Μα πού τον ανακαλύψαν
πάλε τούτον;
ΕΝΩΣΙΣ
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
Θκειέ Γρίβα,
εγώ είμαι μαζί σου.
28 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012 n TEYXOΣ 7 n ΕΤΟΣ 6ο n B΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ n ΤΙΜΗ ΕΥΡΩ 2.00
1000 ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ
ΕΜΕΙΣ ΠΑΝΤΩΣ ΟΧΙ...
ΕΜΕΙΣ ΠΑΜΕ ΣΤΙΣ ΣΕΫΧΕΛΛΕΣ
ΓΙΑ ΑΝΤΙΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΕΣ ΤΡΕΛΛΕΣ.
ΚΟΠΙΑΣΤΕ...!
28 Ιουλίου 2012
2 ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ vasosftohopoullos.wordpress.com
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΦΥΛΛΟ
Iδιοκτησία
ΩΣIH ΠIΣΩ ΛTΔ
T.K. 6969
NOMOΣ ΛEYKΩΣIAΣ - EΛΛAΣ
THΛEOMOIOTYΠON: 22346154
yialousa@cytanet.com.cy.
Διευθυντής
Bάσος Φτωχόπουλλος
Β΄ Διευθυντής
Αλέκος Μιχαηλίδης
Aρχισυντάκτης
Eλενίτσα Ευτυχίου
Σελιδοποίηση
Σοφία Γεωργίου
Ομαδάρχης Έκδοσης
Στελ. Τρύφωνος
Διορθώσεις
Ιόλη Μιχαηλίδου, Πόπη Ελλαδίτη
Νεολαία
Παρέλλης
Μασκόττα
Ο Φορέας
Συνεργάτες
Ντίνος Μιτσίδης – (ζυμαρικά και ποτά)
Μελής Πίττας (χαλλούμια, φέττες και
αναράδες) Πρόδρομος Προδρόμου
(πληροφορίες για κακές συνήθειες
Νίκου Αναστασιάδη) Γιώργος Λιλλήκας
(αντιδιζωνική αρθρογραφία) Ζαχαρίας
Κουλίας (πληροφορίες για ερωτικά
τερτίπια Μάριου Κάρογιαν) Γιώργος
Κολοκασίδης (οικονομική βοήθεια στην
υπόσκαψη του ακελικού ΔΗΚΟ) Ελίτα
Μιχαηλίδου (υλικό για να γράφουμε)
Dave Mills (πληροφορίες για τη
δυσκοιλιότητα του βρεττανού ύπατου
αρμοστή).
Yπεύθυνες κομμωτηρίου
Έρση Χριστόφια, Ερατώ Μαρκουλλή,
Πραξούλλα Αντωνιάδου
Lifestyling
Έρση Xριστόφια, Eρατώ Μαρκουλλή
Oικονομικοί Σύμβουλοι
Έχουν χρεωκοπήσει
Nομικοί Σύμβουλοι
Γιώργος Χριστοδούλου (δύσκολες
υποθέσεις), Λέαντρος Παπαφιλίππου
(φίλος εκλεκτός), Kωστάκης
Aιμιλιανίδης (δωρεάν υποθέσεις),
Πέτρος X’’ Σάββας (τις Kυριακές),
Στέλιος Δρυμιώτης (όταν δεν είναι
μεθυσμένος), Xρήστος Kληρίδης
(όταν κερδίζουμε το Λόττο)
ΠΡΟΣΟΧΗ: Μη χρησιμοποιείτε
δικηγόρους του απορριπτικού χώρου.
Είναι πανάκριβοι.
Δικαστές στην πούγκαν μας
Δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα
ονόματά τους για να μην τους κάψουμε.
Χορηγοί
CIA, Χαραυγή, Μακδόναλτς, Νoble
Energy, Αντρέας Πάντζης, ΘΟΚ BOC και
άλλοι δώδεκα ύποπτοι οργανισμοί.
Xρηματοδότες
Κατάρ, Ισραήλ, Ιράν τζιαι η θκεια μας
η Βαλλού που τα Λεύκαρα.
Eπίσημος Λογοκριτής
Aνδρούλλα Γκιούρωβα
Επίσημος Πόντιος
Γιώργος Αμπατσίδης
Πόντιος παρά του Πόντιου
Μ.Σ.
GO BACK DOG PUBLICATIONS:
ΗΕCΤOROS 39A, LEFKOSIA, KYPROS.
TEL.: 99696969. All rights reserved.
Nothing appearing in Union (and may
your blood become avladjin) newspaper
may be reprinted, reproduced by sex or
transmitted through viri, either holy or in
sin, by any electronic or mechanical
means without prior written permission
from the dog.
Warning to lawyers: Writs for libels,
slander or wrongdoings will not be
accepted from anyone.
BEWARE OF THE DOG
Σαββάκης Παλαιολόγος ο Tρίτος,
επίσημος σκύλος της «Ένωσις».
Προσοχή, δαγκώνει!
ΔΩΡΕΑΝ ΑΦΙΣΕΣ
l
ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ
Το επόμενο φύλλο της εφ. ΕΝΩΣΙΣ θα κυκλοφορήσει κατ’ εξαίρεσιν μέρα ΠΑ ΡΑΣΚΕΥΗ και όχι Σάββατο, στις 25
ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ. Παρακαλούνται οι συνεργάτες μας να αποστείλουν τα κείμενά τους
πριν από τις 17 Αυγούστου, για να μπορέσουμε κι εμείς να κάνουμε έστω και λίγες μέρες διακοπές μετά από την κυκλοφορία της
εφημερίδας.
ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ,
ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΙΣΕΣ
Έχουν κυκλοφορήσει πολλές αφίσες και
κάρτες με φωτογραφίες από τον αγώνα της
ΕΟΚΑ και θα τις βρείτε δωρεάν στα γραφεία μας.
ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ
Από το ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΑΙΓΑΙΟΝ και η εφ. ΕΝΩΣΙΣ θα έχουν την
τιμητική τους, με μία παρουσίαση βιβλίου
κάθε εβδομάδα και μία βραδιά ελληνικής
μουσικής στην μπουάτ που θα εγκαινιάσουμε στον χώρο του βιβλιοπωλείου. Να έχετε
τ’ αυτιά σας ανοιχτά για περισσότερες πληροφορίες σύντομα.
Κυκλοφόρησαν όλες οι αφίσες και οι καρτ ποστάλ από στιγμιότυπα του αγώνα της
ΕΟΚΑ. Καλούμε, λοιπόν, τους αναγνώστες μας να περάσουν απ’ τα γραφεία μας να
τις προμηθευτούν.
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΜΗΝΑ
Στο επόμενο τεύχος, δηλαδή το καλοκαιρινό τεύχος
του Αυγούστου, με μόνο 10 ευρώ σας προσφέρουμε
την εφημερίδα μαζί με τον δίσκο του συμπατριώτη
μας Πέτρου Παπαλεοντίου Έντεκα τραγούδια μόνο. Τραγουδά ο Χρίστος Τόφας και συμμετέχουν οι
Αλκίνοος Ιωαννίδης, Βασιλική Καρακώστα και σ’
ένα τραγούδι ο ίδιος ο συνθέτης-στιχουργός, Πέτρος
Παπαλεοντίου.
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ
ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μόνο με 10 ευρώ στα επιλεγμένα περίπτερα που δημοσιεύονται πιο κάτω μπορείτε να βρείτε τα σπάνια δισκάκια δημοτικής, και όχι μόνο, μουσικής που έχουμε επιλέξει για σας.
Βρείτε αυτά τα δισκάκια, διότι πραγματικά είναι σπουδαία.
ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΛΕΥΚΩΣΙΑ
L&A MERX LTD NO 1
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΙΑΟΥΛΗ
ΗILTON HOTEL B/SHOP
ΠΕΡ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΔΗΣ
ΜΙΛΤΗΣ & ΕΥΓΕΝΗΣ
MORE BLUE TRADING LTD
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΜΑΡΩ
CHRIS - NIC
ΛΟΪΖΟΣ & ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ
ΠΕΡ. ΤΟ ΟΚΤΑΓΩΝΟ ΛΤΔ
MISSEDCALL KIOSK LTD
ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΑΡΩ
ΠΑΡΑΡΛΑΜΑ ΛΤΔ - ΑLFA MEGA
ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΔΙΑΣ
ΠΑΡΙΣΣΙΝΟΣ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ
AΡΜΕΝΙΑΣ 53 Β-Γ,
ΑΚΡΟΠΟΛΗ
ΛΕΩΦ. ΚΕΝΝΕΝΤΥ 91Β
AΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 98
ΛΕΩΦ. ΟΜΗΡΟΥ 1, ΑΓΑΛΜΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΛΕΩΦ. ΛΕΜΕΣΟΥ 114Α
ΛΑΡΝΑΚΟΣ 119
ΔΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ 13Γ,
ΠΑΛ/ΣΣΑ
ΑΙΓΕΩΣ 28Β
ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ 15
ΛΕΩΦ. ΝΙΚΗΣ 32
ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΤΣΗ 44
NIΚΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ 3
ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ 39,
ΤΣΕΡΙΟΥ 68
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 13Γ, ΚΑΤΩ
ΛΑΚΑΤΑΜΙΑ
ΠΕΡ. ΜΙΡΑΧΗΣ
ΔΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ 89,
ΛΥΚΑΒΗΤΟΣ
DELTANIMAR TRADING LTD
ΛΗΔΡΑΣ 205Α
ΠΕΡ. ΜΑΚΡΥΔΡΟΜΟΣ
ΛΗΔΡΑΣ 58
RNIK ENTERPRISES LTD
ΓΡΗΓ. ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ 61
RUNAWAY TRAD. LTD
ΛΕΩΦ. ΛΕΜΕΣΟΥ 190, ΤHE
MALL
ΕΛΛΗΝΑ ΑΡΙΣΤΗ
ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ 1
GRIZZLY BEAR LTD No 1
ΛΕΩΦ. ΡΙΚ 27
ΠΟΥΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ
ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ 123Γ
C.L.E. ENTERPRISES LTD
KEΡΥΝΕΙΑΣ 134
ΧΡΙΣΤΟΣ & ΠΑΝΙΚΚΟΣ
ΛΟΡΔΟΥ ΒΥΡΩΝΟΣ 26,
ΠΑΛ/ΣΣΑ
CHRIS 1 STOP N301
ΛΕΩΦ. ΑΘΑΛΑΣΣΗΣ 101
ΝΙΚΟΣ Χ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΛΤΔ AΓΙΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ 99Α
ΠΕΡ. ΙΠΠΟΔΡΟΜΟΣ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 104
Μ&Τ ΜETOCHIOU KIOSK
ΜΕΤΟΧΙΟΥ 57
BARCINO LTD
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 131
Κ.Κ. ΤΗ MAGAZINO LTD
ΣΤΑΣΙΝΟΥ 34
GALLOPCA C/STOREA
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ 24Δ,
ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Π.Ι.Μ. ΒΟΥΝΟ ΛΤΔ
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 35
Κ. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ & ΥΙΟΙ ΛΤΔ
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 51
ΔΡΑΚΟΥΜΕΛ
ΚΟΥΛΛΗΣ & ΕΥΓΕΝΙΟΣ
FANTASTI PAVILLION LTD
Μ&Τ ΜΕΤΟCHIOU KIOSK-LUCK7
ΠΟΥΡΓΟΥΡΗ ΣΟΥΛΛΑ
L&A MERX LTD NO 2
Χ.Α.Π/ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΜ/ΡΙΚΗ ΛΤΔ
FAST SPACE LTD
Μ. ΤΣΟΥΤΣΟΥΚHΣ
KUOPIO HOLDINGS LTD
CHRIS CASH & CARRY
ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ Α. ΚΟΜΠΟΣ ΛΤΔ
ΛΑΡΝΑΚΑ
MΗΝΑΣ ΤΣΙΑΜΠΑΡΤΑΣ ΛΤΔ
ΠΑΦΙΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΤΔ
ΠΕΡ. ΕΛΕΝΑ & ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
BOROKI ENTERPRISES LTD
ΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ
SO EASY KIOSKS LTD - 406
DOXA INVESTMENTS LTD
SO EASY KIOSKS LTD - 401
ΛΕΜΕΣΟΣ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ & ΥΙΟΣ
Τ&Ε MICHAELIDES NEWSAGE
MULTIBREAM LTD
CHRISTODOULOU BROS LTD
KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
ΠΕΡ. Ν.Τ. EXPRESS LTD
ΠΑΦΟΣ
Χ-PRESS-K&K PATSAL LTD
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΥΛΑΣ
STOKKOS BROS LTD
Α/ΦΟΙ ΚΟΥΝΤΟΥΡΕΣΙΗ ΛΤΔ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΤΙΟΥ
AMMOXΩΣΤΟΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ & ΧΡΙΣΤ. ΚΑΛΛΙΚΑ
Α&Μ DOMINO SHOP LTD
ΕΛΑΙΩΝΩΝ 2, ΣΤΡΟΒΟΛΟΣ
ΛΥΚΑΒΗΤΟΥ 13
ΛΥΚΑΒΗΤΟΥ 44
28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 70
Ε. ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΥ 45,
ΜΑΚΕΔΟΝΙΤΙΣΣΑ
28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 40
ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΑΒΑΡΗ 9
ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ 47
ΚΑΝΤΑΡΑΣ 83
ΤΣΕΡΙΟΥ 170
TΣΕΡΙΟΥ 110
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 3Β, ΠΕΡΑ
ΧΩΡΙΟ ΝΗΣΟΥ
ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!
ΜΟΝΟ 10 ΕΥΡΩ
ΣΚΑΤΕΝΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ 3
ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ 36,
ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ
ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ 9,
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ
ΧΡ/ΛΑΟΥ ΙΑΚΩΒΙΔΗ 26
ΓΡΗΓ.ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 58,
ΛΕΙΒΑΔΙΑ
ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΠΑΥΛΟΥ 35
ΠΕΤΡ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΟΥ 3,
ΧΟΙΡΟΚΟΙΤΙΑ
ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ 41
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 218
ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΕΩΣ 65Α
ΓΛΑΣΤΩΝΟΣ 86
ΛΕΟΝΤΙΟΥ Α΄ 159
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 86, ΜΕΣΑ
ΓΕΙΤΟΝΙΑ
AΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 14
ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ 15
EΛΕΥΘ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 64
ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 19, ΚΟΝΙΑ
ΛΕΩΦ. ΕΜΠΑΣ 104
ΤΕΥΚΡΟΥ ΑΝΘΙΑ 20, SHOP 4
1ης AΠΡΙΛΙΟΥ 100
Το βραβείο απονέμεται στον πιο σκατένο πρόεδρο που έβγαλε ποτέ αυτός ο
τόπος, τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ,
ο οποίος, ενώ πέρασε ήδη ένας χρόνος
από το έγκλημα στο Μαρί, ακόμα να
ζητήσει συγγνώμη από τους συγγενείς
των θυμάτων. Πόσο σκατένος μπορεί
να είναι κάποιος;
ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ Η ΕΦ. ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ
vasosftohopoullos.wordpress.com
Μα εν ούλλοι με τον
Αναστασιάδην,
οξά εν η ιδέα μου;
28 Ιουλίου 2012
3
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
Μερικές σκέψεις
για τις επετειακές συγκεντρώσεις
Για μια εθνική πολιτική
Ιούλιος 2012. Η Ελλάδα διασύρεται
συνεχώς και σαν μολυσμένη γάτα
προσπαθεί ν’ αποφύγει το μοιραίο,
ενώ η Κύπρος, αυτή που μας απέμεινε, ψάχνει απεγνωσμένα και άλλους
μηχανισμούς στήριξης, μπας και μ’
αυτόν τον τρόπο καταφέρει επιτέλους να ξεπουλήσει και το υπόλοιπο
ελεύθερο τμήμα της στους Τούρκους
και στους Ευρωπαίους εταίρους μας.
Ιούλιος 2012. Ο κυπριακός λάλλαρος, άλλως καύσωνας, βαράει τα κεφάλια μας αλύπητα. Το τι λέγεται για
την άρση του οικονομικού αδιεξόδου μπορεί να τρελάνει τον καθένα
μας. Ζούμε σαν μαστουρωμένες τζιίκλες που πέφτουν απ’ τα δέντρα σαν
οι θερμοκρασίες του χειμώνα πέσουν
κάτω απ’ το μηδέν. Ζούμε και συμπεριφερόμαστε σαν ένας λαός καθυστερημένων και ηλίθιων ανθρώπων.
Ιούλιος 2012. Όλα στην πατρίδα
μας μάταια, τα πάντα ματαιότης. Μόνο ίσως οι γέροι κατανοούν ότι ο Χάρος παραμονεύει στις δικές μας γειτονιές. Παρά ταύτα υπάρχει ΕΛΠΙΣ,
στην Ελλάδα ζούμε, που έλεγε κάποτε κι ο Σαββόπουλος. Φυσικά η ελπίδα μας δεν είναι στα στελέχη της
κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης
ούτε στον παλιό και νέο πολιτικό κόσμο. Η ελπίδα μας βρίσκεται σ’ αυτές τις μειονότητες του λαού μας που
ακόμα επιμένουν να ζουν και να πεθαίνουν ως αυτό που είναι, δηλαδή
Έλληνες· όχι Ελληναράδες ούτε
Ελληνίζοντες ούτε Ελληνέζοι ούτε
Ελληνιστάνοι, αλλά Έλληνες. Τέτοιες εθνικές μειονότητες και μονάδες
είναι πολλές. Φτάνει ν’ αρχίσουν τη
διαδικασία ενοποίησής τους και άλλος αέρας θα φυσήξει στα κρατίδια
του Ελληνισμού. Δεν μιλώ με όρους
εθνικιστικούς, άλλωστε για ποιον
εθνικισμό μπορούμε να μιλάμε όταν
ακόμη και οι Σκοπιανοί πια μας απειλούν και μας κοροϊδεύουν; Μιλώ για
εθνικές μειονότητες που αγωνιούν,
όχι για εθνικιστικά μεγαλεία, αλλά
για το δικαίωμα του λαού μας να ζήσει ελεύθερος, ανεξάρτητος και με
τον δικό του τρόπο, το δικό του πρόσωπο, τα δικά του πολιτιστικά στοιχεία στις πατρογονικές μας εστίες,
όπως τις διαμορφώσαμε εμείς εδώ
και χιλιάδες χρόνια και που τώρα μας
τις λεηλατούν ξένοι και ελληνόφωνοι ευρωλάγνοι καραγκιόζηδες.
Είναι πια εθνική ανάγκη η ύπαρξη
μιας ΕΘΝΙΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣ των
Ελλήνων, όχι των κομμάτων, αλλά
των ίδιων των πολιτών μας. Μια βουλή εντελώς διαφορετική απ’ την
υπάρχουσα βουλή. Μια βουλή όπου
οι βουλευτές δεν θα αντιπροσωπεύουν τα κόμματά τους αλλά τα συμφέροντα του ΕΘΝΟΥΣ και του
ΛΑΟΥ μας. Μια βουλή που θα σκέφτεται και θα βρίσκει τρόπους να λύνει προβλήματα και να δίνει προοπτικές διαφορετικές στην κοινωνία
μας. Αυτή η βουλή πρέπει πρώτα να
αντιπροσωπεύει όλους τους Έλληνες, και αυτούς που ζουν στην Ελλάδα και αυτούς του εξωτερικού, όπως
και αυτούς από τις χαμένες πατρίδες.
Πρέπει να μαζέψει τα πιο καλά μας
μυαλά και να τα βάλει στην υπηρεσία της σωτηρίας του ΕΘΝΟΥΣ. Σε
αυτόν τον αρχικό ρολό τεράστια πρέπει να είναι η συνεισφορά της
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ και του Στρατού, των
μόνων θεσμών που είναι και οργανωμένοι και διατηρούν εθνικές ευαι-
σθησίες και αντιστάσεις. Είναι καιρός πια η βουλή των Ελλήνων, που
οραματίζεται μιαν άλλην Ελλάδα,
μαζί με την Εκκλησία, τον Στρατό
και τα πανεπιστήμιά μας, να προχωρήσουν πρώτα σε έναν διάλογο, μετά
στη σκέψη και τέλος σε προτάσεις για
την άρση του αδιεξόδου, χωρίς να
δίνουν την προσοχή τους μόνο στο
όραμά μας αλλά και στις ανάγκες του
λαού ΤΩΡΑ.
Η Εκκλησία και ο Στρατός μπορούν από τώρα ν’ αρχίσουν την αυτόνομη δράση τους. Ας ξαναλειτουργήσουν με βάση τα σημερινά δεδομένα οι ΕΝΟΡΙΕΣ. Τα συσσίτια,
τα κοινωνικά παντοπωλεία, οι παιδικοί και βρεφοκομικοί σταθμοί,
όπως και τα κέντρα ηλικιωμένων, ας
περάσουν στα προαύλια των εκκλησιών μας ή σε σπίτια που να γειτνιάζουν με τις εκκλησίες μας, όπου εκεί,
εντελώς δωρεάν ή με εθελοντική συνεισφορά του καθενός, γονείς και
παιδιά να μπορούν ν’ αφήνουν τα
μωρά, τα παιδιά τους και τους ηλικιωμένους σε ασφαλείς τόπους,
ώσπου να τελειώσουν οι εργαζόμενοι τις δουλειές τους. Ο Στρατός ας
αρχίσει τη νέα βιομηχανική επανάσταση στον τόπο μας. Είμαστε σίγουροι πως με μια συνετή αναδιοργάνωση ο Στρατός και πιο αξιόμαχος θα ήταν και πιο ενεργός στην οικονομία θα μπορούσε να αποβεί. Δεν
γίνεται να μην παράγει ο Στρατός τα
απαραίτητα που χρειάζεται το ελληνικό νοικοκυριό, ούτε είναι δυνατόν
να μιλάμε για έναν αξιόμαχο Στρατό
που δεν κάνει επενδύσεις στην πολεμική βιομηχανία.
Τώρα δίνεται και η ευκαιρία ώστε
τα πανεπιστήμιά μας να πάψουν να
παράγουν άνεργους επιστήμονες και
εξειδικευμένους συνδικαλιστές. Τώ-
ρα πρέπει να μπουν στην υπηρεσία
του έθνους σαν να βρισκόμαστε σε
πόλεμο. Πρέπει να σκεφτούν τρόπους
και προγράμματα ώστε να αρχίσει η
αντίστροφη μέτρηση για την αστυφιλία, να επιστρέψουν οι «Αθηναίοι» στα χωριά τους, να υπάρχουν
δουλειές και παλαιού και νέου τύπου
στα νησιά και στα βουνά μας, να επιστρέψουν οι μετανάστες μας στους
τόπους καταγωγής τους και να αξιοποιηθούν σωστά αυτοί οι επιστρέφοντες Έλληνες, να αξιοποιηθούν
νέες μορφές ενέργειας και επιτέλους
ν’ ανθίσει ξανά η ερειπωμένη ύπαιθρός μας. Πρέπει επίσης τα πανεπιστήμια να μελετήσουν το ζήτημα της
υπογεννητικότητας και να πάρουν
μέτρα ώστε να σταματήσει αυτή η
αυτοχειρία μας. Η κρατική και η εκκλησιαστική γη πρέπει να εκμισθωθεί για ασήμαντο ποσό χρημάτων,
ώστε να προσεγγίσουν νέους ανθρώπους, έτσι ώστε να επιστρέψουν
στα νησιά και στην ύπαιθρο, κάνοντας παιδιά που θα μπορούν και να
τα ταΐζουν και να τα σπουδάζουν και
να είναι χρήσιμοι πολίτες των κοινοτήτων τους.
Το όραμα υπάρχει σε πολλά μυαλά. Τώρα είναι η ώρα ώστε όλοι μαζί ελεύθεροι πολίτες, Εκκλησία, Στρατός και πανεπιστημιακοί να υπερβούμε εαυτόν και να απελευθερώσουμε τον τόπο μας απ’ όλα τα κακά
αγκάθια. Έφτασε η ώρα ν’ αποκτήσουμε τον δικό μας λόγο και να επιστρέψουμε στην πατρώα ΓΗ, να ξαναφτιάξουμε την Ελλάδα των χορών,
των τραγουδιών, της πίστης, της ιδιαιτερότητας του κοινωνικού βίου,
την Ελλάδα που ξέρει ν’ αγαπά τα
παιδιά της και τον κόσμο όλο.
B.Φ.
11/7/2012
Η συγκέντρωση έξω από το Προεδρικό ήταν μια απ’ τα
ίδια. Κόσμος αγανακτισμένος, κόσμος πικραμένος, φωνασκίες τύπου γηπέδου και ο καθένας το βιολί του. Είναι καιρός να μάθουμε πως καμιά φορά η σιωπή είναι μεγάλη δύναμη, πως είναι καλύτερα να ακούμε τον πόνο, παρά να
μιλούμε για τον πόνο. Οι πολλές ομιλίες είναι αχρείαστες,
ειδικά όταν όλοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια. Ένας
καλός ομιλητής αρκεί. Να τον ακούσουμε και να προβληματιστούμε. Ένας συγγενής των θυμάτων να κάνει έναν
σύντομο χαιρετισμό εκ μέρους όλων των συγγενών είναι
αρκετός. Ο πολύς συναισθηματισμός δεν βοηθά σε τίποτα. Βρισκόμαστε εκεί για να συμπαρασταθούμε στους συγγενείς των θυμάτων και για να ζητήσουμε δικαιοσύνη. Δεν
μπορούμε να φορτώνουμε 38 χρόνια ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ
και της ηγεσίας μας, μα κι εμάς των ίδιων, πάνω στις πλάτες των συγγενών των θυμάτων. Αυτό είναι ανήθικο. Δεν
πρέπει να ψάχνουμε σε αυτούς, τους σωτήρες της δικής
μας ανικανότητας, για να δώσουν λύσεις στα προβλήματα
που προέκυψαν από την κατοχή και από την εγκληματική
πολιτική του Χριστόφια. Τα λίγα προσωπικά λόγια των
συγγενών στις πρώτες εκδηλώσεις, πέρσι, ήταν αρκετά για
να κρατήσουν τη φλόγα αναμμένη. Τώρα δεν τους φτάνει
ο πόνος τους, εμμέσως πλην σαφώς τους ζητάμε να μπουν
μπροστάρηδες στον αγώνα για τη δική μας σωτηρία.
Δυστυχώς, τα λεκτικά έκτροπα δεν εκφράζουν την αγανάκτηση και τον θυμό μας, αλλά την ανικανότητά μας να
εκφράσουμε έναν πολιτικό λόγο εναντίον της πολιτικής
όλων αυτών που μας εκνευρίζουν, είτε πραγματικά είτε
στη σφαίρα της χουλιγκανικής φαντασίας μας. Όσες φορές
και αν φωνάξουμε «ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ»,
δεν θα πεθάνει. Ούτε η ΠΟΥΤΑΝΑ τάδε κυρία πρόκειται να γίνει άνθρωπος με το να την αποκαλούμε έτσι. Έξω
απ’ το Προεδρικό η δύναμή μας είναι ΑΛΛΟΥ. Ας ψάξουμε επιτέλους να προσδιορίσουμε αυτήν τη δύναμη και
με αυτήν ας επιτεθούμε στους εχθρούς μας.
Όσο μας βλέπει έτσι ο Χριστόφιας, σαν χαλιναγωγημένες
και χειραγωγημένες ορδές μέσα σε γήπεδο, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Ο Χριστόφιας θα φοβηθεί μόνο όταν ακούσει τη ΣΙΩΠΗ μας, όταν καταλάβει ότι μπορούμε να φτάσουμε μέσα στο Προεδρικό όχι ως χούλιγκαν, αλλά ως
αγωνιστές της ελευθερίας.
20/7/2012
Η επέτειος της τουρκικής εισβολής μάς βρήκε ξανά στους
δρόμους, αυτήν τη φορά στο τέρμα της οδού ΛΗΔΡΑΣ
και όχι στο ΛΗΔΡΑ ΠΑΛΑΣ ή στην Πλατεία Ελευθερίας,
όπως παλιά. Ορθώς σκέφτηκαν οι αυτόνομες φοιτητικές
παρατάξεις που έκαναν το κάλεσμα για την εκδήλωση διαμαρτυρίας, μιας και εκεί βρίσκεται η αιχμή της εθνικής μας
αλλοτρίωσης, με τους δικούς μας να πηγαίνουν βόλτες στα
κατεχόμενα και να κάνουν «κατοχικό τουρισμό», αδιαφορώντας εντελώς για τις συμβολικές και μη επιπτώσεις.
Τώρα, γιατί δεν καλέστηκαν και άλλες οργανώσεις, όπως
τα προσφυγικά σωματεία, οι σύνδεσμοι αγωνιστών του ’55
και του ’74 ή το γιατί δεν ήρθαν, την ευθύνη δεν φέρουν
αποκλειστικά οι φοιτητές. Για πρώτη φορά μετά από 38
χρόνια η διαμαρτυρία για τη συνεχιζόμενη κατοχή ήταν
σχεδόν αποκλειστικά υπόθεση της νεολαίας. Ο μεγάλος
όγκος των διαμαρτυρομένων ήσαν νέοι, οι ηλικιωμένοι
ήταν σχεδόν ανύπαρκτοι.
Σέβομαι την ιστορία και τη δράση των αυτόνομων ενωτικών παρατάξεων, όμως δεν μπορώ να μην κάνω μερικές
παρατηρήσεις. Υπήρχε κόσμος στο τέρμα της οδού Λήδρας, ακόμη και νέοι, που, μόλις κατέφθασε η πορεία, νόμισαν πως κατά λάθος ήρθε άλλη παράταξη και όχι ο
ΕΦΑΕΦΠ. Το όλο στήσιμο της πορείας, οι τριάδες μερικών
από τους διαδηλωτές, τα συνθήματα και η όλη ατμόσφαιρα μύριζε κάτι μεταξύ ΕΛΑΜ και ποδοσφαιρικής αναμέτρησης χούλιγκαν. Από πότε οι Έλληνες φωνάζουν συνθήματα σε ρυθμούς αμερικανικών ασμάτων των πεζοναυτών; Από πότε οι Έλληνες ζητούν εκδίκηση και όχι
απελευθέρωση; Από πότε όλα τα συνθήματα είναι στους
ρυθμούς των συνθημάτων των γηπέδων και από πότε οι
Έλληνες ουρλιάζουν όταν ψάλλουν τον εθνικό ύμνο; Τόσο άγρια ήσαν τα συνθήματα και οι φωνασκίες, που κάποιος ουδέτερος άνθρωπος θα νόμιζε πως πρόκειται για
αιμοσταγείς φονιάδες, έτοιμους να ρίξουν τους Τούρκους,
αν όχι στη θάλασσα, τουλάχιστον στον Κοντεμένο. Όμως
τίποτα δεν συνέβη, ούτε καν συμβολικά δεν κλείσαμε το
οδόφραγμα, ούτε καν συμβολικά δεν αποτρέψαμε τους δικούς μας και τους τουρίστες να περάσουν στην κατεχόμενη γη μας. Ούτε μία μύτη δεν έσπασε.
Δυστυχώς ο ΕΦΑΕΦΠ κάπου έχει ξεφύγει. Οι φοιτητές
έκαναν ξανά το ετήσιο καθήκον τους και τώρα αρχίζει η
σοβαρή δουλειά, για το ψάρεμα των πρωτοετών φοιτητών
του Σεπτέμβρη.
4
28 Ιουλίου 2012
ΕΥΡΩΚΟΤΕΣ, ΜΗΠΩΣ ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΕΤΕ;
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ-ΠΟΛΙΤΗΣ
Μερικοί άνθρωποι δεν βάζουν νου ποτέ, έλεγαν
οι παλιοί και είχαν δίκαιο. Ως ένα σημείο. Π.χ.
υπάρχουν δημοσιογράφοι, πολιτικοί και παράγοντες που επιμένουν να υποστηρίζουν με φανατισμό το ΠΑΣΟΚ, έστω και αν ο λαός στις τελευταίες δύο αναμετρήσεις και η ίδια η εξέλιξη
της χώρας έχουν δείξει ότι
τη μεγαλύτερη ευθύνη για
τα σημερινά χάλια της
Ελλάδας φέρει το ίδιο το
ΠΑΣΟΚ. Φυσικά αυτοί
που ακόμα υποστηρίζουν
τις επιλογές του ΠΑΣΟΚ
δεν είναι καθυστερημένοι,
αλλά είναι τα γνωστά
κομματόσκυλα, λαμόγια,
βαποράκια και πληρωμένα πρακτοράκια του κόμματος. Γι’ αυτό και λέμε
ότι οι παλιοί είχαν δίκαιο, ως ένα σημείο μόνο.
Στην Κύπρο συμβαίνει το ίδιο με τους λάτρεις του
Σχεδίου Ανάν, οι οποίοι για έναν περίεργο λόγο είναι οι ίδιοι που σήμερα λατρεύουν την ΤΡΟΪΚΑ
και το ΔΝΤ και ανυπομονούν να δουν αυτές τις
παγκόσμιες λαίλαπες να μας βάζουν σε τάξη.
Ένας απ’ αυτούς είναι και ο Κώστας Κωνσταντίνου του ΥΕΝΙ-ΠΟΛΙΤΗΣ, της εφημερίδας που
ακόμα να πάρει χαμπάρι πως το Σχέδιο Ανάν έχει
απορριφθεί από τον κυπριακό λαό και πως η
Ελλάδα υποδουλώνεται και χάνει την εθνική της
κυριαρχία με τη βοήθεια της ΤΡΟΪΚΑΣ και του
ΔΝΤ.
Ρε Κωστή, είσαι αξιοθρήνητος πια. Και εσύ, ρε
Γιάννη, και όλοι οι άλλοι χαραμοφάηδές σου.
EΩΣΦΟΡΙΚΑ
l Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις,
το ΔΗΚΟ φαίνεται να οδεύει προς
Αναστασιάδη, ενώ και το
ΕΥΡΩΚΟ προσανατολίζεται σοβαρά προς αυτό το ενδεχόμενο.
l Διεφθαρμένο σύστημα, διεφθαρμένοι πολιτικοί!
l Για το ΔΗΚΟ δεν έχω και ιδιαίτερα σχόλια να
κάνω. Η βασική ιδεολογία της μεγάλης πλειοψηφίας των στελεχών αυτού του κόμματος ήταν η
συμμετοχή στην εξουσία. Σαν πόρνες πήγαιναν
πότε με το ΑΚΕΛ, πότε με τον ΔΗΣΥ, για να συμμετέχουν πάντοτε στο φαγοπότι. Συνεπώς η στήριξη Αναστασιάδη δεν εκπλήσσει, αν και θα περιμέναμε δυναμικές αντιδράσεις από κάποιους
που φαίνεται να σιωπούν.
l Για τις ευρωκότες, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν είχα ποτέ αμφιβολία ότι ο πρόεδρός τους είναι τουλάχιστον καιροσκόπος και ξένος με τον συγκεκριμένο χώρο, τον οποίο χρησιμοποίησε σαν σανίδα σωτηρίας. Είναι εμφανές ότι
βλέπει το κόμμα του να διαλύεται σταδιακά και
διαπραγματεύεται τη σταδιακή επανένταξή του
στον Συναγερμό. Όμως ομολογώ ότι δεν τον περίμενα τόσο προκλητικό.
l Το μεγάλο μου ερώτημα είναι γιατί οι συναγωνιστές που εξακολουθούν να βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο συγκεκριμένο κόμμα δεν τα παρατάνε άμεσα. Ας μην ακούσω πάλι το αμίμητο
«Προσπαθούμε να αλλάξουμε κάποια πράγματα
από μέσα», όπως δικαιολογούσαν παλαιότερα κάποιοι την παραμονή τους στον Συναγερμό.
l Ο Χριστόφιας έκανε ακόμη ένα θαύμα. Έβαλε
την Κύπρο στον μηχανισμό στήριξης. Είναι προϊόν ανικανότητας ή σκόπιμων ενεργειών; Μήπως
γι’ αυτό δεν έπαιρνε μέτρα τόσο καιρό, για να μας
οδηγήσει στον μηχανισμό στήριξης; Το ΔΝΤ είναι ένας οργανισμός τοκογλύφων, είναι ένα εκτελεστικό όργανο της νέας τάξης και ξέρουν όλοι
πολύ καλά ότι, αν εμπλακείς μαζί του, τα πράγματα για σένα γίνονται εξαιρετικά δύσκολα.
l Αυτό που με τρομάζει, όμως, είναι το γεγονός ότι
κανένας πολιτικός δεν βγήκε να πει πέντε αλήθειες για το ΔΝΤ, αντίθετα όλοι φαίνεται να συμφωνούν ότι είναι μια αναγκαιότητα!
l Άκουσα την ΕΔΕΚ να βγάζει ανακοίνωση εναντίον του ΑΚΕΛ για παραχάραξη της Ιστορίας.
Υπέθεσα ότι επιτέλους θα αναφερθούν στις προσπάθειες αφελληνισμού της Κύπρου, στην αλλαγή
των ιστορικών βιβλίων, στις επιθέσεις κατά του
αγώνα της ΕΟΚΑ. Τελικά αυτό που τους ενόχλησε
είναι η εκτίμηση του ΑΚΕΛ ότι η διζωνική είναι
ένα ακόμη κληροδότημα του Μακαρίου! Μια κατά βάση σωστή άποψη, αφού οι 4 κατευθυντήριες
γραμμές μπορεί να μην περιείχαν τον όρο διζωνική, έθεταν όμως σαφώς τις βάσεις γι’ αυτήν.
Ο αντιεωσφόρος
38 χρόνια χωρίς προσανατολισμό
Οι συνέπειες της τουρκικής εισβολής
του 1974 στοιχειώνουν ακόμη τα όνειρα του κάθε εθνικά σκεπτόμενου
Έλληνα και ακόμη περισσότερο
όσων από εμάς βιώσαμε την εκδίωξη
από την πατρώα γη. Η πληγωμένη περηφάνια, τα εγκληματικά λάθη, η
εθνική προδοσία έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μας.
Αυτό όμως που πληγώνει σήμερα
περισσότερο είναι η εθνική μας κατρακύλα. Ένα έθνος αποφασισμένο
να διεκδικήσει τα δίκαιά του θα μπορούσε να πετύχει, υπό κατάλληλες
διεθνείς συγκυρίες, ακόμη και την
απελευθέρωση των κατεχομένων.
Οι ανεπαρκείς αλλά και ελεγχόμενες από ξένα κέντρα πολιτικές ηγεσίες οδήγησαν τον Ελληνισμό τόσο
της Κύπρου όσο και της Ελλάδας στο
σημερινό κατάντημα.
Οι ηττοπαθείς ηγεσίες του, αντί να
χαράξουν μια μακροχρόνια απελευθερωτική πολιτική στο θέμα της Κύπρου, αλλά και γενικότερα διεκδικητική στο θέμα των τουρκικών αξιώσεων, κατάντησαν να συζητούν εθνικά μειοδοτικές λύσεις.
38 χρόνια μετά και δυστυχώς βρισκόμαστε σε δυσχερέστερη θέση από
τον Αύγουστο του 1974, χωρίς όραμα και με τον κίνδυνο του εθνικού
αφανισμού να είναι ορατός.
Ιδιαίτερα ανησυχητική είναι και η
κατάντια του λαού. Ένας λαός χωρίς προσανατολισμό, βυθισμένος στον
άκρατο καταναλωτισμό, χωρίς εθνικά αισθητήρια και εθνική περηφάνια.
Ένας λαός που εξευτελίζεται καθημερινά στα οδοφράγματα, που κάνει
τουρισμό στην ποτισμένη με αίμα γη
των προγόνων του, που ανέχεται να
τον κερνούν καφέ οι κατακτητές μέσα στο ίδιο το σπίτι του, που αιμοδοτεί το κατοχικό καθεστώς, που ανέχεται σε μεγάλο βαθμό την εις βάρος
του ρατσιστική αντιμετώπιση, που δεν
αντιδρά στις προσπάθειες αλλοίωσης
της εθνικής του ταυτότητας ή της δημογραφικής αλλοίωσης με τους κάθε
λογής παράνομους λαθρομετανάστες
ή νόμιμους Ευρωπαίους πολίτες και
που έβγαλε πρόεδρο τον Χριστόφια
και τώρα ετοιμάζεται να αναδείξει
πρόεδρο ένα εξίσου εθνικά επικίνδυνο άτομο, τον Αναστασιάδη.
Υπάρχει όμως και μια μικρή μειοψηφία, –ανέκαθεν ήταν μειοψηφία–,
που βάζει το εθνικό συμφέρον υπεράνω όλων, που θυμάται την τουρκική εισβολή, που πιστεύει στην απε-
λευθέρωση των κατεχομένων, που
ονειρεύεται να δει τη γαλανόλευκη
να κυματίζει σε κάθε γωνιά της σκλαβωμένης γης του, που αρνείται να
εξευτελιστεί στα οδοφράγματα της
ντροπής και που παραμένει πιστή στις
διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού.
Είναι αυτή η μειοψηφία, η «μαγιά»,
κατά τον Μακρυγιάννη, που κράτησε όρθιο διαχρονικά τον Ελληνισμό.
Αυτή η μειοψηφία οφείλει να οργανωθεί, αν θέλει να παλέψει για το
σχεδόν ακατόρθωτο εγχείρημα της
ανατροπής των δεδομένων. Ο μεγαλύτερος εχθρός του έθνους αυτήν τη
στιγμή είναι ο ίδιος του ο εαυτός και
μετά ακολουθούν οι εξωτερικοί
εχθροί. Αν δεν ανατραπεί το σημερινό ξενόδουλο και διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας, δεν πρόκειται να
υπάρξει ελπίδα. Μια ισχυρή εθνική
κίνηση από ανιδιοτελείς ανθρώπους
πρέπει να είναι η αρχική μας επιδίωξη. Ας παραμερίσουμε επιτέλους επιμέρους διαφορές ή αντιλήψεις και ας
αγωνιστούμε ενωμένοι να δώσουμε
ένα όραμα στον λαό. Αυτό το όραμα
δεν μπορεί να είναι άλλο από την απελευθέρωση των κατεχομένων και την
Ένωση της Κύπρου με τη Μητέρα
Ελλάδα, έστω και αν αυτό δεν είναι
άμεσα υλοποιήσιμο αλλά εις βάθος
χρόνου. Οτιδήποτε άλλο δεν θα είναι
όραμα αλλά εφιάλτης. Το χρωστούμε
σε όσους έβαψαν αυτήν την Ελληνική γη με αίμα, σε όσους έπεφταν προδομένοι και αβοήθητοι το καλοκαίρι
του 1974, πολεμώντας με λύσσα τον
Τούρκο εισβολέα και αρνούμενοι να
ταυτιστούν με τις 25.000 των ανυπότακτων.
Ο αμετανόητος
ΕΙΡΗΝΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΟΥ: ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ
ΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΚΠΟΡΝΕΥΣΗΣ
Από την ημέρα που η Ειρήνη Χαραλαμπίδου εξελέγη βουλευτίνα του ΑΚΕΛ, ουσιαστικά
ΧΑΘΗΚΕ. Εκεί που πολλές φορές μονοπωλούσε τη δημοσιότητα όταν ήταν μια απλή καγκεμπίτισσα στο ΡΙΚ, μόλις έγινε κι επίσημα
ΑΚΕΛΙΚΙΑ εξαφανίστηκε. Τουλάχιστον έτσι νομίζαμε. Όμως το ΑΚΕΛ της κρατούσε το στόμα
έως την κατάλληλη στιγμή. Μόλις δόθηκε η ευκαιρία η κυρία Χαραλαμπίδου μίλησε, και μίλησε ως η κλασική πια σταρ του κυπριακού κιτς και
είπε τις πιο προχωρημένες μαλακίες του ΑΚΕΛ.
Μία μέρα, λοιπόν, πριν από την επέτειο του εγκλήματος στο ΜΑΡΙ, το Ποντικάκι ή νυφίτσα του
ΑΚΕΛ τα αμόλησε όλα και βγήκε απ’ την αφάνεια, δημιουργώντας ξανά πρωτοσέλιδες αντιδράσεις. Η κυρία λίγο πολύ μας είπε ότι για το
ΜΑΡΙ ευθύνονται οι αξιωματικοί της Βάσης,
επέρριψε ευθύνες στους στρατιωτικούς, θέλοντας να καλύψει τον πρόεδρο Χριστόφια.
Βλέπετε, το ΑΚΕΛ φυλάει τες Νέες Δυνάμεις
για τέτοιες περιπτώσεις. Να αμολανε αυτά που
θέλει το ΑΚΕΛ, χωρίς το ΑΚΕΛ να έχει και την
ευθύνη για τα λεχθέντα. Σκατάες. Σκατένη.
28 Ιουλίου 2012
Τούτος ο Μαλάς πρέπει
να έσιει στο DNA του το
«εν έχω τι να κάμω τζιαι
βάλλω για πρόεδρος»!
vasosftohopoullos.wordpress.com
ΣΧΟΛΙO l ΣΧΟΛΙO
Γνώμη ηλιθίων A
5
Euskadi Ta Askatasuna
Μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική
Πολέμησα καιρό σε όλα τα πεδία
και με τυφλή μανία ξέσκιζα τον εχθρό.
Τώρα με χειρουργεί μια αλλήθωρη νεολαία,
μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική.
Την Παρασκευή 13 Ιουλίου η φυλλάδα του ΑΚΕΛ Γνώμη είχε πολυσέλιδο
αφιέρωμα στο Μαρί και στο πραξικόπημα. Τώρα γιατί και πώς συνδέονται αυτά τα δύο μόνο αυτοί ξέρουν.
Τα περισσότερα άρθρα ήταν του Μιχάλη Μιχαήλ, ο οποίος σημείωνε πως
πρέπει να τιμωρηθούν οι ένοχοι για
το Μαρί αλλά και οι ένοχοι του πραξικοπήματος. Δηλαδή, το τι συμβαίνει μέσα στα μυαλά τους χρήζει επιστημονικής ανάλυσης. Δεν φτάνει που
στηρίζουν τον εγκληματία, εδώ κι
έναν χρόνο προσπαθούν να πάρουν
το θέμα αλλού και να κατηγορήσουν
λάθος ανθρώπους. Βέβαια η Γνώμη
πλέον κάνει αγώνα. Προσπαθεί με
σύμμαχο τον πρόεδρο να αποκαταστήσει τη μνήμη των αριστερών εκτελεσθέντων από την ΕΟΚΑ και την
ΕΟΚΑ Β΄. Ρε Σκατάες της Γνώμης,
όταν έπρεπε να αγωνιστείτε, προτιμούσατε τα δροσερά Μπλάντι Μέρι
των Εγγλέζων. Τώρα αποφασίσατε
να παλέψετε; Σκατάες.
Γνώμη ηλιθίων B
Τη σκατοφυλλάδα ΓΝΩΜΗ, οι ακελικοί τη διανέμουν δωρεάν σε ολόκληρη την Κύπρο, στην προσπάθειά
τους να κερδίσουν αναγνώστες. Ευτυχώς ακόμα τζιαι οι ακελικοί την νεκατσιούν. Τώρα, χωρίς να τους το ζητήσουμε, άρχισαν και μας τη στέλλουν
με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Και
παρά τις διαμαρτυρίες μας, επιμένουν
οι «δεοντολόγοι» σκατάες.
Επειδή ανήκουμε στις τάξεις αυτής της αλλήθωρης νεολαίας
και έχει καιρό να μιλήσουμε γι’ αυτήν, αυτό το καλοκαίρι βρέθηκε η αφορμή για να σχολιάσουμε λίγο τη γενιά μας. Ας αρχίσουμε από την ένταξή μας στον μηχανισμό στήριξης. Υπό
εντελώς άλλες περιστάσεις πλέον θα μιλούσαμε για μαχητικές
διαδηλώσεις του λαού ενάντια στη νέα κατοχή που πρόκειται
να μας επιβληθεί. Αλλά η αριστερή μας κυβέρνηση δεν δαιμονοποιεί τον μηχανισμό ούτε την τρόικα. Άλλωστε, το ΑΚΕΛ
και ο Χριστόφιας είναι προεδρεύοντες της Ε.Ε. και η ΕΔΟΝ
η άρχουσα νεολαία της Ε.Ε. Όπως το πάρει ο καθένας. Εδώ
εμείς ακόμα συνεχίζουμε τα συνηθισμένα ριγιούνιον κάθε 20
του Ιούλη και είμαστε ικανοποιημένοι με τη δράση μας. Οι
Τούρκοι καραδοκούν, ο Χριστόφιας διέλυσε τα ΠΑΝΤΑ και
τώρα μας έβαλε και μια τρόικα πάνω στα κεφάλια μας, για
να μας συγυρίσει, όπως λένε ορισμένοι…
Το ζήτημα είναι το εξής: Ο καναπές είναι πιο μαλακός απ’
τον δρόμο, ακόμα κι αν ζήσαμε από μακριά –και κάποιοι από
κοντά– την ελλαδική κρίση. Ακόμα κι αν ξέρουμε τι πάει να πει
ηλίθια και εγκληματική οικονομική πολιτική. Ο Χριστόφιας
έχει κατορθώσει να προσφέρει άλλοθι στον Αναστασιάδη ή
στον όποιον επόμενο πρόεδρο για τα επόμενα πέντε χρόνια.
Κι εμείς αναλωνόμαστε σε χοροεσπερίδες, φεστιβάλ και συναυλίες. Μπήκαμε στον μηχανισμό στήριξης, στο εθνικό βρισκόμαστε στη χειρότερη φάση των τελευταίων χρόνων, πέρασε ένας χρόνος από το Μαρί κι εμείς συνεχίζουμε να αρμενίζουμε σε παραλιακά κλαμπ αμέριμνοι και εν αγνοία…
Διότι, ως γνωστόν, στους 45 βαθμούς κανείς δεν κατεβαίνει
στους δρόμους.
Εν τω μεταξύ, όχι πως έχουμε πίστη στη μαχητικότητα των
φλώρων της ΕΔΟΝ, αλλά, αν ήταν πρόεδρος κάποιος άλλος,
κάθε βδομάδα θα είχε συλλαλητήρια στη βουλή ή στο προεδρικό. Ή, τουλάχιστον, αντικαπιταλιστικές ομιλίες στην ΠΕΟ.
Τέλος πάντων, εδώ δεν ξέρουν τι τους γίνεται, θα ασχοληθούν με την τρόικα; Είναι χαμένοι από χέρι. Ούτως ή άλλως
εμείς δεν ήμασταν ποτέ υπέρ της εθνικής ενότητας, ειδικά με
αυτούς που τον Φεβρουάριο, μετά από την εκλογή του Αναστασιάδη, θα φωνάζουν «ΣΤΟ ΑΚΕΛ ΑΝΗΚΕΙ ΑΥΤΗ Η
KΤΗΜΑ ΔΕΡΕΣΚΟΥ
ΚΑΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΡΑΣΙΑ ΣΕ ΚΑΛΕΣ ΤΙΜΕΣ
AYΓΕΡΙΝΟΣ
ΠΟΥΛΙΑ
ΔIANOMEIΣ: MITΣIΔHΣ ΔHMOΣIA ETAIPEIA ΛTΔ
ΜΕΓΑΛΗ ΝΙΚΗ» και θα ’χουν και δίκαιο. Το ΑΚΕΛ και ο
Χριστόφιας θα βγάλουν τον Αναστασιάδη. Όχι η ΕΟΚΑ Β΄!
Η κομματοκρατία είναι χρεοκοπημένη εδώ και καιρό, όπως
αναφέρουν πολλοί. Ειδικά στις επικείμενες εκλογές, όπου
ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ θα διχαστούν, το ΕΥΡΩΚΟ θα διαλυθεί
και το ΑΚΕΛ θα καταποντιστεί, θα φανεί πως ο κόσμος είναι έτοιμος να αφήσει την κομματική γραμμή. Αυτός που θα
πρέπει να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα δεν είναι ούτε ο Αναστασιάδης ούτε ο Λιλλήκας ούτε ο Μαλάς ούτε κανένας άλλος σωτήρας του νησιού. Εμείς, που αποτελούμε τον αυτόνομο ελληνικό λαό του νησιού, πρέπει να σταματήσουμε επιτέλους να είμαστε μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική και να
αναλάβουμε τις ευθύνες μας, είτε το επιτρέπει είτε δεν το επιτρέπει η αστυνομία. Είναι ανάγκη να πάψουμε να ψάχνουμε
αφορμές και δικαιολογίες και να αρχίσουμε έναν νέο αντικατοχικό, εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, με ή χωρίς τους μαυρισμένους (από τις παραλίες της Αγίας Νάπας) φοιτητές. Να
σπάσουμε κεφάλια και να δείξουμε πως οι παππούδες μας
άφησαν μια παρακαταθήκη που δεν σηκώνει Ευρωπαίους,
Τούρκους και ντόπιους να εφαρμόζουν αποικιοκρατίες σε ελληνικούς τόπους…
Αλ.Μιχ.
ΚΑΛΑ ΚΡΑΣΙΑ ΚΥΡ-ΓΙΑΝΝΗ
28 Ιουλίου 2012
6 ΣΠΑΣΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΕΝΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑ! ΜΠΟΡΕΙΤΕ!
Οι ιδέες του Κλίντον για την Οικονομική Κρίση
(προς θεού, μην τις ξανακάνει πράξη!)
Του βγάλαμε γλυκό,
του βγάλαμε και μέντα
Μα για το φονικό
δεν είπαμε κουβέντα.
Το φονικό, αυτή τη φορά,
δεν αφορά τις δικαιολογημένες μας κατηγορίες του
θύματος, για τους σχεδιασμούς του θύτη, σε ό,τι αφορά την Κυπριακή τραγωδία.
Όχι πως του την χαρίσαμε,
βέβαια. Αλλά το φονικό, αυτή τη φορά, αφορά τη θυματοποίηση ολόκληρου του
πλανήτη, με την Παγκόσμια
Οικονομική Κρίση. Για την
οποία και ο πρώην Πλανητάρχης Μπιλ
Κλίντον θα μιλήσει, σε εκλεκτό, προφανώς , ακροατήριο ακαδημαϊκών κι ίσως
φοιτητών, στις 21 Ιουλίου, επισκεπτόμενος την Κύπρο, με πρόσκληση του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου, υπό
την ιδιότητά του ως Επίτιμος Πρύτανης
του Laureate International Universities.
Αναμένουμε, στα ερωτήματα που θα
του τεθούν, πέρα από τις νενομισμένες
χατζηαβατικές αβρότητες, να ακουστεί
το όνομα του Νόμου του Glass-Steagall
Act του 1933.
Πρόκειται για τον Νόμο που είχε εισαχθεί, ως απότοκο του Κραχ του 1929 και
της Μεγάλης Ύφεσης, για να συγκρατήσει κάπως τις ατασθαλίες του Χρηματοπιστωτικού Τομέα που έφερε το Κραχ
και την –καλή ώρα– Μεγάλη Ύφεση.
Προέβλεπε, δηλαδή, ο Νόμος σαφή κι
απαγορευτικό διαχωρισμό ανάμεσα στις
χαμηλότερου ρίσκου εμπορικές εργασίες
των Τραπεζών και την επέκτασή τους σε
πιο τζογαδόρικες εργασίες, όπως η παραγωγή ομολόγων, η μετακύλιση των ρίσκων, ο πολλαπλασιασμός πέραν κάθε
λόγου κεφαλαιικής επάρκειας κι ανοχής
επενδυτικού ρίσκου των κινδύνων που
ανελάμβαναν οι τράπεζες, διακιδυνεύοντας εαυτές, καταθέτες και οικονομίες
ολόκληρες.
Το μαντέψατε. Ήταν το 1999, όταν, υπό
την προεδρία του Μπιλ Κλίντον, ο Νόμος ήρθη. Η περίρημη «repeal of the GlassSteagall Act of 1933», υπέρ της οποίας ψήφισαν 155 Δημοκρατικοί και 207 Ρεπουμπλικανοί, κι είχε ιδωθεί σαν αφαίρεση
αχρείαστων χαλινών που εμπόδιζαν τις
αμερικανικές τράπεζες να ανταγωνισθούν και να επεκταθούν στη διεθνή σκηνή. Χωρίς χαλινό, το αμερικανικό άλογο
των τραπεζιτών ξεχύθηκε έκτοτε σαν αυτό ακριβώς, ά-λογο, χωρίς λόγο και περιορισμούς.
Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που η υιοθέτηση τότε του Νόμου είχε επιχειρήσει να
αποτρέψει. Το Κράχ του 1929 και η
Μεγάλη, τώρα, Ύφεση. Δεκατρία
γρουσούζικα χρόνια μετά, η κατάργηση του Glass-Steagall Act κατηγορείται ανοικτά σαν η αιτία που
οδήγησε σε ενέργειες και τζογαδόρικες έως και λάθρες δραστηριότητες τράπεζες όπως η μακαρίτισσα
Lehman Brothers, κι η Citigroup,
ασφαλιστικές εταιρείες που ξέχασαν τι σημαίνει η λέξη «ασφάλεια»
τζογάροντας σε επικίνδυνα «επενδυτικά οχήματα», όπως η American
International Group, και που δεν θα
είχαν λάβει χώρα αν δεν είχε αρθεί
ο Νόμος Glass-Steagall.
Εμπορικές τράπεζες, από τις οποίες ο καταθέτης, αλλά κι ο Νομοθέτης, κι
οι οικονομίες περίμεναν ασφαλέστερες
επενδυτικές συμπεριφορές είχαν εμπλακεί σε έναν τρελό χορό αγοράς και πώλησης εξωτικών επενδυτικών προϊόντων,
όπως τα mortgage-backed securities, creditdefault swaps και άλλα εκρηκτικής υφής
επενδυτικά προϊόντα, με την ίδια ανοχή ή
εθελοτυφλία μπροστά στον κίνδυνο που
μας έφερε το Μαρί. Κι έφερε την προστασία της «Λαϊκής» να γονατίζει την
Κυπριακή Οικονομία, φέρνοντας τον Κυπριακό λαό κάτω από τον ζυγό του Μνημονίου, εν όψει δηλαδή της αναπόφευκτης εκπτώχευσής του (pauperisation).
Ίσως κάποιος ρωτήσει τον Πλανητάρχη των πονηρών λεκέδων για τούτη, κι
όχι για την άλλη κηλίδα στην προεδρία
του (δεν θα πω συνείδηση, μην κουράζομε τη μεταφορά).
Έτσι, τουλάχιστον, ανάμεσα στο γλυκό και στη μέντα, να γίνεται κουβέντα...
Τίτος Χριστοδούλου, 20.7.2012
ΦΕΥΓΩ ΚΙ ΑΦΗΝΩ ΠΙΣΩ ΜΟΥ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ
Μέρος Α΄
Με την υγειά μας! Επιτέλους μπήκαμε κι εμείς καλά στην Ευρώπη. Με τον μηχανισμό στήριξης ως το πρώτο στάδιο, από τώρα και στο εξής θα βαδίζουμε σε ρυθμούς ελληνικούς, και ας
κρατήσουν οι χοροί! Η Ελλάδα και η Κύπρος επιτέλους θα είναι αδέλφια δίδυμα, για να μην πούμε το τετριμμένο μητέρα με
κόρη. Να, λοιπόν, και μια ΕΝΩΣΗ την οποία πέτυχε μόνο ένας
μεγάλος της εχθρός, ο Δημήτρης Χριστόφιας. Τα κουδούνια
χτυπάνε, όχι για να μας ξυπνήσουν απ’ τον λήθαργο, αλλά από
χαρές και χαζοχαρούμενα σκέρτσα. Το ΡΙΚ σχεδόν πανηγύριζε για τον μηχανισμό στήριξης και σχεδόν όλοι οι αναλυτές μάς
ενημέρωσαν ότι όλα αυτά είναι για το καλό μας, πως από τώρα
και στο εξής οι καλοί μας φίλοι Ευρωπαίοι θα μας βάλουν σε μια
τάξη τόσο αποτελεσματική, που θα τρώμε με χρυσά κουταλάκια.
Κανείς φυσικά δεν βγήκε να πει πως με τον μηχανισμό στήριξης απεμπολούμε εθνική κυριαρχία και πως κάποια τρόικα Ευρωπαίων θα καθορίζει την τύχη μας, όχι μόνο στα οικονομικά,
αλλά και στο ίδιο το Κυπριακό. Ο Χριστόφιας συγκάλεσε το
Εθνικό Συμβούλιο για τη σχετική ενημέρωση, όμως, ως είθισται,
αμολούσε ασάφειες, διφορούμενες απόψεις και αλλοπρόσαλλες εξηγήσεις. Ενώ κάλεσε το Συμβούλιο με θέμα τον μηχανισμό
στήριξης, είπε και το αμίμητο ότι μπορεί κιόλας να μην προσφύγει σε αυτόν τον μηχανισμό. Τουτέστιν ο Πρόεδρος έχει το
ακαταλόγιστο και μπορεί να λέει ό,τι θέλει και να τους εμπαίζει
όλους, χωρίς κανένας να τον πιάνει απ’ τ’ αυτί.
Τον τελευταίο μισό αιώνα η Κύπρος, με μια συντηρητική μα
νοικοκυρεμένη λογική, κατάφερε, πότε με εργατικότητα, πότε με
θαύματα και πότε με έξυπνες απατεωνιές, να έχει ένα υψηλό
βιοτικό επίπεδο και μια σταθερή οικονομική υποδομή. Ακόμη και
οι σκύλοι μας και οι γάτοι μας, όπως μου είπε τις προάλλες ένας
ακελικός ταξιτζής, για να κατακρίνει την πολιτική Χριστόφια,
ήσαν αριστοκράτες.
Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Το ΑΚΕΛ και ο Χριστόφιας, ως οδοστρωτήρες, έχουν κατεδαφίσει όχι μόνο την οικονομία, αλλά και τις κοινωνικές δομές που έχτισαν αυτήν την
–έως τώρα– εύρωστη οικονομία. Το σημερινό χάλι δεν το δημιούργησε καμιά κακή ακροαριστερά ούτε κάποια νεοφιλελεύθερη δεξιά ούτε το κέντρο ούτε το κυπριακό ΠΑΣΟΚ, μα η αριστερά των πτωχών και της προόδου, αυτός ο κυπριακός ΣΥΡΙΖΑ
που τόσο αγαπήθηκε από τους αδελφούς Ελλαδίτες. Γράφω
ΣΥΡΙΖΑ, όχι για να προκαλέσω τα αριστερά συναισθήματα των
αδελφών Ελλαδιτών, αλλά για να προειδοποιήσω πως όταν ο
ΣΥΡΙΖΑ φτάνει το σχεδόν 30% δεν είναι τίποτα άλλο από ένα
ΑΚΕΛ που είναι έτοιμο όχι μόνο να καταπατήσει τα δικαιώματα των εργαζομένων και γενικώς του λαού, αλλά να παραδώσει την πατρίδα στους εμπόρους των εθνών.
Ο Χριστόφιας θα φύγει. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναβγεί
ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΤΙΤΟΣ
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Π
ΕΘΑΙΝΟΥΜΕ ΣΑΝ ΧΩΡΑ
Έγραψε, τις προάλλες, ακκιζόμενος ημιμαθής άρθρο σε κυπριακή εφημερίδα, με
τίτλο και θέμα «Πεθαίνω σαν χώρα». Πήρε από την Έρημη Χώρα του Έλιοτ, χωρίς
να τον καταλάβει και χωρίς ουσιαστική συνάφεια νοήματος, έβαλε και κάτι από Έγελο για το Κράτος, και πάλι χωρίς να τον καταλάβει, έτσι αρπαχτά, για να «τσιαττίσει»,
κι αγνόησε παντελώς τον Δημ. Δημητριάδη. Στον οποίο, στο κάτω κάτω, οφείλεται κι
ο τίτλος. Ενδεικτικό του τόπου, που πέθανε
σαν χώρα...
«Τι θα μείνει όμως απ’ αυτήν χωρίς εμάς; Τι
θα είν’ αυτή όταν δεν θα ’χει μείνει τίποτ’
από μας; Το χώμα της έχει πάρει το σχήμα
μου. Το σώμα μου έχει πια τις διαστάσεις
της. Έχω μέσα μου τη μοίρα της. Πεθαίνω
σα χώρα».
Είναι το βιβλίο που βάζει το χέρι μέχρι
αγκώνα στην πληγή του τόπου. Ανέβηκε,
νομίζω, και θεατρικός μονόλογος. Κι ύστερα ετάφη στη χρυσόσκονη που σκέπασε τον
τόπο.
Κι η χαλκή κεφαλή
στο Highgate γελά σαρδόνια...
«Σας είχα προειδοποιήσει ότι αυτό θα συμβεί», γελά σαρδόνια, με κυριλλικούς χαρακτήρες, στην αφισσαλέα σκωπτική αφίσσα
ο Κάρολος.
Δεν είναι ότι ακόμη και οικονομολόγοι στη
Γουώλ Στρητ σκέπτονται ότι αυτά είχαν προβλεπτικά αναλυθεί στο Κεφάλαιο: «Τελικά»,
δήλωσε ένας τους, «μπορεί ό,τι μας είπε για
τον κομμουνισμό ο Μαρξ να ήταν λάθος,
και στην ιστορική εφαρμογή του επικίνδυνο λάθος, αλλά ό,τι μας είπε για τον καπιταλισμό αποδεικνύεται τραγική αλήθεια».
Είναι ότι, ενώ στην Ελλάδα ακούστηκε
πολιτικός αντικαπιταλιστικός λόγος και δόθηκε ελεγκτικός ρόλος σε ένα μαρξιστικό
κόμμα, ως αξιωματική αντιπολίτευση, ενώ
υπάρχουν ήδη βιβλία και διάλογοι με Τόλιο
και Λαπαβίτσα και Βαρουφάκη κ.ά. στοχαστές και οικονομολόγους, εδώ... τς! Μώκο
ρε, που θα έλεγεν ο Σαμαράκης.
...Εδώ, ο «κομμουνιστής» μας Πρόεδρος
και το μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα του, το
ΑΚΕΛ, βάζουν τη χώρα αδιαμαρτύρητα
στον Μηχανισμό, καθησυχάζοντας τις ευρωπαϊκές ομοπανηγύρεις Του, ότι «δεν θα
κάνει επανάσταση».
Κάτι ήξερε κι ο Γκράμσι... Οι ηγέτες δολίως μας πασάρουν την εσωτερικοποίηση
της ενοχής της κρίσης, μαζί με την αυτοτιμωρητική τους... ύφεση αμαρτιών.
Και η ΕΔΟΝ διαδηλώνει για την «Ομονοιάκα σιύλλα»...
HHH
Πρόεδρος, εκτός εάν γίνει κάποιο θαύμα και οι Τούρκοι παραδώσουν την Αμμόχωστο σε μας, με αντάλλαγμα να ανοίξουμε
τα κεφάλαια που θέλουν για την Ευρώπη, να μοιράσουμε τα
θαλάσσια οικόπεδά μας και να αναγνωρίσουμε πρώτα εμείς το
κρατίδιό τους και να συμφωνήσουμε κι εμείς πως το Καστελλόριζο δεν έχει ΑΟΖ – όλα αυτά που μετά χαράς θα δεχόταν ο
Καταστρόφιας των λαϊκών προοδευτικών δυνάμεων. Φεύγοντας, όμως, αφήνει πίσω του καμένη γη.
Ήδη αρκετοί στον ΔΗΣΥ σκέφτονται σοβαρά να μην προωθήσουν μια ξεκάθαρη υποψηφιότητα συναγερμική, όπως είναι
ο Νίκος Αναστασιάδης, αλλά μια υποψηφιότητα συνευθύνης, για
να αναλάβει την καμένη γη. Είναι για να λυπάται κανείς τον
επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ευτυχώς, όμως, που εδώ
στο ημικατεχόμενο νησί λειτουργούν ακόμη κάποια αντανακλαστικά επιβίωσης. Τα σενάρια μπορούν ν’ ανατραπούν, φτάνει να είμαστε έτοιμοι για αγώνες και θυσίες.
Σ’ αυτούς τους τελευταίους 8 μήνες του Χριστόφια πρέπει επιτέλους να ξαναμιλήσει ο λαός. Να δείξει τα δόντια του και να
μην τον αφήσει ήσυχο ούτε δευτερόλεπτο, για να καταλάβουν
όλοι πως το ζήτημα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και της ΑΞΙΟ ΠΡΕΠΕΙΑΣ μας μόνο ο λαός μπορεί να το υπερασπιστεί. Είδαμε τη δεξιά, είδαμε και το κέντρο, τώρα ζούμε τις αθλιότητες
της αριστεράς. Όσοι Κύπριοι και Ελλαδίτες δεν έχουν καταλάβει πως και οι τρεις παρατάξεις βλάπτουν εξίσου τον τόπο,
ζουν κάπου αλλού.
Β.Φ.
Η καραβίσια σκύλα οσμίζεται ρεστία
και το κορμί σου το νερό που θα καλάρει.
Τη νύχτα οι ναύτες κυνηγάνε το φεγγάρι
και την ημέρα ταξιδεύουνε στ’ αστεία.
Ν. Καββαδίας, Πούσι
«Ρεστία»: Έτσι ονομάζουν οι ναυτικοί, που
ξέρουν να «διαβάζουν» τα σημάδια του καιρού, τον δυνατό, βουβό κυματισμό, ύπουλη
των νερών σιωπή, κουφόβραση, πριν από
μια μεγάλη κακοκαιρία που έρχεται ή μια
που φεύγει… Οσμίζεται κανείς, «σαν σκύλα καραβίσια», και τα νερά που κυκλώνουνε τον τόπο. Το κακό που φεύγει, έχοντας
ετοιμάσει σκόπιμα ή «αδέξια», πάντως αμαρτωλά, το μεγαλύτερο κακό που έρχεται. Μέσα από το Πούσι που έρχεται από τη θάλασσα, ο Καββαδίας μίλησε γι’ αυτά που είδε και για όσα, που έρχονται, προ-είδε.
HHH
Εκλογές; Νομίζουν ότι εκλέγουν, «έξω οι
λαοί, ουδέν γνωρίζουν» (Κ.Π. Καβάφης).
Την ψήφο ρίξαν ήδη οι θεοί του κόσμου τούτου. Όλα αυτοί τα μηχανεύονται. Πώς θα
τελειώσει η δουλειά. «Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει».
Καλή σας νύχτα.
28 Ιουλίου 2012
ΕΞΩ Η ΤΡΟΪΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΚΕΛ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΣΙ
ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Στους συντρόφους Κύριλλο, Μήτσο και Ελενίτσα.
Κάθε 20 του Ιούλη αναμετριόμαστε με τη Μνήμη, όχι
σε μαρμαρένια αλώνια, αλλά σε δρόμους και σαλόνια.
Σκεφτόμαστε τη λειψή μας ζωή και με κουτσουρεμένες σκέψεις προσπαθούμε να κατανοήσουμε το παρόν μας και με βάσανα να προσδιορίσουμε το μέλλον μας. Είμαστε
ηττημένοι. Αυτή είναι η σκληρή
πραγματικότητα. Τίποτα δεν μας
σώζει και τίποτα δεν διαφαίνεται
στην άκρη της περιβόητης σήραγγας. Το σουρεαλιστικό κυπριακό
πολιτικό τοπίο δεν αφήνει περιθώρια ιδιαίτερης αισιοδοξίας. Ιδιόμορφης αυτοχειρίας ναι, όχι όμως
ελπίδας. Σ’ αυτό το σχήμα που ξεβάφει αίμα και δάκρυ, ξεβάφει και
η μνήμη. Παραμένουμε φραγκολεβαντίνοι ενοχλημένοι από τις σειρήνες που ηχούν στις 20 του Ιούλη
5:30 το πρωί, να αναθεματίζουμε
τους νεκρούς που δεν μας αφήνουν
να κοιμηθούμε τον ύπνο του δικαίου. Θυμούνται κάπως αυτοί που
τρέχουν στα μνημόσυνα, αυτοί που
θάβουν και ξεθάβουν μνήμες φρικτές και κουβαλούν ακόμη την
ασθένεια του πρωτόγονου κυπριακού ελληνικού γινατιού. Αυτοί οι
λίγοι, οι κατά τους πολλούς αρρωστημένοι, αυτοί οι
λίγοι μα και τόσο πολλοί, όταν φτάνουμε στο αμήν.
Στις 20 του Ιούλη ψάχνουμε το μέτρο, αυτό το ελληνικό μέτρο που σώζει καρδιές και ψυχές, αυτό το
ανύπαρκτο μέτρο που τακτικά μού το υπενθυμίζει ο φίλος μου Κύριλλος Σαρρής. Έχει απόλυτο δίκαιο όταν
λέει πως μόλις ξεπεράσουμε το μέτρο το ελληνικό, περνάμε στη μεταφυσική – κι εκεί πια δεν υπάρχει σωτηρία. Με τη μεταφυσική ως πυξίδα δεν θα φτάσουμε
ποτέ στην απελευθέρωση. Πώς τότε ακόμη ελπίζω;
Πώς είμαι αισιόδοξος ότι τελικά θα πούμε τον τελευταίο μας λόγο; Θα σωθούμε επειδή είμαστε Έλληνες
ή θα σωθούμε επειδή θα αγωνιστούμε; Σαν ψευτοδιλήμματα μου φαίνονται τα ερωτήματά μου. Αισιοδοξώ, διότι γνωρίζω ότι το φως στο σκοτάδι το φέρνουν
οι λίγοι, αυτοί του ελληνικού μέτρου που δεν γνωρίζουν τι είναι το ελληνικό μέτρο και μόνο με την πίστη
είτε στον Θεό είτε στον Αϊ-Γιώργη είτε στο ένστικτό
τους είτε στο χώμα που πατούν κάνουν το θαύμα και
μας απογειώνουν για ακόμα λίγες δεκαετίες.
Τέτοια θαύματα γνώρισα κι εγώ στη σύντομη ζωή
μου. Ήμουν μάρτυρας μιας τρισάθλιας Κύπρου, ρακένδυτης, φτωχής, με Κυπραίους παράξενους, καφενόβιους, τεμπελχανάδες. Μάλιστα κάμποσοι ήσαν
και συνεργάτες των Εγγλέζων με μόνη πατρίδα το
χρήμα και παρ’ όλ’ αυτά κάθε νέος ανταγωνιζόταν
τον άλλον για το ποιος θα πάει πρώτος στην αγχόνη.
Αν ήταν μόνο ένας Αυξεντίου, ένας Μάτσης κι ένας
Παλληκαρίδης οι μάρτυρές μας, πάλι, αγαπητέ Κύριλλε, το 2004 η απάντησή μας θα ήταν ΟΧΙ. Ήταν το
ελληνικό μέτρο, και όχι η μεταφυσική του Αυξεντίου, που διατηρεί τη μνήμη μας σαν ξυράφι. Η μεταφυσική θα έλεγε να έμεναν όλοι στο κρησφύγετο και
όποιον πάρει ο Χάρος. Όμως το ελληνικό μέτρο του
Αυξεντίου καθόρισε ποιος έπρεπε να μείνει να πεθάνει και ποιοι έπρεπε να ζήσουν. Το ίδιο συνέβη και
με τον Σολή μας. Αν ακολουθούσε τη μεταφυσική,
θα περίμενε, όπως καλή ώρα όλοι μας τώρα, να κατέβει η τουρκική σημαία από μόνη της, όμως το ελληνικότατο μέτρο του τον οδήγησε, με το τσιγάρο στο
στόμα μάλιστα, να την κατεβάσει ο ίδιος. Αυτά τα
θαύματα, αγαπητέ μου Κύριλλε, δεν είναι τα μόνα.
Υπάρχουν πολλά. Θυμήσου τον Παπαλεοντίου, τον
Νικολάου, τη Φωκά, τις γυναίκες και τους μαθητές
μας. Θυμήσου ακόμη και το ελληνικό μέτρο του διαγγέλματος του Παπαδόπουλου, θυμήσου και το συνεχιζόμενο θαύμα των ολίγων Ελλήνων της Κύπρου
που με τη μεταφυσική βοήθεια που τους παρέχουν οι
άγιοί μας, οι ήρωές μας και
οι ποιητές μας κρατούν ακόμη αυτόν τον τόπο ελληνικό
κι ελεύθερο. Δεν ισχυρίζομαι ότι η Κύπρος θα απελευθερωθεί επειδή τραγουδάμε Καζαντζίδη, Μπιθικώτση και Μητροπάνο. Ούτε ισχυρίζομαι πως θα σωθούμε επειδή στις φλέβες
μας, όπως λένε κάποιοι, ρέει αίμα ελληνικό. Ούτε ακόμα ισχυρίζομαι πως αν κάνουμε χίλιες μετάνοιες θα
σωθούμε. Λέω μόνο πως
έως τώρα την γλιτώσαμε,
διότι κάποιοι αρνούνται τη
μεταφυσική της ΗΤΤΑΣ.
Γνωρίζουν όλοι πόσο προσπάθησαν και οι ξένοι μα
και όλες οι δικές μας κυβερνήσεις να παραδώσουν
τη μισή Κύπρο στους Τούρκους. Δεν το έχουν καταφέρει. Αυτό δεν άπτεται κάποιας μεταφυσικής αιτίας,
αλλά στο ελληνικό μέτρο των άξεστων Ελλήνων που
ακούν KAI Καζαντζίδη, Μπιθικώτση, Μητροπάνο,
των άξεστων Ελλήνων που κάμνουν KAI τον σταυρό τους και έχουν ΚΑΙ μεταφυσικές ανησυχίες. Αυτοί οι λησμονημένοι Έλληνες, οι λίγοι, οι φτωχοί, πότε με πρόσωπα σιωπηλά και πότε με κραυγές, εμποδίζουν όλους αυτούς τους ισχυρούς αντίπαλους ξένους, Έλληνες και Τούρκους – να πάρουν την κατεχόμενη Κύπρο και να την κάνουν τουρκική επαρχία
και επισήμως. Αυτό είναι το ελληνικό μέτρο. Να καταφέρνουν λίγες χιλιάδες ανθρώπων να τα βάζουν
με κολοσσούς και να έχουν και θετικά αποτελέσματα.
Η μεταφυσική έχει δύο όψεις: Η μία, αρκετά δημοφιλής στην Ελλάδα, η οποία θέτει το ερώτημα «ΜΑ
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΤΕ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΣΤΗΝ
ΚΥΠΡΟ;» Η άλλη, πολύ γνωστή και διαδεδομένη
στην Κύπρο, που νομίζει ότι με τις συνεχείς υποχωρήσεις ο Τούρκος θα συνετιστεί και ως διά μαγείας
θα επιστρέψει τα κατεχόμενα στους νόμιμους κατοίκους τους και μετά Έλληνες και Τούρκοι και Μαρωνίτες και Αρμένιοι και εποικοκύπριοι και αγγλοκύπριοι και μουσουλμάνοι μετανάστες, συν οι τσιγγάνοι της ανατολικής Ευρώπης, θα ζήσουν όλοι μαζί, ευτυχισμένοι και μονοιασμένοι, όπως προνοούν
όλοι οι χάρτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και ο
τελευταίος να κλείσει την πόρτα, παρακαλώ.
Το ελληνικό μέτρο είναι αυτό που κράτησε την Κύπρο ελληνική μετά από τόσες σφαγές και κατακτήσεις. Το ελληνικό μέτρο ήταν αυτό που απελευθέρωσε αυτόν τον τόπο και το ελληνικό μέτρο είναι αυτό
που μας κάνει να αισιοδοξούμε για το μέλλον μας,
και όχι η μεταφυσική του καλού παιδιού, του ελεεινού
εμπόρου και του κατεβασμένου βρακιού. Όσοι πιστοί, όχι μεταφυσικά σε κάποιον Θεό αλλά στον δικό
μας Θεό, στους δικούς μας αγίους, στους δικούς μας
ποιητές, στους δικούς μας ύμνους, προσέλθετε. Ο
αγώνας εναντίον της βαρβαρότητας συνεχίζεται. Με
το μέτρο της αγάπης.
Β.Φ.
Κόμρατς, άη γουίλ
σπηκ άουτ οφ δε
ττιθ. Σαν τον Μαλάν
εν έσιει μεν ακούετε
πελλάρες!
7
ΜΙΚΡΑ ΚΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ
l Ο Μαρίνος Χαραλάμπους δημιούργησε το μπλογκ Gros-
plans και είναι καλό. Είναι επίσης ελεύθερος και ψάχνει
για νύφη. Υποψήφιες, τηλεφωνήστε στο 99541221.
l Η Ιόλη Μιχαηλίδου πήρε επιτέλους το πτυχίο της ως αρχαιολόγος και πάει σύντομα στην Ιταλία για μεταπτυχιακό. Είναι επίσης ελεύθερη.
l Η αρχισυντάκτρια της «ΕΝΩΣΙΣ» Ελένη Ευτυχίου, ενώ
εμείς ψηνόμασταν στη Χώρα, αυτή με κάμποσους δικούς
της έτρωγαν μύδια, κυδώνια και γυαλιστερές στη Χαλκιδική.
l Ο Κύριλλος Σαρρής, ενώ η Κύπρος έμπαινε στον μηχανισμό στήριξης, αυτός με κάμποσους φοιτητές έκανε μπητς
πάρτυ στο Μαρμάρι της Εύβοιας.
l Η Ελίτα Μιχαηλίδου του Μέγκα και πριν του Σίγμα είναι η καινούργια Ειρήνη Χαραλαμπίδου του ΡΙΚ.
l Οι σαλίγκαροι είναι ερμαφρόδιτοι, δηλαδή έχουν και
πουττίν και βιλλίν, κάτι σαν το ΔΗΚΟ, που πότε γαμιέται
με το ΑΚΕΛ και πότε γαμά με τον Συναγερμόν.
l Τα κοτσιινομανίταρα είναι εκτός εποχής.
l Ο σσιειρόττερος λάλλαρος που θυμάμαι εγώ ήταν
το ’55 ή ’56, όταν έλιωσαν
οι κατράες μες στις στράτες τζιαι εμείς οι μιτσιοί
εφάαμεν το ξύλον της χρονιάς μας, επειδή επατούσαμεν πάνω τζιαι εκολλούσαμεν κατράες.
l Ο δημοσιογράφος της
Σημερινής Στέλιος Παπαμωυσέως κάθε Παρασκευή
–αν δεν κάνω λάθος– τρώει σάντουιτς στο σαντουιτσάδικο απέναντι από την Αρχιεπισκοπή.
l Οι στρούθοι μπορούν να γαμήσουν την στρούθενάν τους
πάνω που δέκα φορές την ημέραν.
l Σε αντίθεση με το τι πιστεύει ο πολύς κόσμος, οι κάττοι
δεν είναι και τόσο έξυπνοι. Απόδειξη είναι και η ανικανότητά τους να διασχίσουν τους δρόμους, με αποτέλεσμα
να τους βρίσκουμε τσιλλημένους μες στες στράτες, ακόμα τζιαι τον σιειμώναν που δεν έχει λάλλαρον.
l Πάντως τα καναρίνια εν πιο έξυπνα που τους κάττους.
Είδατε καμμιάν φοράν καναρίνιν τσιλλημένον μες στες
στράτες; Αυτό δεν σημαίνει, φίλοι ακελικοί, πως πρέπει
να πετάξετε τους κάττους σας τζιαι να πιάσετε καναρίνιν.
l Οι φράουλες ανήκουν στην οικογένεια των ρόδων.
l Η Γιώτα Κουφαλίδου θα παντρευτεί Έλληνα και όχι
Τουρκοκύπριο, όπως ισχυρίστηκε κακεντρεχής Κύπρια
φωτομοντέλα.
l Ο Ντίνος Μιχαηλίδης αρνείται ότι έστελλε σακκούλλες
με ριάλια στον Άκη Τσοχατζόπουλο.
l Το 1956 στον Λούκκον του Βαρωσιού εγοράζαμεν μιαν
πίτταν σουβλάκια με μισόν σελίνιν και επαίρναμεν και ρέστα κάτι ριάλες.
l Παλαιότερα ο κόσμος δεν είχε και τόση υπομονή, όπως
σήμερα. Απόδειξη πως πολλοί εγαμούσαν μες στα κολοκάσια και τα χωράφια και δεν περίμεναν να παν σπίτιν
τους και ύστερα να γαμήσουν τες κάφτζιες τους.
l Είναι γεγονός ότι τα πράγματα αλλάζουν. Πριν από το
μέτρο είχαμε τις υάρδες και τον πήχυ. Εφανταστήκετε μετά από λίγα χρόνια το μέτρον της προδοσίας να μην είναι
το ΑΚΕΛ αλλά κάτι άλλο;
l Πριν από λίγα χρόνια στην Αστυπάλαια ο Λάζαρος
Μαύρος έκανε χειραψία με τον Δημήτρη Χριστόφια τζιαι
ετζιέρασέν τον τζιαι καφέν.
l Το αγαπημένο φαγητό των ακελικών επισήμων, όταν
ταξιδεύουν με τις Κυπριακές Αερογραμμές σε επίσημες
αποστολές στο εξωτερικό, είναι η ΑΣΤΑΚΟΜΑΚΑΡΟΥΝΑΔΑ. Πληρώνετε, ρε αρνιά!
l Ο κύριος Ευσταθίου, πιλότος των Κυπριακών Αερογραμμών, αξίζει επαίνου, διότι σε κάθε ταξίδι, μόλις κοντέψει σε σημείο που φαίνεται ο Πενταδάκτυλος, αρχίζει
στα εγγλέζικα να εξηγεί στον κόσμο τα γεγονότα του 1974,
κατηγορώντας δριμύτατα τους Τούρκους ως εισβολείς,
βάρβαρους και δολοφόνους. Μπράβο του, μόνο που καλά κάνει να τα λέει και στα ελληνικά, για να θυμούνται
και οι δικοί μας γάαροι πως είναι οι ΤΟΥΡΚΟΙ και όχι οι
εξωγήινοι που έκαναν την εισβολή.
l Μια μούγια ζει δεν ζει 15 μέρες, όμως καταφέρνει σε
αυτό το μικρό διάστημα να εκνευρίσει πάνω από χίλια
άτομα, δηλαδή περίπου 68 την ημέρα.
l Ένα κανονικό πουττίν έχει περίπου εννέα χιλιάδες τρίχες. Το ρεκόρ τριχών γύρω από το πουττίν το έχει μια
Αρμένισσα, μάλιστα είναι βουλευτίνα στην Αρμενία, με
πενήντα εφτά χιλιάδες τρίχες. Τη μοναδική φορά που έκανε αποτρίχωση εμφανίστηκε στη Βουλή φορώντας κατακαλόκαιρα μία σάρπα.
8
Μα πού επήεν το δάνειον
που την Ρωσσίαν;
vasosftohopoullos.wordpress.com
28 Ιουλίου 2012
ENA TΡΑΓΟΥΔΙ, ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΙ ENA ΣΧΟΛΙΟ
Αμάραντος
Αχ, για ιδέ-καλέ για ιδέγια ιδέστε τον αμάραντο!
Για ιδέστε τον αμάραντο
σε τι βουνό φυτρώνει καλέ!
Αχ φυτρώ-καλέ φυτρώφυτρώνει μες στα δύσβατα.
Φυτρώνει μες στα δύσβατα,
στις πέτρες στα λιθάρια καλέ.
Αχ, ποτέ καλέ ποτέ.
Ποτέ του δεν ποτίζεται!
Ποτέ του δεν ποτίζεται
και δεν κορφολογιέται καλέ.
Παραδοσιακό
Κάθε τόσο μέσα στα δύσβατα, μέσα
στην ερημιά της συλλογικής ψυχής
μας, θα φυτρώνει εκεί που δεν τον
θέλει καμιά εξουσία, ένας αμάραντος,
αμόλυντος Σολής, για να χορέψει το
τσάμικο του θανάτου και της ελευθερίας. Πολλοί νομίζουν πως ο Σολής, εκείνον τον Αύγουστο, πέθανε
μόνο.
NEEΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ - NEEΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΝΕΕΣ ΒΡΙΣΙΕΣ!
ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΤΕΣ ΠΑΝΩ ΤΗΣ
Γαμώ την τρόικάν σου, γαμώ τζιαι τα ες ες σου!
ΡΕΤΡΟ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Γαμώ την ράτσαν σου τζιαι ούλλον το δδου ννου ττου σου!
ΟΥΛΛΟΙ ΟΙ ΣΙΥΛΛΟΙ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ
Μα πού είναι
ο Συλλούρης;
ή, όπως θα έλεγε ο Πρόεδρός μας,
ALL DOGS ONE GENERATION
Eίσαι κατσαρία τσιλλημένη, γαμώ την τρόικάν σου μέσα!
28 Ιουλίου 2012
ΧΡΙ ΠΡΟ ΚΑΤ
Τα προνομιούχα ΕΔΟΝόπουλα
ΚΥΠΡΟΣ: Ο ΜΟΝΟΣ ΕΝΑΠΟΜΕΙΝΑΣ
ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Εδώ και πολλά χρόνια με βασανίζει
η σκέψη εάν πρέπει αυτό το άρθρο
να δημοσιευτεί. Το γράφω και το ξαναγράφω σχεδόν κάθε χρόνο, χωρίς
να είμαι σίγουρος εάν η δημοσίευσή
του θα προβληματίσει προς τη σωστή κατεύθυνση ή εάν τελικά θα κάνω ζημιά στις ήδη απαράδεκτες ελλαδοκυπριακές σχέσεις. Τώρα που
το πήρα απόφαση ότι τελικά πρέπει
να δημοσιευτεί, σας παρουσιάζω μια
πετσοκομμένη μορφή του, κάπως
αφοριστική και συνθηματοποιημένη. Ελπίζω σύντομα να μπορέσω μαζί με άλλους συντρόφους να ολοκληρώσω αυτό το πόνημα και να το
δώσουμε στον κόσμο σε μια μορφή
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟΥ για
έναν νέο Ελληνισμό, έναν Ελληνισμό που θα κοντραριστεί βιαίως με
τα κρατίδια του ΕΛΛΑΔΙΣΤΑΝ και
του ΚΥΠΡΕΞ.
Η Κύπρος παραμένει η τελευταία
κοιτίδα του μικρασιατικού Ελληνισμού. Ως εκ τούτου η Κύπρος είναι,
ουσιαστικά, πιο Ελλάδα και από την
ίδια την Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι ελληνική μόνο στους τύπους, στον αθλητισμό και στην ευρωπαΐζουσα αγυρτεία. Η Ελλάδα είναι πια ΣΥΡΙΖΑ και
ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και ΚΚΕ και
ΠΑΣΟΚ και ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,
ομαδοποιήσεις που δεν έχουν καμία
σχέση με τον Ελληνισμό και με τον ελληνικό πολιτισμό. Η Ελλάδα ως τοπίο, ως ιδέα και ως πολιτισμός είναι
ακόμη εδώ, όμως στο πεδίο του ανθρώπινου δυναμικού εδώ και πενήντα
και πλέον χρόνια συντελείται μια απίστευτη μετάλλαξη. Οι Έλληνες δεν είναι πια Έλληνες, είναι κάτι μεταξύ
κακέκτυπων Βέλγων, Σουηδών και
Τούρκων, ο Έλληνας έχει καταντήσει να είναι ένας ιδιότυπος βαλκανοευρωπαϊκός άνθρωπος, έντονα αλλοτριωμένος και ψυχικά εξουθενωμένος. Η Ελλάδα έχει καταστραφεί. Η
τηλεόραση και μετέπειτα το λάιφσταϊλ
και το υψηλό βιοτικό επίπεδο έδωσαν
το τελικό κτύπημα. Το μόνο πράγμα
που αντιστέκεται πια είναι η γλώσσα,
αν και εκεί διαφαίνονται ήδη επικίνδυνα σημάδια φθοράς. Η Εκκλησία
μας, ο πάλαι ποτέ εκ φύσεως αντιστασιακός και ελληνικός θεσμός, στην
καλύτερή της εκδοχή παλεύει να διατηρήσει τα οθωμανικά της προνόμια
και στη χειρότερη παραπαίει ανάμεσα σε έναν Καθολικό και Προτεσταντικό ηθικό κόσμο.
Η Ελλάδα του ’60 μπορεί να ήταν
σχετικά φτωχή, όμως σ’ αυτήν κατοικούσαν Έλληνες που έτρωγαν, περπατούσαν, μιλούσαν, χειρονομούσαν,
έψαλλαν και τραγουδούσαν ελληνικά. Τώρα οι Έλληνες τραγουδούν
αμερικάνικα, παίζουν κικ-μπόξιγκ, παρακολουθούν μπέιζμπολ και τουρκικές σειρές, ξέρουν τους τζαζίστες του
Βερολίνου, αλλά δεν γνωρίζουν ποιος
είναι ο Χιώτης, πίνουν φρέντο, πάνε
σε έθνικ συναυλίες και τρώνε σούσι
μετά, γνωρίζουν σε ποια πρωτεύουσα
θα είναι η επόμενη γκέι parade, αναγνωρίζουν τα δικαιώματα όλων των
ομάδων και μειονοτήτων, εθνικών και
κοινωνικών, αγαπούν τάχατες τους
μετανάστες και μισούν καθετί το ελληνικό, ειδικά την ελληνική σημαία
και τα άλλα σύμβολα του Ελληνισμού.
Μισούν τον εαυτό τους και η περηφάνια τους φτάνει μέχρις ενός λανθάνοντος νταηλικιού, όπου για όλα
τούς φταίνε οι ξένοι και όχι οι ίδιοι.
Στην Ελλάδα κατοικούν Ελλαδεξοί,
Ελληνικάνοι, Ελληνέζοι και αναρχικοί. Στις εκκλησιές πάνε ως θεοφοβούμενοι Προτεστάντες, γεμάτοι ενοχές και συμπλέγματα. Στην Κύπρο κατοικούν Κύπριοι, κωλοκύπριοι, νεοκύπριοι και ελληνόφωνοι Τούρκοι,
όλοι τους όμως κατά βάθος νιώθουν
Έλληνες και το παραδέχονται, ακόμη και αυτοί που εμείς ονομάζουμε
ελληνόφωνους Τούρκους. Στην Κύπρο υπάρχει και επιζεί –ή, μάλλον, χαροπαλεύει– η λαϊκή Ορθοδοξία. Παρ’
όλο το άππωμα των Κυπρίων και παρ’
όλη την αλλοτρίωση που επιφέρει το
υψηλό βιοτικό επίπεδο, οι Κύπριοι βαφτίζονται, παντρεύονται και θάβονται
ως Έλληνες μιας άλλης Ορθόδοξης
κοινότητας.
Η Κύπρος, όσο και αν φοινικίζει,
όσο και αν αγγλικίζει κι όσο και αν
παριστάνει το προάστιο του Λονδίνου, γνωρίζει πολύ καλά πως χωρίς
την Ελλάδα και χωρίς τον ελληνικό
πολιτισμό και το ελληνικό μέτρο θα
πνιγεί στα απορρίμματα των νεο-οθωμανών και των Αράβων της ανατολικής Μεσογείου. Το γεγονός ότι ζει
ακόμα υπό την κατοχή της Τουρκίας
και παρότι σχεδόν όλες οι πολιτικές
9
δυνάμεις είναι υπέρ μιας αντεθνικής
λύσης στο Κυπριακό, ο μικρασιατικός Ελληνισμός ακόμη αντιστέκεται και ξέρει να λέει τον Τούρκο
Τούρκο και το καραβόσκυλο καραβόσκυλο.
H Στο αεροδρόμιο του ελληνισμού,
περιμένοντας να ταξιδέψει προς Νέα
Υόρκη, το 1960, ο Σεφέρης αντάμωσε τη μεγάλη ηθοποιό Κατίνα Παξινού, η οποία με έντονο ύφος παρακάλεσε τον Σεφέρη να δώσουν την
Κύπρο στους Τούρκους «να τελειώνουμε με αυτό το μίασμα». Ο Σεφέρης ούτε πουτάνα την απεκάλεσε ούτε της είπε αϊσσιχτίρ. Της είπε μόνο
πως δεν είναι έτσι τα πράγματα, πως
δεν είναι κανένα εύκολο πρόβλημα,
αποφεύγοντας έτσι και τη ρήξη μαζί της.
H Μετά το 1974, στον προσφυγικό
καταυλισμό της Άχνας, μια μαυροντυμένη πρόσφυγας προχωρεί και θέτει το καπνιστήρι μπροστά στα χέρια
της Μελίνας Μερκούρη, η οποία ΔΕΝ
ήξερε να καπνιστεί και αντ’ αυτού έσκυψε αμήχανα και μυρίστηκε τους καπνούς της ευλογημένης ελιάς. Το ίδιο
περίπου έκαναν και οι άλλες Αθηναίες
που ακολούθησαν. Τα είδαμε ζωντανά αυτά σε βίντεο που έδειξε για πρώτη φορά η ΕΡΤ πριν από δύο χρόνια.
H Φέτος είδα τον Μιχαλολιάκο στην
πρώτη του δήλωση μετά από την επιτυχία του κόμματός του στις εκλογές
να απαριθμεί τα εθνικά ζητήματα. Ο
μεγάλος πατριώτης ούτε λέξη για την
Κύπρο.
H Γνωρίζω από τα γραπτά τους εκατοντάδες Ελλαδίτες διανοούμενους και
μη, που επιμένουν ότι το Κυπριακό είναι δημιούργημα του ελληνικού και του
κυπριακού εθνικισμού και όχι της
Τουρκίας.
H To 1974 o Καραμανλής είπε πως η
Κύπρος είναι μακριά, ενώ το 1914 και
το 1940 ούτε που πέρασε από τον νου
εκατοντάδων Κυπρίων, που όρμησαν
να πολεμήσουν για την ΕΛΛΑΔΑ, πως
η Ελλάδα βρίσκεται μακριά.
Δεν ισχυριζόμαστε πως όλοι οι
Ελλαδίτες είναι ευρωπαϊκά ρεμάλια
ούτε πως οι Κύπριοι είναι πατριώτες
και ήρωες. Λέμε μόνο πως τα περιθώρια αντίστασης του Ελληνισμού λιγοστεύουν μέσα στα όρια του ελλαδικού
κράτους. Λέμε πως στην Κύπρο λειτουργεί ακόμη το θαύμα, όχι αυτό του
Σεφέρη, αλλά το θαύμα μιας σμυρναίικης πολιτείας, την οποία η γενιά
του Σεφέρη πέταξε στην πρώτη της
ευκαιρία στα χέρια των Τούρκων. Ο
Σεφέρης λάτρεψε την Κύπρο, είδε το
θαύμα της, επειδή ήταν Σμυρνιός και
είδε εδώ τη Μικρά Ασία να ΖΕΙ, ενώ
η δική του πατρίδα είχε οριστικώς παραδοθεί στους Τούρκους.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Β.Φ.
Το ΦΕΣΤΙΒΑΛ της ΕΔΟΝ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα θλιβερό πολιτιστικό συμβάν, που
κάθε χρόνο επαναλαμβάνει τον εαυτό του, για
να διατηρεί μαντρωμένα τα σκληροπυρηνικά
ΕΔΟΝόπουλα και να ψαρεύει νέα μέλη διαμέσου των γνωστών Ελλαδιτών «ροκάδων». Είναι χαρακτηριστικό ότι εδω και μία δεκαετία οι
τραγουδιστάδες του φεστιβάλ είναι οι ίδιοι κάθε χρόνο, με εξαίρεση ένα δυο καλλιτέχνες. Οι
Παπακωνσταντίνου, Μαχαιρίτσας, Τσακνής και
ΣΙΑ είναι οι σταθερές αξίες, οι οποίες, ως γνωστόν, έχουν και την ανταλλακτική τους πτυχή,
μιας και ο Χριστόφιας τους χρησιμοποιεί όποτε
τους έχει ανάγκη και για τις πολιτικές του προπαγανδιστικές ανάγκες. Όμως σ’ αυτό το σημείωμα δεν θέλουμε ν’ ασχοληθούμε με το ιδεολογικό υπόβαθρο της ΕΔΟΝ και του
ΦΕΣΤΙΒΑΛ της. Άλλο θέλουμε να επισημάνουμε.
Το φεστιβάλ συνήθως αρχίζει στις 4 του Ιούλη και συνεχίζεται για λίγες μέρες, όμως οι προετοιμασίες αρχίζουν από πολύ πιο νωρίς. Από τα
μέσα του Ιούνη και στις δύο πλευρές της τάφρου τοποθετούνται κιγκλιδώματα, για να μην
μπορούν οι περαστικοί να έχουν θέα στη συναυλία και στον φεστιβαλικό χώρο. Καλύπτονται μ’ αυτόν τον τρόπο, στις άκρες δύο σημαντικών οδικών αρτηριών της πρωτεύουσας, τα
ιστορικά τείχη της πόλης, ωσάν τα τείχη να είναι ιδιοκτησία της ΕΔΟΝ και της κυβέρνησης
του ΑΚΕΛ. Με ποιο δικαίωμα και με ποια λογική κανένας δεν ξέρει. Ούτε που ενδιαφέρει
κανέναν, διότι το φαινόμενο αυτό δεν είναι καινούργιο. Η αυθαιρεσία αυτή πραγματοποιείται
κάθε χρόνο, όποια και αν είναι η κυβέρνηση.
Φυσικά, αν ζητήσουμε εμείς, ή κάποια άλλη
ομάδα να κάνει κάτι τέτοιο, οι κυρίες του
ΔΗΜΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ και της ΠΟΛΕΟ ΔΟΜΙΑΣ και του ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΑΙΟ ΤΗΤΩΝ θα πάθουν αμόκ, λέγοντάς μας πως τέτοιες εκδηλώσεις απαγορεύονται στους αρχαιολογικούς μας χώρους. Όπως γίνεται και με τη
διαφήμιση του φεστιβάλ, όπου τα ΕΔΟΝόπουλα κολλούν αφίσες στους στύλους των φώτων
της τροχαίας, πράγμα που επίσης απαγορεύεται σε όλους πλην της ΕΔΟΝ.
Για να μη νομίζει ο κόσμος ότι είμαστε εναντίον των φεστιβάλ των κομματικών νεολαιών,
τονίζουμε πως θα ήταν πιο ορθό εάν το φεστιβάλ η ΕΔΟΝ το έκανε στο γήπεδο της Ομόνοιας στη Μια Μηλιάς για να μπορούν πολύ πιο
εύκολα και οι αδελφοί τους οι Τουρκοκύπριοι
να παρευρεθούν και να ακούσουν τον Παπακωνσταντίνου να δίνει χαιρετίσματα στην εξουσία, όχι του Χριστόφια φυσικά, αλλά κάποιων
άλλων, κακών προφανώς, δηλαδή όσων δεν
ανήκουν στο ΑΚΕΛ.
Β.Φ.
ΝΕΕΣ ΒΡΙΣΙΕΣ - ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΤΕΣ ΠΑΝΩ ΤΗΣ - ΝΕΕΣ ΒΡΙΣΙΕΣ
Στον κώλο σου
το δδου ννου ττου σου!
Γαμώ την τρόικάν σας!
Γαμώ την πίστην της κλωστής
τζιαι τα ευρώ της τρόικας!
Λάμνε, ρα τροϊκομούτσουνη,
πριν σου γαμήσω
το δδου ννου ττου σου!
Άμε δδουννουττοΰρευκε, που
να πάεις στ’ ανάθθεμα να πάεις,
ρα σσιυλλομπαστάρτα!
10
Τούτην την Βεκουλέσκου,
εγώ εν να την ακκάσω
πας στον κώλον!
vasosftohopoullos.wordpress.com
28 Ιουλίου 2012
Ο κώλος
της όρνιθας
ΜΙΚΡΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΪΚΑ
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Θκειά Τρόικα, γουέλκκαμ
ττου Σάιπρους εντ φακ γιόρ ρεπιουττέησιον.
ΤΡΟΪΚΑ: That is not very polite.
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Δοκιμάστε αυτό. Γαμώ την μάναν
σας τζιαι το πουττίν της σσιύλλας των SS, την Μέρκελ την
ορόσπαν, γαμώ τζιαι τα ευρώ
σας, γαμώ τζιαι τους εδώ υποστηρικτές σας, γαμώ τζιαι τους
μουσουλμάνους που γαμούν τες κόρες σας, γαμώ τζιαι τζιείνους που σας
επέψαν τζιαι τζιείνους που σας εξαπολύσαν δαμέσα,
γαμώ τζιαι την ατυχίαν μου που εν έχω δημοσιογραφικήν ασυλίαν να σας γράψω τζι άλλα.
ΜΙΚΡΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Κόρη Κατοχή, μα, πε μου, εν
έσιεις τελειωμόν;
ΚΑΤΟΧΗ: Εσέναν εν ππέφτει σου λόος. Κάμε αντοχήν 5-6 γρόνια τζιαι κατοχή πάππαλλα.
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Εν να
φύουν οι βρωμόσσιυλλοι;
ΚΑΤΟΧΗ: Όι, εν να φύει Ελληνοκύπριο.
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Μα
πού εν να πάει; Στα χωρκά του;
ΚΑΤΟΧΗ: Όι! Μα είσαι παλαβό, ρε κώλο όρνιθα; Εν να κάμει
λύσην για να πιερώσει δδουνννουττού τζιαι άλλοι εν να φύει να πάει αλλού, άλλοι εν να
κάμει σουννέττιν τζιαι άλλοι εν να γίνει Τύμβιο.
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Επιτρέπεται να κλάσω;
ΚΑΤΟΧΗ: Κώλον δικόν σου, κάμει ό,τι χέλει τον, μόνον κάμε πιο τζιει. Κατοχή ευγενικόν πλάσμαν, εν αρέσκει έτσι πράματα.
ΜΙΚΡΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΪΚ ΤΥΜΒΙΟ
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Ξέρεις την
παροιμίαν που λαλεί: «Απ’ ον
αντρέπεται ο κόσμος εν δικός
του»;
ΜΑΪΚ ΤΥΜΒΙΟΣ: Έννεν
σπουδαία, εμέναν αρέσκει
μου εκείνη που λέει: «Το ’να
χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο
το πρόσωπο».
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Δεκατρείς να ’ν’ οι μέρες σου.
ΜΙΚΡΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΙΛΑΟ ΣΤΑΥΡΑΚΗ
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Πού εν να βρείτε τα ριάλλια να αννοίξετε τράπεζαν;
ΣΤΑΥΡΑΚΗΣ: Πολλοί λένε ότι θα μου
δώσουν κάποιοι Ρώσσοι που ξεπλένουν χρήματα, όμως αυτό
δεν είναι αλήθεια.
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ:
Κάποιοι λένε ότι θα ζητήσετε
χρήματα και από ανθρώπους
που ξεπλένουν γη στα κατεχόμενα, όπως ο Μάικ Τύμβιος.
ΣΤΑΥΡΑΚΗΣ: Ουδέν αναληθέστερον.
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Βλέπω εβελτιωθήκαν τα ελληνικά σου.
ΣΤΑΥΡΑΚΗΣ: Ναι, κάμνει μου μαθήματα ο Σιαρλής.
ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ: Μα ενόμιζα ότι μισάς τον
Σιαρλήν, λέγεται ότι έφαέν σου τζιαι μιαν γκόμεναν.
ΣΤΑΥΡΑΚΗΣ: Έκαμα χιούμορ και, προς πληροφορίαν σας, ο Σιαρλής ούτε το φαΐν του εν μπορεί να φάει, πόσο μάλλον να φάει μιαν ολόκληρην γκόμεναν.
28 Ιουλίου 2012
Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΣ ΔΑΓΚΩΣΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ!
11
ΕΔΑΚΚΑΣΕΝ ΣΑΣ ΤΙΠΟΤΕ ΤΩΡΑ ΤΟ ΚΑΛΟΤΖΙΑΙΡΙΝ;
Επήεν να με δακκάσει ο Συλλούρης,
αλλά έφκαλά του τα δόντια του,
τζιαι τωρά γλείφει με.
Εδάκκασα μόνος μου την γλώσσαν μου
τζιαι εν να πάω στον Συναγερμόν.
Άκουσα έχουν καλούς γιατρούς τζιαμέ.
Εν πρησμένον το έναν μου σιέριν.
Αλόπως εν που την χειραψίαν που έκαμα
με τζιείν’ την Ρουμάναν της Τρόικας.
Όι, Δημήτρη μου, εν αθθυμάσαι;
Το σιέριν σου εδάκκασέν το ο Λιλλήκκας
τότε τζιαι ακόμα να γιάνει.
Εδάκκασέν με ένας αδέσποτος σσιύλλος,
αλλά αντρέπουμαι να πω πού.
Εν πας στο πέος του τζιαι απ’ ό,τι είδαμεν
που τα αποτυπώματα εν να της κάφκας
του της μιτσιάς, όι της μιάλης.
Ως γνωστόν τα καλοκαίρια δεν κάνω έρωτα, οπότε δεν γυμνώνομαι και ως εκ τούτου δεν μπορεί να με δαγκώσει τίποτε.
Πάντως ο Ομήρου είναι πολύ καλός.
Άκκα την γλώσσαν σου, ρε φλούφλη.
Μα ποιος να με ακκάσει εμέναν;
Πού έτσι τζιαιρούς!
Γιατί την Πραξούλλαν άκκασέν την
ο Χριστόφιας, γιατί να μεν σε ακκάσει
τζιαι εσέναν κανένας Μαλάς;
Εδάκκασέν με πας στο σιέριν το καττίν
της γειτόνισσας, αλλά έφερέν μου γούριν.
Εγεμώσαν τα μυαλά μου αέραν τζιαι
μιλάτε με τον επόμενον Πρόεδρον
της Δημοκρατίας.
Όι, αλλά τρώει με ο κώλος μου. Λαλείς να
πιάω κανέναν υπουργείον;
Όλοι θα πάρετε
από τα τρία το μεγαλύτερο.
Θέλω κι εγώ, θέλω κι εγώ! Ου, Παναΐα
μου, εξήασα! Έχω υπουργείον.
Εδάκκασέν με έναν ΜΑΛΑκισμένον
κουνούπιν τζιαι επρήστηκεν
το αριστερόν μου αρχίδιν.
Πάντως τα δικά μου αρχίδια
δεν έχουν πρηστεί ακόμα.
Αφού ο Κυπριανού θέλει να
συσπειρώσει τον μακαριακό
χώρο, εν πρέπει τζι εμείς να
συνάξουμεν τους γριβικούς;
12
28 Ιουλίου 2012
vasosftohopoullos.wordpress.com
ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟΝ † ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟΝ † ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟΝ
ΕΔΩ ΘΑΒΟΥΜΕ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΚΟΣΜΑΚΗ ΔΩΡΕΑΝ
Θάβουμεν τον αγαπητόν μας τυμβωρύχον
†
Άντρον Κυπριανού, που
Όλα στον κόσμο μάταια,
τα πάντα ματαιότης,
ένα λουλούδι ψεύτικο, ψεύτη ντουνιά,
είναι η ανθρωπότης.
δεν κανεί που άσπρισαν τα
μαλλιά του από το κάχρι
του, ανακάλυψεν ξανά τες
μακαριακές δυνάμεις τζιαι
προσπαθεί να συσπειρώσει
τους καλούς μακαριακούς, για να πολεμήσουν τους κακούς φασίστες.
MAΡΚΟΣ
†
Θάβουμεν τον Μιχάλη Πιερή, ο οποίος
κάθε χρόνο στη συναυλία
του Μπακιρτζή εμφανίζεται με το σσιυλλίν του
και εμείς είμαστε αναγκασμένοι να ακούμε τα
ίδια σχόλια και να βλέπουμε την ίδια ηλίθια σκηνή κάθε χρόνο,
εδώ και σχεδόν μία δεκαετία. Έλεος.
Θάβουμεν τον Αλωνεύτην της Ομόνοιας σε πο†
λιτικήν τελετήν, διότι εν
αβάφτιστος και η Εκκλησία
μας δεν θάβει αλλόδοξους.
Θάβουμεν τον Μαλάν,
γιατί εν εμπήκεν ακόμα
†
στον κόπον να μας πει είντα
†
Θάβουμεν τον προσφιλή μας Μαλένη,
όχι για το σαχλό τραγούδι του, αλλά
για το γεγονός ότι δεν είδε ότι χιλιάδες
σαν εμάς είπαν χειρότερα απ’ αυτά που
είπαμε εμείς για το τραγούδι «You are welcome
friends to Cyprus».
Θάβουμεν τον Μαλένη ξανά για την επι†
στολή που λάβαμε από
τους δικηγόρους του.
Θάβουμεν τον αγαπητό
μας φίλο Λεύκιο Ζα†
φειρίου, που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει δικηγόρο για να μας κάνει μήνυση
για τα σχόλια που γράψαμε
στο προηγούμενο τεύχος
της εφ. ΕΝΩΣΙΣ.
Θάβουμεν τον Σοφοκλή
Σοφοκλέους, τον γάδαρο
†
τον κόντρη της ΕΔΕΚ, ο
Θάβουμεν τον προσφιλή μας Ρίκκον Ερωτο†
κρίτου βαθιά μέσα στην
οποίος θεωρεί ότι αν δεν κατέβει ο Ομήρου ως υποψήφιος στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές θα υπονομευτεί η κομματική ενότητα του κόμματος.
γην, άμπα τζιαι ξαναναστηθεί τζιαι αντζιελοσσιάσει πάλε τα μωρά.
Θάβουμεν τον Δημήτρη Συλλούρη, ο οποί†
ος δεν έχει ακόμη την πολιτική ευθιξία να επιστρέψει επιτέλους στον ΔΗΣΥ,
όπου πραγματικά ανήκει.
†
Αύριο στον ναό των καιροσκόπων και
κερδοσκόπων θάβουμεν το ΣΙΓΜΑ
ΤΙΒΙ, που κάθε χρόνον προβάλλει το ξημαρισμένον ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Ανδρέου, τζιείνον με την Τουρκάλλαν που θέλει να μας φάει
ωμούς, σαν να είναι τζιαι κανέναν αριστούργημαν. Έλεος!
μπου εν τούντα πειράματα
που έκαμνεν στο Ινστιτούτον Γενετικής. (Εφανταστήκατε να κάμνουν τον ακελοάνθρωπο
τζιαι να γεμώσει η υφήλιος με ακελικούς;)
Θάβουμεν τον Μάριον
Κκάρογιαν πέρκι πάει
†
στον θκιάολον τον μαύρον
τζιαι εν ηξανάρτει πίσω ποττέ, ο πισσοχόγλαστος.
Θάβουμεν ξανά τζιαι
ξανά τον Δημήτρην Χρι†
στόφκιαν, ώσπου να σταματήσει να εμφανίζεται στες
τηλεοράσεις μας κάθε φοράν που τες αννοίουμεν να
δούμεν καμμιάν είδησην.
Κ Υ Κ Λ Ο Φ Ο Ρ Η Σ Ε ΗΕΠΙΣΤΡΟΦΗΤΟΥΑΡΧΙΕΡΕΑ
Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης επιστρέφει στις Εκδόσεις ΑΙΓΑΙΟΝ,
αυτή τη φορά όμως όχι με πολιτικά ή ιστορικά κείμενα, αλλά με μια
λογοτεχνία που σπάει κόκαλα. Διαβάστε παρακάτω ένα μικρό απόσπασμα από το διήγημα «Αποχαιρετισμός στον Τσε Γκεβάρα».
―Όχι, στη Βολιβία πολεμούσε ο Τσε, ο άλλος επαναστάτης. Ο
δικός μας, ο Ονήσιλος, σκοτώθηκε στην πεδιάδα της Σαλαμίνας.
Εκεί του κόψανε το κεφάλι οι Αμαθούσιοι, το πήραν και το κρέμασαν πάνω από μια πύλη της Αμαθούντας. Κι όταν φώλιασαν
στο κρεμασμένο κρανίο του οι μέλισσες και εγκατέστησαν εκεί
την κυψέλη τους, χεσμένοι από τον φόβο οι Αμαθούσιοι – πάντα
τέτοιοι χέστες ήταν, αν δεν ένιωθαν δίπλα τους τους Μήδους –,
καθώς το πήραν για κακό σημάδι, έτρεξαν στο Μαντείο των Δελφών και πήραν χρησμό τι να κάνουν. Κι ο χρησμός έλεγε να κατεβάσουν το κεφάλι του Ονήσιλου, να το θάψουν και να τιμούν
τον ήρωα με θυσίες. Και, χεσμένοι καθώς ήταν οι Αμαθούσιοι,
υπάκουσαν.
―Και στη Βολιβία οι Αμαθούσιοι έκοψαν το κεφάλι του Τσε, και
στα Τρίκαλα κόψανε το κεφάλι του Άρη Βελουχιώτη. Εξήντα χρόνια μετά το ψάχνουν ακόμη. Το διαπόμπευσαν και αυτού το κεφάλι οι Αμαθούσιοι του καιρού του. Κι ύστερα το κρέμασαν σ’ έναν
φανοστάτη των Τρικάλων. Εξήντα χρόνια να ρωτάς: Πού να ’ναι το
κεφάλι του Τσε; Πού να ’ναι το κεφάλι του Βελουχιώτη; Μπορεί
στο Άργος στους αγρούς, μπορεί και στη Γιαλούσα, μπορεί στη
Σπάρτη, στα νησιά, μπορεί και στην Κερύνεια. Δεκαέξι αιώνες να
ρωτάς πού θάψανε οι Αμαθούσιοι το κεφάλι του Ονήσιλου. Και ν’
απαντά ξανά ο Μάνος Χατζιδάκις:
«Κάθε εποχή με τους επαναστάτες της», είπες. Κάθε εποχή και
με τους Αμαθούσιούς της. Παντός καιρού οι επαναστάτες, παντός
καιρού και οι Αμαθούσιοι. Παντός καιρού και οι ήρωες, παντός
καιρού και οι χεσμένοι…
ΤΙΜΗ: 7 ευρώ
Μπορεί στην Πάφο στους αγρούς,
μπορεί στην οικουμένη.
28 Ιουλίου 2012
Είνταλως εγλίτωσεν
τον υποβιβασμόν η Ομόνοια;
Άραγε έφαεν τζιαι τζιείνη που το
ρωσσικόν δάνειον;
vasosftohopoullos.wordpress.com
13
Χρυσοπράσινος Φίλλος
λούρη όμως; Να φλερτάρει με τον
ΑΝΑΝστασιάδη από τον πρώτο γύρο;
l «Μη φοβάστε», είπε σε εκείνον τον
αξέχαστο φιλιππικό λόγο ο Χριστόφιας
στο Ευρωκοινοβούλιο. «Είμαι κομμουνιστής, αλλά δεν θα κάνω επανάσταση».
Και δεν βρέθηκε κανένας να του πει ότι
οι επαναστάσεις, σύντροφε, οι όποιες
επαναστάσεις, γίνονται με αίμα και θυσίες, όχι με χαζοχαρούμενες επαναπροσεγγίσεις και γλυκά καρυδάκια.
l Απλό το θέμα! Κάποιοι επαγγελματίες πολιτικοί συνειδητοποίησαν ότι ο
ρόλος του πατριώτη πολιτικού δεν τους
βγαίνει και ότι το πολιτικό τους μέλλον
είναι καλύτερα εξασφαλισμένο στα παλιά τους τα λημέρια! Γι’ αυτό, έρποντας,
προσπαθούν να επιστρέψουν πίσω.
l Απορία: Τα κομματόσκυλα του Νί-
l Ο κύκλος των σκατών κλείνει…
καρου έχουν αμοληθεί με τον άλφα ή
τον βήτα τρόπο κατά του Λιλλήκα. Ελάχιστα λένε για τον Μαλά, που υποστηρίζεται από τον «φυσικό αντίπαλο» του
ΔΗΣΥ, το κομμουνιστικό ΑΚΕΛ. Μισό
λεπτό και συγχύστηκα. Ο Μαλάς ανήκει στην πιο ακραία έκφανση φιλοτουρκισμού, στους ΕΔΗ/ΑΔΗΣΟΚ. Το
ίδιο και η Πραξούλλα, που φυσιολογικά υπήρξε υπουργός του ΑΚΕΛ. Στους
ΕΔΗ ανήκαν επίσης οι αλήστου μνήμης
Παπαπέτρου, Βασιλείου και Θεμιστοκλέους, που συγκυβέρνησαν επί πέντε
συναπτά έτη με τον «Σοφό Γέροντα» και
ομού μας κουβάλησαν το τουρκοπροδοτικό Σχέδιο Ανάν. Μόλις πριν από λίγο καιρό, όταν ο νυν ηγέτης του ΔΗΣΥ
και υποψήφιος της «μεγάλης πατριωτικής δεξιάς» κ. Νίκος Αναστασιάδης δεξιωνόταν μετά καττιμερίων τον κατοχικό ηγέτη Έρογλου στην οικία του, στη
Λεμεσό, είχε καλεσμένους και τον «Σοφό Γέροντα» και τον Θεμιστοκλέους!
l Δεν θα ξεχάσω την εικόνα: Γλαύκος Κλη-
ρίδης, ΑΝΑΝστασιάδης και Θεμιστοκλέους! Ένας παλιός εφιάλτης ξαναζεί;
l Για να είμαστε δίκαιοι, δεν είμαι σίγουρος αν το επιδόρπιο ήταν καττιμέρι
ή λοκκουμάδες.
l Ακούσαμε κι αυτό το μεγάλο ανέκ-
δοτο: «Το ΑΚΕΛ δεν θα επιτρέψει σε
κανέναν να παραποιήσει την Ιστορία»,
δήλωσε ο Γενικός του Γραμματέας, σύντροφος Άντρος Κυπριανού. Κανέναν,
εκτός από τον εαυτό του, εννοεί.
l Για παράδειγμα, δεν πρόκειται ποτέ
l Φυσικά δεν πρόκειται να πάρουν μα-
ζί τους τίποτα περισσότερο από κάτι παρατρεχάμενους και την κομματική ταμπέλα…
l Αλλά τι περιμένατε, όταν στις τελευ-
ταίες βουλευτικές έσβησαν την ελληνική
σημαία από την ιστοσελίδα τους και την
ανάρτησαν μόνο όταν το διαδικτυακό
φτύσιμο που έφαγαν γέμιζε μια ολόκληρη χαβούζα;
l Αλλά τι περιμένατε όταν χρειάστηκαν χρόνια ολόκληρα για να πουν ότι
αποτάσσονται καθαρά τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, καλυπτόμενοι
πίσω από την παρλαπίπα μιας νεφελώδους «ευρωπαϊκής λύσης»;
ΦΩΤΟ: ΣΟΦΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
του να πει για την κατά καιρούς Ενωτική πολιτική του. Για το ότι το Ενωτικό
Δημοψήφισμα ήταν δική του ιδέα και
το διοργάνωσε από κοινού με την
Εθναρχία! Ότι η φωτογραφία του Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού της Χούντας, Ασλανίδη, ήταν αναρτημένη στο
οίκημα της «Ομόνοιας». Ότι ο εν λόγω
κύριος ήταν Επίτιμος Πρόεδρος του Σωματείου. Ότι στο πραξικόπημα αντιστάθηκε σθεναρά, κερνώντας γλυκό καρυδάκι.
l Θύμωσε το ΑΚΕΛ που ο Αρχιεπίσκοπος έκανε τρισάγιο στους τάφους
των Καταδρομέων που έπεσαν στο πραξικόπημα. Μα από πότε οι κατεξοχήν
άθεοι καθορίζουν για ποιους προσεύχεται και ποιους θα μνημονεύει η
Εκκλησία μας; Ακόμα λίγο και θα καθορίζει η Κεντρική Επιτροπή τα κριτήρια για τη σωτηρία της ψυχής μας…
l Όχι στην παραποίηση της Ιστορίας,
l Καλά, από τον Μάριον όλα τα περιμέναμε. Ακόμα και να τρωγοπίνει αγκαλιά με τον Νίκαρο σε νυχτερινό κέντρο
της Λεμεσού και να τραγουδούν Κώστα
Χατζή ο ένας στον άλλον. Αύριο μπορεί και να θεαθούν να περπατούν και
αγκαζέ στον μόλο.
λοιπόν!
l Από τον «αντιομοσπονδιακό» Συλ-
l Γιατί όλες αυτές οι ιστορικές αλήθειες δεν διδάσκονται στη σχολή παραγωγής νεογενίτσαρων, στα Περβόλια;
l Όπως και να έχει το πράμα, ό,τι και
να κάνει τελικά το ΕΥΡΩΚΟ, και πρύμναν να ανακρούσει, και στον ορθό δρόμο να επανέλθει, ψήφο από μένα δεν θα
έχει στον αιώνα τον άπαντα!
l Και κρίμα οι ψήφοι που τους έδωσα
μέχρι τώρα!
l Τελικά, τίποτα το οποίο προέρχεται
από το σαπισμένο σύστημα δεν είναι
αξιόπιστο. Γιατί αν δεν ήταν σάπιο, δεν
θα ήταν μέρος του συστήματος αυτού.
Ίσως πρέπει να ψάξουμε εκτός του κυπριακού συστήματος εξουσίας. Αν για
πρώτη φορά μπουν οι πολίτες μπροστά
από τα κόμματα, μπορεί να διαφανεί μια
ελπίδα σε αυτόν τον τόπο.
l Χρυσοπράσινος Βίλλος ριγμένος στο
πέλαγο…
Μάριος Ρέπουσος
ΜΕΓΑΛΟΙ ΗΓΕΤΕΣ, ΜΕΓΑΛΕΣ ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΕΣ
Τζι εμάς πονεί μας
ο κώλος μας, που να φκάλουν
τρόικαν τζιαι ζίλικουρτιν,
γαμώ το δδου ννου ττου
που τους έφκαλεν!
14
ΔΙΑΛΥΣΤΕ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ! ΕΧΟΥΝ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ Β΄
28 Ιουλίου 2012
ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ n ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ n ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ
ΕΥΡΩΚΟ
Ο Συλλούρης, ως πρόεδρος του
ΕΥΡΩΚΟ, απέτυχε παταγωδώς. Τώρα
προβληματίζεται να πάει με τον Αναστασιάδη για να πάρει κάποιο υπουργείο
και ουσιαστικά να
διαλύσει το κόμμα
στο οποίο μπήκε ως
αποτυχημένος αναβάτης. Δεν έχει σημασία αν στο τέλος ο
Συλλούρης κάνει την
επιλογή και υποστηρίξει τον Λιλλήκα ή
κάποιον άλλον του φυσιολογικού του χώρου. Η ουσία είναι μία: το ΕΥΡΩΚΟ είναι
ένα ανύπαρκτο κόμμα. Η μεγάλη πλειοψηφία του είναι ήδη με τον Λιλλήκα και
οι άλλοι αναμένουν τη γραμμή του κόμματος. Όλοι όμως γνωρίζουν ότι το
ΕΥΡΩΚΟ έφαγε τα ψωμιά του και τώρα
πάει περίπατο.
ΕΔΕΚ
Κανένας δεν παντρεύεται την ΕΔΕΚ, και
καλά κάνουν. Οι άνθρωποι για να παντρευτούν θέλουν
παθιασμένες σχέσεις
ή μια πολύ καλή
προίκα. Η ΕΔΕΚ δεν
διαθέτει ούτε προίκα
ούτε είναι σίγουρη αν
θέλει να παντρευτεί.
Θέλει και δεν θέλει,
όπως τώρα. Ενώ η πλειοψηφία του κόμματος τάσσεται υπέρ της υποψηφιότητας
του Λιλλήκα, η ηγεσία κάνει κούτζια, χωρίς καν να προτείνει μια εναλλακτική λύση. Τι περιμένουν δηλαδή; Να πάνε στις
εκλογές με το πάσο τους και μετά να ψάχνουν το λάθος, όταν το ΑΚΕΛ θα έχει
καταβροχθίσει το μισό κόμμα;
ΔΗΚΟ
Μα τι είναι, τέλος πάντων, αυτό το
ΔΗΚΟ; Μήπως τελικά το κόμμα των μεσαίων του μέσου και του ενδιάμεσου χώρου είναι κάτι παραπάνω από ένα όχημα
προς την ανάδειξη
ηλίθιων στελεχών
στην εξουσία; Μήπως το ΔΗΚΟ θα
σωθεί ξανά ρυθμίζοντας τα κέρδη,
τις μίζες και τις
κλεψιές της επόμενης εξουσίας; Πού
είναι τέλος πάντων
όλοι αυτοί της καρογιανικής αντιπολίτευσης; Γιατί δεν μιλούν οι Παπαδόπουλος, Κολοκασίδης και
οι λοιποί αντάρτες του κεντρώου χώρου;
Λέτε να κοιτάζουν δεξιά, για να αποφύγουν την ήττα από τ’ αριστερά, ή μήπως
καραδοκούν για κάτι πιο μεγάλο να πέσει
από τον ουρανό, π.χ. να σπάσει τα πόδια
του και το πουλλίν του ο Κάρογιαν και
να αναλάβουν την ηγεσία του κόμματος
αυτοί; Ένας Μακάριος ξέρει.
ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ
Τελικά, αυτοί οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ παίζουν
ή δεν παίζουν και με ποιον παίζουν; Με
όλους φλερτάρουν, σαν να είναι δίμετρες
γκόμενες με μεγάλα
βυζιά και φουντωτούς κώλους. Έλεος, κύριοι ΟΙΚΟ ΛΟΓΟΙ. Κρατήσατε μια αξιοπρεπή
στάση τα τελευταία
χρόνια. Μην πετάξετε αυτό το κύρος
που κερδίσατε στην
κοινωνία για λίγα ψίχουλα εξουσίας.
ΑΚΕΛ
Αν το άλογο του ΑΚΕΛ, ο Σταύρος Μαλάς, αποτύχει, τότε το κόμμα θα έχει τη
δικαιολογία ότι το άλογο δεν ήταν καθαρόαιμο, δεν ήταν κομματικό, θα κάνει
την αυτοκριτική του και θα πει «ΖΗΤΩ
ΤΟ ΚΟΜΜΑ, ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΛΑΘΗ».
Έτσι θα δικαιολογήσει και τη μεγάλη
πτώση του κόμματος και την πτώση του
πέους του προέδρου Χριστόφια, του μόνου προέδρου της
Δημοκρατίας που
εξαρχής της εξουσίας του πίστεψε
ότι το προεδριλλίκκιν υπάρχει για
να γαμάς τον λαό
σου και τη νοημοσύνη του. Τώρα,
χωρίς τον Χριστόφια πρόεδρο, ο
Κατσουρίδης θα ξαναγαμήσει ή τη θέση
του Γάμα Γάμα θα πάρει κανένας από
τους μιτσιούς Χριστόφιες (Στεφάνου), για
να συνεχιστεί η παράδοση των άγαμων
Γάμα Γάμα; Καλά πας, ρε Στεφάνου, πιες
ακόμα ένα Τία Μαρία και από χώρκατος
Ζωή «μισή»
Ζεστό καλοκαίρι. 20 του Ιούλη
2012. 38 χρόνια μετά από εκείνη
τη μέρα. Μισή πατρίδα… μισή
ζωή. Ολόκληρη η δική μου ζωή.
Στα πρώτα χρόνια της ζωής
μου, θυμάμαι… μαθητής, δεκαετία του ογδόντα. Ανακήρυξη του ψευδοκράτους, συσσίτια στα σχολεία, μηνύματα για
τους εγκλωβισμένους στο ραδιόφωνο του ΡΙΚ: «…Ο Ανδρέας Αντωνιάδης από το Ριζοκάρπασο πληροφορεί την οικογένειά του ότι η θεία η Χαρίκλεια έκανε την εγχείρηση και
είναι καλά», «οι γυναίκες επιστρέφουν», ξανά και ξανά…
αντικατοχικές, δυναμικές μαθητικές διαδηλώσεις. Και να
’θελες να ξεχάσεις ήταν αδύνατον. Δεν ξεχνώ.
Θυμάμαι… Δεκαετία του ενενήντα, μαθητικές διαδηλώσεις για τον Νίκο Νικολάου και τον Πέτρο Παπαλεοντίου, διανυκτερεύσεις στο οδόφραγμα του
Λήδρα Ππάλας. Θεόφιλος Γεωργιάδης, πορείες των
μοτοσυκλετιστών, ο Τάσος Ισαάκ, το τελευταίο τσιγάρο του Σολωμού. Η κατοχή με πνίγει. Οργανωμένος στην ΠΕΟΦ. Με όραμα για μια Κύπρο ελεύθερη. Οραματίζομαι τη μέρα που θα διασχίζω τα
βουνά του Πενταδακτύλου και θα φτάνω στην ελεύθερη Κερύνεια. «Θα βρω ένα σπιτάκι στη Κερύνεια,
στη Λάπηθο ή στον Καραβά, κοντά στη θάλασσα.
Θα γίνω Κερυνειώτης. Δικαιούμαι να γίνω Κερυνειώτης. Δικαιούμαι να ζήσω ελεύθερος στον τόπο
όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα». Γεννημένος λίγες
μέρες μετά από την εισβολή, φτιάχνω εικόνες από τις
περιγραφές του παππού και από εκείνες τις εικόνες
στις σχολικές αίθουσες… Τετραήμερες πορείες από
τη Δερύνεια στη Λευκωσία. Όχι στην Ομοσπονδία,
απελευθέρωση η μόνη λύση. Και να ’θελες να ξεχάσεις ήταν αδύνατον. Δεν ξεχνώ. Και αν για μια
στιγμή ξεχαστώ η μορφή του Θανάση του Ζαφειρίου στη Θεσσαλονίκη, σαν μέλισσα του Ονήσιλου
θα με ξυπνήσει, θα με θυμίσει πως η κατοχή δεν
φεύγει από μόνη της.
Θυμάμαι… Δεκαετία του 2000. Πίσω στην Κύπρο.
Η Πορεία προς την Ευρώπη. Με την ελπίδα για δικαιότερη λύση, πιο δημοκρατική. 2004… Σχέδιο
Ανάν, αγωνία. Διαδηλώσεις, εκστρατείες. Όχι στο
σχέδιο Ανάν και μια ελπίδα ότι το αύριο θα είναι
καλύτερο. Και να ’θελες να ξεχάσεις… Δεν ξεχνώ.
Κι όμως σιγά σιγά, 38 χρόνια μετά, οι μνήμες από
εκείνες τις εικόνες στις σχολικές αίθουσες ολοένα
και ξεθωριάζουν, η επιθυμία να περπατήσω ελεύθερος στην πόλη του Πράξανδρου ολοένα και χάνεται, η ανάγκη να κολυμπήσω στη θάλασσα του
Βαρωσιού αμβλύνεται. Και ο Θανάσης ο Ζαφειρίου, ζωντανός θρύλος, δεν είναι εδώ, οι μέλισσες του
Ονήσιλου έχει καιρό να φανούν. Βυθίζομαι λίγο λίγο, μέρα με τη μέρα στην καθημερινότητά μου, με τη
φρατζόλα στο χέρι και το δικό μου ψαράκι στη γυάλα. Ξεχνιέμαι. Ξεχνάω.
38 χρόνια μετά. Ολόκληρη η ζωή μου… μισή ζωή.
Ακόμα η πατρίδα μου είναι μισή, επέκταση της δικιάς μου μισής ζωής. Και της δικιάς σου και της δικιάς του και της δικιάς της.
Κι όμως, 38 χρόνια μετά αισθάνομαι ότι θα σκάσω. Με πνίγει η κατοχή και πάλι όπως με έπνιγε το
ενενήντα. Ο Πάρης… που έρχεται σε λίγες μέρες
στη ζωή… σαν τις μέλισσες του Ονήσιλου. Έρχεται στη ζωή να με θυμίζει πως του χρωστάω το δικαίωμα να βρει ένα σπιτάκι στην Κερύνεια, στη Λάπηθο ή στον Καραβά, κοντά στη θάλασσα, να ξαναγίνει Κερυνειώτης σαν τον παππού του τον Σώτο.
Να ζήσει ελεύθερος στον τόπο που θα γεννηθεί και
θα μεγαλώσει. Του χρωστάω μια «σωστή» ζωή.
Μαρίνος Χαραλάμπους
grosplans.blogspot.com
θα γίνεις αστός κομμουνιστής, όπως οι
προκάτοχοί σου.
ΔΗΣΥ
Μα δεν υπάρχει ένας σώφρων άνθρωπος
στον Συναγερμό να τους πει πως δεν συμφέρει στο κόμμα να βγει πρόεδρος ο Αναστασιάδης; Όποιος και να είναι ο επόμενος πρόεδρος, θα πρέπει να διαχειριστεί
την ΚΑΜΕΝΗ ΓΗ που αφήνει πίσω του
η πενταετής θητεία των κομπινιστών. Ο
Χριστόφιας αφήνει πίσω του συντρίμμια,
απ’ αυτά που ούτε ο πολύς Αναστασιάδης δεν μπορεί να
επανορθώσει. Συναγερμικοί, ΣΩΣΤΕ την
Κύπρο, καλώντας τον
κόσμο σας να ψηφίσει Λιλλήκα, με σκοπό να δημιουργήσει
μια κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας με ανθρώπους από όλους
τους χώρους πλην
του ΑΚΕΛ, ώστε και να φύγει οριστικώς
το ΑΚΕΛ απ’ την εξουσία και ταυτοχρόνως να γλιτώσουμε από τον Χριστόφια της δεξιάς, τον Νίκο Αναστασιάδη.
Εάν ο Συναγερμός υποστηρίξει Λιλλήκα,
ο πρώην υπουργός του Τάσσου θα είναι
ο επόμενος πρόεδρος από τον πρώτο γύρο και έτσι θα αποφύγουμε την αναμέτρηση ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ-ΛΙΛΛΗΚΑ
στον δεύτερο γύρο, όπου, ως γνωστόν, το
ΑΚΕΛ θα βάλει τρικλοποδιά στον Λιλλήκα, υποστηρίζοντάς τον, για να αναγκάσει όλο τον κόσμο, ακόμη και εμάς,
να ψηφίσουμε Αναστασιάδη. Τι κάνετε,
έντιμοι συναγερμικοί;
ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ
Η κυπριακή προεδρία ήταν η ευκαιρία εκείνη που θα ενίσχυε
το διεθνές κύρος της χώρας, θα αύξανε την επιρροή της και θα
απογείωνε το γόητρο του κράτους. Αντ’ αυτού, η προσφυγή
στον μηχανισμό στήριξης έχει εκθέσει την Κύπρο διεθνώς, έχει
καταρρακώσει την αξιοπιστία της και έχει ταπεινώσει τον κυπριακό λαό όσο και η εισβολή του 1974. Η δεύτερη εισβολή, αυτή της Κριστίν Λαγκάρντ, μέλλει να είναι ακόμη πιο σκληρή και
βάναυση. Την απανθρωπιά της
Τρόικας την γνωρίζουμε ήδη
πολύ καλά και δεν θα με εκπλήξει αν αύριο απαιτηθεί δραστική μείωση μισθών και συντάξεων.
Όλος ο ανάλγητος συρφετός
της ανάπηρης Ευρώπης, έτσι
όπως συμπλεγματικά συνοψίζεται στο πρόσωπο του κ. Σόιμπλε, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό στο να στρέψει τους δείκτες του ρολογιού πενήντα
χρόνια πίσω και να μας οδηγήσει στην αναβίωση της καθημερινότητας των παππούδων μας. Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι ότι, αντί τοστ, στη δουλειά θα τρώμε ψωμί, ελιές και ντομάτα. Το πρόβλημα είναι ότι η κηδεμόνευση θα επεκταθεί και
σε τομείς πέραν της οικονομίας.
Τα μεγάλα συμφέροντα, η διεθνής άρχουσα τάξη και οι πολιτικές μαριονέτες έχουν κάθε λόγο να επιβάλουν κλείσιμο του
Κυπριακού, έτσι όπως θα το ήθελε η Τουρκία. Αν οι πιέσεις το
2004 ήταν ασφυκτικές, σε ένα ενδεχόμενο μελλοντικό σχέδιο οι
αντιστάσεις θα καταρρεύσουν αμέσως. Η υπονόμευση της εθνικής μας κυριαρχίας και της κρατικής μας υπόστασης είναι πλέον διμέτωπη: αφενός από την Τουρκία και αφετέρου από την
Τρόικα. Όταν το συντεταγμένο κράτος δεν θα μπορεί να αποφασίζει για το καλό των πολιτών του, τότε η «επίλυση» του Κυπριακού-τουρκοποίηση της Κύπρου θα είναι εξαιρετικά εύκολη.
Προς το παρόν η προεδρία φαντάζει σαν μια ειρωνεία! Η φτωχιά κοπέλα, που της έχουν ανοίξει τα σαλόνια, έχει φτιάξει τουαλέτα μόνο για το μπροστινό μέρος του σώματός της, επειδή
δεν την έφταναν τα χρήματα να πάρει αρκετό ύφασμα. Η μπροστινή μας όψη είναι η λαμπερή προεδρία, ενώ η πίσω μας όψη
είναι η αβράκωτη πλευρά της χρεοκοπίας και του μηχανισμού.
Ποιοι ευθύνονται; Μα ποιοι άλλοι; Οι μαστροποί αυτού του τόπου, που με την έλλειψη στοιχειώδους ευφυΐας και σοβαρότητας μας έχουν οδηγήσει στο μη περαιτέρω. Ο ανίκανος πρόεδρος Καταστρόφιας, ο άθλιος «Χίτλερ», ο Καρεκλογιάν, ο Κακομήρου και φυσικά ο Αθεόφοβος ο Β΄.
Ανθούλλης Δημοσθένους
28 Ιουλίου 2012
vasosftohopoullos.wordpress.com
Έσιει κανέναν υποψήφιον
που έννεν μακαριακός;
15
Η τηλεόραση βλάπτει σοβαρά την υγεία μας
Κάποτε ο Οζάλ είχε πει ότι δεν θα χρειαστεί πόλεμος για να κατακτήσουμε την Ελλάδα, αλλά
αυτή θα πέσει μόνη της σαν ώριμο φρούτο στις
αγκαλιές μας. Πού να το φανταζόταν ότι είκοσι
σχεδόν χρόνια μετά τον θάνατό του, η Ελλάδα
θα είχε πραγματικά κατακτηθεί σαν «χαζό φρούτο» από μια τουρκική τηλεοπτική επέλαση που
έχει καθηλώσει τους Έλληνες μέσα στη μεγάλη
τους κρίση, καθώς τα ελληνικά κανάλια σου δίνουν πλέον την εντύπωση ότι δεν βρίσκεσαι σε
κάποια ελληνόφωνη επικράτεια, αλλά κάπου στην
Κωνσταντινούπολη, στην Άγκυρα, στον Ντιαρμπακίρ και δεν συμμαζεύεται.
Τρίβουν τα χέρα τους οι Τούρκοι καθώς οι τηλεοπτικές τους σειρές έχουν βρει τον καλύτερο
πελάτη στο ελληνικό κοινό, γεμίζοντας τα τουρκικά ταμεία· και, παράλληλα σπάνε πλάκα με τους
«χαϊβάνηδες γιουνανλήδες», καθώς τους πασάρουν ό,τι θέλουν για μεταξωτές κορδέλες, ενώ
στην ίδια την Τουρκία προβάλλονται τηλεοπτικές σειρές με έντονο ανθελληνικό περιεχόμενο.
Πού ξέρει κανείς, μπορεί σε λίγο καιρό να φτάσουμε
στο σημείο να εισάγουμε και αυτές τις τουρκικές τηλεοπτικές σαπουνόπερες, θάβοντας οριστικά την ελληνική μας κουλτούρα στο μπιτ παζάρ της Ανατολίας, προς
δόξα του Μακρυγιάννη, του Κολοκοτρώνη και του Κοσμά του Αιτωλού. Εξ άλλου οι Τούρκοι θεωρούν πως
μας κάνουν μεγάλη χάρη να μας πουλάνε ό,τι τηλεοπτικό φρούτο παράγουν, καθώς, όπως ισχυρίζονται, μέσα
στη μεγάλη κακομοιριά της Ελλάδας οι τηλεοπτικές τους
σειρές αναπαύουν τους κακομοίρηδες τους Έλληνες και
τους δίνουν λίγη χαρά μέσα στο ζοφερό περιβάλλον της
μαύρης τους καθημερινότητας.
Είναι χαρακτηριστικό ένα δημοσίευα της τουρκικής
εφημερίδας Βατάν, με τον τίτλο «Türk dizileri Yunanlılara
krizi unutturuyor», δηλαδή «Οι τουρκικές σειρές κάνουν
τους Έλληνες να ξεχνούν την κρίση». Παράλληλα, μια
πρόσφατη έρευνα του γνωστού τουρκικού καναλιού
NTV, από την εκπομπή, «Pasaport» του Mete Çubukçu, με
τον τίτλο «Türk dizileri krizdeki Yunanistn’ ı nasil etkiliyor»,
δηλαδή «Πώς επιδρούν οι τουρκικές σειρές στην ελληνική κρίση», ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίχτηκε ότι οι
τουρκικές σαπουνόπερες εμφανίζονται σαν οι... ψυχολογικοί σωτήρες των Ελλήνων.
Αλλά το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό, καθώς μέσω αυτών των σειρών καλλιεργείται ένα κλίμα εικονικής φιλίας, μια ατμόσφαιρα ελληνικής υποχώρησης και σταδιακής αποδοχής όλων των τουρκικών επεκτατικών απόψεων και, φυσικά, δημιουργείται το έδαφος για να γίνουν φιλικές όλες οι τουρκικές διεκδικήσεις που θα μας
«απαλλάξουν» από όλες τις «σύγχρονες αμαρτίες», μας
σαν έθνος και σαν λαό. Με λίγα λόγια, αυτό που είχε πει
ο Οζάλ, έρχονται σήμερα να το υλοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο τα μεγάλα ελληνικά κανάλια, σαν σύγχρονες κερκόπορτες της τουρκικής τηλεοπτικής εισβολής.
Η αρχή έγινε από την περίφημη «Ιστορία Αγάπης», με
τη γνωστή τηλεοπτική σειρά του Μέγα. Αλλά ο θρίαμβος
της τουρκικής τηλεοπτικής εισβολής έγινε με τον περίφημο Εζέλ. Εδώ θα κάνουμε μια στάση, καθώς το θέμα χρειάζεται και κοινωνιολογική ερμηνεία. Τρεις ήταν
κυρίως οι αιτίες της μεγάλης επιτυχίας του Εζέλ.
Α) Η πρώτη είναι η καθαρά κινηματογραφική-τηλεοπτική. Συγκρίνοντας τον ΕΖΕΛ με τα ελληνικά σήριαλ –με τις λατινοαμερικάνικες σαπουνόπερες ούτε λόγος να γίνεται για κάποια σύγκριση, καθώς εκεί η ηλιθιότητα είναι ο κύριος πρωταγωνιστής– αμέσως διαπιστώνει κανείς ότι υπερέχει κατά πολύ σε ποιότητα. Η
συνταγή μεγάλης και συνεχούς δράσης με φοβερή πλοκή, άριστων ηθοποιών με φοβερό παίξιμο, έντεχνης και
πράγματι ποιοτικής μουσικής, σε συνδιασμό με εικόνες
πολυτελείας και χλιδής –άσχετες με την τουρκική πραγματικότητα– πέτυχε να υπνωτίσει ένα ελληνικό κοινό
που έχει βαρεθεί τις ελληνικές τηλεοπτικές βλακείες.
Β) Η δεύτερη διάσταση είναι η ψυχολογική: στο σήριαλ αυτό –όπως και στα άλλα τουρκικά σήριαλ– εμφανίζεται μια χαμένη διάσταση της ελληνικής κοινωνίας, που έχει θαφτεί τα τελευταία χρόνια από έναν πολυδιαφημιζόμενο ελληνικό εκσυγχρονισμό. Ενώ στα ελληνικά κανάλια κυριαρχεί μια επιμονή στη σεξουαλικότητα και σε κάθε ευκαιρία το γυμνό είναι ο σημαντικότερος τηλεοπτικός παράγοντας τηλεθέασης, ενώ καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από τηλεοπτικές σειρές που
προάγουν την αποχαύνωση της ελληνικής κοινωνίας,
εδώ έχουμε την προβολή μιας κοινωνίας που υποτίθεται ότι σέβεται την τιμή της γυναίκας, την οικογένεια με
το κοινό τραπέζι, τη μάνα, τον πατέρα, τις αδελφικές
σχέσεις, την τιμή της φιλίας και όλα αυτά που ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας μέχρι ίσως
και την δεκαετία του ’70. Ο Εζέλ ξυπνάει στον σημερινό Έλληνα κάποια χαμένη του ταυτότητα και αυτό είναι ίσως ο κυριότερος λόγος της μεγάλης του επιτυχίας –
ούτε να το φανταστεί κανείς ότι θα μπορούσε να προ-
βληθεί στη Γερμανία ή σε όποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Υπάρχει όμως και η τελευταία και πιο ενδιαφέρουσα
διάσταση:
Γ) Χωρίς να το κάνουν συνειδητά, αλλά αυτό ήταν
αναπόφευκτο, ο Εζέλ δείχνει ακριβώς μια από τις σημαντικότερες διαστάσεις της σύγχρονης Τουρκίας. Μια
ασταμάτητη βία και μια αδίστακτη τουρκική μαφία. Το
πιο επικίνδυνο είναι ότι εδώ ο Έλληνας εξοικειώνεται
με κάτι το μέχρι χτες πρωτόγνωρο. Το έγκλημα, η εκδίκηση, το αίμα, τα πιστολίδια και οι δολοφονίες προβάλλονται σαν κάτι το φυσιολογικό, κάτι το απαραίτητο, συχνά αναγκαίο, για το ξέπλυμα της τιμής, για την
απόδοση της δικαιοσύνης. Αυτή είναι η σύγχρονη Τουρκία. Ένας κόσμος βουτηγμένος στο αίμα, όπου οι «ήρωες» και οι «σοφοί» είναι οι μεγαλύτεροι εγκληματίες της
τουρκικής μαφίας.
Εδώ όμως βρίσκεται και το πιο επικίνδυνο σημείο για
τους Έλληνες και τον Ελληνισμό. Έχοντας υποφέρει
επί αιώνες από μια αφύσικη, συχνά πρωτόγνωρη βαρβαρότητα, που πήγαζε ακριβώς από το ψυχολογικό υπόβαθρο μιας κοινότητας και μιας θρησκείας όπου δεν καταδικάζεται η βία, όπως στον χριστιανισμό, αλλά αντίθετα συχνά εξυψώνεται σαν η απαραίτητη κάθαρση, σήμερα εξοικειωνόμαστε με τηλεοπτικό τρόπο και θαυμάζουμε αυτό το αιματοβαμμένο «δημιούργημα», που
μπροστά του ακόμα και οι γκάγκστερς του Σικάγο φαντάζουν μωρές παρθένες. Και, παράλληλα, ο θαυμασμός αυτός μετατρέπεται σταδιακά, υποσυνείδητα αλλά
σταθερά, σε ένα αίσθημα υποταγής μπροστά σε έναν
αδίστακτο, όπως προβάλλεται, γείτονα, που είναι ικανός για όλα, ακόμα και να πίνει το αίμα σαν λεμονάδα.
Ενώ όμως στην Ελλάδα οι Έλληνες μένουν με ανοιχτό το στόμα παρακολουθώντας τις τουρκικές τηλεο-
πτικές σειρές, στην ίδια την Τουρκία κάνουν θραύση
οι ανθελληνικές τηλεοπτικές σειρές, όπως αυτή που
μεταδίδεται στην τουρκική κρατική τηλεόραση με τον
τίτλο «Mazi kalbımde yaradır», δηλαδή «Το παρελθόν
πληγή στην καρδιά μου». Στην ανθελληνική αυτή σειρά παίζουν ο Özğür Çevik, γνωστός ως Νίκος μας από
την τουρκική τηλεοπτική σαπουνόπερα «Ιστορία αγάπης», και η Sedef Avci, η γνωστή μας Μπαχάρ από τον
Εζέλ.
Η ιστορία είναι και αυτή ιστορία αγάπης, με φόντο
όμως την κυπριακή τραγωδία του 1974. Ο Özğür Çevik,
αξιωματικός του τουρκικού ναυτικού, μετέχει στην
τουρκική εισβολή στη μεγαλόνησο και σε διάφορες
πολεμικές επιχειρήσεις με πολύ μελό σκοτώνει αβέρτα
τους «κακούς» Έλληνες. Κάποια στιγμή ο ήρωάς μας
πιάνεται αιχμάλωτος από τους «αιμοσταγείς εγκληματίες» της ΕΟΚΑ και βασανίζεται φρικτά, ενώ η
αγαπημένη του Sedef Avci, νοσοκόμα του τουρκικού
στρατού, ψάχνει απεγνωσμένα να τον απελευθερώσει από τους κακούς και εγκληματίες Έλληνες που διαπράττουν «φρικτή γενοκτονία» σε βάρος των Τουρκοκυπρίων. Άραγε θα τολμήσει κανένα ελληνικό κανάλι
να φέρει και αυτή τη σειρά στην Ελλάδα; Τότε πραγματικά θα γελάσει ο κάθε πικραμένος.
Αλλά είναι ατέλειωτες οι ανθελληνικές σειρές, όπως
τα «Kirik Kanatlar», ή «Σπασμένα Φτερά». Εδώ έχουμε
και την τουρκική εκδοχή της γενοκτονίας των Ελλήνων
της Μικράς Ασίας προς δόξα και τιμή της κας Ρεπούση. Η σκηνή από την προκυμαία από όπου θα αναχωρήσουν οι Έλληνες πρόσφυγες μετά τη Μικρασιατική
Καταστροφή: ο τουρκικός στρατός όχι μόνο συνοδεύει
και κουβαλά με μεγάλη ευγένεια τα υπάρχοντα των προσφύγων, μην τυχόν και κουραστούν, αλλά έχει στήσει
και ένα μεγάλο πάγκο στην προκυμαία, όπου τους προσφέρει τρόφιμα, ποτά και ό,τι άλλο θα τους κάνει ευχάριστο το ταξίδι της προσφυγιάς. Μάλιστα κάποιοι Τούρκοι στρατιώτες κλαίνε γιατί θα χάσουν τον φίλο τους,
κάποιο Νίκο και κάποιο Κώστα. Ένας λοχαγός είναι
απαρηγόρητος για κάποια Μαρία, που τον χαιρετά με
εμφανή τη στενοχώρια γιατί φεύγει στην προσφυγιά. Σε
λίγο τα πλοία που θα τους παραλάβουν φτάνουν και,
αφού οι Τούρκοι φαντάροι φορτώσουν τα υπάρχοντά
τους, τότε βγάζουν τα μαντίλια. Από την μια ο τουρκικός στρατός του Κεμάλ που κλαίει απαρηγόρητος γιατί
φεύγουν οι Ρωμιοί πρόσφυγες και από την άλλη οι Ρωμιοί κλαίνε και αυτοί, καθώς ανεμίζουν τα μαντίλια του
αποχαιρετισμού. Κάπως έτσι έγινε η Μικρασιατική Καταστροφή κι άρχισε η μεγάλη ελληνική προσφυγιά, κατά το περίφημο αυτό τουρκικό σήριαλ.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Τουρκολόγος
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
Εγκαινιάζουμε μια νέα σειρά με τίτλο ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ,
με πρώτο βιβλίο ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ,
μια ιστορία του αστυνόμου Μπέκα, του Κρίτωνα Σαλπιγκτή.
Πόσα άραγε έχει να συνεισφέρει το ελληνικό αστυνομικό
μυθιστόρημα στον αναγνώστη, από την εποχή που άφησε πίσω του το Έγκλημα του Ψυχικού, του Παύλου Νιρβάνα, Τα Καλλιστεία του Θανάτου, του Χρήστου Χαιρόπουλου και το Έγκλημα στο Κολωνάκι, του Γιάννη
Μαρή;
Τη δική τους απάντηση, από τις εκδόσεις Αιγαίον, θα
δώσουν σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς, που, παίρνοντας από εκείνους τη σκυτάλη, βγήκαν από τα όρια της
κοινωνικής παθογένειας και εκτάθηκαν ως τα εγκλήματα της πολιτικής, του ανταγωνισμού των επιχειρήσεων
και της οργανωμένης παρανομίας, προσπαθώντας συνάμα να κατακτήσουν τη μοιραία εκείνη γυναίκα, η οποία
αποτελεί εδώ και χρόνια τον πιο φανερό πόθο τους: την λογοτεχνικότητα.
Στο πρώτο βιβλίο της σειράς, ο Κρίτων Σαλπιγκτής αποτίει φόρο τιμής στον Γιάννη Μαρή, οδηγώντας τον ήρωά
του, Αστυνόμο Μπέκα, σε μέρη απάτητα από την πένα
του δημιουργού του: στη Θεσσαλονίκη του 1954, όπου
ένας υπουργός, ανερχόμενος αστέρας της πολιτικής τότε, ταξιδεύει, αλλά απειλείται να δολοφονηθεί. Κι ενώ η
Χωροφυλακή σπεύδει ν’ αποτρέψει το κακό, ο Αθηναίος
δημοσιογράφος Γιάννης Μακρής, ο οποίος ακολουθεί
στο ταξίδι του τον υπουργό, περιπλανάται στους δρόμους
της πόλης και συναντά τους ανθρώπους της, με την ανησυχία ότι οι πολιτικές δολοφονίες στη Νύμφη του Θερμαϊκού, εκτός από παρελθόν, θα έχουν και μέλλον. Μόνη
ελπίδα του να μη γίνει το κακό ο Αστυνόμος Μπέκας.
16
28 Ιουλίου 2012
ΑΛΛΗΝ ΜΑΣ ΕΔΕΙΞΑΝ ΤΖΙΑΙ ΑΛΛΗΝ ΜΑΣ ΕΜΠΗΞΑΝ!
Η ΚΛΕΙΤΟΡΙΣ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤOΣ
δρόμου έχασε τον προσανατολισμό του,
άφησε τον στίβο και ανέβηκε φουσιέκκιν
στην κερκίδα, για να εξαφανιστεί μέσα
στο πλήθος, λες και δεν υπήρξε ποτέ, λες
και δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια
φευγαλέα σκιά στη λεωφόρο των καταποντισμένων ονείρων.
l Αρχίζουμε σήμερα τη στήλη μας με μια
δήλωση για τον καιρό από τον διευθυντή
μετεωρολογίας της Δημοκρατίας μας. Ας
δούμε τι μας είπε: «Η ζέστη είναι αφόρητη. Η Κόλαση του Δάντη έχει κι έλεος. Μέσα σε αυτόν τον απάνθρωπο λάλλαρο μόνον ερπετά, κουτσουκούτες και
ο Σατανάς μπορούν να ζήσουν. Ο Θεός
αποφάσισε να μας εξοντώσει, να μας
εξαϋλώσει, να μας στείλει στον αγύριστο μια ώρα γρηγορότερα. Νομίζω,
όμως, πως καλά κάνει. Που την μιαν οι
τουρίστες που έρχονται εδώ το καλοκαίρι δεν είναι τίποτα παρά ηδονοβλεψίες στην Κόλαση, ενώ οι Κυπραίοι εν
τζιει που γάροι τζιαι δίκαια τιμωρούνται.
Έτσι κκελλέν έτσι ξιουράφιν θέλει».
l Μόλις είπε τα ωραία αυτά λόγια, ο διευθυντής αναχώρησε, συνοδευμένος από
τον Dr Berec, για την Παναγιά, όπου συνάντησε τους υποψήφιους για την προεδρία κ.κ. Λιλλήκα και Μαλά, τους οποίους βρήκε σκαρφαλωμένους πάνω σε
έναν πεύκο. Ο κ. Μαλάς έκανε διάφορα
ευφάνταστα πειράματα με τους δοκιμαστικούς του σωλήνες, ενώ ο κ. Λιλλήκας
έδινε οδηγίες και απάγγελλε διδακτικά
αποσπάσματα από ομιλίες του Μακαρίου. Οι χωριανοί ήταν πολύ χαρούμενοι
και απολάμβαναν τους δύο ηγέτες, τρώγοντας σουτζούκκο και αρκατένα, όλα
δε θύμιζαν τη σειρά «Peyton Place» της
δεκαετίας του ’60. Ξαφνικά, όμως, καθώς ο κ. Λιλλήκας έγερνε πάνω σε ένα
επίφοβο κλωνί και εξηγούσε πως: «Ασφάλεια δεν είναι η απουσία κινδύνου, αλλά
η παρουσία του Θεού, όποιος κι αν είναι
ο κίνδυνος», το κλωνί κόπηκε στα δύο
και ο διορατικός πολιτικός έπεσε με την
κκελλέν μέσα στην λαμπρατζιά. Όπως
αντιλαμβάνεστε, υπέστη εκτεταμένες ζημιές και απεβίωσε πλήρως.
l Τότε ο διευθυντής μετεωρολογίας κα-
l Η εξέλιξη άφησε τον διευθυντή μετεωρολογίας άφωνο, ο οποίος, μη ξέροντας
τι να κάνει, οδήγησε τον Dr Berec σε ερημική τοποθεσία και τον βίασε παράφορα
και παρά τη θέλησή του. Εν συνεχεία πήδηξε μέσα σε παρακείμενο κενό και αυτοκτόνησε. Η ταφή έγινε την επομένη,
επικήδειο δε λόγο εκφώνησε ο κ. Αναστασιάδης που, μεταξύ άλλων, είπε ότι ο
διευθυντής πήγαινε γυρεύοντας, διότι μια
ζωή επέμενε να μιλά πάνω από το καρυδάκι πριν να το βγάλει από τη φίζα.
τέβασε τον κ. Μαλά από τον πεύκο και,
αφού τον φίλησε ηδονικά στα χείλη, τον
πήρε στους ώμους του και τον περιέφερε
στους δρόμους του γραφικού χωριού, την
ίδια στιγμή που δεκάδες συγχωριανοί του
επιμελούς επιστήμονα δονούσαν την
ατμόσφαιρα με συνθήματα όπως: «The
Spin Doctor is Dead, Long Live the Geneticist!» και «Μαλά, Μαλά, φέρ’ μας φρέσκο ππακλαβά». Κατά το απόγευμα οι
χωριανοί βαρέθηκαν να πανηγυρίζουν
και να φωνασκούν ασκόπως, οπόταν ο
διευθυντής μετεωρολογίας μετέφερε τον
Στάσου στο 13
Σ’ ένα χωριό της επαρχίας Λευκωσίας συνέβη το εξής γελοίο: Πριν
από ένα δυο μήνες αποφάσισε ο
Χριστόφιας κι η κοινότητα του χωριού να προωθήσουν την περιβαλλοντική συνείδηση, φυτεύοντας κυπαρίσσια. Εντελώς τυχαία οι ιθύνοντες φύτεψαν 13 κυπαρίσσια, ενώ
την επομένη θα πήγαινε ο Χριστόφιας για την τελετή. Όταν κατάλαβαν πως τα
κυπαρίσσια
ήταν 13, σκέφτηκαν πως
θα θιγόταν ο
πρόεδρος
γιατί ο αριθμός των κυπαρισσιών
θα θύμιζε
την τραγωδία στο Μαρί. Τελικά
φύτεψαν άλλο ένα δέντρο και έτσι
έγιναν 14. Το ευτράπελο είναι πως
τα κυπαρίσσια φυλάγονταν από
αστυνομικές δυνάμεις όλο το βράδυ, μην τυχόν και πάει κανείς να κόψει το 14ο. Τα σχόλια είναι περιττά.
Εμείς απλώς προτρέπουμε τους αναγνώστες μας όπου μπορούν να χρησιμοποιούν τον αριθμό 13. Αν είναι
να πάρετε σκυλιά, πάρτε 13, αν είναι να κάνετε παιδιά, κάνετε 13, αν
είναι να ανάψετε κεριά, ανάψτε 13.
Και πολλά άλλα. Στους κομπλεξικούς του ΑΚΕΛ έχουμε να δώσουμε μια συμβουλή. Καταργήστε τη
13η μέρα κάθε μήνα. Απ’ το 12 να
πηγαίνετε στο 14. Μην τυχόν και πειράξει τον πρόεδρο Χριστόφια…
κ. Μαλά στο ΓΣΠ, όπου γίνεται η προετοιμασία της ολυμπιακής ομάδας της χώρας μας.
l Ο κ. Μαλάς ενθουσιάστηκε σαν αντίκρισε τους δρομείς της σκυταλοδρομίας
να τρέχουν πάνω κάτω, επειδή όμως ήταν
μόνο τρεις, ρώτησε αν μπορούσε να συμμετάσχει κι αυτός στα προκριματικά. Το
αίτημά του έγινε αποδεκτό presto, έτσι άρπαξε τη σκυτάλη, φόρεσε τα spikes του κι
άρχισε να τρέχει με φρενήρη ταχύτητα
στο ταρτάν. Αλίμονο, όμως. Στα μισά του
l Ο επικήδειος του κ. Νίκου άγγιξε διάφορα υπαρξιακά κυρίως θέματα, όπως
αυτό του θανάτου αλλά και της αποστολής του ανθρώπου στη ζωή. Ο κ. Αναστασιάδης ήταν ειλικρινής και δεν δίστασε να δηλώσει πως δεν γαΐζει γρυ από
τέτοιες «παπαριές», όπως τις αποκάλεσε,
χαμογελώντας πλατιά. Τότε τον λόγο πήρε ο κ. Χριστόφιας που, κρατώντας στο
χέρι ένα καλάθι, απεκάλυψε πως η εξαφάνιση του κ. Μαλά ήταν ενέργεια των
αγορών και εντάσσεται στα πλαίσια της
διεθνούς συνωμοσίας για καθυπόταξη
των ξεβράκωτων λαών. Στο σημείο αυτό
και μπροστά από τα κατάπληκτα μάτια
του ακροατηρίου, ανέσυρε από το καλάθι τον κ. Μαλά σώο και αβλαβή. Τότε ο
τελευταίος ανέβηκε στον άμβωνα, ευχαρίστησε το ΑΚΕΛ για τη διάσωσή του
και υπέβαλε στο κοινό το εξής ρητορικό
ερώτημα: «Αν το σύμπαν είναι η απάντηση, τότε ποια είναι η ερώτηση;»
Πορφύριος Ρουπιρόζα
ΤΙΤOΝΟΜΑΧΙΕΣ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΤΙΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Η ΣΥΝΕIΔΗΣΗ, ο λυγμός, σε νότες, στο
τραγούδι της Κυπρίας ψυχής. Πώς αλλιώς;
Να ’ρθει το φως και να με βρει, ν’ ανοίξει η μνήμη την πληγή, Κερύνειά μου...
Κι ύστερα θα ’ρθει μια βροχή
σα ζυγαριά στην αντοχή, Κερύνειά μου
οι νότες τέρμα θ’ ανεβούν,
μ’ αίμα οι σταγόνες θα μας βρουν...
Οι Αγνοούμενοι. Το ζωντανό το αίμα
της αιώνιας πληγής. Όσο κι αν φορτώσει με αίμα και δάκρυ κανείς τον λόγο
του, για να χωρέσει τόσον πόνο και τραγωδία, τίποτα δεν μπορεί να μετρηθεί με
την απλή, κοφτή σαν μαχαίρι φράση της
μαυροντυμένης εκείνης μεσήλικης γυναίκας, με τη φωτογραφία του νεαρού
αγκαλιά, σε διαμαρτυρία έξω από το
Βρετανικό Κοινοβούλιο: «Παιδί μου, δεν
είναι ο γιος μου αυτός, είναι ο άνδρας
μου!»
Έτσι, σε αντίστιξη: Η Άντζελα Δημητρίου, αφειδώς, η αηδός:
«Γιατί να ξέρω, δηλαδή, την Κυρήνεια;
Έχασα εγώ σπίτι εκεί;»
Κυρία μου, ακούγεστε εξοργιστικά ηλιθία. Και για μεν το τελευταίο δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα, πια. Να μην
«ακούγεστε» τόσο, αν το φροντίζατε λιγάκι; Ή πληρώνεστε για τις χονδροήθειες
και βλακείες σας με το καντάρι;
ΔΕΝ ΓΝΩΡIΖΩ πόσο Μακαριακή είναι η
Μακαρία. Αλλά μακαρίως στον Μακάριο αποδίδουν τον συμβιβασμό με την διζωνική οι οπαδοί της. Με ιδιαίτερη επιμονή, μάλιστα, ο ίδιος ο Χριστόφιας, αποδίδοντάς της έτσι εύσημα ως την πιο «μα-
καρία» λύση. Για να τον κατηγορεί, ως
πλαστογράφο της Ιστορίας, στη βάση αυτής της κίβδηλης προσπάθειας, η ΕΔΕΚ
και όχι μόνο...
Ποια η διαφορά; H «ΔΔΟ», ρε πολιτικοί, είναι το εύσχημον ένδυμα της παράδοσης και της ήττας που θα προσποιηθεί –όλα είναι δυνατά στον πολιτικό λόγο– την παντιέρα της 'λύσης', με αντίτιμον τον αυριανό όλεθρο. Αλλά ο πολιτικός ενδιαφέρεται να αγοράσει το σήμερά
του, ένα σήμερα που αύριο, ελπίζει, να
μη θυμόμαστε. Άλλωστε, τίποτα δεν θα
είναι εδώ, ίσως όχι κι εμείς, να το θυμόμαστε. Θα είναι όλα, θα είμαστε όλοι, στα
ξεχασμένα «χθες»!
«Β ΟΥΛΕΥΕΙΣ Αγαθίνε. Το βήτα τούτ’
επρίω νυν, ειπέ, ποίας τιμής; Δέλτα γαν
ήν πρότερον» (Παλλάδας, Αλεξανδρεύς,
Παλατινή Ανθολογία)
Βουλεύειν ή δουλεύειν; Και ποίος, ποίον;
Ο Βουλευτής του Παλλαδά εξαγόρασε το Βήτα απαλλασσόμενος από το Δέλτα, της δουλείας. Δεν θα καταλάβετε, τώρα, τη διαφορά, καθώς ακούτε τις διαταγές από το κατάστρωμα της ευρωπαϊκής γαλέρας. Και ρυθμικά θα δουλεύει
(είπατε... βουλεύεται;) ο κωπηλατικός μηχανισμός.
Βαθιά η κρίση του πολιτειακού μας συστήματος, και χρόνια η σύγχυση κι η εύκολη ανταλλαγή του «β» με το «δ», καθώς ευέλπιδες πολιτικοί «εαυτόν πωλούν»,
σαν την άλλη μικρή παιδίσκη με τα ρόδα,
στην Παλατινή, ομοίως. Για να αντικαταστήσουν, έτσι και το «ου» του βουλεύειν» με «ο». Άλλες οι Βολές των Κυρίων...
Διότι αν ηθική είναι να «αισθάνεσαι
άβολα», «βολεύει» εδώ τουλάχιστον το
«ου», κατευθυνόμενοι να τραβούν το
κουπί, και «άβουλα». Είπαμε, τίποτε δεν
κερδίζεται σε τούτη τη ζωή «ακώπως»..
ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΜΟΥΓΚΑΜΠΕ ο Μαλάς (αλλά, εννόησε ο ίδιος, τι ζυγίζει σε όλα αυτά;)
Με ποσοστά Μακαρίου η εκλογή του
«guest star» Σταύρου Μαλά, στην Κ.Ε.
του ΑΚΕΛ. Κι απορούν, ναι, κι οι ίδιοι,
αλλά όχι για το 95%, αλλά για το θράσος
του 5%.
«Εκατό τοις εκατό στον μεγάλο αρχηγό», λέγαμε πιτσιρικάδες στις προεκλογικές συγκεντρώσεις. Και γελούσαμε κι
οι ίδιοι... Τώρα δεν γελάμε, όμως. Διότι
αντιλαμβανόμαστε ότι η υποψηφιότητα
ήττας υπέρ Αναστασιάδη (κατηγορία
πτερού ενάντια σε κατηγορία σούμο) δείχνει πόσο καυτή είναι η πατάτα του Μνημονίου που θέλουν να περάσουν στον
υποψήφιο της δεξιάς.
Φορτώνοντάς του τα σκληρά αιμορουφηκτικά μέτρα πτωχοποίησης των
Κυπρίων –pauperisation, αγγλιστί–, ως
ιδεολογικώς σύμφυτα με την «πλουτοκρατική» δεξιά. Κι ενώ αυτοί θα επιμελούνται τον ιδεολογικό τους κήπο,
ως βουερή αντιπολίτευση, ξαναστήνοντας τον φράκτη που έριξε η καταστροφική θητεία του Προέδρου της
Διά-λυσης.
Πρώτο μέλημα κάθε κόμματος, κάθε
πωλητικού, η εαυτού σωτηρία. «Εχίνος
έν μέγα», ένα το κόλπο του σκαντζόχοιρου. Το παιχνίδι στημένο, κι ο λαός στυμμένος.
28 Ιουλίου 2012
Μα ο Σαμαράς εν ήταν
να κάμει επαναδιαπραγμάτευσην
του μνημονίου;
vasosftohopoullos.wordpress.com
ΑΝΑΦΑΝΔΟΝ ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΩΝ
17
γράφει Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Ο ΚΑΥΣΩΝ, Ο ΚΥΚΕΩΝ ΚΑΙ H ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΤΡΟΪΚΑΝΩΝ
The Assyrian came down like a wolf on the fold
And his cohorts were gleaming in purple and gold;
– THE DESTRUCTION OF SENNACHERIB
(LORD BYRON)
Επί πέντε και πλέον ημέρας το προσφιλές θέμα των μέσων μαζικής παραπλανήσεως είναι ο καύσων.
Βομβαρδιζόμενοι με επαναλαμβανομένας τετριμμένας εικόνας ιδρωμένων εργατών, ημιενδεδυμένων και ημιψημένων
τουριστών και déjà-vu δηλώσεις «ειδικών»
και μη, περί της αναγκαιότητος λήψεως
υγρών και παραμονής εις την σκιάν, ως
και ενσταντανέ εις τας πλαζ λουομένων
αθκειασερών και λαδωμένων χάχων, διενεργείται ενσυνείδητος απόπειρα αποπροσανατολισμού εκ του οικονομικού και
πολιτικού κυκεώνος, ον καθημερινώς βιώνομεν.
Και ενώ οι Τροїκανοί ήλθον, είδον και
απήλθον, έχοντες ακούσει και μη εισακούσει, το ύψος των αναγκαίων δισεκατομμυρίων διά την διάσωσιν της μεγαλονήσου ανεβοκατεβαίνει ως γιο-γιο.
Οι Τροїκανοί, ως ψυχροί εκτελεσταί ή
πανέμπειροι παίκται πόκερ, ήκουσαν, υπομειδιώντες ανεπαισθήτως, τους φαιδροτάτους συντεχνιακούς –με πρωτοστάτην
τον εκ Μογγολίας ορμώμενον Κυρίτσην–
να θέτουσι με οργίλον και αλαζονικόν
ύφος τους όρους δανεισμού πολλών δισεκατομμυρίων προς το εκ των ακελικών λύκων κατασπαραχθέν κράτος.
Ήτοι, οι απεγνωσμένοι και γυροφέροντες δίσκον επαιτείας διά την αποτροπήν
της πλήρους καταβαραθρώσεως της οικονομίας θέτουσι σκληρούς όρους και
αδιαπραγμάτευτα τινά εις τους επικειμένους ημών μεγαδανειστάς.
Εν τω μεταξύ, ο του κράτους κακώς
προκαθήμενος κακοδαίμων, με ύφος απογοητευμένου εραστή εριφίων και παριστάνων τον συγκινημένον αντιστασιακόν,
προσεφώνησε σωρείαν ζόππων εις –τά-
χατες– εκδήλωσιν διά το πραξικόπημαν
(το προδοτικόν) και την εισβολήν (την
δικαιολογημένην) όπου ημόλησεν τας
κλασσικάς τούτου πορδάς περί της αναγκαιότητος της διζωνικής και παρανοïκάς σκέψεις περί καραδοκούντων φασιστών.
Η ομήγυρη, αποτελουμένη εξ ανιάτων
«αριστερών» και τετυφλωμένων κομματικών ανθρωποειδών, επροκάλεσεν αναγούλαν de maximis εις τους τηλεθεατάς,
οίτινες κατέληξαν εις το κεντρικόν νοσοκομείον ομού μετά των θερμοπλήκτων
συμπολιτών μας.
Ταυτοχρόνως υφιστάμεθα εν ανηλέητον barrage ψευδολογίας και ψευδών παραστάσεων εκ της ακελικής αιρέσεως εις
μίαν υστάτην, απεγνωσμένην προσπάθειαν όπως:
(α) παρουσιάσουσι την προκύψασα καμένην γην εκ της ακατονομάστου θητείας του αυτοκράτορος Δικωμιτοκόπανου
του Πρώτου, ουχί ως τοιαύτην, αλλ’ ως
θάλλον εξωτικόν δάσος,
(β) την κάθοδον της Τρόικας, ουχί ως
προπομπόν και απαρχήν uber δεινών,
αλλ’ ως χείρα βοηθείας εκ καλοπροαιρέτων συνεργατών και τιμωρών των βδελυρών τραπεζών,
(γ) την έκρηξιν και τους θανάτους εις
το Μαρίν, ουχί ως βδελυγμίαν και έγκλημαν ενός πανηλιθίου, αλλ’ ως αχρείαστον bravado ή/και αμέλειαν τεθνεώτων,
(δ) το δε άξιον της πατρίδος τέκνον,
Μάικ Τυμβωρύχον, ως δικαίως δικαιωθέντα Ευρωπαίον πολίτην.
Επί τούτου και προς άρσιν πάσης παρεξηγήσεως διευκρινίζω ότι εκ των δεκατριών εκατομμυρίων, άτινα το κράτος θα
καταβάλη εις τον εν λόγω κιοππεζεβέγκην
(τουρκιστί = ο ανταλλάσσων την περιουσίαν του εις τα κατεχόμενα), ουδεμία απολύτως μίζα εδόθη εις οιονδήποτε και δη
εις τους εξής:
(i) τo ΑΚΕΛ,
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ
(ii) την Κεντρικήν Επιτροπήν του
ΑΚΕΛ,
(iii) την Ομόνοιαν,
(iv) την υπουργόν Εσωτερικών,
(v) τον υπουργόν Εμπορίου.
Τέλος, μία ήσσονος σημασίας είδησις:
Κατά την διάρκειαν του καύσωνος έχω
πληροφορηθή ότι δύο αλλοδαποί αφήρεσαν και υφάρπαξαν μίαν εκ των μαύρων γρανιτένιων πλακών εις τους πρόποδας της προτομής του Διονυσίου Σολωμού εις την ομώνυμον πλατείαν, κάτι
το οποίον επεβεβαίωσα επί τόπου και
προσωπικώς.
Η ως άνω πλαξ, ως και αι λοιπαί
απομείνασαι, είχασι σκαλισμένους
στίχους του «Ύμνου εις την Ελευθερίαν» του ποιητού. Η βέβηλος
πράξις αντιμετωπίσθη με λεπτήν
αισθητικήν παρέμβασιν και ευαισθησίαν εκ των σαїνιών του Δήμου Λευκωσίας, οίτινες εστούππωσαν την δημιουργηθείσαν οπήν
με κοινόν πλακάκιν πεζοδρομίου
ανάλογου μεγέθους.
Μυστήριον όμως παραμένει εισέτι το ελατήριον των δραστών ως
και ποίοι ήσαν οι επί της πλακός
ταύτης στίχοι.
Ο Αρχηγός Αστυνομίας, όστις
ουδέποτε κωλώνει (καθ’ ότι είναι
αδιάφθορος, μάγκας, αντικειμενικός και παντογνώστης και μύθος
εν ιδίω κρανίω) ήκουσα ότι εικάζει ότι πρόκειται δι’ εκδικητικήν
πράξιν συφτασθέντων Νιγηριανών, οίτινες –επί ματαίω– προσεπάθησαν επί ώρας, αναμένοντες
το λεωφορείον διά την Τάλαν,
όπως εξεύρουσι αφοδευτήρια και,
αγανακτήσαντες, ωδηγήθησαν εις
την εγκληματικήν ταύτην ενέργειαν.
Η εμπνευσθείσα και συφτασθείσα όπως συμπληρώση τάχιστα, διά
προεκλογικάς σκοπιμοτήτας, το
υπέροχον έργον της πλατείας Σολωμού κ.
Μαύρου ανέλαβεν, όπως πληροφορούμαι,
την πολιτικήν ευθύνην διά την εκεί παντελή έλλειψιν αποχωρητηρίων.
Προς επανόρθωσιν, με κλασσικόν ακελικόν πρακτικόν τρόπον, ανέλαβε την δημιουργίαν ειδικού περιπτέρου εις την πλατείαν Σολωμού, όπου εις τους αναμένοντας το λεωφορείον αλλοδαπούς και
Τουρκοκυπρίους (μόνον) θα μοιράζονται
από τούδε και εις το εξής δωρεάν pampers.
Ερωτηθείσα διά τους Ελληνοκυπρίους,
αύτη εδήλωσεν ότι τους έχει χεσμένους.
ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΤΟΥΣ
ΘΕΡΙΝΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ THΣ ΧΩΡΑΣ
Η Μέρκελ με τα SS της και το τάγμα των τραπεζιτοασφαληστών εισβάλλουν στην Ελλάδα και
υποδουλώνουν τον ελληνικό λαό. Καταστρέφουν το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, όπως και
τα μαγαζιά στην οδό Συγγρού. Έλληνες ρουφιάνοι ταγματασφαλήτες και λαθρέμποροι τους
βοηθούν έναντι χρημάτων για να καταστρέψουν
την Ελλάδα. Όμως η αντίσταση των Ελλήνων
έχει άλλα σχέδια. Η συνέχεια στην οθόνη...
Στην Αθήνα ο κόσμος πεθαίνει από την πείνα.
Η τρόικα έχει εξαθλιώσει την Ελλάδα σε τέτοιο
σημείο που ούτε οι Γερμανοί δεν κατάφεραν
κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Όμως οι
ρακένδυτοι και ριψοκίνδυνοι έφηβοι –ανάμεσά τους και ένας Kύπριος, ο Σαββάκης– κάνουν διαρρήξεις στις αποθήκες τροφίμων και
μοιράζουν τα τρόφιμα στα πεινασμένα πλήθη
των λαϊκών συνοικιών της Αθήνας.
MH XAΣΕΤΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ - ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΟΝΤΩΣ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ
28 Ιουλίου 2012
18 ΕΡΥΘΡΟΣ ΑΣΤΕΡΑΣ: ΠΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ
Η άλλη
Ένωσις
Αλτ, τις ει; Ο Μέσσι, ο πασαδόρος με το γλυκό καρυδάκι!
Το στημένο παιχνίδι πλησιάζει ήδη προς
τη λήξη του. Πουλημένοι παίκτες σε ένα
αηδιαστικό θέατρο του σικέ παραλόγου,
μιλημένος διαιτητής που θα σφυρίξει το
πέναλτυ 2 λεπτά προ της λήξεως και «Παράγοι»* που υποκριτικά μέμφονται τον
άχρηστο τον προπονητή που δεν δικαίωσε τα οράματα και τις προσδοκίες της
Ομαδάρας!
Από το 2010 μπήκε μπροστά το σχέδιο.
Πρώτα ανατράπηκε πραξικοπηματικά ο
Καραμανλής ο νεότερος. Στερούμενος τις
«αρετές» του Πρεσβυτέρου, είχε ήδη συμπαρασταθεί στους Κυπρίους στο ΟΧΙ
τους, υπέπεσε και σε δύο βέτο –για να
μην μπει η Γεωργία και η «Μασεντόνια»
στο ΝΑΤΟ– και ψιλοδυσαρέστησε τους
«Συμμάχους» της Ελλάδας με κάτι συμφωνίες για αγωγούς αερίου με τον Πούτιν. Αυτά και γενικά η «ασταθής συμπεριφορά» του Καραμανλή τζούνιορ ήταν
αρκετά για να προκαλέσουν την παύση
του, βοηθούντος βεβαίως και του προδοτικού κομματικού του περίγυρου που
είχε ήδη ολοκληρώσει την καταβαράθρωση της χώρας!
Η Ελλάς παραδόθηκε στα «σίγουρα»
χέρια του Γιώργου Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος σε χρόνο ρεκόρ, τοις κείνων
ρήμασι και χρήμασι πειθόμενος και βοηθούμενος από έναν στρατό δοκιμασμένων προδοτών, πουλημένων και ανίκανων, υποδούλωσε, μέσα σε ένα κλίμα
πρωτοφανούς διακομματικής σύμπνοιας
και συνεργασίας, εσαεί την Ελλάδα στη
Διεθνή Τοκογλυφία-Κλεπτοκρατία.
Στα «στιβαρά» χέρια του Σαμαρά πλέον η κατεστραμμένη Ελλάδα ατενίζει το
μέλλον με αισιοδοξία: Σύντομα, επειδή
και πάλι θα αδυνατεί να «εξοφλήσει»
τους Τοκογλύφους, θα εκχωρήσει την
ΑΟΖ της –ας ελπίσουμε μόνο αυτήν– στις
Κατοχικές Δυνάμεις.
Στην Κύπρο ο Άνθρωπος του Λαού, μα-
Σφύριξα κι έληξε: ΔΝΤ, Τρόικα και Διζωνική στα πέναλτι!
ζί με ένα απίστευτο μείγμα-συνονθύλευμα της αρχοντοχωριάτικης Πλουτοκρατίας που δηλώνει πλέον «Ευρωπαϊκή»,
της ανέκαθεν και μέχρι προδοσίας
Αγγλόφιλης Δεξιάς που ακόμη βρίζει τον
Τάσσο και των πιο γλοιωδών και ανίκανων εκπροσώπων αυτού που αυτοπροσδιορίζεται ως «Κυπριακή Αριστερά», κατάφερε να καταστρέψει, μέχρι πτωχεύσεως, την Κυπριακή Οικονομία, να παραχωρήσει στους Τούρκους δικαιώματα
που ούτε οι πιο φανατικοί από αυτούς
φαντάζονταν και τέλος να παραδώσει
την Κύπρο, μαστιζόμενη από ύφεση και
πρωτοφανή ανεργία, στα νύχια των διαφόρων Μηχανισμών της Διεθνούς Τοκογλυφίας.
Αλάλαξαν από χαρά οι επίδοξοι διάδοχοι του Αδρώπου! Κατάρ και Τριπλ
Φάιβ τούς έταζε ο Μεγάλος για Σωτηρία!
Οποία ειρωνεία! Την «Καταρ-αμένη
Τριάδα» του Μηχανισμού παραδίδει εξ
ολοκλήρου χάρισμα στον κρυφό (;) και
άσπονδό του Συνέταιρο! A pass like Messi!
Τρόικα «δώρο» της «Αριστεράς», ασύδοτη αγορά, χαράς Ευαγγέλια για την
Πλουτοκρατία, με δουλοπάροικους εργαζομένους, «Λύση» υποχρεωτική και
άνευ δημοψηφίσματος, με τουρκοποίηση και αφελληνισμό της Πατρίδας και,
τέλος, καταλήστευση του φυσικού πλούτου της Κύπρου, με διαμοιρασμό του
στους ξένους και ντόπιους δυνάστες της
επερχόμενης Νέας Τάξης!
Να ο πολυπόθητος Μηχανισμός που θα
διατάξει άνευ αντιλογίας τη μείωση μισθών, την εξάλειψη της ΑΤΑ, την εργοδότηση χωρίς ασφάλιση, το ασύδοτο και
ατελεύτητο κυνήγι της «ανταγωνιστικότητας» –σύγχρονη εκδοχή του Σισύφει-
Ο Αναγνώστης και η Στήλη του
Ο Ιούλιος πήρε το όνομά του από τον Ιούλιο Καίσαρα.
Στον αρχαίο ελληνικό κόσμο δεν υπήρχε ενιαίο μηνολόγιο. Το αττικό αρχαιοελληνικό μηνολόγιο ήταν σεληνιακό και το νέο έτος άρχιζε την πρώτη νέα Σελήνη μετά το θερινό ηλιοστάσιο (μετά από το οποίο, οι μέρες
σταδιακά μικραίνουν). Ο πρώτος μήνας ονομαζόταν
«ο των Εκατομβαιών» και αντιστοιχούσε στο δεύτερο
δεκαπενθήμερο του Ιουλίου και το πρώτο του Αυγούστου. Στο διάστημα αυτό, τελούνταν εορτές προς τιμήν
του θεού Απόλλωνα και θυσίες «100 βοδιών», από εκεί
και το όνομα.
Στο ελληνικό αγροτικό μηνολόγιο λένε: Θεριστής –
Αλωνάρης – Τρυγητής, αποκαλύπτοντας την κύρια
αγροτική εργασία της περιόδου.
* Παράγος: άσχετος περί τα ποδοσφαιρικά καιροσκόπος που αναμειγνύεται στα διοικητικά σωματείου με απώτερο σκοπό την
προβολή και το ίδιον όφελος.
Επιμέλεια: Χάρη Ν. Σπανού
εξ ου δη τα πρώτα διαστήτην ερίσαντε
Ατρεΐδης τε άναξ ανδρών και δίος Αχιλλεύς.
Τη μάνητα, θεά, τραγούδα μας του ξακουστού Αχιλλέα,
ανάθεμά τη, πίκρες που ’δωκε στους Αχαιούς περίσσιες
και πλήθος αντρειωμένες έστειλε ψυχές στον Άδη κάτω
παλικαριών, στους σκύλους ρίχνοντας να φάνε τα κορμιά τους
και στα όρνια ολούθε – έτσι το θέλησε να γίνει τότε ο Δίας –
απ’ τη στιγμή που πρωτοπιάστηκαν και χώρισαν οι δυο τους,
του Ατρέα ο γιος ο στρατοκράτορας κι ο μέγας Αχιλλέας.
(μετάφραση Ν. Καζαντζάκη –Ι.Θ. Κακριδή)
Τα προβλήματα με τον Ιούλιο δεν είναι γλωσσικά. Είναι,
κυρίως, προβλήματα μνήμης. Στις μελανές ημερομηνίες,
προστέθηκε προ έτους η 11η Ιουλίου της Έκρηξης.
Η γλώσσα γίνεται αμείλικτη με ένα άλφα στερητικό:
ανοησία, ανεπάρκεια, ανευθυνότητα, αήθεια.
«Εύθυναν ετέρους αξιών διδόναι, και αυτός ύπεχε.»
«Όταν ζητάς ευθύνες από τους άλλους, αναδέξου και
τις δικές σου», συμβουλεύει ο Σόλων.
Καθήμενη στο παγκάκι ενός πάρκου στο Ανατολικό
Λονδίνο, αναλογίζομαι πως με την Ιστορία και τη Γλώσσα δεν ξεμπερδεύει κανείς ποτέ.
Η ζωή των ανθρώπων «σφραγίζεται» από την Ιστορία,
με τρόπο κατ εξοχήν τραγικό.
Η λογοτεχνία γράφει τις άλλες ιστορίες, μέσα ή έξω
από την Ιστορία.
Ομολογώ πως, ως αναγνώστης, αγαπώ πρώτα την Τέχνη του Λόγου…
ου Μύθου– και τον υποχρεωτικό αφελληνισμό των «εθνικιστών» Κυπρίων με
εργαλείο τη Διζωνική Ομοσπονδία.
Στους Έλληνες της Κύπρου, όμως, δεν
πιάνει το παραμύθι του τεμπέλη φοροφυγά. Άρα πρέπει να χωνέψουν καλά άλλο μάθημα: Για όλα φταίει η Ελλάδα
–άτιμα παιδικά μας απωθημένα– που
«κατέστρεψε» τις εύρωστες Τράπεζές
μας. Λες και δεν ήταν πτωχευμένη η Κύπρος ακόμη και πριν από το Μαρί, λες
και δεν είχαν κατασπαταληθεί τα αποθέματα της προηγούμενης Κυβέρνησης και
δεν είχε αυξηθεί το Δημόσιο Χρέος κατά 4,5 δις, χωρίς να υπολογίζεται το «χριστουγεννιάτικο» ρωσσικό δάνειο των 2,5
δις, λες και δεν υπήρχε ύφεση και ανεργία
πριν ανακαλύψουμε ότι πτώχευσαν (;) οι
Τράπεζές μας! Κανένας, όμως, δεν αναφέρει ότι οι Τράπεζες χρειάζονται ανακεφαλαιοποίηση διότι και τα κυπριακά
ομόλογα που αγόρασαν είναι «σκουπίδια» και δεν επιτρέπεται να λογίζονται
στα κεφάλαιά τους! Πάνε για Νόμπελ
Μαθηματικών οι γλοιώδεις επαγγελματίες ψεύτες: 4 δις ευρώ η ζημιά από τα
ελληνικά ομόλογα, 10 με 15 δις ευρώ η
ανάγκη χρηματοδότησης της Κύπρου από
τον Μηχανισμό! Για να μάθετε, Ωραίοι
Έλληνες, να αγαπάτε την Ελλάδα!
Σε λίγο ο ρέφερι θα σφυρίξει τη λήξη
του σικέ παιχνιδιού. Πτώχευση – Λύση –
Λεηλασία. Ίσως κάποιοι, όπως πάντα, να
χειροκροτήσουν. Ίσως και σήμερα τα θύματα, παραδειγματιζόμενα από τους
«ηγέτες» τους, να κεράσουν τους ολετήρες του κυπριακού Ελληνισμού το πρέπον «καρυδάκι».
Ξ.
ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΔΑ – ΡΑΨΩΔΙΑ Α
Μήνιν άειδε, θεά, Πηληιάδεω Αχιλλήος
ουλομένην, η μυρί’ Αχαιοίς άλγε’ έθηκε,
πολλάς δ’ ιφθίμους ψυχάς Άιδι προΐαψεν
ηρώων, αυτούς δε ελώρια τεύχε κύνεσσιν
οιωνοίσί τε πάσι· Διός δ’ ετελείετο βουλή·
[…] κανένα τέλος, κοντινό ή μακρινό, δεν υπάρχει για
τους άλλους ομήρους, που ονομάζονται ελληνική Παιδεία και ελληνική Γλώσσα.
Την επιβεβαίωση αυτής της ατέρμονης ομηρίας την
έφερε το πολύκροτο «επεισόδιο» της αρωγής και της
ευδοκίμησης – δύο λέξεις για τις οποίες ουκ ολίγοι υποψήφιοι δήλωσαν, εν πλήρει αγνεία, την άγνοιά τους.
Αλλά η επιβεβαίωση (και ο οδυρμός) δεν σταμάτησε εκεί. Παίρνοντας αφορμή απ’ το «επεισόδιο»
αυτό, το περιοδικό «Ταχυδρόμος» έκανε μια «δημοσκόπηση»: ρώτησε 214 υποψηφίους για τα ΑΕΙ
(117 αγόρια και 97 κορίτσια) τι σημαίνουν 30 ελληνικές λέξεις. Η συγκομιδή στάθηκε φοβερή και φαρμακερή: Ούτε μία απ’ αυτές τις λέξεις δεν την ήξεραν όλα τα παιδιά. Στην καλύτερη περίπτωση (λέξη
«τοπωνύμιο») απάντησε σωστά το 86% των υποψηφίων. Τέσσερις ακόμα λέξεις τις ήξεραν περισσότερα
απ’ τα μισά παιδιά (τη λέξη «θαλπωρή» το 79%, τη
λ. «οικόσιτος» το 61%, τη λ. «τερατογονία» το 60%, τη
λ. «σθεναρός» το 54%).
Μάριος Πλωρίτης «Τερατογονίες»
της Παιδείας μας, ΒΗΜΑ 7/7/1985
28 Ιουλίου 2012
ΜΑΛΑΣ: ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΑΠΟΠΑΤΟΥ!
19
ΣΧΟΛΙΑ KAΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΤΡΕΛΑΣ
στο κάστρο ασκούπιστα, κύριε Χρίστου.
Γέμισαν τα παπούτσια μου άμμο.
1. Στη Ρωσσία, κύριε πρόεδρε, μια μέρα
συμφοράς, ο άδικος χαμός ανθρώπων
ανάγεται σε μέρα πένθους σε όλη τη χώρα. Στην Κύπρο την 11η Ιουλίου πώς σκέφτεσαι να την καθιερώσεις; Μέρα του
«εγώ δεν φταίω»; Πέρσι τι έκανες τέτοια
μέρα; Έριξες ένα δάκρυ; Έναν χρόνο
μετά πώς νιώθεις; Πάντως το Ευρωπαϊκό
Πανεπιστήμιο διάλεξε αυτήν τη μέρα για
γνωριμία με τους υποψήφιους φοιτητές
του. Μα αυτή η μέρα είναι μέρα λύπης,
μέρα συμφοράς, μέρα κυπριακής πραγματικότητας.
2. Βράδυ Δευτέρας, 10/7/12, υγρασία και
θολούρα στην ατμόσφαιρα. Στο αμφιθέατρο στο χωριό Μαρί ζωντάνεψε μια εκδήλωση μνήμης και τιμής για τους 13 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στη
ναυτική βάση πριν από έναν χρόνο. Μια
εκδήλωση που θα τη ζήλευαν αυτοί που
οργάνωσαν την εκδήλωση έναρξης της
ευρωπαϊκής προεδρίας. Το αφιέρωμα, τα
κείμενα, οι στίχοι, τα χορευτικά, τα τραγούδια που ερμήνευσε ο Κώστας Χατζηχριστοδούλου σου γέμιζαν με δάκρυα τα
μάτια. Επίπεδο ψυχής… ναι, σίγουρα,
καρτερούμεν μέραν νύχταν
να φυσήσει ένας αέρας
στουντον τόπον πον καμένος
τζι εν θωρεί ποττέ δροσιάν…
Μπράβο στους διοργανωτές της εκδήλωσης.
3. Ντροπή 1: Το βράδυ 10/7/12, στην εκδήλωση μνήμης στο Μαρί, ντράπηκα διπλά. Την ώρα της εκδήλωσης κυρίες και
κύριοι αυτού του νησιού είχαν αμολήσει
τα παιδιά τους στον παιδότοπο δίπλα στο
αμφιθέατρο. Τα αππωμένα τους βλαστάρια τσιριλλοκοπούσαν, φώναζαν, γελούσαν, μιλούσαν στα κινητά. Και μιλάμε για
μεγάλα παιδιά, όχι για νιάνιαρα. Άρα το
επίπεδο των γονιών τέτοιο είναι… ανώριμο… Δεν μπήκαν καν στον κόπο να ευαισθητοποιήσουν τα παιδιά τους για τις
τραγικές στιγμές που ζούμε, για τον πόνο
που γεμίζει τους ουρανούς μας. Πόσο δύσκολο ήταν να αυτοπειθαρχήσουν, να παρακολουθήσουν τα παιδιά την εκδήλωση; Αλλά, τελικά, τα παιδιά αντιγράφουν
τους γονείς τους.
Ντροπή 2: Έξω από το αμφιθέατρο, την
ίδια βραδιά, ένας κύριος με την κυρία του
είχαν κουβαλήσει το βαν τους και έφτιαχναν λουκουμάδες. Ναι… Μες στον πόνο
του ο άλλος θα κατάπινε και λουκουμάδες. Θα ήθελα να ήξερα ποιος τους επέτρεψε να στήσουν την επιχείρησή τους σε
τέτοιο χώρο, τέτοια μέρα.
4. Τα έχουμε κάνει μπάχαλο σε αυτόν τον
τόπο και περιμένουμε οι ξένοι να μας συγυρίσουν. Και δεν ντρεπόμαστε. Και καμαρώνουμε. Και γεμίζουμε κάθε βράδυ
τις καφετέριες και κουβεντιάζουμε με ένα
φραπέ στο χέρι. ΟΚ!
5. Αξιότιμε κύριε Γιωρκάτζη, έχω λάβει
ΑΣΗ
ΔΙΣΚΟΠΑΡΟΥΣΙ
13. Οι εμπορικοί δρόμοι τώρα της παλιάς
Λευκωσίας, για να μην κάμνεις μίλλες,
κύριε Γιωρκάτζη, δεν είναι καλύτεροι.
Πάνω να σηκώσεις το κεφάλι την ώρα
που περπατάς στον δρόμο της Λήδρας
και γύρω γύρω βλέπεις μια εικόνα ετοιμόρροπη. Από τα μπαλκόνια κρέμονται
κάμποσοι αλλοδαποί που κοιτάζουν κάτω τους ντόπιους να καταπίνουν μακαρονάδες και καρβουνομαγειρέματα, παγωτά και παμπάτζιι με γεύση φράουλας.
Στους δρόμους κοντά στη Λήδρας τα καταστήματα έχουν κατακτηθεί από αλλοδαπούς. Νιώθεις πως περπατάς σε μια ξένη χώρα. Νιώθεις λίγο εκτός. Θα μας κάνεις, κύριε δήμαρχε, να νιώσουμε πως
περπατούμε στη χώρα μας με περηφάνια;
την επιστολή σου για να πληρώσω σκύβαλα. Σε ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να με ενημερώσεις ότι μου αυξάνεις
το χαράτσι φέτος, αλλά αυτό δεν σταματά εδώ. Μου φέρνεις, λες, την αύξηση με
το μαλακό. Σταθερά και κάθε χρόνο. Και
κλαίεσαι πως δεν παίρνεις από το κράτος
λεφτά, πως τα χρειάζεσαι τα λεφτά. Να
τα κάνεις τι; Οι υπάλληλοί σου κοιμούνται κάτω από τα δέντρα όλη μέρα και
εμείς έχουμε βρωμίσει. Και όλα εκείνα τα
κριτήρια για απαλλαγή φόρου σκυβάλων
μόνος σου τα σκέφτηκες; Κάθε φορά που
περπατώ μες στα δρομάκια της παλιάς
Λευκωσίας με απογοητεύεις όλο και πιο
πολύ. Για ποια περήφανη Λευκωσία να
μιλήσουμε; Δεν θα πω: Πού είσαι, Ελένη
Μαύρου; Αλλά περίμενα κάτι άλλο από
σένα, κύριε δήμαρχε. Πριν σε αποχαιρετήσω, να σε ρωτήσω κάτι που ποτέ δεν
κατάλαβα: Γιατί να πληρώνω εγώ τους
ίδιους φόρους με κάποιον που του καθαρίζετε τα πεζοδρόμια; ΟΚ… δεν υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτόν τον τόπο. Σίγουρα θα τη βρούμε κάπου αλλού. Αμήν.
6. Ω… το καλλιτεχνικό πρόγραμμα το
οποίο καλωσόρισε τους friends από την
Ευρώπη στο Κούριο… Ω… ω… ο Χωραφάς που σε κάποια φάση μας κούρασε… Ω… τι φτώχεια… Ω… δεν είδαμε τίποτε από την κουλτούρα και την παράδοση του τόπου. Δεν είδαμε τίποτα. Ντράπηκα. Στα σχολεία οι εκπαιδευτικοί ανεβάζουν καλύτερες παραστάσεις από αυτήν που ανέβασε η ευρωπαϊκή προεδρία.
Σε τι κόσμο, μπαμπά, με έχεις φέρει να
ζήσω;
7. Μα ποιος έβαλε γλάστρες με λουλούδια
πάνω στους στύλους της ηλεκτρικής στη
Λευκωσία; Μα ποιος θα τες ποτίζει; Δηλαδή τα νερά τους θα τρεχολοούν πάνω
στα πεζοδρόμια, μιας και δεν έχουν οι
γλάστρες πιατάκι; Και το γρασίδι που φυτέψαμε στο πι και φι στη λεωφόρο Λεμεσού ήταν για να μας πουν οι Ευρωπαίοι
φίλοι μας «Μπράβο, είστε μια πράσινη
πόλη που προεδρεύει όλης της Ευρώπης»;
Συγχαρητήρια.
8. Οι μάγειρες που θα μαγειρεύουν για
τους Ευρωπαίους δεν είναι ντόπιοι. Τι να
πεις; Τι να μην πεις; Έχεις λεφτά να πληρώνεις να φέρνεις μάγειρες από το εξωτερικό. Δεν εκτιμάς τους ντόπιους, κύριε
πρόεδρε.
9. «Κλείστε τις κουρτίνες», μας είπε ο τύπος μες στο λεωφορείο που μας μετέφερε
από τη Λεμεσό στη Λευκωσία για τη συναυλία Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Τσακνή
και παρόμοιας συνομοταξίας, που εδώ
και πολλά πολλά χρόνια τραγουδούν στο
φεστιβάλ της ΕΔΟΝ. Και γιατί να κλείσουμε τις κουρτίνες; Στην πρωτεύουσα
ήρθαμε, να μην τη δούμε που έγινε περήφανη; «Όχι», επέμενε ο τύπος, «κλείστε
τις κουρτίνες, γιατί μπορεί οι αποελίστες
να μας επιτεθούν».
Εμ βέβαια, άλλαξαν ρόλο και οι κουρτίνες στον καιρό μας. Έγιναν πανοπλίες!
10. Έχω μια μεγάλη απορία. Η τωρινή
κυβέρνηση έχει κάνει την οικονομία, τις
οικονομίες μας, μπάχαλο. Γιατί δεν αντιδρούν τα άλλα κόμματα; Γιατί δεν μας
λέει κάποιος κάτι; Μήπως όλοι αυτοί που
αντλούν κύρος από τη θέση τους και όχι
το αντίθετο μασάνε, κλέβουνε κι αυτοί;
11. Κύριε Ιωνά Νικολάου, με απογοητεύσατε κι εσείς, παρόλο που βγαίνετε
στο ραδιόφωνο και δηλώνετε πως έχετε
τη φωλιά σας καθαρή. Άλλα, όμως, λένε
οι λίστες των φωτοβολταϊκών. Ξέρετε κάτι, κύριε, ή δεν ξέρετε;
12. Η πλατεία του κάστρου στην καρδιά
της Λεμεσού έχει αλλάξει. Περπατώντας
γύρω γύρω από το κάστρο ένα βράδυ μαράζωσα. Πνίγηκε το κάστρο μέσα σε ένα
τσιμεντένιο τετράγωνο. Σε αυτό το τετράγωνο στοιβάζονται κάμποσοι άνθρωποι στις καρέκλες εστιατορίων και
καφετεριών. Τα δρομάκια που οδηγούν
14. Μα το υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού πού βρίσκει τα χρήματα και επιχορηγεί αστείες ομάδες πολιτισμού για
να αγοράζουν αλμυρά; Μα πού βρίσκει
τα χρήματα και αγοράζει τόσα πολλά βιβλία… Βιβλία της Ειρήνης Χαραλαμπίδου, του Γιάννη Καρεκλά, της Μάρως
Ματθαίου, της Μάρως Κουσιάπα, της
Τούλας Κακουλή, βιβλία Τουρκοκυπρίων… και πολλών άλλων που δεν θυμάμαι… Και τι τα κάνει όλα αυτά τα βιβλία; Προσάναμμα για σουβλάκια…
15. Το πιο κάτω ελληνικό εμβατήριο,
γραμμένο το 1912, αφιερώνεται στους
ναύτες του Ιούλη.
Ο Ναύτης του Αιγαίου
Είμαι ο Ναύτης του Αιγαίου
κρεβάτι έχω τα βαθιά νερά
και για την ένδοξη πατρίδα
είμαι όλος φλόγα και καρδιά.
Εγώ της θάλασσας δελφίνι
τις τρικυμίες όλες αψηφώ
και περιμένω να ’ρθει η ώρα
να πολεμήσω τον εχθρό.
Να του κολλήσω μια τορπίλα
το έταξα στην Παναγιά
και τα καράβια όλα να βουλιάξω
κάτω εις τα βαθιά νερά.
Είμαι ο Ναύτης του Αιγαίου
άλλος εγώ Θεμιστοκλής
απόγονος της Μπουμπουλίνας
και του Μιαούλη συγγενής.
Με την ανδρεία του Κανάρη
και με του Βότση την ψυχή
τον δύστυχο εχθρό τρομάζω
και δεν τολμά να κινηθεί.
Άγιε Νικόλα μας, βοήθα
ο Στόλος πάντα να νικά
να προστατεύει την Ελλάδα,
την Κύπρο μας και τα νησιά.
Κωνσταντίνος Λυκόρτας
Νέος δίσκος: «Οι νόμοι του Σόλωνα»
Ο Σόλωνας Λέκκας γεννήθηκε το 1946 στη Λέσβο και δουλεύει ως χτίστης
και λιθοξόος. Τραγουδά εδώ και πάρα πολλά χρόνια σε διάφορες γιορτές και
τοπικά πανηγύρια, στα οποία συνήθως εμφανίζεται με την παραδοσιακή
του φορεσιά. Το ρεπερτόριό του περιλαμβάνει παλιά παραδοσιακά τραγούδια κυρίως του τόπου του, μικρασιάτικα και παλιά ρεμπέτικα, ενώ είναι γνωστός και για τους σπάνιας αυθεντικότητας αμανέδες του.
Πρόκειται για μια συγκλονιστική φωνή, της οποίας το ηχόχρωμα μοιάζει
με αυτό του Κώστα Ρούκουνα. Τα τελευταία χρόνια έχει κάνει μερικές εμφανίσεις σε κάποιες πόλεις της Ελλάδας. Δυστυχώς, όμως, οι εμφανίσεις
του είναι αρκετά σπάνιες. Με μεγάλη μας χαρά, πληροφορηθήκαμε ότι εδώ
και μερικούς μήνες κυκλοφόρησε ο δίσκος «Οι νόμοι του Σόλωνα – Τραγούδια Μυτιλήνης και Μ. Ασίας με τον Σόλωνα Λέκκα».
Πέρα από τον δίσκο, μπορεί κανείς να πάρει μια γεύση από τον Σόλωνα
Λέκκα στο διαδίκτυο, στο εσυσωληνούιν, άλλως γιου τιουμπ, γράφοντας
στην αναζήτηση το όνομά του. Σας συνιστούμε ανεπιφύλακτα να ακούσετε αυτήν τη σπάνια φωνή.
Γαμώ τον μηχανισμό
στήριξής σας!
20
Η άλλη
KΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ
Η δίκη του ΘΟΚ
Μετά από την ανακοίνωση των σαρωτικών αλλαγώνολοκαυτώματος-απολύσεων ηθοποιών στον ΘΟΚ πήγαμε να δούμε την παράσταση «Ηλέκτρα και Ορέστης.
Η δίκη». Σημειώνεται πως με βάση την προσωπική μου
κρίση το Διοικητικό Συμβούλιο έκαψε μαζί με τα ξερά
και πολλά χλωρά. Δηλαδή μαζί με τις Σάρες, τις Μάρες
και το κακό συναπάντημα βρέθηκαν εκτός ΘΟΚ και
κάποιοι αξιόλογοι καλλιτέχνες, ενώ, αντίστροφα, ανάμεσα σ’ αυτούς που προσλήφθηκαν υπάρχουν αρκετές
σαβούρες. Πήγαμε, λοιπόν, να δούμε την τόσο «κακή»
Λέα Μαλένη –που το Δ.Σ. του ΘΟΚ έκρινε πως δεν
χρειαζόταν– στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Ηλέκτρας.
Η ματιά του Ισραηλινού σκηνοθέτη ήταν μια μαχαιριά
ως το κόκαλο. Η Ηλέκτρα, θύμα και θύτης μαζί, μετατρέπεται σε ανθρώπινο χάρτη με μία μόνο διαδρομή,
μία διαδρομή που δείχνει το πώς το μίσος γεννά κι άλλο μίσος, πώς η μετατόπιση δύναμης εξελίσσει τον ταπεινό σε αλαζόνα. Η εκδίκηση είναι το κίνητρο πίσω
από το οποίο κρύβεται η ερεβώδης ψυχή του ανθρώπου. Η Λέα Μαλένη ήταν σε αυτόν τον ρόλο σπαρακτική, συγκλονιστικά συναισθηματική και παράλληλα
νευρώδης, πολυεπίπεδη, απόλυτη. Ψυχογραφικά μετέδωσε στον θεατή την ανάγκη της για τιμωρία του φόνου
του πατέρα της και έστησε γύρω της ένα σκοτεινό πλέγμα άδικης δικαιοσύνης. Διερωτώμαι αν ο κώλος της μαείρισσας-Μαργαρίτας Ζαχαρίου (άρτι προσληφθείσα
αυτή) θα μπορούσε καν να ονειρευτεί να υποδύεται με
τέτοια πειστικότητα έναν τόσο απαιτητικό ρόλο.
Ο Νεκτάριος Θεοδώρου στον ρόλο του Ορέστη ήταν
σαφώς κατώτερος της Μαλένη. Φάνηκε να ενεργεί μάλλον σαν πιόνι κάτω από την ισχυρή προσωπικότητα της
αδελφής του. Ο ρόλος απαιτούσε ένα όχι αγορίστικο
παίξιμο, μια πιο στιβαρή ερμηνεία, μια πιο ανδρική φιγούρα. Δυστυχώς, ο δυναμισμός της Λέας-Ηλέκτρας
υπογράμμισε την έλλειψη γκάμας σε ανδρικούς ρόλους
του συγκεκριμένου ηθοποιού. Ωστόσο, κάνοντας έναν
συνολικό απολογισμό, δεν θα έλεγα ότι η προσπάθειά
του δεν ήταν φιλότιμη ή ότι δεν άγγιξε τον χαρακτήρα
που υποδυόταν. Το όποιο φταίξιμο ανήκει μάλλον σ’
αυτούς που έκαναν τη διανομή (δεν υπαινίσσομαι βέβαια ότι θα έπρεπε να υποδυθεί τον ρόλο ο –θέλω πολύ
αλλά ποτέ δεν έγινα ηθοποιός– κ. Χάρης Κκολός).
Η Στέλλα Φυρογένη ένα αληθινό κόσμημα, μια θεά
Αθηνά που ακροπατούσε σε μια ολύμπια ερμηνεία. Η
εκφορά του λόγου, η κινησιολογία της κυριολεκτικά σε
βιδώνουν πάνω στο κάθισμα. Το μόνο που θέλει ο θεατής είναι να τη βλέπει και να την ακούει. Θεά, όμως,
ήταν και η σκαρνομούττα Αννίτα Σαντοριναίου, που
υποδύθηκε εξαιρετικά την Κλυταιμνήστρα. Μεγαλόπρεπη αλλά και αποκρουστική, καταφέρνει να κερδίσει ψήγματα συμπάθειας του θεατή με την ιδιότητά της
ως μάνα, που έχει τη φρικτή μοίρα να θανατωθεί βίαια
από τα παιδιά της.
Όλοι είχαν ένα λιθαράκι συμβολής σ’ αυτήν την, από
κάθε άποψη, άρτια, καινοτόμα, ρηξικέλευθη και πρωτοποριακή παραγωγή. Ο Μουαΐμης ήταν ένας αρκούντως μαχητικός Απόλλωνας, ο Βασιλείου ένας εντυπωσιακά μεταμορφωμένος παιδαγωγός, ο Δρακόπουλος
ένας αυστηρός αγγελιαφόρος, ο Τσουρής ένας υπέροχος γεωργός που ενστάλαζε χιούμορ όταν το έργο γινόταν αφόρητα δραματικό, η Νιόβη μια εύθραυστη
Χρυσόθεμις, ο Τσέλεπος ένας εύγλωττα βουβός Πυλάδης.
Το στοιχείο που με ενθουσίασε ήταν ο Χορός και κυρίως οι Ερινύες-εξτρεμιστές, που με τον φόβο έρχονται
να κυριαρχήσουν. Τα σκηνικά και τα κοστούμια απέδωσαν την ατμόσφαιρα του έργου, που έφερε κάτι από
ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση. Ο σκηνοθέτης
δεν έστησε απλώς ένα έργο σε τέλεια μετάφραση του
σπουδαίου ακαδημαϊκού Βάιου Λιαπή, αλλά εξάγνισε
τα θολά θεατρικά νερά του τόπου μας, προκάλεσε τη
δι’ ελέου και φόβου κάθαρση, σκόρπισε γενναιόδωρα
προβληματισμούς και με το ταλέντο του μας έπεισε ότι
πολλά ζητήματα –πολιτικά, προσωπικά και ηθικά– χρήζουν αναθεώρησης! Ολόψυχα συγχαρητήρια.
Νανώ Μολέσκη
vasosftohopoullos.wordpress.com
28 Ιουλίου 2012
Ένωσις
Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΑΓΩΓΗ ΤΟΥΣ
Ο Λεωνίδας Μαλένης, διαμέσου των δικηγόρων του,
μας έχει στείλει επιστολή, ζητώντας να ανακαλέσουμε τα
όσα γράψαμε για το τραγούδι του στο τεύχος 6 της εφ.
ΕΝΩΣΙΣ, αλλιώς, όπως ισχυρίζεται, θα μας κινήσει αγωγή, ζητώντας αποζημιώσεις για τη ζημιά που έχουμε κάνει στην προώθηση του τραγουδιού και τις ζημιές που
έχει υποστεί η υπόληψη και η προσωπικότητα των συντελεστών του τραγουδιού από τις συκοφαντίες μας, τη
λοιδορία μας και άλλα τινά.
Το τραγούδι είναι πια γνωστό σε όλους, μιας και οι
ίδιοι οι συντελεστές το ανήρτησαν στο γιου τιουμπ, όπου
σχεδόν σύσσωμη η Κύπρος το καταδίκασε πριν καν εμείς
το θάψουμε διαμέσου της εφημερίδας μας. Το τραγούδι λέγεται «You are welcome friends to Cyprus» και το ερμηνεύει ο Σταύρος Χατζησάββας. Λέγεται μάλιστα πως
το τραγούδι γράφτηκε ειδικά ως ο επίσημος ύμνος της
Κύπρου ως προεδρεύουσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Για το συγκεκριμένο τραγούδι δεν θα γράψω οτιδήποτε άλλο. Επιμένω πως είναι ένα κάκιστο τραγούδι,
μάλλον ένα ΜΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, για να είμαστε πιο ακριβείς, και δικαίως καταδικάστηκε στην αφάνεια απ’ όλον
τον κόσμο πλην των χαζοχαρούμενων εν δυνάμει εύθυμων νέων της νήσου, τουτέστιν την αγγλόφωνη και
ισοπεδωμένη και απάτριδα νεολαία του λάιφσταϊλ και
της παγκοσμιοποιημένης βλακείας που μαστίζει τις σύγχρονες κοινωνίες.
Στενοχωριέμαι, φυσικά, που ο κύριος Μαλένης νιώθει
τέτοια ανάγκη να υπερασπιστεί ένα τέτοιο τραγούδι. Στενοχωριέμαι και για την κατάντια
του να γράφει τέτοια τραγούδια ένας
άνθρωπος που όχι μόνο έχει γράψει
πολύ καλυτέρα πράγματα, αλλά είναι και παππούς από πάνω.
Το τραγούδι αυτό είναι η αποθέωση του κυπριακού κιτς. Είναι η
αποθέωση της νεοκυπριακής βλακείας που μεθοδικά καταστρέφει τον
πολιτισμό μας και την ιστορία μας. Ο
νεοκυπριακός πολιτικός κόσμος και κατ’
επέκταση και ο πολιτιστικός κόσμος δεν
έχουν ΚΑΤΑΓΩΓΗ. Δεν κουβαλούν τίποτα πάνω στη
ράχη τους, παρά την χαζοχαρούμενη καμπούρα τους.
Δεν γίνεται ένας Έλληνας με δεκάδες αιώνες ιστορίας
και δημιουργίας σ’ αυτόν τον τόπο να γράφει τέτοια
τραγούδια. Χιλιάδες χρόνια τώρα απαγγέλλουμε και
τραγουδάμε τον πόνο μας και τις χαρές μας, χτίζοντας
σταδιακά την ταυτότητά μας. Ο λαός μας και οι δημιουργοί του έγραψαν χιλιάδες τραγούδια, χιλιάδες
ύμνους της ζωής και του θανάτου. Αυτή η συσσωρευμένη ηχητική μαγνητοταινία διαπερνά την ψυχή μας
και περνά από γενιά σε γενιά πάντα ανανεωμένη και
πάντα σφηνωμένη βαθιά στα έγκατα της γης, για να
την ανακαλούμε στις δύσκολες στιγμές μας, στις χαρές
μας και στις λύπες μας. Αυτήν την ψυχή, εδώ
και σαράντα χρόνια, προσπαθούν να σκοτώσουν οι διάφοροι μοντέρνοι Μαλένηδες. Εδώ και χιλιετίες χτίζουμε τις
αντιστάσεις μας για να έρθουν οι
λαϊφσταϊλίστες να μας αλλάξουν
τα φώτα. Ένας λαός με τέτοια
απίστευτη παράδοση στην εκκλησιαστική, δημοτική και λαϊκή
μουσική, απαράμιλλη στον κόσμο,
με εξαίρεση ίσως την Ινδία και την
Περσία, κινδυνεύει να μείνει
ΑΦΩΝΟΣ, διότι κάποιοι αποφάσισαν πως
η σάχλα έχει περισσότερη αξία από το βάρος της
καταγωγής μας. Είμεθα Έλληνες του Ρωμανού του Μελωδού, του Τσιτσάνη και του Βαμβακάρη, της κλεφτουριάς και του Αιγαίου, του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι και δεν μας αρέσει το τραγούδι σας.
Στου απέραντου την ψίχα
Μωρόν μου, Ελλάς
Τζεια προού εξέβηκα που τες παλλιοπετσιές μου τες δρωμένες τζι
ελάμνησα κατά την απέναντι πλευράν. Ήτουν οι ώρες πο’ ‘στεκα πόξω που το μπορτέλλον της Σεβέρη,
ήτουν η συγκίνησις για τζιείντες
φάτσες που εχώρουν ύστερις πο’
’ναν γρόνον, εν ιξέρω. Αμμά εσύγκλυσέν με ο Αντρέας σαν εγύρευκα ν’ άψω το τσιάρον μου τζι
ένεψέν μου πο’ ’ναν σύννεφον γρίζον σαν την μουστάκαν του τζι
έδωκέν μου φωθκιάν τζι εσυμπούρτζιησέν με.
Δικλώ τζιαι χωρώ τους διδύμους
να τριγυαλλοκοπούν που το ξηπύρκασμαν όπως τότες, στην πρώτην τους άδειαν. Ήτουν νωπός ο
τρόκκος τους τζιαι σαρτζιερός σαν
το θκιαμάντιν της Μοσχολλιού την
ώραν που ψάλλει «Δεν ξέρω πόσο
σ’ αγαπώ» τζι ελούθησαν του κλαμάτου άμαν ακούσαν την Πόπην
να μας καταγνώννει που εξητιμάζαμεν βίρρα τζιαι να μας λαλεί
«παιθκιά της».
Τζι ελέισα μου εκουρτίστην ο
Ζαμπέττας τζι άρκεψεν «Κοντά
στα ξημερώματα» τζι ο Αντρέας
ξηστηκός άψεν που τα Santé μου
τζι έγειρνέν μου δώσ’ του ζυβάναν
τζι έδειγνέν μου μιαν φωτογραφίαν με πουκάμισον άσπρον να
κρατά στα θκυο του τα σιέρκα τα
σϊερένα την γεναίκαν του μ’ έναν
φόρεμαν γαλανόν τζι έβαλλέν μου
να πιω τζι ελάλεν μου «Χαρκέσαι
λυπούμαι για τίποτες άλλον; Λυπούμαι που εν επρόλαβα να κακομάθω τ’ αγγόννια μου» τζι έδωκεν
έναν γυρόν «Καλύτερα μαζί σου
και τρελός» –άσγαρτι να μείνω σύξυλος την ώραν που εσηκώστην ο
Στράτος– μες στην πίσταν τζι εσταματήσαν οι αγγέλοι να σερβίρουν
για να τον καμαρώσουν τζιαι μαγκόνας εν εσύντυσιεν.
Τζι ίσια εκοντέψαν οι δίδυμοι τζι
εβαρτήκαν να χαλάσουν την Παράδεισον πάντα γελαστοί τζιαι γελασμένοι τζι ετζιερνούσαν δίχα νεπαμόν στην υγειάν του Μητροπά-
νου τζι εκράταν ο ένας τ’ άλλου το
ίσον σαν να τζι είμαστουν στον
εσπερινόν τζι οι ζεϊπεκκιές τους
εσηκώσαν τον Τάσον τζιαι τον Σολήν τζι εγίνην ανάστα ο Κύριος.
Τζι εσηκώστην ο Κάλβος τζι εθκιαλοΐζετουν «Μάνα μου, Κύπρος
μου, είντα αμαρτίες πιερώννεις, τα
μαυροσκότεινα;» τζι ο Γληόρης τζι
ο Βαγορής ενεύκαν του «Μάνα
μου, Ελλάς!» τζι ο ποιητής ασσιχτίρισέν τους τζι επολοήθην τζι είπεν τους «Πολούτουρκα του Μασιαιρά, εξήασα ποια εν η Μάνα
τζιαι ποια η Κόρη».
Βελούχης Αρειώτης
28 Ιουλίου 2012
ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ, Ο ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΤΩΝ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΩΝ
Η άλλη
21
Ένωσις
Κυπριακή Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Τελετή έναρξης και Δημοτικό Κέντρο Τεχνών: Σε κρίση (In Crisis)
Η τελετή έναρξης που σήμανε την ανάληψη της Κυπριακής Προεδρίας της Ε.Ε.
και που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη
5 Ιουλίου στο αρχαίο θέατρο του Κουρίου ήταν περίπου μια συμπυκνωμένη επανάληψη των ρηχών εκδηλώσεων που σημάδεψαν τα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας το 2010, επισφραγίζοντας την
πλήρη αποτυχία της δήθεν προοδευτικής
κυπριακής αριστεράς στο κεφάλαιο που
λέγεται πολιτισμός.
Κακέκτυπο της τελετής έναρξης των
Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας του
2004, με αναφορές-κλισέ στον Κούρο, καθώς αναδύεται από τη θάλασσα (άκρα
πρωτοτυπία), με μια χορογραφία χιλιοϊδωμένη και χωρίς ίχνος έμπνευσης, μία
Κρατική Ορχήστρα να εκτελεί εκτός από
Σόλωνα Μιχαηλίδη, το αναμενόμενο σήμα κατατεθέν σε κάθε φεστιβάλ πολιτιστικών ανταλλαγών, σε κάθε δήμο ή κοινότητα, «Χρυσοπράσινο Φύλλο», καθώς
και τη «Ροζαμούνδη, πριγκίπισσα της Κύπρου» του Σούμπερτ, ως προάγγελο του
αφιερώματος στη λατινοκρατούμενη Κύπρο, μια περίοδο πνευματικής μιζέριας
για το νησί, που χειρότερή της υπήρξε μόνο η τουρκοκρατία. Ωστόσο, η περίοδος
αυτή επιλέγηκε για να υπομνήσει στους
Ευρωπαίους επισήμους την ένταξη της
Κύπρου στην ευρωπαϊκή οικογένεια,
έστω και ως υπόδουλη, ήδη από τον 12ο
αιώνα, με την κάθοδο των σταυροφόρων,
του Ριχάρδου και μετέπειτα του Γκυ ντε
Λουζινιάν. Με αποκορύφωμα το μουσικό
αφιέρωμα στα μελοποιημένα, από τον Μιχάλη Χριστοδουλίδη, ποιήματα αγάπης
της ενετοκρατούμενης Κύπρου του 16ου
αιώνα, γραμμένα σε ύφος πετραρχικό από
ανώνυμο ή ανώνυμους συγγραφείς ή μεταφραστές της εποχής. Όμορφη η κυπριακή διάλεκτος που διασώζουν οι ρίμες αυτές, αλλά άκρως ακατανόητη
στους ξένους αξιωματούχους, άρα ως
προς τι η συγκεκριμένη επιλογή; Για επιμόρφωση μήπως του κυπριακού τηλεοπτικού κοινού με «μουσική» εισαγωγή
στη μεσαιωνική γραμματεία της Κύπρου;
Μα ακόμη και οι ειδήμονες σ’ αυτήν, που
γνωρίζουν εδώ και χρόνια τις συγκεκριμένες, αξιόλογες μεν αλλά επαναληπτικά
μονότονες, μελοποιήσεις του Μιχάλη Χριστοδουλίδη, πρέπει να έπληξαν θανάσιμα με τη διάρκεια του συγκεκριμένου
προγράμματος (επτά ή οκτώ συνεχόμενα
μεσαιωνικά τραγούδια). Πόσο μάλλον οι
Ευρωπαίοι που δεν κατανοούσαν τη μεσαιωνική κυπριακή διάλεκτο, η οποία
προσδίδει και την ιδιαιτερότητα στο όλο
εγχείρημα του Κύπριου συνθέτη. Δύο, το
πολύ τρία τέτοια τραγούδια (αυτά που
από το πρώτο άκουσμα διαφέρουν απ’
τα υπόλοιπα) ήταν υπεραρκετά και αναμενόταν μια συνέχεια με κάτι άλλο, η
οποία δεν ήλθε, κι έτσι το πρόγραμμα,
που παρατράβηξε από μεσαίωνα, έληξε
in medias res. Ο δε αππωμένος μανιερισμός (χαριτωμενιές) στην ερμηνεία από
τον Δώρο Δημοσθένους και την Παυλίνα Κωνσταντοπούλου θα πρέπει να φάνταζε ερασιτεχνικός στους Ευρωπαίους,
με τη μακρόχρονη παιδεία και παράδοση τόσο στη μεσαιωνική όσο και στην
κλασική μουσική σύνθεση και εκτέλεση.
Το δε τέλος με το «Καληνύχτα, θάλασσα, καληνύχτα» θα προκαλούσε αγανάκτηση στον Μάνο Χατζιδάκι, αν αυτός
βρισκόταν εν ζωή, για τον ανερυθρίαστο
μαϊμουδισμό του, όπως προκάλεσε μειδιάματα η αναβάθμιση της μακιγιέζ του
ΡΙΚ, Κίκας Χάρρις, αδελφής του σκηνογράφου και σκηνοθέτη Άγγελου Αγγελή,
σε παραγωγό της εκδήλωσης, που υποκλινόταν ως πρωταγωνίστρια και κυρίαρχη μορφή στο κέντρο της αυλαίας,
με ύφος «παρακαλώ, δοξάστε με».
Τέτοια λοιπόν πρωτοτυπία επικράτησε,
με τις χορεύτριες να κινούνται ως αφρογέννητες θεότητες (Αφροδίτες) πάνω σε
προβολές κινηματογραφημένων κυμάτων, με φόντο επιπλέοντα σταυρόσχημα
ειδώλια και κεφάλια Αφροδίτης, σε μια
τυποποιημένη και χωρίς περαιτέρω επεξεργασία παράθεση των αρχαιολογικών
συμβόλων της Κύπρου (με μιμητικούς
απόηχους Δημήτρη Παπαϊωάννου στον
σκηνογραφικό και σκηνοθετικό σχεδιασμό του Άγγελου Αγγελή) και με μόνες
αξιοπρεπείς στιγμές αυτές κατά τις οποίες εμφανίστηκε ο Γιώργος Χωραφάς ως
πολύγλωσσος αφηγητής.
Την πλήξη που προκάλεσε η εναρκτήρια αυτή εκδήλωση επέτεινε δραματικά
και η πολυδιαφημιζόμενη έκθεση «ΙN
CRISIS», που κατέδειξε περίτρανα πως
το Δημοτικό Κέντρο Τεχνών διέρχεται
όντως μεγάλη κρίση, αντιγράφοντας κυριολεκτικά και φέρνοντας στην Κύπρο,
με παρέλευση δεκαετίας και βάλε, τις επικρατούσες τότε τάσεις στα Μουσεία Σύγχρονης Τέχνης της Ευρώπης και σ’ αυτό
της Αθήνας, στα τέλη της δεκαετίας του
1990 και αρχές του 2000, στη Συγγρού,
όπου η διευθύντριά του Άννα Καφέτση
διοργάνωνε ακριβώς αυτού του τύπου τις
εκθέσεις, με τις άπειρες βιντεοπροβολές,
τη φιλοξενία των καλλιτεχνών της Μέσης Ανατολής, τα χαλάσματα στις πόρτες και στους τοίχους με την παρεμβολή
container και άλλων αρχιτεκτονικών προσθηκών. Ακόμη και καλοί εικαστικοί,
στους οποίους έγινε ανάθεση, αναγκάστηκαν να οπισθοδρομήσουν και να μη-
ρυκάσουν με τη συμμετοχή τους στην έκθεση αυτή. Οι δε υπόλοιποι, που εμφανίστηκαν με προϋπάρχον έργο, το παρουσίαζαν ξανά σ’ ένα τοπίο κρίσης που το
αδικούσε παράφορα, αν φέρουμε στον
νου προηγούμενες παρουσιάσεις της ίδιας
δουλειάς τους. Τόσο πια αναμάσημα, για
το οποίο κατασπαταλήθηκε ένας τεράστιος προϋπολογισμός από το κονδύλι της
Προεδρίας, δεν μπόρεσε παρά να αφήσει
τον κάθε ενημερωμένο επισκέπτη εμβρόντητο. Μήπως άραγε υποτιμάται υπέρμετρα η κριτική ικανότητα και η νοημοσύνη του μέσου Κύπριου, ο οποίος εκλαμβάνεται, εν 21ω αιώνι, ως ένας αταξίδευτος και απληροφόρητος ιθαγενής;
Σε σαφώς καλύτερα επίπεδα, τόσο διερεύνησης όσο και πρωτοτυπίας, κινήθηκε η έκθεση «στης Μαρουδιάς», εντός της
εσωτερικής αυλής και της οικίας του Χατζηγεωργάκη Κορνέσιου, που, παρά τον
χιλιοειπωμένο και εντελώς ξενόφερτο φεμινιστικό της άξονα, παρουσίασε εκπλήξεις και ενδιαφέρουσες προτάσεις, μέσα
απ’ τις οποίες η επίσκεψη στον χώρο αποκτούσε διαφορετική υπόσταση και επέτρεπε μια εκ νέου θέασή του.
Τέλος, η έκθεση στο Κέντρο Ευαγόρα
Λανίτη στη Λεμεσό, με θέμα τις προσλήψεις της ιστορικής και αγιογραφικής συλλογικής μνήμης του τόπου στο έργο σύγχρονων Κυπρίων καλλιτεχνών, με τίτλο
«Maniera Cypria: Λεμεσός, Μυθιστορία
και Μνήμη», υπήρξε με μεγάλη διαφορά
ό,τι καλύτερο έχει μέχρι σήμερα παρουσιάσει η Προεδρία, με μια εντελώς καινούργια και πρωτότυπη εννοιολογική δομή και προσέγγιση, τόσο ως προς τη σύλληψη όσο και ως προς την πραγμάτωση
του θέματος. Η μελετημένη αντιπαραβολή αρχαιολογικών ευρημάτων και βυζαντινών εικόνων από την περιφέρεια
Λεμεσού με σύγχρονες εικαστικές δημιουργίες, που υπήρξε απ’ ό,τι φαίνεται
προϊόν σοβαρής έρευνας, έφερε στο φως
έναν διάλογο καίριο για την κυπριακή
ιστορία της τέχνης. Μια από τις πιο ουσιαστικές εκθέσεις που διοργανώθηκαν
ποτέ στην Κύπρο και η σημαντικότερη
ίσως που φιλοξένησε το Κέντρο Ευαγόρα Λανίτη.
Ο Σοφοκλής και ο Ζαμπέτας ή η αντίφαση της ελληνικής απελπισίας
Δεν ξέρουμε πότε ακριβώς γράφτηκε ο
Οιδίπους Τύραννος, αλλά πρωτοπαρουσιάστηκε στο κοινό της αρχαίας Αθήνας
γύρω στο 426 π.Χ. Θεωρείται μία από τις
σπουδαιότερες τραγωδίες που έχουν γραφτεί. Ο Αριστοτέλης θεωρούσε πως είναι
η κορυφαία. Τα νοήματα και οι πτυχές
του έργου, οι οποίες καθηλώνουν τον
αναγνώστη-θεατή, είναι πολλές. Μία απ’
αυτές είναι ο τρόπος με τον οποίον αντιδρά ο Οιδίποδας, ο οποίος με τις συνεχείς αποκαλύψεις οδηγείται στην απελπισία. Μόλις καταλαβαίνει ότι αυτοί που
νόμιζε για γονείς του δεν είχαν καμία σχέση μαζί του, ότι είναι εν αγνοία του πατροκτόνος, ότι παντρεύτηκε τη μάνα του
και έκανε μαζί της οικογένεια, ο Οιδίποδας απελπίζεται. Τι κάνει, λοιπόν, ο ήρωας του Σοφοκλή; Πώς αντιμετωπίζει αυτές τις αναπάντεχες αλήθειες; Βγάζει τα
μάτια του με τα ίδια του τα χέρια και σε
μια συγκλονιστική, μέσης έκτασης πρόζα, παρακαλεί τους ανθρώπους που τον
περιβάλλουν ως εξής: «…πρὸς θεῶν ἔξω
μέ που καλύψατ᾽ ἢ φονεύσατ᾽ ἢ θαλάσσιον ἐκρύψατ᾽, ἔνθα μήποτ᾽ εἰσόψεσθ᾽
ἔτι…», σε μετάφραση (Γρυπάρη):
«…Κρύψτε με κάπου μακριά από ’δώ,
σκοτώστε με, ρίξτε με στη θάλασσα, σε
τόπο που ποτέ πια να μη με ξαναδείτε…»
Κάπου στα 1961 μ.Χ. ο μέγιστος Μάρκος Βαμβακάρης τραγουδούσε ένα πεσιμιστικό άσμα του Ζαμπέτα που λέει:
«…Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω / να με
σκεπάσει το νερό / τα κύματα να μ’ αγκαλιάσουν / το φως να μην το ξαναδώ».
Τραγούδι σε στίχους Χαράλαμπου Βασιλειάδη, το οποίο τραγούδησε πρώτος, το
1954, ο άλλος μέγιστος, νεαρός τότε, Στυλιανός Καζαντζίδης. Η αλήθεια είναι ότι
το τραγούδι παίρνει την πληρέστερή του
μορφή με τη φωνή του Μάρκου. Ο Βαμβακάρης όταν το τραγούδησε ήταν περίπου 55 χρόνων, με βάσανα και κακουχίες
πολλές στην πλάτη. Ε, το τραγούδι έχει
άλλη βαρύτητα με τη φωνή του, παίρνει
διαστάσεις αρχαίας τραγωδίας.
2012 μ.Χ. Ιούλιος στην υπό κατάρρευση Αθήνα… όπου είν’ όλα μαύρα, είν’
όλα μαύρα… Βόλτα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, κάτω απ’ την Ακρόπολη. Σκέφτηκα ότι σε αυτήν την πόλη το 426 π.Χ.
στο θέατρο του Διονύσου, απέναντι από
’κεί που σήμερα βρίσκεται το νεοκλασικό
σπίτι του Άκη Τσοχατζόπουλου, κάτω
ακριβώς από τον Παρθενώνα, ένας ηθοποιός του Σοφοκλή, σαν άλλος ερμηνευτής του Ζαμπέτα, υποδυόταν τον Οιδί-
ποδα και δήλωνε την επιθυμία να τον ρίξουν στη θάλασσα, σε τόπο που ποτέ πια
να μην τον ξαναδούν. Μερικά μέτρα παρακάτω, στην ταβέρνα του Βρανά, 2.387
χρόνια αργότερα, ο Βαμβακάρης, ως ερμηνευτής του Ζαμπέτα ή σαν άλλος ηθοποιός του Σοφοκλή, δήλωνε ακριβώς το
ίδιο πράγμα με τα ίδια λόγια. Μες στην
μαυρίλα κατάλαβα πως αυτός ο έρμος ο
λαός μας, αυτό το έρμο το έθνος μας, έχει
μιλήσει για όλες τις ανθρώπινες καταστάσεις. Δυόμισι χιλιάδες χρόνια συνεχούς πρότασης για την ακραία απελπισία. Δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Και εδώ
έγκειται και η μεγάλη αντίφαση. Πώς συνυπάρχει η απελπισία με τη συνέχεια;
Αφού η απελπισία είναι το αποτέλεσμα
του πλήρους αδιεξόδου, η έλλειψη προοπτικής. Από την άλλη η συνέχεια είναι το
ακριβώς αντίθετο. Είναι η πιο απτή απόδειξη ότι υπάρχει και παρακάτω, υπάρχει μέλλον. Με άλλα λόγια η απελπισία,
στην ελληνική της εκδοχή, δεν μπορεί να
είναι ακριβώς απελπισία, επειδή, όντας
ελληνική, κρύβει μια μεγαλοσύνη αναπάντεχα ελπιδοφόρα.
Απελπιστείτε, λοιπόν, αντιφατικά.
Απελπιστείτε ελληνικά. Η ελληνική απελπισία εγκυμονεί ελπίδες.
22
Αν τη δεύτερη Κυριακή
των εκλογών βρεθούμε μπροστά στο
δίλημμα Αναστασιάδης ή Μαλάς,
εγώ θα πάρω τα βουνά! Κοπιάστε!
vasosftohopoullos.wordpress.com
Tελετή στο Κούριον, ωχ αμάν αμάν
Η εκδήλωση στο Κούριον για
την ανάληψη της προεδρίας
της Ευρωπαϊκής Ένωσης από
τη μικρή μας πατρίδα έδειξε
με ιδιαίτερη λαμπρότητα πόσο πραγματικά μικροί και μικρόψυχοι είναι οι πολιτικοί
και πνευματικοί ηγέτες μας.
Δεν έχει νόημα να ξανασχολιασουμε το γεγονός ότι οι
αχρείοι προτίμησαν να κάνουν την τελετή σε «κυρίαρχο
αγγλικό έδαφος» ούτε έχει
νόημα να ξαναπούμε πως αυτές οι ιδιότυπες βάσεις πρέπει
το συντομότερο να καούν, για
να τελειώνουμε με αυτήν την
πτυχή της βρετανικής κατοχής. Έχει νόημα, όμως, να επισημάνουμε πως η μεγάλη μας
ήττα, η πιο επικίνδυνη κατοχή, είναι αυτή που βρίσκεται
στα μυαλά μας.
Οι Κυπραίοι παρουσιάστηκαν στο Κούριον με ευρωπαϊκά μυαλά και όχι ως αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή Έλληνες Ευρωπαίοι της Ανατολής, φορείς ενός
απίστευτου και μακροχρόνιου πολιτισμού. Αυτόν τον πολιτισμό δεν τον είδαμε πουθενά στο Κούριον. Κάτι χορευταρούδες να τζιοιλιούνται χαμαί και ο καημένος ο
Χωραφάς να παριστάνει τον πολύγλωσσο γκρικ λάβερ
ήσαν τα κυρίως ευρήματα του μοντέρνου σόου του χώρκατου Χριστόφια.
Το όλον χωρκατιλλίκκιν καλύφθηκε με τον εξυπνοβλακιστικόν τρόπο που συνήθως χρησιμοποιούν οι Κυπραίοι άμα θέλουν να αρνηθούν την πραγματική τους
ταυτότητα, δηλαδή με τον εξευρωπαϊσμό του πολιτισμού
μας. Γι’ αυτό και τα δημοτικά μας τραγούδια, τα τόσο
ωραία, οι Κυπραίοι ΔΕΝ τόλμησαν να τα μεταφέρουν
στους ξένους στην αυθεντική τους μορφή, δηλαδή με βιολιά και με λαούτα, αλλά με την ευρωπαϊκή κλασική ορχήστρα. Για τους πνευματικούς μας ταγούς δεν υπάρχει
τίποτε άλλο στην Κύπρο, είτε είναι μόνο το φολκλόρ είτε η λεγόμενη υψηλή ευρωπαϊκή τέχνη. Γιατί, π.χ., δεν
βρέθηκε ένας τρόπος να παρουσιαστεί ένα απόσπασμα
της «Ενάτης Ιουλίου», ν’ ακούσουν οι Ευρωπαίοι τη διάλεκτό μας σε όλο της το μεγαλείο και να μεταφραστεί
κιόλας το έργο, για να καταλάβουν οι σκατοευρωπαίοι
ποιοι αντιστάθηκαν στους Τούρκους και δεν τους άφησαν να κατακτήσουν όλη την Ευρώπη, για να παριστάνουν αυτοί σήμερα τους μάγκες; Γιατί, π.χ., δεν τους ψάλαμε μερικούς απ’ τους αριστουργηματικούς ύμνους της
εκκλησίας μας ενώ ταυτοχρόνως να τους δείχναμε από
μια γιγαντοοθόνη πώς κατάντησαν τις Εκκλησιές μας, οι
Τούρκοι και πώς σύντομα, διαμέσου του μουσουλμανισμού, θα καταντήσουν τις δικές τους εκκλησιές αυτοί οι
φοβεροί Τούρκοι, που τόσο τους υπερασπίζονται οι τρισάθλιοι Ευρωπαίοι; Γιατί, ειδικά στο Κούριον, δεν παρουσιάσαμε με οποιοδήποτε τρόπο τη μάχη του Μαχαιρά; Να δουν ξένοι και ντόπιοι από τι είναι φτιαγμένη η ελληνική ψυχή, να δουν τον Αυξεντίου να προβάλλει τον
Άνθρωπο σε όλο του το μεγαλείο.
Μιας και μιλάμε για το σπουδαίο επίτευγμα του πολιτισμού μας, την ΕΟΚΑ, γιατί δεν έδωσαν στον Χωραφά
να διαβάσει στα γαλλικά την επιστολή του Αλμπέρ Καμύ για τον Μιχαλάκη Καραολή και μετά ας την μετέφραζαν σε όλες τις γλώσσες της Ένωσης, πλην των αγγλικών, έτσι για να σπάσουν οι Εγγλέζοι; Στο τέλος ένα
παιδάκι θα μπορούσε να πει τα εξής, για να λύσουν και
οι Εγγλέζοι την απορία τους: The previous letter was not
read in english as not to upset our partners the English, who by
the way still occupy part of this island and specifically this
theatre that you are now taking part in the celebrations of the
Cyprus presidency. Και κοιτάζοντας προς τους επισήμους
Άγγλους: Sorry, monkeys and goats, you are not welcomed.
Οι ευφάνταστοι κυπριλλήδες έδειξαν ξανά τον νουν
τους, αγνοώντας εντελώς την ελληνική μας παράδοση
και τον ελληνικό μας πολιτισμό. Ως μαϊμούδες τα πήγαν
καλά, άλλωστε γι’ αυτό και τους χειροκρότησαν οι Ευρωπαίοι. Ειδικά οι κοτσιινόκωλοι, τουτέστιν οι ακελικοί,
πρέπει είναι πολύ ευτυχισμένοι που ξαναέβαλαν το λιθαράκι τους στον αφελληνισμό της νήσου. Τίποτα, όμως,
δεν τους σώζει, ούτε καν οι γαλάζιες μαϊμούδες.
ΤΥΜΒΙΟΣ
ΑΡΤΙ ΑΦΙΧΘΕΙΣΑ ΕΞ ΕΛΛΑΔΟΣ
Δραματικά ελληνικά
(υπό την αιγίδα της Κυπριακής Προεδρίας)
Έπεσε στα χέρια μου το διαφημιστικό έντυπο (δίγλωσσο,
ελληνικά-αγγλικά) για το 16ο Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου
Ελληνικού Δράματος, που γίνεται υπό την αιγίδα της Κυπριακής Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η προχειρότητα και η μεγαλοστομία (έως μπουρδολογία) των κειμένων, σε συνδυασμό με τα απερίγραπτα ελληνικά του εν λόγω εντύπου, εκπλήσσουν. Σταχυολογώ εν
τάχει:
l …οι βάτραχοι κρώζουν εκκωφαντικά (Βάτραχοι του
Αριστοφάνη)
Ως τώρα τους ήξερα να κοάζουν. Υπό την αιγίδα όμως
της Κυπριακής Προεδρίας, μαθαίνουν και ξένες γλώσσες
[κρώζω (για πουλί): φωνάζω κρα κρα | (μτφ.) φωνάζω με
βραχνή φωνή].
l …ερχόμαστε αντιμέτωποι με ερωτήματα που αφορούν
στην παρουσία των θεών σε ένα μεταμοντέρνο κόσμο (ο
λόγος για τις Ευμενίδες).
Ανυποψίαστος ο Αισχύλος για
τον… μεταμοντέρνο κόσμο!
l Η όπερα, η χορογραφία, η τεχνολογία και τα πρωτοποριακά κοστούμια δημιουργούν μια εντυπωσιακή σύνθεση κλασσικών και φουτουριστικών εικόνων.
l Τα χορικά μέρη ακούγονται στην αρχαία ελληνική
γλώσσα και έχουν δουλευτεί βάση (sic) κανόνων της Προσωδίας.
l Αυτή η απολαυστική κωμωδία ξετυλίγει μια σειρά από
ξεκαρδιστικές σκηνές…
Για το τέλος, φύλαξα μια είδηση:
l Δεν καταφέρνει να τη σώσει (ενν. την Αντιγόνη) ούτε ο
Αίμονας, γιος του Κρέοντα ο οποίος την αγαπά.
Το ασήμαντο σημαδάκι που λέγεται κόμμα (ή μάλλον η
απουσία του μετά τη λ. Κρέοντα), μας… πληροφορεί ότι ο
Κρέων ήταν τσιμπημένος με την Αντιγόνη (κι εμείς κάτι χιλιάδες χρόνια το αγνοούσαμε). Ευτυχώς που ήρθε η Κυπριακή Προεδρία και μας άνοιξε τα μάτια!
ΑLL DOGS ONE GENERATION
28 Ιουλίου 2012
ΑΡΤΙ ΑΦΙΧΘΕΙΣΑ ΕΞ ΕΛΛΑΔΟΣ
Μητροπολιτικά
ανελλήνιστα ελληνικά
Εδώ και λίγο καιρό σχολιάζω συντακτικά (ή ορθογραφικά) ολισθήματα που πέφτουν στην αντίληψή
μου. Αλλά, προς Θεού! Μη νομιστεί ότι αυτά αποτελούν «προνόμιο» του κυπριακού ελληνισμού. Η
γλώσσα υποφέρει εξίσου και στη μητρόπολη. Απλώς,
ευρισκόμενη στην Κύπρο (και μη διαθέτουσα δορυφορική τηλεόραση), φυσικό είναι να παρακολουθώ τα τοπικά κανάλια.
Έκανα όμως μια εξαίρεση την Πέμπτη 21 Ιουνίου, ημέρα σχηματισμού της νέας κυβέρνησης στην
Ελλάδα, και επέλεξα να παρακολουθήσω το μεσημβρινό δελτίο
ειδήσεων της
ΕRT world. Και
ιδού τα «μαργαριτάρια» που
συνέλεξα σε μια
και μόνη βουτιά:
l «Η κατάσταση έχει ξεφύγει
τον κίνδυνο» (είδηση για την
απόπειρα αυτοκτονίας του Ναστάζε, πρώην
πρωθυπουργού
της Ρουμανίας).
l «Έχουμε να
κάνουμε με εκ
του παραλλήλου δουλειές» (έκφραση επαναληφθείσα από τον δημοσιογράφο δύο ή τρεις φορές,
τόσο πολύ φαίνεται του άρεσε…).
l Και το καλύτερο: «Είναι σοβαρός (!) διπλωμάτης».
Την επόμενη φορά θέλω να μου γνωρίσουν έναν
μη σοβαρό διπλωμάτη.
Απλή αγένεια ή…;
Περιμένοντας, ωστόσο, να γνωρίσω έναν μη σοβαρό διπλωμάτη, γνωρίζω όλο και περισσότερους μη
σοβαρούς δημοσιογράφους. Ένα παράδειγμα:
«Από μέρα σε μέρα», με καλεσμένη την κυρία
Αθηνά Κρικέλη, δημοσιογράφο και παραγωγό του
βραβευμένου πολιτικού ντοκιμαντέρ «Οι εγκλωβισμένοι στην Κύπρο».
«Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;» ρωτά ο δημοσιογράφος την καλεσμένη του.
«Η συνέχεια των “Εγκλωβισμένων”, με τίτλο “Δέκα χρόνια μετά”, και ένα ντοκιμαντέρ για τη φονική έκρηξη στο Μαρί και τις ευθύνες γι’ αυτό», απαντά η κυρία Κρικέλη.
«Μόνη σας το σκεφτήκατε ή κάποιοι σας υπέβαλαν την ιδέα;» είναι η επόμενη ερώτηση του υπαλλήλου του ΡΙΚ, όταν ξαναβρίσκει τη φωνή του…
Περί εγκλωβισμένων συνέχεια
«Συμπαραστάτη στο συνεχές μαρτύριο των εγκλωβισμένων, που με παραστατικό τρόπο παρουσίασε
τις τραγικές συνέπειες της τουρκικής εισβολής στην
Κύπρο», χαρακτήρισε ο Πρόεδρος της Βουλής των
Αντιπροσώπων, Γιαννάκης Ομήρου την κυρία Κρικέλη, την οποία βράβευσε εκ μέρους της Βουλής.
«Μέσα από τα ντοκιμαντέρ της για την Κύπρο,
που εστιάζονται στην τουρκική εισβολή και κατοχή,
η κ. Κρικέλη ίσως έχει επιτύχει περισσότερα από
οποιονδήποτε τα τελευταία χρόνια όσον αφορά
στην επαναφορά στο προσκήνιο και ανάδειξη σε
διεθνές επίπεδο του κυπριακού προβλήματος, με
έμφαση κυρίως στην προβολή της πτυχής εκείνης
που αποτελεί μόνιμη ανοικτή πληγή για την πατρίδα μας, το πρόβλημα των Ελληνοκυπρίων συμπατριωτών μας που έχουν επιλέξει να παραμείνουν
αμετακίνητοι στις προγονικές τους εστίες, επί χρόνια εγκλωβισμένοι στα κατεχόμενα εδάφη μας και
όμηροι του τουρκικού κατοχικού στρατού», συμπλήρωσε. «Οι ευθύνες της Τουρκίας είναι ασήκωτες», κατέληξε ο κ. Ομήρου.
Είναι δυνατόν;
Κατακαλόκαιρο, εκτός Κυριακής, το τελευταίο δρομολόγιο λεωφορείου από την Πάφο για τη Λευκωσία είναι στις 2:30 το μεσημέρι!
Μπορεί έτσι να πεισθεί κανείς να αφήσει το αυτοκίνητό του και να μετακινείται από πόλη σε πόλη
με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς;
Δύσκολο έως αδύνατο το βλέπω… Εσείς;
28 Ιουλίου 2012
ΚΑΡΟΓΙΑΝ, ΣΥΛΛΟΥΡΗΣ: ΤΑ ΓΙΟΥΣΟΥΦΑΚΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ! 23
Γαουρολογίες
Τελικά ώσπου σφίγγουν οι πυράες ο ενδιάμεσος
κώλος μπαίνει στην σκιάν του Αναστασιάδη. Εν
ωραία τζιει κάτω στην Πινδάρου, σάζουν θεσούες κλιματιζόμενες, σάζουν υπουργικές λιμουζίνες, κάμνουν σου τζιαι αέραν με γαλανόλευκες
για να νιώθεις εθνικόφρονας, ούλλα μια χαρά.
Τούντο τελευταίον, όμως, εν το πιο σοβαρόν.
Νιώθεις εθνικόφρονας. Μπορεί να ακολουθείς
πολιτικές που καταγαμούν το έθνος, αλλά άμαν
νιώθεις εθνικόφρονας εν έσιει πρόβλημαν.
Α, ρε, Καραϊσκάκης που σας χρειάζεται!
«Γαμώ την πίστιν σας και τον Μωχαμέτη σας.
Τι θαρρεύσετε κερατάδες… Δεν εντρέπεσθε να
ζητείτε “από ημάς” συνθήκην με “έναν” κοντζιά
σκατο-Σουλτάν Μαχμούτην – να τον χέσω και
αυτόν και τον Βεζίρην σας και τον Εβραίον Σιλιχτάρ Μπόδα την πουτάνα!» «Άμα ζήσω, θα
τους γαμήσω. Άμα πεθάνω, θα μου κλάσουν τον
πούτσο!»
Πού ’σαι, ρε Καραϊσκάκη, να απαντήσεις έτσι
τζιαι στους πεμπάμενους του Αναστασιάδη;
Εν να τον ηψηφίσουμεν λαλεί τζιαι εν να μπολιάσουμεν το πρόγραμμάν του.
Μα είσαστεν σοβαροί, ρε;
Άτε τζιαι εμπολιάσετε το προεκλογικόν του πρόγραμμαν.
Την επομένην των εκλογών αν ανακαλύψετε
πως εν έπιασεν το μπόλιν είντα μπου γίνεται;
Αν ανακαλύψετε πως το μπόλιν σας εν έπιασεν
αλλά έπιασεν το μπόλιν του Στυλιανίδη, είντα χαπάρκα;
Εν να τον ρίξετε, εν να κάμετε πραξικόπημαν,
οξά εν να τον καταγγείλετε στην κοινωνίαν για
ν’ αντραπεί τζιαι να παραιτηθεί;
Τζιαμέ να δείτε εθνικοφροσύνην ο Αναστασιάδης.
Θα ξυπνήσει μέσα του ο Καραϊσκάκης τζιαι με
εθνικήν υπερηφάνειαν θα σας απαντήσει: «Θα
μου κλάσετε τον πούτσο!»
Αν, όμως, αν λαλούμεν, αν ο Αναστασιάδης
μπολιαστεί που το πρόγραμμάν σας τζιαι γυρίσει
τζιαι γίνει αντιομοσπονδιακός, είντα μπου γίνεται;
Εν θα τον θέλετε ούτε τζιείνον επειδή εν φυσανέμης τζι αλλάσσει πολιτικές;
Να σας ρωτήσει άλλο ’ναν ο αφελής γάρος.
Αφού τον Λιλλήκαν εν τον θέλετε, που εξεκίνησεν που τες ιδέες Γκάλι τζιαι εκατάληξεν αντιομοσπονδιακός, τον Αναστασιάδην που εξεκίνησεν που εθνικόφρονας τζιαι εκατάληξεν στο σχέδιον Ανάν γιατί τον θέλετε;
Τζιείνον που εμεταλλάχτηκεν που τα κακά στα
καλλύττερα εν τον θέλετε.
Τζιείνος, όμως, που εξεκίνησεν που τα καλά τζιαι επήεν στα σιειρόττερα εν πειράζει, μια χαρά
ένι για λλόου σας;
Α, ρε, Χριστόφκιας που σας χρειάζεται!
Πε τους τα, ρε Καραϊσκάκη. Πε τους εσού, γιατί εγιώ είμαι ευγενικός γάρος.
Εξηγάτε μου όμως άλλο ’ναν γιατί είμαι γάρος
τζιαι εν τα πιάννω εύκολα.
Ο Λιλλήκας εν σας αρέσκει λαλείτε γιατί ήταν
του Βασιλείου, τζιαι υποστήριζεν την ομοσπονδίαν, αλλά τωρά εγύρισεν τζι έγινεν αντιομοσπονδιακός.
Εσείς, σαν αδρώποι ίσιοι τζιαι ντόμπροι, εν τον
θέλετε γιατί εν σας αρέσκουν τούτοι που γυρίζουν
τζιαι αλλάσσουν ιδέες.
Γούστον σας τζιαι καππέλλον σας τζιαι εν σας
κατηγορώ για τούτον.
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙ
ΑΣΗ
Στη μεγάλη συλλογή αφιερωμάτων, βιβλίων και ντοκιμαντέρ για την περίπτωση
της Ούλρικε Μάινχοφ, έρχεται να προστεθεί η Βιογραφία της από τις Εκδόσεις
Νάρκισσος, γραμμένη από την κοινωνιολόγο και πολιτικό Γιούττα Ντίτφουρτ.
Στο βιβλίο η τελευταία παρουσιάζει εξονυχιστικά το αποτέλεσμα της εξαετούς
έρευνάς της γύρω από τη γοητευτική αυτή προσωπικότητα που, μαζί με την οργάνωσή της RAF, κατάφεραν να πανικοβάλουν το κράτος της Γερμανίας του ’70,
το οποίο εξακολουθούσε να φέρει απομεινάρια από το ναζιστικό του παρελθόν.
Η Ντίτφουρτ καταφέρνει μέσα από τη
γραφή της να απαντήσει στο τελικό ερώτημα: «Ποια ήταν στην πραγματικότητα
η Ούλρικε Μάινχοφ;»
Όπως την παρουσιάζει, η Μάινχοφ, γεννημένη το 1934, ήταν ένα παιδί του πολέμου. Γόνος μιας συντηρητικής οικογένειας που διακατεχόταν από φιλοναζιστικά αισθήματα. Μεγαλωμένη μέσα σε
ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο οικογενειακό κλίμα, βίωσε σε νεαρή ηλικία τον θάνατο των δύο της γονιών, με μοναδικό
κηδεμόνα τη θετή της μητέρα Ρενάτε Ρή-
«Μου γράφεις ένα μπουγιουρντί, λέγεις να προσκυνήσω
κι εγώ, πασά μου, ρώτησα τον πούτζον μου τον ίδιον
κι αυτός μου αποκρίθηκε να μην σε προσκυνήσω
κι αν έρθεις κατ’ επάνω μου, ευθύς να πολεμήσω».
Γάδαρος Κύπρου
Πολιτικός Αναλυτής
✍
ΠΥΞ ΛΑΞ
l Στη συγκέντρωση έξω από το Προεδρικό κατάλαβα πως τελικά
ξεχνούμε. Κρίμα στο σύνθημα που ακούμε εδώ και τόσα χρόνια.
Εκτός του ότι μαζευτήκαμε εγώ, εσύ κι η λάμπα, δεν υπήρχαν
συνθήματα εναντίον του καθεστώτος, πλην κάποιων ξεψυχισμένων ιαχών, ούτε οργή ούτε θυμός ούτε τίποτα από τα ωραία που βιώσαμε το περσινό
καλοκαίρι. Και του χρόνου τέτοια μέρα θα
κολυμπάμε στην ξημαρισμένη θάλασσα του
Πρωταρά και θα συζητάμε, προφανώς, για
τον 13ο που μας κόψανε… Το μόνο καλό
ήταν πως εμείς οι παντρεμένοι βρήκαμε την
ευκαιρία για να δραπετεύσουμε απ’ το σπίτι.
Κάτι είναι κι αυτό στους χαλεπούς καιρούς
που ζούμε…
l Θυμάμαι πέρσι που καθόμουν στη δουλειά και προσπαθούσα
να αναλύσω στους αδαείς συνάδελφούς μου την παγκόσμια οικονομική κρίση. Όταν τους είπα, λοιπόν, πως εμείς θα καταρρεύσουμε ολοκληρωτικά μια μέρα, όλοι έπεσαν να με φάνε. Θεωρούσαν, οι μωροί, πως η Κύπρος μας είναι ένα άρτια οργανωμένο καπιταλιστικό κράτος που δεν πρόκειται να φαλιρίσει ποτέ. Τώρα
ας καθίσουνε πάνω στο αγγούρι, διότι ο ποπός τους θα πρέπει να
είναι έτοιμος γι’ αυτά που έρχονται από Σεπτέμβρη και μετά.
l Διότι η αλήθεια είναι πως είμεθα ένας τόπος που δεν παράγει
τίποτα (εκτός από πατάτες και
παπουτσόσυκα, βέβαια). Η Κύπρος ζει (ζούσε, καλύτερα…) από
όλες τις μαφιόζικες εταιρείες που
ξεπλένουν εδώ και 40 χρόνια το
βρώμικο χρήμα τους εδώ πέρα.
Και μην ακούσω κάτι για τον εργατικό Κύπριο. Τέτοιες αναληθείς παπαριές είναι άκρως ρατσιστικές, διότι δεν νομίζω πως ο Κύπριος δουλεύει περισσότερες
ώρες από τον Αμερικανό, τον Πορτογάλο ή τον Ιρλανδό. Η χώρα
της μπάζας και του εύκολου χρήματος είμαστε, φίλε μου. Τώρα
βέβαια αποκαλύφθηκαν όλα. Κι όσο δεν κατανοούμε την αλήθεια, τόσο μεγαλύτερο αγγούρι θα φάμε.
l Κι όχι τίποτε άλλο, έχουμε και κόκκινες γραμμές, λέει. Για την
ΑΤΑ, τους 13ους κτλ. Αν μη τι άλλο έρχονται ενδιαφέρουσες μέρες. Το πρόβατο που ήξερες πλέον θα ξυπνήσει. Διότι άμα σφίξουνε οι κώλοι, τότε αρχίζει να λειτουργεί και ο κοιμισμένος εγκέφαλος. Ουδέν κακόν αμιγές καλού.
l Το μόνο άσχημο είναι πως θα γίνουν περικοπές στην παιδεία
και στην υγεία. Θα τους πάρει η μπάλα μαζί με τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα. Έτσι είναι, δυστυχώς. Μαζί με τα ξερά καίγονται
και τα χλωρά. Τα νοσοκομεία και τα σχολεία θα μπουν στο ίδιο
καζάνι μαζί με τον κρετίνο νεοκύπριο που μπήκε στο δημόσιο με
βύσμα και τον έπαιζε εις βάρος της κοινωνίας και του κράτους.
Αλίμονο στους ασθενείς που δεν κρατάνε μία και στα παιδιά του
κόσμου που δεν θα μορφώνονται, φοιτώντας σε σχολεία που θα
υπολειτουργούν. Τα σκατά του καπιταλισμού θα τα φάμε όλοι
μας, κι αυτή είναι τεράστια αδικία. Ελπίζω μόνο τη μέρα που θα
κρεμάνε όλα τα καθάρματα της πλουτοκρατίας, εγώ να κάθομαι
δίπλα στο ικρίωμα και να πουλάω σαπούνι και σκοινί…
Η βιογραφία της κοινωνικής αγωνίστριας Ούλρικε Μάινχοφ
μεκ – μετέπειτα σημαντικό στέλεχος της
εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Το
έντονο αυτό κλίμα, οι συνεχείς μετακινήσεις, καθώς και το εν βρασμώ κοινωνικό status quo που δημιουργήθηκε με την
κατάρρευση του Γ’ Ράιχ είχε σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό των πολιτικών επιλογών της νεαρής τότε Ούλρικε.
Ως εκ τούτου η πολιτική επιλογή την
οποία ασπάστηκε ήταν η εξωκοινοβουλευτική αντιπολίτευση. Πέρασε από την
εφηβεία στην ενηλικίωση διαβάζοντας
μανιωδώς, σπουδάζοντας, παίζοντας βιολί και χορεύοντας μέχρι τελικής πτώσεως σε πάρτι. Το 1958 ως έντονα πολιτικοποιημένη μεν φοιτήτρια, αχρωμάτιστη
δε, συμμετέχει στο αντιπυρηνικό κίνημα
και από το 1959 η δίψα της για πληροφόρηση και αποκατάσταση των ερωτηματικών της γύρω από το παρελθόν της
χώρας της, την καθιστά μία από τις σημαντικότερες δημοσιογράφους της Γερμανίας, μέσα από την πορεία της στην
εφημερίδα konkret.
Το σημαντικό ερώτημα, όμως, όσον
αφορά την αινιγματική αυτήν φιγούρα,
είναι το τι ώθησε αυτήν την παθιασμένη
δημοσιογράφο να εγκαταλείψει τις μικροαστικές της συνήθειες, τη συζυγική
της ζωή, καθώς και την ανατροφή των δίδυμων κόρων
της και να μετατραπεί σε μία
αντάρτισσα πόλης που από
τη δακτυλογράφηση κειμένων πέρασε στη χρήση
όπλων.
Στο βιβλίο η Γιούττα
Ντίτφουρτ θέτει ως τομή
στη ζωή της τη συνάντησή
της με τους Αντρέα Μπάαντερ και Γκούντρουν
Έσλιν. Στις 14/5/1970 η
Μάινχοφ συμμετέχει στην
επιτυχημένη απόδραση
του Μπάαντερ, λαμβάνοντας πλέον το
βάπτισμα του πυρός στη νέα της ζωή: ο
αντικρατικός της αγώνας είναι η νέα της
πραγματικότητα. Μαζί με τους προαναφερθέντες ιδρύουν τη RAF (Φράξια Κόκκινος Στρατός) τον Αύγουστο του 1970.
Πραγματοποιούν επιθέσεις σε ΝΑΤΟϊκούς στόχους μεταξύ άλλων. Το 1972
συλλαμβάνεται και «προφυλακίζεται» σε
κελί πλήρους απομόνωσης, με τελικό προ-
ορισμό τα λευκά κελιά του Στάνχαϊμ. Μέσα σε ένα λευκό κελί και χωρίς δικό της
δικηγόρο, με περιορισμένες από
συγγενείς επισκέψεις, η Ούλρικε Μάινχοφ έζησε μέχρι το
1976, όταν και βρέθηκε απαγχονισμένη στο κελί της. Ο θάνατός της προβλήθηκε από το
κράτος και τον τύπο ως αυτοκτονία, όμως κανείς δεν πείσθηκε για αυτό. Η κοινή γνώμη, της οποίας ένα μεγάλο και
σημαντικό κομμάτι δήλωνε συμπάθεια προς τη RAF, πιστεύει
πως πρόκειται για δολοφονία
με τις ευλογίες του κράτους.
Τριάντα έξι χρόνια μετά από
τον θάνατό της η Μάινχοφ, η
«Φωνή της RAF», εμπνέει ακόμη την ίδια
γοητεία που ενέπνεε και τη δεκαετία του
’70. Όποια κι αν ήταν η κατάληξή της,
στην ιστορία θα παραμείνει ως ένα σύμβολο αγωνιστικότητας και αυταπάρνησης, που θυσίασε τα πάντα στον βωμό
των ιδανικών της, χωρίς ιδιοτελείς σκοπούς.
Κουλαφέτη Ιλιάνα
Μα Θαββάκη μου,
ο Κάρογιαν και
ο Θυλλούρηθ είναι γκέι;
ENΩΣIΣ
Tζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν
Όι, κόρη Έλλη,
απλώς
εν λινοπάμπατζιοι!

Τεύχος 06/2012 - Βιβλιοπωλείο "Γιαλούσα"

Καλειδοσκόπιο τεύχος 35

η ελληνικη γλωσσα αυτοφωτη γλωσσα-θεϊκη

«Είστε υπεύθυνοι για τα τουρκικά εγκλήματα στην Κύπρο!»

TEYXOS 16 MANA