπινη
ιστορία, που λέμε, κ’ η ομορφιά του ανθρώπου».
Τέτοιος είναι και ο αγώνας εδώ και
σαράντα χρόνια για την απελευθέρωση της Κύπρου – ή, μάλλον, μόνο τέτοιος μπορεί να είναι. Ένας ερωτευμένος αγώνας που δυναμώνει και αντρώνεται μέσα στην απώλεια αυτών που
είναι κατάδικά του, αυτών που του στερούν εδώ και σαράντα χρόνια. Ένας
αληθινός αγωνιστής είναι ένας ερωτευμένος αγωνιστής που «μονάχα με την
καρδιά έχει να κάνει», καθώς αψηφά
τους υπολογισμούς και τις τσιγγουνίες
ενός ψυχρού μυαλού. Ένας ερωτευμένος αγωνιστής θα αναζητεί την πληρότητα εκεί που οι άλλοι τη βρίσκουν αδύνατη. Θα την αναζητά από τον Ακάμα
μέχρι το Ριζοκάρπασο και θα ηρεμήσει
μόνον όταν αντικρίσει την ανατολή από
το βουνό της Ρήγαινας, τον Πενταδάκτυλο. Ένας ερωτευμένος αγωνιστής
καρτερεί και υπομένει τα πάντα, επιβεβαιώνοντας αυτό που είχε γράψει κάποτε και ο Λειβαδίτης: «Ίσως θα πρέπει να ’χεις περάσει πολλά και να τα
’χεις υπομείνει όλα, για ν’ απαντήσεις
κάποτε σωστά, όταν σε ρωτήσουν την
ώρα». Και, έχοντας υπομείνει πολλά,
οι έλληνες κυπραίοι αγωνιστές παραμένουν ερωτευμένοι με αυτήν την ώρα…
Έφη Δούση
30 Νοεμβρίου 2013
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΠΡΟΣ ΕΡΝΤΟΓΑΝ: ΑΠΟΨΕ ΤΑ ’ΠΙΑ ΓΙΑ ΚΑΛΑ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΜΑΧΑΛΑ…
11
ΤΙ ΘΑ ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΕΤΕ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ,
ΟΤΑΝ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΕΘΑΝΕΙ;
Πάντως όχι το Αεροδρόμιο Γλαύκος
Κληρίδης, αλλά κάτι του αξίζει και
αυτού. Ας πούμε Δίαυλος Δημήτρης
Χριστόφιας στη Λακατάμεια.
Διαφωνώ με τον Ρολάνδη. Θα ’ταν
καλυτέρα να δώσουμε το όνομά του
στο ΓΣΠ και στο Γενικό Νοσοκομείο
Λευκωσίας.
Για όνομαν του Θεού!
Εν να αρρωστήσουμεν τους ασθενείς
παραπάνω με την μετονομασίαν του
Νοσοκομείου Λευκωσίας.
Να ζητήσουμε από τους Εγγλέζους να
μετονομάσουν τη Βάση Ακρωτηρίου
σε Βάση Δημήτρης Χριστόφιας.
Λάζαρε, είσαι αγενέστατος.
Εγώ νομίζω του αξίζει το Αεροδρόμιο
Λάρνακας. Το Demetres Christofias
θα τραβήξει κιόλας περισσότερους
τουρίστες από την Αγγλία.
Συμφωνώ με τον Χριστοφίδη.
Ο ένας δίαυλος να ονομαστεί Γλαύκος
Κληρίδης και ο άλλος Δημήτρης
Χριστόφιας για να εκπροσωπείται
επαρκώς το ΔΗΣΑΚΕΛ.
Ξέρω ότι με αυτήν μου την απάντηση
θέτω τον εαυτό μου εκτός κόμματος,
αλλά θα το πω. Το πιο πρέπον είναι
να μετονομαστεί η Βάση Χαρίλαος
Φλωράκης στο Μαρί
σε Βάση Δημήτρης Χριστόφιας.
Εγώ εν έκλεψα τίποτε που τις τράπεζες, είμαι καθαρός, εν ηξέρω τίποτε…
Ας ονομάσουμεν την κακήν Λαϊκήν
Τράπεζαν ΤΡΑΠΕΖΑ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ.
Εν με καυλώνει τούτο. Νομίζω ας
ονομάσουμεν Δημήτρην Χριστόφιαν
την Ειρήνη Χαραλαμπίδου.
Θέλεις να πεις, ρε Σωκράτη,
πως καυλώνεις με τους τραβεστί;
Έννεν που την δουλειάν σου,
ρε Κουλία. Ο καθένας καυλώνει
με ό,τι θέλει. Να, καλή ώρα,
τωρά εγιώ με την εξουσίαν.
Έλα μαζί μας, ρε Συλλούρη,
τζιαι αν δεν σε κάμω να καυλώσεις
αμέσως, να μου φτύσεις.
Κύριε Πρόεδρε, μη δεσμευτείς. Και
για ν’ απαντήσω κι εγώ την ερώτησή
σας, θα έλεγα πως το πιο πρέπον είναι να μετονομαστεί το δρομάκι στο
Κελλάκι έξω από το σπίτι του σε οδό
Ιούδα Ισκαριώτη.
Εγώ διαφωνώ. Ο Ισκαριώτης ΔΕΝ
ήταν ο μεγαλύτερος προδότης που
γέννησε η Μέση Ανατολή. Καλύτερα
ας το ονομάσουν ΔΡΟΜΟΥΙΝ
ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ.
Ρε Συλλούρη, αλλού αυτά.
Έσιει που το 2005 να καυλώσεις.
12
Ρε μιτσιοί, μεν τους ακούτε.
Κάτσετε στον τόπον μας να τους
δακκάσουμεν πας στον λαιμόν.
Μείνετε τζι ας τρώμεν πέτρες.
vasosftohopoullos.wordpress.com
30 Νοεμβρίου 2013
ΤΙΒΙ 69 μ.Χ.
Ο διοικητής
της
Κεντρικής
Τράπεζας,
Πανίκος
Δημητριάδης,
ενώ δείχνει
του Αναστασιάδη που
να πάει να
βγάλει τα
ρούχα του
για να
κάνουν
χρηματοθεραπεία.
Το ΤΙΒΙ 69 μ.Χ. είναι η τέταρτη στη
σειρά επιθεώρηση που ασχολείται με τα
ΜΜΕ, την τηλεόραση και το σύγχρονο
λάιφσταϊλ. Γράφω γι’ αυτά τα θέματα
εδώ και 30 χρόνια χωρίς να μπορώ να
προσθέσω κάτι καινούργιο. Τα ριάλιτυ
της τηλεόρασης είναι πια η άλλη μας
πραγματικότητα. Ζούμε σ’ ένα επαναλαμβανόμενο σκηνικό που συνεχώς, όλο
και περισσότερο, ενσωματώνει τη σκέψη μας και την περιορίζει στην απόλυτη αποχαύνωση. Μέσα στους τέσσερις
τοίχους των σπιτιών μας αυτοναρκωνόμαστε, με δόσεις φυσικά, ώσπου κάποια
μέρα, ίσως από μόνοι μας πια, θα ζητούμε το «κέρφιου» μας, φτάνει να κατέχουμε το ριμόουτ κοντρόλ για να κοντρολάρουμε τη ζωή μας.
Δεν είμαι σίγουρος αν έχει νόημα πια
η σάτιρα, μάλλον τείνω να πιστεύω πως
ΟΧΙ, ούτε είμαι σίγουρος ότι η αντίστασή μας είναι το γέλιο και ας λένε το
αντίθετο οι τοίχοι των ευρωπαϊκών πόλεων. Γράφω και σατιρίζω τα ίδια πράγματα εδώ και δεκαετίες χωρίς ν’ αλλάζει τίποτα πλην της δικής μας εξασθένισης. Η εξουσία μάς εξουδετερώνει πιο
αποτελεσματικά με την τηλεόραση και
τα ΜΜΕ παρά με τη βία της αστυνομίας. Σαράντα χρόνια πολιτικών επεμβάσεων και παρεμβάσεων και δεν κατάφεραν να μας λυγίσουν και να περάσουν τις αντεθνικές τους λύσεις οι ξένοι και τα δικά τους ντόπια όργανα. Τώρα, με τη βοήθεια της τηλεόρασης, οι μεταλλαγμένοι Έλληνες της Κύπρου κινδυνεύουν να χάσουν ό,τι είχαν και δεν
είχαν και κυρίως την αξιοπρέπειά τους.
Χάνοντας την ταυτότητά τους, τώρα
βουρούν σαν τους πελλούς στην τηλεόραση, εξευτελίζοντας όχι την προφανή
ελληνικότητά τους, αλλά αυτό που υποτίθεται ότι προστατεύουν και προωθούν,
την τοπική μας ιδιαιτερότητα, τον τοπικό κυπριακό εαυτό μας. Όλα τα κυπριακά προγράμματα στην κυπριακή
διάλεκτο που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, όπως και οι λεγόμενες κυπριακές σειρές στοχεύουν στην εθνική μας
αλλοτρίωση και στην ταξική μας αποχαύνωση.
Οι πολιτικοί, οι τραπεζίτες και το όλο
συγκρότημα εξουσίας των 150 οικογενειών μάς πήρε τα ΣΩΒΡΑΚΑ με την
τρόικα και το μνημόνιο των ΧριστόφιαΑναστασιάδη και δεν έσπασε ούτε μία
μύτη, δεν είπε κανένας ΓΑΜΩ ΤΟΝ
ΣΣΙΙΣΤΟΝ ΣΑΣ, παρά προσπαθούν να
ερμηνεύσουν την τάδε τουρκική ή φραγκική λέξη της κυπριακής διαλέκτου
στην τηλεόραση για να σπάνε πλάκα τα
χαζοκούμπαρα. Τώρα που θα γονατίσουμε κι άλλο, και επειδή ακριβώς μας
πήραν και τα σώβρακα και φαίνεται ο
κώλος μας, μην εκπλαγείτε εάν με τη
λύση του Κυπριακού πονέσει πολύ ο
κώλος σας. Οι Τούρκοι έχουν παράδοση
σε κάτι τέτοια.
Κλείστε, λοιπόν, την τηλεόρασή σας
όσο ακόμη μπορείτε και βγείτε στους
δρόμους. Θυμώστε και βρίστε όχι τον
γείτονά σας, αλλά τους εξουσιαστές μας,
όλους αυτούς που επιμένουν να πλασάρουν μια ειδυλλιακή εικόνα της πραγματικότητας, όλους αυτούς που μας κοροϊδεύουν ασυστόλως. Δεν γίνεται να
υπάρχει κόσμος που κυριολεκτικά πεινά, δεν γίνεται να υπάρχουν τόσοι άνεργοι, δεν γίνεται να κινδυνεύουμε με ολική καταστροφή κι εμείς ν’ ασχολούμαστε με το εάν η Μενεγάκη ξυρίζει τις
γάμπες της ή κάνει γουάξ αποτρίχωση.
Δεν γίνεται το έθνος να βρίσκεται προ
κατάρρευσης και η τηλεόρασή μας να
ασχολείται με το τι έκανε το τάδε νούμερο και η τάδε πουτανίτσα. Έλεος!
Κόψτε το γέλιο και κάντε τα όλα λίμπα.
Έτσι, δηλαδή, για να γελάσουμε λίγο με
την καρδιά μας και όχι με τα χάλια μας.
Βάσος Φτωχόπουλλος
30 Νοεμβρίου 2013
vasosftohopoullos.wordpress.com
Δηλαδή, ρε Λιλλήκα,
η εκδήλωση που έκαμες στο ΣΕΚ
Πάφου στες 15 του Νιόβρη είντα χαρακτήραν είσιεν; Αντικατοχικόν; Μεν μας
κάμεις να μετανιώσουμεν…
13
Χρυσοπράσινος Φίλλος
l Δύο τίτλοι θα μπορούσαν να μονοπωλήσουν τη θεματολογία αυτής της
στήλης: Ο πρώτος θα μπορούσε να είναι «Η Συμμαχία Πολιτών υποστέλλει
την ελληνική σημαία» και ο δεύτερος
«Όλγα!»
l Καλά ξεκίνησε η Ανώτατη Σύγκλητος της Συμμαχίας Πολιτών του Γιώργου Λιλλήκα: Στην πρώτη της συνεδρίαση φρόντισε να υποστείλει την ελληνική σημαία. Δείτε το Προεδρείο της
Συγκλήτου. Στη μέση ένα πανό και δεξιά και αριστερά δύο σημαίες. Η κυπριακή και η ευρωπαϊκή. Έψαξα να
βρω τη γαλανόλευκη αλλά πουθενά!
l Μπορεί να έγινε λάθος πάνω στη
φούρια της οργάνωσης, την απειρία, τη
βιασύνη… Λάθη γίνονται, ας μην είμαστε άδικοι!
l Αλλά επειδή δεν πιστεύω στις συμπτώσεις, δεν θεωρώ καθόλου αθώο γεγονός την απουσία της ελληνικής σημαίας από το Ανώτατο Σώμα της Συμμαχίας Πολιτών!
l Τι συμβαίνει, κύριοι της Συμμαχίας;
Εξευρωπαϊστήκατε κι εσείς; Αυτό το
έκανε πρόσφατα το ΕΥΡΩΚΟ και, πιο
παλιά ακόμα, στην ύστερη περίοδο της
ζωής τους, στις πρώτες ευρωεκλογές το
2004 και οι ΝΕΟ. Η (ορθή) ανάγκη για
σωτηρία της Κυπριακής Δημοκρατίας
σάς έκανε να ξεχάσετε ότι η ύπαρξή
της δεν είναι αυτοσκοπός αλλά το
ΜΕΣΟ για τη σωτηρία των ΕΛΛΗΝΩΝ
του νησιού;
l Νομίζετε ότι μπορείτε να μας ξεγελάσετε; Νομίζετε ότι το μπλε της ευρωπαϊκής αστερόεσσας μπορεί να αντικαταστήσει την ομορφιά της γαλανόλευκης και να σπάσει τη θλιβερή αχρωμία του ζυριχικού «νενικήκαμεν»;
l Την ίδια στιγμή που ο μέγας ελληνοκάπηλος και ευνουχιστής της εθνικο-
φροσύνης, ο Συναγερμός, συνεχίζει
(όταν του συμφέρει) να πουλά πατριωτισμούς και εθνικοφροσύνες;
l Ή, μήπως, στοχεύετε σε ΑΚΕΛΙΚΟΥΣ
ψήφους τώρα που τα διάφορα σκάνδαλα συγκλονίζουν το αμαρτωλό
ΑΚΕΛ; Δηλαδή, αντί να επανελληνιστούν οι ΑΚΕΛικοί, έχετε σκοπό να
αφελληνιστείτε εσείς;
l Και η απορία μου είναι τι λένε οι συναγωνιστές του ΕΦΑΕΦΠ που στελεχώνουν σε θέσεις κλειδιά τη Συμμαχία
Πολιτών; Ανέχονται την υποστολή της
ελληνικής σημαίας;
l Ένας λόγος που απέτυχαν οι αντικατοχικές κινήσεις διαχρονικά, είναι η
απουσία έντονου ελληνοκεντρισμού.
Αντικατοχικός αγώνας χωρίς ελληνοκεντρισμό δεν είναι τίποτε άλλο από ένα
κλούβιο αυγό, καταδικασμένο να θρυμματιστεί. Είτε γιατί φοβούνταν οι διάφοροι πατριώτες που αγωνιούσαν για
το μέλλον αυτού του τόπου να μην τους
πουν «φασίστες», είτε γιατί ήθελαν να
τονίσουν την αναγκαιότητα διατήρησης
της Κυπριακής Δημοκρατίας, άφησαν
τον μέγα ενδοτικό, τον ΔΗΣΥ, να μονοπωλεί τα εθνικά μας σύμβολα, χρησιμοποιώντας τα σαν όχημα συγκάλυψης
της ενδοτικής του πολιτικής.
l Επειδή, να ξέρετε, η ελληνική σημαία
δεν είναι απλώς ένα πανί, ένα σύμβολο.
Είναι η ίδια η ψυχή μας! Και χωρίς ψυχή δεν ζούμε!
l «Όλγα», όπως λέμε «Στέλλα». Χωρίς
τον Φούντα όμως.
l Η Όλγα είναι εκείνη που πρωταγωνιστεί στις απείρου κάλλους σειρές που
προσπαθούν να αναγάγουν την κυπριακή διάλεκτο σε ξεχωριστή γλώσσα
και που το μόνο που καταφέρνουν είναι
να την εξευτελίσουν.
l Ξέρετε, αυτές τις σειρές που μαθαίνουμε τι είναι «το κοκκαλούιν του πουπούξιου» και το «αρνίν το πασιύν το
βακλέτικον»… Αυτές!
l Η Όλγα, λοιπόν, σε μία τηλεοπτική
συζήτηση με τον Γιώργο Ζένιο, είχε εκφράσει παράπονα γιατί οι Ελλαδίτες
που είναι στην Κύπρο μάς πιάνουν τις
δουλειές. Χωρίς να σκεφτεί, όπως την
υπενθύμισε ο Γιώργος, ότι και ο γιος
της εργάζεται στη μητροπολιτική Ελλάδα.
l Η Όλγα, αντί να λέει «Ελλαδίτες»,
έλεγε «Έλληνες» και ο Γιώργος πάλι
τη διόρθωσε, λέγοντας «Έλληνες είμαστε κι εμείς!» Η Όλγα διαμαρτυρήθηκε
και είπε «Όχι, Γιώργο μου, εμείς είμαστε Ελληνοκύπριοι». Τον όρο που εφηύραν οι Εγγλέζοι για να μας νερώσουν
τη συνείδηση και να μας διαχωρίσουν
από τους υπόλοιπους Έλληνες, δηλαδή.
l Η Όλγα είναι «δεξιά», Συναγερμική
δηλαδή, ανήκει στη μεγάλη εθνικόφρονα παράταξη. Ο Γιώργος φέρεται να
είναι «αριστερός». Και «αριστερά»
στην Κύπρο σημαίνει κυρίως AKEL…
Περίεργα πράγματα ε; Αλλά πού να
καταλάβει από τέτοια το «αρνίν το πασιύν το βακλέτικον»; Την Πατρίδα Ουκ
Ελάττω Παραδώσω είπαμε…
l Χρυσοπράσινος Φίλλος ριγμένος στο
πέλαγο…
Μάριος Ρέπουσος
ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ
Στα παζαράκια τις Κυριακές
1η, 8, 15, 22 και 29 Δεκεμβρίου
στο βιβλιοπωλείο «Γιαλούσα»
με κάθε αγορά
άνω των 100 ευρώ
κερδίζετε 50 βιβλία
των εκδόσεων «Αιγαίον»
Κράτα μας
τρεις θέσεις,
ρε Σαββάκη.
14 ΕΠ’ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑΗΜΕΡΟΥ ΠΕΝΘΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ; 30 Νοεμβρίου 2013
Καλωσόρισες πουλί μου
Ο Ευάγγελος Καραμίχος διακόπτει τη
μακρόχρονη σιωπή του και επανακάμπτει – εκτάκτως και άπαξ, ευελπιστεί. Ο λόγος; Η ινκόγκνιτο επίσκεψη
του σούπερ-σταρ της παγκόσμιας λογοτεχνίας, του βαρέων βαρών κ. Τζόναθαν Φράνζεν στην Κύπρο τον Απρίλιο του 2010 για επιτόπιο ρεπορτάζ
περί της παγίδευσης και βρώσης των
αμπελοπουλιών και η μετέπειτα καταγραφή της εμπειρίας σ’ ένα πολυσέλιδο δοκίμιο. Σε τρία μέρη (η διακοπή της μακρόχρονης σιωπής του
Ευάγγελου Καραμίχου σε τρία μέρη,
όχι το δοκίμιο του βαρέων βαρών κ.
Τζόναθαν Φράνζεν).
ταξίδι, αλλά, έτσι σοφός που έγινες, με
τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες τα
ταξίδια τι σημαίνουν). Προέχει και
προηγείται μια κάποια μνεία στο βεληνεκές της ερευνητικής δεινότητας του
Τζόναθαν Φράνζεν· ζήτημα φλέγον και
ενδιαφέρον συνάμα, το οποίο υποσχέθηκα όχι απλώς να αγγίξω αλλά και να
εξαντλήσω – άλλη μια υπόσχεση, φευ,
που δεν θα μπορέσω να τηρήσω (πάντως, προτού μου προταθεί θέση σε
συμβούλιο φυλλοροούντος χρηματοπιστωτικού ιδρύματος, οφείλω να ενημερώσω το φιλαναγνωστικό κοινό πως η
αβρή και εύχαρις κυρία Καραμίχου έχει
ευεργετηθεί –πλειστάκις και ποικιλοτρόπως– όχι τόσο από τις υποσχέσεις
που τηρώ αλλά –πρωτίστως και κυρίως– από τις υποσχέσεις που δεν τηρώ). Όπως και να ’χει, προχωράμε με
τις μη αθετημένες υποσχέσεις.
ΜΕΡΟΣ 2ο
Επάγγελμα: Ρεπόρτερ
Ίδια γενιά με τον Φράνζεν, ο Μισέλ
Ουελμπέκ –το (όχι πια) enfant (ουδέποτε ιδιαιτέρως) terrible της γαλλικής
και (για ένα φεγγάρι στα τέλη της δεκαετίας του ’90) ευρωπαϊκής λογοτεχνίας–, στο παράθεμα με τις «Ευχαριστίες» που βρίσκεται στο τέλος του
παινεμένου μυθιστορήματός του Ο Χάρτης και η Επικράτεια, ξεκινά λέγοντας
πως «συνήθως δεν υπάρχει κανείς να
ευχαριστήσω, γιατί κάνω σχετικά μικρή
έρευνα ή εξαιρετικά μικρή σε σύγκριση
με έναν αμερικανό συγγραφέα». Ακολούθως, προχωρεί να ευχαριστήσει
όσους τον βοήθησαν στην έρευνα που
έκανε για τις ανάγκες συγγραφής του εν
λόγω βιβλίου – μετριότατου, όχι μόνο
κατά τη δική μου γνώμη αλλά και κατά την ετυμηγορία της γαλλοτραφούς
πλην αδεκάστου μαντάμ Καραμίχου.
Γνωρίζουμε πως οι Γάλλοι είναι εξαιρετικά επιφυλακτικοί με οτιδήποτε συμβαίνει ή ακολουθείται εις τας Etats-Unis
και, κυρίως, σπανίως γαλαντόμοι προς
οιεσδήποτε americain συνήθειες. Είναι,
επίσης, αρκετά γνωστό πως ο σνομπισμός προς τα αμερικανάκια τούς εκθέτει πιο συχνά απ’ όσο τους δικαιώνει.
Αν ποιήσομεν την νήσσαν (ή μήπως το
foie της νήσσας;) μπροστά στην μπηχτή
της διατύπωσης («ή εξαιρετικά μικρή
σε σύγκριση…») του στρυφνού Ουελμπέκ, και μπούμε στο μεδούλι της δήλωσής του (ή μήπως στο gras της δήλωσής του;), θα διαπιστώσουμε πως ο
μικροκαμωμένος επαγγελματίας
provocateur δεν έχει κι άδικο.
Πράγματι, ενώ οι ευρωπαίοι συγγραφείς (αλλά και οι λάτιν –εξαιρουμένου
του Μπόρχες και πεντέξι άλλων– αλλά
και οι αφρικανοί και οι ασιάτες) φαίνεται να εκλαμβάνουν τη λέξη recherche
ως μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για
σολιψιστικές ηρακλείτειες σπονδές στο
«εδιζησάμην εμεωυτόν» (με ή άνευ βοηθείας ενός μαντλέν), οι αγγλοσάξονες
συγγραφείς (αλλά πρωτίστως και by
far οι αμερικανοί) τρελαίνονται για όλες
τις εξωσωματικές εμπειρίες που προσφέρει το research. Δεν είμαι σε θέση
να γνωρίζω επακριβώς πότε και πώς
ξεκίνησε το ειδύλλιο των γιάνκηδων με
την έρευνα, είμαι, πάρα ταύτα, πρόθυμος να διακινδυνεύσω μια γνώμη, για
τα μάτια σου μόνο, αγαπητέ αναγνώστη. Πριν την περιττή διακινδύνευση,
όμως, μια εξίσου περιττή επισήμανση:
δεν νομίζω πως οι συγγραφείς-ογκόλιθοι που μεσουρανούσαν πριν το Baby
Boom να είχαν καμιά ιδιαίτερη έφεση
προς την έρευνα, εκτός κι αν αυτή εξαντλείτο είτε στη διήθηση του προσωπικού βιώματος είτε στη διύλιση του περιεχομένου της μποτίλιας που κρατούσαν αενάως ανοιχτή δίπλα στη γραφομηχανή τους (ξέρετε όλοι σε ποιους
αναφέρομαι, αλλά επειδή μας διαβάζουν και μικρά παιδιά και ο σκοπός
του άρθρου αυτού είναι εξόχως εκπαιδευτικός, ελπίζω να μου συγχωρεθεί
που θα αραδιάσω τα ονόματα των Χέμινγουεϊ, Φιτζέραλντ, Φώκνερ, Λόντον,
Der Amerikanische Freund
Θάρμπερ, Στάινμπεκ, Ο’ Νηλ – αχ, αυτά τα πιωμένα τρελόπαιδα).
Ορκίζομαι και λέγω, λοιπόν, πως, κατά τη γνώμη μου (γνώμη μη ειδικού, ας
μη γελιόμαστε, αλλά φέρτε μου έναν
ειδικό επί του θέματος και υπόσχομαι
πως θα τον ακούω με την αιδήμονα
σιωπή που ακούει ο Χάρης Γεωργιάδης την Ντέλια), η μανία με το research
αποτελεί προϊόν της μεταπολεμικής
Αμερικής, απότοκο της ύπαρξης εδραιωμένων περιοδικών (The Atlantic
Monthly, Harper’s, Esquire) και της εμφάνισης νέων περιοδικών (Rolling Stone,
Playboy και διάφορα βραχύβια της αντικουλτούρας), τα οποία (ζήτω ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός!) έσκαγαν χοντρά χρήματα για καλογραμμένα, μακροσκελή άρθρα που καταπιάνονταν με
επίκαιρα θέματα ιδωμένα υπό ένα ανεπίκαιρο –μυθιστορηματικό, ούτως ειπείν– πρίσμα. Θεωρώ, χωρίς να έχω
διαβάσει τίποτε περί τούτου, πως η έλξη των αμερικανών πεζογράφων προς
την έρευνα έλκει την καταγωγή της από
εκεί ακριβώς: δηλαδή, από έναν συγκεκριμένο κλάδο της αμερικανικής δημοσιογραφίας, τον περιβόητο «new
journalism», ο οποίος γεννήθηκε στα
περιοδικά (όχι στις εφημερίδες) στα
60s, άνθησε στα 70s και έσβησε στα
80s. Βασικά του χαρακτηριστικά: βαρβάτη τεκμηρίωση + άκρατη υποκειμενικότητα + λογοτεχνικό ύφος. Βασικοί
του εκπρόσωποι: Τομ Γουλφ, Χάντερ
Ες Τόμπσον (της θεοπάλαβης φράξιας
«gonzo journalism» αυτός, πρώτος και
μόνος εκπρόσωπος), Τρούμαν Καπότε,
Νόρμαν Μέιλερ. Όλοι τους μετέπειτα
(ή προηγουμένως ή συγχρόνως) πασίγνωστοι συγγραφείς.
Κοίτα τώρα πώς τα φέρνει η τύχη,
αγαπητέ αναγνώστη. Ο Νόρμαν Μέιλερ, που λες, λίγο πριν διαλέξει οριστικά στρατόπεδο ανάμεσα στους γυμνούς και στους νεκρούς, πρόλαβε και
διάβασε τις Διορθώσεις του Φράνζεν.
Τις οποίες ο Μέιλερ –ο οποίος, θυμίζω,
δεν έδινε ούτε του αγίου του νερό– βρήκε καλές, χμ, πολύ καλές – με ισχυρές,
ωστόσο, επιφυλάξεις (να μια τέτοια, όχι
η πιο δηλητηριώδης, για το βιβλίο: «είναι υπερβολικά φορτωμένο από τη
γλώσσα, ακριβώς όπως οι νεόπλουτοι
είναι υπερβολικά φορτωμένοι με τα λεφτά τους»). Αξίζει εδώ να σημειωθεί
πως η έρευνα που έκανε ο Μέιλερ για
τη συγγραφή των βιβλίων και των άρθρων του ήταν μάλλον υπερβολική (αλλά υπήρχε και τίποτε μη υπερβολικό
στον larger-than-life Νόρμαν, θα αναρωτηθείτε και θα ’χετε δίκιο) και σίγουρα η πλέον παροιμιώδης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: τη δεκαετία του
’90, κάνοντας research για τη συγγραφή ενός non-fiction με θέμα τον Λι Χάρβεϋ Όσβαλντ, βρέθηκε στο Μινσκ όπου
είχε ζήσει ο δολοφόνος(;) του Κένεντι
μερικά χρόνια πριν βρεθεί στο Ντάλλας. Εκεί, σ’ ένα χωριό, υπήρχαν μερικοί γέροντες οι οποίοι είχαν γνωρίσει
τον Όσβαλντ, αλλά κανείς τους για τριάντα χρόνια δεν είχε μιλήσει σε οποιονδήποτε για τον πρώην πεζοναύτη. Για
δύο χρόνια (1992-3) πηγαινοερχόταν
στο Μινσκ ο Μέιλερ και προσπαθούσε
να πείσει τους βλοσυρούς Λευκορώσους
να ανοίξουν το στόμα τους. Όλες οι
προσπάθειες πήγαιναν στον βρόντο,
ώσπου ένας τρίτος αναλάμβανε να ανακοινώσει στα υποψήφια λαβράκια πως
ο Μέιλερ είναι ο αμερικανός Τολστόι
του καιρού μας και πως δεν μπορούν
να αρνηθούν να μιλήσουν στον αμερικανό Τολστόι του καιρού μας. Και τότε ο Μέιλερ (αν τον πιστέψουμε, γιατί
ήταν και ελαφρώς καυχησιάρης ο μακαρίτης) έπαιρνε αυτό που ήθελε.
Αμφιβάλλω αν ο δικός μας χρειάστηκε να επιστρατεύσει κανένα ιδιαίτερο
τέχνασμα ή καμιά τρομερή πειθώ για
να κάνει τους κύπριους συνεντευξιαζόμενους να κελαηδήσουν για το θέμα των
αμπελοπουλιών. Εξάλλου, σχεδόν όλοι
εξ αυτών είναι πρόσωπα με σχετική συντεχνιακή προβολή, οφίκια και δημόσιο
λόγο επί του θέματος. Στο δοκίμιο καταγράφεται η άποψη (συνήθως μια ατάκα, άντε το πολύ δύο για να μη βαρυστομαχιάσουμε) των κάτωθι (όχι κατά
σειρά εμφανίσεως): του προϊσταμένου
του Ταμείου Θήρας, της διευθύντριας
της οργάνωσης BirdLife Cyprus (ναι,
ούτε κι εγώ το ’ξερα πως υπάρχει τέτοια οργάνωση στην Κύπρο, αδαή μου
αναγνώστη κι όμοιέ μου – γηράσκουμε ενίοτε διδασκόμενοι, υποθέτω), ενός
κύπριου φίλου του Φράνζεν και του φίλου του φίλου του (μάλλον αμερικανικής κοπής ευγένεια καθότι το αποκλείω
να έχει κύπριο φίλο ο Φράνζεν – στο
πρωτότυπο, πάντως, γράφει «a friend
and a friend of his») τους οποίους αναφέρει με τα ψευδώνυμα Τάκης (Takis)
και Δημήτριος (Demetrios) και οι οποίοι λένε του κόσμου τις παπαριές (θα
επανέλθω επί τούτου στο 3ο μέρος),
του λαλίστατου ακαδημαϊκού και κοινωνικού ανθρωπολόγου Γιάννη Παπαδάκη (λείπει ο Μάρτης;) και ενός ανακριτή της κυπριακής Αστυνομίας, το
όνομα του οποίου, για ευνόητους λόγους, παραλείπεται. Ναι, καλά το υποψιαστήκατε. Ο Τζόναθαν Φράνζεν, κατά τη σύντομη παρουσία του στο νησί
μας, πέρασε την υψηλή πύλη του Τ.Α.Ε.
Αμμοχώστου για να δώσει γραπτή κατάθεση. Τι να συνέβη άραγε;
Θα σου πω τι συνέβη, αγαπητέ αναγνώστη, θα στα πω όλα με το νι και με
το σίγμα, αλλά μη βιάζεσαι, απόλαυσε
το ταξίδι (πιο σωστά: τις συνεχείς παρεκβάσεις και λοξοδρομήσεις από το
Θυμάστε εκείνο το «Just the facts,
ma’am. Just the facts», που λέγανε οι
μπάτσοι στα νουάρ της δεκαετίας του
’50; Το λοιπόν, ο αμερικανός σούπερσταρ μάς προκύπτει one helluva factchecker. Εκτός του ότι ο άνθρωπος αποδεικνύεται τζιμάνι και ατσίδας και δαιμόνιος ρεπόρτερ, πιάνει και πουλιά στον
αέρα, τσεκάρει και τα πάντα, κάνει και
τις σωστές ερωτήσεις και θυμάται και
τις σωστές απαντήσεις. Αν νομίζεις,
αγαπητέ μου αναγνώστη, πως αυτό είναι απλό ή εύκολο ή αυτονόητο, σε προκαλώ να διαβάσεις ένα οποιοδήποτε ρεπορτάζ κυπριακής ή ελλαδικής εφημερίδας (ή καλύτερα, για μάξιμουμ γέλωτα, ένα οποιοδήποτε ρεπορτάζ ελλαδικής εφημερίδας για την Κύπρο).
Βρίθουν πραγματολογικών λαθών, προχειροτήτων, ανακριβειών, αστοχιών, δεν
βρίθουν; Όμως ο Φράνζεν είναι ο Φράνζεν (και το New Yorker είναι το New
Yorker) οπότε το κείμενο έχει περάσει
σαράντα πέντε ελέγχους γνησιότητας,
αρτιότητας και ποιότητας, οπόταν είναι λογικό και πρέπον και ορθό να φεγγοβολάει εγκυρότητα και εμβρίθεια και
ακρίβεια.
Επειδή ξέρω ότι το αναγνωστικό κοινό αρέσκεται στο να του μιλούν με παραδείγματα (ας ειπωθεί, παρεμπιπτόντως, πως το ίδιο αρέσει και σε όλα τα
νήπια που αρχίζουν να κατανοούν τον
κόσμο γύρω τους), δεν θα σας στερήσω αυτήν τη χαρά και θα σας μεταφέρω ένα-δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα που δείχνουν πόσο επιμελής, ενδελεχής και λεπτολόγος είναι ο Φράνζεν.
Φέρ’ ειπείν: γράφει πως η παγίδευση
ωδικών πτηνών στην Κύπρο αποτελεί
ποινικό αδίκημα από το 1974 και πως
επίσης στην Κύπρο είναι νόμιμο να εισέρχεσαι σε ιδιωτική περιουσία, εφόσον αυτή δεν είναι περιφραγμένη. Ρώτησα έναν εκ των νομικών συμβούλων
της εφημερίδας (το όνομα του οποίου
–δικαίως, όπερ έδει δείξαι– δεν φιγουράρει στο σχετικό libro d’ oro της δεύτερης σελίδας του εντύπου που κρατάτε) κατά πόσο ισχύουν τα πιο πάνω.
Μου ζήτησε διορία 24 ωρών την οποία
και του έδωσα. Είχαν περάσει 102 ώρες
όταν με κάλεσε, σε μάλλον ακατάλληλη ώρα, για να μου πει βαριεστημένος
(και κατά τι non combos mentis) αφενός ότι όντως από το 1974 αποτελεί ποινικό αδίκημα η παγίδευση ωδικών πτηνών και αφετέρου πως δεν είναι σίγουρος κατά πόσο είναι νόμιμο να εισέρχεται κανείς σε μη περιφραγμένη
ιδιωτική περιουσία. Τον ρώτησα πώς
γίνεται να μην είναι σίγουρος για ένα
τόσο απλό θέμα, τι τον κάνει να αμφιβάλλει και τι χρειάζεται για να βεβαιωθεί. Μου απάντησε διαδοχικά «μόνο
του σπανού τα γένια δεν γίνονται», «η
εγγενής αδυνατότητα του γνωρίζειν»,
«670 ευρώ αν θέλεις απόδειξη και 590
ευρώ αν δεν». Όταν του υπέδειξα ότι
30 Νοεμβρίου 2013
«Μα η δικιά μας έχει όνομα,
έχει σώμα και θρησκεία και
παππού σε μέρη αυτόνομα
μέσα στην τουρκοκρατία…»
vasosftohopoullos.wordpress.com
μάλλον είναι νόμιμο αν αναλογιστούμε
ότι την Καθαρά Δευτέρα όλοι στρογγυλοκαθόμαστε σε αγροτεμάχια που
δεν γνωρίζουμε σε ποιον ανήκουν χωρίς
κανένας ποτέ να καλεί την Αστυνομία,
μου απάντησε πως αυτός την Καθαρά
Δευτέρα πάει πάντα σε συγκεκριμένη
ψαροταβέρνα στον Μαζωτό με τα πεθερικά του και τη συννυφάδα του και
πως μια φορά χρειάστηκε να καλέσουν
την Αστυνομία.
Εκτός από τα νομικίστικα, έψαξε και
κατάλαβε πολλά ο Φράνζεν για το νησάκι σου, μερικά εκ των οποίων θα σε
ενθουσιάσουν, κυρ αναγνώστα μου. Από
πού να αρχίσω; Χαρακτηρίζει το τότε
κυβερνόν κόμμα (είμαστε, θυμίζω, στο
σωτήριο έτος 2010 και τη διακυβέρνηση του τόπου έχεις –φίλτατό μου αναγνωστικό κοινό εν τη συλλογική σοφία
σου– αναθέσει προ διετίας στο μαρξιστικό-λενινιστικό ΑΚΕΛ) ως «κατ’ όνομα» κομμουνιστικό, το οποίο «αγκαλιάζει ενθέρμως την ιδιωτική πρωτοβουλία». Ακόμα, ο Φράνζεν στηλιτεύει
την οικτρή κατάσταση στην οποία έχει
περιέλθει η λίμνη Παραλιμνίου αλλά
και τρεις έτεροι υδροβιότοποι (τους
οποίους δεν μπαίνει στον κόπο να αναφέρει), χαρακτηρίζει το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό του νησιού ως «οργουελικό», επισημαίνει πως από το 2004
και εντεύθεν η Κύπρος έχει δεχθεί επανειλημμένες παρατηρήσεις από την Κομισιόν για συνεχείς παραβιάσεις της ευρωπαϊκής ντιρεκτίβας περί προστασίας
των πτηνών και του φυσικού τους περιβάλλοντος, μας ενημερώνει (εγώ δεν
το ήξερα, ομολογώ) πως το ρεκόρ καταβρόχθισης αμπελοπουλιών σταματάει στον αριθμό 54 (πενήντα και τέσσερα) το οποίο κατέχει δημοφιλής πολιτικός στον βορρά του νησιού (ποιος να
είναι άραγε; Ο Σερντάρ Ντενκτάς; Ο
Μουσταφά Ακκιντζί; Ο Τάκης Χατζηδημητρίου;) και μας επιμορφώνει, θυμίζοντάς μας πως τα ξόβεργα ήταν δημοφιλή ήδη από τον 16ο αιώνα και πως
οι πένητες Κύπριοι αλλοτινών εποχών
δεν είχαν και πολλές εναλλακτικές για
εξεύρεση πρωτεΐνης πέραν της θήρευσης, μάσησης και κατάποσης αποδημητικών πτηνών.
Το καλύτερο σας το κράτησα για το
τέλος (ή, μάλλον, για τη μέση ή, μάλλον, σε όποιο σημείο βρίσκεται αυτήν
τη στιγμή αυτό το κείμενο). Λοιπόν
κρατηθείτε, κλείστε τα μάτια, πάρτε
βαθιά ανάσα και ευχαριστήστε την
απελθούσα τίμια κάρα του Αποστόλου
Ανδρέα, διότι ακολουθεί αποκάλυψη
μεγκαλίσιους, σπαραχτική και δακρυόεσσα που ταλαντεύεται στο άκρο όριο
ενός αληθινού θαύματος. Είστε έτοιμοι;
Ο Τζόναθαν Φράνζεν είναι φίλος του
κυπριακού Ελληνισμού και κοινωνός
του δίκαιου αγώνα του! Διότι όχι μόνο
δεν πήγε στα κατεχόμενα (ή κι αν πήγε δεν λέει κουβέντα), αλλά και πώς
συνοψίζει την πολιτική κατάσταση του
μοιρασμένου σου νησιού, καρτερικέ
αναγνώστη και φίλε πρόσφυγα; Ε, πώς;
Ως εξής (θα το γράψω στο πρωτότυπο,
ώσ τε να μπορέσετε να το κάνετε
copy/paste για να το απολαύσουν και
οι αλλοδαποί friends σας στο Facebook):
«It’s been thirty-six years since Turkey
occupied the northern part of the
island[…]». Occupied! καημένε μου ραγιά. Turkey occupied! σκυμμένε συμπατριώτη μου. Τουτέστιν, κατοχή, ήτοι,
τουρκική κατοχή, ήγουν, καθαρές και
σταράτες κουβέντες. Ο καθόλου πεζός
πεζογράφος μας, δίκαιος, μεγάθυμος
και καθόλου πικαρισμένος, δεν σου κρατά μανιάτικο το γεγονός πως τον κυνήγησες για να τον λιντσάρεις μέσα στα
χωράφια της ελεύθερης Αμμοχώστου
(ναι, πάρτε το επόμενο τεύχος της εφημερίδας μας και θα τα μάθετε όλα, χαρτί και καλαμάρι – ή δείτε τo επόμενο
τεύχος της εφημερίδας μας στο ίντερνετ
και θα τα μάθετε όλα, οθόνη και ποντίκι), το γεγονός πως έδειρες τους φίλους του (δυστυχώς όχι τον Τάκη και
τον Δημήτριο – άλλους φίλους), το γε-
γονός πως παγιδεύουμε κατά εκατομμύρια και καταβροχθίζουμε τη μεγάλη
του αδυναμία. Όχι. Αίρεται υπεράνω
όλων αυτών των μικροπαρεξηγήσεων
και ομιλεί, ναι, ο Τζόναθαν Φράνζεν ομιλεί, αν όχι για εισβολή, τουλάχιστον για
κατοχή. Ακόμη και η χαλύβδινη αλλά
αλαβάστρινη κυρία Καραμίχου είναι
κατασυγκινημένη.
Όμως, επειδή τίποτα σ’ αυτόν τον κόσμο δεν είναι τέλειο (με εξαίρεση, ίσως,
τον εκνευρισμό που προκαλούν σε κάθε
έμφρονα άνθρωπο οι θυγατέρες του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας), ο
μυθιστοριογράφος δεν αποφεύγει να πατήσει την μπανανόφλουδα (ή, μήπως, θα
έπρεπε να πω «το κολοκασόφυλλο»;).
Ένα λάθος έχει εμφιλοχωρήσει στο άρτιο κείμενο του επιμελέστατου πτηνολάγνου και το οποίο δεν ήταν δυνατόν να
μην υποπέσει στην αντίληψή μου, αγαπητέ μου αναγνώστη, διότι ο Τζόναθαν
Φράνζεν μπορεί να είναι γάτα με πέταλα, αλλά κι ο Ευάγγελος Καραμίχος δεν
είναι και του πεταματού. Είμαι, εντούτοις, βέβαιος πως θα συμφωνήσετε μαζί μου, άμα το ακούσετε, πως αυτό το
σφάλμα είναι ανώδυνο, συγγνωστό (τι
συγγνωστό; Σχεδόν αναπόφευκτο) και
διασκεδαστικότατο. Κατά τη διάρκεια,
λοιπόν, της καταδίωξής του από το ντόπιο στοιχείο –την οποία καταδίωξη θα
σας διεκτραγωδήσω τον επόμενο μήνα
(πρόγευση: το ντόπιο στοιχείο τσάκωσε
επ’ αυτοφώρω τον Φράνζεν με παρέα
ΦΩΤΟ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
O Mάριος Καρογιάν ενώ κάνει πρόβες για το μελλοντικό του επάγγελμα,
μετά την ήττα του από τον Νικόλα Παπαδόπουλο.
15
ακτιβιστών να καταστρέφουν δίχτυα και
ξόβεργα μέσα στα χωράφια του, κάπου
εντός του –σκαληνού– τριγώνου Σωτήρα–Παραλίμνι–Δερύνεια)–, ο πανικόβλητος Αμερικάνος πρόλαβε και είδε τα
πρόσωπα των απηνών και αλαλαζόντων
διωκτών του. Τους οποίους περιγράφει
ως «deeply sun-tanned» (η μεταφράστρια μεταφράζει «πολύ ηλιοκαμένους»,
αλλά νομίζω πως αυτό που εννοεί ο φίλος της Κύπρου –ο οποίος βλέπει ήλιο
25 με 30 μέρες τον χρόνο– είναι πλησιέστερο προς το «βαθιά μαυρισμένους
[από τον ήλιο]»). Καταλάβατε ήδη το
λάθος και βάλατε τα γέλια ή να το κάνω κουκιά καθαρισμένα; Εντάξει, θα το
κάνω κουκιά καθαρισμένα.
Βρισκόμαστε στην ελεύθερη Αμμόχωστο. Είναι τέλη Απρίλη, λιακάδα και
άνοιξη, χαρά Θεού. Τα ξενοδοχεία έχουν
ήδη αρχίσει να μισογεμίζουν, οι ξαπλώστρες έχουν απλωθεί στις παραλίες. Στα ενδότερα, ο περίεργος επισκέπτης σουλατσάρει στα εύφορα χώματα της γης μας, μπαίνει σε ξένα χωράφια, ξηλώνει δίχτυα, σπάει ξόβεργα.
Τον παίρνουν μυρωδιά οι ιθαγενείς και
ορμούν κατά πάνω του. Ο Τζόναθαν
Φράνζεν, λίγο πριν κλείσει μισό αιώνα
ζωής, γίνεται δέκτης ενός πραγματικού
θείου δώρου: έρχεται για πρώτη φορά
στη ζωή του πρόσωπο με πρόσωπο με
κοκκινοχωριάτη (και μάλιστα –αν έχεις
τύχη διάβαινε– όχι μόνο με έναν αλλά
με δύο ταυτόχρονα). Και σου λέει (ο
καρτεσιανός Αμερικανός): στη Μεσόγειο είμαι, ψιλοκαλοκαίρι είναι, ο ήλιος
τσουρουφλίζει, άρα όλα τα πλάσματα
εδώ είναι μαυρισμένα απ’ τον ήλιο. Λογικό; Αμ δε, αγαπητέ Αμερικανέ, αμ
δε. Πού να ξέρει ο έρμος ο Νεοϋορκέζος πως οι επίγονοι του Ονήσιλλου, οι
κοντοχωριανοί της Ήβης Αδάμου, οι συντοπίτες του Ζαχαρία Κουλία φέρουν
το χαρακτηριστικά σοκολατί δέρμα τους
είτε είναι καλοκαίρι είτε είναι καταχείμωνο είτε είναι αλμπίνοι είτε έχουν
μεταναστεύσει εξ απαλών ονύχων στη
φεγγαρόλουστη Ισλανδία; Πού να φανταστεί ο άποικος της Νέας Γης πως
πρόκειται για τους ολόδικούς μας ιθαγενείς, για sui generis αυτόχθονες κατσαρομάλληδες ερυθρόδερμους; Τι
«sun-tan», πολλώ δε μάλλον «deep»,
και κουραφέξαλα, καλοπροαίρετε αλλά clueless φίλε Τζόναθαν… Είχες,
απλούστατα, την ύψιστη τιμή να βρεθείς ενώπιος ενωπίω με τον στάνταρ
γονότυπο του γηγενούς πληθυσμού της
περιοχής των ηρωικών κοκκινοχωρίων.
(τέλος 2ου μέρους)
ΕΙΝΤΑ ΤΖΙΑΙΡΟΥΣ
ΕΦΤΑΣΑΜΕΝ
Χαρά Θεού το σύνθημα αυτό. Το φωτογράφισε και ο Σεφέρης στην Κύπρο
πριν πολλά χρόνια
και έγινε ένα από τα
πιο συμπυκνωμένα
λαϊκά γνωμικά του
κυπριακού αγώνα.
Δεν μας πειράζει
που το υιοθέτησαν
οι αδελφοί Ελλαδίτες, όχι όμως και να δώσουν την
πατρότητά του στον Κολοκοτρώνη!
16
Ο ΜΑΤΣΗΣ ΖΕΙ ΚΑΙ ΣΠΕΡΝΕΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΣΕ ΑΝΘΕΝΩΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ
30 Νοεμβρίου 2013
Η ΚΛΕΙΤΟΡΙΣ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤOΣ
Παραμύθια
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας
πρίγκιπας που ρώτησε μια πανέμορφη πριγκίπισσα, «με παντρεύεσαι;» Η
πριγκίπισσα του είπε τότε, «Όχι! Δεν
σε θέλω. Fuck off». Κι ο πρίγκιπας
έζησε μετά όλη του τη ζωή ευτυχισμένος και καβαλούσε μοτοσικλέτες μεγάλου κυβισμού και πηδούσε κοκαλιάρες γκόμενες με βυζιά σαν πεπόνια και πήγαινε κυνήγι στα βουνά και
ψάρεμα στον γιαλό όποτε του κάπνιζε κι έτρεχε σαν τον σίφουνα με αγωνιστικά, ολοκόκκινα αυτοκίνητα και
σύχναζε σε μπαρ που μύριζαν μαριχουάνα, αλκοόλ και φτηνά αρώματα
κι ήταν πνιγμένα στον καπνό μέχρι το
ταβάνι κι έπαιζαν ροκ μουσική στη
διαπασών και τον σέρβιραν γυμνόστηθες σερβιτόρες και κάπνιζε σαν
φουγάρο και φλέρταρε γυναίκες που
είχαν δεν είχαν τη μισή του ηλικία κι
έπινε ουίσκυ, μπύρα και ζιβανία λες
και δεν υπήρχε αύριο και δεν άκουσε
ποτέ του κουτσομπολιό και δεν πλήρωσε ποτέ του διατροφή και δεν πάτησε το πόδι του σε σουπερμάρκετ και
πηδούσε αλλοδαπές με τεράστιους, περήφανους πισινούς και στο σπίτι έπαιζε όλη μέρα play station κι έψηνε μπέικον και παστουρμά στα κάρβουνα με
τους φίλους του και πυροβολούσε τους
γάτους στην αυλή με το αεροβόλο και
δεν φοβόταν να του φορέσουν κέρατα
όταν πήγαινε στο γήπεδο κι όλοι οι φίλοι και συγγενείς του τον είχαν για λεβέντη και τσιάκκο και cool και είχε λεφτά στην τράπεζα κι άφηνε το σελλίν
σηκωμένο.
Μιαν άλλη φορά και άλλον καιρό,
ήταν μια πριγκίπισσα που αγάπησε
έναν πρίγκιπα με όλη της την καρδιά.
Τον λάτρευε, έλιωνε από αγάπη, ανέπνεε μόνον για χάρη του, όταν όμως
είχε έλθει πια η ώρα να γονατίσει ευλαβικά μπροστά της και να ζητήσει το
χέρι της σε γάμο, αυτός της έκανε
ππούρτου κι εξαφανίστηκε, καλπάζοντας πάνω στο άσπρο άλογό του μέσα
στο δάσος, αφήνοντας πίσω του την
μπόχα της πορδής του να τυλίγει
ασφυκτικά τη μοναξιά της. Η πριγκίπισσα έτρεξε τότε συντετριμμένη στο
σπίτι της κι έκλαψε, έκλαψε πολύ, το
δάκρυ της έτρεχε σαν ποτάμι ορμητικό και κυλούσε από το παρκέ του δωματίου της μέχρι τα πλακάκια της κου-
ζίνας και το έβλεπε η μάνα της που
ανέβαινε να την παρηγορήσει και την
έπαιρνε στην αγκαλιά της και της έλεγε να μην κλαίει, διότι ήταν πριγκίπισσα και σύντομα θα εύρισκε άλλον
και τότε αυτή έκλαιε παραπάνω και
έπαιρνε τηλέφωνο τις φίλες της και
πήγαιναν στα μπουζούκια, στον Πάριο και έπιναν σαν τα ψάρια και τραγουδούσαν όλες μαζί τραγούδια για
χαμένες αγάπες, κερατώματα κι έτσι
πράγματα και τραγουδούσαν τόσο δυνατά που ο Πάριος τις άφηνε μόνες
Ο Αναγνώστης και η Στήλη του εκτρέπονται
Ας παραβλέψουμε τον καιρό ο οποίος τρελάθηκε.
Αυτές τις μέρες ζήσαμε έναν πρωτόγνωρο συρφετό μιας ομόρρυθμης φλυαρίας στα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Οι ρήτορες, σαν χορωδία παπαγάλων, έμοιαζαν τόσο μεθυσμένοι από αυταρέσκεια, ώστε φάνηκε να μην αντιλήφθηκαν ότι απέναντί τους έστεκε μια έρημη χώρα, παράλυτη και
βουβή.
Οι «παραστάσεις» του είδους δεν φαίνεται να
χρειάζονται «θεατές». Αυτό το είδος πολιτικής τέχνης είναι αρκετά νέο. Αφού, όμως, οι ηθοποιοί δεν
χρειάζονται τη νομιμοποίηση των θεατών, γιατί συνεχίζουν να στήνουν παραστάσεις και γιατί είναι
τόσο γοητευμένοι με τους εαυτούς τους; Αποτελούν θραύσματα παρελθούσης εποχής τα οποία
επιβιώνουν ακόμα; Ή ένα πάμφθηνο προϊόν προβολής στα μέσα μαζικής επικοινωνίας;
Μήπως βρισκόμαστε μπροστά σε δύο πραγματικότητες (αυτές των πολιτικών και των πρώην θεατών/πολιτών), οι οποίες γειτνιάζουν, συνορεύουν,
εφάπτονται, αλλά δεν συναντιούνται;
Ίσως να έχει μεταμορφωθεί σε τέτοιον βαθμό το
κοινωνικό τοπίο, ώστε στο μέλλον θα εξαλειφθούν
τα φαινόμενα της κοινωνικής σύγκρουσης;
Είναι τόσο αποτελεσματικοί οι σύγχρονοι μηχανισμοί εξορίας και αλλοτρίωσης των ανθρώπων;
Ήταν τόσο απλό να αποκοιμηθούν με την εκκωφαντική, μονότονη μουσική; Να εθιστούν στον συνωστισμό των γηπέδων; Να συνηθίσουν να κολυμπούν στα απόνερα της μαζικής κουλτούρας; Να
αποκοπούν από τη σκέψη, τον λόγο, τον διάλογο;
Να πάψουν να είναι κοινωνία;
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ
Μια μέρα βροχερή του Νοεμβρίου κατηφόριζα
στο πίσω μέρος της Αθήνας, δρόμους πνιγηρούς
και βρέθηκα
στη Σοφοκλέους, λίγο πριν την Αθηνάς, βαρύθυμος
να προχωρώ, θαμπά να βλέπω τοίχους
αυτοκίνητα κι ομπρέλες· τότε
ξαφνικά θυμήθηκα
που υπάρχουνε στον κόσμο ποιητές, ο Τέλλος Άγρας
μια τέτοια μέρα πέρασε από δω αναποφεύκτως
ήταν αλλιώς η Αθήνα τότε, όμως ο Άγρας
ζούσε μια μέρα μελαγχολική του Νοεμβρίου τόσο
δική του
πύκνωσε κι άλλο η βροχή, σκοτείνιαζε
τους να στριγγλίζουν σαν υστερικές κι
ύστερα η πριγκίπισσα επέστρεφε σπίτι της να χύσει κι άλλο δάκρυ και
έσκαγε να μάθει πού βρισκόταν και τι
έκανε ο πρίγκιπάς της και μετά έπαιρνε το αυτοκίνητο και τον κατασκόπευε
στην κάθε του κίνηση και μετά έτρεχε
στις καφετζούδες και στις χαρτορίχτρες και παρακαλούσε με όλη τη δύναμη της ψυχής της να γυρίσει πίσω ο
πρίγκιπάς της, να τη σηκώσει με τα
στιβαρά του μπράτσα και να την αναστήσει, αυτός όμως ήταν άφαντος κι
έκλαιγε πάλι, μέχρι που τα δάκρυά
της στέρεψαν και πήγε και παντρεύτηκε τον πρώτο κουρούπεττο που βρήκε μπροστά της on the rebound κι έζησε δυστυχισμένη μια ζωή.
Αντιλαμβάνομαι πως η επιλογή των
ρόλων στα πιο πάνω παραμύθια μπορεί να θεωρηθεί ρατσιστική ή, πώς το
λένε, σεξιστική. Δεν υπάρχει θέμα. Αν
θέλετε μπορείτε να τους αντιστρέψετε. Δικό σας πρόβλημα. Επίσης, είναι
πιθανόν τα παραδοσιακά αυτά παραμυθάκια να εκληφθούν ως ύβρις στον
ιερό θεσμό του γάμου. Αναγνωρίζοντας
το ενδεχόμενο αυτό, πήρα τηλέφωνο
τον μέντορά μου, τον Γούντυ Άλεν, να
μου δώσει κατεύθυνση. Ο άνθρωπος
έδειξε κατανόηση και, αφού σκέφτηκε
λιγάκι, μου εξήγησε πως η μόνη φορά
που είχε οργασμό ταυτόχρονα με τη
σύζυγό του, ήταν όταν ο δικηγόρος υπέγραφε τα έγγραφα του διαζυγίου τους.
Τι να σας πω τώρα. Κάτσε να το εξηγήσεις αυτό στην πριγκίπισσα του παραμυθιού. Ή στον πρίγκιπα με τη μοτοσικλέτα. Ή σε αυτόν με το άλογο. Ο
μόνος που ίσως να καταλάβει είναι ο
κουρούπεττος του rebound.
Πορφύριος Ρουπιρόζα
Επιμέλεια: Χάρη Ν. Σπανού
από σύννεφα βαριά, κανείς δεν είδε
ένα χαμόγελο που χάραξε για μια στιγμή στα
χείλη μου καθώς
ίδιος φαινόμουν που συνέχιζε τον δρόμο του,
διαβάτης
ίδιος τον ίδιο δρόμο όπως και πρώτα.
Σωτήρης Σαράκης, «Η τελετή»,
Νεφέλη, Αθήνα 2006, σελ. 19
30 Νοεμβρίου 2013
Τούτες ούλλες οι κότες της Λευκωσίας είνταλως αντέχουν χωρίς ταξίθκια
στην Αθήναν τζιαι στο Παρίσιν; Μάνα
μου, ρε. Λιώννει τες η μίλλα μου.
vasosftohopoullos.wordpress.com
17
ΓΛΟΣΙΚΑ, ΡΗΝΙΚΑ, ΩΦΘΑΛΜΥΚΑ ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΡΩΒΛΙΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΥΣ ΜΑΣ
Σ’ αυτήν τη στήλη θα αποδεικνύουμε κάθε μήνα
πως σταδιακώς μας οδηγούν στην αλαλία, μέσω της
υιοθέτησης του λατινικού αλφαβήτου. Κάποιοι υπολογίζουν ότι μέσα στα επόμενα 25 χρόνια ελάχιστοι «Έλληνες» θα γράφουν αποκλειστικά στη μητρική τους ελληνική γλώσσα. Ήδη οι μεγάλες εταιρείες, η τηλεόραση, οι τράπεζες και τα πλείστα των
περιοδικών ειδικών θεμάτων έχουν ονόματα ξενι-
Τώρα τι στον διάολο διαφημίζουν αυτοί;
Αγορά ψύλλων; Αν η απάντηση είναι ναι, σε
τι χρησιμεύουν οι ψύλλοι; Δεν έχουν αρκετούς οι σκύλοι μας;
Προφανώς, οι άνθρωποι κάποια αγορά
μικροπραγμάτων διαφημίζουν, αλλά γιατί
αυτός ο ρατσισμός; Γιατί να απευθύνονται
μόνο στους μετανάστες και τους Εγγλέζους; Εμείς, δηλαδή, είμαστε ενός κατώτερου Θεού δημιούργημα;
Τελικά αυτός ο τόπος δεν κινδυνεύει
μόνο από τους Τούρκους. Η απώλεια
της εθνικής συνείδησης και περηφάνιας
είναι ένας άλλος ΑΤΤΙΛΑΣ, πιο υπόγειος και πιο ύπουλος. Σαμποτάρετε
όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες των
αγγλολάγνων, για το καλό των παιδιών
σας, αν μη τι άλλο.
κά και τα αναγράφουν με λατινικούς χαρακτήρες.
Ήδη πολλά προϊόντα είναι γνωστά μόνο με την ξενική τους ονομασία. Τα μάτια μας και τ’ αυτιά μας
συνηθίζουν τους λατινικούς χαρακτήρες και τα ξενικά ονόματα σε τέτοιον βαθμό που σιγά σιγά ο
εγκέφαλός μας προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες,
με αποτέλεσμα να μας έρχεται πιο φυσιολογικά να
προφέρουμε τις ξενικές λέξεις ή φράσεις παρά τις
ελληνικές.
Εμείς κάθε μήνα θα αναφέρουμε αυτές τις περιπτώσεις και θα καταγγέλλουμε όλους αυτούς που
παραβιάζουν τους νόμους και το σύνταγμά μας. Ας
ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστεί να πάρουμε τα όπλα
για να υπερασπιστούμε τη γλώσσα μας. Απ’ ότι
φαίνεται, όμως, μόνο έτσι ίσως καταφέρουμε κάτι
το ουσιαστικό.
Αυτή η πινακίδα βρίσκεται στο Καϊμακλί, σ’ ένα οικόπεδο
το οποίο ο δήμος αποφάσισε να προστατεύσει από τους
Καϊμακλιώτες που αφήνουν όλες τις ακαθαρσίες τους,
τα σκουπίδια τους και τα κλαδέματά τους σε αυτό το
άκτιστο οικόπεδο. Κοιτάξτε καλά την ορθογραφία τους.
Στα ελληνικά το λάθος στη λέξη «ΔΙOΚΩΝΤΑΙ» προφανώς δεν είναι σκόπιμο. Κάποιος αργόσχολος και καλοπληρωμένος υπάλληλος θα ’κανε το θαύμα του. Στα
αγγλικά έχουμε κι έναν νεωτερισμό με τη λέξη «PROSE».
Να, λοιπόν, που ο δήμος Λευκωσίας νοιάζεται και για την
εκπαίδευσή μας. Οι παραβάτες δεν θα «ΔΙΟΚΩΝΤΑΙ»
μόνο, αλλά θα γίνονται και πεζό κείμενο («PROSE»),
για να τους διαβάζουν οι υπόλοιποι πολίτες.
ΦΟΥΡΠΟΣ MADE IN ENGLAND
Καταρχήν, και για να μη μεμψιμοιρούμε συνεχώς, συγχαρητήρια στην Εθνική Ελλάδος
για την πρόκρισή της στο
Μουντιάλ. Προσωπικά, δεν
ήθελα και τόσο να προκριθεί,
διότι έως τα παιχνίδια με τη Ρουμανία έπαιξε πολύ κακό ποδόσφαιρο που οποιαδήποτε προβολή μας στο εξωτερικό ζημιά και
κακό θα έκανε στη χώρα παρά καλό. Αλλού,
όμως, εστιάζεται το μικρό μας σημείωμα.
Δεν μπορώ ακόμη να κατανοήσω γιατί το
ελληνικό πρωτάθλημα ονομάζεται SUPER
LEAGUE ή, άκουσον άκουσον, ΣΟΥΠΑ
ΛΙΓΚΑ. Γιατί όλες οι χώρες της Ευρώπης
έχουν εθνικές ονομασίες για τα πρωταθλήματά τους κι εμείς παριστάνουμε τα εγγλεζάκια; Γιατί το πρωτάθλημά μας δεν
ονομάζεται ΑΡΙΣΤΟΝ ή κάτι άλλο ελληνοπρεπές και περήφανα δικό μας; Γιατί οι
ποδοσφαιριστές των πρωταθλημάτων μας
και οι αθλητές όλων των σπορ δεν αναγράφουν τα ονόματά τους στις φανέλες τους
ελληνικά; Γιατί οι ξένοι παίκτες που παίζουν
στην Ελλάδα δεν γράφουν και αυτοί τα
ονόματά τους στα ελληνικά; Γιατί οι εκ-
φωνητές λένε «η πάσα του Χολέβας» και όχι του Χολέβα, χωρίς το τελικό σίγμα, όπως είναι
η σωστή χρήση της ελληνικής;
Μήπως ο Cholebas δεν είναι
Έλληνας και, αν δεν είναι, τι γυρεύει στην ελληνική ομάδα;
Τώρα, θα μου πείτε, πώς θα καταλάβουν
οι ξένοι ποιος παίκτης είναι, αν γράφουμε
τα ονόματα των αθλητών μας στα ελληνικά;
Η απάντηση είναι απλή. Γράφεις
ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗΣ στην υπερήφανη γλώσσα
των Ελλήνων και με μικρά γράμματα από
κάτω, πολύ πιο μικρά, γράφεις Karagounis. Ή γράφεις στην υπερήφανη γλώσσα
των Ελλήνων ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ και
άσε τους Βίκινγκς, τους ναζί, τους ιεροεξεταστές, τους συμπαθέστατους ζουλού και
τους σσιιστομμάτηδες της ανατολής να διερωτούνται ποιος είναι ποιος, και στ’ αρχίδια μας εάν μάθουν ποτέ. Κάποιοι θα μάθουν, διότι κάποιοι σιγά σιγά θα αρχίσουν
να μαθαίνουν το αλφάβητό μας, όπως εμείς
αναγκαστήκαμε και μάθαμε τόσα και τόσα
πράγματα που δεν έχουν καμμία σχέση με
τη δική μας γλώσσα.
ΔΥΟ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ
ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΟ
Το γραμματόσημο αυτό απεικονίζει τη γνωστή σε όλους μας
ΡΙΓΑΝΗ. Η φωτογραφία στα
αριστερά δείχνει το γραμματόσημο όπως είναι, με την ένδειξη
«ΚΥΠΡΟΣ KIBRIS CYPRUS».
Δεν κατανοούμε γιατί η τουρκική
και αγγλική ονομασία του νησιού πρέπει να δεσπόζει ισομεγέθως με τη μόνη πραγματική ονομασία του που είναι ΚΥΠΡΟΣ.
Στα δεξιά το γραμματόσημο
όπως θα έπρεπε να είναι, με το
περήφανο «ΚΥΠΡΟΣ» να υποδουλώνει το σκατοεγγλέζικο
«CYPRUS».
Οφείλουμε κιόλας να σας ενημερώσουμε πως οι έξυπνοι Κυπραίοι που έφτιαξαν αυτό το
γραμματόσημο, το έφτιαξαν με
τέτοιον τρόπο ώστε με την αφή
να μυρίζει πραγματικά όπως η
ρίγανη. Τώρα, κάποιοι από σας
θα πουν «μα τι έξυπνοι που είναι οι Κυπραίοι!» Επιτρέψτε
μας να διαφωνήσουμε. Δηλαδή
εάν αύριο αποφασίσουν οι ιθύνοντες να τιμήσουν τον Χριστόφια με ένα γραμματόσημο, θα
το φτιάξουν με τέτοιον τρόπο
ώσ τε με την αφή να μυρίζει
ΣΚΑΤΑ; Έλεος!
ΜΠΟΥΑΤ «Η ΑΧΑΡΙΣΤΗ»
(εις μνήμην Βασίλη Τσιτσάνη)
Τα βάσανά μου μ’ έριξαν στα ξένα
και μ’ έχουν της ζωής κατάδικο.
Αχάριστη, δεν πόνεσες για μένα
κι αυτό το βρίσκω να ’ναι άδικο
ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Συνέχεια προβολών: Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου στις 20:00
με τη ταινία Κυριακάτικοι Ήρωες του Βασίλη Γεωργιάδη.
Επόμενες προβολές της τέταρτης θεματικής ενότητας, Ελληνικοί μύθοι:
l 9 Δεκεμβρίου: Μεγαλέξανδρος, του Θόδωρου Αγγελόπουλου
l 16 Δεκεμβρίου: Αντιγόνη, του Γιώργου Τζαβέλλα
l 23 Δεκεμβρίου: Ο Δράκος, του Νίκου Κούνδουρου
Η κωμωδία:
l 30 Δεκεμβρίου: Φανερός Πράκτωρ 000, του Θανάση Βέγγου
Όλες οι ταινίες θα προβάλλονται Δευτέρα και
οι προβολές θα αρχίζουν (αυστηρά) στις 20:00 μ.μ.
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Μπουάτ «Η Αχάριστη»
Έκτορος 40, Λευκωσία (είσοδος από την ταβέρνα «το Αιγαίον») Τηλ: 97 901821 και 99 541221
Πληροφορίες σχετικά με όλες τις εκδηλώσεις που θα πραγματοποιούνται στην μπουάτ θα υπάρχουν στο διαδίκτυο: Facebook: Μπουάτ «Η Αχάριστη»
18 ΠΕΙΤΕ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΑΔΕΣ
30 Νοεμβρίου 2013
Η άλλη
Ένωσις
ΙΜΕΡΟΣ ΙΣΟΝ ΣΤΡΗΝΑ
(ΕΠΙΜΕΤΡΟ)
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ – ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ
ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ ΤΗΣ
ΠΟΙΗΣΗΣ ΜΑΣ
Όταν γράφτηκε το κείμενο του «Ιμέρου», στάληκαν αμέσως έξι αντίγραφα
του χειρογράφου σε έξι πρόσωπα: Στους
τέσσερις άμεσα εμπλεκόμενους, Γ. Ρουσή και Α. Πετρίδη που έγραψαν τες κριτικές τους για τον Ίμερο του Κ. Χαραλαμπίδη, στον ίδιο τον Κ. Χαραλαμπίδη που δεχόταν τη σκληρή κριτική τους
και στη Ν. Κατσούρη που τη φιλοξένησε στο Άνευ.
Και σε δύο πολύ καλούς φίλους, τον Θ.
Κουγιάλη και τον Β. Πτωχόπουλλο. Στον
πρώτο, για να έχω μια καθαρή γνώμη
για το κείμενο. Που την είχα: Ξέρεις
πού πατάς και τι θέλεις· με μια μικρή
επιφύλαξη, όμως, που περίμενα κάτι πιο
ποιητικό, κάτι πιο προσωπικό του.
Ανάλογη ήταν κι η αντίδραση του δεύτερου, που κατά κανόνα δεν λέει τίποτα, ο μούργος: Τι επιμένεις σε αυτά τα
μακρυνάρκα (προηγήθηκαν δύο για την
«Κυρία Πόπη» του Α. Ροδίτη) που θέλουν δύο σελίδες το καθένα, γιατί δεν
γράφεις ποιήματα που είναι πιο περιεκτικά και μένουν.
Δεν το σχολίασα, επειδή εκείνο που μ’
ενδιέφερε πρωτίστως ήταν το αν θα ήταν
διατεθειμένος να δημοσιεύσει το κείμενο στην Ένωση, αν το Άνευ ηρνείτο –
όπερ και εγένετο. Καλό; (δηλαδή βεβαίως και θα το δημοσιεύσω).
Από τους τέσσερις άμεσα εμπλεκόμενους, η Ν. Κατσούρη και ο Α. Πετρίδης
απάντησαν με απαξιωτική σιωπή, του
τύπου «δεν πηγαίνεις να γαμηθείς, κύριε;»
Οι μόνοι που σχολίασαν με επιστολές
τους το κείμενο ήταν ο Γ. Ρουσής πρώτα, προς τιμήν του, που με εξόρκιζε, ως
καλός φίλος, για να με προστατεύσει,
να εξαφανίσω αυτό το κείμενο, να μην
το δημοσιεύσω επομένως και να μην ξα-
ναγράψω τέτοια κείμενα που με εκθέτουν. Του απάντησα ότι, εκτός από το
κείμενο που θα δημοσιευόταν ούτως ή
άλλως, σ’ ένα Επίμετρο θα δημοσίευα
και τες δύο επιστολές, τη δική του και
τη δική μου.
Ο Κ. Χαραλαμπίδης, σε μια πρώτη του
επιστολή, μίλησε ενθουσιαστικά, συγκινημένος, όπως ήταν και η δική μου απάντηση. Επειδή, όμως, έκαμα το λάθος
να του ζητήσω, αν δεν είχε αντίρρηση, να
δημοσιευτούν στο Επίμετρο και οι δύο
επιστολές μας, πέραν των δύο με τον
Γ. Ρουσή, χρειάστηκε να γραφτούν άλλες τέσσερις επιστολές, δύο δικές του
και δύο δικές μου, με το θέμα να παίρνει άλλην τροπή.
Πιστεύω ότι θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αν δημοσιεύονταν στο Επίμετρο
και οι οκτώ επιστολές, η μία του Γ. Ρουσή, οι τρεις του Κ. Χαραλαμπίδη και οι
τέσσερις απαντητικές δικές μου. Επειδή θα διεύρυνε και θα εμπλούτιζε, αντιθετικά ή συμπληρωματικά, και θα ’δινε
νέες διαστάσεις στο υπό συζήτηση θέμα
– της ποίησης του Κ. Χαραλαμπίδη, της
Ποίησης γενικότερα.
Δεν θα μπορούσα, όμως, αν και με πειράσμισε το θέμα, να έδινα εγώ στη δημοσιότητα τις τέσσερις επιστολές των
δύο αγαπητών φίλων, με ή χωρίς την
άδειά τους. Ακόμα και με την άδειά
τους. Επειδή δεν θα είχαν κανένα νόημα ή αντίκρισμα, αν δημοσιεύονταν από
ένα τρίτο πρόσωπο, έστω και αν αυτό
είναι ο παραλήπτης. Τότε μόνο θα είχαν νόημα ή αντίκρισμα, αν δίνονταν
στη δημοσιότητα από τους ίδιους, αν,
όταν, όπου και όπως θέλουν.
Δεν βλέπω, όμως, κανένα πρόβλημα
να δημοσιεύσω τις τέσσερις απαντητικές
δικές μου, μέσα από τις οποίες άλλωστε εμφαίνεται σε μεγάλο βαθμό και το
περιεχόμενο των δικών τους επιστολών.
Αναγκαστικά, κι όχι από διάθεση να εκμαιευτούν εκβιαστικά τα γραφόμενά
τους.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί
ότι η πρωτοβουλία μου αυτή έχει ως κίνητρο μια αρρωστημένη εγωπάθεια, για
αυτοπροβολή. Δεν το δέχομαι. Αν ήταν
αυτό το κίνητρό μου, δεν θα έγραφα ούτε θα δημοσίευα το κείμενο του «Ιμέρου».
Δεν είχα κανένα προσωπικό κίνητρο
ούτε μου το ζήτησε κανένας ν’ ανοίξω
μέτωπο με τρεις πολύ καλούς φίλους,
τη Ν. Κατσούρη, τον Γ. Ρουσή και τον Α.
Πετρίδη, που, αναίτια, ανεξήγητα και
ανήθικα, που δεν είναι και τόσο αναίτια,
ανεξήγητα και ανήθικα, κατά τη γνώμη
μου πάντα, κήρυξαν τροϊκανικά ανοικτό πόλεμο ενάντια στην ποίηση του Κ.
Χαραλαμπίδη. Που είναι μεν πολύ καλός φίλος και αυτός, άριστος συνάδελφος, ο άριστος, αν θέλετε, αυτήν τη στιγμή, ας έβγαινε όμως ο ίδιος να τους αντιμετωπίσει. Ή κάποιος άλλος.
Ένας άλλος μάλιστα στη θέση μου, το
πιθανότερο, ως το πιο φυσικό, θα ήταν
να έτριβε τα χέρια με ικανοποίηση, με
την πονηρή σκέψη ότι μπορούσε να επωφεληθεί και να κερδίσει πόντους. Ίσως
μάλιστα να έφτανε και στο σημείο να
συμμαχήσει με την τρόικα. Ε, όχι!
Εδώ δεν είναι παίξε γέλασε ούτε είναι
ζήτημα φιλίας ή προσώπου. Θα μπορούσε στο στόχαστρό τους, αντί να είναι ο Κ. Χαραλαμπίδης, να είναι κάποιος άλλος. Ο Π. Μηχανικός π.χ. ή ο
Κ. Μόντης. Ή κι ο μέγιστος πάντων, ο Β.
Μιχαηλίδης. Που κάποιοι, κακά τα ψέματα, π.χ. η Αριστερά, εσκεμμένα τον
υποβαθμίζει, αναβαθμίζοντας δικούς της
ποιητές, όπως ο Θ. Πιερίδης ή ο Τ. Ανθέας. Θα μπορούσε, λοιπόν, να είναι ένας
από τους κορυφαίους, που η ποίησή τους
έχει κατακυρωθεί τελεσίδικα, έχει ενσωματωθεί στο Corpus της Ποιητικής
μας, στο ευαγγέλιό της. Κι ένας από
τους τέσσερις ευαγγελιστές της είναι,
είτε μας αρέσει είτε όχι, ο Κ. Χαραλαμπίδης. Υπάρχει βέβαια κι ένας πέμπτος,
απόκρυφος αυτός, ας τον αφήσουμε.
Όταν, λοιπόν, προσβάλλονται τόσο βάναυσα τα ιερά και τα όσιά μας, δεν είναι εγωισμός να τα υπερασπίζεσαι. Είναι δικαίωμα κι υποχρέωση. Ιδίως υποχρέωση.
Κ.Β.
EΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ Γ. ΡΟΥΣΗ
Αγαπητέ Γιώργο,
Δεν θα το πιστέψεις! Μα θέλεις πίστεψε, θέλεις μην
πιστευτείς, πήρα το γράμμα σου με πολλή χαρά. Τι
λέω χαρά, ενθουσιάστηκα! Και μόνο που το πήρα, πριν
ακόμη το ανοίξω. Από το «πάχος» του που μιλούσε
από μόνο του, εύγλωττα.
Ο πρώτος λόγος ήταν επειδή ήταν ολοφάνερο ότι το
κείμενό μου για τον Ίμερο, που σίγουρα δεν το περίμενες τέτοιο, σου προκάλεσε ένα σοκ που σε έφερνε
σε μετωπική αντιπαράθεση με το παρατεταμένο και
ζωτικότατο ακόμα σοκ από την τραγική απώλεια της
αγαπημένης, 57χρονης μόλις, συζύγου σου. Σίγουρα
που γνωρίζεις ότι ένα σοκ μόνο με ένα άλλο σοκ εξορκίζεται. Επειδή πρέπει να εξορκιστεί. Πάραυτα ή όσο
το δυνατόν γρηγορότερα. Και μ’ όλο που δεν το έκανα επί σκοπού, αλλά ήρθε από μόνο του, έτσι όπως ήρθε, σε βοηθά να επανέλθεις στη μάχη της ζωής, μανικωμένος, ετοιμοπόλεμος, ακμαίος. Όπως φαίνεται μέσα από το γράμμα σου. Σε καλωσορίζουμε και σου
σφίγγουμε το χέρι.
Ο δεύτερος λόγος είναι επειδή αντέδρασες. Άμεσα
και δυναμικά. Με οργή βέβαια, γιατί δεν περίμενα κάτι διαφορετικό. Μα η οργή, αγαπητέ μου, έχει καθαρτήρια δύναμη, που μας εξαγνίζει από τα χτιτζιά μας και
μας ανακαινίζει. Όχι σαν κάτι άλλους, τους φίλτατους
π.χ. Ν. Κατσούρη και Α. Πετρίδη που, ενώ πήραν το κείμενο την ίδια μέρα με σένα, 20 μέρες τώρα, ούτε φωνή ούτε ακρόαση, και σε απάντησή μου η σιωπή τους.
Επειδή προτιμούν, φαίνεται, να κρατούν το χτιτζιό
μέσα τους και να αυτοχειριάζονται όπως τους κατσινιόρους. Δικαίωμά τους. Και δικαίωμά μας να το πετάσσουμεν που μέσα μας, όπως τον σατανάν εις τα
βαφτίσια. Χωρίς φόβο και πάθος, χωρίς να κοκορευόμαστε και χωρίς να ντρεπόμαστε. Έτσι γεννηθήκαμε, είμαστιν τζιείνοι που ’μαστιν και σ’ όποιον αρέσουμε.
Ξανά, λοιπόν, σε καλωσορίζω στη μάχη της ζωής και
της ποίησης.
Είναι φανερό επομένως, αγαπητέ Γιώργο, ότι η φιλία
μας αντέχει, επειδή έχει βαθιές ρίζες. Που μπορούν να
γίνουν ακόμα βαθύτερες. Θέλω να είμαι αισιόδοξος, θα
δείξει.
Μα αυτό δεν εξαρτάται μόνο από μένα.
Κανονικά δεν θα ’πρεπε να σχολιάσω την επιστολή
σου. Όχι από θυμό ή περιφρόνηση, προς Θεού. Αλλά
γιατί ό,τι είχαμε να πούμε πάνω στο θέμα μας, την ποίηση του Κ. Χαραλαμπίδη, το είπαμε με τον καλύτερο
τρόπο του ο καθένας. Τι άλλο να λέγαμε. Που έχουμε
κι άλλα πράματα να κάνουμε. Ας μπουν επιτέλους κι άλλοι στον χορό, δημοκρατία έχουμε, να κουδουνίσει ο
κάμπος.
Θα σχολιάσω ωστόσο τέσσερα σημεία, πάντα με αγάπη, δύο γενικότερα και δύο από τα δέκα σχόλιά σου, για
να επιστρέψω στο τέλος σε κάτι πιο ουσιαστικό, που
αφορά τα επόμενα βήματα. Γιατί πρέπει να υπάρξουν
επόμενα βήματα.
Να εξαφανίσω, λες (με φιλική διάθεση), από προσώπου γης αυτό το κείμενο, πριν δημοσιοποιηθεί, και να μην
ξαναγράψω άλλα παρόμοια, που με εκθέτουν και με
κάνουν ρεζίλι. Όπως συμβούλευσες, από αγάπη βέβαια,
τον Κ. Χαραλαμπίδη, να μη γράψει και να μη δημοσιεύσει ποιήματα όπως η «Ηρώ» και τα άλλα ποιήματα
του Ίμερου, κι αν ήταν δυνατόν, όπως παραδέχεσαι τώρα στην επιστολή σου, να αποσύρει κι όλα συλλήβδην τα
προηγούμενα, εκτός από ευάριθμα για ανθολογίες, επειδή τον εκθέτουν ανεπανόρθωτα με την κακογουστιά
τους. Και ποιος είσαι εσύ, κύριε, που αποφασίζεις και
διατάσσεις, ως Μέγας Ιεροεξεταστής; Ασφαλώς που
έχεις το δικαίωμα της γνώμης σου. Δικαίωμα γνώμης
όμως έχουμε κι εμείς, έστω κι ως μη ιεροεξεταστές αλλά απλοί αναγνώστες. Δημοκρατία γαρ κ.τ.λ.
Εγώ, όταν πριν μερικούς μήνες μου γνωστοποιούσες
ιδιωτικά, συντριπτικώς αρνητικά κείμενά σου για τον
Κ. Χαραλαμπίδη (σε αντιπαραβολή μάλιστα με άλλα
αποθεωτικά για μένα), σου συνέστησα να τα εξαφανίσεις; Δεν είμ’ εγώ που σε συμβούλευα, παρ’ όλο που διαφωνούσα έντονα μαζί σου και σου το έλεγα, να τα δημοσιεύσεις, αφού είσαι τόσο βέβαιος, για ν’ ακούονται
30 Νοεμβρίου 2013
ΧΡΩΣΤΑΤΕ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ; ΠΕΨΕΤΕ ΤΟΝ ΛΟΑΡΚΑΣΜΟΝ ΣΤΟ ΑΚΕΛ, ΣΤΟ ΔΗΚΟ ΤΖΙΑΙ ΣΤΟΝ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΝ
Η άλλη
όλες οι απόψεις; Δεν είμ’ εγώ που σου συνέστησα, επειδή αγνοούσες τα κυπριακά δεδομένα, το Άνευ, τα Μικροφιλολογικά, την Ακτή, τη Νέα Εποχή, κ.ά.
Εισέρχεσαι στην αρένα κορδωτός και πάνοπλος, με αιχμή το σπαθάτο σου κείμενο, έτοιμος να μονομαχήσεις.
Αλλά με ποιον; Η μονομαχία, φίλε μου, θέλει δύο – όπως
και το ταγκό και ο έρωτας. Εκτός κι αν παρετυμολογείς
τη λέξη μονομάχος, από το μόνος και μάχομαι, δηλαδή
αυτός που μάχεται μόνος του. Και βρέθεται αντίπαλος
που είναι και φίλος σου και τον συγκόβεις μάλιστα ότι είναι του σιερκού σου. Κι αντί να του σφίξεις το χέρι, πριν
ριχτείτε στην μάχη, σε μια μάχη μέχρι τελικής πτώσεως,
αφού είναι μάχη, σε μια αποθέωση της άμιλλας, του ζητάς να «εξαφανίσει» το σπαθί του και να εξαφανιστεί
κι ο ίδιος. Γιατί; Για να μονομαχήσεις μόνος σου, επιδεικνύοντας απλώς τους κοιλιακούς σου, και μόνος σου να
εισπράξεις όλο το χειροκρότημα; Ή, μήπως, επειδή φοβάσαι, επειδή είσαι σίγουρος πως θα χάσεις, συμβουλεύεις φιλικά τάχα τον αντίπαλό σου να εξαφανιστεί; Και
γιατί δεν εξαφανίζεσαι εσύ;
Ζητάς, γράφεις, γόνιμο διάλογο. Με ποιον; Με τον εαυτό σου; Μ’ αυτό δεν είναι διάλογος, είναι μαλακία (στα
καλαμαρίστικα), μούτσιος (στα κυπριακά, που σου αρέσκουν τα τζιυπριώτικα). Και πώς τον εννοείς τον γόνιμο
διάλογο; Να συμφωνώ εγώ μαζί σου, ενώ δεν συμφωνώ,
ή εσύ μαζί μου, ενώ δεν συμφωνείς; Να σκύψω δηλαδή να
με γαμήσεις ή να σκύψεις να σε γαμήσω; Και τι άλλο
μπορεί να βγει από ένα τέτοιο γαμήσι, παρά ένα σκατό;
Αν θέλουμε γαμήσια, γαμήσια, κι αν έχουμε κότσια, να πάμε να γαμήσουμε το μέγα θηλυκό, την Ανεράδα την Ποίηση, να την αγκαστρώσουμε και να της κάνουμε διπλάρκα. Ειδεμή να κάτσουμεν έσσω μας.
Τα δύο σημεία τώρα, έτσι στην τύχη, δειγματικά, από
τα δέκα σχόλιά σου. Που δείχνουν πόσο αγνοείς στοιχειωδώς «ανάγνωση»:
Με κατηγορείς που γράφω ότι «μοιάζουμε (ο Κ. Χαραλαμπίδης κι εγώ) με δύο μαγγελλάνους ή κολόμβους,
ευτυχώς που γράφεις με μικρά το μ και το κ των δύο λέξεων, όπως στο κείμενό μου. Κι ότι επομένως «δεν διαφέρουμε από τους έγκλειστους στα ψυχιατρεία, που αυτοχαρακτηρίζονται Ναπολέοντες κι Αλέξανδροι». Μα δεν
παρομοιαζόμαστε με τους συγκεκριμένους άνδρες με Μ
και Κ κεφαλαίο, που τι σχέση έχουμε εμείς με τους δύο
μεγάλους θαλασσοπόρους; Θα συμφωνείς, όμως (κι αν
δεν συμφωνείς, δεν ξέρεις τι σου γίνεται), ότι ο κάθε ποιητής, ακόμα και ο πιο ασήμαντος, είναι ένας εξερευνητής
που προσπαθεί ν’ ανακαλύψει μία «νέα ήπειρο», κάτι
καινούργιο στην ποίησή του, αλλιώς γιατί τη γράφει. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο ποιητής δεν είναι ασήμαντος αλλά σημαντικός ή και μεγάλος, όπως είμαστε λ.χ. ο Κ. Χαραλαμπίδης κι εγώ ή εγώ κι εκείνος. Ε, άμα πια!
Μου καταλογίζεις ότι σου καταλογίζω ότι με το «κάτθανε, Κυριάκο» εννοείς τον φυσικό του θάνατο. Κι αντιδράς γενναιόδωρα, «Να ζήσει ο άνθρωπος χίλια χρόνια».
Χαλάλι σου τα χίλια χρόνια, εμείς δεν ζητούμε περισσότερα από όσα μας χρωστά ο Θεός. Όταν όμως ζητάς από
τον Κ. Χαραλαμπίδη να πάψει να γράφει ποιήματα όπως
αυτά του Ιμέρου ή τ’ άλλα, δεν είναι τον ποιητικό του
θάνατο που ζητάς; Όπως το παραδέχεσαι κι ο ίδιος, στην
ίδια παράγραφο, όταν γράφεις ότι «η ποίηση πεθαίνει
όταν δεν είναι αληθινή». Κι η ποίηση του Κ. Χαραλαμπίδη, γράφεις, και με τα είκοσί σου νύσια, δεν είναι αληθινή. Άρα κάτθανε, Κυριάκο, δηλαδή καλό ψόφο. Κρίμα.
Μα ό,τι έγινε έγινε. Πώς προχωράμε. Εγώ ξέρω πώς
θα προχωρήσω. Και θα σε προχωρήσω και σένα μαζί μου,
θέλεις δεν θέλεις, χέρι με χέρι. Είσαι ή δεν είσαι φίλος
μου; Μην ξεχνάς, άλλωστε, ότι εσύ ήρξω χειρών αδίκων.
Εσύ, λοιπόν, με το κείμενό σου, εγώ με το κείμενό μου.
Το κείμενό σου δημοσιεύτηκε ήδη στο Άνευ και μακάρι να
δημοσιευτεί εκεί και το δικό μου, για να αποκατασταθεί, κοντά στα άλλα, η ισορροπία κι η αξιοπιστία του περιοδικού. Επειδή, όμως, απ’ ό,τι φαίνεται, κάτι τέτοιο δεν
πρόκειται να γίνει, το κείμενό μου, να φακκάς χαμαί, θα
δημοσιευτεί σε άλλο έντυπο, οποιοδήποτε, ακόμα και τον
Διάβολο του Β. Μιχαηλίδη θα νεκρανάστηννα να το δημοσιεύσω. Και όχι μόνο. Στο ίδιο τεύχος του Διαβόλου ή
στο επόμενό του, θα δημοσιευτεί κι ένα Επίμετρο που,
εκτός άλλων, θα περιέχει κι αυτές τις δύο επιστολές, τη
δική σου και τη δική μου. Για να δεις τον Χάρον τίτσιρον.
Δεν θα το ήθελες; Και ποιος σε ρώτησε; Η επιστολή σου,
από τη στιγμή που μου την έστειλες, ανήκει και σε μένα.
Και γιατί να μην ήθελες, αφού είσαι τόσο σίγουρος για τη
νίκη σου; Ή, μήπως, είσαι ένας χέστης; Πώς σου μιλώ
έτσι; Έτσι μιλώ στους φίλους μου, στη γλώσσα της αλήθειας, του δακκαμμάτου τζιαι του φιλημάτου κι όχι στη
γλώσσα του γλειψιμάτου, του ψεμάτου τζιαι του φτυμμάτου.
Ναι, φίλε μου. Αυτό θα πει έμπρακτα γόνιμος διάλογος
κι αληθινή φιλία. Αρσενική, παλληκαρίσια.
Και βέβαια με την αγάπη μου
Κ. Βασιλείου
19
Ένωσις
EΠΙΣΤΟΛΗ Α΄ ΣΤΟΝ Κ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ
Αγαπητέ μου Τζιυρκακό,
Μην ποτιτσινώννεις (=μεν ξινίζεις τα μούτρα!), επειδή για πρώτη φορά σε προσφωνώ έτσι, στο χωρκάτικο. Έτσι προσφωνώ τους πολλά αγαπημένους, σε
στιγμές τρυφερότητας, Κυριάκους. Με πρώτο πρώτο τον δικό μου Κυριάκο. Μα τώρα με αγάπησες;
Θα πεις. Ασφαλώς όχι. Τώρα, όμως, να το παραδεχτούμε κι οι δύο, με το κείμενό μου και με το γράμμα σου (κι όσα τυχόν ακολουθήσουν, πρώτα ο Θεός,
με τη δημοσίευσή τους), η αγάπη απογειώνεται. Κι
εσύ, όμως, για πρώτη φορά, αν δεν κάνω λάθος, με
προσφωνείς με το «φίλε μου», αντί του συνηθισμένου «αγαπητέ, Κώστα». Ήμαρτον, Κύριε, να μη μας
παρεξηγήσουν κιόλας, στην ηλικία μας!
Σήμερα το πρωί, επειδή η Λέλλα έκανε κατάληψη
του σπιτιού, όπως κάθε Σάββατο, σήμερα με τη βοήθεια μιας καλής κοπέλας από τη Βουλγαρία, όπως
κάθε δεύτερο Σάββατο, βγήκα έξω στον δεντρόκηπο
κι άρχισα να ποτίζω ένα ένα τα δεντρά με το λάστιχο της διάτρησης, μετακινώντας το από λεκάνη
σε λεκάνη, καθισμένος σε μια κάσια ώσπου να γεμίσει
η κάθε μια. Με την ψυχή περίλυπη έως θανάτου,
ύστερα από ένα φοβερό τριήμερο. Γιατί, εκτός από
την προστυχιά του Α. Ροδίτη στην κριτική μου, να με
εκθέσει (όπως νομίζει) μέσω e-mail σε εκατό εκλεκτούς «ενδιαφερομένους» (μεταξύ των οποίων και
σένα) και την απάντηση που έπρεπε να του δώσω
(και θα του δώσω)· εκτός από έναν άγριο, αγαπητικά άγριο καυγά με τη Λέλλα (και τι σε νοιάζει εσένα, έχεις παιδιά, σε καιρούς κρίσης, τώρα κυβερνούν)· εκτός από την υποβόσκουσα έκρηξη που σίγουρα θα επέλθει, όπως στο Μαρί, με τη δημοσίευση του «Ίμερου», (με προανάκρουσμα την εύγλωττη μέχρι στιγμής σιωπή των Ν. Κατσούρη, Γ. Ρουσή
και Α. Πετρίδη στο αίτημά μου για δημοσίευσή του
στο Άνευ), εκείνο που κυριολεκτικά με «σκότωνε»
ήταν η μέχρι στιγμής δική σου σιωπή, μήπως κάτι
από το κείμενο σ’ ενόχλησε. Σε σημείο που, χτες μόλις, πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη να σου γράψω για να σε ρωτήσω τι σε ενόχλησε. Γιατί αν κάτι
σε ενόχλησε, αυτό θα σήμαινε ότι όλα μου ήταν λάθος. Μα, ευτυχώς, ας περιμένω ως τη Δευτέρα, σκέφτηκα, δεν χωνεύονται εύκολα τέτοιες αρκοτζιινάρες όπως ήταν το κείμενό μου, σίγουρα ο άνθρωπος,
ως υπεύθυνος άνθρωπος, θα θέλει τον χρόνο του για
να μου δώσει τη σωστή απάντηση.
Το Σάββατο το πρωί, λοιπόν, λίαν πρωί, γύρω στις
οκτώμιση, άκουσα πρώτα, κι ύστερα είδα τον φτεροπόδαρο Ερμή, δηλαδή τον ταχυδρόμο, ένα νέο παιδί, τον Νικουλλή, με την μοτόραν του, να διατρέχει
την οδό μου Γ. Φινοπούλου. Άφησα το λάστιχο στη
λεκάνη κι έτρεξα μονόβουρος, να τον προλάβω πριν
να ρίξει τα γράμματα στο κουτί και πού να έτρεχα
για κλειδάκι. Δεν γίνεται, λέω, ή τώρα ή ποτέ, ή όλα
ή τίποτα. Ξεχώρισα αμέσως, μέσα από κάτι πράσινα και γαλαζερά της ΑΗΚ και της CYTA, τον δικό
σου μεγάλο άσπρο φάκελο, με τα γνωστά παλιογράμματά σου στη διεύθυνση και στον αποστολέα.
Δεν χρειάστηκε να τον ανοίξω. Πριν ακόμα τον ανοίξω και πριν διαβάσω 4-5 φορές πίσω τ’ άλλου την
τετρασέλιδη επιστολή σου, καθισμένος στην κάσια
μου, κι από δέντρο σε δέντρο, ένιωσα ακαριαία ότι
ο δεντρόκηπός μου δεν ήταν πια δεντρόκηπος, μα
ένας παράδεισος, ο δικός μου παράδεισος, με τον
Αδάμο να ποτίζει τα δεντρά και την Εύα να καθαρίζει το σπίτι. Ότι υπάρχει Θεός. Κι ότι ο Θεός, που
άκουα τα βήματά του, με παρακολουθούσε διακριτικά, υπομειδιασμένος, μισοκρυβόμενος από δέντρο
σε δέντρο. Σε μια στιγμή, έτσι μου φάνηκε, είδα τα
γυμνά πόδια του που τ’ άπλωσε, χωρίς σαντάλια,
στο νερό για να τα δροσίσει. Επειδή το χώμα έκαιγε από το πρωί. Σε άλλη στιγμή τα χέρια του. Όχι βέβαια και το πρόσωπό του. Ίσως μια άλλη φορά, σκέφτηκα. Μα τι κάθομαι και λέω ο άνθρωπος, ήμαρτον,
Κύριε!
Αν, επομένως, το κείμενό μου για τον Ίμερο εγκαρδιώνει εσένα, σκέψου πόσο εγκαρδιώνει εμένα το
γράμμα σου. Σ’ ευχαριστώ. Με την ίδια εγκαρδιότητα
που εσύ ευχαριστείς εμένα. Προσπερνώ μ’ ένα ανάλαφρο κοκκίνισμα τα όσα ωραία αναφέρεις περί
αρετής, περί ανδρείας και δικαιοσύνης. Λέω ανάλαφρο, επειδή, άνθρωπος κι εγώ, δεν θα μπορούσα να
μην ενδώσω στον πειρασμό να κολακεύομαι. Μα ως
εδώ. Γιατί όταν έγραφα το κείμενο, δηλαδή όταν μ’
έγραφε, δεν ένιωθα ότι έκανα κάτι το ιδιαίτερο,
απλώς έκανα το καθήκον μου, όπως μου το επέβαλλε η συνείδησή μου. Όπως και με την Πηνελόπη
του Ροδίτη. Με την ίδια απλή καθαρότητα που ένας
γιος γηροκομεί έναν πατέρα ή ο πατέρας π’ αναγιώννει ένα παιδί του. Γι’ αυτό, χωρίς πολλά λόγια,
επειδή ο χρόνος μας λιγοστεύει, άρα είναι πολύτιμος,
προχωρούμε μπροστά. Ακάθεκτοι και ερρωμένοι,
κατά το δικό σου έρρωσο:
Όπως σου έγραψα πιο πάνω, η κ. Κατσούρη κι η
συντονιστική ομάδα του Άνευ, στους οποίους έστειλα το κείμενό μου με την παράκληση να δημοσιευτεί στο περιοδικό τους, δεν μου απάντησαν μέχρι
στιγμής, και μακάρι να μη μου απαντήσουν. Επειδή
δεν βιάζομαι. Και δεν βιάζομαι γιατί το επόμενο
φύλλο της Ένωσης (του Σεπτεμβρίου), του μόνου
βήματος που διαθέτω, καλή του ώρα, θα δημοσιεύσει ένα κείμενό μου, όχι απάντηση στην απάντηση του
Α. Ροδίτη, μα ένα σχόλιο στην όλη συμπεριφορά και
στα καμώματά του. Αν, όμως, ως το τέλος Σεπτεμβρίου, ως τις 10-15 Οκτωβρίου το αργότερο, δεν έχω
θετική απάντηση από το Άνευ, τότε ο «Ίμερος ίσον
στρήνα» δημοσιεύεται στο μεθεπόμενο τεύχος της
Ένωσης, του Οκτωβρίου. Αλλά – κι εδώ εφιστώ την
προσοχή σου και ζητώ την άδεια, τη συνεργασία και
τη συμπαράταξή σου. Γιατί αν τελικά δημοσιευτεί
στην Ένωση, θα δημοσιευτεί πρώτα το κείμενο, μ’ ένα
Παράρτημα όμως ή Επίμετρο στο τέλος του, που θα
περιλαμβάνει 1 ή 3 επιστολές:
1. Τη συνοδευτική επιστολή που έστειλα, μαζί με
το κείμενο, στην κ. Κατσούρη και τη συντακτική ομάδα του Άνευ, με την παράκληση να δημοσιευτεί στο
περιοδικό τους. Ένα αντίγραφό της στέλλω από τώρα και σε σένα, για να είσαι ενήμερος για όλα.
2. Τη δική σου επιστολή σε μένα, αυτήν που σχολιάζω τώρα. Όχι για να κατοχυρώσω ή να κλειδώσω
τα επαινετικά σου λόγια για μένα – κάτι τέτοιο, ξέρεις, είναι το τελευταίο που θα μ’ ενδιέφερε. Ούτε για
να σε εκθέσω στην «εγωπάθεια, αν διεκδικούσες το
δίκαιό σου ως αδικημένος δικαιούχος». Επειδή τίποτα δεν διεκδικείς εσύ από μόνος σου, εκτός από
το δικαίωμα της προσφοράς της ποίησής σου – και
καλά κάνεις. Αλλά για ν’ ακουστεί αυτούσια η Φωνή του Ποιητή, ανύποπτα, α-σκόπιμα και εκ βαθέων.
Με τη συγκατάθεσή σου φυσικά. Και με κάποιες μικρές τροποποιήσεις που ενδεχομένως θα ήθελες να
κάμεις (που, κατά τη γνώμη μου, δεν χρειάζονται),
χωρίς ωστόσο ν’ αλλοιώνεται κατά το ελάχιστο η
καθαρότητα της αυθορμησίας της. Σε περίπτωση που
για οποιονδήποτε λόγο δεν θα ήθελες να δημοσιευτεί η επιστολή σου, απόλυτα σεβαστή η επιθυμία
σου. Οπότε στο Παράρτημα θα δημοσιευτεί μόνο η
επιστολή μου στην κ. Κατσούρη. Αν όμως δεν έχεις
αντίρρηση να δημοσιευτεί η επιστολή σου, αυτούσια
ή ελαφρώς τροποποιημένη, όπως εύχομαι και ελπίζω, τότε θα δημοσιευτεί και
3. Η δική μου επιστολή σε σένα, αυτή που σου
γράφω τώρα.
Ε, άμα πια! Γαμώ τον καπιλέ μου. Όχι τον καπιλέ τους. Τον καπιλέ ΜΟΥ. Εγώ δεν πρόκειται να
σταθώ μπροστά ή πίσω από κανέναν. Αν, όμως, κάποιος, ο οποιοσδήποτε, σταθεί μπροστά ή πίσω μου,
δεν υπάρχει περίπτωση να του πω, «Σφάξε με, αγά
μου, ν’ αγιάσω». Δεν υπάρχει! Γιατί αν το κάμω, δικό μου θα ’ναι το φταίξιμο. Γι’ αυτό λέω από τώρα
γαμώ τον καπιλέ μου, για να ξορκίσω ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ε, άμα πια!
Τους θερμούς χαιρετισμούς μας στη Νάτια, παιδιά κι εγγόνια.
Με αγάπη
Κ. Βασιλείου
20
Είδατε, ρε μάγκες; Όταν παίζουν
με αρχίδια οι Έλληνες, δεν μασάνε.
Κι αν παίξουν έτσι και στη Βραζιλία, όποιος θέλει ας έρθει.
Η άλλη
ΣΠΑΝΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
vasosftohopoullos.wordpress.com
30 Νοεμβρίου 2013
Ένωσις
Ανθρωπότης κι ανθρωπιά
‘Das Gefühl für Humanität: οι αρετές του
ανθρώπου. Το παράδειγμα του Καντ.
O Τορναρίτης ενώ ρεμβάζει, λίγα λεπτά πριν ανακοινώσει την εισήγησή του, για την μετονομασία του αεροδρομίου Λάρνακας
σε αεροδρόμιο «ΓΛΑΥΚΟΣ ΚΛΗΡΙΔΗΣ».
Σε μια εκτατική (extensional) έννοια
του 'ανθρώπου', 'humanity', ανθρωπότης είναι το σύνολο των ανθρώπων, που
συγκαταλέγονται ως αναφερόμενα του
όρου. Σε μια 'εντατική' (intensional)
άποψη της έννοιας, ανάλυση του βάθους κι ορισμός της, δηλαδή, 'humanity'
είναι οι ιδιότητες κι αρετές εκείνες που
σε καθιστούν αληθινό άνθρωπο, αξιακά άνθρωπο: η ευγένεια, η ανωτερότητα, ο σεβασμός σε εαυτό και άλλους, η
ευπροσηγορία, η καλωσύνη κλπ κλπ
κλπ, οι αρετές, δηλαδή, που συνοψίζονται στην ελληνική 'καλοκαγαθία'.
Ή, που έδειξε παραδειγματικά ο έξοχος φιλόσοφος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ο Κάντ. Στα τελευταία του,
άρρωστος στο κρεββάτι, δέχθηκε την
επίσκεψη του γιατρού. Προσπάθησε να
σηκωθεί να τον υποδεχθεί, να μείνει όρθιος μέχρι να καθήσει πρώτος ο γιατρός. Ασθενικός και τόσο αδύναμος, αρνήθηκε ευγενικά τις διαμαρτυρίες του
γιατρού να μην μένει όρθιος, παρατηρώντας με την σβησμένη ετοιμοθάνατη
φωνή του, σε μια πρόταση που τόσο συγκινεί και παραδειγματίζει με το φιλοσοφικό νόημά της: "“Das Gefühl für
Humanität hat mich noch nicht
verlassen”, ‘το αίσθημα της ανθρώπινης
αξίας δεν με έχει ακόμη αφήσει’.
Ήταν εκείνη η αντίληψη της ανθρώπινης αξίας που, ήδη εννοώντας από
την αρχαία εποχή και τον μεσαίωνα,
την ευγένεια και αρετές της ανθρωπιάς, στον Διαφωτισμό των Φιλοσόφων, που τόσο βαθιά κι εναργή βρήκε
στον Κάντ έκφραση και θεωρητική, μεταφυσική, θεμελίωση, σήμαινε και τις
αρετές εκείνες της λεπτής συμπεριφοράς, civility, που συνεπάγεται ο σεβασμός στους άλλους ως αξίες, ως «σκοπός και ποτέ ως μέσο».
Η ηθική έννοια του τι σημαίνει να
είσαι άνθρωπος ήταν πρώτιστης σημασίας στους Les Philosophes του Δια-
φωτισμού. Ήταν μια εποχή διανοητικής αισιοδοξίας, ότι η γνώση κι η μάθηση, η παιδεία, μπορεί να βελτιώσει
τον άνθρωπο. Όπως το έθεσε ο αββάς
Malby, στο σημείο όπου η κοινωνική
και φιλοσοφική αισιοδοξία του Διαφωτισμού, συναντά το φυσικό αγαθό
του Αριστοτέλη, «ας μελετήσουμε τον
άνθρωπο ως έχει, ώστε να τον διδάξουμε να γίνει το καλύτερο που θα
έπρεπε να είναι». Ήταν η εποχή, όταν
γεγονός και αξία δεν είχαν ακόμη διαζευχθεί.
Ας το θυμούνται αυτό οι πολιτικοί
του ‘ρεαλισμού’ και των ‘μονοδρόμων’.
Διότι γεγονός είναι, πρωτίστως, η ελευθερία του ανθρώπου να πραγματώσει
το καλύτερο, ηθικά, αξιακά, το καλύτερο για τον άνθρωπο. Das Gefühl für
Humanität, για όσους μπορούν να μοιραστούν τα υψηλά νοήματα, τόσο
απλά διατυπωμένα, του Φιλοσόφου.
Τίτος Χριστοδούλου
Μαθητής φιλοσοφίας
ΚΡΑΝΙΟΥ ΤΟΚΟΣ
Γράμμα στον Σωτήρη
Ο εκπρόσωπος της Τρόικας (αυτός με τα ρούχα), δίδει από την πίσω
πόρτα το νέο κείμενο-παραμύθι που θα πουλήσει ο Γεωργιάδης στον λαό.
Μιαν βραδιά, μεσάνυχτα, θα σκίσω
τους τοίχους μου και θα βγω στην
Στροβόλου αγκαλιά με το μπουκάλι
μου. Θα το αποτελειώσω κάτω απ'
την επιγραφή. Θα πιω ό,τι έχω και δεν
έχω μέχρι να γράψει Εγνατία. Και μετά θα σε ψάξω.
Θα σταματήσω στου Γιώργου για
τσιγάρα και θα περάσω απ' την ταβέρνα. Θα λείπεις. Θα κατέβω στην
Νίκης να τα πω με τον Θερμαϊκό και
θ' ανέβω γαργαλώντας την Τσιμισκή
μέσ' απ' τα στενά να σε πετύχω στα
μπαράκια της Σβώλου. Θα 'χεις μείνει
από τσιγάρα. Θα μ' αγκαλιάσεις και θ'
ανέβουμε στα κάστρα. Στην Πορτάρα θα σου προσφέρω απ' τα Santé μου
και θα θυμηθείς νοστιμιές απ' τις “συνεντεύξεις'' σου. Θ' ανηφορίσουμε στο
μπαράκι που προσφέρει πιάτο την πόλη και – αφού φας με τα μάτια την
γκαρσόνα – θα παραγγείλουμε Stoli
με φρούτα του δάσους και πάγο.
Θα σε βλέπω σαν χάχας και θα γελάς όπως τότε. Το μόνο που θα 'χω
να σου πω θα 'ναι πως μου λείπεις.
Πως ψοφάω για μισή σταγόνα ανεμελιάς απ' αυτήν που μου κερνούσε τότε η πόλη αυτή. Πως δίνω το πετσί
μου να εξοστρακιστεί απ' το λεξιλόγιό
μου όλο αυτό το σκατόπραμα που μο-
λύνει το στόμα μου σήμερα. Πως θέλω μόνο να βυθιστώ στις καράφες της
ταβέρνας μας μέχρι να σαλπίσουν την
Δευτέρα Παρουσία.
Θα γεμίζεις τα ποτήρια με παραπομπές στον Επίκουρο. Θα χαμογελάς
στο διπλανό τραπέζι και θα σε ρωτάω πότε ανεβαίνει ο Πουλικάκος. Θα
βήχεις και θα σε μαλώνω. Κι όταν
αναρωτηθείς για πολλή ώρα γιατί, θα
αποπειραθώ να σου χωρέσω μέσα σε
στίχους του Ελύτη, του Dylan, του
Παλληκαρίδη, του Waits, του Γκάτσου
γιατί αγαπώ αυτή την πόλη.
Βελούχης Αρειώτης
30 Νοεμβρίου 2013
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ – ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ
Η άλλη
21
Ένωσις
Φίλιππος Στυλιανού: Oι τοίχοι γράφουν ιστορία
ΔΥΟ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΜΠΟΥΑΤ «Η ΑΧΑΡΙΣΤΗ»
Aπόσπασμα από τον πρόλογο του
Φίλιππου Στυλιανού:
...Για την ιστορία των συνθημάτων
στους κυπριακούς τοίχους, έχω γράψει
κάποια πράγματα στη σύντομη εισαγωγή μου στο βιβλίο, που δεν χρειάζεται να επαναλάβω εδώ. Θα σταθώ,
όμως, σε δυο παρατηρήσεις του συγγραφέα από τον πρόλογό του. Η πρώτη είναι ότι ξαναζούμε στις μέρες μας με
τις τοιχογραφίες παραστατικών συνθημάτων / μηνυμάτων, των γνωστών γκράφιτι, ανάλογες παραστάσεις που παραθέτει ο Στυλιανού στο βιβλίο του από
το καφενείο στο Γέρι το 1892 και από
την ζωγραφική αναπαράσταση της οθωμανικής νίκης του 1915 κατά των Αγγλογάλλων στην Καλλίπολη, σε τουρκικό
καφενείο στην Μαλλιά Λεμεσού. Στους
τοίχους βλέπουμε εθνικά ή άλλα σύμβολα, μορφές και παραστάσεις προσώπων. Αντίστοιχες εικόνες ζούμε και στα
γήπεδα, οι ποδοσφαιρόφιλοι, με τα
εντυπωσιακά κορεό που ετοιμάζουν οι
φανατικοί οπαδοί των ποδοσφαιρικών
ομάδων. Είναι αυτό σύμπτωμα ενός κύκλου που επιστρέφει ή μήπως είναι ένα
κομμάτι και μια εξέλιξη της αρχέγονης
ανάγκης του ανθρώπου, από την εποχή
των σπηλαίων για την απεικόνιση των
θεών, των ηρώων, των νεκρών του, των
συμβόλων του; Η άλλη εύστοχη παρατήρηση του συγγραφέα που θέλω να
συνεχίσω εδώ είναι κάτι που συνήθως
μας διαφεύγει. Όπως λέει ο Φίλιππος
Στυλιανού, «η βαρύτητα ενός συνθήματος είναι ανάλογη με τον κίνδυνο που
διατρέχει αυτός που το γράφει από
εκείνους κατά των οποίων διαμαρτύρεται». Είναι εντελώς διαφορετικό να
γράφει σήμερα συνθήματα κάποιος
στους τοίχους των Εξαρχείων εναντίον
των ελλαδικών κυβερνήσεων του μνημονίου από τις συνθήκες που ζούσαν οι
ελάχιστοι που τόλμησαν να γράφουν με
πινέλο και μπογιά, κόκκινη ή γαλάζια,
στους δρόμους και στους τοίχους της
κατεχόμενης από τους Γερμανούς Αθήνας του 1941-1944 ή της επαναστατημένης εναντίον των Βρετανών Κύπρου
της περιόδου του αγώνα της ΕΟΚΑ. Τα
πρώτα δεν χάνουν τη σημασία τους
έστω και εάν είναι φλώρικα, για να χρησιμοποιήσω μια νεανική έκφραση της
εποχής. Όμως τα δεύτερα ήταν φλογερά όπλα για τους επαναστατημένους,
για αυτό συνήθως τα όργανα των κατακτητών ή της δικτατορίας φρόντιζαν
να τα σβήνουν κάθε πρωί. Για να συγυρίζουν τους δρόμους, όπως συγύρισαν σε εισαγωγικά, πριν από μερικά
χρόνια το σπίτι της Καρπασίας, στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας, στην ημικατεχόμενη Λευκωσία ή το κεντρικό φυλάκιο της οδού Λήδρας από τα αντικατοχικά σύμβολα και τις φωτογραφίες
των αγνοουμένων. Το «Δεν ξεχνώ» θε-
ωρήθηκε σωβινιστικό και απαλείφθηκε.
Η «νέα εποχή» απαιτούσε στρογγύλευμα της μνήμης, βάψιμο των τοίχων,
χαρούμενους πωλητές και σερβιτόρους:
Για μια ακόμη φορά, ο «δρόμος έγραφε μοναδική ευκαιρία: Εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά…» Από τα
μοναδικά αμετακίνητα σύμβολα «που
δεν σε αφήνουν να ξεχάσεις», ηλεκτροφωτισμένη μάλιστα τις νύχτες, η γιγαντιαία σημαία του ψευδοκράτους με το
μισοφέγγαρο, μια τεράστια ανοικτή
πληγή στον Πενταδάκτυλο.
Τα τελευταία χρόνια τα πολιτικά συνθήματα στους κυπριακούς τοίχους σπανίζουν και έχουν ξεθωριάσει, με εξαίρεση τα «Όχι» και τα «Ναι» κατά την
περίοδο του δημοψηφίσματος του 2004.
Τα έχουν αντικαταστήσει συνθήματα
υπέρ ή εναντίον ποδοσφαιρικών ομάδων ή συνδέσμων οπαδών, αρκετές φορές υβριστικά, γκράφιτι με ποικιλόμορφα σχέδια και χρωματισμούς και
τέλος, ευρηματικές, ενίοτε, ατάκες των
ανωνύμων συνθηματογράφων για την
πολιτική και κοινωνική κατάσταση κα-
θώς και πικρά ή έξυπνα σχόλια για την
κυπριακή καθημερινότητα. Τα τελευταία, επηρεασμένα από την αντίστοιχη
μαζική παραγωγή που καταγράφεται
στους τοίχους των Εξαρχείων ή των ελλαδικών Πανεπιστημίων, πρωτοεμφανίστηκαν δειλά-δειλά και «περιθωριακά» στους κυπριακούς δρόμους στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Το «Αιγαίον» και η περιοχή γύρω από αυτό, σύμφωνα με την άγραφη ακόμη ιστορία των
ιδεών της μεταεισβολικής περιόδου,
υπήρξε και σε αυτόν τον τομέα πυρήνας
ιδεολογικών ζυμώσεων και παραγωγής
συνθημάτων, πολιτικής σκέψης και αμφισβήτησης του κυρίαρχου πολιτικού
λόγου ή της πολιτικής αφασίας.
Ευχόμαστε στον συγγραφέα, Φίλιππο
Στυλιανού, να συνεχίσει την ερευνητική
του προσπάθεια και σύντομα να μας
προσφέρει νέα δείγματα της δουλειάς
του, πάντοτε καλογραμμένα που να
αγαπιούνται από τον αναγνώστη. Η κυπριακή ιστοριογραφία έχει ανάγκη από
νέους τίτλους, νέα βιβλία που να συμπληρώνουν και να ανατρέπουν κοινότυπες ή κατεστημένες αντιλήψεις, όπως
και ο ημικατεχόμενος τόπος μας έχει
ανάγκη από την εμπλοκή στα κοινά ανθρώπων, άριστα καταρτισμένων, με συνείδηση της ιστορίας της Κύπρου, των
αγώνων του παρελθόντος και της αγωνίας για το μέλλον.
Κλείνω συγχαίροντας θερμά τον τόσο τον αγαπητό Φίλιππο Στυλιανού, όσο
και τον Βάσο Φτωχόπουλο, και εύχομαι ολόψυχα να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο τους και να είναι γεροί για να συνεχίζουν να μας χαρίζουν ευρηματικά,
χρήσιμα και όμορφα βιβλία.
Σας ευχαριστώ πολύ
είτε στην προώθηση του θέματος των
αγνοουμένων.
Αν επρόκειτο να συνοψίσω τις ιστορικές αναγνώσεις θα έλεγα ότι δυστυχώς εμείς είχαμε πολλά συνθήματα κι οι
Τούρκοι μόνο ένα, το ΤΑΞΙΜ , που οι
τρομοκρατικές τους οργανώσεις Βολκάν και ΤΜΤ (σελ.35-36) φρόντισαν
αμείλικτα με αγγλική συμπαιγνία να
περιφρουρήσουν, μέχρι την αναγραφή
το 1974 των θριαμβολογικών συνθημάτων της εισβολής, σελίδες 53-54.
Αν την πρώτη φορά το 74 δεν πήραμε
σωστά τα μηνύματα και χάσαμε τη μισή μας πατρίδα, καλά κάνουμε να τα
διαβάσουμε τώρα πιο προσεκτικά, για
να μη μεταφέρουμε τα συνθήματά μας
στους τοίχους της Αθήνας κι όπου άλλου θα αναγκαστούμε να καταφύγουμε
όλοι μας πια σαν πρόσφυγες.
Aπόσπασμα από την εισήγηση
του Πέτρου Παπαπολυβίου
Πέρα, όμως, από τον αντικειμενικό στόχο του βιβλίου, πιστεύω ότι η ιδέα με τα
συνθήματα μου εντυπώθηκε από μια
παιδική εμπειρία, την οποία αναφέρω
στο αυτοβιογραφικό μου δοκίμιο «Το
ημερολόγιο ενός μικρού τρομοκράτη».
Είχαμε πάει από τη Λευκωσία στο
χωριό μας, τις Κυβίδες Λεμεσού, για
να μαζέψουμε τα χαρούπια μας, ενώ
είχαν προηγηθεί συγκρούσεις των κατοίκων με τις δυνάμεις ασφαλείας των
Άγγλων, γιατί οι πρώτοι αρνήθηκαν να
σβήσουν τα αντιαποικιακά συνθήματα,
με τα οποία είχε γεμίσει το χωριό. Στο
τέλος οι Άγγλοι αναγκάστηκαν να φύγουν άπρακτοι και για να τους ξεπροβοδίσει ειρωνικά, η αντάρτικη ομάδα
των Κυβίδων σηματοδότησε ολόκληρο
τον ανηφορικό λιθόστρωτο δρόμο, μήκους 400 περίπου μέτρων, που έβγαζε
στην οδική αρτηρία Λεμεσού – Πλατρών, με πελεκητές πέτρες, με γραμμένο πάνω στην καθεμιά κι ένα από τα
γράμματα της λέξης ΕΟΚΑ, ώστε αυτή
να επαναλαμβάνεται κάμποσες φορές.
Οι Άγγλοι διάταξαν ένα νεαρό στρατιώτη τους να καθαρίσει το δρόμο από
τις πέτρες κι εγώ τον παρακολούθησα
να σκύβει, να τις σηκώνει μια-μια ψηλά και να τις πετά με λύσσα όσο πιο
μακρυά μπορούσε, λουσμένος στον
ιδρώτα και βρίζοντας. Από τότε πρέπει να κατάλαβα την αξία μα και τη
δύναμη που έχουν τα συνθήματα σαν
έκφραση διαμαρτυρίας, διαφωνίας, ανυπακοής, αμφισβήτησης και ξεσηκωμού.
Τω καιρώ εκείνω δεν είχα φωτογραφική μηχανή και τώρα καλύπτω αναδρομικά το κενό.
Για παράδειγμα, στο έγχρωμο ένθετο
του βιβλίου παρουσιάζονται δύο συνθήματα, προφανώς γραμμένα το ένα
από Κερυνειώτη και το άλλο από Βαρωσιώτη. Ο πρώτος περιορίζεται να
εκφράσει καλλιγραφικά αλλά παθητικά την αγάπη του για την Κερύνεια,
χωρίς ελπίδα επιστροφής. Ο δεύτερος
διακηρύττει ανορθόγραφα αλλά διεκδικητικά την απόφασή του να επιστρέψει στο Βαρώσι. Η διαφορά, όπως όλοι
γνωρίζουμε, οφείλεται στο ότι η απώλεια της Κερύνειας θεωρήθηκε από την
αρχή δεδομένη, ενώ για την Αμμόχωστο υπάρχουν ακόμα ελπίδες να αποδοθεί με κάποια λύση. Γιατί, όμως, η
Κερύνεια παραχωρήθηκε α πριόρι και
δεν χρησιμοποιήθηκε καν για σκοπούς
διαπραγμάτευσης, λες και ήταν ποτέ
τουρκική; Είναι από τα ακατανόητα
της πολιτικής των διαδοχικών κυβερνήσεων μας, όπως και στο θέμα των
αγνοουμένων.
Στην ίδια σελίδα υπάρχει σύνθημα για
τους 1619 αγνοούμενους μας. Αυτοί
έπρεπε κατ’ ακρίβεια να είναι 1669 αν
προσθέταμε στους αγνοούμενους της
τουρκικής εισβολής του ’74 και τους 50
της τουρκανταρσίας του 1963-64. Δεν
το κάναμε, ούτε όταν πρόεδρος ήταν ο
Κληρίδης που είχε πρώτο εξάδελφο
αγνοούμενο από τότε. Τους χαρίσαμε
κι αυτούς α πριόρι, ενώ οι περισσότεροι στον τουρκοκυπριακό κατάλογο
αγνοουμένων είναι από αυτή την περίοδο. Η διόρθωση του λάθους επί διακυβέρνησης Τάσου Παπαδόπουλου ήρθε πολύ καθυστερημένα για να βοηθήσει είτε στην ανεύρεση των σορών τους
22
Ρε Σαββάκη, αυτοί οι Κυπραίοι
είναι σχιζοφρενείς, ρε φίλε. Άκουσες
το χειροκρότημα που πήρε ο Σαμαράς
στην κηδεία του Κληρίδη; Λες να είναι
λόγω Ένωσης;
vasosftohopoullos.wordpress.com
30 Νοεμβρίου 2013
ΓΛΑΥΚΟΣ ΚΛΗΡΙΔΗΣ
Για Τρίτη μέρα τα Μ.Μ.Ε. βουίζουν για
το θάνατο του Γλαύκου Κληρίδη και για
το μεγαλείο του ανδρός. Κάποιοι επίσημοι εκπρόσωποι του ΔΗ.ΣΥ. τον έχουν
συγκρίνει με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, η
κυβέρνηση έχει κηρύξει 40ήμερο πένθος, την Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013 ημέρα της κηδείας το Δημόσιο δεν θα δουλέψει, ενώ σήμερα 17 Νοεμβρίου μας
ανακοίνωσαν την πρόθεση τους να μετονομάσουν τον Διεθνή Αερολιμένα Λάρνακας σε Διεθνή Αερολιμένα ‘Γλαύκος
Κληρίδης’ στα πρότυπα προφανώς του
Διεθνή Αερολιμένα ‘Ελευθέριος Βενιζέλος’. Δηλαδή ο Ελευθέριος Βενιζέλος
που επί των ημερών του τριπλασίασε
την Ελλάδα σε έκταση, συγκρίνεται στα
ίσα με το Γλαύκο Κληρίδη που επί των
ημερών του (κι όχι μόνον αυτουνού) χάσαμε το 40% του εδάφους μας, τα κατεχόμενα έχουν εποικιστεί και εδραιώνονται ως τουρκικό έδαφος και το σχέδιο που κατάφερε να μας φέρει και προσπάθησε με όση δύναμη είχε να μας επιβάλει, ήταν το σχέδιο Ανάν, που μαζί με
το συνοδοιπόρο του Κώστα Σημίτη,
Πρωθυπουργό της Ελλάδας την περίοδο
1996-2004 εκκόλαψαν και σέρβιραν.
Αντιλαμβανόμαστε ότι στις μέρες μας
κυβερνά ο ΔΗ.ΣΥ. και ασφαλώς θα τιμήσει όπως αυτός και η κυβέρνηση του
νομίζει και πιστεύει σωστό τον ιστορικό τους ηγέτη. Εδώ όμως έχουμε και
ανακρίβειες και υπερβολές. Οι Εθνικοί
ηγέτες, δηλαδή οι ηγέτες ολόκληρου του
Έθνους ή τουλάχιστον της πλειοψηφίας
του (στην περίπτωση της Κύπρου δεν
πρόκειται για Έθνος αλλά για κράτος
και δεν πρόκειται για Εθνικό ηγέτη κατά τον ΔΗ.ΣΥ, αλλά το πολύ-πολύ για
ηγέτη του κράτους) είναι αυτοί που τις
κρίσιμες ώρες των Εθνικών υποθέσεων
πράττουν εθνικά και ‘αγκαλιάζονται’
για την πράξη τους αυτή από την πλειοψηφία του λαού. Στην περίπτωση του
Γλαύκου Κληρίδη δεν νομίζω ότι αυτό
συνέβηκε: 1959 Συμφωνίες ΖυρίχηςΛονδίνου- ο Γλαύκος Κληρίδης ήταν
από τους συμβούλους του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου που την περίοδο εκείνη
συνυπόγραψε την εν λόγω Συνθήκη την
οποία 3 χρόνια αργότερα ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος με τα 13 σημεία προσπάθησε να ανατρέψει γιατί ήταν διχοτομική, έδινε υπερεξουσίες στους
Τούρκους της Κύπρου και επεμβατικά
δικαιώματα στην Τουρκία τα οποία η
τελευταία φρόντισε να εξασκήσει το
1974! 1998: Οι S-300 δεν έρχονται ποτέ στην Κύπρο μετά την αναδίπλωση
των κυβερνήσεων Κώστα Σημίτη σε
Ελλάδα και Γλαύκου Κληρίδη στην Κύπρο. 2002-2004: Γλαύκος Κληρίδης και
Κώστας Σημίτης δρουν και πάλι. Διαπραγματεύονται και μας σερβίρουν το
φιλοτουρκικό διαλυτικό σχέδιο Ανάν
που κατά τύχη δεν περνά αφού την κρίσιμη ώρα του δημοψηφίσματος κυβερνούν σε Κύπρο και Ελλάδα ο Τάσος
Παπαδόπουλος που αρνείται το σχέδιο
Ανάν και ο Κώστας Καραμανλής που
κρατά ‘ουδετερότητα’.
Αν κάποιος θα έψαχνε να βρει ιστορικούς Ηγέτες που στάθηκαν όρθιοι, σε
κρίσιμες για το Κυπριακό πρόβλημα
ώρες, αυτοί αναντίρρητα θα ήταν ο Τάσος Παπαδόπουλος και ο Βάσος Λυσσαρίδης. Και οι 2 παρά τις πιέσεις από
μέσα και απέξω, κράτησαν εθνικές θέσεις όταν το 1959 αρνήθηκαν να συνυπογράψουν τη Συνθήκη Ζυρίχης-Λονδίνου και το 2004 εναντιώθηκαν σφόδρα
κατά του εκτρωματικού σχεδίου Ανάν,
σώζοντας μαζί με το λαό που ακολούθησε, προς το παρόν, την Κυπριακή Δημοκρατία.
Ο ΔΗ.ΣΥ. και η Κυβέρνηση θα μπορούσαν να αρκεστούν στο πραγματικό
γεγονός ότι ο Γλαύκος Κληρίδης ήταν
ένας από τους ηγέτες και τις μεγάλες
προσωπικότητες της νεότερης κυπριακής ιστορίας. Θα μπορούσαν να στα-
ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ
θούν στον ευχάριστο του χαρακτήρα
και στη συμπαθητική του φιγούρα.
Υπάρχει πρόβλημα όμως με το να τον
αυτοανακυρήσσουν σε ‘Εθνικό Ηγέτη’,
δηλαδή ηγέτη του Ελληνικού Έθνους,
αν αντιλαμβάνομαι σωστά. Υπάρχει
πρόβλημα, και μάλιστα μεγάλο, να μετονομαστεί το Αεροδρόμιο Λάρνακας
σε ‘Γλαύκος Κληρίδης’. Υπάρχει πρόβλημα γιατί αν για τους φίλους του Συναγερμού ο εκλιπών ήταν ο ηγέτης του
‘Πατριωτικού Ρεαλισμού’ για πολλούς
άλλους ήταν ο ηγέτης που ήθελε να τα
πηγαίνει καλά με το μεγάλο αφεντικό
της περιοχής (Αγγλία/ΗΠΑ), που συνήθως δεν έχει φιλελληνικές αλλά φιλοτουρκικές θέσεις. Υπάρχει πρόβλημα
για τη συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού ελληνισμού του 76% που ψήφισε κατά του σχεδίου Ανάν και της
κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το πλειοψηφικό αυτό κομμάτι του
λαού τείνει να θυμάται με όχι καλές
αναμνήσεις το Γλαύκο Κληρίδη για τη
Ζυρίχη/Λονδίνο, για τους S-300, για το
σχέδιο Ανάν και πιθανόν να μη θέλει
μπαινοβγαίνοντας στη χώρα μέσω Λάρνακας να το θυμάται.
Και κάτι τελευταίο και σχετικό. Ανήκω στη χορωδία ‘Ευαγόρας Παλληκαρίδης’ μια και γεννήθηκα και ζω στη
Πάφο. Σήμερα 17 Νοεμβρίου 2013 θα
συμμετείχαμε στο Μαρκίδειο θέατρο
στα πλαίσια του Χειμερινού Φεστιβάλ
χορωδιών. Εντελώς ξαφνικά και ενώ θα
πηγαίναμε για την τελική πρόβα πριν
την παράσταση, μας ανακοίνωσαν από
το συμβούλιο του πολιτιστικού συλλόγου ‘Ευαγόρας Παλληκαρίδης’ ‘ότι το
φεστιβάλ ακυρώνεται λόγω του θανάτου
του Γλαύκου Κληρίδη. Ομολογώ πως
αισθάνθηκα πως ο θάνατος του Γλαύκου Κληρίδη και η αντιμετώπιση του
από την Κυβέρνηση και τα φίλα-Συναγερμικά τοπικά συμβούλια άρχισαν να
επηρεάζουν την καθημερινότητα μας.
Η ερώτηση μου προς το προφανώς Συναγερμοκρατούμενο Συμβούλιο του εν’
λόγω Πολιτιστικού Συλλόγου είναι για
ποιο λόγο ακυρώθηκε το χορωδιακό φεστιβάλ; Εμάς τους χορωδούς που κάναμε πρόβες για τουλάχιστον ένα μήνα μας ρώτησαν; Τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη τον ρώτησαν; Είμαι βέβαιος ότι
αν ο Ευαγόρας ζούσε δεν θα πολύσυμφωνούσε με τα τερτίπια της κυβέρνησης
και των τοπικών προσκείμενων συμβουλίων. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης,
θυμίζω, αγωνίστηκε για την ΕΝΩΣΗ της
Κύπρου με την Ελλάδα. Ο Γλαύκος
Κληρίδης, από ότι ξέρω και τουλάχιστον από το 1959 και μετά, αγωνίστηκε σίγουρα όχι για την Ένωση.
Στέφανος Μανώλης
ΚΡΑΣΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Αγοράζετε ντόπια κρασιά
που σέβονται την γλώσσα μας
30 Νοεμβρίου 2013
ΟΙ ΦΑΝΦΑΡΕΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΓΕΡΜΙΚΩΝ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΙΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΤΩΝ ΑΚΕΛΙΚΩΝ
Γαουρολογίες
Σκέψεις που τες 28 Οκτωβρίου...
Ευτυχώς που έχουμεν τζιαι τες επετείους για
να αθθυμούμαστεν πως εν ήμασταν πάντα
αμπάλατοι τζι αχάπαροι ραγιάδες δίχα εθνικήν
αξιοπρέπειαν.
Να αθθυμούμαστεν πως κάποτε είχαμεν πατριωτισμόν. Σκέττον πατριωτισμόν τζι όι κομματικόν.
Να αθθυμούμαστεν πως κάποτε ετολμούσαμεν
να φωνάξουμεν ΟΧΙ στην υποδούλωσην τζιαι
στον εθνικόν εξευτελισμόν.
Να αθθυμούμαστεν πως οι Έλληνες ούλλου
του πλανήτη εσταθήκαν δίπλα που τον Μεταξάν
για την τιμήν του Έθνους, τζι ας ήταν τζιαι δικτάτορας.
Να αθθυμούμαστεν πως η Κύπρος εν ήταν
μακριά τζιαι σιιλιάες Κυπραίοι εκαταταχτήκαν
στον στρατόν των κατακτητών τους για να πολεμήσουν στο πλευρόν της ΕΛΛΑΔΑΣ.
Να αθθυμούμαστεν πως οι οργανωτές της Κυπριακής Επιστράτευσης ήταν οι τότε κουμμουνιστές που ήταν πατριώτες τζιαι περήφανοι για
την ελληνικότητάν τους. Κουμμουνιστές που
επολεμούσαν για την ΕΝΩΣΗΝ της Κύπρου με
την Ελλάδαν. Κουμμουνιστές ιδεολόγοι τζι όι
σαν τα σημμερινά βολεμένα πολειφάθκια του
κουμμουνισμού.
Να αθθυμούμαστεν πως εν είσιεν σημμασίαν
τότε πως ήμασταν λλίοι, γιατί ήμασταν μεγάλοι
στην ψυσιήν τζιαι στο όραμαν.
Να αθθυμούμαστεν πως κάποτε εξέραμεν είντα μπου εν η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, επολεμούσαμεν για
λλόου της τζιαι είχαμεν την απαίτησην να μας
σέβουνται εχθροί τζιαι φίλοι, μεάλοι τζιαι μιτσιοί.
Πάνω που ούλλα, όμως, να αθθυμούμαστεν πως
τούτα ούλλα είχαμεν τα για έναν τζιαι μοναδικόν λόγον.
Γιατί είχαμεν ΗΓΕΤΗΝ με πατριωτισμόν τζιαι εθνικήν αξιοπρέπειαν.
Γενικά εν συμπαθώ τους δικτάτορες.
Ο Ιωάννης Μεταξάς όμως εν ήταν σαν τους
άλλους. Ο Μεταξάς ήταν πατριώτης, αγάπαν
τον τόπον του, είσιεν όραμαν, είσιεν αξιοπρέπειαν, έξερεν το εθνικόν συμφέρον τζιαι οργανώννετουν που τζιαιρόν για να το υπερασπίσει.
Οι σημμερινοί ψευτοκουμμουνιστές εν τον χωνεύκουν. Εν τον χωνεύκουν γιατί εν ημπορούν να
καταλάβουν τον τρόπον σκέψης του. Ο δικτάτορας Μεταξάς έκαμεν κάτι που εν θα μπορούσεν να κάμει κανένας σημμερινός βολεμένος δήθεν κουμμουνιστής.
Ο Μεταξάς ήταν ιδεολογικά κοντά στον Μουσολίνι τζιαι τον Χίτλερ. Την ώραν όμως που τα
συμφέροντα των ομοϊδεατών του εβρεθήκαν
αντιμέτωπα με τα συμφέροντα της χώρας του,
ο Μεταξάς εν είσιεν δίλημμαν για το ποιαν μερκάν εν να πάρει.
Δίχως κανέναν δισταγμόν τζιαι έτοιμος που
τζιαιρόν, είπεν ΟΧΙ στους ομοϊδεάτες του τζιαι
εστάθηκεν πιστός στα εθνικά συμφέροντα.
Τούτον εν κάτι που κανένας ψευτοκουμμουνιστής εν ημπορεί ούτε να το διανοηθεί ούτε να
το κάμει.
Είσιεν τζιαι έναν άλλον χαρακτηριστικόν ο Μεταξάς που εν καταλάβουν οι σημμερινοί ψευτοηγέτες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Επροσάρμοζεν την πολιτικήν του πάνω στα εθνικά συμφέροντα τζι όι το ανάποδον. Μόλις εκατάλαβεν τες προθέσεις της Ιταλίας, εμέτρησεν τον
ιταλικόν στρατόν, εμέτρησεν τον ελληνικόν στρατόν τζιαι εξεκίνησεν που γλήορα να οργανώννει
μιαν ισχυρήν τζι αποτελεσματικήν αμυντικήν
γραμμήν. Μιαν αμυντικήν γραμμήν που για να
σπάσει, εχρειάστηκεν να του κυρήξει πόλεμον η
Ιταλία, η Αλβανία, η Βουλγαρία τζιαι τέλος η
πανίσχυρη Γερμανία. Έστησεν μιαν αμυντικήν
γραμμήν που άμαν έσπασεν, εμετατράπηκεν σε
μιαν ισχυρήν αντίστασην προκαλώντας τεράστιες απώλειες στους κατακτητές.
Αν ο Μεταξάς εσυμπεριφέρετουν σαν τα σημμερινά λαμόγια, που προσαρμόζουν τα εθνικά
συμφέροντα πάνω στες αμπάλατες πολιτικές
τους, η ιστορία θα ήταν πολλά διαφορετική. Με
το που να εσύγκρινεν τον ελληνικόν με τον ιταλικόν στρατόν, ήταν να κουβαλήσει μιαν μάντραν επικοινωνιολόγους να πείσουν τον ελληνικόν λαόν για τα αγαθά τζιαι τα οφέλη της
ιταλικής κατοχής.
Ρε Γαδάροι,
Οι αληθινοί ηγέτες εν έχουν ψευτοδιλήμματα
μεταξύ «εφικτού» τζιαι δήθεν «ευκταίου», γιατί πάνω σε τούτον τον πλανήτην το μόνον «εφικτόν» εν η σκλαφκιά.
Ο αληθινός ηγέτης πιάννει το συμφέρον του
Έθνους, φορτώννεταί το στην ράσιην τζιαι καταστρώννει σχέδια για να το πραγματοποιήσει.
Εν προσπαθεί να το αλλάξει τζιαι να το αλαφρύνει για να το σώννει. Αν δεν το σώννει, πάει ως τζειαμαί που μπορεί τζιαι αφήννει το υπόλοιπον στην επόμενην γενιάν. Εν βάλλει τους
δασκάλους να ευνουχίσουν την επόμενην γενιάν
για να προσαρμόσει το εθνικόν συμφέρον στα
μεγέθη της μισκίνικης ράσιης του.
Ρε γαδάροι, αν γινήτε αρνιά, εν θα σας πουν
μπράβο για το άσπρον τζιαι μαλακόν μαλλίν
σας. Απλώς εν να σας σφάξουν το Πάσκαν τζιαι εν να πουν «μπράβο, εν πολλά ωραίον τούντο κρέας».
ΟΧΙ στην εθνικήν μιζέριαν
ΟΧΙ στους ψυχικά μισκίνηες τζιαι ευνουχισμένους ηγέτες
ΟΧΙ στον ευνουχισμόν του Εθνικού Οράματος.
Γάδαρος Κύπρου
Πολιτικός Αναλυτής
ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Το βραβείο απονέμεται στην ανάμνηση του
Κιμ Ιλ Σουνγκ, τόσο μακρινή αλλά και τόσο
κυπριακή. Ο Κκιμ Ιλ Κλεράιντις θα ζει για
πάντα στις καρδιές μας. Θα θυμόμαστε τον
μεγάλο τιμονιέρη και ένα δάκρυ θα κυλά στο
πρόσωπό μας. Ειλικρινά, δεν το περίμενα
πως στα γεράματά μου θα γινόμουν ένας
ιδιότυπος Κορεάτης.
✍
23
ΠΥΞ ΛΑΞ
l Για τον Κενεβέζο, τους συνδικαλιστές και την παιδεία λέγαμε,
λοιπόν. Τώρα, θα μου πεις, πέθανε ο Κληρίδης κι εγώ ασχολούμαι με τα εκπαιδευτικά; Καλύτερα
να τιμάς τους ζωντανούς, λέω με τη
σειρά μου. Ή προτιμάς επικήδειους
γεμάτους υπερβολές και κροκοδείλια δάκρυα; Δες τηλεόραση καλύτερα να ακούσεις τους ψεύτες και
τις κλαίουσες χήρες. Πού να φανταστώ πως ό,τι κορόιδευα όταν έβλεπα τους σχιστομάτηδες να κλαίνε τον Κιμ Γιονγκ Ιλ, θα το ζούσα εν
έτει 2013 στην Κύπρο; Τι τα θες όμως; Όλα τα τριτοκοσμικά κράτη είναι ίδια.
l Σ’ αυτά τα θέματα δύο δρόμοι υπάρχουνε. Ή που θα είσαι άνθρωπος της κλάψας ή που θα πορεύεσαι έχοντας στο
μυαλό το «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον» του Καβάφη. Λίγη
αξιοπρέπεια δεν βλάφτει.
l Τράβηξε πίσω, λοιπόν, ο Κενεβέζος. Τα βαμπίρ οι συνδικαλιστές του ήπιαν το αίμα. Όπως τα λέγαμε την προηγούμενη φορά. Στην Κύπρο, για να αλλάξει το σύστημα, θα
πρέπει πρώτα να αλλάξουνε τα μυαλά. Θα πρέπει να γκρεμιστούνε τα είδωλα, που έλεγε κι ο Νίτσε.
l Μια χαρά τα είπε κι ο Παύλος Μυλωνάς. Μπήκε στα σχολεία και είδε την πραγματικότητα. Άμα δεν διδάξεις, δεν
μπορείς να καταλάβεις, σου λέει ο άνθρωπος. Δίκιο έχει.
l Και κάθε τρεις και λίγο πάνε Υπουργοί Παιδείας και αξιωματούχοι στο εξωτερικό να δούνε πώς λειτουργούνε τα ξένα σχολειά. Κι επιστρέφουνε και δεν λένε κουβέντα. Γιατί;
Διότι στην ημιάγρια ετούτη νήσο δεν μπορείς να εφαρμόσεις σωστά συστήματα. Δεν το σηκώνουνε οι άνθρωποι, η
άτιμη κοινωνία, το υπεροπτικό μας εγώ.
l Σκέψου ένα δημόσιο σχολείο όπου τα πιτσιρίκια ξεκινάνε μαθήματα υποχρεωτικά αφού κλείσουνε τα 7 τους. Σκέψου δασκάλους και ειδικούς που από νωρίς καταλαβαίνουν
τις ικανότητες, τα ιδιαίτερα ταλέντα και τις αδυναμίες των
παιδιών και τα κατατάσσουν σε ειδικές τάξεις (κι όχι αχταρμάς, όλοι μαζί). Σκέψου να υπάρχουνε τάξεις αποκλειστικά
και μόνο για ξένους, μέχρι να μάθουνε ΑΠΤΑΙΣΤΑ τη γλώσσα της χώρας που τους φιλοξενεί. Σκέψου οι εκπαιδευτικοί
να κάνουνε μάθημα μόνο 3 ώρες την ημέρα, ώστε να προετοιμάζουν τα μαθήματα αυτά στην εντέλεια (χωρίς να φωνάζει ο «εβραίος» Πήλικος, που αντί για κόρη ματιού έχει το
σήμα του δολαρίου…). Σκέψου ένα σύστημα όπου ΟΛΟΙ οι
εκπαιδευτικοί είναι υποχρεωμένοι από τον νόμο να είναι
κάτοχοι μεταπτυχιακού διπλώματος, το οποίο επιχορηγείται πλήρως (κι όχι να το αγοράζεις από το πανεπιστήμιο
του «τρέχα γύρευε»). Σκέψου, επίσης, ένα σύστημα χωρίς Λήδα Κουρσουμπά και αερολογίες (και, εννοείται, χωρίς υπηρεσιακό αυτοκίνητο και σωφέρ…).
l Έτσι είναι. Τα βλέπεις και κλαις. Ακόμα και στην Αμερική που στο δημόσιο στέλνει το παιδί του μόνο ο μαύρος, ο
Μεξικάνος κι ο μετανάστης, το σύστημα δουλεύει καλύτερα.
Εκεί ο καθηγητής κι ο δάσκαλος περνούν από ιερά εξέταση
κάθε τρία χρόνια. Άμα είσαι μέτριος σε στέλνουν μετάθεση
στο Μπρονξ να κάνεις μάθημα στον Τζακ τον μαχαιροβγάλτη
και στον Τόνι τον σουγιά. Ούτε μέσο περπατάει ούτε έρχεται ο παππούς του μαθητή με μία φίζα χαλλούμια για να περάσεις τον «μιτσήν» που βαριέται να διαβάσει και ασχολείται μόνο με τον φούρπον, το κυνήγι και τη σούβλα. Ο
αντίστοιχος «μιτσής» στη Σουηδία καταλήγει να καθαρίζει
ψάρια δίπλα στα φιόρδ. Στην Κύπρο, αντιθέτως, σπουδάζει
διοίκηση επιχειρήσεων και μπορεί να φτάσει να γίνει και
βουλευτής. Διότι, στην τελική, όπως και να το κάνουμε, φίλε μου, σαν την Κύπρον εν έσιει. Και σε τέτοιους τόπους
μπορείς να ζήσεις εύκολα τον μύθο σου. Είσαι ό,τι σου πουν
πως είσαι, χωρίς να πρέπει να το αποδείξεις. Για ποια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση μιλάμε τώρα;
ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ
Διαμέρισμα στους Αγίους Ομολογητές, Λευκωσία.
Αποτελείται από δύο ευρύχωρα υπνοδωμάτια, ευρύχωρο καθιστικό, βεράντα, κουζίνα με ξεχωριστό μπαλκόνι, μπάνιο με WC
και ξεχωριστό WC. Είναι πλήρως επιπλωμένο, με έπιπλα teak χειροποίητα, χαλιά, κουρτίνες, σεντόνια κλπ. Η κουζίνα είναι πλήρως εξοπλισμένη. Υπάρχει τηλέφωνο (μόνο για εισερχόμενες
κλήσεις) και σύνδεση με Ιντερνετ. Υπάρχει κεντρική θέρμανση και
ζεστό νερό.
Ο δρόμος είναι πολύ ήσυχος και ακριβώς απέναντι υπάρχει πολύ καλό σούπερ μάρκετ.
Τ η λ . 9 9 5 4 1 22 1
Ε, Σαββάκη μου,
αρκέψαν τούντα τζίνγκολ
μπελς που τα τωρά, τζι
εσπάσαν τα νεύρα μου!
ENΩΣIΣ
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
Εμένα να δεις!
Έρκεται μου κάθε Δεκέμβρη να φεύκω που την Κύπρο τζιαι να πηαίνω στο
Μάτσιου Πίτσιου, να μεν
ακούω τίποτε!
ΓΙΟΡΤΙΝΑ ΠΑΖΑΡΑΚΙΑ BIBΛΙΟΥ
ΚΥΡΙΑΚΕΣ 1η, 8, 15, 22 και 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Από τις 10:00 μέχρι τις 14:30, στο βιβλιοπωλείο «ΓΙΑΛΟΥΣΑ»
Εγώ θα είμαι
στη Γιαλούσα,
κάθε Κυριακή!
Εγώ είμαι ο Μαυρής
ο πρωτότοκος του
Σαββάκη.
Εγώ είμαι η όμορφη
η Σοκολατού.
Ελάτε να με δείτε
που κοιμάμαι όλη
την ώρα...
Ναι, καλά το σκεφτήκατε,
είμαι κούκλος!
Γιορτινή
έκπληξη
Ελάτε με τους φίλους σας και την οικογένειά σας.
Ελάτε ν’ απολαύσετε τα δωρεάν μεζεδάκια μας και
ελάτε προπαντός για να δείτε τον Σαββάκη και την Έλλη.
Με κάθε αγορά άνω
των 100 ευρώ κερδίζετε
50 βιβλία των εκδόσεων
Αιγαίον
«Μήπως ο Κληρίδης είχε "δίκαιο";»
Οφείλουμε ως πολίτες τον απαιτούμενο σεβασμό στον πρώην πρόεδρο της
Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος άφησε τα εγκόσμια μετά από μια "γεμάτη
ζωή", με πολύ μεγάλης διάρκειας συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα του τόπου. Σεβόμαστε μεν το πολιτικό εκτόπισμα του εκλιπόντος, όμως δεν ανήκουμε στην ομάδα των πολιτών που τον
κατατάσσουν στην κατηγορία των μεγάλων ηγετών. Μεγαλούργησε, αναμφίβολα, ως κομματικός ηγέτης. Ως εθνικός όμως ηγέτης, μέσω της συμμετοχής
του στην διαχείριση του Κυπριακού…
δεν έχει να επιδείξει (κατά την άποψη
μας) κάτι το επωφελές για την πατρίδα του, εκτός ίσως από την ένταξη στην
Ευρωπαϊκή Ένωση. Λέμε «ίσως», γιατί μέχρι σήμερα τουλάχιστον, η ένταξη
στην Ε.Ε. δεν ήταν επωφελής κατά
τρόπο που να μπορούμε να επιδιώξουμε σωστή λύση στο Κυπριακό (επειδή οι
ηγέτες μας, έχοντας ως οδηγό την "Κληριδική ρεαλιστική σχολή σκέψης", επιμένουν στον αναχρονισμό της "λύσης"
συνεταιρικού κράτους Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας). Τελικό δε "προϊόν" της πολιτικής σταδιοδρομίας του
Γλαύκου Κληρίδη, ήταν το σχέδιο Ανάν.
Επί προεδρίας Νίκου Αναστασιάδη,
ωριμάζουν οι συνθήκες για την επαναφορά του σχεδίου Ανάν. Οι θιασώτες
της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας επιμένουν, εκμεταλλευόμενοι και
τον θάνατο του ιδρυτή του Δημοκρατικού Συναγερμού. Όλες αυτές οι υπερβολές των τελευταίων ημερών, συνδυασμένες με τις συνεχείς αναφορές των
ξένων σε "χρυσή ευκαιρία" για λύση,
μας κάνουν να έχουμε εύλογες υποψίες,
ότι προετοιμάζεται πυρετωδώς το έδαφος για "λύση πακέτο". Έχοντας ως
μοχλό πίεσης (ως υπερόπλο) το Μνημόνιο, θα μας εκβιάζουν για να…
«αδράξουμε την χρυσή ευκαιρία» για
μια συμφωνία που θα περιλαμβάνει το
πακέτο… Μνημόνιο, φυσικό αέριο και
Κυπριακό. Τα πράγματα δυσκολεύουν
αφάνταστα, αν λάβουμε υπόψη και την
στάση του Α.Κ.Ε.Λ. , το οποίο ως γνωστόν έχει τις ίδιες με τον ΔΗ.ΣΥ., θέσεις στο Κυπριακό.
Σε κάποιους, ήρθε γάντι ο θάνατος
του ηγέτη της "ρεαλιστικής σχολής σκέψης". Μέσω της παράστασης που στήθηκε στα Μ.Μ.Ε. , οι επικριτές του
"διεκδικητικού ρεαλισμού" του Γλαύκου Κληρίδη, παρουσιάζονται περίπου
ως οι περιθωριακοί που δεν έχουν πια
υπόθεση, λόγω του μεγάλου εκτοπίσματος και της διεθνής αναγνώρισης
που έτυχε ο μεγάλος ηγέτης. Ότι η αλήθεια στο τέλος έλαμψε, έστω και μετά
θάνατον. Ενδεικτική είναι η παρέμβαση του Χρήστου Στυλιανίδη στο δελτίο
ειδήσεων του Σίγμα, την ημέρα της ταφής του. Διαβλέπει, είπε περίπου, μια
διάθεση αυτοκριτικής της κοινωνίας
προς τον Κληρίδη. «Έβγαινε ο κόσμος
στον δρόμο για να εκδηλώσει τον σεβασμό του. Ο σεβασμός εκδηλώθηκε και
αποτυπώθηκε και στο πρόσωπο του
προέδρου της Δημοκρατίας που είναι ο
πολιτικός κληρονόμος της Κληριδικής
πολιτικής» «Ο πολιτικός κόσμος της
Κύπρου απέκτησε από σήμερα ένα θρύ-
λο που θα τον κατατρέχει» πρόσθεσε
ο Τσουρούλης για να ενισχύσει μάλλον
τα επιχειρήματα του συνομιλητή του.
«Υπάρχει ένας πήχης που είναι πολύ
ψηλά κι οι πολιτικοί πρέπει να επιλέξουν, είτε θα περάσουν από πάνω, είτε
από κάτω», πρόσθεσε και δεν μπορούσε βέβαια να διαφωνήσει ο Στυλιανίδης, ο οποίος… έξω φρενών προφανώς
από την… μικρότητα των αντιφρονούντων, πρόσθεσε ότι «…όποιος δεν μπορεί πλέον δεν αντέχει αυτό το μέγεθος,
ας πάει σπίτι του». Τουλάχιστον να
ακολουθήσουν την Κληριδική πυξίδα,
ήταν άλλη μια ατάκα. Το "ζουμί" όμως
της "παρέμβασης" του Χ. Στυλιανίδη
ήταν στο τέλος. «Στέλνει ένα μήνυμα
ως ένας Ονήσιλλος», «Μήπως είχε δίκαιο στην ομιλία του στην ΑΡΓΩ ο Κληρίδης(όταν εισηγήθηκε την Ομοσπονδία) και τον αγνοήσαμε»; «Ο μακροχρόνιος, πού μας οδηγεί;» Το καταληκτικό σχόλιο, στο τέλος της συνομιλίας,
είναι αρκούντως κατατοπιστικό για
τον… νέο άνεμο που φύσηξε: «Υπάρχει
ένα κλίμα αλλαγής που ξαναμετρά τα
πράγματα και λέει… μήπως ο Κληρίδης είχε δίκαιο;»
Ποιο συμπέρασμα εξάγεται από τα
πιο πάνω; Να φυλαγόμαστε! Οι "ρεαλιστές" , θιασώτες του σχεδίου Ανάν,
επανέρχονται δριμύτεροι! Ο κληρονόμος άλλωστε της "Κληριδικής πολιτικής", το βροντοφώναξε και στον επικήδειο λόγο: «Προτιμώ να είμαι ωφέλιμος, παρά αρεστός!». Όλοι γνωρίζουν
ότι ο σημερινός πρόεδρος θεωρεί ότι θα
είναι "ωφέλιμος" αν "πετύχει" να μας
πουλήσει την "λύση" Δ.Δ.Ο. για… λύση
βιώσιμη, λειτουργική, που θα σέβεται
(τάχατες) τα ανθρώπινα δικαιώματα
και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Κι ένα θέμα, που σχετίζεται ΑΜΕΣΑ
με τα πιο πάνω (τις πιθανότητες που
έχει ο σημερινός πρόεδρος για να "πουλήσει" την "λύση" Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας). Ας προσέξουν ιδιαίτερα οι ΔΗΚΟικοί! Στηρίζουν ήδη
μια κυβέρνηση που συνεχίζει τις "προσφορές" προς στους Τούρκους (βλέπε
αποκάλυψη του Στέφαν Φούλε – η Κυπριακή Κυβέρνηση έχει προσφέρει ως
αντάλλαγμα της επιστροφής της Αμμοχώστου, το άνοιγμα του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου). Ψήφος τον
Μάριο Κάρογιαν, στις επικείμενες εκλογές για την προεδρία του ΔΗ.ΚΟ., σημαίνει ενίσχυση των δυνάμεων που εργάζονται για επαναφορά του σχεδίου
Ανάν (σχέδιο Μπαν Κι Μουν θα ονομάζεται) και περαιτέρω "ροκάνισμα"
του 76% του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα,
για πιο εύκολη επιβολή απαράδεκτης
λύσης στο Κυπριακό.
Πανίκος Ελευθερίου
Άσσια - Κατεχόμενη Αμμόχωστος Κύπρος

Τεύχος 11/2012 - Βιβλιοπωλείο "Γιαλούσα"

Τεύχος 10/2013 - Βιβλιοπωλείο "Γιαλούσα"

Ήθος και Πολιτική στον Ηράκλειτο

crime - Amazon S3

Publication

στη Θεσσαλονικη - Ζω στη Θεσσαλονίκη