1
SADRŢAJ
Uvod..........................................................................................................................3
I
Etar: filozofija i istorijat,…………………......................................................3
II
OdreĎivanje gustine etera uporeĎivanjem brzine rasprostiranja zvučnih i
svjetlosnih talasa...........................................................................................................12
III
Konstantne konstante…………………………….….………......................13
IV
Etar: gustina etera; energija etera; masa eterskih čestica ili talasa; veličina eterskih
čestica ili talasa; energija eterskih čestica ili talasa..................................................16
4.1. Gustina etera……………………………………………......................16
4.2. Energija etera........................................................................................17
4.3. Masa eterskih čestica ili talasa …………………………....................18
4.4. Veličina eterskih čestica ili talasa........................................................19
4.5. Energija eterskih čestica ili talasa.......................................................20
V
Plankova konstanta h (Jsec.) – dimenzionalna slijepa ulica………............21
VI
Teorija i Eksperimenti....................................................................................30
Dodatak. Pojam plastični medijum i neka druga razmišljanja i istraţivanja o čovjeku i
našem svijetu................................................................................................................59
Zaključak.................................................................................................................69
Literatura i drugi izvori.........................................................................................71
Fusnote.....................................................................................................................74
2
UVOD
Pred čitaocima je mala studija o etru, koja ima za cilj da pomogne svakome koga zanima
ovaj pojam ali i da pospiješi dalja istraţivanja iz matematičkog dijela rada. Ideja o pisanju studije
je nastala spontano, tokom jednog dopisa izmeĎu autora početkom decembra 2011. godine. Još
više ju je učvrstila skoro ista spoznaja o etru, proizašla odvojeno i kroz šire polje istraţivanja.
Imajući u vidu starost ovog pojma, njegovu satkanost duboko u istoriji ljudskog roda kroz
filozofiju kao majku svih nauka, i opstanak pojma sve do kraja XIX vijeka i njegovog napuštanja
zbog Teorije relativiteta, odlučili smo sve to prikazati u ovoj studiji. Zato su uz filozofiju,
istorijat, teoriju i praksu kroz Teslinu nauku i drugih teoretičara i eksperimentatora dati i
matematički proračuni čestica-talasa, kako bi se uvidjela još veća spoznaja i ozbiljnost
izbacivanja ovog pojma iz svijeta nauke u prethodnom vijeku.
Očigledno kao posljedica kritične mase usljed shvatanja velike greške u nauci i jedinstvenog
sagledavanja svega u Univerzumu, pojam o kome ćemo govoriti danas se sve više pojavljuje u
nauci. Sve više izgleda mogućim i realnim da oficijelna nauka jednog dana ponovo uvede etar u
naučni svijet. Nema sumnje da će se to desiti, kad god to bilo. Nekada je mnogo vremena trebalo
da se, moţda ponovo, shvati i prihvati heliocentrični sistem, u razmaku od Aristarha do
Kopernika. Bila je to sasvim druga epoha u odnosu na današnju, u kojoj se stvari svakako brţe
odvijaju.
Ţelja nam je da ovo djelo podstakne sve istraţivače etra, i da im bude orijentir i pomagač u
njihovim budućim istraţivanjima.
Autori
mart 2012. godine
I ETAR: FILOSOFIJA I ISTORIJAT
“… Dok ovaj svet još bejaše bez svetlosti i uvijen u potpunu tamu, nastade u njemu ogromno jaje koje beše
prapočetni uzrok stvaranja, neiscrpno seme svih stvorenja. Zovu ga velikim, boţanskim znakom na početku juge, a
u njemu beše istina, svetlo, brahman, večno, divotno i nepojmljivo biće, svuda podjednako, neispoljeni i tanani
uzrok kojem je svojstveno biće i nebiće. Iz jajeta izaĎe Praotca, jedini Gospod, PraĎapati, Brahman, Suraguru,
Sthanu, Manu, Ka, Paramešthin, zatim Praćeta sa Dakša i sedam Dakšinih sinova. Onda se pojavi i dvadeset i
jedan PraĎapati i Čovek nezamislivih svojstava koga znaju svi rišiji i boţanstva. Posle toga behu stvoreni premudri
i sveti brahmaršiji i mnogi raĎaršiji; obdareni svim plemenitim osobinama. Tako bi i s vodom, nebesima, zemljom,
3
vazduhom, nebom, stranama sveta, godinama, dobima, mesecima , polumesecima zvanim pakša i s danima i noćima
u njihovom sledu. I tako bi stvoreno sve što ljudi poznaju… ” ¹
(Mahabharata; knjiga prva; Adiparvan, Knjiga o početku)
Hindu kosmologija u Upanišadama govori o tome kako je Brahma imao dvije strane. Jedna
strana je bila postojanje, svijest i blaţenstvo kao satyananda. Druga strana je bila svijet kakav
poznajemo-tvar, ţivot i um kao maya. Bila je to veza makro i mikrosvemira. To je predstavljalo
gornji i donji svijet našeg bića ili tzv. ”zlatno jaje”. Onaj ko je stvorio mayu bio je Brahma maya kao Majka Svijeta ili Velika Maternica koja nosi zlatno jaje, a kad parabrahman uĎe u
energiju u manifestnom obliku (prakriti) i zaboravi se, i dalje pamti sebe na dubljoj razini. Taj
dublji nivo razine čini atmanu, koja obitava duboko u njemu i neposredno iznad njegove glave.
Parabrahman ţivi u svijetu maye i iluzije, te ima osjećaj vlastitog identiteta-svjestan je i
ima jasan osjećaj o svojim ograničenjima. Cilj parabrahme je da u sebi ujedini sve stvari i da bi
to postigao, razvija svjestan odnos s boţanskim koje odreĎuje tačan odnos stvari potrebnih u
razmjeni energija izmeĎu ovog i onog svijeta. Parabrahman uvijek drţi ključeve za oslobaĎanje
niţih energija i njihovo podizanje u viši svijet. Poduzimanjem prave akcije otkrivaju se njegove
istinske prirode, jer se on moţe spojiti sa svojim višim tijelom dok je niţe tijelo dolje, a pravom
upotrebom energije moţe se popeti do visine tijela blaţenstva i zakucati na vrata ushićenja
bivstvovanja.
Dakle, ono što otkrivamo u smjeru makrokosmosa i mikrokosmosa, jeste postojanje u kojem
je sve savršeno proporcionalno, što ćemo do kraja ove studije objasniti. Matematika je jezik
prirode-jezičko oruĎe kojim se oduvijek izraţavao sklad. Svi mistici su znali da su
Boţanstvenost (kako bi najispravnije rekao Osho-Bhagwan Shree Rajneesh) i sklad Jedno, i
nemoguće je podijeliti jedinstveno. Ne moţemo ga potpuno dostići niti doţivjeti u totalnoj
sloţenosti. Ali, moguće je steći osjećaj jedinstva ukoliko ga posmatramo putem osjećaja za
proporciju, jer rod posmatranja malih dijelova omogućava da mnogo jasnije vidimo velike stvari.
Znamo da su ideje pitagorejaca bile utemeljene na mislima izraţenim kako riječima tako i
simbolima, a nisu bile utemeljene na brojevima kakve danas poznajemo. U sebi su sadrţile
mnoge ideje koje povezujemo s brojevima. Npr. prvih deset brojeva pitagorejci su smatrali
sjemenom uzorka svih kosmičkih načela. Krenuli su od tačke u jezgru kruga, upotrebljavajući
geomatrijska oruĎa. Tako su matematički filozofi kreirali niz simboličkih oblika koji su
odrţavali njihove ideje o svemiru, jer ništa ne postoji bez središta. Zato i jesu započeli sa tačkom
crtajući oko nje krug, što je značilo broj Jedan i nazvano Monadom (korijen riječi od menein –
“biti postojan” i monas ili “jedinstvo”). A još su drevni matematički filozofi spominjali monadu
kao Prvo, sjeme, bit, graditelja, temelj ali i cjelinu. Njen odnos s drugim brojevima moţe se
posmatrati kao metafora jednostavne aritmetike, jer bilo koji broj pomnoţen sa sobom ostaje isti
broj i isti vrijedi i kada se bilo koji broj podijeli s jedan. Monada ili Jedan, čuva identitet svega
na što naiĎe. Nasljednici Pitagore, smatrali su pentagram simbolom savršenstva. Označavali su
ga sa poznatih pet vrhova ili kutova pentagrama slovima UGIEIA, spajajući “EI“ u jedno slovo.
Slova kojima su označavali vrhove pentagrama bili su prvih pet slova grčkih riječi za elemente:
U: Hudor = voda
G: Gaia = zemlja
I: Idea = oblik / ideja ili Hieron = božanska, sveta stvar
EI: Heile = vatra = sunčeva toplina = toplota
A: Aer = vazduh
4
Po Pitagorejcima, ne postoji ništa bez središta oko kojeg se okreće, jer središte je izvor i
izvan poimanja, ali kao i svako sjeme središte će se proširiti i ispuniti sebe kao krug. Simbolički
kada krug vidi sam sebe, onda postoje dva kruga ili dijada, pripremajući mjesto za stvaranje svih
drugih brojeva. Krugovi se jedan uz drugog preklapaju, dijeleći svoja središta a dio koji dijele
zove se vesica piscis (latinski izraz za riblji mjehur). Zatim, nakon dijade dolazi trijada, pa
tetrada, pentada i dekada koja objavljuje novi početak i mogućnost mnoštva.
Istoriji je prvi put poznat začetak pojma atoma
kod indijskog filozofa Kanade i feničanskog Moha
Sidonskog u XII vijeku p.n.e. Moţda je nekih
naznaka bilo i u Egiptu. Naravno, opšte je poznato
da su atomistiku najviše razvili stari Grci. Atom je
davna grčka riječ, i znači „nedjeljiv‟. retpostavljalo
se da se najmanji dio materije ne bi mogao više
dijeliti! Kao razvoj nauke o zakonitosti i strukturi
materije, atomistiku moţemo podijeliti na sljedeća
četiri perioda: prirodno‐filozofske atomistike
Starog vijeka, mehaničke (XVII‐XVIII v.), zatim
hemijske (XIX v.) i fizičke (XX v.).
Starogrčki filozof Tales (625‐548 g.p.n.e.) je
vodu smatrao osnovom svijeta. Poznat je kao prvi
Grk koji je počeo da primjenjuje racionalni način
mišljenja i tumačenja pojava. Tales je proračunao
pomračenje sunca 28. maja 585. g.p.n.e., i prvi je
mjerio visinu egipatskih piramida. Nakon njega
Anaksimen (585‐525 g.p.n.e.) smatrao je vazduh
osnovom svih stvari svijeta, a Talesov učenik
Anaksimandar (610‐547 g.p.n.e.) za beskonačno
deljivu materiju neodreĎenog vida, tzv. aperion
(neodreĎen). Aperion je za njega bio beskonačan i neodreĎen–praosnova koja se nalazi u
stalnom kretanju, ali kvalitativno različit od elemenata svijeta. Za Anaksimandara svijet je
nastajao razdvajanjem na suprotnosti prvobitno neodreĎene materije, a spajanje tih suprotnosti,
smatarao je, dovodi do raznolikosti svijeta.
Sve stvari, kojih je bezbroj, postaju, postoje i nestaju, samo što se njihova praosnova
(aperion) nekada i nigdje ne moţe izgubiti. On je samo dalje razvijao učenje svog učitelja. Bavio
se i praktičnom djelatnošću (konstruisao je gnonon, što je bio vertikalni štap poboden u
horizontalnu podlogu; napravio je jednu od prvih geografskih karata, i zvjezdanih takoĎe).
5
Heraklit (576‐480 g.p.n.e.), koga su u antici nazivali “mračnim”, smatrao je vatru osnovom
svijeta. U pitanju su bile univerzalne osobine svih tih elemenata. Po Heraklitu, svijet jeste i biće
vječno ţiva vatra, koja se zakonito pali i gasi, pošto se sve stalno mijenja. To je najkraće i
najjasnije izrazio u postavci da “sve teče” (panta rei), jer kretanje nastaje kao posljedica vječne
borbe suprotnosti. Za njega je “rat otac svega, kralj”, jer se sve pokorava “skrivenoj harmoniji”
koja čini “logos” kao opšti zakon prirode. On je iznio čitav niz veoma značajnih i uticajnih misli
koje su predstavljale osnovu za kasniji razvoj dijalektike.
Filozof Anaksagora (500‐428 g.p.n.e.) je u svom djelu “O prirodi” dao i svoje učenje o
suštini materije,po kojem u prirodi nema nastajanja i propadanja. Ništa ne moţe nešto stvoriti.
Postoji samo kvantitativna promjena kao odraz spajanja i razdvajanja najmanjih promjenljivih
čestica materije. Po njemu postoji veliki broj (čak bezbroj) kvalitativno odreĎenih,
nepromjenljivih i neuništivih čestica. Na Kosmos je gledao kao nastalog iz haosa koji je vladao u
prvobitnom stanju, i to razumskim djelovanjem (nusa) koji je u pokret stavio tu prvobitnu
haotičnu materiju, čije se kasnije kretanje odvijalo po nuţnim, kauzalnim prirodnim zakonima.
Zato naša čula reaguju na spoljne draţi na osnovu principa suprotnog, jer hladno se moţe osjetiti
pomoću toplog, dok se toplo moţe osjetiti na osnovu hladnog.
Ono što moţemo nazvati najznačajnijim dobom razvoja misli o suštini svijeta, u staroj
Grčkoj, predstavlja vrijeme izmeĎu Empedokla i Aristotela. Upravo su se tada izgraĎivala veoma
široka, bogata i duboka učenja o strukturi svijeta, strukturi Kosmosa. Sve je to bilo uslovljeno
zalaţenjem u razmatranje pitanja suštine postojeće stvarnosti. Neki su genijalno anticipirali niz
dubokih umnih shvatanja koja su se, tek dvije hiljade godina kasnije pokazala ispravnim. Filozof
Empedokle (oko 483‐423 g.p.n.e.) je smatrao da postoje četiri elementa: vatra, vazduh, voda,
zemlja, i da sve u svijetu nastaje njihovim miješanjem ‐ spajanje i razdvajanje elemenata. Dakle,
sve je uslovljeno ljubavlju, prijateljstvom kao privlačnom silom s jedne strane, ili mrţnjom,
neprijateljstvom kao odbojnom silom s druge strane. Otuda nerazdijeljeno sveto četvorstvo kod
Empedokla, koje glasi:
“ Četiri su to pravo čuj, korijeni stvarima svima,
Materija i Energija i Prostor i Vrijeme nezamisliva dubina.
Otud je nastalo sve što bješe, jest i što će biti,
Počela su jednaka i po vrsti jedno nalik na drugo,
Svako ima svoju službu i svoju narav,
Izmjenice vladaju u kružnom toku,
Jedno prodire drugo i raste po suĎenoj izmjeni…“ ²
Empedoklovo i Anaksagorovo učenje značilo je veliki korak u starogrčkoj filozofskoj misli,
te je posluţilo kao jedan od vaţnih osnova za izgradnju prvog atomističkog učenja u istoriji, za
vrijeme filozofskog sistema Leukipa i Demokrita. Negdje u drugoj polovini V vijeka p.n.e.,
filozof Leukip je sa svojim učenikom Demokritom (oko 460‐370 g.p.n.e.) smatrao da je svaka
stvar sastavljena od malih nedjeljivih čestica koji se zovu atomi. Prema njima dvojici, atomi lete
u “praznom prostoru”, sudaraju se i stvaraju sve stvari i svjetove, a razlike su samo u broju,
obliku, veličini i poloţaju atoma. Dakle, po tome priroda i njene razne forme proističu iz kretanja
atoma, kao i njihovog grupisanja ili razdvajanja. Zato prema Demokritu, u početku je postojao
haos, prije postanka svijeta. Zakoni prirode taj haos sreĎuju, dovodeći do stvaranja svijeta i
drugih nebeskih tijela. U vasioni, smatrao je, različita tijela predstavljaju samo različite
stadijume jednog istog razvoja. Demokrit je posjetio Egipat i Vavilon i druge drţave na Bliskom
6
Istoku, i tako upoznao cjelokupno tadašnje znanje što mu je posluţilo kao osnova za izgradnju
sopstvenog učenja. Smatra se jednim od najobrazovanijih i najplodonosnijih starih mislilaca, i
najznačajnijim predstavnikom atomističke teorije u Starom vijeku.
Kasnije ga je Aristotel izuzetno hvalio. Za Demokrita postoji jedna legenda koja kaţe da su
mu jednom dok je sjedio na kamenoj obali uz morsku pučinu, i drţeći u ruci jabuku koju je jeo,
misli počele povezivati u jednu cjelinu. Razmišljao je šta bi bilo kada bi konstantno dijelio
jabuku. Na pola djeleći je dobio bi polovinu jabuke, pa zatim tu polovinu takoĎe na dva dijela da
bi dobio četvrtinu, pa osminu, šesnaestinu itd. „U neprekidnom dijeljenju dobio bi najmanji
mogući dio ili se dijeljenje moţe odvijati do beskonačnosti„,³ razmišljao je Demokrit. Na ovaj
proces gledao je kao na nešto što se mora i moţe zaustaviti na najmanjim mogućim djelovima do
atoma koji predstavljaju praosnovu svijeta. Znači da po Demokritu postoji granica dijeljenja, pa
je takav pogled izloţio u svojoj knjizi “Veliki diakosmos”. Ovo djelo nije sačuvano kompletno,
osim pojedini odlomci. Pisao je: “Suština svemira su atomi i „prazan prostor‟ (praznina), a sve
ostalo postoji samo u mislima. Postoji bezbrojno mnoštvo svjetova, a svi oni imaju početak i kraj
u vremenu. I ništa ne nastaje iz nebića, niti moţe nestati u nebiće. I atomi su bezbrojni po
veličini i mnoštvu; oni jure po Kosmosu krećući se u vrtlogu i tako nastaje sve što je sloţeno:
vatra, voda, vazduh, zemlja. Radi se o tome da je ovo posljednje suština spajanja pojedinih
atoma. Sami se atomi ne podvrgavaju nikakvom spoljašnjem uticaju i nepromjenljivi su zbog
tvrdoće.” ´ Demokrit je čak prvi pretpostavio da svjetovi nastaju iz vrtloţnog kretanja atoma,
što je neprekidan proces zbog etra.
Jedan od posljednjih grčkih materijalističkih filozofa, Epikur (341‐270 g.p.n.e.), razvio je
ideju o atomu po kojoj su forme i broj atoma ograničeni i imaju različite brzine i teţine. Platon,
Sokrat i ostali antički grački filozofi idealističkog pravca, negirali su atomistiku. Npr. Aristotel
je, s jedne strane, priznavao vječnost i neuništivost materije, ali s druge strane, nije priznavao
pravu stvarnost, nego samo kao mogućnost koja se pod dejstvom forme pretvara u stvarnost.
Učio je da se materija razvila iz postojećih materijalnih elemenata: vatre, vode, zemlje i vazduha,
ali da nema ni atoma ni praznog prostora.
Aristotel je pošao od shvatanja Empedokla. Na kraju se pokazalo da se ipak pomoću
navedenih elemenata ne moţe objasniti nadlunarni svijet, pa se došlo do zaključka da su vasiona
i nebeska tijela sačinjena do petog elementa koji se zove Etar. On je nepropadljiv i neizmjenljiv.
Etar je postao osnova svega, i od vremena prosvjetiteljstva u Novom vijeku bio je uvijek u
pomenu velike vaţnosti, sve dok ga Albert Ajnštajn nije ukinuo svojom teorijom relativnosti.
Poznato je i predavanje Ajštajna 5. maja 1920. godine u Holandiji, na Univerzitetu u Lajdenu, u
kojem je potpuno odbacio etar, rekavši da „ne postoji‟, oduzimajući mu i posljednje svojstvopokretljivost. Ajnštajn je time raskinuo pojmovnu vezu prostora i materije. Mada se iz tog
predavanja vidi da je Ajnštajn razumio etar, a zašto ga je odbacio vrlo je diskutabilno pitanje.
Nakon Epikura i Demokrita, atomistici je tu bio vrhunac ali i kraj antičke materijalističke
filozofije. Došao je red i na velike prirodnjake poput Epikura iz Samosa (oko 341‐270 g.p.n.e.), i
velikog nastavljača atomizma u Rimu pjesnika i filozofa Tita Lukrecija Kara (oko 99‐55
g.p.n.e.). Epikur se prije svega bavio etičkom problematikom‐praktičnim pitanjima ţivota, sreće i
zadovoljstva. Po Epikuru, kako je smatrao: ‟Vasiona je beskonačna, kako po količini atoma tako
i po veličini praznog prostora; atoma je beskonačno mnogo i oni se nalaze u vječitom i
najraznovrsnijem kretanju; niti je moguće da su teški atomi brţi od malih i lakih kada ništa ne
protivuriječi kretanju; u praznom prostoru se kreću istom brzinom bez obzira na veličinu i
teţinu; odbacuje Demokritov determinizam; kvaliteti nastaju povezivanjem atoma u konstantne i
trajne komplekse bitnih svojstava, a kvaliteti objektivno ne postoje nezavisno od čovjeka i
7
njegovih čula i razuma; Kosmos je beskonačan i nastao je prirodnim putem bez miješanja
bogova‟. µ Njegov nastavljač Tit Lukrecije Kar je detaljno i veoma široko iznio atomističko
učenje. Jako se oslanjao na Epikurovu filozofsku misao. Govorio je: “Ukratko priznati treba: iz
ničega ne postaje ništa. Sve se mijenja u prirodi i sve nastaje iz materije, njome se hrani u nju se
na kraju i rastavljaju tijela,bez postojanja ikakvih duhovnih ili drugih sila ili bića”, smatrao je
Tit Lukrecije, zastupajući strogi determinizam u prirodi. ¶
Za vrijeme Srednjeg vijeka atomistiku je potisnuo teološki misticizam. Čak i razvoj istorijske
nauke krenuo je suprotnim pravcem od Tukididovog razumskog začetka. I tako dvadeset
vijekova nakon Demokrita i Epikura nije ništa novo otkriveno o atomu. Sholastika je u Srednjem
vijeku proglasila idealistički dio Aristotelovog učenja za dogmu, po kojoj je materija zemlje
promjenljiva i uništiva, a nebeska materija je vječna i nepromjenljiva.
Još na početku rada smo spomenuli da su se za vrijeme indijskog filozofa Kanade (XII
v.p.n.e.) i u starijim istočnjačkim spisima elementi obiljeţavali kao tatve (Tattwas). Apsolutno
čitav Kosmos, kao pojam beskonačnosti, nalik je satnom mehanizmu sa sklopom svojih točkića
koji su meĎusobno zavisni. Zato se pojam Boţanstva, kao najvišeg mogućeg shvatljivog entiteta,
moţe podijeliti (i dijeli se hiljadama godina) na aspekte analogne elementima, principima. Npr.
indijsko učenje tatvi bilo je poreĎano ovako:
AKAŠA – princip etra
TEJAS – princip vatre
WAYU – princip vazduha
APAS – princip vode
PRITHIVI – princip zemlje
Prema indijskoj doktrini znači da su četiri nešto grublje tatve potekle od pete – akaše (etra).
To je ta velika misterija stvaranja. On je ujedinitelj elemenata. Iz njega sve nastaje i njemu se sve
vraće da bi ponovo nastalo – vječnost.
- Princip Etra (akaše): svi elementi su proistekli iz eteričnog principa. Etar je krajnja najviša,
najmoćnija stvar, nešto nepojmljivo, najviši uzrok svega stvorenog, postojećeg, uzročna sfera.
On je besprostoran i bezvremenski, nestvoren, neodredljiv, “neshvatljiv” i zato su ga mnogi
nazivali Bogom, a najpravilnije je kada se kaţe Boţanstvenost a ne imenica, kako je to prelijepo
a jednostavno objasnio Osho (Bhagwan Shree Rajneesh), jer se radi o stalnoj kretnji, o stalnoj
vibraciji, svjetanju, toku itd. Etar je peta sila, a prvobitna moć koja je sve stvorila i sve odrţava u
ravnoteţi. Etar je bio kvintesencija alhemičara (lat. quinta essentia – peta esencija). MeĎutim, i
pravi naučnici, umovi smatrali su ga postojećim, kao i Nikola Tesla koji je svojim praktičnim
radom još pronikao u njegovu suštinu, i objasnio zašto nije uspio čuveni Majklson‐Morlej
eksperiment. Akaša (etar) je praizvor misli i ideja–svijet uzroka u kojem se odrţava čitavo
stvaranje u Svemiru. Najkraće rečeno: etar je sve u svemu.
Aristotel ga je pridodao Empedoklovim ujedinjenim elementima, i zato je najraniji i krajnje
boţanski princip odvajkada. Tako su nastali i brojni pojmovi kao npr. “eteričan”, koji je potekao
od Empedokla i Aristotela. Preuzeli su ga aleksandrijski neoplatonovci, zatim u Srednjem vijeku
mističari, renesansni naturalisti, okultisti i naučnici. Ostali pojmovi koji su kod čovjeka proizašli
iz naziva etra su: “eterični dvojnik, eterični leš, eterični plan i eterično tijelo”. Nekada je meĎu
islamskim vjernicima za anĎela koji objavljuje Strašni sud, naziv bio Etrafil. No, čitaocu će etar
biti shvatljiviji kako rad bude odmicao.
8
- Princip Vatre: kako je akaša ili etar uzročnik nastanka elemenata, princip vatre je i po starim
istočnjačkim spisima prvi elemenat koji je nastao iz njega. On ne ostvaruje samo svoj uticaj u
našem materijalnom svijetu, nego i u svemu što je stvoreno. Osnovne osobine principa vatre su
toplota i širenje. Zato su na početku svega što je stvoreno morali biti vatra i svjetlost,te otuda u
Bibliji: “Fiat lux – neka bude svjetlost!” Porijeklo svjetla i jeste u vatri. Svaki elemenat ima dva
polariteta, a to su: aktiva i pasiva, odnosno pozitiva (+) i negativa (–). Graditeljske, stvaralačke,
plodne izvore uvijek označavaju aktivu, pozitivu, dok rušiteljske, razgraĎujuće izvore uvijek
pasivu, negativu.
Aktivno i pozitivno su religije uvijek pripisivale kao dobro, a suprotno uvijek kao zlo.
Takvo gledište pristoji samo na primjeru istorije čovječanstva. Npr. u Svemiru nema ni dobra ni
zla, iz razloga što je sve stvoreno prema nepromjenljivim zakonitostima, u kojima se odrţava
ono što zovemo Boţanskim principom. Kako vatreni princip posjeduje moć širenja materije, on
se moţe nazvati električnim principom, što je dobro primjetio i naučno objasnio Franc Bardon u
svojoj knjizi “Inicijacija u hermetizam”. Ovdje se ne radi samo o grubom materijalnom principu.
Princip vatre skriven je i djelatan u svemu što je stvoreno u Univerzumu. Kao primjer širenja od
električnih moći vatrenog principa, navešćemo ovom prilikom Tesline loptaste munje. I tako je u
svemu, počevši od najmanjeg zrnca pijeska pa do najuzvišenije supstance, bila vidljiva ili
nevidljiva. Alhemičari su princip vatre shvatali operacijski ili spekulativno, dobijanja Kamena
mudrosti, i da postoji razlika izmeĎu: tajne vatre, prirodne vatre i protivprirodne vatre. Na prvu
se misli kao dvostruke soli, na drugu kao vatreni princip sadrţan u materiji a na treću na onu
dobijenu iz uglja, plina ili električne energije.
- Princip Vazduha: takoĎe elemenat koji je proistekao iz etra. Mnogi su princip vazduha samo
gledali kao princip koji ima ulogu prenosnika izmeĎu vatrenog i vodenog principa. On na neki
način, uspostavlja neutralnu ravnoteţu, djelujući kao posrednik izmeĎu aktivnih i pasivnih
djelatnosti vode i vatre, pa je otuda preko meĎudejstva aktivnog i pasivnog elementa vatre i
vode, sav stvoreni ţivot postao kretanje. Princip vazduha je od vatre preuzeo osobinu toplote, a
od vode vlaţnost. Te dvije osobine daju ţivot svemu postojećem, i one daju vazdušnom principu
i dvije polarnosti.
Vatra i vazduh se prema tradicionalnoj kosmogoniji tumače kao aktivni, muški elementi,
dok se voda i zemlja tumače kao pasivni, ţenski elementi. Dakle, iz svega proizilazi da je vazduh
simbol spiritualizacije, suptilnog svijeta, meĎuprostora izmeĎu neba i zemlje, svijet širenja,
sredinu svjetlosti, uzleta, mirisa, boja, meĎuplanetarnih vibracija i kao put kojim se uspostavlja
veza izmeĎu neba i zemlje. U ezoteričkoj terminologiji odgovara atmosferi.
- Princip Vode: osnovne osobine ovom principu su hladnoća, skupljanje i stezanje. I tu imamo
riječ o dva polariteta. Aktivni kao graditeljski, ţivotodavni, hranljivi i zaštitnički. Negativni
polaritet, kao što ima svaki: ruši, razgraĎuje, previre, dijeli. Zbog svojih osnovnih osobina
princip vode proizvodi magnetični fluid. Kao što vatra djeluje, tako i voda takoĎe djeluje u svim
predjelima. Vatreni princip ne bi postojao bez vodenog, zato što je, prema zakonima stvaranja,
vatreni princip u sebi prikrio kao suprotan pol, princip vode. Zbog toga su ova dva principa,
osnovni elementi svega stvorenog, i zato se na njih svugdje mora računati. Isto vaţi i za
električni i magnetni fluid, koji takoĎe, predstavljaju suprotstavljene polarnosti.
Voda, zbog svoje neizdeferencirane mase predstavlja beskonačnost mogućnosti i sadrţi sve
što je virtuelno, sve što je bezoblično i što klicu klica; tu su sva obećanja razvoja i sve resorpcije.
U religijskom smislu ona je pored čistoće bitna i za simbolično spiranje nečistoća bića, dok
9
izopačenje kao zemaljsku ţelju predstavlja voda pomiješana sa zemljom, ili stajaća voda koja je
izgubila svojstvo očišćenja. Njena zaleĎenost izraţava stagnaciju na najvišem stupnju, i
predstavlja simboličan nedostatak duševne topline. Zakoni prirode u nauci objašnjavaju kako se
pokreće proces odmrzavanja, što je dokaz da ima energetskih potencijala u nečemu što je
zaleĎeno.
- Princip Zemlje: kao što vaţi za princip vazduha, isto vaţi i za princip zemlje. Dakle, ne
predstavlja baš pravi element. Iz meĎudejstva tri pomenuta elementa raĎa se zemljani elemenat
kao posljednji. On svojom osobinom učvršćivanja uključuje sva tri elementa. U isto vrijeme se i
ograničava djelatnost ta tri elementa što rezultira nastajanjem prostora, mjere, teţine i vremena.
Zato ujedno sa četvrtim principom nastaje ono što bismo za zemljani element mogli nazvati
četvoropolnim magnetom.
U polarnosti zemljanog elementa fluid je elektromagnetičan. Znači da bismo sav stvoreni
život mogli objasniti činjenicom da svi elementi djeluju u četvrtom. Zato je u Bibliji preko
ostvarenja u ovom elementu objavljeno: „Neka bude“ (FIAT). Na taj način stičemo opšti utisak
djelovanja elementarnih principa u čitavom Svemiru, u raznim sferama i carstvima prirode. Na
osnovu ovih principa, kao prastare mudrosti, i Platon je izloţio svoju kosmogoniju. MeĎutim,
njegov pogled je bio nešto drugačiji: „Zemlja, vazduh, vatra i voda nisu prvi principi ni slova ni
elementi; oni čak nisu ni slogovi ni prve sloţenice. Vatra, na primjer, ne bi smjela da se naziva
ovo, već takvo – to jest, ona nije supstancija nego stanje supstancije... a besmrtna duša je u
glavi, smrtna u grudima“, piše Bertrand Rasel o tumačenju Platona.
Mile Dupor u hermetičkim spisima kroz opšte znanje primjećuje sljedeću zanimljivost:
„ …A naša glava, vrhovno djelo prirode, sa sva 4 njena aspekta u starozavjetnom hodu, kao i u
svim filozofskim sistemima, svaki put se neosjetno očeše o 4 osnovna roda prapojmova…
Četvorke su prepune sve stare knjige, četvorna vrata na prastarim hramovima svega svijeta,
četvorna orijentacija na kosmos, pa i četiri simbola za Materiju, Energiju, Prostor i Vrijeme.
Dupor nastavlja “…Simbol materije uvjek je polaran simbolu energije; prostor vremenu. Sve do
doba španske najezde na Maje, sve do rimskog rušenja Kartage... Parabole i simboli su sretan
izraz da se puku nametne istina koju on inače ne razumije... Horizontalni osjetni osnov ćutimo
kao M : E, onaj drugi okomiti, neosjetni tek slutimo kao P : V. U tom odnosu stoje naši osveštani
principi Ţensko (M) : Muško (E) = Boţansko (P) : Demonsko (V). Prvi gone da sve raste i
zgušnjava, drugi da se razara i usmrćuje; treći da se sve uobliči i statički odrţi, četvrti neda
mira već neumitno sve preobraţava... Najstarija egipatska boţanstva predstavljaju se unakrst sa
Neit : Knef = Pašt : Zebak, ‐ doslovnije u prevodu Materija : Energija = Prostor : Vrijeme...
Neodoljivo četvorstvo grčevito drţe Egipćani hiljade godina pa se ono dobro prepoznaje i u
kasnijim redakcijama... JHVH, 4 sveta slova (ili IHVH, tetragramaton), što se skraćeno čita
Jehova a sadrţi 4 elementa: Jod‐zrak, He‐vatra, Vau‐voda, He‐zemlja. Simboli su mu mač, štap,
vrč, zlatnik, koji uĎoše u tarot‐karte a iz ovih u sve igraće karte... Sanskritski DEVA, egipatski
TOUD, indijski GUDA... perzijski ZURI, latinski DEUS, hetitski ILLU, grčki ZEUS, germanski
ODIN, španjolski DEOS, francuski DIEU, muslimanski ALLAH... Bogom postade i ISUS i neko
se sjeti da mu u najboljem času pribije INRJ…“ ·
Ovdje bismo još mogli dodati da postoje i četiri osnovne sile u prirodi, i to: gravitaciona,
elektromagnetna, jaka interakcija i slaba interakcija. Ove dvije zadnje djeluju samo u
mikrosvijetu. Materija, energija, prostor i vrijeme su osnovne i oduvjek poznate pojave kroz
istoriju ljudskog roda, kako u nauci tako i u religiji.
10
Filozof Platon (427-347.g.prije n.e.) je 387.g.prije.n.e. osnovao Akademiju u Ateni, koju se
često spominje kao prvi Univerzitet. Akademija je davala puni iscrpan nastavni program,
obuhvatajući: astronomiju, biologiju, matematiku, političku teoriju i filozofiju. Dva Platonova
dijaloga „Timej“ i „Kritija“, nastala 360.g.p.n.e., napisana su u obliku razgovora izmeĎu Sokrata,
Timeja, Kritije i drugih, očito kao odgovor na Sokratov govor o idelanom društvu. Za nas
najbitnije za ovo što pišemo jeste dijalog „Timej“, u kojem Pitagorejac Timej, naučnik, filozof i
Platonov savremenik, najviše govori i opisuje stvaranje svijeta.
Već smo pomenuli da je ideja kako je sve stvoreno od četiri elementa, ideja Empedokla, kao
Pitagorinog sljedbenika. Platon je u Timeju (poznatijem kao „pravilni poliedri“) dao sugestiju da
su sva četiri elementa skupovi sitnih geometrijskih tijela (danas atomi). Po njemu svijet moţe biti
sačinjen samo od savršenih elemenata, koji sigurno potiču od oblika pet pravilnih tijela. Svaki od
njih se savršeno uklapa u sferu, predstavljajući identičan pogled u svim smjerovima. Uz to sve su
njihove stranice istog oblika-dakle, ispunjavaju sve uslove jednakosti ponavljanjem istih kutova,
duţine bridova i oblika stranica unutar sfere. Svako zamišljeno tijelo čini jedan od četiri
elementa ili stanja Materije, a za peti se smatralo da predstavlja peti element, ujediniteljski ili
kosmos koji ih sve drţi u sastavu. Pa evo kako je išla podjela prema Platonovom Timeju:
Kosmos
Vatra
Vazduh
Voda
Zemlja
Dodekaedar
Tetraedar
Oktaedar
Ikosaedar
Kocka
Petougao
Trougao
Trougao
Trougao
Kvadrat
12
4
8
20
6
Svih pet tijela su u antička vremena posmatrana sa strahopoštovanjem, i njihova izgradnja i
proučavanje oblika smatrani su osnovnim ciljem do kojeg bi trebali doći svi koji proučavaju
11
brojeve, ali i vrhuncem antičke geometrije i ezoteričnih znanja. Ustrojstvo ovih tijela je tema
posljednje knjige Euklidovih elemenata.
Platon je u “Timeju” dokazivao da kao prvo moramo imati vatru, kako bismo svijet učili
vidljivim. Zatim moramo imati zemlju, kako bismo ga mogli dotaknuti. Pošto je najsvjetliji od
svih elemenata, vatra je očigledno tetraedar. Kao najstabiliniji elemenat, zemlja, sigurno je
sastavljena od kocki. Kao najpokretnija, voda, pripisana je ikosaedru. Vazduh je vodi ono što je
voda zemlji, te kao takva je izjednačena sa oktaedrom. Na kraju, čitavom Svemiru Platon je
pripisao oblik dodekaedra (ili dodekahedronu) što proţima čitav Svemir.
II ODREĐIVANJE GUSTINE ETERA UPOREĐIVANJEM
BRZINE RASPROSTIRANJA ZVUČNIH I SVJETLOSNIH
TALASA
Kada smo prije 7-8 godina uporeĎujući rasprostiranje talasa, zvučnih i svjetlosnih, kao i
gustine materije kroz koji se prostire taj talas, došli do rezultata o gustini etera koja je iznosila
više stotina tona po metru kubnom, taj smo rezultat odmah odbacili kao besmislicu.
Tada smo razmišljali da masa od više stotina tona po m3 prostora i kroz koju se materija
kreće, takoreći bez ikakvog otpora je jednostavno nešto što nije moguće.
MeĎutim tek 2011. godine, čitajuci Teslino razmišljanje o Eteru i povezujuci to razmišljanje sa
zaključcima i formulama iz 2007. u dijelu „Konstantne konstante“, primjetili smo da smo u
stvari bili na pravom putu i da je ta ogromna gustina Etera, koju smo odbacili kao besmislicu, u
stvari i jedini način da se ponude riješenja za mnoge zagonetke i nepoznanice u današnjoj nauci.
Tako Tesla kaţe za Eter: "Ja sam se u svojim radovima uvek oslanjao na postojanje
mehaničkog etra i zato sam postizao odreĎene uspehe. Šta je etar po sebi i zašto ga je tako
teško otkriti? Ja sam dugo razmišljao nad tim pitanjem i evo do kakvih sam zaključaka došao:
poznato je da što je gustina nekog tela veća, u njemu je veća brzina prostiranja talasa.
UporeĎujući brzinu zvuka u vazduhu s brzinom svetlosti, došao sam do zaključka da je gustina
etra nekoliko hiljada puta veća od gustine vazduha.
12
Ali, etar je električno neutralan, zbog čega je u vrlo slabom uzajamnom dejstvu s našim
materijalnim svetom, a k tome, pride, gustina tela našeg materijalnog sveta ništavna je u
poreĎenju s gustinom etra.
Nije etar bestelesan - naš materijalni svet je bestelesan za etar. Bez obzira na slabašno
meĎudejstvo, svi mi osećamo prisustvo etra. Primer takvog meĎudejstva javlja se kod sile
gravitacije, takoĎe i kod naglog ubrzanja ili kočenja.
Mislim da su zvezde, planete i sav naš svet iznikli iz etera, kada je zbog nekih uzroka jedan
njegov deo postao manje gust. To se može uporediti s obrazovanjem mehura vazduha u vodi,
jer je takvo poreĎenje vrlo blisko. Pritiskajući naš svet sa svih strana, etar se muči da se vrati u
prvobitno stanje, ali mu se u tome isprečava unutrašnji električni naboj u telima materijalnog
sveta. Tokom vremena, kada se izgubi unutrašnji električni naboj, etar će smrviti naš svet i
pretvoriće ga u etar. Iz etra je nastao - u etar će se vratiti. Svako materijalno telo, bilo to Sunce
- ili najmanja čestica, jeste oblast smanjivanja pritiska u etru. Zato oko materijalnih tela etar
ne može da bude u nepokretnom stanju.
Polazeći od toga, može se objasniti zašto je eksperiment Majklson-Morlija okončan
bezuspešno. Da bi se ovo razumelo, prenesimo taj eksperiment u vodenu sredinu. Predstavite
sebi da se vaš čamac vrti u ogromnom viru. Pokušajte da otkrijete kretanje vode u odnosu na
čamac. Nećete otkriti nikakvo kretanje zato što je brzina okretanja čamca jednaka brzini
kretanja vode. Zamenite u sopstvenoj predstavi čamac Zemljom, a vir - ciklonom etra, koji se
okreće oko Sunca, i razumećete zašto eksperiment Majklson-Morlija nije bio uspešan.“ ¹
Ukratko: Gustina Etera je ogromna i Eter ili čestice etera su električno neutralni, osim toga te
čestice etera imaju ogromnu masu i ogromno malu talasnu duţinu, što potvrĎuje i fizika Daniela
Vintera, gdje spiralizovanje u nultu tačku mirovanja elektromagnetskog vorteksa kreira da se
beskonačna energija akumulira zbog implozije valova u sve manje i manje valne duţine (što je
kraća talasna duţina to je veća energija sadrţana u spiralizirajućem talasu).
Baš do ovog zaključka smo došli 2007. godine uporeĎujući formule el-magnetne sile
elektrona i njegove centrifungalne sile, iz čega slijedi da je masa x talasna duţina – mλ=cst. a
iz čega dalje slijedi da je i veličina energije jednog talasa direktno ovisna o veličini tog talasa, tj.
energija je veća što je talasna duţina manja.
Prije nego što nastavimo sa daljnjim zaključcima potrebno je da malo bliţe razmotrimo ovaj
rad iz 2007. godine.
III KONSTANTNE KONSTANTE
Kretanja elektrona oko vlastite orbite se moţe izraziti Columbovom silom:
13
gdje je
e - konstanta naelektrisanosti Elektrona i iznosi 1,6x 10-19C;
r - poluprečnik orbite Elektrona 0,529 x 10-10m
ε0 - permitivnost vakuuma (dielektrička konstanta) koja iznosi 8,8542 x 10-12 C²/Jm.
Rotacija Elektrona oko jezgra daje centrifugalnu silu, koja kompenzira privlačnu silu i drţi
elektron na stalnoj putanji:
F = mv² / r
Gdje je: m – masa elektrona
r – poluprečnik putanje elektrona
Na osnovu ovih formula Bohr je stvorio njegov model atoma. MeĎutim, uporeĎivanjem ove
dvije formule dolazimo do sljedećeg rezultata:
mv² / r = (1/4 πε0) e² / r² iz čega dalje slijedi:
mv²r = (1/4 π ) ε0 e²
Pošto suε0 i e² konstante, onda slijedi da i mv²r odnosno energija x talasna duţina
(poluprečnik) mora biti konstantna! MeĎutim ako uzmemo u obzir Planckovu konstantu koja
kaţe da je mvr = constantno (tj. masa, brzina i poluprečnik orbite elektrona ili protona), onda
nailazimo na jedan paradoks.
Pravi problem i leţi u ovoj “formulnoj” relaciji, jer iz ovoga sada slijedi da je:
h = mvr tj (Joul x sec.) = constantno
i istovremeno:
mv²r = constantno, odnosno (Joul x metar)
je takoĎe konstantno(!?) ili :
E (elektrona) xr (elektrona) = E(protona) x. r (protona)
Ovo isto vrijedi za sve elementarne čestice.
Jedna od ovih situacija nije moguća!
MeĎutim kada znamo da se čitava Kvantna fizika zasniva na ovoj Planckovoj formuli E = hf
(f - frekvencija) i da svoja “otkrića” na njoj zasnivaju i Einstein i Bohr, onda i ne čudi današnja
izgubljenost teoretskih fizičara, koji se još uvjek slijepo pridrţavaju ove formule.
14
I sve po zakonu, Planckovom i Bohrovom mi dolazimo do jednog zaključka da je u stvari ne
samo Planckova konstanta konstantna, tj. energija x vrijeme, nego je čak i energija x talasna
duţina ili u ovom slučaju poluprečnik orbite putanje elektrona takoĎe konstantno, tako da sada
imamo slijedeće konstante:
h/2π=mvr (Jsec.)
i
1/4π ε0 e²= mv²r (Jm)
Zaključak:
Nešto od ovoga svega nije konstantno jer bi slijedeći tu logiku mogli zaključiti, pošto v brzina ne igra više bitnu ulogu, da je takoĎe:
mr = costantno (kgm) tj. masa x poluprečnik
Kada imamo na umu da se danas u akceleratorima elementarnih čestica pokušavaju dostići
što više energije, jer je samo sa većom energijom moguće prodrijeti u još manja područja, tj.
otkriti čestice od kojih se sastoje protoni ili neutroni, i da te čestice imaju mnogo puta veću masu
nego što je imaju protoni ili neutroni, onda moţemo reći da ove relacije tj. mr ili Er čak i
potvrĎuju tu svoju konstantnost.
Tako bi za elektron kao i za druge elementarne čestice te konstante iznosile:
mr =9,1 x10-31kg x 0,53x10-10m = 4,823 x 10-41 (kgm)
Er= 2,30197x10-28 (Jm)
Osim toga, iz svega slijedi da jedna od ove tri konstante nije uopšte konstanta, tj. hPlanckova konstanta, e- naelektrisanost Elektrona ili ε0 - permeabilitet vakuuma.
Pošto vidimo da brzina (kretanja, rotacije) elementarnih čestica ne igra više gotovo nikakvu
ulogu, sa pravom moţemo postaviti sljedeća pitanja:
1) Da li ova brzina čestica uopšte i postoji?
2) Ako postoji onda da bi se uslov mvr i mv²r =costantno ispunio, ona mora biti ista kod
svih čestica, tj. mora biti uvjek konstantna.
3) MeĎutim, poznato je da je jedina konstantna brzina, brzina svjetlosti tj. elektromagnetskih talasa.
4) Prema formuli mr = cost. moţemo zaključiti da čestica odreĎene mase ima tačno
odreĎenu veličinu svog talasa, koju moţemo odrediti iz ove formule.
15
5) Iz ovog slijedi, da što je energija ili masa jedne čestice veća, veličina njenog talasa ili
veličina te čestice je manja, što uslovljava da materijalno-tačkasto ili čestično svojstvo tih
elementarnih čestica odnosno el-magnetnog zračenja bude izraţenije.
6) Jedan od najvećih problema teorijske fizike danas je i stvaranje teorije koja bi barem
u principu mogla donekle da izračuna mase i ostale parametre svih egzistirajućih
elementarnih čestica, tj. odrediti spektar masa. Koristeći konstantnost Er ili mr, moţda bi
bilo donekle moguće koristeći se veličinom talasne duţine ili poluprečnikom talasa (čestice),
odrediti pravilo kojem podlijeţe ta veličina talasne duţine ili poluprečnik talasa (čestice).
7) I na kraju moţda moţemo izvesti sljedeći
zaključak iz ovih formula je:
a)
Elementarne čestice imaju valno svojstvo, tj. čestice su valovi...
b) Elektron je talas smješten u “dvodimanzionalni” ili trodimenzionalni prostor (ima oblik
kruga ili mjehura). Njegova stvarna veličina je u stvari poluprečnik njegove “orbite” tj.
udaljenosti od atomskog jezgra. Atomsko jezgro se nalazi u njegovom centru. Njegova
veličina nije neka tačkasta masa veličine 10-18m, nego je njegova stvarna veličina u stvari
veličina “orbite” ili veličina talasa elektrona, tj. 0,529x10-10 u“prvoj orbiti”.
c)Veličina Elektrona nije nikakva konstantna veličina, nego se ona moţe stalno mjenjati. ¹
IV ETER: GUSTINA I ENERGIJA - MASA, VELIČINA I
ENERGIJA ETERSKIH ČESTICA ILI TALASA
4.1. GUSTINA ETERA
Brzina zvuka u različitoj materiji ne zavisi samo od gustine materije, kao što Tesla kaţe,
nego i od drugih parametara kao što je agregatno stanje i načina povezanosti atoma u toj materiji.
Npr. gustina čistog ţeljeza iznosi ρz = m/V = 7860 kg/m3 a brzina zvuka u ţeljezu vz = 5170
m/sec , a dijamant ima samo oko 40% gustine ţeljeza , tj. 3510 kg/m3 a brzinu zvuka oko 18000
m/sec.
Najtačniji rezultat gustine etera se moţe dobiti tako da se, kao i što Tesla kaţe, uporeĎuje
gustina i brzina zvuka u vazduhu, sa gustinom i brzinom svjetlosti u eteru:
ZRAK
vz=340m/sec- Brzinazvuka u zraku
ρz = 1,2041 kg/m3 - Gustinazraka (pritemperaturi od 200 C)
16
SVJETLOST
ρe-specifičnagustinaEtra
c = 299792458 m/sec- brzinasvjetlosti
Ako uzmemo da brzina rasprostiranja talasa, i zvučnih i svjetlosnih, direktno ovisi o blizini
čestica koje prenose taj talasi što je direktno proporcijalno specifičnoj gustini materije koju čine
te čestice; tada moţemo postaviti sljedeću relaciju:
ρz :ρe = vz: c
1,2041kg/m3 :ρe = 340m/sec : 2,99792458 x 108 m/sec
ρe = 1,2041 kg/m3 x 299792458 m/sec : 340m/se
ρe = 3,6 x 108 : 340 m/sec
ρe = 1,0617 x 106 kg/m3
ρe = 1061,7 x Tona/ m
3
4.2. ENERGIJA ETERA
Koristeći se konstantnošću energije i veličine talasa Er = N = 2,279x10-28Jm,
mr = K = 4,823 x 10-41kgm, moţemo odrediti energiju etera u 1m3 (Em3).
kao i
Mρ e – ukupna masa etera u 1m3 prostora
mEC – nepoznata masa eterske čestice ili talasa EEC– nepoznata veličina energije eterske čestice ili talasa:
Em3 = Mρe / mECx EEC odnosnoEm3 = Mρe x EEC/ mEC
mEC= K / rECi EEC = N / rEC
tako da dobijamo:
Em3 = Mρe x (N / rEC) / (K / rEC)
ili
Em3 = Mρe x N x rEC/ K x rEC
17
što je dalje:
Em3= Mρe x N/K
Em3= 1,0617 x 106kg x 2,279x10-28Jm / 4,823 x 10-41kgm
Em3 = 0,50168x 1019 J
Energija 1 m3 Etera iznosi: 0,50168x 1019 J
4.3. MASA ETERSKIH ČESTICA ILI TALASA
Mi ćemo ovdje probati napraviti jedan matematički opis ovih čestica ili talasa etera, na koji
se ne moţemo osloniti sa stopostotnom sigurnošću, ali je bitno jednostavno zbog toga da bismo
imali neke moguće matematičke dimenzije koje bi u daljnjem iztraţivanju etera posluţile kao
orijentir.
Ono što je sigurno jasno je da brzina rasprostiranja talasa, zavisi o veličini ili masi čestice ili
talasa preko kojih se taj talas rasprostire, tako da ćemo se posluţiti proporcionalnošću specifične
gustine vazduha i mase atoma vazduha sa gustinom etera i masom čestica ili talasa etera.
ρz = 1,2041 kg/m3 - gustina zraka (pri temperaturi od 200 C)
ρe =1,0617 x 106 kg/m3 - gustina Etra
Ma = 32 x 1,6749 x 10-27 = 5,3596 x 10-26 kg –masa molekula kisika O2
mEC– nepoznata masa eterske čestice ili talasa
ρz / Ma = ρe / mECmEC = ρe x Ma / ρz
mEC = 1,0617 x 106 kg/m3 x 5,3596 x 10-26 kg / 1,2041 kg/m3
mEC = 4,725 x 10-20 kg
18
Masa jedne eterske čestice-talasa iznosi:
mEC = 4,725 x 10-20kg
4.4. VELIČINA ETERSKIH ČESTICA ILI TALASA
mEC = 4,725 x 10-20 kg
rEC = ? – poluprečnik čestica-talasa etera
mr = K = cost. = 4,823 x 10-41kgm.
mEC
X
rEC = K
rEC = K / mEC
rEC = 4,823 x 10-41kgm / 4,725 x 10-20 kg
rEC = 1,0207 x 10-21m
Poluprečnik čestice-talasa etera iznosi
rEC = 1,0207 x 10-21m
Pošto su veličine masa i talasna duţina, kao što smo pisali u poglavlju “Konstantne
konstante”, promjenjive veličine, tako ove izračunate vrijednosti mase i veličine eterskih čestica
moţemo uzeti kao orijentir da bi uopšte imali predstavu o kojim dimenzijama mase i veličinama
čestica, se ovdje radi.
Razlog zašto kad govorimo o česticama uvjek navodimo čestica-talas je taj što je, kada
pokušavamo da opišemo Eter, vrlo neprimjereno i neodgovarajuće govoriti samo o česticama, jer
je u nauci davno dokazano da su čak i čestice ogromne veličine kao Nukleoni ili Elektroni u
stvari talasi.
Tim eksperimentima, kojima se dokazuje talas no svojstvo elementarnih čestica, u nauci se
stvorio još jedan ogromni problem i pitanja, a to je šta su u stvari elementarne čestice i šta je
uopšte masa?
19
Na pitanje, šta su elementarne čestice, mogli bi odgovoriti da su to talasi, moţda stojeći,
pulsirajući talasi odreĎene talasne duţine.
MeĎutim, ni takav odgovor nas ne dovodi mnogo bliţe istini i riješenju našeg problema, jer
kada pričamo o elementarnim česticama mi automatski mislimo na odreĎenu masu, koja je u
našem poimanju svijeta nerazdvojiva od onog što mi podrazumijevamo pod pojmom
elementarnih čestica.
Imajući u vidu gore navedene rezultate mogli bismo masu definisati kao svojstvo koje
proizlazi iz odreĎene veličine jednog talasa, jer je njihova povezanost očigledna, tako da kad mi
pričamo o masi jedne elementarne čestice mislimo u stvari na veličinu tog talasa i obratno; ako
pričamo o veličini jednog talasa ili talasnoj duţini tada mislimo na masu te elementarne čestice.
Pošto se čitav kosmos i “materijalni” eter sastoji samo od talasa, tada po principu jednakosti
pojmova talas-čestica, moţemo da zaključimo, da je i masa u Svemiru rasporeĎena u rasponu od
elementarnih čestica ogromne mase, tj. čestica etera, pa sve do čestica ogromno male mase poput
elektrona, neutrina i još mnogo drugih čestica sa još manjom masom od neutrina.
Sa ovog stajališta i pogleda na svijet elementarnih čestica moguće je i spoznati, zašto je
čitava “pustolovina” potrage za novim elementarnim česticama u CERN-eksperimentima, čak i
nakon otkrića ogromnog broja “novih” elementarnih čestica, ipak na kraju doţivjela fiasko.
PronaĎen je čitav “zološki vrt” novih čestica za čije postojanje nije dato nikakvo
objašnjenje, jer odgonetnuti zagonetku zvanu materija je moguće samo kroz eter.
Zato ovakvo stanje u današnjoj nauci i nečudi, pošto su početkom 20-tog vjeka Einstein i
njegov mentor Planck, izbacili eter iz nauke, i utičući na daljnji tok nauke i to vrlo diktatorskim i
nenaučnim metodama, doveli do situacije gdje je i samo spominjanjeTeslinog učenja o eteru bilo
ravno blasfemiji.
4.5. ENERGIJA ETERSKIH ČESTICA ILI TALASA
Koristeći se konstantnošću energije i veličine talasa Er= 2,279 x 10-28Jm, moţemo dobiti
energiju čestice ili talasa etera EEC
EEC =Er / rECEEC = 2,279 x 10-28Jm / 1,0207 x 10-21m
EEC = 2,232 x 10-7 J
20
- A sada da sumiramo dosadašnje rezultate:
eter je veoma realan i “materijalan”, i njegova specifična gustina iznosi:
ρe=1,0617 x 106 kg/m3 ili 1061,7 x Tona/ m3.
Energija jednog metra kubnog iznosi:
Em3= 0,50168x 1019 J , ili
energija jednog kubnog milimetra iznosi:
Emm3= 0,50168x 1010 J .
Čestice ili talasi od kojih se sastoji eter imaju masu mEC = 4,725 x 10-20 kg.
Talasna duţina tih eterskih čestica-talasaiznosi λ = 2πr = 2π x 1,0207 x 10-21m.
Energija te čestice-talasa etera iznosi EEC = 2,232 x 10-7 J, a energija jednog metra kubnog
iznosi Em3= 0,50168 x 1019 J, ili energija jednog kubnog milimetra iznosi Emm3= 0,50168
x 1010 J.
Te eterske čestice ili talasi su neutralne po naelektrisanju, i imaju masu preko milion puta
veću od mase neutrona, a njihova veličina je oko milion puta manja od veličine nukleona,
što je u stvari jedna ogromno mala veličina i na kraju što i objašnjava zbog čega
materijalno tijelo pri kretanju ne osijeća nikakav otpor, što je slična usporedba sa
atomimavodika koji su ohlaĎeni gotovo do apsolutne nule.
Znači da je eter, tako reći „materijalniji‟ od same materije, a samu materiju bi mogli da
usporedimo npr. sa jednom ribarskom mreţom kojom pokušavamo u vodi da uhvatimo
minijaturne planktone.
V
PLANKOVA KONSTANTA h (Jsec.)–
DIMENZIONALNA SLIJEPA ULICA
Nekom kome je ova materija bolje poznata, mora mu takoĎe biti poznato da jedan
eksperimentalni dokaz tačnosti Plankove konstante (h) još ni jednim valjanim eksperimentom
nije utvrĎena, tako da se mora postaviti pitanje, čemu uopšte sluţi Plankova konstanta?
Odgovor na ovo pitanje je, kada imamo u vidu čitavu nauku koja se bazira na Plankovoj
konstanti, veoma deprimirajuići, a to je da ta konstanta sluţi samo kao faktor preračunavanja
21
frekvencije u energiju i obratno, tj. kod poznate vrijednosti frekvencije moţe se izračunati
energija.
Ova Plankova konstanta (h) tj. formula E = hf, čini temelj Kvantne teorije i s njom je
moguće iz Balmerove jednačine izračunatu šemu frekvencije pretvoriti u jednu šemu energije,
kao na slici 5.1.
Slika 5.1.
U ovoj formuli E = hv, je Max Planck u "Annalen der Physik", Band 1, 1900 u
publikovanom artiklu
"Über irreversible Strahlungsvorgänge",
postulirao energiju
„elementarnih rezonatora“ u jednom prilično proizvoljnom smislu. ¹
Ne računajući to da takvi „elementarni rezonatori“ nikada nisu ni pronaĎeni, taj rad Max
Planka o zračenju crnog tijela, počiva još takoĎe na jednom naučnom falsifikatu. U ovomu
slučaju ovaj Plankov falsifikat se može lako dokazati, zato što se formula iz koje je izveo
zaključak, tj.Wienova formula zračenja, tek kasnije poslije Plankove publikacije pokazala kao
pogrešna. ²
22
Osim toga kada u ovu formulu za energiju E = hf, gdje je h Plankova konstanta i f
frenkvencija ubacimo jednačinu za frekvenciju, tj. f = c / λ, ponovo dobijamo relaciju koja očito
potvrĎuje konstantnost Er = 2,279x10-28 Jm, na sledeći način:
E = hf
E=hxc/λ
Eλ = h c
E r = h c / 2π
Kada se svemu ovome doda Sommerfeldova konstanta fine strukture, koju je Sommerfeld
slučajno otkrio, α =0,00729 ili 1/137, koja je bezdimenzionalna tj. ta konstanta je jedan broj i
dobija se iz prirodne konstante a to su e,h,c i ε0 , onda je zabuna i izgubljenost koja vlada u
kvantnoj fizici perfektna.
Sommerfeldova bista, München, LMU, Theresienstr. 37. Ispod biste stoji
formula od Konstante fine strukture. (U to vrijeme je umjesto današnjeg
MKS-sistema bio korišćen cgs-sistem(ESU); zato formula
Konstante fine strukture izgleda nešto drugačije.)
Ovdje se radi o konstanti koja se dobije uporeĎivanjem druge 4
konstante, ali prije svega poslušajmo oficijelno objašnjenje ove
konstante.
„Konstanta fine strukture Alpha je jedna fundamentalna
konstanta koja u fizikalnim teorijama posjeduje sljedeća značenja:
Slika 5.2
1. Ona je jedna bezdimenionalna kombinacija drugih
fundamentalnih konstanti i zato posjeduje jedno temeljno značenje
za čitavu fiziku.
2. Ona pokazuje raspodjeljenost spektralnih linija u spektru atoma vodika (H).
3. Ona je elektro-magnetska konstanta povezanosti, tj. ona opisuje meĎudejstvo izmeĎu fotona
i naelektrisanih elementarnih čestica, npr. elektrona. Ovo meĎudjelovanje se izmeĎu ostalog
ispoljava kod emisije fotona kod jednog titrajućeg elektrona (Dipolno zračenje). Kroz konstantu
fine strukture je moguća karakterizacija jačine elektro-magnetske sile, jer se ova sila
meĎudjelovanja ispoljava razmjenom fotona izmeĎu naelektrisanih čestica.“
Slika 5.3.
23
α = e² / 4πε0 (h/2 π) c
α = e² / 2ε0 hc
α = 1 / 137 = 0,007297353ili 4 π ε0(h/2 π)c / e² = 137
Brzina elektrona (vel) u prvoj ljusci se moţe izkazati slijedećom formulom:
vel = e² / 2ε0 h
Ako sada ovu formulu brzine elektrona uvrstimo u gornju formulu za konstantu fine
strukture tj. u formulu:
α = e² / 2ε0 hc
dobijamo:
α = vel / c
Ovdje imamo riješenje za Konstantu fine strukture, gdje smo umjesto 4 prirodne
konstante uzeli samo jednu konstantu i dobili tačno tu njenu vrijednost.
α = 2,18 x 106m/s/ 2,99 x 108m/s
α = 0,00729
ili
α = 1 /137
Baš zbog toga nam je nerazumljivo zašto se i danas u XXI vijeku pravi takva mistika sa
ovim brojem tj. Konstantom fine strukture i da se izdaje knjiga koja se zove po tom broju
( 1/137 ili kako je uobičajeno meĎu fizičarima, da kaţu jednostavno 137), “137”, C.G.Jung,
Wolfgang Pauli i potraga za kosmičkim brojem, od autora Arthur I. Miller iz New Yorka, koji je
sada profesor za istoriju i filozofiju na University College u Londonu, gdje autor piše na jedan
mistički način o toj konstanti fine strukture, ne ulazeći dublje u razmatranje formule ili veličina
od kojih se sastoji ta konstanta!?
Ovdje uopšte nije problem ta vrijednost 1/137 Konstante fine strukture, nego je glavni
problem i pitanje svih pitanja, zašto koristeći 3 Konstante e,h i ε0, dobijamo dimenziju brzine,
koja po dosadašnjem shvaćanju predstavlja brzinu elektrona u prvoj orbiti???
e² / 2ε0 h =vel
Osim toga, greška u formuli iz koje se izvodi Konstanta fine strukture je ta, da skupa sa
veličinama koje po Bohrovoj teoriji atoma opisuju elektron tj, e,h i ε0, se još koristi i brzina
24
svjetlosti koja sa opisom elektrona ili sa njegovim kretanjem, nema takoreći nikakvu direktnu
povezanost.
Pošto u formuli fine strukture α = e² / 2ε0 hc, veličina e² / 2ε0 h predstavlja brzinu
elektrona, tako je i moguće da ta Konstanta fine strukture iznosi α = vel / c, odnosno 0,00729 ili
1/137.
Šta u stvari nije konstantno u svim ovim konstantama iz kojih se i izvodi ova Konstanta
fine strukture?
Da li brzina elektrona u prvoj orbiti uopšte tačna i da li ona uopšte i postoji?
Da li je to moţda to Planckova konstanta gdje imamo da je:
h = mv2πr tj. (Joul x sec.) = constantno kao i mv²r = constantno, odnosno (Joul x metar), jer
da bi ove obje relacije bile ispravne potrebno je uzeti jednu konstantnu brzinu u obje
formule, a to moţe biti jedino brzina svjetlosti c.
Osim toga ako u osnovi tj. formuli mr (kgm) postoji takav odnos gdje je rezultat uvijek
konstantan, onda se ta konstantnost neće mijenjati ni u onim formulama gdje se dodaje c
ili c² ili c³ itd., iz čega dalje slijedi da su sve sljedeće veličine konstante:
mλ (kgm) = cost. ;mcλ (Js)= cost.;mc2λ (Jm)=cost.
3
4
ili još dalje: mc λ ; mc λ= cost.
Iz svega ovog slijedi da je pravi rezultat Plankove konstante kod elementarnih čestica, ne
vrijednost h = mvλ nego umjesto ove brzine v moramo uzeti brzinu svijetlosti c, tako da takoreći
“nova “ Plankova konstanta mora imati vrijednost h = mcλ ili, pošto je c takoĎe konstanta, h =
mλ.
Nemoguće je da i samom Sommerfeldu ova problematika konstante fine strukture, odnosi
brzine elektrona i brzine svjetlosti, kao i Plankovo vezanje energije koja ovisi samo o frekvenciji
baš zbog “konstantnosti” Plankove konstante, nije bila već tada dobro poznata.
Pošto je i za Sommerfelda Plank bio autoritet i neka vrsta duhovnog učitelja, ne mogu se
oteti sumnji da ni ovdje nije baš sve tako naučno bilo, i da su se i ovdje mnogi poznati problemi
namjerno gurali pod tepih.
MeĎutim, srećom postoje fizičari koji otvoreno govori o najvećim problemima koji postoje
u fizici i to baš zbog te Plankove konstante.
Jedan od njih je svjetski poznat teorijski fizičar Dirac i on razmišljajući o ovoj Konstanti fine
strukture kao i Planckovoj konstanti, kaţe slijedeće: “Danas nije poznat ni jedan razlog, zašto
ova Konstanta fine strukture ima upravo ovu a ne neku drugu vrijednost. Mnogi naučnici su o
25
tome imali različite ideje, ali ipak do danas ne postoji jedna valjana teorija. MeĎutim, moţemo
prilično sigurni biti, da će fizičari jednoga dana ovaj problem riješiti i postaviti jedno
objašnjenje, zašto ova konstanta ima baš ovu vrijednost. Postojati će jedna buduća fizika koja sa
ovom vrijednosti137 za hc / e² moţe funkcionirati. MeĎutim, u fizici budućnosti neće se moći ove
3 vrijednosti h, e i c, posmatrati kao fundamentalne, odnosno kao konstantne. Samo dvije od njih
mogu biti elementarne ili konstante. Prilično je sigurno da će c biti jedna od te dvije elementarne
vrijednosti, što znači da će od ostale dvije vrijednosti h i e, samo jedna biti fundamentalna.
Najvjerovatnije je da će od te dvije vrijednosti e biti fundamentalna. Ako veličina h nije
fundamentalna, onda će se i naša predstava o Relaciji neodreĎenosti, koja meĎusobno spaja
vrijednosti mijesta i impulsa, potpuno izmjeniti. Ova Relacija neodreĎenosti ne moţe imati
temeljitu ulogu u jednoj teoriji, u kojoj samo h nije fundamentalna vrijednost. Ja vjerujem, da se
moţe sa velikom sigurnošću predpostavljati, da Relacija neodreĎenosti u ovakvoj formi, u jednoj
budućoj fizici neće preţivjeti”. ³
Da haos u današnjoj fizici bude još veća, na bazi ove Plankove konstante, osim Einsteina,
počinju i drugi da stvaraju različite teorije pa tako i danski teoretičar Niels Bohr 1913. predlaţe
jedan novi model atoma, kako bi na ovaj način objasnio spektralne linije Vodonika.
Pri tom objašnjenju je Bohr išao od jedne vrlo proizvoljne pretpostavke, a to je da
elektronina putanji oko atomskog jezgra povremeno prave “skokove” i da samo u trenutku tih
skokova dolazi do emisije ili absorpcije svjetlosti, i to kod tačno odreĎenih frekvencija ili
talasnih duţina.
Osim toga, tada je Bohr morao da riješi još dvije pretpostavke, koje su se tek kasnije
pokazale kao vrlo problematične.
Kao prvo, Bohr nije mogao da da riješenje na pretpostavku, kako kod skoka elektrona na
jednu drugu putanju uopšte dolazi do emisije i absorpcije svjetlosti i zašto se ova emisija i
absorpcija svjetlosti dešava kod tačno odreĎenih frenkvencija?
Tako i Bohr počinje da koristi kvantnu hipotezu svjetlosti, koja je već bila propagirana od
Planka i Einsteina, kroz formulu E=hf.
MeĎutim, jedno kvantiziranje svjetlosne emisije i absorpcije nije bilo moguće ni na ovaj
način postići, zato što u prirodi i energija E, kao i frenkvencijaf predstavljaju kontinuirano
promjenjive veličine, tako da veličina h u ovoj formuli, kao što smo već pisali, ima jednu
nesrećnu ulogu kao faktor za preračunavanje izmeĎu energije i frenkvencije, gdje jednu
odreĎenu frenkvenciju moţemo preračunati u energiju i obratno.
Tako kod računanja spektralnih linija je moguće da se izračuna kroz formulu E = hv količina
energije, ali i to takoĎe samo onda ako su nam poznate vrijednosti frenkvencija u tom spektru.
26
Da bi ipak, usprkos ovim teskoćama, mogao da postigne jedno kvantiziranje svjetlosne
emisije i absorpcije, Bohr je tada ponovo na jedan proizvoljan način postavio jednu
pretpostavku, a to je da se putanje elektrona kod kojih ne dolazi do emisije i absorpcije svjetlosti,
kao što je predstavljeno na slici 4, ponašaju kao kvadratne vrijednosti 1:4:9:16:25
Slika 5.4.
Da ova Bohrova teorija nije bila jednostavno bez kritike preuzeta, pokazuje i razgovor koji
je Erwin Schrödinger 1926. godine, prilikom njegove posjete Niels Bohru, vodio s njim: "Vi
morate shvatiti, Bohr, da ova čitava pretpostavka kvantnih skokova, vodi u besmisao. Tu se
tvrdi da jedan elektron u stacionarnom stanju atoma, periodično kruži po svojoj odreĎenoj
putanji bez da zrači tj. odašilje svjetlost. Ne postoji nikakvo objašnjenje zašto ne bi zračio;
prema Maxwellovoj teoriji morao bi da zrači. Zatim, elektron skoči iz jedne njegove putanje u
drugu i tek onda zrači… Tu je stvarno nemoguće objasniti, kako pri tome nastaju još oštre
frenkvencije spektralnih linija.” ´
Ova pretpostavka je morala veću to vrijeme postati upitna, zato što volumen jednog tijela
raste sa r3, što bi dalje vodilo do toga, da prilikom skoka elektrona sa najniţe na slijedeću
najbliţu ljusku, volumen tog helijevog atoma poraste za 64 puta, a što se uopšte ne slaţe sa
eksperimentalnim posmatranjima.
Osim toga, Balmerova serija Vodonika se moţe pratiti do preko 30-tog stepena (vidi E.W.
Maunder "The Observatory" 22, 1899, S 315), što bi dalje kod ispravnosti Borovog modela,
morali polaziti od pretpostavke da se volumen atoma vodika povećao za 109- puta. µ
Ako bi, usprkos Plankovoj “istorijskoj” hipotezi i zaključku koji je zasnovao na pogrešnoj
Wienovoj formuli, se zapitali, da li formula E = hv barem u području atoma, posjeduje neku
valjanost, tada moramo i ovdje dati negativan odgovor.
27
Glavni razlog, izmeĎu ostalih, je upravo to što je u formuli E = hv energija talasa direktno
povezana sa frenkvencijom tako da mora, skupa sa jednim beskonačnim područjem frenkvencije,
linearno da raste!?
I upravo ova beskrajna linearna ovisnost izmeĎu frenkvencije i energije, je dovoljna
činjenica da jedna takva ovisnost, kakva je u teorijskoj fizici postulirana, ne postoji čak ni u
području atoma.
Da postulirana formula E = hv ni u kom slučaju ne moţe biti ispravna, moţe se vidjeti i iz
slijedeće slike 5.5, koja prikazuje frenkvenciju prilikom svjetlosnih, toplotnih i hemijskih
procesa u atomu.
Kako vidimo, na slici su termička,optička i hemijska dejstva predstavljena jednom krivom
linijom, gdje posebno bolometrijski predstavljeno toplotno dejstvo u lijevoj krivulji pokazuje, da
jedno linearno povećanje energije sa povećanjem frenkvencije, ne postoji.
Slika 5.5.
Slika je uzeta iz dijela "Die gesamten Naturwissenschaften", Band 1, Seite 316, Essen.
Na osnovu ovakvih primjera bezuvjetno moramo doći do spoznaje, da spomenuta formula
E = hv , se čak ni na području atoma ne moţe primjeniti, i to tako što će se izmjerena
frenkvencija preračunati u datu energiju i obratno.
TakoĎe uopšte nije razumljivo niti vidljivo, zašto se ove dvije veličine energija i
frenkvencija, jednostavno tako po ţelji mogu preračunavati jedna u drugu.
28
Kod emisije svijetlosti nam ova formula E = hf takoĎe ne moţe dalje pomoći.
Npr. kada se pobudi jedan atom vodika sa toplotnim zračenjem tada taj atom dobija
relativno širok spektar energije u vidu dugotalasnog zračenja.
Ova energija posjeduje jedan široki spektar frenkvencije, što dalje vodi jednom veoma
razloţnom i smislenom pitanju, a to je, kako taj atom vodika moţe uopšte znati u kojim paketima
frenkvencije ili energije tu njemu pridatu energiju takoreći upakovati u odreĎene veličine?
Formula E = hv njemu pri tome ne moţe uopšte pomoći, jer čak i kod date kvantne veličine
h, slijedeći problem se ne moţe riješiti, a to je u kojoj frenkvenciji emisija elektromagnetskih
talasa treba da uslijedi?
Formula E = hv je u ovom slučaju potpuno beskorisna, tako da taj atom vodika mora imati
potpuno druge razloge, zašto zrači elektromagnetne talase sa tačno odreĎenim frenkvencijama.
Ova problematika je bila poznata i kvantnom fizičaru Arnold Sommerfeldu, jer on u
njegovoj poznatoj knjizi "Atombau und Spektrallinien“, Braunschweig 1951, na strani 97 piše
slijedeće: "Kako se pri tome pretvorba osloboĎene energije u svjetlosnu energiju odvija, ostaje
nepoznato." ¶
Na ovom mjestu je Sommerfeld u stvari trebao reći, da u okvirima Kvantne teorije ne postoji
mogućnost, kako se kod emisije svijetlosti, jedna pretvorba frenkventno neodreĎene energije u
jednu tačno frenkventno odreĎenu energiju.
MeĎutim jedna vrsta „diplomatskog imuniteta“ koji je i ova Kvantna teorija kao i oni koji su
je stvarali (Planck, Einstein, Bohr, Sommerfeld itd.), dobili još prije 100 godina je i danas na
snazi, tako da usprkos očitim nejasnoćama, protuvrječnostima i absurdnim zaključcima iz ove
teorije, ni danas nije moguće pokrenuti jednu istinsku, široku naučnu raspravu o svim ovim
problemima.
Jedan od veoma poštivanih naučnika tog vremena, profesor Paul Ehrenfest, kod kojeg su
većina fizičara traţili savjet, poput Einsteina, Paulija, Bohra, Heisenberga itd., je mnogim svojim
komentarima najbolje i opisao stanje u fizici i te nove teorije koje su se pojavile.
Tako kad je Einstein s njim razgovarao i rekao mu da bi lokalno vrijeme mogli mjeriti sa
jednim dţepnim satom, njegov odgovor je bio nedvosmislen i zadivljujući:“Mi bi mogli još
mnogo drugih veličina da mjerimo dţepnim instrumentima“!
Kada su Heisenberg i Pauli pokušavali da mu dočaraju njihove teorije u kvantnoj fizici, kao i
ljepotu tih teorija, Ehrenfestov originalni i nedvosmisleni odgovor je bio:“Ljepota je za krojača,
a ne za naučnika!” ·
Naravno, time je indirekto poručio svojim mlaĎim kolegama da je bez obzira na to da li su
teorije lijepe ili ne, za naučnika najbitnija istina.
29
MeĎutim, danas je stvorena situacija, da su ovi „naučni velikani“ i njihove teorije stavljeni na
pijadestol starogrčkih bogova, tako da i najmanja sumnja u njihovu naučno-stvaralačku moć,
graniči sa čuĎenjem, nerazumnošću, ugnjetavanju, isključivanju i potiskivanju na jednu marginu
u svim područjima nauke a čak i ţivota.
Poslijedica takvog odnosa prema naučnoj kritici, odnosno poslijedica zabrane kritike u
nauci, je već do sada preskupo koštala čovječanstvo.
Osim toga, ovakav današnji nekritički odnos javnosti prema nauci koja se još odrţava
dogmatskim ponavljanjem i reklamiranjem fantastičnih ideja i teorija mogao bi se opisati i
sljedećim riječima: Kada naopakost zavlada u nauci i društvu, tada se manjak na idejama
kompenzira jednim ogromnim viškom ideologije!
VI
Etar: TEORIJA I EKSPERIMENTI
Nauka je u XIX vijeku sasvim dobro prihvatila etar, kao stvaraoca svjetlosti, kao medijuma
kojim su se širili i elektromagnetski valovi. Fizičari su tada vjerovali da su materija i etar dvije
odvojene stvari, i da on sluţi upravo kao medijum koji nosi zračeću energiju pa i prenos polja
sile, poput gravitacije, izmeĎu materijalnih objekata u Svemiru. Etar su uzimali u obzir Njutn,
Frenel, Faradej, Maksvel, Lorenc, Ernst Mah i drugi.
Mahov etar se razlikovao od drugih. On je pisao o strukturi etra i pretpostavljao da je ona
suštinski povezana sa silom gravitacije izmeĎu svih tijela u Svemiru. Mah je nesumnjivo bio
nadahnut budističkim spisima, i on je pretpostavljao da nijedan dogaĎaj u Svemiru nije odvojen
ni od kog drugog dogaĎaja, jer “inercija sistema svodi se na funkcionalni odnos izmeĎu tog
sistema i ostatka kosmosa” ¹, govorio je. Ovo gledište je prošireno i na odnos izmeĎu mentalnih
dogaĎaja i spoljnih uticaja, i Mah je poput Štumpfa vjerovao da svaki mentalni dogaĎaj mora
imati odgovarajuću fizičku aktivnost.
Dţejms Klark Maksvel utemeljio je elektrodinamiku u vremenu kada njegovi savremenici u
nauci nisu sumnjali u postojanje etra, sve dok 1887. godine Albert Majklson i Edvard Morli nisu
sproveli eksperiment za dokazivanje njegovog postojanja. Eksperiment nije bio pozitivnog
rezultata, jer su njih dvojica zaključili sasvim pogrešno. Tada se mislilo da je svjetlo
kompresijski val, i da se ono širi poput longitudinalnog vala ili talasa, dakle, nepokretnim i
stacionarnim etrom kao što se zvučni valovi šire vazduhom. Njih dvojica su smatrali da kako se
Zemlja vrti, ona mora imati relativno kretanje prema nepokretnom etru, pa je po njima brzina
svjetla mjerena na površini naše planete trebala davati različite rezultate mjereno u smjeru
kazaljke na satu prema onom u suprotnom smjeru kazaljke na satu, s obzirom na rotaciju planete
oko svoje ose. Tako su dobili konstantnu vrijednost brzine svjetlosti, potpuno nezavisno o smjeru
u kojem je brzina svjetla mjerena, te su zaključili pogrešno da etar ne postoji. Od tog trenutka,
etar se počeo napuštati u nauci, a naročito nakon Ajnštajnove teorije relativiteta, i definitivno od
1920. godine.
30
MeĎutim, i danas se dobrim dijelom meĎu naučnicima vjeruje u krajnje pogrešnu
interpretaciju rezultata MM eksperimenta. Čak i meĎu relativistima ima onih koji znaju grešku
ovog eksperimenta kao i fijasko teorije relativiteta, što se vidi iz njihovih riječi iako nema
potpune otvorenosti. No, očigledno se zarad novca i očuvanja “tačnosti autoriteta” teorije
relativiteta XX vijeka, još uvijek ćuti u glavnim naučnim institucijama. Rezultat toga je klasično
izmišljanje kako motori, GPS sistema i sl. rade navodno po principima teorije relativiteta, što
apsolutno nema nikakve veze. Inţinjerstvo je uvijek radilo i radiće kao i majka priroda, bez
ikakvih vrlo pogrešnih relativističih postulata iz prošlog vijeka. Čovjek ne moţe postavljati
zakone prirodi Univerzuma, i još pogrešne, već ih On odvajkad daje čovjeku da ih shvati i
primjeni.
Brilijantni filozofi i fizičari, pokušavali su vijekovima predstaviti naš svijet na
matematičkim modelima u fizici čestica, pa je po tvrdnji fizikalni svijet sastavljen od materije, a
njen najmanji dio nazvan je atom. Već smo rekli da je atom davna grčka riječ u značenju
„nedjeljiv‟, zbog toga što se pretpostavljalo kako se najmanji dio materije više ne bi mogao
dijeliti! Kvantna mehanika je primjetila kako se čestice u nekim slučajevima ponašaju kao
valovi. Zato je kasnije uveden dualitet talas (val)-čestica. Sugerisano je još u prethodnom vijeku
da bi kvantni talasi ili valovi, mogli u konačnom biti stvarni valovi u fizikalnom domenu. Dakle,
ipak nije se vjerovalo u dualitet val-čestica.
Ervin Šredinger je 1937. godine napisao da “ono što posmatramo kao materijalna tijela i
sile, nije ništa drugo do oblici i varijacije u strukturi samog prostora”. Moţda su fizičari bili na
potpuno pogrešnom putu, zavedeni idejom egzistencije materijalnog svijeta koji je sastavljen od
odvojenih krutih čestica. Danas se, iako još nema “kritične mase”, već pominje kako moţda
ţivimo u svemiru utemeljenom na valovima, a da je materija fokalna tačka vibracije u nekom
moru energije koju zovemo etar.
Činjenica je da Platonove krutine (čvrsta tijela) imaju ulogu u hemiji kao interne
organizacijske strukture molekula u mnogim materijalima. Oblike Platonovih krutih tijela imamo
u organizaciji prirodnih kristala, koji su primjeri tzv. ‟plastičnog ţivota‟ jer ţive bez hrane,
uzimajući energiju iz ţivotne sredine. Kristalima i njima slični primjeri plastičnog ţivota, nisu
ništa manje ţiva bića od drugih postojanja u Univerzumu. Na kristalizaciju minerala sigurno
utiču spoljni elektro-uticaji, i zato se čestice poreĎaju u neki geometrijski oblik. Vjerovatno to
rade u pravcu Zemljinog kretanja zapad-istok, jer se smatra da kristali ne propuštaju valove u
svim pravcima, već samo u jednom.
Svemir je višedimenzionalan i sačinjen je iz samo jedne supstancije, koja se zove etarvibrirajuća i supstancija istančane energije koja proţima sav fizikalni vakum. Materija se
zato formira kao stojni val, vrtlog (vorteks) u fizikalnom vakumu, i sva je materija u Svemiru
meĎusobno povezana zbog polja čestica koje se šire sve do najudaljenijih mjesta Kosmosa. Npr.
u drugoj sredini, vodi, pribliţavanjem obali nepravilni vjetrovni valovi postaju zbog gubitka
energije pravilniji. Razlog tome je trenje o dno. Njihov front nastoji da zauzme paralelni poloţaj
s obalnom linijom, a pri prelaţenju preko pličina dolazi do savijanja fronta. Inače, brzina valova
bliţih obali manja je od brzine udaljenijih. ²
Talasi koji se šire u moru proizvode stvarnu, iako privremenu vezu izmeĎu plovila, riba i
drugih objekata koji su te talase stvorili. Vrlo jednostavno za shvatiti - pri putovanju broda, talasi
se na površini mora šire od brazde koju brod pravi u toku putovanja, i ti talasi će uticati na
kretanje drugih brodova. S druge strane, plovila koja su potpuno uronjena u more ne utiču samo
na stvari na površini, već i ispod površine i iznad nje. Tako podmornica stvara pod-površinske
talase, koji se prostiru u svim pravcima, pa će zato druga podmornica i sličan objekat ali i bilo
31
koje ţivo biće pod vodom, biti izloţena njihovom uticaju, i u izvjesnom smislu oblikovana, „informirana‟ njima. Drugi neki objekat plovni, isto, i tako stalno.
Zato, čim se mnogo stvari simultano pomijera u zatalasnom medijumu, bilo to obično more
ili neobičan vakuum, onda taj medijum postane moduliran, odnosno biva prepun talasa koji se
stalno ukrštaju i interferiraju. Sve modulacije morske površine, koje nastaju od brodova, nose
informacije o samim brodovima. Analizom rezultirajućih interferencijskih slika talasa, mogu se
donijeti zaključci o lokaciji, brzini, pa čak i tonaţi plovila. Novi talasi koji nastupaju samo
superponiraju one već prisutne. More na taj način postaje sve više i više modulirano, i tako nosi
sve više i više informacija. Za vrijeme “mirnoće”, morska površina ostaje modulirana satima, a
ponekad i danima. Ono što predstavlja “sjećanje” na brodove koji su se kretali tim dijelom vode,
jesu tzv. „talasni obrasci‟ koji su se zadrţali i da gravitacija, vjetar kao i obala mora koji su u igri
ne brišu talasne obrasce, to sjećanje bi ostalo tu u nedogled. MeĎutim, to ne znači da sjećanje
vode nestaje. Ne, jer kako sjećanje ne nestaje u polju akaše kroz torzione valove širom Svemira,
tako ne nestaje ni u vodi. Voda, dakle, posjeduje sposobnost da zabiljeţi i sačuva informacije, što
je izmeĎu ostalog vidljivo i po homeopatskim preparatima (koji ostaju efikasni čak i onda kada
više ni jedan jedini molekul originalne supstance ne ostane u rastvoru).
Talas ili val je vremenski i prostorno periodski promjenljiva pojava pri prostiranju
oscilacija u nekoj sredini, jer u elastičnom tijelu postoji izvjestan raspored materijalnih čestica od
kojih svaka ima svoj ravnoteţni poloţaj, i svaki nasilan poremećaj tog rasporeda dovodi do
pojave elastičnih sila. Dakle, izvedena čestica iz ravnoteţnog poloţaja dejstvom spoljne sile
stvara elastičnu silu. Ona će biti veća ukoliko je veće trenutno rastojanje čestice od ravnoteţnog
poloţaja, a prostiranje talasa ili valova sastoji se samo u prenošenju oblika kretanja. Materijalne
čestice sredine ne kreću se sa valovima već samo osciluju oko svojih ravnoteţnih poloţaja, što je
najkarakterističnija osobina talasnog kretanja, te se takvi talasi zovu mehanički; valni za vodu a
danas uopšteno, infrazvučni, zvučni, ultrazvučni i seizmički-akustika. Osim mehaničkih postoje
elektromagnetski, kod kojih čestice materije kroz koju se valovi prostiru, ne osciluju. Tu se
samo prenosi energija valnog izvora u promjeni intenziteta električnog i magnetskog polja
u prostoru. To nastaje zbog njihovog uzajamnog pobuĎivanja. Razlika izmeĎu ove dvije vrste
valova ili talasa, jeste što se mehanički mogu prostirati samo kroz čvrstu sredinu (tijela), tečnosti
i gasove, a elektromagnetski i u vakuumu. ³ Zato danas neki naučnici vjeruju da je etar
istančana energija koja teče kroz sve materijalne stvari, kao neka tekućina iz koje se kreira
materijalni svijet, pa se za oblike Platonovih krutih tijela smatra da su geometrijske
interne strukture atoma. Iz tog razloga je sveta geometrija jako vaţna u novoj teoriji etra u
kojoj postoje samo valovi (talasi).
Etar je medijum elektromagnetskih valova. On je nematerijalan, supstancija istančane
energije koja proţima čitav Univerzum. Da bi valovi postojali, potreban je medijum. Bez
njega, valova ne bi bilo. Elektromagnetski valovi ne mogu putovati praznim prostorom,
koji je uveo Ajnštajn bez objašnjenja. Što bi se onda titralo i kako bi se svjetlo širilo kao
ujedno valni fenomen ako nema etra, medijuma kroz koji se sve kreće?! “…Poznato je da je
učestanost u fizici predstavljena kao dogaĎaj u jedinici vremena. Jedan Herc (1Hz) označava 1
dogaĎaj u sekundi (1Hz = 1/T, T = 1 sec) te se pod frekvencijom podrazumeva niz dogaĎaja u
jedinici vremena dok je talas kretanje frekvencije u prostoru tj. kroz prostor. Tako dolazimo do
zaključka da se prostor moţe izraziti preko talasnog kretanja tj. učestanosti. Dakle, učestanost je
titraj a frekvencija je vibracija i samim tim se moţe reći da je talas tj. prostor zapravo vibracija.
Prostor bez učestanosti odnosno bez pokreta je nemoguć… Tada, uviĎate da sve oko vas vrvi od
32
ţivota i znate da nema praznog prostora” ´, piše Aleksandar Lazarević u radu “Nema praznog
prostora”, za naučni časopis “Kroz prostor i vreme”.
Doplerov efekat je bez etra u savremenoj nauci apsurdan, jer se svjetlost, baš zato što je
talasni fenomen, ne bi mogla širiti ako nema ničeg kroz šta bi prolazila,tj. širila se. U
obnavljajućoj fizici etra, što ćemo uskoro vidjeti u ovom radu kroz eksperimentalna istraţivanja,
ne postoji nikakav dualizam. „Nema razlike‟ izmeĎu materijalnog i nematerijalnog. Sve je
energija. Ona je sve što postoji! Zato materija nije fundamentalno svojstvo Svemira.
Forma, ne supstancija, zapravo oblikuje materiju. Materija zato i odašilje energiju! Svijet
našeg iskustva nije u potpunosti realan. Samo je za naša čula i naš grubo materijalni svijet,
realan, a to je vrsta subjektivnog doţivljaja zbog ograničenja čula. Zato se se u tome slagali svi
mistici, slobodni mislioci, filozofi prirode, metafizičari ali i naučnici – jednom riječju, svi
Bogotraţitelji! Ajnštajn je ţelio, kako je govorio, otkriti kako je to Bog (umjesto pravilnijeBoţanstvenost, kao suprotno od imenice) stvorio svijet. U tome nije uspio. Ostao je u mraku
teorije relativiteta, ţenine i lične, bez etra kao spoznajne veze, i sa izvrnutom matematikom. To
što savremena nauka odbacuje etar jeste apsurd. On je realnost. Odvojiti metafizičko od fizičkog,
greška je velika, jer to je kao čovjek bez ţivotne sile.
Preteča moderne etarske fizike, jeste upravo teorija valne strukture materije naučnika Mila
Volfa (Milo Wolff). On je 1986. godine formulisao teoriju, i dao joj ime kao Stojno-valna
struktura materije (WSM teorija). Skoro u isto vrijeme je do istog zaključka a nezavisno od
Volfa, došao i naučnik Geof Haselhurst. Zato su njih dvojica počeli raditi zajedno dvanaest
godina kasnije. Teorija je relativno jednostavna, a zasnovana je na materiji kao fokalnoj tački
stojnih valova, koji su rezultat dva interferirajuća vala. Od ta dva interferirajuća vala, jedan ide
unutra krećući se prema centru, dok drugi ide prema vani krećući se od centra.
Aksiom teorije je beskrajna mogućnost poprimanja
karakteristika tih stojnih valova, koji su kuglasti u
strukturi (graĎi) prostora, a centar dva sferna vala je
centar „tačkaste čestice‟. MeĎutim, teorija valne
strukture materije nije nikakva novost, jer je gotovo isto
predlagao Vilijam Klifor (William Cliffor) u drugoj
polovini XIX vijeka, govoreći: “Sva materija je
jednostavno valiranje (ondulacija) graĎe prostora”.
Problem je samo što ga na ţalost kolege nisu shvatale, te
njegov rad nisu nikada uzimali za ozbiljno, kao ni Dţona
Kilija ni Nikolu Teslu i slične. No, u teoriji Volfa i
Haselhursta materija je dakle, samo mustra
interferencije tih valova, ulaznih i izlaznih. To znači
da su ulazni valovi neke čestice zapravo izlazni valovi
druge čestice. Ovim načinom se sigurno odrţava sva materija svemira, i zato je meĎusobno
zavisna u medijumu, jer svu materiju povezuju ulazni i izlazni valovi. Tako je širom Svemira!
Fluktuacije mogu proizvesti stabilne valne oblike u našem vidljivom fizikalnom svemiru,
čim dosegnu kritični prag. Teoretičari sistema su 1973. godine iznijeli javnosti rezultate
mogućnosti stvaranja samoorganizujuće hemijske reakcije, koje su spontano počele oscilirati.
Npr. Belousov-Zabotinski reakcija, periodično proizvodi tzv. hemijske reakcije ili reakcijske
difuzne valove. Pošto su iritirane, tj. izazvane, hemijske reakcije osciluju izmeĎu niske i visoke
koncentracije hemijskih spojeva, što ih pogoni. Moţemo pretpostaviti da prva reakcija koristi
33
spoj X za kreiranje Y spoja. Zatim, druga će reakcija onda biti upravo inverzna prvoj reakciji, što
bi značilo da će koristiti spoj Y za ponovo stvaranje spoja X.
Postoji konstantna difuzija spojeva. Ona ide iz područja visoke prema niskoj
koncentraciji, zbog reakcijskog-difuznog vala. Takvi hemijski valovi će dati Mendelove valne
mustre kada se stave na Petrijevu posudu, a da bi se razumjelo stvarno početno oscilovanje
hemijske reakcije, koristi se jedna metafora lovca i lovine u populaciji npr. zečeva, koja ima
obilan izvor lićika salate. Pošto je opšte poznato da se zečevi vrlo brzo mnoţe, logično je onda
da populacija brzo raste. S druge strane imamo lisice, koje se, poznato je, hrane zečevima. Iz
toga proističe da kako brzo raste populacija zečeva takoĎe brzo raste i populacija lisica. No, kako
postoji petlja povratne veze u našem sistemu, ravnoteţa se uspostavlja kada lisice počnu jesti
previše zečeva. Tada će doći do nedostatka hrane, a rast populacije lisica omogućava
preţivljavanje zečeva. Tako će populacija lisica-zečeva oscilirati izmeĎu dva ekstrema, tj.
osciliraće izmeĎu minimuma i maksimuma, kao primjer valne oscilacije.
A sada da kaţemo nešto o jednoj labaratoriji u Filadelfiji iz 1876. godine, prema istraţivanju
dr. Abramovića u radu “Etarska fizika i relativizam”. Riječ je o labaratoriji Dţona Kilija
(J.W.Keely). Posjetioci su te godine u ovoj labaratoriji vidjeli mašinu, koju je Kili zvao „sloţeni'
generator, podrazumjevajući pod tim generatorovu osobinu da moţe davati i pozitivnu i
negativnu energiju. Čim je Kili otvorio nekoliko slavina, spiralni vibrator (smješten u jednom od
bubnjeva) počeo je da ispušta zvuke niske frekvencije poput reţanja. Osovina na kojoj je bio
točak u obliku opasača počeo je da se okreće velikom brzinom. Drugi zvuk, poput jata prepelica
u uzlijećanju, postojao je postepeno regularan i harmoničan. Mašina je počela da se obrće
stabilno, brzinom od skoro 60 obrtaja u minuti.
„Moje istraţivanje elektriciteta pokazala su da je on zgusnuti oblik atomskog treperenja‟,
rekao je Kili, a potom je uradio još jedan eksperiment kako bi prikazao druge mogućnosti
vibratorne energije. Okretanje mašine se ubrzavalo ili usporavalo udaranjem gvozdenog diska o
gigantsku zvučnu viljušku. Isti efekat bio je i prevlačenjem luka preko jako zategnute čelične
ţice. Čim je Kili promijenio uslove rezoniranja i prelaskom od negativne na pozitivnu energiju,
rad mašine je trenutno rezultirao suprotnim spinom okretanja. Taj prelaz iz lijevog u desni okret
moţe se izvoditi i pri najvećim brzinama, govorio je Kili, i to bez ikakve štete po mašinu.
Kili je imao i svoju akustičku tehnologiju, i svodila se na tehniku „zvučnog laserovanja‟. Od
različitih materijala sfere koje su načinjene, Kiliju su sluţile za eksperimente kao rezonantni
akumulator zvuka. Snaga je u njima najpogodnije zvučne frekvencije za dati rezonator i rasla je
do kritičnog intenziteta, odnosno rasla je do pojave akustičke laserske emisije. Čim bi Kili dobio
pojačani zvuk, cijevima ga je sprovodio do aparata koji su radili kao akustične mašine. Njima je
proizvodio efekte levitacije, rotacije, privlačenja i odbijanja. Kako je imao izuzetan sluh, Kili je
počinjao da traţi zvučnu frekvenciju krakterističnu za rezonator, satima prije eksperimenta.
Traţio je zapravo pogodnu akustičku „lasersku‟ emisiju, što je bilo jednako traganjem za
frekvencijom fotonskih emisija. To su one koje se emituju pri odreĎenim kvantnim prelazima u
atomu (one koje kvantnim prelazima omogućavaju laserovanje). Apsolutna je cijela perioda
zvučne oscilacije u Kilijevom sistemu odgovarala je kvantu svjetlosti. Ono što je dalje Kili
uspjevao bilo je povećanje intenziteta zvuka po vremenu, odnosno fizičko akumuliranje samog
zvuka, koji bi neko vrijeme ostajao zatvoren i oscilirao u sfernom rezonatoru.
Dalje je Kili pojačani zvuk nastavio da sprovodi uz pomoć cijevi. Svemu ovome pomagala
je metalna sfera. Nalazila se u temelju njegove labaratorije-laserskom, odnosno rezonantnom
komprimovanju zvučnog kompleksa brojnih frekvencija. U daljem nastavku svoga rada, Kili je
još u ono vrijeme pored svega ovog, gradio i monoakustički stojeći snop talasa, stabilnog
34
intenziteta i konfiguracije-rasporeda minimum i maksimuma, ali i nodalnog rasporeda, identičku
transformaciju slike u zvuk, vizuelnog u auditivno, mandale u mantru i sl., podešavanjem
perioda dodatnog oscilovanja interferencije u rezonatoru. Kili je otkrio harmonijski zakon
vibratorne prirode materije, kombinovanjem raznih nivoa harmonijskog vibriranja, od
velikih masa, preko zvuka i atomskih struktura do elementarnih dijelova etra, za koje je
imao ličnu naučnu terminologiju. Kili je u svojim eksperimentima oslobaĎao neograničenu
energiju paralelnih vibratornih slojeva od kojih je sagraĎen pojavni svijet. MeĎutim, Kili nije bio
shvaćen, kao ni danas u nekim krugovima nauke, pa zato u knjizi “Nemoguća fizika” µ u
poglavlju „perpetuum mobile‟, imamo naziv za Kilija “prevarant”, što je vrlo interesantno jer je
isto kao kada je profesor Pešl rekao za vrijeme studija Nikoli Tesli da nije tačno da je komutator
nepotreban i da bi se naizmjenična struja mogla nesmetano koristiti. To je vrlo poznata istinita
priča u kojoj je profesor Pešl rekao pred studentima: “Gospodin Tesla moţe postići mnogo toga,
ali ovo ne moţe. Njegova namera naprosto je ideja za „perpetuum mobile”. ¶ Prošlo je šest
godina nakon toga i Tesla je pokazao da je ipak moguće, te na taj način demantovao profesora
Pešla, otkrivajući čuveno i revolucionarno obrtno magnetno polje u elektrotehnici, koja ni do
danas nije prevaziĎeno.
U drugom jednom eksperimentu Kili je gudalom violine udario po najvećoj zvučnoj viljušci.
Rezultat je bila vibracija mašine. Vibracija zvuka išla je kroz cijevi u jednu malu komoru, koja je
bila do pola puna vode, a „pritisak zvuka', odnosno učinak „etarske sile' zapjenio je vodu jako.
Pored svega ovoga zabiljeţena su još brojni Kilijevi eksperimentalni radovi, meĎu kojima čak i
rotiranje Globusa vibracijama zvučne viljuške, eksperimenti intereagovanja ljudi i pobuĎenih
etarskih polja, zatim problem akorda mnoštva zdruţenih masa tragajući za vibracijama za
dezintegraciju i integraciju materije, pa pomijeranje ogromnih mašina vibracijom i sl. Kili je
smatrao da postoje tzv. etarske stuje i da se one prostiru u svim pravcima brzinom od 500 milja
na sat, i da je na njihov pogon moguće napraviti leteće mašine. Godine 1890, on je već izvodio
fantastične eksperimente levitacije na osnovu neutralisanja dejstva gravitacije nazvavši takve
efekte „negativnom gravitacijom‟, ali isto tako je i dezintegrisao kamenje u prah.
Kod izračunavanja gustine etra moramo uporeĎivati materiju kojom dobijamo takoreći
najmanju vrijednost gustine etra, a to je u našem svijetu jednostavno vazduh. Kod teţe materije
je većinom brzina zvuka veća, ali ni to nije pravilo jer zavisi npr. i od načina povezanosti atoma
u toj materiji. Dakle, tu ima par izuzetaka. Zato je na primjeru vazduha najidealnije
izračunavanje i daje najmanje vrijednosti gustine etra.
PoreĎenja radi vrijednosti gustine etra u jednostavnom primjeru vazduha, uzećemo za
jednostavan primjer vlastito iskustvo prenosa vibracija zvuka gitare u sobi. Za to nam je
posluţila jedna starija sobna grijalica sa tri štapa koji su fabrički inače malo labavija. Sviranjem
gitare se, ujedno i zbog opuštanja parketa od starosti, zvuk prenosio vazduhom i sasvim slučajno
primjećene su dodatni zvuci sasvim sinhronizovani sa tonovima gitare. Primjetivši, odakle dolazi
zvuk na oko 2m od mjesta sviranja, osmatrali smo prenos zvučnih vibracija širom medijuma
sobe i primjetili da se zahvaljujući kako parketu tako i vazduhu, bez problema prenose do
štapova grijalice samo se slabije čuju sa udaljenošću. Naravno, ni jednoj vibraciji nema kraja u
Svemiru, bez obzira na ograničenja naših čula. Prvom ţicom gitare na oko 2m razdaljine od
grijalice, zvuk koji bi nastajao prenešen dalje od štapića grijalice do njenih tankih metalnih
rešetki bio je nalik strujnom varničenju. Šesta ţica koja daje najdublji zvuk na akustičnoj gitari,
proizvodila je zvuk poput blagog potresa. Čim bi se udario koji akord po svih šest ţica, zvuk bi
bio “bum-tras-bum-tras”. Iskorišćen je onda i jedan manji magnet postavljen na štapiće grijalice i
na istoj razdaljini. Rezultat je bio iskakanje magneta od skupa vibracija i udaranje o tanke
35
rešetke, koje su se od polomile na odreĎeno mjesto, što od udara što od pada pri izlasku iz
leţišta. Vibracije zvuka su se prenosile savršeno, bez obzira na ostale objekte u sobi koji upijaju
zvuke.
Danas npr. eksperimente slične Kilijevim izvodi i Dţon Hučinson, koji ţivi u Vankuveru u
Kanadi u apartmanu koga je kompletno opremio s elektronskim ureĎajima. Eksperimentiše u
svom apartmanu još od druge polovine 70-ih godina XX vijeka, sa skalarnim valovima koristeći
Tesline zavojnice i Van de Grafov generator. Koristi interferenciju radio valova niskog
energetskog inputa, pa je pod visokim naponom od 100 KW, otkrio već poznato u
eksperimentima: levitaciju teških metala, fuzije različitih materijala, anomaliju zagrijavanja
metala bez gorenja okolnog materijala i lomljenje metala na čudan način. Razvio je, po njegovim
riječima uz pomoć Tom Bardena, i samo-održavajuću bateriju, koja se sama puni energijom
nulte tačke, a ta baterija generiše 18V kod 250mA.
Ono što je danas poznato kao “Hučinsonov učinak” jeste levitacija kugle teškog topa, fuzija
različitih materija poput drva i metala, kada se drvo uranja u metal a potom isključenjem
Hučinsonovog ureĎaja drvo ostaje kao zalijepljeno u metal. Drugi popularni eksperimenti su i sa
novčićem utopljenim u aluminijsku sliku, zatim rastopljavanje metala bez ikakvog znaka
spaljivanja ili radijacije topline, s drvetom gotovo isto, i sličnih eksperimenata koji prkose
zakonima Termodinamike, po kojima bi se barem trebalo uočiti zračenje topline. Hučinsonov rad
takoĎe prkosi svim uobičajenim zakonima fizike, jer njegovi anomalni valovi s
antigravitacijskim mogućnostima mijenjaju prostor i vrijeme. On uspjeva kao da odvoji ureĎaj
od normalne organizacije atoma u materijalima kako bi atomi onda mogli slobodno stvarati
potpuno nove konfiguracije (ili kao kada bi der Valsove sile, koje povezuju atome u materijalu
bile potpuno isključene).
Kili je kao i Tesla kasnije, naišao na nov tip energije. Otkrio je kako se pobuĎuje ogromna
energija fizičke realnosti. Njena osnova nije bila radijacija, već vibracija. Dakle, nepoznat
matematički zakon kompleksnih vibracija fizičkog i biološkog svijeta. Energijom vibracija
postiţe se znantno veći energetski prinos od potrošnje. Pojam energije grub je za korišćenje
pojma u slučaju tako fine supstance poput etra ili svjetlosti. Zato bismo grub pojam energije
mogli označiti za energiju materije i sl., a za supstance poput svjetlosti i drugih pojava visokih
frekvencija u etru, moţemo reći da su vid suptilno istančane energije.
Većinu od Kilijevih naziva za mašine u i etarske efekte i danas je teško odgonetnuti.
Spominju se: „sloţeni dezintegrator‟, „rezonantni rotacioni globus koji radi na ljudski
magnetizam‟, „vibratorni diskovi‟, „spirofon‟, „mašina koja demonstrira planetarni mehanizam
sunčevog sistema‟, „liberator‟, „vibro-dinamo‟, „vibratorni akumulator‟, „simpatetički negativni
predajnik‟, „vibromolekularne sile‟, „vibroatomske sile‟, „simpatetičko-vibro-eterske sile‟ i
„mehanička rotacija negativnom simpatetičkom atrakcijom‟. Kili je jednostavno spoznao moć
etra, tj. njegove skrivene zvučne energije “Postoje pozitivne i negativne progresivne oktave koje
vode do oslobaĎanja ozona i osvjetljavanja”, govorio je Kili.
Godine 1893, Nikola Tesla je stvorio dobar niz novih izuma. Ti noviteti su pretvarali
električnu struju u obrtno kretanje ili obratno, pretvarali parnu energiju u električnu. Tadašnji
konstruisani Teslin visokofrekventni oscilator, jednom prilikom je bio potopljen u veliku bačvu
punu nafte. Zatim je Tesla podešavao frekvencije naizmjenične struje i pokretao je naftu
različitom brzinom i nafta je okretala lopatice, kao što vodeni točak obrće turbine. Što je Tesla
pojačavao frekvencije tok se mijenjao, a s druge strane se obrtanje turbine ubrzavalo. Raznim
oscilatorima uspijevao da postigne mnoge rezultate. Mogao je da stvori precizne frekvencije koje
se mogu upotrijebiti za prenos informacija ili električne energije, i to sve naravno sa stanovišta
36
nauke o elektricitetu i medijumu. Npr. kada bi oscilator pulsirao na frekvencijama svjetlosti,
onda je mogao da proizvede osvjetljenje, dok je sa aspekta mehanike mogao proizvesti pulsiranje
kroz metalne šipke ili cijevi, ili da npr. testira frekvencije harmonika i stojećih talasa itd.
Eksperimentima se moţe kontrolisanim nerezonantnim elektromagnetskim procesima dobiti
višak nekonvertovane energije, oblika elektriciteta i elektromagnetnog zračenja-koristeći samo
magnete i provodnike uspjeva se odreĎenim tehnikama dobiti više energije nego što se uloţi. U
relativno skorije vrijeme takvi su eksperimenti vršeni sa ţiroskopima, i o tome će kasnije biti
riječi.
Iz predavanja “O svetlosti i drugim pojavama visoke frekvencije” 1893. godine, vidi se da je
Tesla već imao viziju beţičnog prenosa. Tu je obrazloţio i pokretnost etra, vječnost energije i
vibracija. U ovom vrlo zanimljivom predavanju, Tesla je ukratko razmatrao čula ţivog svijeta i
njihove reakcije na uticaje vibracija, pokazujući činjenično stanje očnog organa kao
najuticajnijeg za sva iskustva i spoznaje. “…Ako sam zaista ubeĎen u neku fizičku istinu, onda je
to ona da pokretački impuls mora dolaziti spolja…”, rekao je izmeĎu ostalog u predavanju
Nikola Tesla, smatrajući da “nešto” djeluje na nas više nego ljudska sposobnost da bude
neposredno uplivisana vibracijama sredine, ne računajući posredovanje grube materije, jer: “…
Kao što talasanje u fizičkom svetu, u beskrajnom okeanu sredine, proţima sve, tako u svetu
organizma, u ţivotu, neki početni impuls ide dalje, ponekad moţda brzinom svetlosti a ponekad
pak tako sporo da izgleda da godinama i godinama stoji, prolazeći kroz procese čoveku
neshvatljive zamršenosti, ali u svim njegovim oblicima i u svim stupnjevima razvoja, njegova
energija je uvek i večno u potpunosti prisutna…”. ·
Svi koji su osporavali beţični prenos nisu ni razumjeli prirodu Zemlje ali ni dubinu
elektriciteta. Isto vaţi i za etar. Pred kraj 1898. godine, Tesla je odlučio krenuti na praktično
istraţivanje prenošenja električne energije, što ga je 1899. dovelo do spoznaje tri značajna
preduslova. Prvi je da treba izgraditi predajnik velike snage. Zatim drugi, da treba usavršiti
načine individualizacije i izdvajanja energije koja bi se prenosila. Posljednji treći preduslov je
predstavljao utvrĎivanje zakona prostiranja struja kroz zemlju i atmosferu. To ćemo malo
obrazloţiti na osnovu jednog našeg naučnog rada-naučnih komentara na Teslin članak (“Nikola
Tesla o XXI stoljeću-1937; i naučni komentari”, V. Karadţić, februar 2012.).
Tesla je predavanjem “Eksperimenti sa naizmeničnim strujama visokog napona i visoke
frekvencije” 1892. godine, odrţanim u Institutu elektroinţinjera u Londonu, 3. februara i u
Kraljevskom institutu takoĎe u Londonu 4. februara, izuzetno visokim frekvencijama stvorio
jako osjetljiv električni “snop”, koji je bio toliko osjetljiv da je reagovao i na “stezanje mišića
ruke”, pokazujući teţnju ka “kruţnom skretanju” od osobe koja bi se pribliţavala i uvjek u
pravcu kazaljke na satu. Zrak je dakle, bio “podloţan magnetnim uticajima”. Tesla je
pretpostavio da je taj pravac obrtanja očigledno uslovljen geomagnetskim silama Zemlje, i da se
na juţnoj hemisferi snop vjerovatno obrće suprotno od kazaljke na satu. Znači samo magnet
mogao je da izazove suprotno kretanje zraka svjetlosti, a kako je naša planeta Zemlja ponašanja
kao magnet, nema dakle nikakve istine u “zakrivljenom prostoru” u teoriji relativiteta, jer “čvrsto
sam uvjeren da takav snop, kada naučimo kako pravilno da ga proizvedemo, moţe biti sredstvo
prenošenja informacija na razdaljinu beţičnim putem” ¸, rekao je u predavanju Tesla. U
nastavku predavanja osvrnuo se povlačenjem paralele sa vetrenjačom, istraţivanjima Prisa,
Herca i Lodţa o zračenju elektromagnetne energije u zemlju i kosmos.
Zemlja radi slično primjeru oboda lopte i klipa koji radi na rezonantnim frekvencijama, u
prenosu i prihvatanju energije. Polazeći od toga, Tesla je otkrio da Zemlja moţe prenositi
električni impuls, ukoliko je impuls dovoljno snaţan. Ostalo sve funkcioniše odbijanjima i
37
vraćanjima nazad. Nakon toga sve se pojačava novim poslatim impulsom. U Kolorado-Springsu
za 9 mjeseci rada od 1899. godine do 1900, Tesla je konstruisao i generator visokofrekventnih
struja velike snage, usavršavao metode individualizacije i meĎusobne izolacije prenijete energije.
Utvrdio je i zakone prostiranja struja kroz zemlju i atmosferu.
Teslin rad u Koloradu je ipak zapaţen i zapamćen po otkriću vezanom za treći i
najambiciozni cilj, a to je električna osobina naše planete. Nakon rada u Koloradu, Tesla je
maja 1900. godine, iznio u javnost podatak da je najvaţnija rezonantna frekvencija Zemlje 6 Hz.
Ovo je potvrĎeno od strane ostalih naučnika tek poslije njegove smrti – od 1952. do 1954. godine
Šuman zajedno sa H. L. Konigom, potvrĎuje Tesline rezultate iz perioda od 1899-1905. godine.
Kasnije su još Balser i Vagner od 1960. do 1963. izvršili nova mjerenja boljom opremom,
izdvojivši jonosferske frekvence iz elektromagnetskog šuma.
Eksperimentalno istraţivanje u Kolorado Springsu potvrdilo je tačnost Teslinih pogleda iz
1893, pa time ne samo da je bilo moguće slati telegrafske poruke bez ţice na bilo koju daljinu,
već i uspostaviti širom planete Zemlje slaba treperenja ljudskog glasa, i još dalje od toga i
prenositi u neograničenim količinama na bilo koju udaljenost Zemlje. Beţični prenos je
obrazloţen u člancima “Bečični prenos električne energije” za “Electrical World and Engineer”,
(5. mart 1904.), zatim “Uticaj statičkog elektriciteta na beţični prenos” za časopis “Electrical
Experimenter” (1. januar 1919.) i “Svetski sistem beţičnog prenosa energije” za “Telegraph and
Telephone” (16. oktobar 1927.). ¹
S obzirom da je kasnija teorija relativiteta izbacila etar iz nauke, na Ajnštajnov tzv.
“zakrivljeni prostor” Teslin eksperimentalni pogled bio je dakle, da se „svetlost krivila oko
zvezda i planeta jer ju je privlačilo energetsko polje‟. Naučnik Edvin Gora se „sloţio s tim da bi
dvije iste zamisli o zakrivljenom prostoru i o energetskom polju zapravo bila dva delotvorna
načina da se opiše ista stvar‟¹⁰, tj. sveproţimajući etar. Danas, istraţivač Ervin Laslo u svojoj
knjizi “Nauka i polje akaše-cjelovita teorija svega ” pominje Teslina dostignuća, a ima i kritički
osvrt na teoriju relativiteta te o „zakrivljenom prostor-vremenu‟ kaţe – da je tačna Opšta teorija
relativnosti tačna , prostor-vrijeme bi do te mjere bili zakrivljeni da bi naša vidljivost bila
ograničena na jedan jedini kilometar. To bi značilo da tokom dana ne bismo vidjeli Sunce,
zvijezde, Mjesec, avione koji bi letjeli na visinama od preko jednog kilometra i sl. Ovo je vrlo
jednostavan primjer da se shvati samo jedan od promašaja teorije relativiteta. Tesla je u
predavanju 1893. godine objasnio odnos izmeĎu električnih pojava i strukture etra, što je glavno
za razumijevanje kako se energija moţe vrlo uspješno prenositi beţičnim putem. Otuda
slobodna, beskonačna energija koju čovjek moţe koristiti. Na tom predavanju, dakle, razmatrao
je i problem prenosa elektromagnetne energije kroz svemir, o pojavama visokih frekvencija i
razmatranje da li je etar pokretan ili ne.
U članku “Uticaj statičkog elektriciteta na beţični prenos”¹¹ za časopis “Electrical
Experimenter”,januara 1919, Tesla se osvrnuo na Hercove talase i na svoj rad sa nehercijanskim talasima, spram rada u Kolorado Springsu. Tu je opisao kako jedno kolo spojeno
sa zemljom i jednim uzdignuto postavljenim, osciluje proizvodeći dva posebna i odvojena efekta.
O čemu se zapravo radilo? Na početku se zrače Hercovi talasi u smjeru koji zaklapa prav ugao sa
osom simetrije provodnika, dok se s druge strane istovremeno kroz zemlju propušta struja i to
brzinom koja je proporcionalna kosekansu ugla koji se od polazne tačke pa do suprotne tačke na
Zemlji mijenja od 0-180 stepeni. Početna brzina je beskonačna i smanjuje se brzo, a onda polako,
dok se ne preĎe jedan kvadrant. Tada se struja prostire svjetlosnom brzinom. Zatim, od te granice
pa dalje brzina postepeno raste, a na suprotnoj tački Zemljine kugle brzina postaje beskonačna.
Zakon prostiranja talasa, kako piše Tesla u tom članku, jednak je projekciji svih talasa na osu
38
simetrije pravca kretanja, i što je na osnovu jednog Teslinog potvrĎenog patenta iz 1905. Dakle,
to je značilo da svi polutalasi redom iako različitih duţina, pokrivaju tačno istu površinu. Tako je
Tesla otkrio stacionarne talase, govoreći da se oni šire planetom srednjom brzinom koja je veća
od brzine svjetlosti, i po njemu su bili brzine 471 200 km/sek. Znači, Zemlja je izvor stojećih
talasa.
U već pominjanom predavanju iz 1893. g. Tesla je razmatrao elektrostatičku silu. “…To je
sila koja upravlja kretanjem atoma, a pod čijim dejstvom se atomi sudaraju i razvijaju energiju
za odrţavanje ţivota-toplotu i svetlost, i pod čijim dejstvom se, prema maštovitim zamislima
prirode, sjedinjuju na bezbroj raznovrsnih načina i grade sve ove čudesne strukture oko nas; to
je, u stvari, ako su naša sadašnja shvatanja tačna, najvaţnija sila koju treba da razmotrimo u
prirodi. Pošto termin elektrostatički moţe da podrazumeva nepromenljivo električno stanje,
treba primetiti da u ovim eksperimentima, sila nije konstantna, već se menja brzinom koja se
moţe smatrati umerenom, oko milion puta u sekundi, ili otprilike toliko. Ovo mi omogućava da
proizvedem mnoge efekte koje ne moţe proizvesti nepromenljiva sila. Kada su dva provodna tela
izolovana i naelektrisana, kaţemo da izmeĎu njih deluje elektrostatička sila. Ova sila manifestuje
se privlačenjima, odbijanjima i naporima izmeĎu provodnih tela i spoljneg prostora ili
sredine…”¹²,kaţe Tesla. Elektrostatičke efekte razmatrao je i u predavanju za upotrebu
elektriciteta u terapeutske svrhe, jer se s jedne strane efekti smanjuju znatno brţe sa kvadratom
razdaljine, dok se elektrodinamički smanjuju jednostavno srazmjerno sa razdaljinom, a s druge
39
strane-elektrostatički rastu sa kvadratom jačine izvora dok se elektrodinamički povećavaju u
srazmjeri sa jačinom. ¹³
U članku „Problem povećanja ljudske energije“ iz juna 1900. za „The Century Magazine“ u
dijelu ‟Beţična telegrafija‟, napisao je: „...Tačno ‟usklaĎivanje‟ dvaju kola obezbeĎuje velike
prednosti i u stvari je neophodno za praktično korišćenje ovog sistema...Da bi se postigli najbolji
rezultati, neophodno je da duţina svake ţice ili kalema, od priključka na tlu do vrha, bude
jadnaka jednoj četvrtini duţine talasa električne vibracije u ţici ili drugačije, jednaka onoj
četvrtini talasne duţine pomnoţene s jednim neparnim brojem. Bez poštovanja ovog pravila
nemoguće je sprečiti mešanje i obezbediti tajnost poruka. U tome leţi tajna usaglašavanja...“,
dok u narednom dijelu ‟Razvoj novog principa-električni oscilator‟ Tesla nastavlja: “…Došao
sam do krajnjih granica brzina koje se mogu dobiti na druge načine kada mi se nametnula
srećna ideja da pribegnem kondenzatoru…tako da se puni i prazni naizmenično u brzim
intervalima kroz jedno kolo s nekoliko navijutaka čvrste ţice, koji formira primarni deo jednog
transformišućeg indukcionog kalema…” ¹´
Zatim, u drugom članku za ”Telegraph and Telephone” (16.okt.1927.) “Svetski sistem
beţičnog prenosa energije”, u dijelu „Visokonaponski predajnik i rezonancija zemlje‟, opisao je
način prostiranja struje od Teslinog predajnika kroz Zemljinu kuglu, i to je nešto najneobičnije
ako se razmotri širenje naelektrisanja po površini.
I kao u prethodnom dijelu što smo objasnili po Tesli - talas
započinje, teoretski beskonačnom brzinom, a onda se usporava
naglo a kasnije polagano sve do udaljenosti od oko 6 hiljada
milja. Od te udaljenosti nastavlja se prostiranje talasa brzinom
svjetlosti (oko 300 000 km/sek). Nakon toga, brzina se opet
povećava i to polagano, zatim sve brţe dok ne doĎe do antipoda
sa pribliţno beskonačnom brzinom. Struja prodire duboko u
zemlju, pa su dejstva koja ona proizvodi na prijemnike ista kao
kada bi cijeli njen tok bio skupljen u osu Zemlje koja spaja
predajnik sa antipodom. Zato je srednja brzina na površini 471
200 km u sekundi, što znači da je 57% veća od brzine Hercovih
talasa čija je brzina svjetlosna. Istu konstantu našao je i kapetan
Si, inače američki poznati astronom kojeg Tesla pominje u
navedenom članku i koji je u svojim matematičkim istraţivanjima
za kretanje najmanjih djelića etra Si stručno nazvao “eteronima”. Dakle, ovo je punih pet
godina prije Ajnštajnove Specijalne teorije relativiteta obaralo drugi postulat te teorije o
svjetlosti kao najbrţoj sili u prirodi. ¹µ Isto je primjetio kasnije u eksperimentalnim
istraţivanjima čuveni Nikolaj Kozirev, otkrivajući tzv. ”torzijska polja i valove”.
Istraţivanja u Koloradu su urodila plodom, te je Tesla marta 1901. godine bio usredsreĎen
na posao izgradnje čuvene kule Vordeklif, na mjestu Šorem, 100km od centra Njujorka, na
ostrvu Long Ajlend. Kupljeno imanje Tesla je iskoristio za izgradnju još jače i grandioznije
labaratorije i najpoznatije graĎevine-Vordenklif tornja, koji je trebao biti ostvarenje Teslinih
snova i Veliko djelo-zbir skoro svih njegovih djela stavljenih za najviši cilj nauke i dobro
čovječanstva. Kula je u planu trebala biti mnogo veća, ali je smanjivana, da bi krajni rezultat bila
visina od 87m, sa ravnom platformom na vrhu koja je nosila poluloptastu kupolu. Cijeli toranj je
bio sagraĎen od drvenih greda sa metalnim spojevima. Namjena mu je bila višestrana, čak i sa
mogućnostima vještačkog izazivanja kiše. Tesla je ovdje smjestio skoro sve svoje prethodne
40
patente, kako bi toranj bio naponski i energetski podrţan za veliko praktično djelo. Iza tornja je
bila velika labaratorija itd. Bilo je angaţovano 75 tehnička crtača. Eminentna arhitektonska firma
Makima, Mida i Vajta angaţovanih za ovaj posao, bila su lično Teslin izbor.
Tesla je bio izdao Proglas svjetskog sistema za beţični prenos energije, i otkrio javnosti
projekat i elemente koji su ga činili: njegov oscilatorni transformator, uveličavajući predajnik,
vještina individualizacije i korišćenje zemaljskih stacioniranih talasa. Cijeli rad tornja
Vordenklif, Tesla je prikazao kroz sljedeće tačke: meĎusobno povezivanje postojećih
telegrafskih centrala ili ustanova širom svijeta; uspostavljanje drţavnih telegrafskih sluţbi čiji se
rad ne moţe ometati; meĎusobno povezivanje svih takvih sistema koji bi bili izgraĎeni u svijetu;
univerzalno razmjenjivanje opštih vijesti, telegrafom ili telefonom, a u sluţbi štampe;
uspostavljanje takvih sistema isključivo za privatne svrhe; sistem muzičke distribucije u svijetu;
opšte mjerenje vremena jeftinim satovima, preciznosti astronomske i bez potrebe nadzora;
razmjena u svijetu pisanih i otkucanih znakova, brojeva, slika i sl; prenos podataka trgovačke
pomorske sluţbe za navigatore; mogućnost opšteg štampanja na kopnu i moru svugdje po
svijetu; reprodukcija svih slika, zapisa, crteţa po svijetu i sl. ¹¶
Eksperimentima Tesla je vršio i kapacitivnost postrojenja. Konstruisao je i prototip planete
kako bi još jednom izračunao da li je moguće¹· slati struje kroz Zemlju. Kroz prototip planete
propuštao je različite frekvencije da bi izmjerio voltaţu, talasnu duţinu i brzinu prenošene
energije.¹¸ Proučio je i različite čvorne tačke - duţ ekvatora i na polu kojem je mjesto nasuprot
tački generisanja.
Imajući na osnovu ovoga još ideja, jedna od omijenih tema bila mu je razmatranje
energetskih potencijala čovječanstva i budućih izvora energije, pa je u člancima
„Svet čuda koji će stvoriti elektricitet“ (1915), “Čuda budućnosti” (1916) i “Energija
budućnosti” (1919) razvio ideje koje je izloţio još 1900. na osnovu čuvenog članka „Problem
povećanja ljudske energije“ (za treći problem). Tesla je proces dobijanja enerije kroz naftu,
ugalj, gas, kao i “budućim” iz atoma, smatrao varvarskim. Zato je drţao do beskonačne energije
prirode koja je čovjeku data na raspolaganje. ¹¹
U jednoj elektronskoj naučnoj knjiţici Jana Viherinka iz 2004. (Jan Wicherink), prevedenoj
od Mladena Kvaternika (2006), nalazi se u poglavljima „Polje nulte točke‟ i „Vibracije etera‟²⁰
izvrsno objašnjenje etarske fizike i stacionarnih talasa na osnovu modernijih istraţivanja,
eksperimentalnih i teoretskih iz posmatračke metode. Dodavanje svih mogućih vibracija, s
frekvencijama od ekstremno niskih do beskonačno visokih, čini rezultat zbira svih vibracija
41
pretvarajući npr. vodu u glatku površinu te ona postaje “mirna”. Mirnoća nije ništa nako
iluzija, jer je materija ujedno i u mirovanju i u jakom treperenju ili vibriranju. To je ono
što predstavlja tzv. ”polje nulte tačke” - kompletno mirovanje od 0 Hz i ispunjenost
beskonačnim kaskadama Zlatnih harmonika. Znači, sve u isto vrijeme stvara polje nulte
tačke. Tako valovi koji kreiraju materiju pomoću fraktala, jednostavno ulaze u jezgro u rastućoj
kaskadi Zlatnih valova, kao Zlatni rez, ubrzavaju se i prelaze brzinu svjetlosti. Centracija ide u
nultoj tački, jer otuda dolaze i otuda se vraću nazad. Zato je nulta tačka alfa i omega
kreacija.
Danas naučnici, poput Davida Vilkoka i Daniela Vintera proširuju pojam etra na osnovu
teorije, posmatranja i eksperimenata, i govore ono isto što je bila nekada slutnja naučnika XIX
vijeka i pisanih okultnih djela, da energija etra ima svojstva svijesti. Njihov zaključak je kako
nema nikakvog dualizma fizikalnog i mentalnog domena, i da je energija etra čista energija
svijesti (nazivane kroz istoriju pa do danas i kao Akasha, Etar, anima mundi, Chi, Ki, Prana,
Ţivotna sila, nula, kontinum, vakum, kontinuitet, polje nulte tačke, morfičko polje, torziono polje,
beskonačnost, cjelina, vječnost, Elejsko Biće, Euklidova tačka, itd.). Kako ona oblikuje naš cijeli
Svemir kao prirodni medijum, onda cijeli Svemir mora biti ţivo inteligentno biće.
Nultu tačku, zaista moţemo smatrati izvorom i odredištem, ili alfom i omegom svih
Kreacija. Sve materijalno tako se pokreće. Danijel Vinter, takoĎe jedan od modernih etarskih
naučnika i osnivač implozijske fizike, kaţe da je upravo ta univerzalna svijest ono što fokusira
valove u nultu tačku i odrţava njenu vrtnju, odrţava vrtlog (vorteks) i kretnju svega. To je
ono što moţemo uporediti sa G-silom u dinamici medijuma-etra. Pojedinačno svaka
fokalna tačka elektromagnetskih valova je kao individualna svijest, i ona je dio univerzalne
svijesti. U ljudskom tijelu je fokusirana ljudska individualna svijest, koja je dio ukupne svijesti
kosmosa. To je ono što je u potpunosti spoznao Nikola Tesla. Zato je mozak na neki način
antena za prijem individualne svijesti iz univerzalne. To sugeriše danas i teorija kvantnog mozga.
Dakle, svaki individualni um ima pristup univerzalnom umu, i samo je razlika u količini
svjesnosti koja zavisi od temperamenta i drugih bioloških, kognitivnih i društvenih faktora u
tome kako će se čovjek ostvariti.
Eksperimentima s dvije spiralne zavojnice 1900. godine, koje su bile suprotne naizmjenične
struje, opisali smo kako je Tesla kreirao samo-poništavajuća elektromagnetska polja i kako je
uprkos tom poništenju mogao slati energiju velikim udaljenostima zahvaljujući etru. Bilo je to
otkriće nove forme energije. Ono što je neobično jeste da Teslini valovi nisu gubili svoju
energiju s kvadratom udaljenosti, dok je to bio slučaj sa normalnim elektromagnetskim
valovima. U Teslinom principu čak ni preko velikih udaljenosti nije bilo nikakvog uočljivog
gubitka energije. To je ono što mnogi nisu razumjeli u ono vrijeme. Zato i postoji u prirodi
brzina veća od svjetlosti, što je Tesla objavio javnosti još 1900. godine. Dakle, 100 godina prije
akceleratora u Prinstonu i Firenci, a od septembra 2011. i čuvenog CERN-a.
Istu formu nove energije otkrio je astrofizičar Nikolaj Kozirev (1908-1983). Zahvaljujući
njegovim eksperimentalnim istraţivanjima Kozirev je potvrdio postojanje etra. On je otkrio
tzv. ”torzijske valove”. Ta forma energije torzijskih valova nije ni elektromagnetska ni
gravitaciona po prirodi, već je samostalna - spiralni ne-Hercov elektromagnetski val i putuje
super-luminalnom brzinom koja je milijardu puta brţi od svjetlosti. Znači, isto su nehercijanski
valovi kao i Teslini, i zato se takoĎe ne pokoravaju teorijama Herca i Maksvela.
Torzijski ili skalarni valovi imaju značajnu ulogu u objašnjenju našeg fizikalnog svijeta. Oni
kreiraju male sile u materiji koje se mogu otkriti. Torzijska polja su vrlo slaba, ali se mogu
mjeriti ravnoteţom torzijskih zraka. Ova polja mogu biti ili stacionarna ili dinamička.
42
Stacionarna, koja su najvaţnija za fizikalni svijet, mogu imati formu vorteksa (vrtloga), spirale,
kao što je slučaj u implozijskoj fizici Daniela Vintera. Vrtloţna ili vortex polja stacionarnih
talasa u graĎi vakum prostora mogu ostati na jednom mjestu dosta dugo vremena. Kozirev je
tvrdio, na osnovu eksperimenata, da se i torzijska polja mogu širiti prostorom kao i torzijski
valovi. Uočio je, slično Tesli prije njega u etarskoj fizici, kako svi fizikalni objekti i apsorbuju i
zrače torzijske valove. Svim treskanjem, vibriranjem, hlaĎenjem, grijanjem i deformisanjem
fizikalni objekti generišu mjerljive torzijske valove. Oni se mogu mjeriti.
Zato sve, posjetimo se “elementarne čestice imaju valno svojstvo, tj. čestice su valovi…
Elektron je talas smješten u “dvodimenzionalni” ili trodimenzinalni prostor... Veličina Elektrona
nije nikakva konstantna veličina, nego se ona moţe stalno mjenjati”, piše na osnovu matematike
Seadin Jelovac u poglavlju „Konstantne konstante‟ svoje knjige. ²¹ Kozirev je smatrao da sva
kretanja od vibriranja atoma do putanja planeta i zvijezda, ostavljaju svoje tragove u medijumu,
tj. etru u formi torzijskih valova. Kozirev je to dokazao putem rotacije ţiroskopa koji time
gubi malu teţinu. Isto i jako treskanje objekta, moţe voditi gubitku teţine. To je spram današnje
konvencionalne nauke “nemoguće”, kao što je bio i Teslin beţični prenos ne-hercijanskim
talasima. Kozirev je dokazao kako ţiroskopi zrače više torzijskih valova, ukoliko se tresu ili
rotiraju. Na taj način se energija etra, odrţavajući objekat koji se trese ili rotira, zrači
natrag u pozadinski okean etra i tako povećava.
Slična istraţivanja voĎena su na Kembridţu, gdje je dr. Harold Aspden primjetio povezan
fenomen, pridruţujući ţiroskopu moćan magnet, zavrtjevši ih zajedno velikom brzinom. Mjerio
je količinu energije potrebne za ubrzanje ţiroskopa. Dobio je računicu od 1000 J (dţula). Nakon
zaustavljanja vrtnje ţiroskopa, unutar 60 sekundi ponovo ga je zavrtio, i otkrio da mu je bilo
potrebno mnogo manje energije do postizanja iste brzine jer je vrtnja ţiroskopa dodala energiju
etru, koji odrţava ţiroskop. Sve to trajalo je i nakon zaustavljajnja, što je slično momentu ili sili
kretanja vode u čaši nakon miješanja kašičicom.²² Dakle, vrteći magneti nisu ništa drugo do
generatori snaţnih torzijskih valova. Naša planeta Zemlja i svi drugi oblici postojanja u
sveproţimajućem medijumu, etru ili kako god ga drugačije nazvali kroz istoriju njegovih
imena, samo su generatori torzijskih valova, kako je dokazao Kozirev i drugi istraţivači.
To je misterija i Tesline spirale kao vrtloga rotacija u etru. Pored Kozireva i Aspdena, slična
eksperimentalna istraţivanja vršio je i Brus De Palma, katapultirajući dvije čelične lopte pod
istim uglom u vazduh.
Da li je principijelno teorijski bilo moguće dobiti višak energije u radu npr. Kilijevog
generatora? Prema Majeru npr. vaţi slučaj opšteg odrţanja energije u Svemiru. U tom zakonu je
ukupna nekonvertovana energija Svemira jednaka sumi svih pojedinačno konvertovanih energija,
po prikazu: E (nekonvertovana e. ) – E‟ (konvertovana energija) = 0
Prema ovome ako bi se slijedio Majerov zakon o odrţanju energije, značilo bi nastupanje
energetske smrti kosmosa trenutno. Zakon nije dovoljno obuhvatan. Problem je njegovo
nepostojanje dubine. On npr. ne definiše vertikalnu komponentu u odnosima raznih slojeva
materijalne egzistencije. Na jednostavnim primjerima iz ţivota vidimo da je aktivaciona energija
uvijek manja od dobijene. Za lančanu reakciju dijeljenja jezgara atoma teških elemenata (fisija),
aktivaciona energija je mnogo puta manja od energije dobijene tom reakcijom. Zato proizlazi da
je u smjeru energija ka materiji, dobijena energija veća od uloţene, uvijek, te je aktivaciona
energija za svaki proces uvijek manja od energije osloboĎene iz materije ili nekog izazvanog
procesa.
MeĎutim, Majerov zakon vaţi samo za pojedine, posebne slučajeve. To vaţi samo za
horizontalne slučajeve, u koje spada mehaničko izazivanje toplotnih ili električnih pojava u
43
segment rada, dok se ne odnosi na vertikalne načine djelovanja u prirodi poput relacije prirodnog
zakona energija-inertna masa. Dakle, Majerov zakon nema regulisanu univerzalnost.
Energija utrošena za pokretanje neke mase uvijek je manja od energije koju data masa stiče
istim pokretanjem, i ni jedan zakon prirodni ne troši nikakvu energiju za svoje djelovanje. Stoga
je jasno da zakonom ureĎena energija uvijek ureĎuje materiju-vrši se vertikalno informisanje u
prirodi. Tako je od zakona, pa dalje preko energije do mase i od nje do teţine. U cijelom
Svemiru od Ideje pa sve do Materije imamo samo prirast Energije, i to kao vertiklani odnos
jeste tajna odrţanja u Kosmosu. Energija je vječna, i u „beskonačnosti‟ Vasione i prirode imamo
nepotrošivost zbira svih energija i vibracija do nulte tačke „mirovanja‟. Ni naša planeta ne ulaţe
nikakvu energiju pri slobodnom padanju tijela, jer se gravitacija ne troši-ne konvertuje se u
energiju kretanja slobodnopadajućih tijela. Ona je princip koji proizvodi dejstva. Ona mijenja
materiju i prostor, a sama ostaje nepromjenjena poput svih zakona prirode.
Nauka je danas trenutno zbrka nepovezanih pojmova i neobjašnjenih mjerenja. To smo
pokazali i u jednom našem naučnom tekstu “Neki koraci budućnosti-što god bilo poslije Opere”
(oktobra 2011.). Takav primjer u zbrci nepovezanih pojmova i neobjašnjenih mjerenja imamo u
evolucionističko-relativističkoj knjizi “Nastanci-četrnaest milijardi godina kosmičke evolucije”
²³ u kojoj se spominje starost kosmosa, temperaturu na posebnim kosmičkim “roĎendanima“ pa
sve do danas itd. sve do neobjašnjenih pojmova poput “tamne materije“ i “tamne energije“.
Tamna materija uvedena je zbog toga što se, npr. sonde izvan Sunčevog sistema, to jest
kada ga napuste, ne ponašaju ni po Njutnovoj formuli za gravitaciju, ali ni po Ajnštajnovim
svjetskim linijama-sonde se udaljavaju, pa se vraćaju, pa opet udaljavaju. MeĎutim, njihovo
kretanje najviše podsjeća na Boškovićevu krivu jedinstvene sile, kako kaţe dr. Abramović. S
druge strane tamna energija uvedena je da se zadovolje energetske jednačine za galaksije na
rubu optičkog kosmosa doseţnog teleskopima, jer se one udaljavaju mnogo brţe od brzine
svjetlosti pa im navodno tamna energija omogućava da se tako brzo kreću. Ovo je veliki apsurd,
ukoliko se osvrnemo na već prikazan rad naučnika Kozireva:
Nikolaj Kozirev otkrio je da zvijezde zrače energiju torzijskih valova. Njegov postulat je bio
da se torzijski valovi stvaraju zbog vrtnje zvijezda u medijumu, te je na osnovu svojih
astronomskih posmatranja zvijezda, pomoću dediciranog teleskopa za mjerenje radijacije
torzijskih valova, primjetio kako su zvijezde emitovale tu energiju sa svoje lokacije. Po njemu,
lokacija zvijezde na nebu je morala biti stvarna, a vidljivo svjetlo zvijezde otkriva lokaciju koju
je ona imala prije mnogo svjetlosnih godina, koliko je trebalo svjetlu da doĎe do Zemlje.
Ako zapazimo, ovo takoĎe ne ide u prilog Dopler efektu i njegovom “crvenom pomaku” po
kojem znači da se galaksije brzo udaljavaju od nas zbog “širenja kosmosa“. Kozirev je zaključio
da torzijski valovi moraju putovati super-luminalnim brzinama. Ono što je Kozirev još razvio
jeste to, da torzijski valovi primljeni s lokacije na nebu prikazuju buduću poziciju zvijezde, jer
torzijski valovi putuju super-luminalnim brzinama. Zbog toga ovi valovi mogu preći vremensku
barijeru, te tako “preći” u budućnost. Po njemu, to je značilo da torzijski valovi kreiraju
istoriju svih dogaĎaja u Svemiru kroz sveproţimajući medijum, kako od kretanja
najmanjih subatomskih čestica tako do kretanja planeta, zvijezda i galaksija.
Kako ova studija o etru nije konvencionalno dogmatska kao nauka zadnjih više od sto deset
godina, citiraćemo interesantno zapaţanje jednog amatera u kosmološkim istraţivanjima i autora
romana “Novo sjeme”, Maria Škorina iz Šibenika, koji čak pretpostavlja da je količina energije
unutar atoma konstantna i kaţe: “Zanimljivo bi bilo da, osim udaljavanja galaksija uzmemo u
obzir i Oortov oblak, koji oko nas tvori sferu. Za postojanje takovog oblika potrebne su dvije
sile: unutarnja i vanjska. Tijelo vjerojatno ima „izgubljenu„ masu jer je „uronjeno„ u eter kao kad
44
smo u vodi, ali pitanje je koliku bi realnu masu imalo u momentu mirovanja. Pretpostavljam da
je količina energije unutar atoma konstantna a kretanjem atoma kroz eter tj. energetski nabijen
prostor kroz propusnu elektron. opnu sabija energiju koja joj daje masu. Kad se zaustavi „višak„
izlazi i energija je opet konstantna… zamislimo titrajuću česticu u magnetskom polju dva
magneta. Je li ona privučena ili odbijena ili titra u ravnoteţnom poloţaju dviju izbalansiranih
sila. Na tom principu mogao bi se stvoriti antigravitacioni motor”. ²´
Naša planeta Zemlja takoĎe, zrači torzijske valove. Ta je radijacija znantno jača blizu
polova i rotacijom ih rasprostire po ostatku planete. Kozirevi eksperimenti su zavisili od
geografske lokacije, pa je i sam primjetio kako se mjerenja mogu izvoditi samo tokom hladnog
perioda godine. Sasvim prirodno i još logično, Sunce je najveći generator torzijskih valova
širom Sunčevog sistema. Mišljenja smo lično, da je vrlo lako moguće da je zvijezda Vega
(sazvjeţĎe Lira) jak generator torzijskih valova te Sunce cijeli svoj sistem povuče k njoj, svake
godine u jednom trenutku, brzinom od 20 km u sek. U nekim astronomskim knjigama s polovine
70-ih godina prethodnog vijeka piše: “Sunce vuče Zemlju i ostale planete kroz prostor naše
galaksije brzinom od oko 20 km/sek u pravcu zvezde Vege u sazveţĎu Lire. Dokaz ovog kretanja
je uglovno udaljavanje onih zvezda, prema kojima se kreće Zemlja sa Suncem, dok se
dijametralno suprotne zvezde uglavno pribliţavaju jedna drugoj…”²µ Treba imati na umu da
torzijski valovi teku u svaku i iz svake fizikalne materije.
Muzika je harmonija, i ono što su stari Grci znali o muzici prirodno se odrţavalo u
doţivljaju logosa. Harmonija je muzika-najprirodniji izraz matematičkih zakona, koje su još
otkrili pitagorejci. U Novom zavjetu stoji: “U početku bijaše riječ i riječ bijaše od Boga i riječ
bijaše Bog”. Indijski mistik Ošo (Osho-Bhagwan Shree Rajneesh,1931-1990), napisao je: “U
njega su uključene sve razine postojanja. Nije da je samo duša puna glazbe: jednom kad čujete
unutarnju glazbu, vaš je um pun nje, vaše srce je puno nje, vaše tijelo je puno nje, sve razine
vašeg bića su pune nje. Kad je jednom upoznate, ne samo da je čujete u sebi, nego i izvan sebe.
U ptičijem pjevu čujete je, u šumu vjetra u drveću čujete je, u valovima što udaraju u stijene
čujete je. U zvuku čujete je, u tišini čujete je.” ²¶
Ono što zovemo „zvučnim etrom‟, nosi naziv i kao Akaša. Pošto je preuzeta iz sanskrita
riječ Etar znači „sveprožimajući prostor' ili „anima mundi‟, kroz kojeg se boţanske misli
manifestuju u Materiji i konstituiše Dušu i Duh. On po Fridrihu Mesmeru proizvodi
„mesmeričke‟ i „magnetičke‟ operacije prirode. Akaša je takoĎe, kako smo vidjeli iz prvod dijela,
sanskritska riječ i znači radijacija, sjajenje i sl., i zato je sinonim za etar. Teslin Svjetlosni etar
(luminoferozni) sastoji se od Prostora i Svetlosti, jer su oni neodvojivi. Akaša je maternica
kreacije svih fizikalnih aspekata, koji se mogu percipirati čulima. O tome govori sva tradicija
starog Istoka, kroz tzv. „akaša hronike„ kao knjige ţivota, opisujući sve što se dogodilo i što će
se dogoditi. To su priče svake Duše koja je ţivjela u našem svijetu-zapisi holografskih
torzijskih polja pojedinaca uknjiţena u veći hologram grupa (nacija npr.), a to se prepliće sa
hologramom čovječanstva, pa nam je jasno da se radi o onome što je još Karl Gustav Jung
nazvao „kolektivnom sviješću‟.
Zato moţemo objasniti ono što nazivamo „parapsihološkim‟. Dakle, radi se o jednom
bukvalno skladištu informacija kojima su imaju pristup svi veliki vidovnjaci čovječanstva kroz
istoriju. I polje nulte tačke sa etrom, predstavlja samo razliku u načinu opisivanja tih polja, jer
oba i sl. samo opisuju energiju koja je u Svemiru, dok polje nulte tačke kvantna fizika npr.
opisuje kao kolektivnu energiju koju otpuštaju sve subatomske čestice u Svemiru poput
virtualnih fotona. Oni padaju natrag iz stanja pobuĎenosti u svoja temeljna energetska stanja.
45
Subatomske čestice posuĎuju energiju virtualnih atoma iz polja nulte tačke i gura ih u stanje
više energije. Znači, čisto predavanje i uzimanje energije virtualnih fotona jeste ono što stvara
polje nulte tačke, a “prazan prostor”, vakum, nije ništa drugo do izobilje elektromagnetske
energije virtualnih fotona sa svim frekvencijama domena elektromagnetskih frekvencija. Zato je
Kozirev i preko torzijskih valova smatrao da misli i osjećaji naši, generišu torzijske valove
koji putuju superluminalnim brzinama sve do najudaljenijih krajeva Kosmosa. Njihovi
valovi mogu biti fizika onog što zovemo „telepatijom‟, uticaj na materiju, objašnjenje za „psiho
kinezu‟, sposobnosti za fizikalno mijenjanje fizikalnih objekata u savijanju ţice i sl. (kao što je
Uri Geler demonstrirao a naučna detaljna ispitivanja potvrdila da se ne radi o prevarantu). Od
XX vijeka, naročito od druge polovine vijeka, naučnici u sluţbi vojske počeli su eksperimentisati
sa ljudima takvih sposobnosti.
Svi su atomi u svojoj osnovi generatori torzijskih valova. Poznato je npr. da kontra rotirajući
Φ spiralni elektromagnetski valovi u implozijskoj fizici Daniela Vintera, koji se spiralizuju u
atomskom jezgru, takoĎe poništavaju elektromagnetske komponente elektromagnetskih valova.
Rezultat iz toga su torzijski valovi. Po fizici Vintera, spiralizovanje u nultu tačku mirovanja
elektromagnetskog vorteksa kreira da se beskonačna energija akumulira zbog implozije
valova u sve manje i manje valne duţine (što je kraća valna duţina to je veća energija
sadrţana u spiralizirajućem valu). Analogiju imamo u tornadu koji akumulira energiju i
fokusira je u tačku-u oku tornada u kojem se prirodno ucrta pentagram ili nekad heksagram
(elektromagnetski vrtlog ili vortex akumulira energiju u svojoj tački mirovanja).
46
Dakle, još jedna dubina značenja Tesline spirale, pored one koju je objavio dr.
Abramović, u radu “Okultni smisao Tesline spirale”.²· Tajanstvenu dubinu spirale, sjetimo se,
imamo savršeno studiozno prirodno-naučno uraĎeno kod astrologa, ali moţemo slobodno reći i
naučnika, čuvenog Mila Dupora. On je to dao u petom dijelu „Spiralni putevi Gospodnji‟ u knjizi
“Astrološki i hermetički spisi” (hermetički dio). Uragani na primjer, kategorija 4 i 5, otvaraju
meĎudimenzionalni prolaz ka višim, te na taj način omogućava protok energije etra (čije je
osnovno svojstvo vibriranje) u našu grubo fizikalnu dimenziju. Energija etra u formi torzijskih
valova kreira stojne valove. Valne duţine planeta i zvijezda su ogromne u poreĎenju sa
valnom duţinom atoma. Ali, kada se njihove valne duţine uklapaju u Fibonacijev niz
Zlatne sredine, oni se imploduju i formiraju fraktalne atraktore, koje nazivamo
gravitacijom. Na taj način su, implodirajućim elektromagnetskim valovima povezane sve
panete i zvijezde u medijumu. Hologramski tip svemira naučno je jednak hermetičkom
principu, koji glasi: “sve što je gore jednako je onom dolje, i obratno” (makrosvemir i
mikrosvemir).
Još je i Kili smatrao da je etar na najvišem energetskom potencijalu naspram mase i
materije, a da je oko million puta gušći i čvršći od čelika. Tesla je imao isti pogled i putem
dubljih eksperimenata proširio etarsku fiziku, i smatrao takoĎe da materija nastaje iz primarne
supstance koja proţima Univerzum-da taj proces neprestano teče, poreĎujući ga sa odvijanjem i
navijanjem sata. Smatrao je da kada se izgubi unutrašnji električni naboj, etar mrvi materiju u
sebi. Jasno je da čim svjetlo opet dotakne atome razbacane kroz prostor, ponovo otpočinje
proces, jer su sve atomske i molekularne vibracije razmjene emisija kvantnog zračenja, pa
je tako akustika svodiva na elektromagnetiku. Proizvodnjom zvuka mi nuţno pokrećemo
svjetlost, a moguće je i obrnuto ukoliko se poznaju i primjene svi matematički zakoni etarske
sinteze, što bi samo pokrenulo zgušnjavanje materije iz elektromagnetskih polja, odnosno
stvorilo bi ono što znamo kao Materija. ²¸
''… Ako teorija Lorda Kelvina o graĎi materije nije samo lepa zamisao, već fizička istina, onda
bi bilo koje telo ohlaĎeno do apsolutne nule nestalo, iščezlo u prividno ništavilo... Čovek bi tada
posedovao moć nalik boţanskoj jer bi mogao da stvara bilo koju vrstu materije iz ničega, a u
stvarnosti iz primarne, neshvatljivo razreĎene supstance koja proţima sav prostor, etra. I on bi
mogao uciniti po svojoj volji da se sva opipljiva i teška materija vrati u svoj primarni oblik, tj. da
nestane, izgubi se u svemiru.
47
Ma koliko nemogućim bi takav rezultat mogao da izgleda, on nije nuţno protivrečan
prihvaćenoj doktrini o neuništivosti materije. Primarna asupstanca, etar, ne bi naravno nikada
mogla biti uništena, ali atom ili molekul, mogao bi biti kao takav, poništen, jer predstavlja
vrtlog, ili agregat vrtloga ovog tananog fluida.
Zamislite proces hladjenja učinjen samodejstvenim, i potrudite se da razmislite šta bi čovek
mogao da uradi. Na njegovo nareĎenje svetovi bi nestajali i svetovi bi se raĎali. Teorijski,
verujem da ne grešim. Ako je činjenica da je sva teška materija ... sastavljena od kovitlaca, ili
vrtloga sveprožimajuće, čudesno razreĎene, fluidne supstance, onda sva izrazita svojstva tela
predstavljaju puki rezultat vibracionih perioda, veličine, brzine ili načina ureĎenja ovih
vrtloga. I onda, šta drugo bi moglo uslediti nakon hlaĎenja i prestanka kretanja, sem totalne
dekompozicije kovitlaca ili atoma, tj. nestanka onoga što u uobičajenom značenju reči
nazivamo materijom? Jedini način da dokaţemo da je sav materijalni svet... sastavljen od ove
primarne supstance, čini se da bi bio da izvedemo upravo taj eksperiment – da učinimo da
materija nestane – što bi bilo moguće samo pod pretpostavkom da je Lord Kelvinov pogled na
sastav tela fizička činjenica.''
„Obrazlaţući dalje svoju viziju „roĎenja i smrti materije', Tesla nastavlja o etru‟:
”Zamislite grudvicu nekog materijala kao što je meteor, koji je sastavljen od malenih
kovitla etera. I zamislite ovo telo projektovano u beskrajne dubine prostora, u oblast u kojoj
nema toplote, nema svetlosti, gde nema zračenja bilo koje vrste, gde vlada minimum
temperature, a ne postoji uopšte nikakvo kretanje. Šta bi sledilo? Telo bi se ohladilo i
kondenzovalo, a kondenzacija bi bila združena sa gubitkom kretanja. Poslednji stadijum
kondenzacije, ako bi ikada bio dostignut, uključivao bi prestanak svakog kretanja. Kovitlaci
etera bi se prekinuli, meteor bi nestao i preostao bi samo njegov sporo krećući, nepokretan,
fluid koji bi se izgubio u neograničenom moru etra, i najzad se potpuno zaustavio. Ali, neka
sad deo ovog fluida bude ponovo pokrenut od bilo kog agensa, kao što su Sunčevi zraci ili
zraci sa neke zvezde... Neka se vrtlozi ponovo obrazuju, steknu velike brzine, vibriraju i
nagomilavaju se na način koji je predložio Ser Vilijam Kruks, u svojoj ingenioznoj hipotezi o
nastanku Elemenata.
Kovitlaci jednakih perioda vibracija koje traţe jedna drugu, sakupljajući se u grupe poput
pojedinaca sličnih ukusa i naklonosti u gusto naseljenom gradu... na taj način bi materija kao
što je uobičajeno zamišljamo, bila ponovo obrazovana. Tako bi se u beskrajnim dubinama
vasione mogao odvijati večni proces razaranja i ponovnog pojavljivanja materije, gde bi ukupna
količina energije kretanja u skladu sa zakonom očuvanja energije bila zauvek integralno
sačuvana.
Sledeći spekulacije jednog od velikih predstavnika moderne nauke, Kruksa, duboko smo
impresionirani mogućnošću da izvesne ideje o materiji i sili, uzroku i posledici, kao i o sastavu i
istoriji svemira, koje su na sanskritu bile iznete u drevnoj Hindu filosofiji, u Vedama, sada mogu
biti ne samo neodreĎeni i nejasni izrazi zakona i pojava koje nam predlaţu vizionari, već postati
i tačne naučne i fizičke istine'', citira Teslu dr. Abramović u radu “Etarska fizika i relativizam”.²¹
48
1895. godine dva vidovnjaka, Čarls Leadbeter i Ani Besant, objavili su jedan vrlo zanimljiv
članak pod nazivom “Okultna hemija”, u kojem su objasnili unutrašnju strukturu vodonika i
kiseonika, a da nisu imali nikakvu naučnu podlogu osim jedino svoju vidovitost. Dakle, imajući
samo neku vrstu umne labaratorije, ali bez naučne podloge, ova dva imena oslikali su torusne
oblike kao gradbene blokove atoma. Te torusu slične forme tokova, Leadbeter i Besant nazvali
su „Anu‟. Govorili su kako je atom oblikovan iz etra korišćenjem Anua kao forme tog
konstantnog toka. Pošto je tzv. torus vrlo vaţna trodimenzionalna forma materije u novoj
nauci etra, i kako se danas najčešće poredi sa prstenastim oblikom, onda lako moţemo na
taj način pojmiti nastajanje materije iz etra. Torus nastaje rotiranjem mustre Geneze za 360
stepeni, i kao kugla uvija se unutra na vrhu i dnu, da bi nastala rupa kao na jabuci. Formira se
kada dva etar-vorteksa zdruţe svoje kanale (protoke). On je savršena forma toka u prirodi za
kreiranje naizgled odvojenih entiteta u etru bez forme. Dovoljno je stabilnog trajanja. U valnoj
strukturi materije, koju smo prikazali, materija jeste samo mustra interferencije valova,
49
ulaznih i izlaznih. Sva materija u Svemiru na taj način se odrţava, jer se radi o meĎusobnoj
zavisnosti čestičnih valova.
Kada se torusi uklope ili ugnjeţde za formiranje ljuski elektrona atoma, jedina
mogućnost kontinuiteta te forme ne-destruktivne interferencije valova jeste da se torusi
usklade geometrijama Platonovih krutih tijela. Kada su oni uklopljeni, ugnjeţdeni unutar
atoma prema simetrijama Platonovih krutih tijela, onda svi valovi idu u centar atoma.
Tada se kreiraju ponavljajuće, rekurzivne ili fraktalne mustre. Ovakve mustre ne oblikuju
samo ljuske elektrona već i jezgro. Kada se pojavi fraktalna mustra nestaje u nultoj tačci
atomskog jezgra. Ono što nazivamo gravitacijom dakle, samo je implozija
elektromagnetskih valova u sve kraće i kraće valne duţine. Time je torus zapravo
minijaturna crna rupa i samo privlači u sebe svjetlo kreirajući tako gravitaciju.
Elektron unutar atoma kruţi u putanji oko jezgra i to na fiksnoj udaljenosti od jezgra, a
kugla koja opisuje kruţenje elektrona naziva se elektronskom ljuskom, kojih ima različitih
tipova u atomskoj strukturi. Danas su im imena s, p, d i f ljuska. One sadrţe 2, 6, 10 i 14
elektrona, maksimalno. Apsolutno svaki par vrtloga u torusu korespondira sa 2 elektrona. Čim se
torusi organizuju unutar Platonovih krutina, dobija se ekvivalent elektronske ljuske, a
korespondencija ide sljedećim nizom: 1 par vrtloga formira 1 torus i odgovara ljusci s 2
elektrona; uklopljena 3 para vorteksa u kocki odgovara p ljusci, koja ima 6 elektrona, dok 5
uklopljenih parova vorteksa u dodekahedronu odgovara d ljusci, koja ima 10 elektrona.
Materija je stabilna forma mustre toka, koja ide iz etra zauzimajući geometrijske
oblike iz energije bez forme. Na taj način se kreira iluzija razdvojenih elektronskih čestica u
elektronskim ljuskama. Zato čestica koja stvara jezgro sedam ugnjeţdenih parova vrtloga u
Platonovom ikozahedronu, odgovara ljusci f s 14 elektrona. Kako su Φ ciklusi, ciklusi
harmonijskih valova koji slijede Zlatni rez, tako bi onda porijeklo riječi fizika moglo biti od
physical te bi onda ona kao nauka bila čista studija Φ ciklusa.
Drugom knjigom “Zakona”, Platon navodi da su svete mjere proučavali svi koji su postojali
sveštenici ili praktikovali bilo koju vještinu s jakim uticajem na društvo. Jesu li se svete mjere
odnosile specifično ili uopšteno prema Zlatnom rezu, ne znamo još uvijek sa potpunom
sigurnošću. No, kako Platon kaţe, kroz njihovo su se proučavanje rane civilizacije odrţavale
stabilnima i neiskvarenima hiljadama godina. U jednom razgovoru opisuje kako su filozofi iz
Atene govorili o uticaju koji muzika i ples imaju na narav mladih ljudi, pozivajući se na Egipat
50
gdje su se, prema njemu, zagovarali veoma strogo odreĎeni zakoni i u IV vijeku prije n.e.
očuvalo veliko znanje o Zlatnom rezu.
Čim se val koji dolazi iz centra, sretne sa reflektiranim valom od površine kugle, tada
se formiraju stojni valovi, a imajmo na umu da je Platon u “Timeju” upravo spomenuo
kako su kruta tijela osnovne forme koje konstruišu materiju. MeĎutim, imajmo na umu i da
je sam Platon spomenuo da je to znanje došlo od čuvenog prakontinenta Atlantide, a danas npr.
postoje i “dokazi”. Svih pet Platonovih krutih tijela isklesanih od kamena nalaze se u muzeju u
Oksfordu i datacija im je oko hiljadu godina prije Platona, ali i neke dodatne koje su polupravilne a koje je opisao Pitagora. Kamenje je pronaĎeno u Engleskoj i ono što je interesantno
jeste da je pripadalo neolitskoj epohi. ³⁰
Ono što materiji daje masu jesu mehanička svojstva. Radi se o angularnom momentu
vrtloţne energije etra. Dakle, masa je inercija kreirana od vorteksa etra. Prema predavanju
³¹ sa Lomonosov Univerziteta u Moskvi, profesora dr. Abramovića, od 1. nov. 2011, u dijelu
„Nastajanje mase iz prostora‟  prostor dijeli se isključivo po Kontinualnoj proporciji / Zlatnom
preseku, prema slici:
Etarski medijum je u svim pravcima beskonačan. Karakteristika mu je - r (radius), koji
prema sfernom zakonu usijeca sferne djelove u kontinuum (djelove čije su površine
diskontinualne, odnosno punktualne). Inače, djelovi struktuiranog etra mogu biti sinhroni,
odnosno rezonantni, i asinhroni. U rezonantnom dolazi do kondenzovanja subatomskih čestica
poput elektrona, protona i neutron, jer nastaju rezonantnom sintezom fotona po istim principima
po kojima se i sami fotoni osamostaljuju kao posebni entiteti u etru. S druge strane, asinhroni
djelovi etra jesu Prostor, u kome rezonantni fotoni grade Materiju.
U Platonovim krutinama nastaju sve manje i manje forme tijela. Njegova kruta tijela imaju
vrlo značajne karakteristike. Prva karakteristika je da se savršeno sva uklapaju unutar kugle, koja
je npr. geometrijski oblik koji vaţi za pokrećanje nuklearne reakcije u bombi. Kako ih površina
kugle obuhvata, vrhovi krutih tijela nalaze se na površini. Osim što se savršeno uklapaju jedno
unutar drugih, mogu se još u savršeno ugnjeţĎivati (slika 6.10.). Zatim one mogu i da se udvoje,
tj. mogu se stvoriti i suprotne forme jedna iz druge. Takav primjer udvojenih formi imamo u
primjeru kocke i oktahedrona. Središta stranica ili lica kocke povezana svim linijama izmeĎu tih
središta, daju oktahedron. Isti proces vaţi i za obratan slučaj-kocke iz oktahedrona. Sam sebe za
udvojenika ima tetrahedron. Ikozahedron i dodekahedron su udvojenici, takoĎe.
U Platonovim formama tijelima svaka crta, površina ili lica i krajevi, identični su drugim
unutar iste forme, što samo pokazuje da su krutine ekstremno simetrične. Stvaranjem sve
manjih i manjih savršeno ugnjeţĎenih krutina jedan unutar drugog, kreira se fraktal,
51
repetitivnu geometrijsku mustru. Interesantni su za sličan slučaj i stari simboli Drvo ţivota i
Cvijet ţivota, jer se Drvo ţivota moţe nadslojiti na Cvijet ţivota, i savršeno su usklaĎeni.
Drvo ţivota uopšteno, pa čak i ono iz jevrejske
Kabale, samo je ekstrakcija iz Cvijeta ţivota, ostavljajući
niz kugli bez interesa. Savršeno nadslojavanje s mustrom
Geneze, pokazuje geometrijsku ljepotu simetrije
uključenu u svim sličnim simbolima, što znači da sve
mustre evoluiraju progresijom iz mustre Geneze. TakoĎe,
mnogo puta u Bibliji pominje se Drvo ţivota uz Drvo
znanja dobrog i zla u središtu Rajskog vrta. To samo
pokazuje da su pradavne tradicije smatrale geometrijske
mustre vrlo vaţnim, te su se očuvale u mističnim
ezoteričnim naukama. Markirano crvenom bojom da bi se
razlikovalo od mustre (slika 6.12.Voće ţivota), Voće
ţivota podsjeća nas da je ono što vidimo u stvari trodimenzionalna slika kugli i naziva se
ţenskom formom. Muški komplement moţe se konstruisati ako se koriste ravne crte za
povezivanje svih centara svih kugli, dobijajući na kraju Metatron kocku. Ona je vrlo vaţna pošto
sadrţi krute geometrijske forme, koje dolaze u fokus nove fizike etra. I Platon je opisao te forme
koje nalazimo u Metatron kocki. Zato se i zovu kruta tijela, i zapravo mogu naći dva puta u
Metatronu. Manje verzije krutina se ponavljaju u unutarnjih sedam kugli (slika 6.12. Kocka u
Metatron kocki) zelene kugle vrhovi kocke, a jedna je skrivena u pozadini od pogleda u tri
dimenzije.
Pojam „kosmička biblioteka‟ predstavlja pojam iz svetih znanja. To je energija koja je
poluinteligentna i ispunjava cijelu zapreminu Kosmosa (za pojam čovjekove inteligencije ipak je
visoko inteligentna) ali u koju su sve energije Kosmosa utkale svoja znanja. Ona predstavlja
jednostavno jednu „kosmičku biblioteku‟ iz koje i prosvetljene osobe najčešće dobijaju svoja
saznanja - a to je Akaša, po objašnjenima nekih ljudi. Poznato je i kao „akaša hronike‟, a djelo sa
takvim nazivom imao je poznati intelektualac Rudolf Štajner. Na ovim prostorima postoji takoĎe
donekle slična osoba ovoj dvojici vidovnjaka Leadbeteru Besantu, a radi se o iscjeljitelju i
duhovnjaku dr. Ljubiši Stojanoviću, koji je u jednom svom seminaru pod nazivom “O Crnoj rupi
i tački prosvetljenja”, prije nekoliko godina iznio pred svojim slušaocima i učenicima neke vrlo
interesantne stvari za nauku. U seminaru je govorio da Crna rupa u svoju tačku skuplja svjetlost
milionima godina od jake energije koju ima. I to tako sve dok ne doĎe do njene eksplozije. Dr.
Stojanović je istakao i da „teorija Velikog praska nije tačna da je sve krenulo iz jedne tačke, tj.
52
dolazi do eksplozija zvijezda (što nauka dobro zna na primjeru Supernovih) ali od njih ne nastaje
sve jer to je nemoguće, već neka nova zvijezda ili galaksija zavisno od osloboĎene energije‟.³²
Ono što smo lično primjetili nakon svih fakata je da Crne rupe moraju imati i jaku gustinu
etra, tako da kao po pitanju tornada i galaksija sve vibracije idu u jednu tačku–nultu tačku
iluzornog mirovanja. Kako smo već istakli da je torus zapravo minijaturna crna rupa i samo
privlači u sebe svjetlo kreirajući tako gravitaciju, postavljamo sada naučno pitanje za
razmišljanje čitaoca: ako je torus minijaturna crna rupa koja privlači u sebe svjetlo kreirajući
gravitaciju, zar ne bi onda crne rupe u kosmosu mogle biti poput gigantskih torusa koji privlače
ka sebi svjetlo i stvaraju gravitaciju?!
Po današnjoj implozijskoj fizici Vintera, vrteće polje elektromagnetske energije
sprema inerciju (otpor kretanju). Što je više rotacije ili vrtnje, to je veća inercija. TakoĎe je i
ovo demonstrirano eksperimentalno, vrtnjom ţiroskopa i zvrka. Ako organizujemo vorteks spin
polja elektromagnetske energije u organizacijske mustre čuvenih Platonovih krutih tijela, koje
nazivamo atomom, onda lako moţemo shvatiti dva postulata: da je materija gusta forma
akumulirane energije, i da materija ima svojstva inercije koja daje masu. Inače, Daniel Vinter se
drţi ideje pomenuta dva vidovnjaka i podrţava je. On je spojio oblik njihove vizije torusa sa
Platonovim krutim tijelima za konstruisanje atoma, tako da smatra da etar kreira vrtloge
(vortekse) ili mala tornada kruţne spiralne energije širom Svemira. Zato su vrtlozi u etru
poput malih vrtloga u rijeci.
I Vinter smatra da je cijeli Svemir kreiran iz jedne nematerijalne supstancije-etra,
kao vrsta supravodljivog fluida, koji jednako teče kroz sve fizikalne objekte kao ekstremno
gust ali i medijum bez trenja. Smatra da je najbolje poreĎenje s njim suprovodljivo stanje
helijuma, jer kada se on ohladi na temperaturi ispod 2 stupnja Kalvina, postaje supertečan. To znači da se objekti mogu kretati kroz tu tekućinu bez ikakvog otpora. A da vidimo
kako je došlo do te spoznaje:
u vakuumu ne postoje sile ili stvari koje bi mogle da ponište, pa čak i razblaţe talase. Inače,
vakuum se smatra medijumom bez trenja, a to znači da se talasi i objekti kreću bez otpora i u
odsustvu suprotnih sila mogli bi da se kreću zauvjek. Iz toga proizilazi da je vakuum stvarno
medijum bez trenja, te bi talasi sjećanja širom Svemira mogli biti vječni. No, pitanje se postavlja
da li bi bilo koji medijum zaista mogao biti bez trenja? I odgovor je upravo u superohlaĎenom
helijumu, jer je on potpuno bez trenja. Upravo je to još 1911. godine otkrio fizičar Ones
Kamerling (Onnes Kammerlingh), koji je uzeo helijum (koji je u normalnom gasovitom stanju) i
53
ohladio ga postepeno, stepen po stepen, sve dok se nije pribliţio apsolutnoj nuli po Kelvinovoj
skali. Čim je temperature helijuma dosegla 4,2 kelvina, došlo je do dramatične promjene –
helijum je izgubio svoja gasovita svojstva, postajući tečan. Pod istim pritiskom i u isto vrijeme,
postao je 800 puta gušći.
Hladeći dalje ovu supergustu helijumsku tečnost, na 2,17 Kelvina, dogodila se još jedna
vaţna promjena. Bilo je to pretvaranje tečnog helijuma u superfluid. Iako je supergust,
superohlaĎeni helijum ne pruţa otpor objektima koji prolaze kroz njega. Teče bez otpora kroz
pukotine i aparature tako male, da ništa drugo, pa čak uključujući ni mnogo reĎi gas, ne moţe da
prodre kroz njih, makar ne bez vidljivog trenja. Tako da imamo dobru analogiju u
superprovodljivom helijumu, za supergusti a istovremeno nefrikcioni, kosmički vakuum.
Na to se nadovezuju proračuni Dţona Vilera (John Wheeler), da je energetska gustina
vakuuma 10¹´ erg po kubnom centimetru. To znači da je ogromna količina, koja je daleko veća
od energije vezane za sve materijalne čestice (koje imaju masu) u čitavom Univerzumu. Vakuum
je u supergust i superprovodan , i u mnogo čemu sličan helijumu kada se naĎe blizu apsolutne
nule, i zato moţda jeste zapanjujući medijum, ali nipošto nije neprirodan jer je sve u Univerzumu
uronjeno u supergusti a superprovodljivi kosmički vakuum. Apsolutno sve stvari proizvode
talase koji izmještaju vakuum iz njegovog “osnovnog stanja”. To znači da stvaraju vrtloge, koji
“ekscituju” vakuum. Ako poveţemo sa naukom Kozireva, onda nam je jasno da se ovi torzioni
talasi šire u vakuumu i interferiraju.
Torzioni talasi stvaraju interferencijske slike, jer integrišu u sebe informacije koje
pojedinačni vrtlozi nose, a kako se vrtlozi pojedinačnih stvari sjedinjavaju, onda se informacije
koje oni nose ne poništavaju. To je odgovor zašto se talasi superponiraju jedan na drugi, što je
objašnjeno i u knjizi Lasloa. Inače, superponirani talasi se, u izvjesnom smislu naravno, nalaze
svugdje u vakuumu, i to je prosto prirodan fenomen poznat i u obliku holograma.
Hologramski snimak, kojeg stvaraju interferencijske slike dva svjetlosna zraka, nema
poklapanja “jedan na jedan”, izmeĎu tačaka na površini objekta koji se snima, i tačaka u samom
snimku, jer hologrami nose informacije u rasejanoj formi. Znači, sve informacije sačinjavaju
hologram, i one su prisutne u svakom njegovom dijelu. One tačke koje sačinjavaju snimak
površine objekta, prisutne su kroz čitavu interferencijsku sliku snimljenu na fotografskoj ploči, te
time kao rezultat imamo da kada se bilo koji dio te ploče osvjetli, pojavljuje se puna slika objekta
(iako ona moţe biti manje jasna naspram slike koja bi rezultirala iz osvjetljavanja čitave ploče).
Dakle, superponirane vakuumske interferencijske slike su prirodni “hologrami”. One znači nose
rasijanu informaciju o svim česticama, ali takoĎe i o svim skupinama čestica-duţ čitavog
prostora i vremena. Logična hipoteza iz ovoga, po Laslou, bila bi da kvantni vakuum generiše
holografsko polje, koje predstavlja sjećanje Univerzuma.
Postoji vjerovatnoća da kvantni vakuum prenosi svjetlost, energiju, pritisak i zvuk, pa bi on
mogao vrlo lako biti ne samo supergusto more energije, već i more informacije. Osnovno pitanje
za savremenu fiziku, i mogući ključ nove paradigme jeste: kako bi kvantni vakuum mogao
prenositi “istorijsko iskustvo materije”?! Teorija o ovome koja obećava jeste naročiti rad ruskih
fizičara Šipova i Akimova i njihovih saradnika na radu Kozirevih torzionih talasa, na kojoj su
dalje radili i naučnici u Evropi i Americi. Prema ovim ruskim fizičarima, torzioni talasi povezuju
Univerzum u grupnoj brzini reda veličine 10¹ c – jedna milijarda puta brzina svjetlosti.
To povezivanje moţe da uključuje više od poznatih oblika energije, uključujući i
informaciju. Čestice imaju kvantno svojstvo poznato kao “spin”, ali i magnetni efekat pošto
posjeduju specifični magnetni moment, jer se magnetni impuls registruje u vakuumu u obliku
sitnih vrtloga (poput vrtloga u vodi). Vakuum-bazirani vrtlozi imaju jezgro oko koga kruţe ostali
54
elementi, kao npr. molekuli H₂O u slučaju vode. Teoretičar Laszlo Gazdag iz MaĎarske, pokazao
je kako sitni vrtlozi nose informaciju na sličan način kao što to rade magnetni impulsi na
kompjuterskom disku. Inače, vrlo vaţno znati za novu naučnu paradigmu, jeste da se informacija
koju dati vrtlog nosi, podudara s magnetnim momentom čestice koja ga je stvorila. Znači to je
informacija o stanju čestice. Tako sitne rotirajuće strukture putuju kroz vakuum. One
komuniciraju, tj. meĎusobno djeluju jedna na drugu, i kada se dva ili više torzionih talasa sretnu,
one formiraju interferencijsku sliku, koja integriše elemente informacija o česticama koje su ih
stvorile – znači da ta interferencijska slika nosi informacije o čitavom skupu čestica.
Vrtlozi biljeţe informacije o stanju čestica koje su ih stvorile. Njihova interferencijska slika
biljeţi informacije o skupu čestica od kojih su vrtlozi interferirali, i to je taj način na koji vakuum
ne samo biljeţi već i nosi informacije o atomima, molekulima, makromolekulima, zatim
ćelijama, organizmima, populacijama i ekologijama organizama. Što se tiče ograničenja, ne
postoji vidljivo ograničenje informacija, koje interferirajući vakuumski torzioni talasi mogu da
sačuvaju i prenesu – mogli bi, smatraju, nositi informacije o stanju “čitavog” Univerzuma, jer su
čestice povezane vakuumom na isti način kao što su stvaranjem i primanjem talasa povezani
objekti u moru.
Vorteksi, vrtlozi ili tornadi su u tekućini sličnoj etru. Oni su gradbeni blokovi materije, a
kako je etar neka vrsta tekućine onda slijedi fizikalni zakon hidrodinamike. Nauka nikad nije
objasnila zašto atom ima brojeve elektrona 2, 6, 10 i 14 u elektronskim oblacima, odnosno u
orbitalnim ljuskama oko jezgra. Vinter to objašnjava na osnovu periodnog sistema i
geometrijskih svojstava Platonovih krutina. To daje objašnjenje zašto se elektroni ne
razbiju padom u jezgru i kako se njihova zračena energija obnavlja, tako da elektroni nisu
čestice koje kruţe oko jezgra, već samo mustre stojnih valova koji se nalaze na diskretnoj
udaljenosti od njega. Onaj ko vječito obnavlja te stojne valove jeste ETAR, smatra Vinter,
kao
i
nekada
Tesla.
Inače, oblik torusa moţemo gledati kao formu koja se savršeno moţe opisati skupom Φ
spirala. Φ spirale su samo serije čistih sinusnih valova, jer se svaki kompleksni valni oblik
moţe kreirati od zbroja svih jednostavnijih čistih sinusnih valova različitih frekvencija i
amplitude. Takav bi se princip nazvao Fourierovim. Dalje, sve ovakve spirale iz serije
harmonike s valnim duţinama u čistom skladu sa Zlatnim rezom, a kada ove spirale kruţe
55
oko torusa one se susrijeću i prosto interferiraju. Rezultat interferencije su kreirana dva
dodatna vala, i oba su valne duţine u Zlatnom nizu.
Sve je stvar samoorganizovanja, i na isti način bi se mogla formirati stabilna materije od
elektromagnetske energije kao forma valne interferencije. Elektromagnetska energija u
ravnoj crti je Svjetlo, a kada ono „lovi svoj rep‟ oko površine torusa to zovemo Materijomkao prastari simbol zmije koja grize svoj rep. Atom je čista elektromagnetska energija.
Zato fraktalne mustre koje oblikuju atom, oblikuju i naše planete i zvijezde i sve u cijelom
Svemiru, smatra Vinter. Mustre koje se ponavljaju oko Platonovih krutina uklapaju se jedna u
drugi, te je to ono što nazivamo fraktalima,³³ koji se mogu skalirati u bilo koju veličinu ali omjer
ostaje konstantan zbog ravnoteţe. To je univerzalni princip!
Još jedan od modernih etarskih naučnika, dr. Paul La Violete (Paul La Violette), razvio je
opštu teoriju sastava etra i nazvao je sub-kvantna kinetika. On se ne slaţe sa mnogim
aspektima moderne fizike, uključujući i teoriju Velikog praska i raĎanje cijele materije, energije,
zakona sila prirode iz potpunog ništavila. La Violete se ne slaţe sa Prvim zakonom
termodinamike, po kojem nakon Praska Svemir više ne dozvoljava kreiranje energije i materije
iz istog ništavila, ali ni sa Drugim zakonom termodinamike po kojem fizika diktira postupno
raspadanje reda i organizacije Svemira nakon Praska ponovo u potpuni haos.
On jednostavno ne vjeruje da su svi zakoni mogli biti isključeni samo za djelić sekunde,
specijalno tokom Velikog praska. Svojom knjigom “Geneza svemira”, obrazloţio je još mnogo
više problema u vezi sa teorijom Velikog praska, uključujući i čuveni “crveni pomak” kojeg
današnji kosmolozi drţe kao “dokaz” da se naš svemir “širi kontinuirano od Velikog praksa”, a
što smo već obrazloţili. Opšte je poznato da nikada kosmolozi nisu objasnili alternativno
pitanje kako to bez “nepostojanja” medijuma svjetlo putuje preko milijardi sv. godina.
Nikada nisu uzeli u obzir pitanje mogućeg djelimičnog apsorbovanja
svjetla
meĎugalatičkom materijom, što bi bio uzrok gubitka energije a povećanja talasne duţine.
Ovaj naučnik vjeruje kao i neki drugi alternativci, i to s pravom, da je kosmologija dalekih
predaka bolja alternativa, jer ne pati od moderne teorije Velikog praska. Davni kosmolozi tvrdili
su da je Svemir evoluirao milijardama godina, kao jedan rezultat kontinuiranog procesa kreiranja
materije i energije iz pretpostavljenog prostora četvrte dimenzije zvane etar-kreacija koja nikada
nije prestala i samo se nastavlja dalje i dalje, što i sam kaţe La Violete. Njegov najveći argument
je Svemir kao otvoreni, a ne zatvoreni sistem, što i jeste. Zato je širom Svemira moguće
primati energiju i materiju iz etra kao četvrte dimenzije, bez suprotstavljanja zakonima
Termodinamike. Isto tako, ono što se danas naziva Velikim praskom imamo u malim
sistemima, tj. nastajanje novih zvijezda ili galaksija nakon eksplozija drugih, ali nikako
nastajanje Svemira. Tako da taj proces neprestano teče, odrţavajući ravnoteţu.
Iz posmatranja na primjeru valnih oscilacija iz Mendelove biološke nauke varijacija, La
Violete je zaključio da bi na sličan način etar mogao proizvoditi valne mustre iz dva stanja etra,
dva različita eterona (isti naziv kao čestice astronoma Sia), koji mutiraju i to kontinuirano iz
jednog stanja u drugo i onda natrag. Etar zadrţava svoje stanje ravnoteţe zbog drugog zakona
Termodinamike, u normalnim slučajevima, dok pod kritičnim uslovima transmutacije etra kao i
valovi lovaca i lovine mogu postati samoorganizujuća valna mustra stabilne forme a valne
mustre će postati vidljive u našem fizikalnom svijetu kao svjetlo, kao elektromagnetska energija.
La Violete je svoju teoriju testirao u simulacionom modelu zvanom Bruselator. Koristio je
dva eteron stanja (X i Y) za dokazivanje kako pod kritičkim uslovima, mogu spontano nastati
samoorganizovane oscilacije. Stvarna reakcija etra koristila je samo nekoliko njegovih prelaznih
stanja. Transmutacijski model etra La Violetea podsjeća na transmutaciju kineskih energija Jin i
56
Jang. Moguća je kreacija kao rezultat cikličnih meĎusobnih transmutacija energija Jin i Jang, jer
se ţenska energija Jin transformiše u mušku Jang, i obratno. To je vječni proces fizikalnih
manifestacija. La Violeteva sub-kvantna kinetika odlično opisuje kako etar proizvodi valove,
koje posmatramo kao svjetlo u našem Svemiru.
Svjetlo formira stojni val i vječno se obnavlja transmutacijama eterona. Ono čini sve
ono što u konačnom posmatramo kao kvantne čestice materije. Kinetika sub-kvanta daje bolju
alternativu potrebnih ulaznih i izlaznih valova Volfove teorije. Pošto se napreduje sve više u
razumijevanju načina stvarnog oblika materije iz etra, jasno nam je dakle, nakon svega ovog,
kako vibracije kreirane iz etra moraju biti organizovane u spiralnim formama za oblikovanje
atoma i „simpatetička vibratorna fizika‟ je skrivena moć harmonije Sveprirode. To je moć
matematički ujednačenih oscilacija makro i mikrosvemira.
Postoji u prirodi jedan izuzetno čudan fenomen, koji je nazvan sonoluminiscencijom. Stvar
je u transformaciji zvučnih valova u svjetlosnu energiju, i to je dosta poznat eksperiment
današnje fizike. Eksperiment je potvrdio fenomen, a uraĎen je tako što je mala staklena posuda
napunjena vodom rezonira harmoničnim zvučnim valovima i to od 20 kHz iz zvučnika. Nakon
toga se mali vazdušni mjehur unio u centar kuglaste staklene boce, i čim je mjehur tačno
centriran u boci, počeo je ritmički implodirati i emitovati svjetlo. To svjetlo se emitiralo u ultrakratkim svjetlosnim bljeskovima. Ti bljeskovi nose nekih skoro trillion puta veću koncentraciju
energije, nego što je izvorne zvučne energije. U centru je temperatura mjehura dosegla
astronomskih 30 000 o C i pritisak je bio ogroman. No, kako je bilo problema s eksperimentom,
počelo se razmišljati o primjeni sonofuzije (vrsta hladne fuzije) za kojom se teţi već dugo
vremena, dok neki drugi naučnici smatraju da ovo obilje energije dolazi upravo iz polja nulte
tačke.
Postoji i jedan utemeljen Institut kvantne dinamike etra od
strane dva naučnika. Radi se o Davidu Tomsonu (David Thomson)
i Dţimu Borasu (Jim Bourassa), koji nezavisno jedan od drugog
razvijaju model temeljen na etru, integrirajući kvantnu mehaniku
sa teorijom relativiteta i teorijom struna, iako je teorija relativnosti
skoro pa teorija koja ne daje nikakav doprinos nauci uopšte,
naročito etru, jer ga ni sama teorija ne sadrţi. MeĎutim, model ova
dva naučnika je zasnovan na onom o čemu smo već pisali u ovom
radu - opisuje materiju kao subatomski vrtlog, tornado ili vorteks u
etru, kojeg nazivaju Toroidalnom jedinicom etra (TAU).
Oni takoĎe smatraju da kombinacije kuglaste
konfiguracije formiraju jezgro i elektronske ljuske atoma, a
kvantna dinamika spominje kako etar ima i mehanička i
elektromagnetska svojstva. Ono što materiji daje masu jesu
mehanička svojstva. Masa je angularni moment vrtložne energije etra, ona je inercija
kreirana od etarskih vrtloga, a ono što je vječiti spin vrtloga etra jeste Božja Sila ili G-sila.
Dakle, vječiti spin vorteksa etra koji se odrţava za stabilnost cijele materije u Svemiru.
Jedan inţinjer, Robert Paterson (Robert A. Patterson), sam se specijalizovao u vorteks
tehnologiji. Istraţivao je i rad poznatog nacističkog naučnika Viktora Šaubergera (Viktor
Schauberger). Iako zavisan naučnik, Šauberger je tokom Drugog svjetskog rata postigao
rezultate u vorteks tehnologiji.³´ Paterson na osnovu implozijske fizike Danijela Vintera
smatra da vrtlozi tornada i jakim magnitudama u centru, bivaju pravi primjer kako bi isti
57
mehanizam RAM implozijskog krila, temeljen na aerodinamici, mogao imati svoj
komplement u elektrodinamici ako se primjenjuje na energiju nulte tačke u vakumu
prostora. On pretpostavlja da bi se energija nulte tačke uspjela „pumpati‟, korišćenjem
elektroničkih krugova koji bi imitirali vorteks tehnologiju u dizajnu njegovog krila. Na to
ga je naročito potakla knjiga “Antigravitacijski priručnik”, autora Davida Člidresa (David
Hatcher Chlidress), o pradavnom azijskom kipu iz Japana - Dogu kipom (star oko 10 hiljada
godina). Elektronički ekvivalent i svoje RAM implozijsko krilo, mogli bi biti odgovor da je Dogu
kip šematska predstava onog što on naziva elektrogravitacijski implozijski pogon
(quantumgravitics.tripod.com).
***
I najzad do zaključka ključa misterija stvaranja. Najzad do shvatanja Boga. Zajednički
odnos vibracija i geometrija do Zlatnog reza - to je ono što je prirodni naučnik i doktor
medicine Hans Dţeni (Hans Jenny, 1904 – 1972) nazvao kimatika u svom istoimenom naučnom
djelu. Dakle, radi se o Svetoj geometriji, koja igra vaţnu ulogu u etarskoj fizici. Suština
misterije 'Svete geometrije' nije u samoj geometriji, već u vibracijama koje poprimaju
geometrijske mustre! Kako je Svemir oblikovan iz samo jedne supstancije (koja se sama po
sebi ne moţe oblikovati) do različitih pojava pojedinačnih materijalnih stvari kroz formu,
onda moţemo reći da je zapravo geometrija etra sa svojom strukturom suština kreiranja
materijalnog svijeta.
Fuler Bukminster (Buckminster Fuller, 1895-1983) prvi je otkrio postojanje odnosa
izmeĎu muzičkih frekvencija i geometrijskih formi (Diatonske ljestvice). Bukminster se
koristio eksperimentima, pa je koristio jedan balon u koji je uronio plavi pigment. Nakon toga je
zavibrirao balon s frekvencijama iz muzičke skale sedam bijelih tipki klavira. Zbog interferencije
valova došlo je na površini do pojave dvodimenzionalnih aranţmana. Dr. Hans Dţeni je nastavio
sa ovakvim eksperimentima poslije Bukminstera, testirajući vibracije stojnih valova sa sličnim
sredstvima i sve krutine (atomi, Platonova kruta tijela iz “Timeja”) pokazale su se kao
geometrijske mustre. Uočio je dva istostranična trougla, jedan okrenut dolje a drugi gore, i
spajaju se kao muški i ţenski princip, formirajući Davidovu zvijezdu ili dva trougla tetrahedrona
koje vidimo u zracima što dolaze do nas pri pogledu ka Suncu.
58
Na fotografiji kimatičkog istraţivanja, bijele linije koje su zakrivljene i one ravne
predstavljaju mjesta gdje se vibracije poništavaju. To čini tzv. čvorne tačke, tj. tačke
„mirovanja‟-nulte tačke onog iluzornog mirovanja koje stvara zbir svih stalnih vibracija. Tu
koloidne čestice tako raspršene u tečnosti, bjeţe kada tečnost vibrira, a geometrijska mustra jeste
rezultat čiste valne interferencije.
DODATAK
- Pojam plastični medijum i neka druga razmišljanja i istraživanja o
čovjeku i našem svijetu Iz svega ovog, već nam je jasna veza nauke i religije kroz filozofiju elemenata stvaranja.
Ono što ih spaja jeste Razum iz analogije, kako je smatrao i Alfons Luj Konstant (Elifas Levi) u
izuzetnom okultnom djelu XIX vijeka „Ključ misterija“, a u kojem je naučno razraĎen
elektromagnetizam i etar. Pošto se obično obraĎuje najčuvenije djelo H. Blavacke, mi ne ţelimo
raditi isto i zato ćemo se osvrnuti malo na pomenuto djelo.
„...Znati znači više ne verovati, verovati znači još ne znate. Predmet nauke je poznato; Vera se
za to ne zanima i celu oblast prepušta Nauci; predmet Vere je nepoznato, nauka moţe za njim
tragati, ali ga ne moţe definisati, pa je stoga prinuĎena da prihvati, makar privremeno,
definicije Vere koje nije u stanju da kritikuje. MeĎutim,ako Nauka odbaci Veru, s njom odbacuje
i nadu i ljubav čije je postojanje i neophodnost očigledno Nauci, kao i Veri. Vera kao psihološka
činjenica pripada kraljevstvu nauke, a nauka kao manifestacija boţanske svetlosti u ljudskom
umu pripada kraljevstvu Vere. Nauka i Vera stoga moraju priznati jedna drugu, meĎusobno se
poštovati, podrţavati, pomagati, ali ne zalaziti jedna drugoj u područje. Pravi način njihovog
sjedinjavanja je da se nikad ne pomešaju. IzmeĎu njih ne moţe biti kontradikcije, jer iako koriste
iste reči ne govore istim jezikom...
Razum: ‟O Nauko, ti onda tragaj, ali i poštuj Veru! A kada tvoje sumnje načine dubok jaz u
svetlosti ovog sveta, neka ga Vera ispuni! Idite zajedno, razlikujući se jedna od druge, ali
oslanjajući se jedna na drugu i nikada nećete sići sa pravog puta... Bitak, istina, razum i pravda
predstavljaju osnov u izučavanjima nauke i osnovne teţnje vere...“ ¹, piše Levi.
A zatim, Levi nastavlja: „...Nauka proučava bitak u njegovim pojedinačnim
manifestacijama; vera ga pretpostavlja, odnosno prihvata a priori, kao celinu. Nauka traga za
istinom o svemu; vera sve povezuje sa univerzalnom i apsolutnom istinom... Nauka potčinjava
razum ljudi i stvari univerzalnom matematičkom razumu; vera pretpostavlja jedan inteligentan i
apsolutan razum koji stvara i prevazilazi matematiku... Vezu izmeĎu nauke i vere čini
analogija... ‟Bitak je svuda‟, kaţe nauka ‟on je višestruk i nepromenjiv u svojim oblicima,
jedinstven po suštini i nepromenjiv po Zakonu. Relativno dokazuje postojanje apsolutnog. U
njemu je sadrţana inteligencija koja oţivljava i preoblikuje materiju‟. ‟Inteligencija je svuda‟,
kaţe vera. ‟Ţivot nije konačno predodreĎen, zato što njime vlada izraz uzvišene mudrosti . A taj
apsolut u inteligenciji, vrhunski regulator oblika, ţivi ideal duha, jeste Bog... Istina, stvarnost,
razum, pravda, ProviĎenje, pet su zraka presjajne zvezde u čijem centru će nauka napisati reč
‟biće“ . ²
59
I na kraju se pitamo što je Čovjek? Pa kako reče još Elifas Levi on je ‟telesno biće stvoreno
prema slici Boga i sveta, po suštini jednostruko, po supstanci trostruko, smrtno i besmrtno‟.
Pod ovim ’trostruko po supstanci‟, Levi je obrazloţio u smislu da se u njemu nalaze: duhovna
duša, materijalno tijelo i plastični medijum. Ovo posljednje je objasnio kao svjetlost, djelimično
stalnu, djelimično promjenljivu što je analogno promjenljivoj masi i veličini svih čestica pa i
etarskih. Plastični medijum posjeduje vid, sluh, dodir, njuh i ukus, što znači da on
predstavlja sve što je sačinjeno prema slici našeg tijela.
Svjetlost promjenljivom čini magnetni fluid, a stalnom astralno tijelo. Postojanje je
dokazano eksperimentalno. Čini ga po Leviju astralno ili zemaljsko svjetlo. Ono svoj dvostruki
magnetizam prenosi na ljudsko tijelo. Voljom djeluje Duša na tu svjetlost, čineći da se ona
rasprši ili saţme. Moţe i da je projektuje ili povuče, jer je plastični medijum ogledalo “mašte i
snova“, djelujući na nervni sistem i uzrokuje pokrete, po Leviju. To je slično Teslinom
predavanju “O svetlosti i drugim pojavama visoke frekvencije”, 1893. godine kada je izmeĎu
ostalog rekao: “...Kada talasi etra udare u čovečje telo, oni proizvedu osećaj toplote ili
hladnoće, prijatnosti ili bola ili, moţda, i druge osećaje kojih nismo ni svesni, a i ma kojeg
stepena ili intenziteta oni bili, pa njih ima beskrajno veliki broj, što znači da ima i ogroman broj
različitih osećaja...“ ³
Ţuta mrlja u oku je prijemnik i binarni detektor elektromagnetnih valova. Koliko su
predmeti udaljeni od nas i njihovu boju, dešifrujemo na osnovu jačine impulsa koji dopiru do
naših očiju te od njih dalje do mozga, kao i na osnovu valnih duţina i frekvencije koja se odbija
od površine predmeta kojeg gledamo. Odbijanjem fotona od predmeta oni mijenjuju svaki put
svoju prethodnu frekvenciju.
Svojom voljom moţemo praviti kontrolu psihičkih slika. Sve je stvar refleksnog dejstva
mozga na ritinu, jer čim svjetlost doĎe na ritinu izbacuje elektrone fotoefektom a dalje se taj
elektronski poremećaj sprovodi do naših centara u mozgu. Tada se stvara slika. Snagom čiste
koncentrisane jake volje moţemo u mozgu da okrenemo smjer biostruje, a to su pozitivne jonske
struje, i mišljenjem proizvedemo višak elektrona koji šaljemo tako na ritinu te rezultat biva da
prizore koje gledamo zamjenjujemo svojom psihičkom slikom.
U Teslinom članku “Kako kosmičke sile utiču na našu sudbinu“ imamo proračune svih
promjena kojih čovjek nije svjestan a koje sigurno utiču. Npr. prenos energije na čovjeka od
kretnje Zemlje oko Sunca od 19 ili 20 milja u sekundi, iznosi po njemu preko 25 160 000 000
stopa-funti. ´ Ni po Tesli energija tu nije konstantna, već se mijenja u zavisnosti od poloţaja
automata ili tijela u odnosu na Sunce. Inače, na Zemljinom polutaru tačke imaju brzinu od 1520
stopa µ u sekundi, našta treba ili dodati ili oduzeti od translatorne brzine kretanja od 19 ili 20
milja kroz Svemir, pa se otuda energija mijenja u toku 12 sati za vrijednost koja otprilike
odgovara vrijednosti od 1 533 000 000 stopa-funti. To znači da neki nepoznati način energija
izlazi i ulazi u tijelo automata u iznosu od oko 64 konjske snage.¶ A kako to nije sve, zbog
Sunčevog sistema koji ide po Tesli ka Herkulu a danas ka sazvjeţĎu Lira, trebalo bi po njemu da
doĎe do sličnih godišnjih promjena fluksa energije. To bi dostiglo zaprepašćujuću cifru od preko
stotinu milijardi stopa-funti.
Dakle, svi ovi promjenljivi i čisto mehanički uticaji su još sloţeniji, zbog nagiba orbitalnih
ravni i raznih drugih kako stalnih tako i povremenih dejstava mase, jer ‟ovaj automat je,
meĎutim, izloţeno i delovanju drugih sila i uticaja. Njegovo telo se nalazi na električnom
potencijalu od dve milijarde volti, koji se menja snažno i neprestano. Cela Zemlja je osetljiva
na električne vibracije i odgovara na njih. Atmosfera vrši pritisak od 16 do 20 tona, shodno
barometarskim uslovima. Ona prima energiju Sunčevih zraka u promjenljivim intervalima po
60
srednjoj stopi od oko 40 stopa-funti u sekundi i podvrgnuta je povremenim bombardovanjima
Sunčevih čestica koje prolaze kroz telo čoveka kao kroz papirnu salvetu. Kroz vazduh prolaze
zvuci koji udaraju na njegove bubne opne, a njega potresaju neprekidni drhtaji Zemljine kore.
Izloţen je velikim promenama temperature, kiši i vetru. Kako se onda ne čuditi što u ovom
strašnom komešanju, gde izgleda da ni čelik ne bi mogao to da izdrţi, ova tanana ljudska mašina
radi na izuzetno dobar način?‟, piše Nikola Tesla. ·
Naravno, nisu svi automati isti u svakom pogledu, pa zato i ne mogu reagovati na isti način.
MeĎutim postoji podudaranje u reakcijama koje vaţe i za ljudska bića. Sve što vaţi za jedinku,
vaţi i za njene najveće grupe. Recimo svi imamo potrebu povremenog spavanje, što Tesla lijepo
navodi u članku kao primjer fiziološke potrebe i neophodnosti da se ‟mašina‟ povremeno
zaustavi, i to je samo jedno stanje koje nam je postepeno nametnuto dnevnim okretanjem Zemlje
oko Sunca. Ovaj primjer je samo jedan od mnogih dokaza koji idu u prilog mehanističkoj teoriji.
Tako spoznajemo ritam u svemu-u idejama i mišljenjima, jednostavno na svim poljima
intelektualne aktivnosti.
Svjetlost moţe da se širi beskonačno, ali i da stupi u vezu sa svojim odrazima na velikoj
udaljenosti, jer ona magnetizuje tijela. A šta je animalni magnetizam, pitao se još Levi?!
Djelovanje jednog plastičnog medijuma na drugi, kako bi ga ili raspršio ili saţeo, a sve se moţe
dalje stvoriti daljim saţimanjem utvrĎenog djela sopstvenog plastičnog medijuma. A ako bi se
pitali da li je magnetizam u suprotnosti sa moralom i religijom, odgovor je: da, ali samo ako se
zloupotrebljava, kao što su bili brojni primjeri kroz istoriju na skupovima političkim ili
mitinzima i sličnih vrsta, jer osnovno svojstvo etra je vibracija.
Materija koja se širi u beskraj a proizvodi sjaj naziva se Svjetlom, i nju je Bog stvorio prije
svega ostalog. Ova jedinstvena materija u beskonačnom predstavlja etar ili bolje rečeno eteričnu
svjetlost. Dakle, to je materija, pokret ili kretnja istovremeno, i fluid i neprestana vibracijainherentna sila koja se pokrenuta zove magnetizmom.
„...U zvezdama koje magnetizuje postaje astralna svetlost. U organizovanim bićima postaje
magnetni fluid. U čoveku obrazuje astralno telo ili plastični medijum... Ova svetlost predstavlja
zajedničko ogledalo svih misli i svih oblika; ona čuva slike svega što je prošlo, odsjaje nestalih
svetova i, po analogiji, nacrte budućih... svega što je prošlo, odsjaje nestalih svetova i, po
analogiji, nacrte budućih. Ona predstavlja instrument proricanja...“ ¸,pisao je Levi, što već
danas moţemo analogno povezati sa torzionim poljima u etarskoj fizici Nikolaja Kozireva (po
pitanju zvijezda npr.)
Očigledno da ni Mesmer, ni drugi u Novom i Savremenom dobu nisu pronašli dobar dio
tajne nauke prirode, već ih samo ponovo otkrili. Znamo da je Kopernik samo uspostavio
Aristarhov heliocentrični sistem iz III vijeka p.n.e. No, pitanje je i da li je i to znanje u Starom
vijeku došlo od nekuda do Aleksandrija, gdje su se školovali skoro svi umovi helenističkog
perioda.
Pitagori npr. bila je dobro poznata primarna i elementarna materija. O elementarnoj materiji
Mesmer je primjetio supstanciju neosjetljivu na pokret podjednako kao i na mirovanje, ali nije
razumio da je pokret inherentan prvoj supstanci i da on ne proizilazi iz njene neosjetljivosti, već
naprotiv, proizilazi iz njene sklonosti upotpunjene pokretom i mirovanjem koji se meĎusobno
uravnoteţuju-dakle, apsolutno mirovanje ne postoji nigdje u ţivoj materiji Univerzuma. Materija
u stanju ‟mirovanja‟ privlači promjenljivu da bi je umirila. S druge strane, promjenljiva ‟napada‟
onu u stanju ‟mirovanja‟ da bi je pokrenula. Djelić mira, koji samo izgleda nepokretan, nije ništa
drugo do još uskovitlanija borba i veća tenzija njihovih fluidnih sila. Tako jedna drugu
neutralisanjem, dospijevaju u stanje mirovanja, pisao je Levi¹, i potpuno je analogno onome što
61
danas u nauci poznajemo kao ‟nulta tačka mirovanja‟ (zbir svih vibracija stvara iluziju
mirovanja).
„Ta supstanca privlači i odbija, saţima se i širi u konstantnom skladu; ona je dvostruka; ona
je androgina; ona uzima sebe u zagrljaj i oploĎuje se; ona se bori, trijumfuje, uništava,
obnavlja; ali nikad ne dozvoljava sebi da zapadne u lenjost, jer bi lenjost za nju bila smrt...
Univerzalna materija je svojom dvostrukom magnetizacijom primorana na kretanje, a njena
sudbina je da traga za ravnoteţom“, piše on u „Ključu misterija“.¹⁰ I baš na tu originalnu
supstancu odnosi se odlomak iz Knjige Stvaranja,¹¹ u kome stoji objavljeno: „Neka bude
svjetlo!“ – i bi svjetlo.
Dalje Levi kaţe kako ‟ne postoji nijedno čvrsto tijelo koje se ne bi u trenutku raspalo u
prah, nestalo u dimu i postalo nevidljivo, ukoliko bi se naglo poretemetila ravnoteţa njegovih
elemenata‟. Zato slijedi da se moţe upravljati magnetnim silama, omogućavati uništenje ili
stvaranje oblika, oblikovanje pojava ili razaranje tijela-dakle, upravljati svemoćnošću prirode.
Kod čovjeka koji ima problema sa mjesečarenjem, plastični medijum biva preopterećen
ogromnom količinom nesvarene hrane. U takvim slučajevima tada volja vrši pritisak na medijum
da bi ga olakšala, iako onemogućavana mlitavošću sna. To dovodi do reakcije mehaničke prirode
kojom se kretanje tijela uravnoteţuje sa svjetlošću medijuma, zbog čega je jako opasno naglo
probuditi mjesečara, jer se prepunjeni medijum moţe iznenada povući ka zajedničkom
rezervoaru i napustiti sve organe što bi odvojilo od Duše i rezultiralo smrću (u čemu postoje
dokazi). ‟Prekomjerno raspršivanje ili iznenadno saţimanje plastičnog medijuma neke osobe
moţe dovesti do smrti (npr. izazivanje bijesa)‟.¹²
Fluidna tijela ljudi privlače i odbijaju jedno drugo prema zakonima vrlo sličnim zakonima
elektricteta, što nazivamo instiktivnim simpatijama i antipatijama. One se na taj način
uravnoteţuju. U slučajevima halucinacija mogu biti vrlo zarazne i uvučene u njih mogu biti
čitave gomile naroda, kako Levi kaţe u ‟slučajevima neobičnih prikaza i čuda, na npr. čudesa
američkih medijuma i masovnu histeriju‟¹³,što smo vidjeli kroz cijelu istoriju XX vijeka na
istorijskoj pozornici u sistemima manipulacija i retorike, koji su i danas ponekad prisutni na
političkim i sličnim skupovima. ¹´
Iz nijeme, vegetativne kontemplacije, nemoguće je preći ka oslobaĎajućim vibracijama
misli, a da se ne promjene organi i okolina. Isto vaţi i za nauku danas, koja kaska dogmama već
više od sto godina. Osobe kod kojih se pri prvom kontaktu osjećaju opasni uticaji, čine samo dio
fluidnih asocijacija i voljno ili nevoljno koriste zalutale struje astralne svjetlosti. Svaka vibracija,
sve što previše uzbuĎuje čula izaziva izopačenost ali i zločin, a snaţne emocije su poput
ţestokih pića. Česta upotreba njih uvijek je rezultirala zloupotrebi, jer svaka zloupotreba
emocija gasi osjećaj za moralno i etično. Takvo djelo vidjeli smo kroz istoriju retorike za
manipulaciju masom, pogotovo kroz XX vijek. Veliki diktatori nisu bili ništa drugo do
prenosnici vibracija svojih kreštavih glasova kroz etar. Tako su predstavljali generator sa
sakupljenom energijom, koji su pojedinačno sa bine naelektrisavali i magnetisali mase. Bili su
poput glavnih zajedničkih osobina Tačke i Nule.
Svi ljudi strasne prirode, poput Nikole Tesle koji je strasno voleo nauku, su poput jako
naelektrisanog magneta, jer oni privlače i odbijaju sa violetnim posljedicama. Magnetizaciju
mogu vršiti na dva načina. Prvi način je djelovanjem snage volje na plastični medijum neke
neke druge osobe čime se potčinjavaju njena volja i njeni postupci. Ovakav jedan eksperiment
npr. izvršio je Tesla nad prijateljima braćom Ţivić, bokserima, za jednom večerom, kada ih je
snagom uma potpuno paralisao na koji minut pokazujući im prijateljski jačinu uma nad fizičkom.
Ili slučaj pozivanja bijele golubice putem misli, ili brojni drugi primjeri drugih ljudi.
62
Drugi način magnetizacije je djelovanjem preko volje drugog, bilo zastrašivanjem ili
nagovaranjem kako bi se izmjenio plastični medijum i postupci osobe nad kojom se vrši
magnetizacija. Ovaj drugi tip moţemo prepisati politici, diplomatiji i svim najruţnijim
postupcima u ljudskoj istoriji.
Ostali vidovi magnetizacije su zračenjem, kontaktom, pogledom a posebno riječju, što smo
objasnili i pominjali. Sve je vibracija, pa tako i glas, jer glasovne vibracije mijenjaju kretanje
astralnog svjetla. To predstavlja moćno sredstvo magnetizacije. U savremenoj psihologiji postoje
četiri velika perioda čovjekovog razvoja i prvi period je tzv. „antenatalni period‟. To je period
od začeća do roĎenja, pa su do danas vršeni eksperimenti o mogućem dugoročnom pamćenju na
osnovu ovog prvog perioda. Tako se smiještanjem mikrofona blizu fetusove glave otkrilo da je
uterus prilično bučno mjesto. Od svih zvukova najviše se izdvaja zvuk otkucaja majčinog srca i
majčin glas, koji moţe da se čuje u antenatalnom periodu. Zato bi se na osnovu principa - što je
poznatije deluje privlačnije, mogla objasniti preferencija za majčin glas u odnosu na druge
glasove. Najinteresantnije od svih nalaza govori o mogućnosti da se još u uterusu uči
diskriminacija nekih glasova jezika, kako piše u knjizi “Razvojna psihologija”, prof. dr.
Ljubomira ŢiropaĎe i Ljiljane Miočinović. Npr. i dah takoĎe vrši magnetizaciju putem vibracije.
Svaki pokret tijela širi vibracije kroz etar, koje ne prestaju i kad ih mi više ne čujemo.
Psihološki pokret bihejviorizam nastao pod Dţonom Votsonom u SAD-u i Pavlovim u Rusiji,
i imao je popularnost u periodu od ‟20-ih do ‟60-ih godina XX vijeka. Osnovna ideja i praksa bila
je da se na osnovu posmatranja čovjekovog ponašanja izvuku zaključci. Svaku reakciju je trebalo
objektivno psihološki analizirati u ponašanju čovjeka. Zato je bihejviorizam mnogo doprinio
psihologiji, naročito zbog eksperimentalne metode iz koje su izlazile dobre analize i izvještaji.
Pavlov u Rusiji, radio je eksperimentalno, proučavajući uticaj zvuka metronoma na psa. Tako se
otkrilo da zvuk metronoma luči pljuvačku kod psa što dovodi do gladi. Slično je kasnije sa
pacovima radio Skiner, poznat kao radikalni bihejviorista. Do danas raĎeni su i eksperimenti o
uticaju buke i raznih zvukova na ljude i sl.
Ljudska tijela privlače i odbijaju jedno drugo. Mogu i da apsorbuju jedno drugo- ‟jedno
moţe da se protegne na drugo, kao i da razmenjuju... Ljudi postaju lepi u školi entuzijazma,
umetnosti i slave; u zatvorima postaju ruţni, a u semeništima i manastririma dobijaju tuţan lik‟.
¹µ ‟Univerzalno svetlo koje magnetiše svet naziva se astralno svetlo; kada oblikuje metale, naziva
se Azot ili filozofski Merkur, a kada daje ţivot ţivotinjama naziva se animalni magnetizam‟.¹¶
Ono što prilagoĎavajući znakove misli, stvara oblike i slike jeste Inteligencija. Svojom
imaginacijom čovjek djeluje na svjetlo, privlačeći je u dovoljnoj količini. Tako svojim mislima i
snovima daje odgovarajući oblik. Razum se gubi onda ako ga svjetlo nadjača (disharmonija,
remeti rezonanciju, ravnoteţu), i utopljava ga u oblicima koje stvara, te je onda fluidna atmosfera
ludaka često otrovna za uzdrmani razum kao i za egzaltiranu imaginaciju.
Slike odašilje u etar cijeli nervni sistem plastičnog medijuma. Nervni sistem čovjeka
biva privučen slikama, jer one odgovaraju našoj npr. uznemirenosti i prirodi našeg umora,
‟kao što će magnet, krećući se niz ulomke različitih metala, sebi privući samo i isključivo
gvozdene opiljke‟.¹· Na taj način snovi nam otkrivaju ili zdravlje ili bolest, mir ili nemir našeg
plastičnog medijuma i cjelokupnog nervnog sistema. Čak i naša planeta Zemlja ima energetske
linije koje su poput nervnog sistema, što je zabiljeţila geomantija a mjerili i inţinjeri na
mnogim prastarim mjestima koji su bili i ostali kulturno nasljeĎe čovječanstvu. ¹¸
‟Čovjekov plastični medijum udiše i izdiše astralno svjetlo ili vitalnu dušu zemlje, baš kao
što naše tijelo udiše i izdiše zemaljsku atmosferu‟.¹¹ A sve ima svoju pozitivu ili negativu, i
nekome će nešto odgovarati dok drugima neće, tako da isto vaţi i za magnetno svjetlo, jer naše
63
tijelo preko svog nervnog sistema privlači i zadrţava taj oblik svjetlosti, jer ponovićemo:
plastični medijum posjeduje vid, sluh, dodir, njuh i ukus. Znači sačinjen je prema slici našeg
tijela. Prenadraţenošću putem etarskih vibracija plastični medijum komunicira sa našim
nervnim sistemom, po Leviju, a to je nakon njega naučno objasnio Tesla u predavanju “O
svjetlosti i drugim pojavama visoke frekvencije”, 1893. godine.
I po Leviju, moć koja stvara oblike jeste Svjetlost, koja pokreće vrtloge atoma
nekadašnje materije u svijetu hladnoće. Ona stvara oblik prema zakonima vječne
matematike. Stvara prema Zlatnom rezu. Stvara putem univerzalne ravnoteţe svjetlosti i
sjenke. Misli ostavljaju svoj trag na svjetlu, a ona predstavlja materijalni instrument misli
kroz etar. Zato se kaţe da je boţanstvenost duša svjetlosti - univerzalna i beskonačna, a
kako piše Levi: ‟svaki čovek predstavlja jedan broj: svaki skup slova daje odreĎenu seriju
brojeva. Brojevi izražavaju apsolutne filozofske ideje...‟ ²⁰
Širom Univerzuma kruţi ideja o savršenom i nepromjenljivom poretku u prirodi,
odnosno zamisao o hijerarhiji koja se uspinje ali i uticaju koji se spušta na sva ţiva bića, i
to je svjetlost koja pretvara u aktivni princip. Kako piše u “Ključu misterija“: ‟četiri
neproračunljiva fluida nisu ništa drugo do različite manifestacije iste univerzalne supstance,
koja je svetlost, a ona je vatra koja služi stvaranju u obliku elektriciteta i čovek može usmeriti
vitalno svetlo pomoću svog nervnog sistema‟.²¹ Univerzalni činilac stvaranja metala jeste
magnetizovani elektricitet, a sve stvoreno je iz etarskog svjetla i ‟oblici se svi reprodukuju iz
svetla‟, po Leviju.²² Ona magnetizuje čovjeka i stvara slično kao zvijezde, omogućavajući
kroz etar pomoću elektromagnetnih lanaca komunikaciju koja nam je poznata kao
telepatija kao i slučajevi ‟medijuma‟ (vidovitih) koji ‟vide na daljinu‟. Na isti način misli se
biljeţe u RNG generatoru, koji radi na primjeru slučajnog šuma i binarnog sistema 0 i 1.
O tzv. ‟boravku duše mrtvog čovjeka‟, Levi piše: “duša mrtvog čoveka ne bi bila u stanju da
ţivi u atmosferi ţivih ljudi (to bi odgovaralo jonosferi – V.K. ²³), isto kao što ni mi ne moţemo
ţiveti u zemlji ili u vodi. Jednom eteričnom duhu neophodno je veštačko telo nalik na naše da bi
mogao dospeti do nas...“ ²´, a dalje Levi nastavlja – “sve što zapravo vidimo od mrtvih, jesu
njihovi odrazi u atmosferskom svetlu, svetlu čije otiske mi prizivamo simpatijom naših sećanja.
Duše mrtvih se nalaze iznad naše atmosfere. Vazduh koji udišemo je zemlja po kojoj oni hodaju.
To je ono što izjavljuje Spasitelj u JevanĎelju kad navodi dušu jednog sveca da kaţe: ‟IzmeĎu
nas se nalazi ogromna provalija, i oni koji su gore više ne mogu sići do onih koji su dole... ‟
Dodirujemo ih kao što ih i vidimo; upola iluzija, upola magnetna i nerva sila...“ ²µ
Hipoteza će biti vjerovatna samo ako je uslovljena iskustvenim poukama. Ona je
besmislena kada je pouke pobijaju. Nauka je iskustvo. Hipoteza je vjera. Zbog toga prava
nauka uvijek neophodno prihvata vjeru. S druge strane, prava vjera neophodno računa na
nauku, pisao je Levi. ²¶
Dvojni magnetizam u nama proizvodi dvije vrste simpatija–naizmjenično apsorbujemo
i zračimo.²· A ono što koristimo kao zamjenu za vrtlog, riječ vorteksi (a pominjao ih je i Levi) u
etru postoje i za zvijezde i za ljude, i upisano je u DNK svega što postoji.
***
„1. Hvali ime Gospodara svog Svevišnjeg, 2. koji sve stvara i čini skladnim, 3. i koji sve s mjerom odreĎuje i
nadahnjuje, 4. i koji čini da rastu pašnjaci, 5. a potom čini da postanu suhi, potamnjeli...“
64
(Kur‟an; SURA 87 SVEVIŠNJI SURA 87 SVEVIŠNJI – EL – A‟LĀ, (Mekka – (19 ajeta.)) ²¸
Ključno oruĎe u prirodi jeste spirala. Svugdje je oko nas i u nama. Uočavamo je u vodi,
uočavamo je u nebo, uočavamo je u vjetar itd. Neke su više uočljivije, neke manje, ali od
embriona do galaksija one su prisutne svugdje i vječno.
Spirala je jedna od najdinamičnijih i najproporcionalnijih poruka prirode u kojoj iz
pomirenja suprotnosti izlazi, harmonično i nepovratnoo–ona je srednji put, linija manjeg otpora,
nikad ne skreće previše ni u jednom smjeru, pronalazeći uvijek savršenu ravnoteţu. Proučavana
je i opisivana i jezikom matematike od vremena stare Grčke, a crtana još i u vrijeme paleolita²¹
na stijenama širom Mediterana. Ono što je zajedničko svim spiralama kako smo vidjeli, jeste da
se razmotavaju oko nepovratne tačke na različitoj udaljenosti, tj. one se odmotavaju oko tačke
udaljavajući se od nje. Zlatna spirala utemeljena je na Zlatnom rezu. Matematičari je nazivaju
logaritamskom spiralom (slika 6.9.), i u njoj je misterija sklada i ravnoteţe Φ-ja – savršena mjera
koja govori da se cjelina odnosi prema većem dijelu kao veći prema manjem.
Muzika je harmonija, i ono što su stari Grci znali o muzici prirodno se odrţavalo u
doţivljaju logosa. Harmonija je muzika! Ona je najprirodniji izraz matematičkih zakona, koje su
još otkrili pitagorejci. U Novom zavjetu stoji: “U početku bijaše riječ i riječ bijaše od Boga i riječ
bijaše Bog”.³⁰ Inţinjer Goran Marjanović u svom naučno-duhovnom tekstu “Samoostvarenje
apsoluta” za časopis Kroz prostor i vreme, napisao je: “…Imajući u vidu strukturu Jedinstva,
uspostavljene meĎuodnose i korelacije, činjenicu da se čovek nalazi u “središtu” svih tih
prostorno-vremenskih vrtloga, isprepletenih pri tom raznim nivoima svesnosti, na mestu
“sudara” dimenzionih skala mikro i makro svemira, na granici izmedju onoga “izvan” i onoga
“unutra”, prateći igru prostora i vremena, materije i duha, umesto sintagme ČOVEK I
UNIVERZUM, sasvim slobodno moţemo reći: ČOVEK jeste UNIVERZUM …” ³²
Naš mozak je kao antena, i takoĎe reaguje. To znači da su i moţdani valovi i srčani ritam,
koherentni sa Šumanovom rezonancijom (6-8 Hz) naše planete. Ponovo je otkrivena 1952.
antenom kraj drveta (kao potvrda Teslinog nekadašnjeg otkrića), koja je kupila elektromagnetske
valove Zemlje sa pomenutom frekvencijom rezonancije. Ona je rezultat valova izmeĎu Zemljine
kore i gornjih slojeva atmosfere. Ovu frekvenciju zovu srčanim ritmom Gaia-e, i povezana je sa
ljudskom sviješću.
Valovi našeg mozga djeluju u frekventnom domenu koji tačno uključuje Šumanovu
frekvenciju. Svi NASA-ini brodovi opremljeni su s ureĎajima koji simuliraju frekvenciju
Šumanove (Tesline) rezonancije. NASA je na početku još primjetila da astronauti postaju
uznemireni i dezorjentisani čim su izvan Šumanove frekventne rezonancije. To znači da mi
zavisimo od nje potpuno prirodno kao stanovnici ove planete.
Drveće u šumi djeluje kao ogromna antena koja prikuplja Šumanovu frekvenciju. Drveće je
još i pojačava, prema eksperimentalnim dokazima D. Vintera. Šetnja šumom predstavlja
osvjeţenje. Svaka isključenost Šumanove rezonancije dovodi do dezorjentisanosti i uznemirenja.
Vjeruje se da je to razlog ljudske ţelje u provoĎenju vremena u prirodi. Na visinama, avionska
oplata djeluje na nas kao jedan veliki Faradejev kavez, pa se smatra da doprinosi osjećaju umora
od leta. Zato danas, Daniel Vinter, kaţe da sav biološki ţivot zavisi o ovoj rezonanciji kao
dugačkom Φ valu-nosiocu za isprepletene elektromagnetske Zlatne valove. Zbog toga moţemo
osjećajima ljubavi ugoditi prirodi i postati kao ona. Dakle, povezani smo sa prirodom Zemlje na
isti način na koji nam je u psihologiji poznata tzv. „afektivna vezanost‟ za naše najbliţe.
65
Mozak je i vremenska mašina ujedno. Glavna djelatnost mozga, prema riječima dr.
Abramovića, je preračunavanje frekvencija galaktičkih polja koja odrţavaju sinhronicitet sa
atomskim i subatomskim svijetom naše strukture a to je 95% moţdane djelatnosti.
Svi poremećaji u mikrosvijetu, smatra se, uslovljavaju da se mijenjaju u harmonici
makrosvijeta, a što je tzv. budućnost. Ukoliko pogledamo elektromagnetski spektar, koji je
neodvojiv od prostora, (a sve zajedno je svjetlosni-luminoferozni etar Nikole Tesle), onda
temporološki i strukturno gledano, svjetlost je fenomen. Ona se pojavljuje visoke frekvencije ili
kratke talasne duţine su – prošlost; niske frekvencije ili duge talasne duţine su budućnost.
Sadašnjost je nelokalni početak. Ma koja početna talasna duţina jeste odabrana sadašnjost, jer
samo konstantna sadašnjost je fizičko vreme. Ako uopštimo, onda su sve pojedine talasne duţine
elektromagnetskog spektra u konstantnoj sadašnjosti, a njihov odnos proizvodi sukcesiju,
odnosno dvije različite talasne duţine. Frekvence su uvijek u odnosu prošlost-budućnost ili
obrnuto, a sve one zajedno su neograničeni niz početaka alternativnih sadašnjosti, kojih ima ma
koliko mnogo, ali ne beskonačno. Beskonačnost je samo jedna, i ona je vremenske prirode-to je
sama Sadašnjost, kako smatra dr. Abramović.
Eksperimentalno je dokazano da mislima, djelima, riječima i
emocijama šaljemo u etar svoje talase odreĎene energije. Rekli
smo da je to dokazano eksperimentalno na Institutu u Pristonu i
još nekima, putem RNG generatora koji generiše slučajni šum
(Random Noise Generator). Taj ureĎaj generiše potpuno slučajni
šum prema principu neizvjesnosti kvantne mehanike. Slučajni
šum se pretvara u binarni sistem (0 i 1). RaĎeni su i eksperimenti
s uticajem molitvi, kao i uticaju misli na vodu, i sl. Po naučniku
Pavlovu, postoje četiri vrste elektro-psihonervnih procesa.
Postoje i četiri kodna znaka DNK u jezgru gena viših organizama,
a ćelije su takoĎe četvorne strukture te s toga četiri osnovna
hemijska elementa npr. razbuktavaju vegetaciju.
Vijekovima se vjerovalo da je srce dom naših osjećaja i
emocija. To je izraţeno u skoro svim popularnim ljubavnim
pjesmama i gotovo svim starim spisima. Popovo otkriće bio-fotona, tj. plavog svjetla u tijelu,
dovelo je do pretpostavke da se radi o nekakvom odnosu s DNK. Za terapeutske i istraţivačke
svrhe koriste se elektrokardiogram (EKG) za srčane valove, dok se elektroencefalogram (EEG)
koristi za moţdane valove. Sluţe i za pojedince kako bi se uspostavila ravnoteţa, rezona ncija
srca i uma. Zato se danas mogu mjeriti i ljudske emocije (samilost, empatija, ljubav, bijes i
frustracija).
UreĎaj za srce koristi elektromagnetske valove srca i mozga. On utvrĎuje postojanje njihove
harmonije-postoji li izmeĎu srca i uma koherencija. UreĎaj srca provjerava uravnoteţenost naših
osjećaja i misli. Npr. EKG i EEG jogina su koherentni. D. Vinter je objasnio kako mehanizam
valova sluţi za isporuku energije uma i srca vlastitom DNK.
Kada srce izraţava emocije ljubavi, ono kreira kaskadu elektromagnetskih valova
Zletne sredine, tj. kreira gravitaciju (G-silu, spiralno-cirkularnu energiju) kao što to atom
čini, pri privlačenju isprepletenih elektromagnetskih valova u nultu tačku „mirovanja„.
Npr. pošto emocije potiču iz srca, danas ih moţemo mjeriti. Emocije se reflektuju u
valovima EKG-a. Svi valovi prave vorteks u jezgru atoma. Radi se o mjeri Zlatne sredine,
koji usklaĎuje skalu valne duţine srca i mozga s kratkim valnim duţinama DNK. Kada su
naše misli i emocije u skladu s ljubavlju, kreira se kaskada Fibonacijevog niza (Zlatna
66
sredina), koja povezuje energiju srca i uma s pridruţenim vlastitim DNK. Tako su emocije
čista energija koja se prenosi. Emocije prenose emocionalnu energiju od srca svakoj stanici
tijela do DNK. Znači, energija naših emocija se kreće izmeĎu tih skala, mjerila dugih
valnih duţina i kratkih valova kako bi se konačno isporučila u DNK.
Spiralni tok energije u etru, ostavlja time i pečat na naše ćelije u DNK spiralnog oblika, koja
je nosilac svih nasljednih svojstava predaka (graĎa tijela, boja očiju, pamćenje, inteligencija i sl.) i u
njoj je pečat predaka i čitavog budućeg ţivota. U nju tzv. “morfička polja”, kao vrsta svijesti,
obnavljaju namjerno neki uklonjeni gen u eksperimentima. Naša DNK ima dvojnu spiralnu
strukturu i četiri vrste nukleotida, koji su u ovoj sloţenosti neponovljivi, osim u slučaju
blizanaca, ali i tu opet sa nekim manjim razlikama. Najsloţenije spiralne konstrukcije su u našem
mozgu.
Šta je to kolektivna svijest, ili u slučaju K. G. Junga šta je to kolektivna nesvjesnost kao i
individualna, pitaju se brojni naučnici posljednjih decenija. Sprovedena istraţivanja sa
majmunima u period izmeĎu 1952-1958. godine na japanskom otoku Košima, udaljenom od
japanske obale. Tamo su istraţivanja vršena i narednih, nekih oko 30 godina. Grupa majmuna je
1952. godine naučila je sama kako da opera nečiste slatke krompire kako bi jela čiste. To je prvo
uradilo jedno mlado majmunče, naučivši svoju majku. Postupno je vremenom sve više majmuna
ovladavalo “trikom” pranja krompira. Od tada pa do 1958. godine došlo je do efekta koji znamo
kao “kritična masa”, pa je kritična grupa majmuna (oko 100) naučila pranje krompira. Ono što je
interesantno jeste da je trik odjednom naučilo cijelo pleme majmuna na otoku Košima. Još
interesantnije, i za nauku tada još iznenaĎujuće, bilo je što su kolonije majmuna na glavnom
kopnu i na drugim otocima počeli ovladavati istim umjećem a da nisu bili podvrgnuti učenju.
Dakle, sposobnost je nekako prenijeta drugim majmunima na udaljenim lokacijama, a da se
‟kritična masa‟ od oko stotinu majmuna smatrala nesigurnom masom. Sve to ne bi bilo moguće
da nema onog što pored polja akaše (i sličnih naziva) zovemo i „nevidljivim poljem‟.
Slični eksperimenti raĎeni su i sa
ljudima, te se pokazalo i da ljudi dijele
nesvjesno znanje. To je nalik dijeljenju
zajedničke baze podataka. Biolog Rupert
Šeldrejk smatra da je i ljudska svijest
povezana s nevidljivim kolektivnim
poljem, koga za ovakve slučajeve nosi
naziv “morfičko polje”. Po Šeldrejku,
svaki član kritične mase ili grupe,
doprinosi kolektivnom morfičkom polju.
Nakon
toga
kolektivna
svijesnost
morfičkog polja biva dostupna skoro svakoj individui grupe.
MeĎutim, ovakve fenomene ne smatramo jedinim morfičkim poljima. Ima ih veliki broj-u
svakom primjeru eksperimentalnom, barem po jedno. Iz istraţivanja i ličnog zapaţanja na
osnovu istorijske nauke, semantike i etimologije, primjetili smo da se ne mogu korijeni riječi u
prezimenima ljudi na Balkanu tumačiti samo sa strane nauke o jeziku i seoba, već da jedino
potpuno objašnjenje uz etimologiju i ostalo daje dodatak polja akaše ili etra, ili još bolje za
ovakav slučaj - morfičko polje. Tome se mogu dodati kao kolektivnom (ne)svjesnom, i moţdani
kodovi. Razlog tome jeste što iz nekih prezimena u Crnoj Gori ljudi izvuku nadimke, koji
odgovaraju izvornim riječima drugih stranih jezika a da toga nisu svjesni. Slučaj nije toliko
67
masovan ni čest, ali je primjećen u nezavisnim primjerima jedni od drugih u par slučajeva širom
zemlje, da čak ne zavise ni generacijski. ³³
Spoljašnje polje informacija zvano morfičko polje, je realnost kao i moţdani kodovi, jer se
ne mogu drugačije objasniti ovakvi i brojni slični primjeri bez zajedničkog polja informacija i
taloga predaka u moţdanim vlaknima čovjeka. Vjeruje se s pravom, na osnovu posmatranja
eksperimenata, da morfička polja sadrţe i informacije za izgradnju ţivih organizama. Nauka
danas još uvijek smatra da DNK sadrţi sve informacije potrebne za izgradnju nekog organizma.
Upravo morfička polja to “sve informacije”, demantuju. Istina je da DNK sadrţi samo
informacije za konstrukciju materijala koji je potreban za izgradnju organizma. MeĎutim, ne
sadrţi sam plan izgradnje. Postoje faze u izgradnji embriona. Navodno su kod prve su 100% sve
stanice identične. Razlikovanje ide tek nakon pete deobe stanica, kojih ima tridesetdvije. Pitanje
je otkuda dolaze informacije iz DNK o izradi organizma, kad se stanice ne mogu razlikovati
meĎusobno?! Zato Šeldrejk smatra da se informacije nalaze u spoljašnjem polju-morfičkom
polju.
Ovakvo objašnjenje Šeldrejka daje objašnjenje za jedan prilično čudan fenomen u vezi
oporavka gena. Biolozi su jednoj grupi muva odstranili iz DNK gene za vid. Naravno, sve su
postale slijepe, ali se nakon nekoliko generacija izvršila restauracija gena u DNK. Voćne muve
opet su vremenom progledale, pa se vjeruje da se informacije u genima koji nedostaju obnavljaju
iz DNK muva putem njenog morfičkog polja.
U labaratorijama savremenim, ljudi pokazuju sposobnost za spontan prenos utisaka i slika
drugima, posebno kada su emotivno bliski meĎu sobom. Univerzalni simboli i rhetipovi javljaju
se ponavljanjem u kulturama svih civilizacija. Um jedne osobe u stanju je da utiče na mozak ali i
tijelo druge. To je danas poznato kao telesomatska ili nelokalna medicina. U još savremenijoj
naučnoj literaturi, ovo je poznato kao transpersonalne veze. Ovo su činjenice, bez obzira što
savremeni um još uvijek nije spreman da prihvati kao stvarno, samo zato što nije materijalno
manifestovano. Jedna od potvrĎenih transpersonalnih veza je kada jedan od blizanaca osjeća bol
drugog, i taj je fenomen vrlo iscrpno dokumentovan, te je potvrĎeno da oko 30% blizanaca
doţivljava telepatsku povezanost. Otkriće je potvrĎeno putem praćenja moţdanih talasa, krvnog
pritiska i galvanskih reakcija.
Na polju antropologije i labaratorijskih dokaza, imamo saznanja o realnostima
transpersonalne veze meĎu pojedincima. MeĎutim, to nije sve, jer suptilni i spontani kontakti
izmeĎu kultura široko su rašireni, o čemu svjedoče artifakti različitih civilizacija (graĎevine i sl.).
To bi spadalo u domen transkulturnih veza, koje su pored pisanih izvora sigurno bile prisutne.
Dakle, ne radi se o nikakvim pustim nadama ili pogrešnog tumačenja rezultata, već je
razvijen čitav spektar eksperimentalnih protokola, koji se kreću od procedure redukcije zvuka
(poput Ganzfeldove tehnike), pa sve do rigoroznih metoda “udaljenog mentalnog uticaja na ţive
sisteme” (DMILS – distant mental influence on living system). Uzeti su gotovo svi fakti, poput
objašnjenja koja obuhvataju skrivene senzorske znake, uticaj mašina, varanje od strane
ispitanika, nekompetentnost ispitivača, greške u tumačenju rezultata ili korišćenju eksperimenta,
i sve opet nije moglo da objasni na pravi način brojnost statističkih značajnih rezultata.
Zaključeno je da gotovo svi ljudi posjeduju “paranormalne” sposobnosti, i ne samo da ljudi
mogu da komuniciraju sa umovima drugih ljudi, već mogu i da stupe u interakciju sa tijelima
drugih. Svjesni um neke osobe, moţe da proizvede ponovljive i mjerljive efekte na tijelo druge
osobe, i to se zove kako smo rekli - telesomatski pristup, koji su bili dobro poznati tzv.
”primitivnim narodima”.
68
Postoje danas čak i odreĎeni varijeteti tzv. simpatetičke (telesomatski efekat; antropolozi
nazivaju” simpatetički”) magije, koja se sve više istraţuje i koristi jer ona predstavlja jednu vrstu
alternativne medicine, kao duhovno iscjeljenje. Duhovni iscjeljitelj utiče na organizam svog
pacijenta “duhovnim” sredstvima, tj. odašiljanjem iscjeljiteljske slike (ili isjeljujuće informacije
putem polja akaše), dok daljina uopšte ne utiče na rezultat. Rezultati su takoĎe dobro
dokumentovani. Drugi tip sipmatetičke magije jeste uticaj molitvi itd.
Interakciju svijesti s fizičkim svijetom, istraţuju istraţivači kvatnog mozga, naprednijim
kvantnim konceptima, poput nelokalnosti, fazne relacije i hiperprostora. Paţnju usmjeravaju na
psihoneuroimunologije, psihosomatske medicicne i drugih oblika istraţivanja biopovratne veze,
upravo zbog veze izmeĎu svijest i tjelesnih procesa. Tu su još i istraţivanja skrivenih aspekata
svijesti kroz meditaciju, upotrebu psihodeličnih supstanci, nekonvencionalnih tipova energije,
poznatih kao prana, kundalini i či, koji imaju efekat na svijest. Nebeski prijemnik je
sveproţimajući medijum, i pristup mu ima svako i sve u Univerzumu. On nikad nije i nikada
neće biti izgubljen, iz njega se mogu crpiti informacije kao i koristiti beskonačna energija za
prenos. Većina ljudi moţe postati svjesna nejasnih, ali smislenih slika, intuicija i osjećaja koji
potvrĎuju da su oni u “dodiru” s drugim ljudima a nekada i okruţenjem, čak i kada se nalaze van
domašaja bilo kojeg od pet čula. MeĎu naučnicima koji na bilo koje načine istraţuju takve
slučajeve transpersonalne svijesti jesu antropolog Elkin, Marlo Morgan, fizičar i istraţivač
mozga Nitamo Montekuko (Nitamo Montecucco), dr. Ginter Hafelder (Günther Haffelder) i
drugi.
Lijeva i desna hemisfera mozga različitih ispitanika, vremenom postanu sinhronizovane.
Radi se o sinhronizovanim električnim aktivnostima mozga jedne, s mozgovima drugih osoba,
pored prenosa misli i slika kao univerzalna transpersonalna sposobnost. Eksperiment koji je
izveden u juţnoj Njemačkoj proljeća 2001. godine, dr. Hafelder, šet štutgarstkog Instituta za
komunikacije i istraţivanja mozga, uporedio je EEG obrasce dr. Marije Sagi, koja je psiholog i
prirodno nadareni iscjeljitelj, zajedno sa EEG obrascima mladića koji se meĎu učenicima
prijavio kao dobrovoljac. Oboje su bili u različitim prostorijama, i prikačene su im elektrode, a
njihove EEG slike bile su projektovane na veliki ekran u Sali. Isjeljiteljka je uspjela da
dadijagnozu a onda i izliječi zdravstvene probleme ispitanika, koji je za svo to vrijeme sjedio
zatvorenih očiju u meditativnom stanju. Kada se ona koncentrisala na svoj zadatak, njeni EEG
talasi spustili su se u duboku Delta regiju, koja je izmeĎu 0 i 3 Hz u sekundi (a Alfa je 7,8 Hz), s
nekoliko iznenadnih erupcija talasnih amplituda. Ovo je bilo vrlo čudno, jer kada mozak utone u
Delta oblast, onda je osoba u fazi sna. U ovom slučaju, iscjeljiteljka dr. Marija Sagi je bila
potpuno budna, iako je bila u duboko opuštenom stanju. Drugo i još jače iznenaĎene bilo je što je
ispitanik pokazivao takoĎe iste Delta talasne slike, koji su se pojavili na njegovom EEG
monitoru dvije sekunde poslije pojave ne EEG-u iscjeljiteljke.
Od kraja XIX vijeka počelo je gušenje svakog rada na istraţivanju ovoga do danas, i to je
jedini razlog zašto današnja nauka nema odgovor na ovakve slučajeve, ali ipak s druge strane
imamo prave i mjerljive efekte na ljude koji postaju sve rašireniji u praktičnim istraţivanjima.
ZAKLJUČAK
69
Dakle, za konak ove studije: kada se greške u nauci nastavljaju zahvaljujući konzervativnim
naučnicima koji bi da ih odrţe, a ukoliko se neke od teorija s eksperimentima predlaţu već
decenijama na temelju starog znanja koje pruţaju jednostavnije i logičnije objašnjenje, onda
kritična masa uglavnom novijih, tj. mlaĎih generacija prestaje podrţavati staru paradigmu. Na taj
način nastaje promjena u paradigmi. Nekada je mnogo vijekova trebalo da proĎe da bi se
pokrenuo starovijekovni heliocentrični sistem Aristarha od strane Kopernika. Bilo je to drugo
vrijeme-“sporije” vrijeme za razvitak. Ovo vrijeme je “brţe”, kao i svako ubuduće. Zato zaista,
kako reče Tesla, „takva rezerva, i čak opozicija nekih, jeste i te kako korisna odlika i neophodan
elemenat u ljudskom progresu, kao i prijemčivost i entuzijazam drugih-tako masa koja se na
početku opire kretanju, kada se jednom pokrene dobija veću energiju‟.¹
Obilje pozadinskog mora kvantne energije danas se u kvantnoj elektrodinamici koristi za
objašnjavanje principa neizvjesnost, kojeg je otkrila kvantna fizika. To je nepredvidljivo
ponašanje subatomskih čestica, a čestice imaju svijest i njima smo bombardovani konstantno.
Ono što uzrokuje polje nulte tačke vjerovatno su vibracije subatomskih čestica. Naprijed i natrag,
„virtualni fotoni‟ kreću se izmeĎu polja nulte tačke i našeg fizikalnog svijeta, a poslije
nanosekundi energija se opet otpušta pomoću drugog virtualnog fotona, koji se vraća u polje
nulte tačke.
Mi funkcionišemo poput fotoćelija za fotoelektrični efekat! Oko nam je očigledno
najsavršeniji organ! Ono što zovemo „virtualnim fotonom‟ jeste foton koji dolazi i odlazi iz polja
nulte tačke, nikad ne ostajući u „materijalnom‟ svijetu i koristi se samo za razmjenu energije
izmeĎu ta dva da kaţemo „polja‟ (nulte tačke i materijalnog svijeta). I ne dolaze samo fotoni do
nas, već i sve vrste elementarnih čestica u naš fizikalni svijet. Odakle, pitamo se?! „Niotkuda‟!
Očigledno je po svemu da dolaze iz polja nulte tačke. Uvijek se pojavljuju u našoj fizikalnoj
realnosti samo hiljaditu ili milionitu sekundu, a zatim nestanu u praznini. Sve te forme „mističnih
čestica‟ se zato i nazivaju virtualnim česticama. One nisu stabilne za opstanak u našem realitetu.
Kvantni skup virtualnih čestica i fotona čine polje nulte tačke.
Svemir nikada nije miran i ništa u njemu nije slučajno! Sve u Svemiru ima u podlozi
nevidljive geometrijske strukture i one slijede fundamentalne principe. Vakum je obilje
kontinuiranog toka energije, energije nulte tačke, sličan Hindu kosmologiji starog Istoka u onom
čuvenom kosmičkom plesu Šive.
Energija je jedino vječna, jer ona je jedino vaţna za svakog od nas pojedinaca ali i cijelo
čovječanstvo, pošto se tiču domena duhovnog rada, intelektualnog, humanosti, morala… Ona se
moţe crpiti iz etra, ta beskonačna i slobodna energija za spas čovječanstva a za kraj nafte i
atomske energije, jer kako reče Nikola Tesla: „Snagom izvedenom iz njega, sa svakom formom
energije dobivenom bez napora, iz spremišta zauvjek neiscrpnog, čovječanstvo će napredovati
velikim koracima. Pitanje je samo vremena kada će čovjek uspjeti priključiti svoje strojeve‟,
pošto longitudinalni valovi mogu ići do bilo koje udaljenosti i praktički bez ikakvog gubitka
energije. Faradej i Tesla otkrili su primjenu besplatne energije, i kada se to jednom spoznalo
značilo je znati kako je izvlačiti neiscrpno iz vakuma.
„U zujanju ţica ima geometrije, u rasporedu sfera ima muzike‟², reče Pitagora, a „oblaci nisu
sfere, planine nisu stošci, morske obale nisu krugovi, a kora drveta nije ravnina, kao što ni
svjetlost ne putuje ravnim pravcem‟³, reče i Mandelbrot. Kao što smo vidjeli, etar je realnost, u
Svemiru ništa nije slučajno, a kako reče Levis Ričardson „veliki vazdušni vrtlozi imaju male
vrtloge koji odrţavaju njihovu brzinu, a mali imaju još manje i tako sve do viskoznosti‟.´
70
Naša svijest je povezana s drugim kroz meĎusobno povezujuće polje akaše ili
sveproţimajući medijum, na isti način kako su povezane čestice, galaksije u Svemiru sa ostalim
u makrokosmosu, kvanti u mikrokosmosu i organizmi ţivih bića. “Svijest je transformišuća sila”
µ, rekao bi Ošo. Sve zahvaljujući davno u istoriji spoznatom sveproţimajućem medijumu, koji se
manifestuje kako u domenu prirode tako i domenima uma. Etar je realnost jer je medijum
elektromagnetskih valova, a pošto je nematerijalan, supstancija je istančane vječne energije koja
proţima sve u Univerzumu-metafizički prostor ili područje, medijum koji kontinuirano fluktuira
(osciluje) te je kao takav neuravnoteţen i promjenljiv.
Svijest naučnika i bilo kog drugog, kao što vidimo, mora uključivati neku formu energijeduhovne energije, koja je potrebna da bi uopšte kreirala bilo što. Da je prostor „prazan‟, onda bi i
naš um bio prazan, bez duboke svijesti i inteligencije te ograničen na moţdanu masu koja radi
kao zatvoren sistem bez ikakvih Djela. Kako to nije tako, apsolvirali smo da Svemir nije bez
svijesti, kao ni čovjek.
Mi smo u obilnoj količini energije, a frekvencije galaktičkih polja odrţavaju sinhronicitet sa
atomskim i subatomskim svijetom naše strukture.
Svijest nije ograničena samo na mozak, već je Svijest svugdje u Svemiru.
LITERATURA I DRUGI IZVORI
-Za poglavlja I i VI i Dodatak:
- Ervin Laslo, Nauka i akaša polje-celovita teorija svega, Esotheria, Beograd, 2007, 32-115.
- Vojislav Gledić, Od kamene sjekire do teorije kvarkova, Oktoih, Podgorica, 2003, 28-36.
- Bertrand Rasel, Istorija zapadne filozofije, Narodna knjiga Alfa, Beograd, 1998, 137-193.
- Priya Hemenway, Tajni kod, v/b/z, Zagreb, lipanj 2009, 50-57, 124-134, 149-154, 182 i 183.
- Mile Dupor, „Hermetički spisi‟, Esotheria, Beograd, 2004, 194, 195, 204, 205 i 211.
- Velimir Abramović, Etarska fizika i relativizam, Akademija NOIA, http://bit.ly/wFC2Mi.
- Velimir Abramović, Nikola Tesla i eter – nova nauka i tehnologija, Bašta Balkana blog, 5. sept.
2011.
- Velimir Abramović, Osnovi nauke o konstantnoj sadašnjosti (predavanje), Lomonosov
Univerzitet u Moskvi, 1. nov. 2011.
- Goran Marjanović, Inteligentne eterske energije, el. časopis Kroz Prostor i Vreme, 2011,
http://kpv.rs/?p=335.
71
- Gorana Marjanovića, Samoostvarenje apsoluta, el. č. KPV, 2011, http://bit.ly/z7Hf2q.
- Aleksandar Lazarević Nema praznog prostora, KPV, jun 2011, http://kpv.rs/?p=49.
- Jan Viherink, „Vibracije etera‟–poglavlje 6, 2004, preveo Mladen Kvaternik, 2006,
http://bit.ly/khrsH7.
- Jan Viherink, „Polja nulte točke‟–poglavlje 4, Jan Viherink, 2004, preveo Mladen Kvaternik,
2006, http://bit.ly/zUknz3.
- Jan Viherink, „Oţivljavanje pradavne znanosti‟–poglavlje 5, Jan Viherink, 2004, preveo M.
Kvaternik, 2006, http://bit.ly/whJwJ6.
- Jan Viherink, „Znanost i svijest‟–poglavlje 3, Jan Viherink, 2004, preveo M. Kvaternik, 2006,
http://bit.ly/imsfS6.
- Jan Viherink, „Znanost i Biblija‟–poglavlje 11, Jan Viherink, 2004, preveo M. Kvaternik, 2006,
http://bit.ly/whX9fz.
- Atom, Vojna enciklopedija, Izdanje redakcije vojne enciklopedije, tom 1, Beograd, 1958.
- Talas, Vojna enciklopedija, Izdanje redakcije vojne enciklopedije, tom 9, Beograd, 1967.
- Val, Vojna enciklopedija, Izdanje redakcije vojne enciklopedije, tom 10, Beograd, 1968.
- O svetlosti i drugim pojavama visoke frekvencije, Nikola Tesla, Predavanja, Izabrana dela N.
Tesle, Zavod za udţbenike i nastavna sredstva, tom prvi, Beograd, 2006.
- Beţični prenos električne energije, Nikola Tesla, Članci, Izabrana dela N. Tesle, Zavod za
udţbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006.
- Uticaj statičkog elektriciteta na beţični prenos, Nikola Tesla, Članci, Izabrana dela N. Tesle,
Zavod za udţbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006.
- Nikola Tesla, Dnevnik istraţivanja Kolorado Springsa 1899-1900, Izabrana dela N.Tesle,
Zavod za udţbenike i nastavna sredstva, tom prvi, Beograd, 2006, 549.
- Svetski sistem beţičnog prenosa energije”, Nikola Tesla, Članci, Izabrana dela N. Tesle, Zavod
za udţbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006.
- Mogućnosti beţičnih komunikacija kod ţeljeznica, Nikola Tesla, Članci, Izabrana dela N. Tesle,
Zavod za udţbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006.
- Kako kosmičke sile utiču na našu sudbinu, Nikola Tesla, Članci, Izabrana dela N.Tesle, Zavod
za udţbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006.
72
- Mark Sajfer, Čarobnjak - ţivot i vreme Nikole Tesle, Stylos, Beograd, 2006.
- Aleksandar Milinković, Tesla, pronalazač za treći milenijum, Beoknjiga, Beograd, 2002, 86.
- Branimir Jovanović, Tesla, Centar Tesla, Beograd, 2006, 138-183.
- Vladimir Karadţić, Nikola Tesla o XXI stoljeću–1937.g. (i naučni komentari), Znanje-portal za
razvoj svijesti, 4. februar, 2012, http://bit.ly/wBpzYE.
- Vladimir Karadţić, Simbol Sunca i filozofija elemenata stvaranja kroz istoriju,Znanje-portal za
razvoj svijesti, (pdf), jul 2011, http://bit.ly/x2Jrde.
- Seadin Jelovac, Ajnštajnova teorija relativnosti 100 godina laţi, Mostar, 2006.
- Astronomija, Atlasi znanja, Mladinska knjiga, tom 4, Ljubljana 1978, A/7 - A/6.
- Ljubomir ŢiropaĎa i Ljiljana Miočinović, Razvojna psihologija”, Čigoja, Beograd, 2007.
- Elifas Levi, Ključ misterija, Esotheria, Beograd, 2005, 70-167.
- Drugi članci sa posjećenih sajtova:
An Excursus into Etheric Technology, Journal of Borderland Research, 20. jun 2011,
http://bit.ly/wlzMbO;
The Electrical Mechanism of the Ether, Journal of Borderland Research, 7. jun,
http://bit.ly/ywszpw;
The Nature of Electricity and Ether, Journal of Borderland Research, 5. jun 2011,
http://bit.ly/y6IOYR.
- Electro Gravitic Implosion Propulsion Systems, quantumgravitics.tripod.com,
- Subquantum Kinetics, seite, P. La Violette:
http://www.etheric.com/LaVioletteBooks/ether.html,
http://starburstfound.org/category/research/subquantum-kinetics/,
http://starburstfound.org/resurrection-hubble-jeans-galaxy-formation-theory/.
-John Worrell Keely-Accomplished Anti Gravity Inventor-His inventions and biography,
http://www.antigravitytechnology.net/john_worrell_keely.html .
- Charles W. Leadbeater and Annie Besant, Excerpts from Occult Chemistry, THE NATURE OF
MATTER, 1905, http://bit.ly/y8II4m.
-Za poglavlja II-V:
- Max Planck, Annalen der Physik, Band 1, Über irreversible Strahlungsvorgänge, 1900 .
- Georges Bourbaki, Die klingenden Wasserstoffatome und die Quantenphysik, München 1994.
73
- Walter Greiner und Georg Wolschin, Elementare Materie, Vakuum und Felder, Heidelberg,
1988., []P. A. M. Dirac, Der Werdegang des Naturbildes in der Physik.
- Werner Heisenberg, Das Teil und das Ganze, Seite, München, 1985.
- E.W. Maunder, The Observatory, 22, S 315, 1899.
- Seadin Jelovac, Einsteinova teorija relativnosti-100 godina laţi, poglavlje 18.1 „Konstantne
konstante‟, Mostar, 2008.
FUSNOTE
1 GLAVA. Etar: filosofija i istorijat
¹ citat, “Mahabharata”, Svetovi/Novi Sad, 2005, Novi Sad, 6 i 7;
Objašnjenje pojmova iz citata: juga je kosmičko razdoblje. Obično četiri juge čine krug od najsretnijega do
najpokvarenijeg razdoblja, dok hiljadu njih čini jedan dan Brahmana ili kalpu, golemo razdoblje od 4 320 000 000
smrtničkih godina, u kojem se svijet stvara, kao što u jednako dugoj noći Brahmana opet propada. Pod pojmom juga
ovdje se misli zapravo cijela kalpa. PraĎapati je Gospodar poroda, tj. bog otac. Suraguru je Učitelj bogova. Sthanu
je Stub svijeta, ili naprosto Postojani. Manu je Čovjek, praotac čovječanstva. Ka: “Ko?” je zapravo Tajanstveno biće
vrhovnog boga PraĎapatija. Paramašthin je Onaj koji stoji na najvišem vrhu, tako da je sve do njega u citatu
nabrajanje koje se moţe shvatiti kao nabrajanje imena boga (ili kao nabrajanje niza vrhovnih boţanstava?). Dakša,
“Vještina” ili “Vještak”, Praćetasa, sin 10 Praćetasa i Mariše prema puranskoj genealogiji, imao je sedam sinova:
Krodha, Tamas, Dama, Vikrita, Angiras, Kardama i Ašva. Češće se govori o jednome i o deset Pradapatija;
Brahmanovih sinova, od kojih je jedan i Dakša. Brahmadiji su brahmanski mudraci, tj. brahmanskoga roda, a
raĎaršiji su kraljevski mudraci.
² iz knjige Mila Dupora, “Astrološki i hermetički spisi”, Esotheria, Beograd, 2004, 195.
³ citat i paraf. Demokrita iz knjige Vojislava Gledića, “Od kamene sjekire do teorije kvarkova”, Oktoih, Podgorica,
2003, 28.
⁴ isto Demokrit, V. Gledić, “Od kamene sjekire do teorije kvarkova”, 29 str.
µ paraf. i citat Epikura iz knjige V. Gledića, “Od kamene sjekire do teorije kvarkova”, 34 i 35 str.
¶ paraf. Tit Lukrecija, V. Gledić, “Od kamene sjekire do teorije kvarkova“, 36 str.
· cit. Mila Dupora, “Astrološki i hermetički spisi“, Esotheria, Beograd, 2004, 194, 195, 204, 205 i 211 str.
2 GLAVA. OdreĎivanje gustine etera upreĎivanjem brzine rasprostiranja zvučnih i
svjetlosnih talasa
¹ citat Nikole Tesla o eteru
74
3 GLAVA. Konstantne konstante
¹ iz knjige “Einsteinova teorija relativnosti-100 godina lazi“, Seadin Jelovac,„Konstantne konstante‟, Mostar 2008.
poglavlje 18.1.
5 GLAVA. Plankova konstanta h (Jsec.) – dimenzionalna slijepa ulica
¹ prema "Annalen der Physik", Max Planck, “Über irreversible Strahlungsvorgänge”, Band 1, 1900.
² prema, “Die klingenden Wasserstoffatome und die Quantenphysik”, Georges Bourbaki,
München 1994.
³ citat Walter Greiner und Georg Wolschin - “Elementare Materie, Vakuum und Felder”,
Heidelberg, 1988.; P. A. M. Dirac, Der Werdegang des Naturbildes in der Physik.
´ citat, seite, Werner Heisenberg, "Das Teil und das Ganze", München, 1985.
µ prema, E.W. Maunder, "The Observatory", 22, 1899, S 315.
¶ citat, Arnold Sommerfeld, "Atombau und Spektrallinien“, Braunschweig 1951.
· citat, Arthur I. Miller „137- C.G.Jung, Wolfgang Pauli und die Suche nach der kosmischen Zahl“,München, 2011.
6 GLAVA. Etar: teorija i eksperiment
¹
²
³
´
µ
¶
citat Maha, “Čarobnjak - ţivot i vreme Nikole Tesle”, M.Sajfer, Stylos, Beograd, 2006, 21.
prema podacima iz “Vojne enciklopedije”, Izdanje redakcije vojne enciklopedije, tom 9, Beograd, 1968, 336.
isto, prema podacima sa 722 str.
citat , Aleksandar Lazarević “Nema praznog prostora”, KPV, http://kpv.rs/?p=49.
riječ je o knjizi Mičija Kakue “Nemoguća fizika”.
citat prof. Pešla iz “Čarobnjak, ţivot i vreme Nikole Tesle-biografija jednog genija”, M.Sajfer, Stylos, Beograd,
2006. 18.
· citat Tesle, “O svetlosti i drugim pojavama visoke frekvencije”, predavanje odrţano u Franklinovom institutu u
Filadelfiji, 24.feb.1893, i u Nacionalnom udruţenju za električno osvetljenje u St. Luisu 1.marta 1893.godine,
N.Tesla, Predavanja, Izabrana dela Nikole Tesle, Zavod za udţbenike i nastavna sredstva, tom prvi, Beograd, 2006,
170, 171.
¸ cit. Tesle i prema podacima iz knjige “Čarobnjak, ţivot i vreme Nikole Tesle-biografija jednog genija”, M.Sajfer,
Stylos, Beograd, 2006, 90.
Kako se neka eminentna imena nauke nisu slagali sa Ajnštajnovim pogledima, citiraćemo neka iz djela nobelovca
Maurisa Alaisa (Maurice Allais, Nobelpreisträger) „Die größte Mystifizierung in der Geschichte der Wissenschaft:
Die Relativitätstheorie“ (Najveća mistifikacija u nauci: Teorija relativiteta), sa bloga Seadina Jelovca DRUGI O TEORIJI RELATIVNOSTI:
-kritičar nauke Kammerer 1961: “Mnogo prije nego ijedan eksperiment u fizici bi jedno jurističko istraţivanje,
moglo da otkrije navodnu istinitost Teorije relativnosti”;
-Gothard Barth (fizičar): “Najveći problem teorijske fizike nisu Einsteinove teorije, relativiranje vremenaprostora, zakrivljeni prostor ili paradox „blizanci‟. Potpuno je ne shvatljivo da je ova diletantska glupost mogla da
osvoji čitav svijet. Ovdje vidimo jedno potpuno skretanje od racionalizma XIX vijeka, prema mistično–magičnom
mraku. Moralo je više sretnih (ili nesretnih) slučajeva da se susretnu, tako da ova neshvatljiva prevara uskoro (već
80 godina), jednom eksaktnom naukom zavlada";
75
“Kada bi danas Teorija relativnosti bila izbrisana iz fizike, ona ne bi ostavila nikakvu prazninu. Jer nikakvo
objašnjenje je daleko bolje od jednog besmislenog, navodnog rješenja, koje vodi ka jednom pogrešnom osjećaju
znanja”;
-Fizičar Julio Palacios: "Teorija relativnosti pruţa jedno fiktivno riješenje za problem koji ne postoji–jedan
Hokuspokus”;
-Ernest Rutherford je teoriju relativnosti označio kao “vic”;
-Lorentz je čitav ţivot odbijao Einsteinovu Teoriju relativnosti i objašnjenje njegovih formula.
-Herbert Dingle je prošao najgore. On je bio predsjednik astronomskog društva Velike Britanije i poznati relativist
dok nije počeo da sumnja u teoriju relativnosti i na kraju postao protivnik. Dok je bio relativist mediji su stalno
objavljivali njegove ideje, a kada je postao protivnik samo je na početku uspio da objavi nešto od kritike teorije
relativnosti, u časopisu “Nature”, nakon čega mu biva uskraćeno daljnje objavljivanje. 1956 je rekao: “Čudna i
jedinstvena je Einsteinova teorija, kroz paralizirajuće svojstvo kojim djeluje na razum”;
-Louis Essen, engleski fizičar koji je 1955. konstruisao prvi atomski sat, napisao je jedan artikel–“Teorija
relativnosti, šala ili prevara?”;
-W. Dissler je napisao jedan rad sa naslovom-“Vodi li vjerovanje u Einsteinovu teoriju relativnosti, na jedan način
prema mentalno–intelektualnom invalididetu?”;
-Frederick Soddy, američki nobelovac, otkrivač izotropije je 30.06.54. u Lindau rekao: “Kada bi jedan student
počinio jedan takav zločin i frizirao njegove brojeve i račune, da bi dobio tačan rezultat, on bi bio proglašen kao
sramota za školu. Ove teorjie, posebno Teorija relativnosti i Kvanta fizika, imaju transcedentalnu osnovu i graniče
na bizarno, tako da je osnovano pitanje, koliko uopšte mogu da vrijede kao ozbiljna nauka? Sa time je počela jedna
velika prevara, koja prema mom mišljenju mora biti označena kao korak unazad u carstvo fantazije i mistike. Pravi
krivac je Einstein.” Ovaj govor je bio od njegovih kolega kao i medija cenzuriran i samo jedan manji dio je došao
do javnosti;
-Wilhelm Conrad Röntgen, nobelovac: „Meni ne moze nikako uci u glavu da su potrebna takva apstraktna
posmatranja i pojmovi, da bismo razumjeli prirodne pojave“;
-Oskar Kraus, profesor na univerzitetu u Pragu i kasniji koautor knjige “100 autora protiv Einsteina” je napisao
1925. godine jedno otvoreno pismo Einsteinu i Max von Laue u kojem piše: “Vi (Einstein i Laue) pokazujete dječije
bolesti. Ove bolesti su smrtne, i teorija relativnosti ih neće preţivjeti. Ništa od invariantnosti brzine svjetlosti neće
preostati; prostor neće biti zakrivljen, istovremenost neće biti relativna. Ja izgovaram ova predviĎanja sa takom
tvrdokornošću, koja je znak jednog á priori u istinu ubjeĎenog filozofa”;
-Nikola Tesla, takoĎe jedan od otvorenih protivnika teorije relativiteta od početka, u jednom pismu za časopis
“Patfinder” 1937. godine napisao je sljedeće: “…U tačkama a, b i c, izneo sam neke od očevidnih zabluda
savremene pseudo-nauke. Teoriju relativiteta pokrenuo je još pre više od 200 godina moj slavni zemljak Bošković,
veliki filozof, koji je, i ako pritisnut brojnim obavezama, uspeo da napiše oko hiljadu tomova na bezbroj različitih
tema. On je radio na relativitetu–uključujući čak i kontinuum vremenskog prostora–tako detaljno i bez greške da za
druge nije ostalo ništa već samo da dodaju neke koještarije. Relativisti nisu nikada pomenuli njegovo ime, jer
naravno – u mutnome se riba lovi” – iz knjige “Teslina boţanstva”, Aleksandar Milinković, Poni Press, Beograd,
2006, 10, 11; prim.autora: RuĎer Josip Bošković je u XVIII vijeku sjedinio Kantovu teoriju dinamizma sa tadašnjom
atomistikom (da izmeĎu besprostornih, matematičkih tačaka na malim otstojanjima djeluju odbojne sile, a na
velikim prelaze u Njutnove sile privlačenja). Zasluţan je izuzetno što je mehanička atomistika uključila
materijalistička shvatanja u osnove nauka.
-Na kraju svog ţivota i sami Ajnštajn o svom djelu: "Vi zamišljate, da ja sa jednim mirnim zadovoljstvom mogu
gledati na moje ţivotno djelo, ali izbliza gledano, izgleda potpuno drugačije. U mom djelu ne postoji ni jedan jedini
pojam, za koji sam uvjeren, da će u budućnosti ostati postojan, i ja se osjećam potpuno nesigurno i pitam se, da li
sam uopšte na pravom putu…” Albert Einstein u pismu svom drugu Solovinu 1949.; i još: „Odakle dolazi to da me
niko ne razumije a svi vole?“, Albert Einstein, nobelovac.
¹ prema Teslinim člancima, “Članci”, N.Tesla, Izabrana dela Nikole Tesle, Zavod za udţbenike i nastavna sredstva,
tom 2, Beograd, 2006, 277-290, 307-314.
¹⁰ podaci i citat, “Čarobnjak, ţivot i vreme Nikole Tesle-biografija jednog genija”, M. Sajfer, Stylos, Beograd,
2006, 108.
¹¹ prema članku “Uticaj statičkog elektriciteta na beţični prenos”, N.Tesla, Članci, Izabrana dela Nikole Tesle,
Zavod za udţbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006, 287-290.
¹² cit.Tesle sa predavanja “O svetlosti i drugim pojavama visoke frekvencije”, N.Tesla, Predavanja, Izabrana dela
Nikole Tesle, Zavod za udţbenike i nastavna sredstva, tom prvi, Beograd, 2006, 186 i 187.
76
¹³ isto (podaci).
¹´ cit. Tesle iz članka “Problem povećavanja ljudske energije, kretanje čoveka napred-energija kretanja-tri načina
za povećanje ljudske energije”, N.Tesla, Članci, Izabrana dela Nikole Tesle, Zavod za udţbenike i nastavna
sredstva, tom 2, Beograd, 2006, 138, 139 i 141.
¹µ prema članku “Svetski sistem beţičnog prenosa energije”, N.Tesla, Članci, Izabrana dela Nikole Tesle, Zavod za
udţbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006, 308 i 309.
¹¶ podaci i ilustracije iz “Tesla”, Branimir Jovanović, Centar Tesla, Beograd, 2006, 138-183; i ilustracije u boji (slika
6.4.) su 11a. i 11b. u knjizi B. Jovanovića.
¹· prim. autora: Zanimljivo je da je još 1894. gospoĎi Ketrin Dţonson, pisao: "Doći će vreme kada ćete i na
parobrodu koji plovi preko okeana svakodnevno moći da čitate novine s vaţnim vestima iz sveta, i kada ćete, koliko
god daleko bili, pomoću dţepnog instrumenta sa ţicom zabodenom u zemlju, moći da razgovarate s prijateljima koji
će kod kuće imati slično podešen instrument." (citat iz knjige “Čarobnjak - ţivot i vreme Nikole Tesle”, M.Sajfer,
Stylos, Beograd, 2006, 134.).
¹¸ prim. autora: Tesla u članku “Mogućnosti beţičnih komunikacija kod ţeljeznica”, za časopis “Vincennes Sun”,
17. aprila 1907, piše: “…Time što se mašinisti ili kondukteru svakog voza omogućuje da pozove bilo koji drugi voz i
stanicu na pruzi i da dobije potpunu i nepogrešnu informaciju, vjerovatnoću sudara i drugih nesrećnih slučajeva
biće uveliko smanjena…” (citat iz članka “Mogućnosti beţičnih komunikacija kod ţeljeznica ”, N.Tesla, Članci,
Izabrana dela Nikole Tesle, Zavod za udţbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006, 385.
¹¹ prim. autora: U članku “Svet čuda koji će stvoriti elektricitet”, za časopis “Manifacturer‟s Record”, 9. sept. 1915.
g. Tesla je obrazloţio mogućnosti dobijanja elektriciteta iz uglja i gvoţĎa, budući razvoj hidroelektrana, upravljanje
atmosferskim padavinama pomoću elektriciteta što je ţelio sprovesti u djelo putem Vordenklif kule, zatim
telegrafsku fotografiju i druga unapreĎenja energije budućnosti, kao i električnih pronalazak za ratne svrhe koji će se
vidjeti dok svijet ne preplave automati (drugi problem prema članku “Problem povećanja ljudske energije”, 1900.).
²⁰ prema podacima iz poglavlja 6. „Vibracije etera‟- http://bit.ly/khrsH7; i 4. „Polja nulte točke‟,
http://bit.ly/zUknz3, preveo Mladen Kvaternik, 2006.
²¹ prema knjizi "Ajnštajnova teorija relativnosti 100 godina laţi", Seadin Jelovac, Mostar, 2006. pog.„Konstantne
konstante‟, 18.1.
²² poglavlje 6 „Vibracije etera‟- http://bit.ly/khrsH7, preveo M. Kvaternik, 2006.
²³ riječ je o knjizi “Nastanci-četrnaest milijardi godina kosmičke evolucije”, Nil de Gras Tajson i Donald Goldsmit,
Laguna, Beograd, 2005, 29-72.
²´ citat Maria Škorina u toku dopisa sa V. Karadţićem - razmatranja o etru, datacija dopisa 3. januar 2012.
²µ cit. “Astronomija”, Atlasi znanja, Mladinska knjiga, tom 4, Ljubljana 1978, A/7 - A/6.
²¶ cit. indijskog mistika Ošoa (Bhagwan Shree Rajneesh), Tajni kod, Priya Hemenway, v/b/z, Zagreb, 2009, 181 i
183.
²· riječ je o radu “Okultni smisao Tesline spirale”, dr. Velimir Abramović, http://bit.ly/wjwuT1.
²¸ prema podacima iz naučnog teksta “Etarska fizika i relativizam”, dr. Velimir Abramović, Akademija NOIA,
http://bit.ly/wFC2Mi.
²¹ citat Tesle iz istog teksta iz prethodne fusnote.
³⁰ Neolit- vremenski se stariji neolit sa impreso-keramikom moţe opredijeliti tako da njegov kraj pada u prvu
polovinu treće hiljade godina prije nove ere; takva datacija stoji u vezi sa mogućnostima vremenskog povezivanja
kasnije faze neolita sa kulturnim razvitkom u Egiptu i Mesopotamiji - posredstvom Krita i područja Egejskog mora i
sa relativno novijim datiranjima početak egipatske i mesopotamske istorije je u vrijeme oko 2900. godine prije n.e. ;
od nastanka analize radioaktivnog ugljenika, datacija naeolita se prebacuje još dalje u prošlost.
³¹ „Nastajanje mase iz prostora‟, prema predavanju “Osnovi nauke o konstantnoj sadašnjosti”, dr. V. Abramović,
Lomonosov Univerzitet u Moskvi, 1. nov. 2011 .
³² paraf., dr. Lj. Stojanovića sa seminara “O Crnoj rupi i tački prosvetljenja”. Sve to samo govori da seminari dr.
Stojanovića ipak imaju kako duhovan tako i naučni karakter. U nekim drugim seminarima dr. Stojanović se osvrtao i
na pojam aure, zašta bi mnogi konvencionalni naučnici rekli da je “šarlatanstvo”, a eksperimentalni dokazi govore o
postojanju biofotonskog polja Popa ili sl., kakve je za aure naveo inţinjer Goran Marjanović pred kraj svog rada
77
“Inteligentne eterske energije”- „…Polikontrastna interferentna fotografija je metod zasnovan na interakciji fotona
reflektovanih od objekta snimanja sa bioenergetskim poljima što, nakon posebne tehnike (patent dr. Hary Oldfield)
obrade snimka omogućuje vizuelizaciju mnoštva tih, inače „nevidljivh”, entiteta, čak i niza onih iz domena ezoterije
kao što su aure, čakre, i sl…‟, http://kpv.rs/?p=335.
U jednom drugom seminaru dr. Stojanović se osvrnuo i na viziju budućeg dobijanje materije iz kosmičke energije,
koje je po svemu nalik na prethodni gore Teslin citat djelova fluida koji bivaju ponovo pokrenuti od bilo kog agensa
poput Sunčevih zraka, zraka sa neke zvijezde ili što da ne ubuduće nekog vještačkog, usljed tehničkog napretka koji
svakim danom ide napreduje.
³³ Naziv fraktali, nastao je 1975. godine od matematičara Benoita Mandelbrota, koji je opisao zamršeni splet
krivulja i njihova sposobnost da brzo izvode sloţene kalkulacije. One pokazuju načelo samosličnosti a to znači da se
različite kopije predmeta mogu pronaći unutar izvornog predmeta u manjem mjerilu .
³´ Nikola Tesla je još u člancima i predavanjima od 90-ih godina XIX vijeka, govorio i pisao da će kad tad doći do
kraja nafte. Na osnovu istorijskog toka prošlog vijeka u eksploataciji nafte, jedan geolog, King Hjubert, predvidio je
tačno da će američka proizvodnja nafte dostići vrhunac početkom 70-ih godina prethodnog vijeka. Nakon njega su
brojni analitičari koristili njegove matematičke formule i prilagoĎavali ih da bi izračunali budući vrhunac svjetske
nafte. Naravno, prognoze se moraju razlikovati. MeĎutim, slaţu se u jednom-da kad nafta jednom dosegne vrhunac,
eksploatacija onoga što je preostalo biće neuporedivo teţa i skuplja a niko ne zna koliko je još nafte ostalo. Saudijski
naftni geolog Sadad I. Al Huseini je 2000. godine došao je do istog proračuna i zaključka. Tako das u po tom pitanju
stvari dovoljno jasne kakva je budućnost fosilnog goriva.
DODATAK. Pojam plastični medijum i neka druga razmišljanja i istraţivanja o čovjeku i
našem svijetu
¹ cit. Levija, “Ključ misterija“, Elifas Levi, Esotheria, Beograd, 2005, 70 i 71.
² isto cit., 77, 78 i 79 str.
³ citat Tesle, “O svetlosti i drugim pojavama visoke frekvencije”, N.Tesla, Predavanja, Izabrana dela Nikole Tesle,
Zavod za udţbenike i nastavna sredstva, tom prvi, Beograd, 2006, 169.
´ 1 stopa-funta = 0, 136 mkg.
µ 1 stopa = 0,3 m.
¶ 1 konjska snaga = 736 W.
· cit. Tesle iz članka “Kako kosmičke sile utiču na našu sudbinu”, New York American, 7. feb. 1917, N.Tesla,
Članci, Izabrana dela Nikole Tesle, Zavod za udţbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006, 150.
Prim. autora: Zemlja se ponaša kao magnet. Utiče i na veličinu deklinacije i inklinacije, što nazivamo
magnetizmom. Na Zemlji je prosječna temperatura 14,3 step. C. Od neutralnog sloja ka dubini, temperatura raste za
1 step. C u prosjeku na svaka 33 m. To se naziva geotermskim stupnjem. MeĎutim, on nije isti svugdje na našoj
planeti i razlikuje se na svakom kontinentu, pa čak i dijelovima jednog kontinenta. Zemlja ima toplotu, koja potiče
sa 3 izvora. Prvi izvor toplote je Sunce, koje zagrijava atmosferu i površinu Zemlje različito u dubinama na svakom
dijelu naše planete, u zavisnosti od geografske regije i klimatskih faktora na tom području. Drugi izvor toplote je u
Zemljinoj kori, koji je od radioaktivnih elemenata urana, torijuma, radijuma i drugih elemenata, a nalaze se u
granitnoj ljusci Sial-zone, na 10-15 km prema Aleksandru Evgeneviču Fermanu. I treći izvor toplote je iz Zemljinog
jezgra koji ima izuzetno visoku temperaturu iskonskog porijekla, čija temperatura varira u zavisnosti od autora
autorima - 200 000 step.C; 100 000 step.C; 5000 step.C; danas se smatra izmeĎu 3000-4000 step.C.
Tesla je uvijek uzimao, naučno, uticaj Sunca na Zemlju. Čak ga je uvrštavao u problem rata u vrlo zanimljivom
članku “Kako kosmičke sile utiču na našu sudbinu”, 7.februara 1915. za “New York American”.Smatra se da čak i
Sunčeve pjege mogu izazvati vulkanske erupcije na Zemlji, jer imaju snaţna magnetna polja. Sunčeve pjege se
javljaju na fotosferi Sunca (površinskom sloju), i prolazne su i nestabilne pojave. One mijenjaju oblik i iščezavaju.
Znaju trajati od nekoliko sati do nekoliko mjeseci. Njihovom pojavljivanju prethodi uznemirenost fotosfere, pojava
fakula i erupcija na Suncu. Znaju dostići dimenzije 2000-3000 km, a nekada čak i do 120 000 km.
Pjege se okreću u skladu sa kretanjem Sunca oko svoje ose, pa se sa istoka pojavljuje ka ekvatoru i zalaze na
zapadnoj strani. Temperatura im zna biti od 1400 step. K do 4300 step. K (Kalvina). Imaju 40% zračenja iste
78
površine svijetlog dijela fotosfere. Pjege su veoma jakih magnetskih polja, čija jačina, u sredini, moţe iznositi i 4000
ersteda, dok je opšti nivo magnetskih polja Sunca svega nekoliko ersteda. Postoje pjege vodilje i pjege pratilje, i
imaju obično suprotan magnetski polaritet. Npr. vodiljin polaritet na sjevernoj hemisferi suprotan je istom polaritetu
na juţnoj hemisferi. Zato je vaţan raspored pjega po longitudi, pošto u pojedinim vremenskim razmacima postoje
aktivne longitude u kojima dolazi naročito do izraţaja Sunčeva aktivnost ne samo u pogledu pjega nego i drugih
pojava. Time se mogu objasniti izvjesne pojave zabiljeţene u Zemljinom magnetizmu i jonosferi (sloju Zemljine
atmosfere od 80-800 km), kao i radiofrekventna i kosmička zračenja Sunca. Kada je maksimum Sunčeve aktivnosti,
jačina njegovih decimetarskih i metarskih elektromagnetskih talasa, u neposrednoj blizini izvjesnih pjega, raste jako
za nekoliko dana (radio-električna bura), kad se zapaţa i porast magnetske aktivnosti na površini Zemlje. Tada
nastaju i magnetske bure i promjene stanja u Zemljinoj jonosferi, što dovodi do prekida radio-veza na odreĎenim
frekvencijama – iz rada “Nikola Tesla o XXI stoljeću-1937.g. (i naučni komentari-V.Karadţić)”,http://bit.ly/wBpzYE.
¸ cit. Levija, “Ključ misterija“, Elifas Levi, Esotheria, Beograd, 2005, 87.
¹ prema “Ključu misterija“, E. Levi, Esotheria, Beograd, 2005, 88 str.
¹⁰ isto, citat Levija, str. 89.
¹¹ Knjiga Stvaranja, cit. Isto Levi, 89.
¹² cit. Isto Levi, 96 str.
¹³ isto, 90 str.
¹´ prim. autora.
¹µ prema “Ključ misterija“, Elifas Levi, Esotheria, Beograd, 2005, 148.
¹¶ isto, cit. Levi, 150 str.
¹· isto, cit. Levi, 92.
¹¸ prim. autora prema knjizi “Hitlerova tajna nauka”, Najdţela Penika.
¹¹ citat Levija, “Ključ misterija“, Elifas Levi, Esotheria, Beograd, 2005, 98.
²⁰ isto, citat Levija, 130 str.
²¹ isto, citat Levija, 135.
²² paraf. Levija, str. 138.
²³ prim. autora.
²´ citat Levija, “Ključ misterija“, Elifas Levi, Esotheria, Beograd, 2005, 151.
²µ isto, citat Levija, 151 str.
²¶ piše Levi u “Ključu misterija“, str. 159.
²· isto, 167 str.
²¸ citat, Kur‟an, SURA 87 SVEVIŠNJI – EL – A‟LĀ, Mekka - 19 ajeta; Kur‟an, s latiničnom transkripcijom i prijevodom na
bosanski jezik, AA, Sarajevo, 2009.god./1430.H.G., 591.str.
²¹ Periodizacija doba paleolita, od 6000-te godine prije n. e. pa nadalje.
³⁰ citat Novog zavjeta iz “Tajnog koda“, Priya Hemenway-a.
³¹ cit. inţinjera Gorana Marjanovića, “Samoostvarenje apsoluta”,el. časopis Kroz Prostor i Vreme,
http://bit.ly/z7Hf2q.
³² prim. autora: brojne korijene riječi izumrlih i neizumrlih jezika imamo u prezimenima, naročito na Balkanu.
Preteţno su to korijeni starohetskog, asirskog, avarskog, arapskog, latinskog, sanskritskog i drugih jezika. Danas je
odgovor nauke samo u seobama i etimologiji riječi. Lično smatramo da je to nepotpuno. Potpun odgovor je jedino
uz zajedništvu sa poljem akaše,„morfičkom polju„ i „moţdanim kodovima„.
Kao prilog evo jedna interesantnost na osnovu prezimena Karadţić: korijen je od arapske riječi kharaya što
znači otići, izaći (čita se karadţa), i tako su se obiljeţavali šizmatici u ranom islamu. Naziv Karadţa postoji u
Pakistanu kod jednog od glavnih starih putevima kojima je tekla trgovina, zatim grad par kilometara od Teherana u
Iranu itd. sve do Karadţice u Makedoniji i Karadţinog brijega u Crnoj Gori. Što se tiče prezimena sa ovim
korijenom rieči: postojao je vlaški knez iz XIX vijeka Jan Karadţa (vjerovatno pripadnik grčkih heterista) i od druge
polovine Stefan Karadţa, Bugarin iz prve i druge legije bugarske osnovanih 1862. i 1866. u Srbiji za vrijeme kneza
Mihajla Obrenovića. Dakle, radi se o originalnoj riječi bez dodataka u prezimenima Rumunije i Bugarske dok je u
Srbiji i Crnoj Gori dodato "ić" prema jeziku. Na Zapadu je dodatak “aj”, “ge” ili sl., što sa te strane pokazuje
etimologiju i osobenost Prostora. Ono što smatramo da dokazuje moţdane kodove (kada ljudi pod dubokom
79
hipnozom počnu pričati izumrle jezike, ali se više ne mogu vratiti u normalno stanje svijesti…), jeste nadimak koji
ljudi u Crnoj Gori a vjerovatno ima primjera i u Srbiji, (npr. na sjeveru Crne Gore naročito) daju onima koji se
prezivaju isto-Karadţa. MeĎutim, ono što je jako zanimljivo u takvim primjerima jeste ljudi nisu svjesni da su rekli
čistu arapsku riječ staru. Na primjeru riječi karadţa, isto se ponegdje moţe čuti i na jugu Crne Gore, nezavisno od
sjevera. Dakle, pokazuje se i polje akaše kao uticaj. Zar nije čudno otkuda i u ranom Srednjem vijeku na Balkanu
oblast pod nazivom Hum, koja je čista sanskritska riječ što znači Um, a razlika je s juţnoslovenskim jezikom samo u
početnom vokalu?!
Dakle, sagledali smo sve aspekte, i danas moţemo sa sigurnošću reći da odgovori ne mogu biti samo u seobama i
etimologiji, jer su u tom slučaju polovični. Polje akaše i moţdani kodovi, uz obaveznu semantiku i etimologiju, nose
jedino tako potpun odgovor. Ali, uz to je i ono što se u potiljačnom dijelu (moţdani kodovi) taloţi hiljadama godina
od predaka, a što je Jung drţao kao arhetip. Mozak je antena, prijemnik i odašiljač ali i kao fotoelektrična ćelija koja
moţe voljno da zadrţava višak elektrona, ali i da ih izbacuje vani što inače radi konstantno dok ne ulazi u dublju
fazu misli. Inače, u potiljačnom dijelu taloţi se hiljadama godina od predaka gotovo sve... K.G.Jung je to nazivao
kao arhetipom. U drugom slučaju bi bilo morfičko polje... Mozak je u stvari vremenska mašina i njegova glavna
djelatnost je preračunavanje frekvencija galaktičkih polja. Ona odrţavaju sinhronicitet sa atomskim i subatomskim
svijetom naše strukture. To je 95% moţdane djelatnosti.
ZAKLJUČAK
¹ citat Tesle iz članka “Problem povedavanja ljudske energije, kretanje čoveka napred-energija kretanja-tri načina
za povedanje ljudske energije”, Nikola Tesla, “The Century Magazine”, jun 1900, Članci, Izabrana dela N. Tesle,
Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006, str. 145.
² citat Pitagore iz knjige Tajni kod, Priya Hemenway, v/b/z, Zagreb, lipanj 2009, str. 29.
³ citat Mandelbrota iz knjige Tajni kod, Priya Hemenway, v/b/z, Zagreb, lipanj 2009, str. 124.
´ citat Ričardsona takoĎe iz iste knjige str. 124.
µ citat Ošoa (Bhagwan Shree Rajneesh).
80

Pregled

NEUROPATSKE BOLI

Pregled

Brzina svjetlosti

Uvod u laboratorijski rad teorija I r

Zamislite samo život bez hladnjaka i klima- uređaja

SEMAFORIZIRANA RASKRIŢJA

Izvještaj Uprave o stanju društva (pdf)

DivrejTora

upravljanje vremenom- potreba modernog menadţera