ELATOMA: ΕΛΑΤΟΜΑ: Συμμετεχουν οι καλλιτεχνεΣ: μιχάλης αγγελίδης, Έλενα ακύλα, Δημήτρης Γάκης, Στάθης Γευρέκης, κωνσταντής Γιώτης, αλεξία καραβέλα, Πένυ κολιοπούλου, ελένη μολύβα, Γρηγόρης μυριώτης, Γεωργία νικολάου, Άσπα Παπαζήση, νανά Σεφερλή. artists participatinG: Mihalis aggelidis, elena akyla, Dimitris Gakis, stathis Gevrekis, Konstandis Giotis, alexia Karavela, peny Koliopoulou, Grigoris Myrgiotis, Georgia nikolaou, aspa papazisi, nana seferli. Gestalter: χάρης κοντοσφύρης τεκμηριωΣη ερΓων: Διονα λεοτΣινιΔη ΣχεΔιαΣμοΣ λοΓοτυΠου και ΓραφιΣτικη εΠιμελεια: ιωάννα μπίτου μεταφραΣειΣ Στα αΓΓλικα: Γεωργία αποστόλου Gestalter: Harris Kondosphyris DOcuMentatiOn: Diona leotsinidi lOGO anD GrapHic DesiGn: ioanna Bitou translatiOns in enGlisH: Georgia apostolou ευχαριΣτιεΣ: κατερίνα νασιώκα, Βαγγέλης κασβίκης, μαρία κενανίδου, Γιώργος Βασιλόπουλος, κατερίνα Σταφυλίδου special tHanKs tO: Katerina nasioka, Vangelis Kasvikis, Maria Kenanidou, George Vasilopoulos, Katerina stafylidou χώρος: reMeZZO space: reMeZZO Προυστ/ αναζητώντας τη gestalt Proust/ in search of gestalt Ο Μαρσέλ από το 1907-1922, κλεισμένος σε ένα φελωμένο Marcel, shut off in a nocturnal room from νυχτερινό δωμάτιο, αναζητά τη χαμένη gestalt ανάμεσα στα 1907 to 1922, searched for gestalt among καθημερινά αντικείμενα των ηρώων του, ανάμεσα στους τό- the everyday objects of his characters, the πους που παράχθηκαν και τη χρήση τους. Αναζητά τα στε- places where they were made and their use. ρημένα ασήμαντα γεγονότα που δημιουργούν την υλικότη- He was in search of deprived, insignificant τα των αντικειμένων και εξερευνά το συμβάν του να βρί- facts that create the materiality of objects and σκεται κανείς πάντοτε σε απόσταση από τα αγαπημένα του he explored the incident of someone always πλάσματα. Αυτή η αναζήτηση αποτυπώθηκε στο 15χρονο being in distance from his beloved ones. This έργο του, «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο». Η ανάγνωση search was imprinted on his 15-year-old work των βιβλίων του σε οδηγεί σε κύκλους, όπου οι πληρο“In Search of Lost Time”. Reading his books, you φορίες, ενώ λειτουργούν τηλεγραφικά, μεταβιβάζονται are driven into circles, where the information από τον συγγραφέα μέχρι τον αναγνώστη έχοντας υποfunctions telegraphically but its conveyance from στεί μια πληκτική χωρική και χρονική μεγέθυνση.. Η ιδιthe writer to the reader has been susceptible to a οφυία και το μεγάλο ταλέντο του Προυστ είναι περισdrab space and time magnification. Proust’s genius σότερο η ικανότητα να μετατρέπει ή να μεταθέτει κάτι και λιγότερο μια διανοητική και κοινωνική φινέτσα που and great talent is mostly his ability to transform or transpose something and less an intellectual and θα τον οδηγούσε σε αποδοχή και επικοινωνία. social finess, which would lead him to acceptance and communication. Σκέφτεσαι πώς να οργανώσεις μια έκθεση με τον τίτλο «ελάτομα». Όσο διστάζεις, η σκέψη μιας ενδεχόμενης απόφασης απομακρύνεται και ανα- You are thinking about how to organize an exhibiπτύσσει στο ενδιάμεσο διάστημα, σαν ζωντανός tion entitled “elatoma”. As long as you hesitate, the σπόρος, όλα τα περιγράμματα και τις λεπτομέ- thought of the potential decision moves away but at ρειες των συγκινήσεων που θα γεννιόντουσαν the same time develops, as a vivid seed, all shapes από την εκτέλεση αυτής της πράξης, μιας πρά- and details of emotions that would be born by the exξης δημιουργικής: της χωροθέτησης, της ψυχο- ecution of this action, an action of creation: arrangeθέτησης, της αισθηθέment of space, psyche and Gestalt: με την ιδιοσυγκρασιακή έννοια που τη χρησιμοποίησε ο Καρλ Αϊνστάιν δεν είναι συνώνυμη με τη φόρμα, τη δομή ή τη μορφή. H gestalt «σημαίνει την ωμή αδιαμεσολάβητη υποκειμενική εμπειρία των εσωτερικών και εξωτερικών φαινομένων πριν από οποιαδήποτε συνάρθρωση σε φόρμα ή έννοια. σημαίνει τη διαδικασία ως αντίθεση στην παγίωση, τη σκέψη ως αντίθεση στη γνώση. Και εδώ η τέχνη ταυτίζεται όχι με τη φόρμα αλλά με την gestalt, με το χειροπιαστό, το χιμαιρικό. αντιτίθεται στην εννοιοποίηση και στη γνώση». Carl Einstein, Gestalt και Έννοια, Ελευθεριακή Κουλτούρα, Αθήνα, 2007, σ. 7. Βλ. σχ. στο ίδιο για την «αισθητική» του Einstein και τη σημασία της Gestalt. 1 Gestalt: it is not synonymous to form, structure or shape according to the idiosyncratic concept that was used by Carl Einstein. Gestalt “means the raw, unintervened, subjective experience of interior and exterior phenomena before any articulation to form or concept; it means the process as an opposition to standardization, thought as an opposition to knowledge. Here art doesn’t assimilate to form, but to gestalt, to the tangible and chimerical; it is opposed to conceptualization and knowledge”. Carl Einstein, Gestalt and Concept, Eleutheriaki Koultoura, Athens, 2007, p. 7. Look at comment about the “aesthetics” of Einstein and the importance of Gestalt. 1 τησης, της gestalt1 των εικαστικών έργων. Κι αυτός είναι aesthetics, the gestalt of artwork. That’s ένας στόχος: η gestalt τους, η ζωτική, ωμή και άμορφη the one goal: the gestalt of artwork, its cruδύναμή τους, να εξαπλώνεται στο χώρο δημιουργώντας cial, raw and unformed power, expanding in έναν συνεχώς ανανεούμενο σχηματισμό σε αταξία, δια- space and creating a constantly renewable τηρώντας, έτσι, τη δυναμική της διαδικασία ενάντια στη formation in disorder, keeping this way its θανάσιμη τάξη, την παγίωση, τη φόρμα, τη δομή. dynamic process against the deadly order, Ωστόσο, καθώς ο άνθρωπος προσπαθεί να υπερασπι- the “fixation”, the form, the structure. στεί τον εαυτό του από το απρόβλεπτο, το άγνωστο, το However, as human tries to defend himself αταξινόμητο, προβαίνει πάντα σε εννοιολογήσεις και from the unpredictable, the unfamiliar, the unεκλογικεύσεις. Και έτσι, ξαφνικά, ο νους προσπαθεί classified, he always proceeds to notions and να εντοπίσει πρώτα τις ομοιότητες των έργων. Είναι rationalization. So, all of a sudden, the mind σαν ο κοινός άνεμος, το ίδιο υπέδαφος, η βροχή από tries at first to spot similarities among the τα ίδια σύννεφα, η επιστροφή στο σπίτι από την ίδια works. It seems like common wind, same subλεωφόρο να χωράνε στο βάθος μιας μικρής κασετί- soil, rain from the same clouds, returning home νας, εικόνες που αγαπάς, διαφορετικές, ανισομεγέ- from the same avenue, all fit in the bottom of a θεις, δύσχρονες. Αλλά η συνοχή που βρίσκεται στην small box. These are pictures that you love, all ομοιότητα είναι φαινομενική, είναι μια απελπισμέ- different; of different sizes, of different time. But νη προσπάθεια για έλεγχο, και εξαντλεί τη gestalt. cohesion found in similarity is superficial. It is a Εγκαθιστά μια γνώση που βρίσκεται σε θεμελιώδη desperate effort for control and exhausts gestalt; αντίθεση με τη gestalt. it establishes a knowledge which is in fundamenΓι’ αυτόν που δουλεύει με το τραύμα και την απώ- tal contrast to gestalt. λεια της ορθολογιστικότητας, για τον gestalter2, For whom works with the trauma and loss of raοι εικόνες πρέπει να είναι ενστικτώδεις και ασή- tionality, for the gestalter , the pictures have to be μαντες, να μην τις έχει συλλέξει μόνο για την instinctive and trifling, not collected only for the αξία της συλλογής, αλλά να γίνεται σπάταλος sake of collection, and the gestalter would rather στις επιλογές για την καινούργια ομορφιά ή τη be extravagant in options for fresh beauty or supδήθεν ασχήμια, με τη σκέψη ότι αυτά τα εικα- posed ugliness, having in mind that these works of στικά έργα ταξιδεύουν με οποιαδήποτε μορφή art travel in any form towards any viewing as a kind προς οποιαδήποτε θέαση σαν ένα είδος τέχνης of art hidden in a humble life. A gestalter is a writer κρυμμένης σε μια of memoirs. He searches little Προκύπτει από τη gestalt: Ο gestalter έρχεται σε αντίθεση με τον ρόλο του επιμελητή και αναφέρεται σε αυτόν που προσπαθεί να δημιουργήσει σχέσεις ανάγνωσης σ’ όλους τους ενδιάμεσους χώρους (πραγματικούς, αισθητικούς, ψυχολογικούς) των έργων που τοποθετούνται προς έκθεση. 2 It derives from gestalt: a gestalter is in contrast to the role of the curator and refers to the person who tries to create reading links in all the intermediate spaces (real, aesthetic, psychological) of the works exhibited. 2 ταπεινή ζωή. Ο gestalter είναι συγγραφέας απομνημο- quantities of gestalt in something that he νευμάτων. Αναζητεί μικρές ποσότητες gestalt κρυμμένες reveals. He searches spontaneous, tangible σε κάτι που αυτός φανερώνει. Αναζητεί αυθόρμητα, χειρο- experiences where order is imperfection, πιαστά βιώματα, όπου η τάξη είναι ατέλεια, ελάττωμα, δι- defect, alteration. If he succeeds to keep, ασκευή. Αν τα καταφέρει, με αυτόν τον τρόπο, να κρατή- in this way, each one of these gestalt beauσει καθεμία από αυτές τις gestalt ομορφιές ξεχωριστή, ties outstanding, different, real, the artistic διαφορετική, πραγματική, η καλλιτεχνική δραστηριότη- activity is saved from passive optimism and τα διασώζεται από την παθητική αισιοδοξία και οπωσ- definitely addresses to people who are in the δήποτε απευθύνεται σε ανθρώπους που βρίσκονται στο stage of revolutionary transformation. That is what happens to artists who have στάδιο μιας εξεγερτικής μεταμόρφωσης. Αυτό συμβαίνει και στους καλλιτέχνες που έχουν κά- created significant works: the beauty of their νει σημαντικά έργα: η ομορφιά των έργων τους είναι works is unpredictable, like the beauty of a απρόβλεπτη, όπως η ομορφιά ενός προσώπου που face we haven’t met yet; like the idiosyncratακόμη δεν γνωρίσαμε! Όπως ο ιδιοσυγκρασιακός το- ic intonation of words of the writer Bergotte, νισμός των λέξεων του συγγραφέα Μπεργκότ που which, although not noted or implied, is addπαρόλο που δεν σημειώνεται, ούτε υποδηλώνεται, ed by itself in the text, as if phrases can’t be προστίθεται μόνος του στο κείμενο καθώς οι φρά- told otherwise. This was for Proust “the most σεις δεν μπορούν να λεχθούν διαφορετικά και είναι ephemeral but also the most profound thing lyγια τον Προυστ «ό,τι πιο εφήμερο αλλά και ό,τι πιο ing in the writer” . βαθύ υπήρχε στον συγγραφέα».3 The true diversity is found in this abundance of Η αληθινή ποικιλία βρίσκεται σε αυτή την αφθο- real and unforeseen elements. As for the unforeνία από στοιχεία πραγματικά και απρόσμενα. Όσον seen ones, think a small branch at spring which αφορά τα απρόσμενα, θυμηθείτε ένα ανοιξιάτικο emerges unpredictably from the fence. Although it κλωνάρι όπως προβάλει από τον φράχτη απρό- abounds with blossoms, at the same moment the βλεπτα και ενώ είναι ολόγιομο, την ίδια στιγμή η blossoms’ imitative schematic diversity falls into απομιμητική, σχηματική ποικιλία των ανθών πέ- the vacancy of uniformity, the extreme opposite of φτει στο κενό της ομοιομορφίας, δηλαδή σε ό,τι variety. It is difficult to give the illusion of diversity πιο αντίθετο της ποικιλίας. Είναι δύσκολο μέσα through the work of imitation and to bring back από το έργο της μίμησης να δώσεις την ψευ- their memory. However, some real works of art have δαίσθηση της ποικιλίας και να επαναφέρεις την made it. Creators, having as a starting point the ανάμνησή τους, το έχουν καταφέρει όμως αρ- imitative schematic diversity of a branch in bloom at κετά αληθινά έργα. Από την απομιμητική, σχη- spring, painted the vital connections, which the eye can’t recognize right away, as ματική ποικιλία του a value. ανοιξιάτικου ανθισμέ- 3 Μαρσέλ Προυστ, Αναζητώντας το χαμένο χρόνο, IV, Στον Ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών, Ηριδανός, Αθήνα, 1971, σ. 143. Marcel Proust, In Search of Lost Time, IV, In the Shade of the Blossom Girls, Iridanos, Athens, 1971, p. 143. 3 νου κλωναριού, οι δημιουργοί τους ζωγράφισαν σαν αξία Such a penetrating way of facing the subτους ζωτικούς συσχετισμούς τους οποίους το μάτι δεν ject overlooks all the already known asμπορεί να ξεχωρίσει αμέσως. pects and gives the impression that it apΈνας τέτοιος διεισδυτικός τρόπος αντιμετώπισης του θέ- proaches it from an insignificant one; that it ματος παραβλέπει όλες τις ήδη γνωστές όψεις και δί- approaches it wrong, that it draws paradox, νει την εντύπωση πως το πλησιάζει από μια ασήμαντη so that thoughts seem, most of the times πλευρά του, πως το αντιμετωπίζει στραβά, πως ζωγρα- vague because everyone considers clear the φίζει παραδοξολογίες έτσι ώστε οι σκέψεις να φαίνο- thoughts which are as vague as his own ones. νται τις περισσότερες φορές συγκεχυμένες, γιατί δυ- Every innovation presupposes that platitude, στυχώς ο καθένας θεωρεί σκέψεις καθαρές όσες είναι to which we have been accustomed and which τόσο συγκεχυμένες όσο και οι δικές του. Κάθε νεωτε- we assimilate with reality itself, disappears. A ρισμός έχει σαν προϋπόθεση την εξαφάνιση της κοι- new discussion, a new style of painting, an unνοτοπίας που την έχουμε συνηθίσει και την ταυτίζου- conventional style of music, always seems to be με με την ίδια την πραγματικότητα. Κάθε καινούργια perplexed and tiring. συζήτηση, κάθε καινούργια ζωγραφική, κάθε πρω- By resorting, whatsoever, to standardization, τότυπη μουσική μας φαίνεται πάντα πολύπλοκη και conceptualization and knowledge, we resist “the κουραστική. transformative identification to gestalt”, the inΚαταφεύγοντας, ωστόσο, στην τυποποίηση, την εν- tensity of the unpredictable, the tangible reality νοιολόγηση, τη γνώση, αντιστεκόμαστε στη «μετα- of things; we repeat the same, habitual moves. μορφωτική ταύτιση με τη gestalt», στις εντάσεις But diversity is based on ways we are not used του απρόβλεπτου, στην ίδια την χειροπιαστή πραγ- to, on semantic discontinuities, sensible nonsense ματικότητα των πραγμάτων, επαναλαμβάνουμε τις and irrationality, on sudden annihilation of ratioσυνηθισμένες κινήσεις. Αλλά, η ποικιλία βασίζε- nalized cohesion. Experience gathers momentum ται σε τρόπους που δεν συνηθίζουμε, σε σημασι- from chimera and real life from utopia. ολογικές ασυνέχειες, σε λογικές ανοησίες και παραλογισμούς, σε ξαφνικούς εκμηδενισμούς της εκλογικευμένης συνοχής. Η εμπειρία αντλεί την Harris Kondosphyris ορμή της από τη χίμαιρα και η πραγματική ζωή Omonoia, 23/7/2010 από την ουτοπία. Χάρης Κοντοσφύρης Ομόνοια, 23/7/2010 info@harriskondosphyris.com www.harriskondosphyris.com πεννυ κολιοπουλου penny koliopoulou penniekey@gmail.com E Το «ελάτομα» είναι μια εικαστική έκθεση για το πως γράφεται η “Elatoma” is an art exhibition about how the περιπέτεια της νίκης και της ήττας καθημερινά. adventure of victory and defeat is written every Αυτό που ονομάζουμε Κανονικότητα είναι ένας άξονας, ένα day. πλαίσιο όπου όλοι πρέπει να είμαστε κομμάτι του, μια κατάWhat we call Normality is an axis, a “frame” where σταση συνολική. Εκεί το «ελάττωμα» μοιάζει ξένο, σαν μια everyone has to be part of, an overall situation. αλήθεια καταδικαστέα, μια απειλή. Πάντα όμως στην «καThere, a “defect” seems strange, like a condemnable νονική» πραγματικότητα υπάρχει κάτι που δεν καταφέρtruth, a threat. But there is always something in “norνει να σε πείσει. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο mal” reality that doesn’t succeed to persuade you, nothαπό μια αναλαμπή, ένα σοκ. Μια αμφιβολία που τώρα ing more, nothing less than a flash, a shock; a doubt that παίρνει μορφή και γεννάει την ανάγκη να πολεμήσει takes shape now and bears the need to fight the represτην τυραννική ιδέα της κανονικότητας που εμείς δηsive idea of normality that we created in a visual reality, μιουργήσαμε σε μια οπτική πραγματικότητα μέσα through the gaze of the others. In the desert of uniformity από το βλέμμα των άλλων. Στην έρημο της ομοιοwe identify the insanity and fear of different and - why not? μορφίας αναγνωρίζουμε την παραφροσύνη και – defective. το φόβο για το διαφορετικό και το –γιατί όχι;– >> ελαττωματικό. >> Untitled, 2009 inkjet print 70x100εκ Untitled, 2009 inkjet print 70x100cm Στις φωτογραφίες της Πέννυς (Κολιοπούλου) καταγράφεται ρεαλιστικά η υποκρισία, η αδυναμία να παραδεχτούμε το πολύπλευρο της Penny’s (Koliopoulou) photographs depict ανθρώπινης φυσιογνωμίας. Παρουσιάζει realistically the hypocrisy and weakness to «αυτοκατασκοπευτικά» στιγμιότυπα αυτού admit the multifaceted feature of human του άλλου μας ευατού, αυτού –του εντός aspect. They present “self-spying” snapτων ορίων του σπιτιού– που υιοθετούμε. shots of our alter ego, of the ego that we Τόσο προσεκτικά ο άνθρωπος προσπαθεί να adopt: the one within the limits of our house; κατανοήσει την εικόνα του. Περίεργο, όταν that carefully, human tries to understand his ο καλλιτέχνης, ως κατεξοχήν παραγωγός image. Strange it is, when the artist as main εικόνας, μπορεί στιγμιαία με τόση ειλικρί- producer of image can instantly denude man with such honesty. νεια να τον απογυμνώσει. κωνσταντινοσ γιωτησ konstantinos giotis γεωργια νικολαου georgia nikolaoy spalesgina@hotmail.com kostadisg@gmail.com EL _3, 2009 ακρυλικά, κάρβουνο, spray σε καμβά 2x1,45μ _3, 2009 acrylics, charcoal, spray in canvas 2x1,45m Στο έργο του Κωσταντή (Γιώτη) περιγράφονται ψυχολογικές ελαττωματικές πτυχώσεις, Konstantis’ (Giotis) work describes defective η μοναχικότητα σε θορυβώδη περιβάλλοντα, psychological aspects, loneliness in crowded η εσωτερική πλευρά του ανθρώπου, αδύνα- environments and human’s inner side, weak μη και ευάλωτη, την οποία αποκρύπτουμε and vulnerable, which we hide painstakingly. επιμελώς. Ο Κωσταντής μας φέρνει ειρω- Konstantis ironically brings us face to face νικά, χωρίς περιθώρια επιλογής, αντιμέτω- with it, without any further option. πους μαζί της. Οι μπαλκονόπορτες είναι ροζ, 2010 λάδι σε καμβά 2x1μ The balcony is pink, 2010 oil in canvas 2x1m Αντίστοιχα στοιχεία υπάρχουν και στο έργο της Γεωργίας (Νικόλαου) σε μια «άσχημη» Such corresponding features exist in Georζωγραφική. Ελαφρώς τραγελαφικές φιγού- gia’s (Nikolaou) work as well, in an “ugly” ρες, σχεδόν ερμαφρόδιτες και σίγουρα «ανα- style of painting. Slightly grotesque, almost πηρικές» περιγράφουν με έναν αλληγορικό hermaphrodite and definitely “disabled” figκαι εύστοχο τρόπο, παθιασμένες, σχεδόν ures describe in an allegorical and apt way υστερικές καταστάσεις ενίοτε φορτισμένες passionate, almost hysterical situations, at με μια ευχάριστη δόση καυστικής πολιτικής times overwhelmed with a pleasant touch of κριτικής. caustic political criticism. Αλεξία Καραβέλα alexia karavela emetost@gmail.com nana seferlΙ νανα σεφερλη sefnana@gmail.com ELA Aλλαγή φύλλου, 2008 λάδια, περιοδικό, μαρκαδόροι σε μουσαμά 1,8x2,0μ Gender inversion, 2008 oil, magazine, felt-tip pen on canvas 1,8x2,0m Αφιερωμένο στην αέναη διαδικασία της αλλαγής, ακούσιας ή κατ’ επιλογή, το έργο «Αλλα- Devoted to the perpetual process of inγή Φύλλου» είναι σαφώς επηρεασμένο από voluntary or by choice change, the work την Ολυμπία του Μανέ και τις Αφροδίτες του “Leaf Inversion” has clearly been influenced Τιτσιάνο. Όπως ο Μανέ πέταξε την αστική by Manet’s Olympia and Tiziano’s Venusηθική στα μάτια των αστών έτσι και η Αλεξία es. Like Manet, who threw urban morality (Καραβέλα) ζωγραφίζει με απόλυτη ωμότη- on the face of the bourgeoisie, so Alexia τα την εκπορνευμένη Ολυμπία, την εθελο- (Karavela) paints, in absolute rawness, prosτυφλία που μας διακρίνει για τα άτομα του tituted Olympia, our blindness about people τρίτου φύλου, τους τρανσέξουαλ. Ο θεα- of the third sex, the transsexuals. Spectators τής βουλιάζει στο έργο, ακροβατώντας sink in the work, balancing between sensuality στο όριο αισθησιακού και αντιαισθητικού, and un-aesthetics, seriousness and irony. σοβαρότητας και ειρωνείας. Kορίτσι σαν όλα τ’ άλλα, 2009 ακρυλικά σε καμβά 1,10x1,50μ Girl like all the others, 2009 acrylics on canvas 1,10x1,50m Τα έργα της Νανάς (Σεφερλή) σε αιχμαλωτίζουν και σε αναγκάζουν να αφεθείς προσωρινά σε Nana’s (Seferli) works capture you and μία ράθυμη διάθεση. Όσο όμως το μάτι σου make you temporarily let yourself go in βυθίζεται στην εικόνα, ένας αργός φόβος διυ- indolence. While your eyes are sinking in λίζεται και σε διαπερνά καθώς το συνηθισμέ- the picture, a slow-moving fear wanders νο μετουσιώνεται ανεπαίσθητα σε ελαττωμα- and penetrates you as the ordinary slightly τικό. Ήρεμες φαινομενικά εικόνες, ταυτόχρο- “transubstantiates” into defective. Images να όμως άγριες και μυστηριώδεις. Η αναπη- calm on the surface, they are in the same ρία σαν ζωγραφική εξομολόγηση. time savage and mysterious; disability presented as artistic confession. γρηγορης μυργιωτησ grigoris murgiotis nevilmaze@msn.com Ασπα παπαζηση aspa papazisi bikedreamers@hotmail.com ELAT Untitled, 2010 pencil 50x50cm (no frame) Xωρίς τίτλο, 2010 μολύβι 50x50εκ (χωρίς κορνίζα) Γεννιόμαστε ελαττωματίες και κουβαλάμε μια κληρονομιά αβεβαιότητας και φόβου από τη We are born defective, we carry on a heriστιγμή της γέννησης, όπως προτείνει ο Γρηγόρης tage of uncertainty and fear from the day (Μυργιώτης). Στο έργο του αλληγορικά αποκα- we are born, like Grigoris (Murgiotis) sugθηλώνεται η μητρική φιγούρα όσο και το ενα- gests. In his work, the maternal figure, as γκαλισμένο βρέφος, εικονίζοντας μια στιγμή well as the infant embraced is allegorically μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας όπου η προ- debased, picturing a moment between deκάτοχος-μητέρα κληροδοτεί αβεβαιότητα και cay and non-decay, when the predecessor/ φόβο στο αγνό νεογέννητο βρέφος. mother bequeaths the pure newborn baby uncertainty and fear. Mépris, 2010 βιντεοεγκατάσταση με διπλή προβολή 52’’ (σε επανάληψη) Mépris, 2010 double projection video installation 52’’ (loop) Το βίντεο της Άσπας (Παπαζήση) αποτελεί μια κριτική ματιά πάνω στην αποξένωση και τη ρη- Aspa’s (Papazisi) video constitutes a critiχότητα της ερωτικής επικοινωνίας. Η λέξη cal view on alienation and shallowness of mepris (=περιφρόνηση) που εμφανίζεται, λει- erotic communication. The word mepris τουργεί ως τίτλος και πράξη στο ερωτικό παι- (=contempt) that shows up, functions as a χνίδι του ζευγαριού. Το πρόσωπο της γυναίκας title and an act in the erotic game of the δεν φαίνεται, γιατί η ίδια δεν μετέχει ψυχικά couple. We can’t see the face of the woman, στη σκηνή, ενώ το σώμα της «περιφρονεί» το because she, herself doesn’t take part in the είδος της επαφής που της προσφέρεται. scene spiritually; while her body “disdains” the kind of contact she is given. ελενη μολυβα eleni molyva ελενα ακυλα elena akyla eakyla@hotmail.com http://elenakyla.wordpress.com elenimolyva@yahoo.com ELATO Untitled, 2006 τετράπτυχο φωτογραφιών, λάμδα-print σε αλουμίνιο, 30x40cm Untitled, 2006 four photographs, lamda-print in aluminium, 30x40cm Στις macro φωτογραφίες της Ελένης (Μολύβα) αποτυπώνεται ο ψυχαναγκασμός της εικό- Eleni’s (Molyva) macro photographs deνας του σώματος. Κομμάτια σώματος υποβάλ- pict the compulsiveness of the image of λουν την εικόνα ενός παραμορφωμένου ανθρώ- the body. Body parts set the image of a πινου χάρτη. Στρεβλώσεις και παράνοια χαρα- deformed human map. Distortion and κτηρίζουν τη ρητορεία γύρω από τις διατροφι- paranoia characterize the “rhetoric” about κές διαταραχές. eating disorders. The dissociation of contact and relation to the body is a product of civilization. εγκατάσταση, 2007 1,45x1,12x0,40μ installation, 2007 1,45x1,12x0,40m Βιώνοντας την εγκατάσταση της Έλενας (Ακύλα), ο θεατής νιώθει σαν μια άλλη Λώρα Γου- Experiencing Elena’s (Akyla) installation, ίνγκφιλντ στην προσομοίωση μιας «τέλειας» spectators feel like another Laura Wingfield μεσοαστικής οικίας. Συμμετέχει στο παιχνίδι in the simulation of a “perfect” middle-class μεταξύ φθαρτού και διαχρονικού, χρήσιμου house. They participate in the game between και διακοσμητικού. Με μια προσεκτικότερη decay and timelessness, useful and decoraματιά βλέπει να αποτυπώνεται στο σπασμέ- tive. With a more careful look they can see νο κρύσταλλο και στο υποκριτικό παιχνίδι such a fragile, and eventually, futile “balance” η τόσο εύθραυστη και τελικά τόσο μάταιη of image and essence imprinted on broken «ισορροπία» εικόνας και ουσίας. crystal and hypocritical game. μιχαλησ αγγελιδησ mihalis aggelidis σταθησ γκεYρεκησ stathis gevrekis gevrekis@gmail.com michalisagelidis@gmail.com ELATOM Untitled, 2010 λάδι σε καμβά 2χ1,20μ Untitled, 2010 oil in canvas 2χ1,20m Η ζωγραφική εγκατάσταση του Μιχάλη (Αγγελίδη), μια αφήγηση για το πώς το τίμημα του Mihalis’ (Aggelidis) painting installation, a διαφορετικού πληρώνεται μ’ ένα σχοινί ή με narration on how the price of being differμια αυτόβουλη παραίτηση ή εκπληρώνεται ent is paid with a rope or a voluntary resigσε μια πράξη ερωτική, δημιουργεί έναν διά- nation, or is fulfilled within an erotic action, λογο μεταξύ κοινωνικά «ελαττωματικών αν- triggers a dialogue among socially “defective θρώπων». people”. Under Construction, 2010 ακρυλικά και σκόνες 40x50εκ Under Construction, 2010 acrylics, color powder 40x50cm Οι εικαστικές προτάσεις του Στάθη (Γευρέκη) δημιουργούν στα μάτια μας την ψευδαίσθη- Stathis’s (Gevrekis) artistic suggestions ση του ελαττωματικού χώρου, είτε μικρογρα- create before our eyes the illusion of defecφώντας τον είτε μεγαλογραφώντας τον. Νιώ- tive space, either miniaturizing it, or magniθουμε τον τρόμο του κενού και τη σύγχυση fying it. We feel the terror of emptiness and στη ζωγραφική του επιφάνεια. Οι κολοσσι- the confusion on his painting surface. The αίες φόρμες προσθέτουν ένα αίσθημα τρό- colossal forms add to the sense of terror for μου γι’ αυτήν την ανελέητη προσπάθεια ζω- this ruthless effort to paint in every surface γραφικής σε όποια επιφάνεια κι αν του προ- offered. σφερθεί. δημητρησ γακησ dimitris gakis dimitrisgakis@gmail.com ELATOMA Το κουσούρι, το μειονέκτημα, η ατέλεια, η αναπηρία, Groove για τέσσερα στοιχεία, 2009 βιντεοεγκατάσταση με ήχο 3:11’ Four Elements Groove, 2009 video installation with sound 3:11’ Ο Δημήτρης (Γάκης) καταφέρνει να περιγράψει πώς τέσσερα στοιχεία οργανώνουν τις τα- Dimitris (Gakis) manages to describe the λαντώσεις τους σ’ ένα είδος σολιτονικών κυ- way four elements organize their oscillaματισμών με εντυπωσιακά χαρακτηριστικά. tions in a soliton ripple full of impressive Το εύρος της αβεβαιότητας, η πυκνότητα της characteristics. The width of uncertainty, the ύλης, τα βαρυτικά πεδία, οι κβαντικές νοητι- density of matter, the gravitational fields, the κές συνάψεις δημιουργούν μια κοσμογονία, quantum mental synapses create a cosmogoμια ηχώ ενός καυτού παρελθόντος. Ο κό- ny, an echo of a boiling past. Maybe the world σμος γύρω μας μπορεί να προέρχεται από around us comes from the fluctuation of the μια διακύμανση του κενού, δηλαδή από το vacuum, namely coming from NOTHING. ΤΙΠΟΤΑ. το ελάττωμα οδηγούν στη διάκριση, στην οποία Flaws, disabilities, imperfections, defects; εκτίθενται τα άτομα ως αποτέλεσμα της έκπτωall lead to discrimination, to which individuσης ή της ανικανότητας. Ποιοι είναι ελαττωμαals are exposed as a result of decline or inτικοί και σύμφωνα με ποιο πλαίσιο κανονικόcompetence. Who are defective and according τητας; Είναι ο διαφορετικός, ελαττωματίας και to which normality standard? Are the ones who ασυμπλήρωτος; Σκεφτόμαστε το διαφορετικό are different, flawed and incomplete? We conως αυτονόητη αλήθεια και προτείνουμε μια sider different to be a self-evident truth and sugνέα έννοια του ελαττώματος, την ανορθοgest a new meaning of defect, the “misspelling” of γραφία του προτερήματος: ελατομα. advantages: elatoma. Διόνα Λεοτσινίδη Ντουμπάι, 25/7/2010 diona_web@hotmail.com Diona Leotsinidi Dubai, 25/7/2010
© Copyright 2024 Paperzz
