ΜΟΣΧΑΤΟ ο παλμός της ANΘPΩΠIAΣ H KOINΩNIKH MEPIMNA MOΣXATOY BPABEYTHKE AΠO THN AKAΔHMIA AΘHNΩN TO ETOΣ 1993 ΓIA TO KOINΩNIKO THΣ EPΓO ΜΑΡΤΙΟΣ 2012 • ETOΣ 32ο • AP. ΦYΛΛOY 387 • ΚΩΔ. 3067 • e-mail: kmerimna@otenet.gr • KOPAH 40 MOΣXATO Διαβάστε: Ευλογημένη μου Ελλάδα! ΣEΛIΔA 2 «Η Μάντρα του Αττίκ» ΣEΛIΔA 4 Bότανα - Φυτά Ανεμώνη ΣEΛIΔA 4 Bιβλίο: ''Τι θα γίνει επιτέλους με τη μαμά'' ΣEΛIΔA 4 Εθελοντές του Ε.Ε.Σ. Τμήματος Πειραιά ΣEΛIΔA 5 Ο χθεσινός κόσμ ος ΣEΛIΔA 6 1922 vs 2012. Μερικοί χρήσιμοι συσχετισμοί και παραλληλισμοί ΣEΛIΔA 6 Άνοιγμα ψυχής ενός αστέγου ΣEΛIΔA 7 Τέλεση ετήσιου μνημόσυνου από την Κ.Μ.Μ. Σ τις 11 Μαρτίου το Σωματείο μας, για μια ακόμη χρονιά, τέλεσε ετήσιο μνημόσυνο, τιμώντας προσφιλείς εκλιπόντες. Πάντα θυμόμαστε και τιμάμε τους αείμνηστους Ιεράρχες, Μεγ. Ευεργέτες, Ευεργέτες, Δωρητές, Μέλη του Δ.Σ., Επίτιμα Μέλη, Αριστίνδην Συμβούλους, Μέλη και Διακεκριμένους φίλους, προσωπικό και προστατευόμενους. Αγαπητοί μας αναγνώστες Δεν υπάρχει τίποτα πιο αληθινό από το θάνατο. Σ' αυτό τον κόσμο, ζούμε σαν οδοιπόροι ταξιδιώτες και ξένοι. Ο θάνατος είναι η τελευταία περιπέτεια που μας υπόσχεται η ζωή. Όταν τελειώσει λοιπόν αυτή η περιπέτεια για να φθάσουμε στο επίπεδο των αγαθών και ενάρετων θνητών, πρέπει να περάσουμε πέντε εμπόδια. Πρώτον, πρέπει να κλείσουμε την πόρτα της καλοπέρασης και να ανοίξουμε την πόρτα της ταλαιπωρίας. Δεύτερον, να κλείσουμε την πόρτα της υπεροψίας και ν' ανοίξουμε την πόρτα της υποταγής και της ταπεινοφροσύνης. Τρίτον, να κλείσουμε την πόρτα της ανάπαυσης και ν' ανοίξουμε εκείνη του μόχθου και της εργασίας. Τέταρτον, να κλείσουμε την πόρτα του ύπνου και ν' ανοίξουμε την πόρτα της αφύπνισης και Πέμπτον, να κλείσουμε την πόρτα του πλούτου και ν' ανοίξουμε την πόρτα της φτώχειας. Τη μνήμη των ανθρώπων που, επί σειρά ετών, τιμάμε είναι γιατί πέρασαν και τα πέντε αυτά εμπόδια. Τα έκαναν πράξη, αφήνοντάς μας ανεκτίμητη κληρονομιά, την Κοινωνική Μέριμνα Μοσχάτου, κτίριο στο οποίο στεγάζο- νται 32 άποροι ηλικιωμένοι συνάνθρωποί μας, και το οποίο όπως είχε πει ο Μητροπολίτης Νικαίας Μακαριστός Γεώργιος Παυλίδης, «δεν είναι φτιαγμένο με νερό και ασβέστη, είναι ποτισμένο με τον ιδρώτα και με το αίμα σας». Σ' αυτό βοήθησαν εκτός από τα Διοικητικά Συμβούλια και πάρα πολλοί συμπαραστάτες μας, άλλοι από το περίσσευμά τους, οι περισσότεροι από το υστέρημά τους. Συνέχεια στη σελίδα 5 Κάθε τέλος είναι και μ ια Αρχή! Κάθε σταύρωση και μ ια Ανάσταση. ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΤΟ Δ.Σ. ΤΗΣ Κ.Μ.Μ. Tο παζάρι της K.M.M. λειτουργεί όλο το χρόνο ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ OTIΔHΠOTE KPINETE OTI MΠOPEI NA MAΣ BOHΘHΣEI, EINAI AΠAPAITHTO ΓIA TO ΠAZAPI MAΣ ΠOY ΛEITOYPΓEI OΛO TO XPONO H κλιματιζόμενη αίθουσα του Σωματείου μας, χωρητικότητας 300 ατόμων, διατίθεται για κοινωνικές και πολιτικές εκδηλώσεις. Προς: - Bιομηχανίες - Bιοτεχνίες - Kαταστήματα - Nοικοκυριά Tο παζάρι μας έχει καθιερωθεί πλέον και αποτελεί έναν πόρο για τη συντήρηση των ηλικιωμένων μας. Oι σκοποί του είναι πολλαπλοί αφού ενισχύει τον εθελοντισμό, δίνει ευκαιρίες αγορών χρησίμων πραγμάτων από τους φίλους μας και επίσης δίνει την ευχέρεια σε όποιον το επιθυμεί να ασκήσει τη φιλανθρωπία. Oτιδήποτε μας δωρήσετε, για μας, είναι πολύτιμη πηγή εσόδων. Tο Δ.Σ. της Kοινωνικής Mέριμνας Mοσχάτου ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ 40ΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΛΟΥΚΙΔΕΛΛΗ Σ τις 18 Μαρτίου στον Ι.Ν. Αγ. Κων/νου και Ελένης, τελέσθηκε το 40ήμερο μνημόσυνο του αείμνηστου Αριστείδη Λουκιδέλλη. Κάποια στιγμή στη ζωή μας όλοι καλούμαστε να βιώσουμε μια απώλεια. Μπορεί αυτή να είναι μικρή ή μεγαλύτερη και σημαντικότερη. Στις 8 Φεβρουαρίου ημέρα που «έφυγε» από κοντά μας ο αξέχαστος Αριστείδης, η σύζυγος του Γιούλα, τα δύο παιδιά του, η Μαρία και ο Νίκος καθώς και τα εγγόνια του βίωσαν τη μεγαλύτερη και σημαντικότερη απώλεια της ζωής τους. Γιούλα, φίλη και επί σειρά ετών συμπαραστάτρια του έργου μας, είναι αλήθεια, ότι η απώλεια είναι κάτι το αναπόφευκτο στη ζωή μας. Ίσως να μην έχουμε να πούμε πολλά σε κάποιον που πονά. Δέξου όμως τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια και ευχόμαστε όπως ο Πανάγαθος Θεός τον αναπαύσει και σένα να σου δίνει δύναμη και κουράγιο. Το Δ.Σ .της Κ.Μ.Μ. Η οικογένεια επιθυμεί, μέσω της εφημερίδας μας, να εκφράσει τις θερμές της ευχαριστίες σε όσους συμπαραστάθηκαν στο πένθος της. •Η οικογένεια Γεωργίου Λεγάκη του Κων/νου, στη μνήμη της αδελφής του Μαρίας Λεγάκη και αντί ετήσιου μνημοσύνου, προσέφερε χρηματικό ποσό στην Κ.Μ.Μ με σκοπό την πραγματοποίηση γεύματος στους προστατευόμενούς μας στις 4 Μαρτίου 2012, ημέρα που έκλεισε ένα χρόνο από το θάνατό της. O ΠAΛMOΣ THΣ ANΘPΩΠIAΣ Iδιοκτήτης: Mηνιαία Eκδοση του Φιλανθρωπικού Σωματείου Kοινωνική Mέριμνα Mοσχάτου ΚΩΔ. 3067 Eκδότης - Δ/ντής: Ξενοφών Γιόκαρης Kοραή 40, Mοσχάτο Tηλ. 210 9418193- 210 9415663 •Fax: 210 9419063 Υπεύθυνος Υλης: Βάσω Σεραφείμ Yπεύθυνος Aτελιέ: ΔEΣMOΣ N.Γ. ΠAΠAΔOΠOYΛOΣ Tηλ.: 210 3468268 - Fax: 210 3467155 • E. Γιάνναρη 5, 118 53 2 ΜΑΡΤΙΟΣ 2012 O ΠΑΛΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ Ευλογημένη μου Ελλάδα! ΙΩΑΚΕΙΜ ΡΕΒΥΘΑΣ Ο Ιωακείμ Ρεβυθάς του Ιορδάνη και της Μαρίας γεννήθηκε το 1916 στο Ικόνιο της Μικράς Ασίας. Ήρθε σε ηλικία 6 ετών μαζί με τους γονείς του και τα δύο του αδέλφια από τη Μ. Ασία. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο καράβι ερχόμενοι στην Ελλάδα, ο πατέρας του τους έχασε από τον πολύ κόσμο και τους γνώρισε από την κουβέρτα που ήταν σκεπασμένοι. Άξιο λόγου είναι ότι ήταν ένας από τους χιλιάδες ήρωες που πολέμησαν το '40 στα βουνά της Αλβανίας. Όπως ο ίδιος μας είχε πει επί 40 μέρες πολεμούσε στα βουνά έχοντας το ένα πόδι γυμνό μέσα στα χιόνια αφού είχε λιώσει το άρβυλό του. Επίσης κουβάλησε το φίλο του στους ώμους του που ήταν τραυματισμένος να τον πάει στη σκηνή τους για να μην πεθάνει. Η πρώτη του δουλειά, που την είχε δημιουργήσει ο πατέρας του, ήταν το καμίνι στην οδό Σολωμού 32 στο Μοσχάτο. Έπειτα έγινε μικροπωλητής με είδη οικιακής χρήσεως και υαλικά και πήγαινε στα πανηγύρια. Παντρεύτηκε το 1949 την Αναστασία Παυλίδου και απέκτησαν 4 παιδιά, 3 κορίτσια και 1 αγόρι. Παρά τα δύσκολα χρόνια και δουλεύοντας σκληρά κατάφεραν να τα μεγαλώσουν να τα παντρέψουν και να δουν από αυτά 8 εγγόνια και 5 δισέγγονα. Ήταν ένας δυνατός άνθρωπος που έζησε δύσκολα χρόνια από παιδί. Έζησε τον διωγμό, τον πόλεμο, την κατοχή. Ήταν ένας δημιουργικός άνθρωπος προσφέροντας πολλά στην οικογένειά του, μα πάνω από όλα πολύ αγάπη. Τους 2 τελευταίους μήνες αρρώστησε βαριά και έτσι το απόγευμα ώρα 5.00, την Τρίτη 6 Μαρτίου 2012, έφυγε ήρεμος στο σπίτι του δίπλα στα παιδιά του. Από την οικογένεια Ο πρόεδρος και τα μέλη του Δ.Σ. απευθύνουν τα πιο θερμά τους συλλυπητήρια στην οικογένεια του εκλιπόντος την οποία ευχαριστούν γιατί σκέφτηκε τις ανάγκες του Σωματείου μας, ζητώντας μας να τοποθετήσουμε κουμπαρά στην εκκλησία όπου εψάλη η εξόδιος ακολουθία. Καθαρά Δευτέρα Κοιτώ το πέλαγος και σε βλέπω. Ρίχνω το βότσαλο στο αφρισμένο κύμα και σ' ακούω. Ψαρεύω καλαμάρια με τους άλλους ψαράδες και σε μυρίζω. Βάφω με γαλάζιο το καβαλέτο και σ' απολαμβάνω. Λέω το όνομά σου και το στόμα μου γεμίζει μ' όμορφα πράγματα. Είμαι ο Οδυσσέας και είμαι ο Αλέξανδρος. Είσαι ο τόπος μου! Ελλάδα! Χιλιολουσμένη από τις χρυσές ακτίνες του ήλιου δροσίζει τις αμμουδιές σου το Αιγαιοπελαγίτικο θαλασσινό νερό! Κάθε νησί και ποιητής, κάθε κάμπος και ξωκκλήσι, κάθε πηγή και πεζογράφος. Άκου το τραγούδι των μανάδων που ντύνουν τα παιδιά τους με τη χρυσή τους αγάπη, τα σταυρώνουν, τους δίνουν δηλαδή τον αιώνιο θησαυρό και τα στέλνουν σχολειό. Α! Να και το παιδί κόβει λίγο βασιλικό και τρεχάτο το παίρνει στο δρόμο να το μυρίσει. Θα κάτσει στα θρανία να διαβάσει τους μεγάλους μας, τον Παπαδιαμάντη και τον Ελύτη και άλλους που μας κάνουν περήφανους που 'ναι Έλληνες και που αγαλλιάζουν την ψυχή μας. Πόση ευτυχία έχει η ζωή μου που πατώ τούτο το χώμα! Όσο κι αν με πληγώνει που πόλεμοι και κακουχίες διώξαν κάποιους από τούτη τη γη. Σ’ όποια ακροθαλασσιά κι αν βρεθώ, σ’ όποια εκκλησιά κι αν προσευχηθώ, είτε είμαι σε σένα είτε όχι, δεν βγαίνεις από μέσα μου Ευλογημένη μου Πατρίδα. Αναστασία Χριστοδουλάκη Διακρίθηκε με ΕΠΑΙΝΟ στον τομέα της Λογοτεχνίας, στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Εκφράσεως και Δημιουργίας της Εκκλησίας της Ελλάδας με θέμα «Τόπος από φως και θάλασσα». Θερμά συγχαρητήρια στην αριστίνδην σύμβουλο του Σωματείου μας Αναστασία, για την διάκρισή της, από το Δ.Σ. και τη Διευθύντρια της Κ.Μ.Μ. Ύστερα από μεσολάβηση της Δημοτικής Κοινότητας Μοσχάτου ο κ. Χαράλαμπος Εξαρχόπουλος που διατηρεί αρτοποιείο στον Όρνο Μυκόνου προσέφερε 800 λαγάνες για τους Δημότες του Μοσχάτου αλλά και τους προστατευόμενους της Κ.Μ.Μ. Ευχαριστούμε πολύ τον κ. Χ. Εξαρχόπουλο, τον κ. Απόστολο Σιώκα, πρόεδρο της Δημοτικής Κοινότητας Μοσχάτου καθώς και τα μέλη της. Ευχαριστήρια Ο Πρόεδρος και τα μέλη του Δ.Σ. της Κ.Μ.Μ., ευχαριστούν θερμά τον ιδιοκτήτη της καφετέριας ''SINGITA'' για τη συνεχιζόμενη ασυνήθιστη χειρονομία του. Μαζεύοντας σε κουμπαρά τα ''ψιλά'' 0,05 – 0,10 – 0,20 λεπτά κ.λπ., συγκεντρώθηκε το ποσό των 23,92 € το οποίο προσέφερε για τις ανάγκες του γηροκομείου. Τον ευχαριστούμε και ευχόμαστε να βρει μιμητές. Παράθεσε κι εσύ ένα γεύμα στο «ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ» της Κ.Μ.Μ. Κατά το μήνα Μάρτιο παρέθεσαν γεύμα στους προστατευόμενούς μας, οι παρακάτω: -Κ.Μ.Μ., στη μνήμη Ιωάννη Αραπίδη -Λουσία & Ευάγγελος Χατζηδάκης, στη μνήμη Νικολάου -Αθανασία Χαλάτση, στη μνήμη Κων/νου & Αγλαϊας Χαλάτση ANAKOINΩΣH Σας γνωρίζουμε ότι ο αριθμός του Tραπεζικού μας λογαριασμού, στον οποίο κατατίθενται οι δωρεές των φίλων του Σωματείου μας, είναι: 1 4 8 / 2 9 6 0 1 8 - 4 9 - EΘNIKH TPAΠEZA THΣ EΛΛAΔOΣ Για οποιαδήποτε κατάθεση, σας αποστέλλεται απόδειξη είσπραξης. Σε περίπτωση μη λήψης της, παρακαλούμε να επικοινωνείτε με τα γραφεία μας στα τηλέφωνα: 210 9418193 & 210 9415663. Aπό το Δ.Σ. 3 ΜΑΡΤΙΟΣ 2012 O ΠΑΛΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ Ζητούν την αγάπη σας Μη ξεχνάτε τους υπερήλικες άπορους προστατευόμενούς μας. Αποζητούν την αγάπη. Την υπολογίζουν. Δώστε την απλόχερα. Δώστε την, την αξίζουν. Δώστε την και θα νιώσετε κι εσείς καλύτερα. Συνδράμετε το έργο μας με δεδομένο ότι το Σωματείο μας δεν έχει κρατική επιχορήγηση, και συντηρείται από τις προσφορές των Φιλανθρώπων. Π Ρ O Σ Φ O Ρ Ε Σ ΑΠΟ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΜΟΣΧΑΤΟΥ ΔΩΡΕΕΣ -50 -23,92 Γεώργιος Καβαλάρης ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ -200 -100 -100 -100 -80 -70 -50 -50 -50 -50 -50 Αθανασία Τσιορμπατζούδη, στη μνήμη Κων/νου Τσιορμπατζούδη Ευτυχία Παπαδαντωνάκη, στη μνήμη Ευαγγελίας Παπαδαντωνάκη Αικ.Καρακατσάνη, στη μνήμη συζύγου της Διονυσίου Μαρία Κολλιδά, στη μνήμη Γεωργίου Κολλιδά & Σαράντη Ιωάννης & Ρόζα Φλώρου, στη μνήμη Παναγιώτας Φλώρου Στέλιος Ντάντης, στη μνήμη πατρός του Παναγιώτη Πένυ Μασούρα, στη μνήμη Πόπης Τσίκλου Βασιλική Λαλαούνη, στη μνήμη Αριστείδη Λουκιδέλλη Θυγατέρες Κων/νου Γιάνναρου, στη μνήμη πατρός τους Κων/νου Ελευθερία Κουφομαργαρίτη, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών -50 -40 - 30 -20 -20 Ιωάννης Σπανός, αντί στεφάνου, στη μνήμη της αδελφής του Αναστασίας Γεωργοπούλου Αριθ.αποδ.0322, στη μνήμη συζύγου Μιχαήλ Ουρανία Μούρτζινου, στη μνήμη συζύγου της Βασίλη Μούρτζινου Παναγιώτα Σούτα, αντί στεφάνου, στη μνήμη Πάρη Σούτα Ελένη Καλόπλαστου, στη μνήμη συζύγου της Ευθύμιου & κόρης της Αγγελικής Βασίλειος Νικολάτος, αντί στεφάνου, στη μνήμη Μαργαρίτας Παπαδοπούλου Ηρώ Μανωλάκη, αντί στεφάνου, στη μνήμη Μαργαρίτας Παπαδοπούλου ΑΠΟ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΑΛΛΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΔΩΡΕΕΣ €υρώ -150 Γεωργία Βλαστάρη -50 Ροδαμάνθη Ντονάδου ΔΩΡΕΕΣ ΣΕ ΕΙΔOΣ -ΦΑΡΜΑ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΙΔΗ ΕΠΕ -ΤΣΟΧΑΤΑΡΙΔΗΣ ΦΩΤΗΣ -ΚΟΝΤΟΒΕΡΟΣ ΑΕΒΕ -ΙΔΡΥΜΑ «ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΡΟΦΙΜΩΝ» -ΖΑΧ/ΣΤΕΙΟ «ΚΩΣΤΗΣ» -ΣΑΛΑΠΑΤΑΡΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ -ΜΑΙΜΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ -ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ» -ΤΑΒΕΡΝΑ «ΤΟ ΚΟΥΤΟΥΚΙ» -ΠΟΥΛΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ -Ι.& Σ.ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ Α.Ε.Ε -ΑΓΓΕΛΗ ΜΑΡΙΝΑ -ΑΛΕΒΙΖΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗ -ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ -ΑΡΓΥΡΑΚΟΥ ΓΙΩΤΑ -ΑΣΚΗΤΗ ΜΑΡΙΑ -ΒΑΣΣΑΛΟΥ ΒΑΝΑ -ΒΑΦΙΝΗ ΠΑΤΡΑ -ΓΑΪΤΑΝΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ -ΓΕΡΟΝΤΑΚΗ ΚΥΡΙΑΚΗ -ΓΙΑΝΝΑΡΟΥΤΑΣΣΙΟΠΟΥΛΟΥ ΛΙΤΣΑ -ΓΚΙΟΚΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ -ΓΟΥΖΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΗ -ΓΟΥΝΑΡΗ ΑΝΤΑ -ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ -ΓΚΙΡΤΖΙΔΗ ΑΡΙΣΤΟΥΛΑ -ΔΡΙΚΑΚΗ ΚΩΝ/ΝΑ -ΔΡΟΥΓΚΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ -ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΩΝ/ΝΟΣ -ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΕΙΡΗΝΗ -Ι.Ν.ΠΑΜΜ.ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΜΟΣΧΑΤΟΥ -Ι.Ν.ΚΟΙΜΗΣΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΑΥΡΟΥ -ΚΑΒΑΚΑ ΜΑΡΙΝΑ -ΚΑΚΑΝΑΡΑΚΗ ΑΓΓΕΛΙΚΗ -ΚΑΚΟΚΕΦΑΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ -ΚΑΛΑΘΑΝΗ ΝΙΚΗ -ΚΑΛΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ -ΚΑΛΥΒΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ -ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ -ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ ΕΛΕΝΗ -ΚΑΡΟΥΖΑΚΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ -ΚΑΡΠΑ ΕΛΕΝΗ -ΚΕΠΕΔΟΠΟΥΛΟΥ ΡΕΝΑ -ΚΕΤΙΠΙΔΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ -ΚΟΝΤΟΒΟΥΝΙΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ -ΚΟΡΩΝΑΙΟΥ ΕΛΕΝΗΖΩΓΡΑΦΟΣ -ΚΟΥΡΤΕΣΙΩΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ -ΚΟΥΦΟΜΑΡΓΑΡΙΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ -ΚΩΣΤΟΓΛΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ -ΜΑΓΟΥΛΑ ΝΑΥΣΙΚΑ -ΜΑΡΓΑΡΩΝΗ ΙΩΑΝΝΑ -ΜΟΣΧΟΥ ΣΟΦΙΑ -ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ ΜΑΡΙΑ -ΜΑΡΤΙΡΟΣΙΑΝ ΛΟΥΣΙΑ -ΜΥΛΩΝΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗ -ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ -Ο.Χ.Α ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ «ΤΟ ΑΝΕΣΠΕΡΟ ΦΩΣ» -ΤΖΑΝΕΤΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ -ΤΣΙΤΣΙΝΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ -ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ -ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ ΑΝΝΑ -ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΟΥΡΑΝΙΑ -ΠΑΠΠΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ -ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ -ΠΟΡΙΩΤΗ ΘΕΟΔΩΡΑ -ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΜΙΧΑΗΛ -ΠΡΟΕΣΤΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ -ΡΟΥΣΣΟΥ ΕΛΠΙΔΑ -ΣΚΟΤΙΔΑΚΗ ΣΤΥΛ.ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ -ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ ΚΑΛΛΙΟΠΗ -ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ -ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ -ΣΤΡΟΓΓΥΛΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ -ΣΥΝΟΔΙΝΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ -ΤΑΧΛΑΜΠΟΥΡΗ ΑΡΓΥΡΩ -ΤΖΑΒΕΛΑ ΕΙΡΗΝΗ -ΤΡΙΦΥΛΛΗ ΙΩΑΝΝΑ -ΤΣΙΚΑ ΓΕΩΡΓΙΑ -ΤΣΙΟΡΜΠΑΤΖΟΥΔΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑ -ΤΣΟΜΠΑΡΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ -FLOAREA NIKOLAE -ΦΑΡΑΩ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ -ΦΛΩΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ -ΧΑΣΑΝ ΑΧΜΕΤ ΙΜΠΡΑΧΙΜ -ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Σ Τ Η Ν -20 -20 -10 Αριστούλα Γκιρτζίδη Αικατερίνη Θεοδόση κ.Θεοδωράκη -150 Οικογ.Ελευθερίας & Αργυρώς Κουντούρα & Οικογ.Λάπα, αντί στεφάνου, στη μνήμη Νικόλαου Μπάνου Ελένη Σταμέλου, στη μνήμη συζύγου της Δημητρίου Αντώνης Τσομπάρης, στη μνήμη Ευανθίας & Ιωάννου Οικογ.Βασίλη Κατσούρη, αντί στεφάνου, στη μνήμη Ιωάννη Χατζόπουλου Αριθ.αποδ.0314, στη μνήμη συζύγου του Χαρίκλεια Κάτσικα, στη μνήμη αδελφής της Ευθαλίας Μαρία Κρεμμύδα, στη μνήμη αδελφού της Αναστασίου Παπανικολάου Άγγελος & Σοφία Φλώρου, στη μνήμη Παναγιώτας Φλώρου Καλλιόπη Μπαστούνη, στη μνήμη Νίκης Αργυροπούλου Κ Μ Μ -50 -50 ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ -150 -100 -100 -100 -100 -100 -80 -60 -50 -50 -50 -50 -50 -40 -30 -20 -20 50 € ΕΥΡΩ κατέθεσε η κ. Αικατερίνη Στράντζαλη, στη μνήμη αγαπητού της φίλου Νικόλαου Ζέρβα Κατέθεσαν στη μνήμη Ιωακείμ Ρεβυθά: -50 ΕΥΡΩ Αναστάσιος Παυλίδης -50 Κων/νος Μπέσας -50 Γιάννης Καρυστινός -50 Αναστάσιος Μπέσσας -50 Οικογ.Ιορδάνη Ρεβυθά -30 Μαρία Οικονομοπούλου -20 Αναστασία Καρυστινού -20 Ανδρέας Τζιγκουνάκης -20 Κων/νος Παυλίδης -20 Ειρήνη Παπαδάκη -20 Αντώνης & Πόπη Βγόντζα -20 Ιωάννα Μηνά -10 Οικογ.Εμμανουήλ Καρυστινού -10 Οικογ.Σταυρούλας Καρυστινού - 5 Μαρία Μαυρίδου - 5 Κων/νος Σκυλογιάννης - 3 Ανώνυμος - 2 Ανώνυμος ΥΠΕΡ ΥΓΕΙΑΣ -100 ΕΥΡΩ Μαργαρίτα Αλμπέρτη -100 Ελευθερία Παυλίδου, υπέρ υγείας δικής της & αγαπημένων της προσώπων - 70 Αριθ.αποδ.0316 - 50 Αναστασία Μαυρούτσου - 50 Μαρία Μυστακίδου - 10 Στέλλα Αχριάνη -10 -5 Άννα Σαουσοπούλου, στη μνήμη συζύγου της Γεωργίου Ζανέττα Αλμυρούδη, στη μνήμη Σαράντη Αλμυρούδη & Παντελή Κουλάδη Χρήστος & Αντζελα Μαρτιροσιάν, στη μνήμη Νικολάι Μαρτιροσιάν Ελένη Αντωνιάδη-Αυγουστίδη, αντί στεφάνου, στη μνήμη Περικλή Τασσιόπουλου Αντώνιος Αντωνιάδης, αντί στεφάνου, στη μνήμη Περικλή Τασιόπουλου Ενωτικός Σύλλογος Εργαζομένων Τράπεζας EFG EUROBANK-ERGASIAS, στη μνήμη Ιωάννη Φλώρου Σοφία Κλείδωνα, στη μνήμη συζύγου της Παναγιώτη Απόστολος Κουρέλας, στη μνήμη φίλου & συναδέλφου του Ανδρέα Αντωνακόπουλου Σ.Μπίρμπα, στη μνήμη Μιλτιάδη Μπίρμπα Αμαλία Νικολαϊδου, στη μνήμη συζύγου της Γεωργίου Χριστίνα Φραγκοζίδου, στη μνήμη γονέων Θεοδοσία Γιαννούλη, στη μνήμη συζύγου της Σπυρίδωνος Αλκμήνη Γκρίτζαλη, στη μνήμη συζύγου της Αριστομένη ΑΝΑΓΚΕΣ ΣΕ ΤΡΟΦΙΜΑ ΚΑΙ ΕΙΔΗ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑΣ Τραχανάς Χαρτιά υγείας Πάνες ακράτειας Νο 4 ΠΡOΣΦOΡΕΣ ΣΕ ΔΩΡΑ ΓΙΑ ΤO ΠΑΖΑΡΙ ΠOΥ ΔΙΑΤΗΡOΥΜΕ OΛΗ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤOΥ ΧΡOΝOΥ ΣΕ ΠOΛΥ ΧΑΜΗΛΕΣ ΤΙΜΕΣ -ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ ΧΡΥΣΟΥΛΑ -ΒΑΡΔΑ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ -ΓΕΡΜΑΝΑΚΟΥ ΕΛΕΝΗ -ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΙΡΗ -ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΣ ΣΩΤΗΡΗΣ -ΔΗΜΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ -ΘΑΝΟΥ ΝΙΚΗ -ΚΑΤ/ΜΑ «ΡΑΝΙΑ» -ΚΟΛΛΙΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ -ΚΟΛΛΙΔΑ ΑΡΓΥΡΩ -ΚΟΣΙΩΡΗ ΣΟΦΙΑ -ΚΟΥΤΣΑΝΤΩΝΗ ΚΑΝΕΛΛΑ -ΛΑΜΠΡΟΥ ΦΩΤΕΙΝΗ -ΛΙΑΡΟΠΟΥΛΟΥ ΒΑΡΒΑΡΑ -ΜΠΑΚΙΡΤΖΗ ΟΛΓΑ -ΜΠΟΥΓΑΪ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ -ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΜΑΡΙΑ -ΠΡΟΕΣΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ -ΣΕΡΡΑ ΦΑΙΔΡΑ -ΣΤΡΑΤΑΚΗ ΛΕΥΚΗ -ΤΖΑΝΕΤΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ -ΤΣΙΑΡΔΑΚΗ ΣΟΦΙΑ -ΦΩΤΑΚΗ ΟΛΥΜΠΙΑ Bότανα - Φυτά Ανεμώνη ΑΝΕΜΩΝΗ, ή Ανεμώνα ή πουλσατίλι, ποώδες φυτό που φύεται σε λιβάδια και δάση, αυτοφυές στην Ελληνική χλωρίδα αλλά και καλλιεργούμενο ως καλλωπιστικό για τα όμορφα άνθη του. Τα είδη της ανεμώνας είναι περίπου 150, από τα αυτοφυή αρκετά είναι δηλητηριώδη και το φυτό δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ποτέ φρέσκο. Είδη της ανεμώνης ανθίζουν από το φθινόπωρο στολίζοντας τα δάση τον χειμώνα, ενώ άλλα είδη της ανθίζουν την άνοιξη γι’ αυτό και η ονομασία της ΛΟΥΛΟΥΔΙ του ΠΑΣΧΑ ή Ανεμώνη της Λαμπρής. Μπλε – κόκκινα – ρόδινα ή άσπρα τα άνθη της Anemone Coronarid, της αυτοφυούς των Ελληνικών δασών και λευκό – ροζ το χρώμα της άγριας ανεμώνης των δασών μας. Γνωστή από την αρχαιότητα η Ανεμώνη για τις θεραπευτικές της ιδιότητες, την χρησιμοποιούσαν για τις ρευματικές παθήσεις και σήμερα λό- 4 ΜΑΡΤΙΟΣ 2012 O ΠΑΛΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ Αττίκ – Κλέωνας Τριανταφύλλου «Η Μάντρα του Αττίκ» Τ ο 1930 ο Αττίκ εγκαθίσταται στην Αθήνα. Μια οικονομική διαφωνία με τον διευθυντή της Όασης όπου εμφανιζόταν τα καλοκαίρια έναντι αδράς αμοιβής, τον οδηγεί στη δημιουργία γω των συστατικών της που είναι: Γλυκοσίδια, Σαπωνίνες, τανίνες, ρητίνη, χρησιμοποιείται για θεραπευτικούς σκοπούς. Ανεμώνη, η κόρη του Ανέμου για τους αρχαίους Έλληνες που της έδωσαν το όνομά της από το Άνεμο επειδή ανθίζει χειμώνα, φυτό με καταπραϋντικές, αναλγητικές, αντισπασμωδικές και αντιβακτηριακές ιδιότητες. Το έγχυμα της Ανεμώνης είναι χρήσιμο για: δυσμηνόρροια, άσθμα, δερματίτιδες, πονοκέφαλο. Για την αϋπνία, γίνεται χρήση εγχύματος ξηρού βοτάνου ανεμώνης, ενώ για πόνους στα αυτιά χρησιμοποιούμε βάμμα ανεμώνης. ΒιΒλίο ...Φορεί το γούνινο σκούφο βαθιά μέχρι τ’ αυτιά να την προστατεύει από το κρύο. Σηκώνει τη βαλιτσούλα της. Παίρνει τη τσάντα της κι ανοίγει σιγά – σιγά την πόρτα της κάμαράς της. Ανοίγει την εξώπορτα, κατεβαίνει τα σκαλιά και βρίσκεται στο δρόμο. Επιτέλους μόνη. Επιτέλους ελεύθερη και μόνη. Αισθάνεται πως έχει δραπετεύσει από μια φυλακή. Δούλα και υπηρέτρα σ' ένα σπιτικό. Χωρίς ποτέ ν' ακούσει έναν καλό λόγο. Ένα ευχαριστώ. Μια ζωή σκλαβιά... Χαμένες χαρές. Ταξίδια που δεν έγιναν. Κόσμοι που δεν κατακτήθηκαν... Μαρία Νιζάμη Γεωπόνος Περιβαλλοντολόγος Κ.Ε.Π.Π.Υ.Ε.Λ. Χίου της «Μάντρας». Έστησε το Μουσικοφιλολογικό του Cabaret στην καρδιά της Αθήνας, στην πλατεία Αμερικής. Τα περισσότερα χρήματα ήταν δικά του, συμπληρωματικά δανείστηκε 13.000 δραχμές και έκανε τα εγκαίνια στις 13 Αυγούστου του 1930. Σημαδιακός ο αριθμός 13, γούρικος. Να πως περιγράφει ποιητικά ο ίδιος ο Αττίκ τη «Μάντρα του». «Τέσσερις τοίχοι, μια σκηνή – με μια είσοδο φτηνή Ένας Αττίκ χωρίς φωνή – που μπρος ή πίσω απ’ το πανί πότε γελά πότε πονεί – πότε μιλά μ' ένα χωνί επάνω κάτω όλο κουνεί – ιδρώνει κι οίκτον προξενεί. Τρεις συγγραφείς ή ποιηταί – παντός στραβού σατυρισταί είκοσι δύο τραγουδισταί – σαχλαμαρών εκτελεσταί κι εν μόνο θύμα οι θεαταί – που αν κι είναι πρωταγωνισταί τους λένε «σκάσε βρε κουτέ» – μα δε θυμώνουνε ποτέ». Η Δανάη εύστοχα και περίτεχνα παραθέτει στις μνήμες της... «Η Μάντρα αυτή, θα συγκεντρώσει τους πιστούς της καλής μουσικής. Ήταν η αποθέωση των ωραίων τραγουδιών. Μια κάθε βραδινή μυσταγωγία. Παπαρούνες, Οργανάκια, Ρωμιές και Κέρκυρες και Φαληράκια. Τι Έλληνας αυτός ο παριζιάνος ΑΤΤΙΚ! Τα σκηνικά και οι σκηνογραφίες ήταν υποτυπώδη ή ανύπαρκτα, μόνο τα δρώμενα είχαν αξία. Εκείνος της έδωσε υπόστα- ση, ψυχή, μορφή. Λίγη παριζιάνικη μπουάτ, λίγη αθηναϊκή επιθεώρηση, ύφος βαριετέ ή ταβέρνας, ένα είδος μουσικοφιλολογικής στοάς όπου σαφής διαχωριστική γραμμή μεταξύ πλατείας και σκηνής δεν υπήρχε». Από τα ωραιότερα τραγούδια του Αττίκ Μαραμένα τα γιούλια Χτες αργά με ψυχή φορτωμένη από θλίψη για σε περισσή, πήγα μόνος να δω τι απομένει, απ' τον κήπο που πότιζες εσύ. Την πορτούλα ο κισσός είχε κλείσει, μήπως ξένος κανείς την διαβεί κι είχε ο χρόνος μ’ αγκάθια στολίσει, τη βρυσούλα που μένει πια βουβή. Μαραμένα τα γιούλια και οι βιόλες μαραμένα και τα γιασεμιά μαραμένες κι οι ελπίδες μου όλες στης καρδιάς μου τη μαύρη ερημιά. Στη γωνίτσα που άλλοτ' ανθούσε μέσα στ' άνθη η δική μας χαρά, ενώ ο κήπος τριγύρω πενθούσε, μέσα μ' ένοιωσα τέτοια συμφορά. Ως το βράδυ μονάχος μιλούσα, σαν να σ’ είχα κοντά μου ξανά κι όταν νύχτωσ’ εκεί που γυρνούσα, είπα ''Να ζει κανείς ή να μη ζει''. ''Τι θα γίνει επιτέλους με τη μαμά'' Στο περιθώριο. Σαν άχρηστη μόνο να παρακολουθεί χωρίς να μπορεί να επεμβαίνει, χωρίς ν' ακούγεται η γνώμη, η φωνή της. Να την αποπαίρνουν, να της μιλούν με περιφρόνηση, σχεδόν με μίσος για τα 74 της χρόνια. Σαν να ‘τανε το μεγάλο της φταίξιμο. Δεν μπορεί να 'χουν περάσει πάνω από 74 χρόνια. Σίγουρα είναι ένα βρομερό και άθλιο ψέμα. Σίγουρα έχει γίνει κάποιο τρομερό λάθος. Δεν αισθάνεται έτσι. Ποτέ δεν αισθάνθηκε έτσι. Στο κάτω της γραφής... Ε και λοιπόν; Κι αν όμως είναι έτσι. Εκείνη δεν έχει καταλάβει τίποτα. Πότε πέρασαν! Κι αν πέρασαν. Σαν να είναι χθες που τότε ακόμα...! Τώρα δεν την έχει ανάγκη κανείς. Τώρα πια τους είναι άχρηστη. Όχι. Δε θ' αφήσει την αποσύνθεσή της να ολοκληρωθεί. Αναδρομικά θα διεκδικήσει τόκους. Είναι ελεύθερη. Ελεύθερη να προσφέρει τον εαυτό της και στον εαυτό της ότι εκείνη θέλει... Το τρένο άρχισε να κυλά πάνω στις ράγες. Το ταξίδι που ονειρεύτηκε η περιπέτεια που νοστάλγησε είχε αρχίσει... Απόσπασμα από το πρώτο μέρος του βιβλίου. Και, Ναι! Η ηρωίδα του μυθιστορήματος ''Τι θα γίνει επιτέλους με τη μαμά;'' η κυρά Βασιλική, στα 74 της χρόνια και μια κρύα νύχτα του Νοέμβρη γνωρίζοντας την απόφαση των δικών της να την ''παρκάρουν'' σε ίδρυμα ηλικιωμένων, ΦΕΥΓΕΙ. Ελάχιστα τα μυθιστορήματα με ήρωα άτομο τρίτης ηλικίας. Η πρωταγωνίστρια του συγκεκριμένου, η κυρά Βασιλική, 74χρονη, σβέλτα ξερακιανή με κάτασπρα μαλλιά δεν είναι παρά η αποτύπωση στο χαρτί της.. μητέρας του συγγραφέα Βασίλη Λιόγκαρη της λατρεμένης Θρακιώτισας μητέρας του της οποίας η προσωπογραφία κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου. Με πρότυπο, λοιπόν, την μητέρα του ο συγγραφέας δημιούργησε την ηρωίδα του, την 74χρονη που θα κάνει την υπέρβαση και από το τρένο που την αφήσαμε πριν λίγο νύχτα του Νοέμβρη, παραμονή Αγίας Αικατερίνης, το μυθιστόρημα γεμάτο εκπλήξεις απολαυστικό και γραμμένο με γλώσσα-γραφή πρωτότυπη και έντονους ρυθμούς διαβάζετε απνευστί. Διαβάστε τη συνέχεια, τις περιπέτειες της κυρά Βασιλικής, γνωρίστε τα πιστεύω της. Όπως... Γηρατειά; Και τι θα πει γηρατειά; Γηρατειά είναι να κάθεσαι και να μην κάνεις ή να μην έχεις να κάνεις τίποτα, τίποτα, τίποτα... Για κείνην τα πράγματα δεν ήταν έτσι! (Κυρά Βασιλική). Έκανε την Επανάστασή της στα 74 της χρόνια... ''Μη νομίζει κανείς ποτέ πως είναι Κείμενο & τραγούδι Ελίζα Μαρέλλι του Συλλόγου «Φίλοι του ελαφρού τραγουδιού» Βασίλη Λιόγκαρη αργά να κάνει την επανάστασή του. Απόφαση χρειάζεται και θα βγει κερδισμένος''. Εντυπωσιακό το finale, μεγάλη η ικανότητα του συγγραφέα στην ψυχογράφιση των χαρακτήρων, αίσθημα, τρυφερότητα, ανθρωπιά είναι γεμάτο το πολύ καλό αυτό μυθιστόρημα προσιτό στο πλατύ αναγνωστικό κοινό λόγω της άμεσης γραφής του. Πάρτε τη ζωή σας στα χέρια σας ακόμη κι αν φτάσατε στο... παρά πέντε, αν και ίσως θα 'πρεπε να αποδεχτούμε το δόγμα της 74χρονης κυρά-Βασιλικής, που είναι... Το θέμα της ηλικίας μην της το αγγίξεις, σ' έκανε εχθρό. Όλοι γερνάνε. Εκτός απ' αυτήν. Ο συγγραφέας Βασίλης Λιόγκαρης ο οποίος ευγενικά προσέφερε το παρουσιαζόμενο βιβλίο του στην βιβλιοθήκη της Κ. Μέριμνας, είναι γνωστός στο αναγνωστικό κοινό από την αρθρογραφία του στον Αθηναϊκό τύπο, είναι βραβευμένος με το βραβείο Ειρήνης και Φιλίας Ιπεκτσί για το μυθιστόρημά του ''Συνοικισμός Χαροκόπου'' και, είναι ένας από τους λίγους σύγχρονους συγγραφείς που τα βιβλία του γνωρίζουν πολλές επανεκδόσεις. Τασσώ Γαΐλα 5 ΜΑΡΤΙΟΣ 2012 O ΠΑΛΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ Τέλεση ετήσιου μνημόσυνου από την Κ.Μ.Μ. Δε θα τους λησμονήσουμε ποτέ Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος 1. ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ Μητροπολίτης Νικαίας Γεώργιος Παυλίδης Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Προκόπιος Μενούτης 2. ΙΔΡΥΤΙΚΑ ΜΕΛΗ Δημητροκάλης Βασίλης Πολίτης Ιάσων Παππάς Σπυρίδων Μετεβελής Ευάγγελος Παυλάκης Γεώργιος Πατούλης Ευθύμιος Καπατσώρης Δημήτριος Αραβανόπουλος Δημήτριος Καλόπλαστος Ευθύμιος Βασιλείου Ευάγγελος Κομηνάτος Σπυρίδων Κουτεβίνης Διονύσιος Κονταρίνης Δημήτριος 3. ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΙ Κυδωνιάτης Σόλων 4. ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ Μιχαλοδημητράκης Δημήτριος Μιχαλοδημητράκη Αναστασία Κολοκοτρώνης Ορέστης Κασιμάτης Μηνάς Μυλωνάς Κων/νος Φαρσακίδου Ιφιγένεια Φωτάκη Βασιλική Κιουρτζόγλου Λεωνίδας Κιουρτζόγλου Αλεξάνδρα Μανταλίδης Αναστάσιος Μανταλίδης Σταύρος Κωτσιοπούλου Ουρανία Βαρκάς Τρύφων Τσαούσογλου Λάζαρος Τσαούσογλου Ελευθέριος Κάφαρη Ζωή Κασιμάτη Ρενέα Περακάκης Χαράλαμπος Σκούρτη Αγγελική Βαλσάμης Κων/νος Κοντοβερού Κυριακή 5. ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ Λαϊνιώτης Αθανάσιος Παπαδέλης Χριστόφορος Χιωτάκης Ευάγγελος Κορωνιάδου Αδαμαντία Παναγόπουλος Χρήστος Αρώνης Ευάγγελος Χανδρινού Χριστίνα Ορφανίδης Θεόδωρος Χατζηγεωργίου Γεώργιος Καριοφίλης Κων/νος Μέλλιος Παράσχος Θεοφιλάτος Κων/νος 6. ΔΩΡΗΤΕΣ Λαδόπουλος Ιωάννης Μπουρής Χαράλαμπος Καπαράκος Ηλίας Κουμαντέας Σπυρίδων Κουμαντέας Κων/νος Κουμαντέα Ελένη Μαρκέτος Σωτήριος Λάσκαρης Κων/νος Λεγάκης Δημήτριος Κασιμάτης Σπύρος Λυμπέρης Δημήτριος Λεγάκης Σπυρίδων Μπάλλας Κων/νος Παπαδιαμαντοπούλου Ευγενία Γιαννίδης Αρμόδιος Γιαννίδης Σταύρος Γιαννίδης Νικόλαος Σπύρου Αμαλία Λιόση Μαρία Στανίδου Πόπη Στανίδου Σουλτάνα Τσολμεκτσόγλου Πρόδρομος 7. ΜΕΛΗ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ Θωμόπουλος Φώτης Κομής Ιωάννης Κομματάς Γεώργιος Καλαφάτης Γεώργιος Νικάκης Γεώργιος Τριφύλλη Αργυρώ Πάστρα Κρυσταλλία Βραχνός Νέαρχος Κορομηλά Ρούλα Κοντιζά Μαρία Καπάτος Μηνάς Παπαϊωάννου Κων/νος Φρυδάς Βάιος Προυσάλογλου Βιργινία Ζίας Χαράλαμπος Γεωργοπούλου Μαρία Παππάς Κων/νος Καλαντζόπουλος Γεώργιος Ροδιτάκης Σπύρος Λαϊνιώτου Ευριδίκη Πολάνης Πέτρος Λάβδας Δημήτριος Μωραΐτης Αχιλλέας Αλεβίζος Ευστάθιος Θεοδωρίκα Χρυσή Δημητρέας Κων/νος Κυριακόπουλος Δημήτριος Χαριτωνίδου Μαρία Μαντζουράνη Βιολέτα Γερμανός Αντώνιος Αραπίδης Ιωάννης 8. ΕΠΙΤΙΜΑ ΜΕΛΗ Στελίου Παναγιώτης Ανδριόπουλος Νικόλαος Φωτάκης Ιωάννης 9. ΑΡΙΣΤΙΝΔΗΝ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ Λουκάκης Γεώργιος Πολέμης Μάριος Δεληγιάννης Ιωάννης 10. ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ Σκοτιδάκης Ηλίας Μαζαράκη – Γιακουμάτου Ισμήνη Γεωργιάδης Γεώργιος Καρδάσης Αθανάσιος Πέρρης Περικλής 11. ΜΕΛΗ ΚΑΙ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΜΑΣ Αθανασίου Ευτυχία Αποστολίδης Χρήστος Αραβαντινός Ευάγγελος Αραβανοπούλου Ισμήνη Αργυρόπουλος Διονύσιος Αρφανάκης Ευάγγελος Βασιλοπούλου Σοφία Βεζονιαράκη Ειρήνη Βραχνού Αγγελική Βασιλόπουλος Γεράσιμος Βογιατζής Βασίλειος Γαϊτάνης Γεώργιος Γερμανάκος Παναγιώτης Γερμανού Διαμάντω Γεωργαντής Αργύριος Γεωργαντής Δημήτριος Γεωργοπούλου Παναγιώτα Γκίρδης Ιωάννης Γκρέκας Αλέξανδρος Δασκαλάκης Λύσανδρος Δεληγιάνννης Απόστολος Δημόπουλος Ιωάννης Ζολώτας Πέτρος Θεοδωρίκας Μίλτος Κακαλιούρας Νικόλαος Κανέλλης Ιωάννης Καλαφάτη Αικατερίνη Καλαφάτης Γεράσιμος Καραλέκας Ηλίας Καράμπαμπας Κυριάκος Κασιμάτη Άννα Κατσιβελάκης Στυλιανός Κόλλιας Κων/νος Κοσμόπουλος Ηλίας Κομποθέκρας Απόστολος Κομποθέκρας Ιωάννης Κοντιζάς Στυλιανός Κορολής Ηλίας Κορφιάτης Ιωάννης Κοτσώνη Ειρήνη Κουλμάσης Στυλιανός Κουλούρης Χρήστος Κουλούρης Γεώργιος Κουνουπάκης Γεώργιος Κουρής Ανδρέας Κουρτέλης Μιχαήλ Κουτούλια Μαρία Κουτροπούλου Ιωάννα Κουτρούλης Γεώργιος Κουφομαργαρίτη Μάρθα Κυριακάκη Στυλιανή Κυριακοπούλου Ελένη Κωτσέλης Δημήτριος Λαλαούνης Σπύρος Λαλαούνης Δημήτριος Λαλαούνης Παναγιώτης Λαγουδάκη Ελένη Λαγουδάκης Σταύρος Λεγάκης Φώτης Λεγάκη Ζωή Λέκκας Σπύρος Λέκκα Μαρίκα Λουκιδέλλης Αριστείδης Μαζαράκης Χαράλαμπος Ματζιράκης Δημήτριος Μαντζουράνης Λεωνίδας Μαρκόπουλος Ευάγγελος Μαρκόπουλος Μιχαήλ Μαστροσταμάτης Μιχαήλ Μαστροσταμάτης Παναγιώτης Μαστροσταμάτης Στυλιανός Μαστροσταμάτη Ευαγγελία Μετζελόπουλος Ηλίας Μετεβελή Δήμητρα Μιχαλάς Θεόδωρος Μιχαλοδημητράκης Γεώργιος Μιχαλοδημητράκη Άννα Μιχαλοδημητράκη – Κομματά Μαρία Μόριτς Μαρία Μουτσάτσος Ευάγγελος Μπουνταλάκη Ελένη Μυλωνά Ελένη Μυλωνάς Ιωάννης Μυρμιρίδου Ηρώ Μωραίτου Ανδρονίκη Ναυπλιώτης Νικόλαος Νικολαίδης Γεώργιος Παγουλάτος Πέτρος Παλοπούλου Αικατερίνη Πάστρας Σταύρος Παπαδανιήλ Σταύρος Παπαδημητρίου Σμαράγδα Παπάζογλου Ελευθέριος Πάτσος Σπύρος Πάτσου Μαρία Πέτσης Ιωάννης Πλέσσα Μαρία Πολύδωρας Γεώργιος Πολύδωρα Βασιλική Πούλιος Αντώνιος Ρούσσος Κοσμάς & Άννα Σάμινος Λεωνίδας Σιδέρης Γεώργιος Σιδέρης Κων/νος Σιδέρη Στάσα Σίκαλη Αθηνά Σκουνάκη Ολυμπία Σκουρνελάκης Μιχαήλ Σοφιανός Θεόδωρος Σοφιανός Ραφαήλ Σπανός Γεώργιος Σταματάκης Ευάγγελος Στέλλας Αναστάσιος Στράντζαλης Παναγιώτης Στρατιώτης Γεώργιος Τάκου Μαρίνα Τόλιας Ιωάννης Τουρουντζής Νικόλαος Τριβόλης Σπύρος Τριγώνης Μενέλαος Τσίλου Καλλιόπη Τσώλης Γεώργιος Φενερλής Βασίλειος Φλώρος Νικόλαος Φλώρου Βαρβάρα Φρυδά Σταματίνα Χαλκιάς Κων/νος Χαριτωνίδου Ελευθερία Χιώτη Αργυρώ Ψωμαδάκης Παναγιώτης Ψωμάς Πέτρος 12. ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΒΟΗΘΗΣΑΝ ΣΤΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ Εξαρχάκος Χρόνης Παπαγιαννάκης Μανώλης Μεθυμάκης Θύμιος Παπαδόπουλος Αντώνης Παπαχρήστος Κων/νος Παπαδιαμαντοπούλου – Μπένου Βεατρίκη Μιχαηλίδης Λάκης «Κλείνουμε την όψη σας στης μνήμης το βιβλίο, μα η σελίδα θα μείνει πάντα ανοιχτή» Αιωνία τους η μνήμη Εθελοντές του Ε.Ε.Σ. Τμήματος Πειραιά Ο ι Εθελοντές του Ε.Ε.Σ. Τμήματος Πειραιά κ. Ειρήνη Μητσού και κ. Ανδρέας Γκούσκος για μια ακόμη φορά χάρισαν ένα όμορφο απογευματινό στους προστατευόμενούς μας. Στις 23 Φεβρουαρίου, με τη συμμετοχή μέρους του χορευτικού του Δήμου Μοσχάτου – Ταύρου και καθοδηγητή το δάσκαλό τους κ. Δημήτρη Δανιηλίδη χόρεψαν ελληνικούς χορούς και με το κέφι τους παρέσυραν και τους τροφίμους μας. Το Δ.Σ. της Κ.Μ.Μ ευχαριστεί θερμά την κ. Ειρ. Μητσού και τον κ. Ανδρέα Γκούσκο γι' αυτή τους την πρωτοβουλία καθώς επίσης τον κ. Δημ. Δανιηλίδη και το χορευτικό. Άποψη από το ψυχαγωγικό απογευματινό. ΜΑΡΤΙΟΣ 2012 O ΠΑΛΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ 6 Ο χθεσινός κόσμ ος Ο παππούς ξυπνάει κάθε μέρα πολύ πρωί. Παλιά συνήθεια. Ένας λόγος παραπάνω όταν, στο τέλος κάθε μήνα, έχει να πάει στην Τράπεζα, για να πάρει τη σύνταξή του. Τριάντα πέντε χρόνια ευδόκιμης υπηρεσίας αφιέρωσε στη δημόσια εκπαίδευση, ώσπου ν' αποσυρθεί ως λυκειάρχης και ν' αφιερωθεί στα εγγονάκια του. Ο χθεσινός κόσμος του. Ήταν πάντοτε συστηματικός. Αν σκόπευε να βγει έξω ετοίμαζε αποβραδίς τα πράματά του και μαζί τον κατάλογο με τα δωράκια που θα έπρεπε ν' αγοράσει για να φιλέψει τα εγγονάκια του. Ήξερε τις προτιμήσεις τους κι αισθανόταν ευτυχισμένος όταν τα παιδιά με λαχτάρα άνοιγαν τα πακέτα που τους έφερνε. ''Θα γυρίσω γρήγορα'', έλεγε ξεκινώντας και πάντα τηρούσε το λόγο του. Είχε φτάσει μεσημέρι κι ο παππούς δεν είχε επιστρέψει. Το τραπέζι ήταν στρωμένο κι όλοι είχαν αρχίσει να ανησυχούν μήπως έπαθε τίποτα. Τελευταία παραπονιόταν για κάτι πόνους στο στήθος. Όταν επιτέλους ήρθε, κανένας δεν του έκαμε κουβέντα για την αργοπορία του. Εκείνος όμως διαβάζοντας στα πρόσωπά τους την αγωνία κι αισθανόμενος ότι είχε πληγωθεί η αξιοπιστία του, έσπευσε να δικαιολογηθεί. ''Άργησα πολύ και με το δίκιο σας ανησυχήσατε...'' ''Είσαι καλά, πατέρα; Σου συνέβη κάτι;'' ''Τίποτα δε μου συνέβη. Πήγα κι ήρθα μια χαρά. Μόνο είμαι λιγάκι φουρκισμένος με τα παλιόπαιδα. Αλλά εγώ φταίω που τ' αγαπάω!'' είπε ξεφυσώντας. ''Ποια παλιόπαιδα, τι λες πατέρα; Ξέχασες ότι δεν είσαι πια στο λύκειο;'' είπε η Μαρίνα. Καθώς έτρωγαν, ο γέρος άρχισε να εξηγεί πως πέρασε η ώρα. Το λεωφορείο είχε αργήσει κι ο κόσμος που περίμενε ήταν αγανακτισμένος. Όταν επιτέλους ήρθε το λεωφορείο, έγινε χαμός και φασαρία, για το ποιος θα μπει πρώτος. Έτσι, μπήκαν μπροστά οι νεότεροι, πιάσανε τις θέσεις κι ο παππούς έμεινε όρθιος. Μια μικρή κοπέλα έκατσε σε μια θέση απ' αυτές που προορίζονται ''Για τα πρόσωπα που χρειάζονται βοήθεια''. Έβαλε ακουστικά στ' αυτιά της, κοίταζε τον κόσμο με βλέμμα γλαρωμένο κι αδιάφορο,κι έκανε σαν να ονειροπολούσε. Δίπλα της στεκόταν όρθια μια γριούλα, που με δυσκολία κρατιόταν στα πόδια της. Ο παππούς την πρόσεξε και θέλησε να της βρει μια θέση. Αλλά άδεια θέση δεν υπήρχε. Τότε έκαμε πως τάχα παραπάτησε και πάτησε ελαφρά το πόδι της κοπέλας με τα ακουστικά. Εκείνη τον κοίταξε σαν να ήθελε να του ζητήσει το λόγο. Αντί να της μιλήσει, της έδειξε τη γριούλα. Η κοπέλα έριξε μια ματιά στη γριούλα και ξαναγύρισε το βλέμμα της προς το παράθυρο. Ο παππούς θύμωσε, την άρπαξε από τον ώμο, την ταρακούνησε και της έδειξε ξανά κι επίμονα την ηλικιωμένη γυναίκα που στεκόταν όρθια. ''Δε βλέπεις τη γιαγιά που δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της;'' της είπε επιτιμητικά. Η κοπέλα ντράπηκε κι αναγκάστηκε να σηκωθεί για να καθίσει η γιαγιά. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο και η κίνηση πολλή, γι' αυτό κάθε τόσο σταματούσε. Ανάμεσα στους επιβάτες υπήρχαν πολλά μαθητούδια. Είχαν πιάσει την κουβέντα. Μιλούσαν όλοι μαζί και δυνατά, άλλοτε γελούσαν κι άλλοτε μάλωναν και βρίζονταν. ''Ναι ρε ......'', ''Όχι ρε......'', ''Πάψε ρε......''. Ούτε τους ένοιαζε καθόλου που τους άκουγε ο κόσμος. Ώσπου φτάσανε στη στάση του σχολείου τους και κατέβηκαν. ''Μου ‘ρχόταν να τους αρχίσω στις καρπαζιές! Στην εποχή μου οι μαθητές σέβονταν τους μεγαλύτερους. Δε μιλούσαν έτσι. Κρατήθηκα, αλλά μέσα μου έβραζα''. ''Παιδιά είναι, έτσι μιλάνε τώρα, πατέρα! Μη χαλάς τη ζαχαρένια σου... Ο κόσμος προχωράει, αλλάζει. Μην ξεχνάς πως κι εσύ, δεν είσαι πια ο λυκειάρχης, που ήσουνα μια φορά κι έκοβε το σπαθί σου, αλλά ένας συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος, που κανένας δεν τον ακούει!...''. ''Υπέροχα τα γεμιστά σου, Μαρίνα!'' είπε ο Χρήστος για ν' αλλάξει κουβέντα. ''Μαγειρεύεις πάντα ωραία!''. ''Μόνο που έριξες πολύ αλάτι...'', παρατήρησε ο παππούς. Στην τράπεζα είχε ουρά, όπως πάντα. Έπιασε κουβέντα με τους άλλους συνταξιούχους περιμένοντας να 'ρθει η σειρά του. ''Με το ένα και με το άλλο που λέγαμε, πέρασε η ώρα. Εκεί έμαθε και κάτι πολύ δυσάρεστο. Ψίχουλα θα μας δώσουν για αύξηση κι εφέτος!''. ''Γιατί το λες αυτό πατέρα; Περίμενες καμιά μεγάλη αύξηση; Δεν ξέρεις ότι το κράτος δεν έχει λεφτά;''. ''Εγώ ξέρω ότι το κράτος έχει λεφτά!'' απάντησε πει- σματάρικα.''Μόνο για μας τους συνταξιούχους λέει ότι δεν έχει. Για τους εργολάβους έχει... Τέλος πάντων, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ας μην τ' ανακατεύουμε τώρα...''. Αφού εισέπραξε τη σύνταξή του, έβαλε τα λεφτά στη μέσα τσέπη και πήγε να πάρει το μετρό, για να γυρίσει στο σπίτι. Έβγαλε εισιτήριο και προχώρησε προς το ασανσέρ. Κοπελίτσες σαν τα κρύα νερά και νεαροί νταβραντισμένοι, τρέχανε να μπούνε πρώτοι και καλύτεροι στο ασανσέρ! Τα ίδια πάλι, όπως και στο λεωφορείο. Τρέχουν οι νεαροί και μπαίνουν μέσα στο θάλαμο κι οι γέροι μένουν έξω και περιμένουν... Κι ας γράφουν κι εκεί ότι οι ανελκυστήρες προορίζονται για τα άτομα με προβλήματα κινητικότητας. ''Πικράθηκα πολύ...Με καταλαβαίνετε. Ο κόσμος ήταν αλλιώτικος στα χρόνια μου...'', κουνάει το κεφάλι του. ''Πάλι για τα χρόνια σου μιλάς, πατέρα; Πότε θα καταλάβεις ότι όλα άλλαξαν;''. ''Το βλέπω πως όλα έχουν αλλάξει, παιδιά μου. Άλλαξαν όλα κι ο κόσμος έχει γεμίσει ασχήμιες. Στενοχωριέμαι που τις βλέπω τις ασχήμιες. Ο άνθρωπος και μάλιστα ο γέρος δεν έχει αξία! Ε, λοιπόν, σήμερα μου ήρθε μια ιδέα. Να πάψω να βγαίνω έξω. Θα μένω στο σπίτι και θα παίζω με τα παιδιά. Θα δώσω ένα πληρεξούσιο στη Μαρίνα να μου φέρνει τη σύνταξή μου... Τι λες Μαρίνα; Θα μου κάνεις αυτή τη χάρη;''. ''Βέβαια, αλλά αφού μπορείς και περπατάς, γιατί να το κάνεις αυτό, πατέρα; Γιατί να κλειστείς στο σπίτι και να μη βγαίνεις να παίρνεις και τον αέρα σου; Μήπως θέλεις να γράψεις κι εσύ απομνημονεύματα;'' ''Πώς σας πέρασε από το μυαλό; Η ζωή μου δεν είχε κανένα ξεχωριστό ενδιαφέρον. Και το χέρι μου τρέψει. Αδυνατώ να γράφω. Έχω το δικαίωμα να αναπαυτώ. Θα μένω στο δωμάτιό μου ήσυχα – ήσυχα, συντροφιά με τα παιδιά, με τα βιβλία μου και τις αναμνήσεις μου... Έχω και τον κόσμο μου, το παρελθόν μου, που τ' αγαπάω και δεν έχω λόγους να τ' απαρνηθώ. Αφήστε με να ζω στον όμορφο κόσμο μου. Δε θα σας ενοχλώ καθόλου...'', είπε ο παππούς σκουπίζοντας ένα δάκρυ που κύλησε στο μάγουλό του. Συγγραφέας Τάσος Ζόμπολας από το βιβλίο του ''Γραφή Παρανόμων''. 1922 vs 2012. Μερικοί χρήσιμοι συσχετισμοί και παραλληλισμοί Σ ε μας τους Νεοέλληνες, η αναφορά και μόνον της χρονιάς του 1922, προκαλεί αφάνταστο πόνο, δεδομένου ότι στην συλλογική μας μνήμη έχει μείνει ως ''χρονιά αποφράς''. Η σημερινή αναφορά μας όμως στο 1922 δεν έχει καμία σχέση με την οδυνηρή για την Ελλάδα δοκιμασία της Μικρασιατικής εκστρατείας και καταστροφής. Στο κείμενο μας αυτό, η αναφορά στο 1922 έχει εμμέσως σχέση με τα σημερινά ανυπέρβλητα προβλήματα του κράτους μας, της κοινωνίας μας, του λαού μας. Μέσα σε πολύ λίγο διάστημα συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε απέναντί μας (ίσως να είχαμε πάντοτε) όλα σχεδόν τα ανεπτυγμένα κράτη της Ευρώπης που τα μυαλά τους (όταν σκέπτονται) τις καρδιές τους (όταν συναισθάνονται) και τα χέρια τους (όταν υπογράφουν συμβάσεις και συμφωνίες) ελέγχει η Γερμανία. Ειδικώς τον τελευταίο καιρό, η Γερμανία και λοιποί Ευρωπαίοι, προκειμένου οι ιδιώτες δανειστές μας να εισπράξουν τις οφειλές μας προς εκείνους, μας έχουν κυριολεκτικώς στήσει στον τοίχο, απειλώντας μας και εκβιάζοντάς μας με χρεωκοπία, έξοδο από την ζώνη του ευρώ, αλλά και ενεργό ανάμιξη στην οικονομική πολιτική μας και στα δημοσιονομικά μας, με επιτρόπους, γκαουλάιτερς κλπ, λες και όσα χρωστάει η Ελλάδα αποτελούν πολεμικές επανορθώσεις. Το πλέον λυπηρό είναι ότι, την στιγμή κατά την οποία οι ιθύνοντες της γερμανικής πολιτικής, με επικεφαλής την κυρία Μέρκελ, πρότειναν και εμμένουν στην τοποθέτηση επιτρόπου – ανωτάτου ελεγκτού του ελληνικού κρατικού μηχανισμού, πράγμα που θα ισοδυναμούσε με ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά ανεξάρτητης χώρας και θα αποτελούσε βάναυση προσβολή της εννοίας της δημοκρατίας, οι επικεφαλής της Ενωμένης Ευρώπης (προφανώς κατ' όνομα) δεν τόλμησαν να «τραβήξουν τα αυτιά» και να επαναφέρουν στην τάξη τους παρεκτραπέντες Γερμανούς ηγέτες, αλλά εποίησαν σιγήν ιχθύων. Άραγε τι φοβήθηκαν; Την οργή της κυρίας Μέρκελ ή το ανυπέρβλητον και ακαταμάχητον των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων; Αξίζει πάντως να υπενθυμίσουμε ότι, όταν εδώ και αρκετά χρόνια απειλήθηκε εισβολή στην πολιτική σκηνή της Αυστρίας εισβολή καταλοίπων ή αναβλαστήσεων του ναζισμού, όλη η επίσημη Ευρώπη μαινόμενη α- πεσόβισε την εισβολή του μιάσματος σε ένα σύνολο δημοκρατικώς οργανωμένων υποτίθεται κοινωνιών. Όπως και νάχει το πράγμα σήμερα η Ευρώπη και κατ' ουσίαν η Γερμανία, έχουν φέρει τον ελληνικό λαό σε κατάσταση εξουθένωσης και απόγνωσης, υπενθυμίζοντάς μας συνεχώς ότι εάν δεν συμφωνήσουμε σε ότι μας ζητούν ''δεν έχει άλλο δάνειο''. Γιατί άραγε; Εάν κηρύξουμε στάση πληρωμών, τότε οι Ευρωπαίοι και οι Γερμανοί τι θα πάρουν; Μια και στους Έλληνες είναι γνωστό το... τι θα πάρουν οι ξένοι... , προχωρώ σε μια μικρή ιστορική αναδρομή στο όχι και τόσο απώτερο παρελθόν που ενδιαφέρει κατ’ εξοχήν τους Γερμανούς. Στις αρχές του 1922 (πριν από 90 χρόνια) η ηττημένη από τους «Συμμάχους» Γερμανία, δεινοπαθούσε για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις εκ του πολέμου υποχρεώσεις της (πολεμικές επανορθώσεις, αρχικώς καθορισμένες σε 226 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα και αργότερα σε 132 δις. Χρυσά μάρκα, συν 26% επί των γερμανικών εξαγωγών). Οι απαιτήσεις αυτές των Συμμάχων, σταλμένες εν είδει τελεσιγράφου, στην κυβέρνηση του Καρόλου – Ιωσήφ Βίρτ (άνοιξη 1921). Τον Ιανουάριο 1922 η Γερμανία ειδοποίησε τους Αγγλογάλλους ότι, έναντι 740.000.000 μάρκων (δόσεις Ιαν-Φεβρ) είχε μόνο 200.000.000. Οι Αγγλογάλλοι μετά από διάσκεψη στις Κάννες, χορήγησαν στους Γερμανούς χρεωστάσιο για τις δόσεις εκείνες. Ακολούθησε νέα διάσκεψη στην Γένουα, όπου συζητήθηκαν γενικότερα ευρωπαϊκά θέματα. Την εποχή εκείνη διακρίθηκε μια μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία της Νεώτερης Γερμανίας ο περίφημος Βάλτερ Ρατενάου (τεχνοκράτης – οικονομολόγος – πολιτικός) υπουργός τότε των εξωτερικών. Ο Ρατενάου διαρκούσης της διασκέψεως της Γένουας, επέτυχε υπογραφή ξεχωριστής συνθήκης αναγνωρίσεως και εμπορίου με τον εκπρόσωπο των Σοβιέτ Τσιτσέριν, στο Ραπάλλο. Η συμφωνία εκείνη εξασφάλιζε πλήρη οικονομική υποτέλεια της Ρωσίας στην Γερμανία. Δυστυχώς ο Ρατενάου υπήρξε θύμα φανατικών εθνικιστών (δολοφονήθηκε). Την εποχή εκείνη οι Γάλλοι ήταν οι ''κακοί'' για τους Γερμανούς (άτεγκτοι στις απαιτήσεις τους για επανορθώσεις – κατάληψη του Ρουρ) εν αντιθέσει με τους Άγγλους που τηρού- σαν απόσταση και ήταν μετριοπαθείς ως προς τις απαιτήσεις τους και τους Αμερικανούς. Οι Γερμανοί τότε εκμεταλλεύθηκαν αυτό το γεγονός και ο πρωθυπουργός Γουλιέλμος Κούνο ενέπνευσε στον λαό του την παθητική αντίσταση κατά των Γάλλων. Τέλος το 1923 με μεσολάβηση των Αμερικανών, έγινε επαναπροσδιορισμός των εκ του πολέμου υποχρεώσεων της Γερμανίας με πολύ ευνοϊκότερους όρους (χορηγήθηκε και δάνειο) (σχέδιο Ντωζ). Το 1924 (συνδιάσκεψη Λονδίνου) ο Γάλλος πρωθυπουργός Ερριό, μετά από πιέσεις των άλλων συμμάχων και ιδίως του Άγγλου πρωθυπουργού Μακντόναλντ δέχθηκε την απελευθέρωση του Ρουρ και τον περιορισμό των δυνατοτήτων επιβολής αντιποίνων στην Γερμανία. Άραγε ποια είναι τα συμπεράσματα από όλα τα ανωτέρω; 1. Η Γερμανία μολονότι, βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού (η τότε κατάσταση της δεν μοιάζει κάπως με την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας;) κατάφερε τελικά, χάρη στους ικανότατους πολιτικούς της και στην συμπαράσταση του λαού της να βρει το δρόμο της. Εμείς θα μπορούσαμε να παραδειγματισθούμε; Υπάρχει στην σημερινή Ελλάδα, Έλληνας (με έψιλον πραγματικά κεφαλαίο) πολιτικός με την πολιτική ιδιοφυΐα του Ρατενάου την θέληση για αντίσταση του Κούνο, την διορατικότητα του Στρέζεμαν. 2. Γιατί η σημερινή Γερμανία ασκεί εις βάρος μας πολιτική παρόμοια μ' εκείνη που άσκησε τότε εις βάρος της η Γαλλία; Οπωσδήποτε ας μη λησμονεί ότι δεν κατέβαλε όλες τις επανορθώσεις που όφειλε λόγω του Α’ Παγκ. πολέμου, ούτε και τις επανορθώσεις της προς την Ελλάδα για τα δεινά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 3. Αν η κυρία Μέρκελ ενδιαφέρεται να μας φέρει στην κατάσταση που έζησαν τότε οι γονείς και οι παππούδες της, ας της θυμίσουμε (και στο ΔΝΤ, Euro-Group, κλπ) τα λόγια του Κολοκοτρώνη στον Ιμπραήμ (τροποποιημένα).''... όχι τα σπίτια να μας πάρετε, όχι τις περιουσίες μας, ... την γη μας δεν μπορείτε να την σηκώσετε... παίρνοντας δύναμη από αυτήν, από την θάλασσα, από τον ουρανό, και τον αέρα μας όλα θα τα ξαναφτιάξουμε..''. Παναγιώτης Αγησ. Ζιωτόπουλος ΜΑΡΤΙΟΣ 2012 O ΠΑΛΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ Τον χρειάζεσαι Τον χρειάζονται Τόσες πολλές φορές νιώθει ανάγκη ο άνθρωπος ν' ακούσει τον καλό το λόγο. Δίνει θάρρος την ώρα της απογοήτευσης. Μαλακώνει τον πόνο. Λιγοστεύει τη φτώχεια. Στηρίζει την ψυχή, που κλονίζεται. Στον κόπο γίνεται ανάπαυση. Παρηγοριά στη λύπη. Δροσιά στην κάψα της αδιαφορίας. Φτερά στον κοπιαστικό δρόμο. Αισιοδοξία για τη ζωή. Γλυκαίνει τις ανθρώπινες σχέσεις. Δημιουργεί κλίμα εμπιστοσύνης. Είναι πολύτιμος, όταν λέγεται την κατάλληλη ώρα ο λόγος της φιλοφροσύνης, της ευγένειας, της κατανόησης. Δε στοιχίζει, ούτε μας φτωχαίνει, όταν τον προσφέρουμε στους άλλους. «Κανένας δεν ειναι τόσο πλούσιος, που να μην τον έχει ανάγκη και κανένας τόσο φτωχός, που να μην μπορεί να τον δώσει». Εκείνος που τον δέχεται, τον θυμάται πάντα. Κι όμως τσιγκουνευόμαστε να τον προσφέρουμε, είτε από αδιαφορία, είτε από έλλειψη έγνοιας κι αληθινής αγάπης. Θεωρούμε ίσως περιττό να πούμε «ευχαριστώ» στους δικούς μας για εξυπηρετή- Άνοιγμα ψυχής ενός αστέγου σεις που μας κάνουν. Τυπικό να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη στους γονείς μας, για τους χίλιους κόπους και τις θυσίες τους. Όχι απαραίτητο να εκδηλώσουμε μ' ένα λόγο σεβασμού την εμπιστοσύνη στους δασκάλους μας. Ούτε ενθαρρύνουμε τα μικρότερα αδέλφια με τον καλό λόγο σε μια προσπάθεια, σε μια επιτυχία τους. Ίσως δεν τον ακούμε κι εμείς τη στιγμή που τον έχουμε άμεση ανάγκη στον αγώνα μας, σ' ένα ευνοϊκό αποτέλεσμα, σε μια προσπάθεια χωρίς τη νίκη... Και βέβαια, ο καλός ο λόγος δεν είναι κολακεία ή υπερβολή για κάτι όχι σωστό. Ότι λέμε να είναι αληθινό. Να στηρίζει. Να ξεκουράζει. Να ενισχύει. Να χαροποιεί, να αποδίδει το δίκιο. Κι αν καμιά φορά συναντήσουμε κάποιο άνθρωπο, ο οποίος ίσως δεν μας λέει τον καλό λόγο, που δίκαια τον περιμένουμε, ας σταθούμε γενναιόδωροι να πούμε εμείς τον δικό μας, γιατί κανείς δεν έχει τόση ανάγκη από αυτόν το λόγο, όσο εκείνος που δεν τον προσφέρει στους άλλους! Τον χρειάζεται! Τον χρειάζεσαι! Τον χρειαζόμαστε! Πέστε μ ια καλημ έρα. Του Θεού είναι! (Αληθινή ιστορία) Έ να συμπαθητικό απλοϊκό γεροντάκι είχε έλθει πριν χρόνια στην Αθήνα από το χωριό, για να μείνει με το γιο του, όταν η σύντροφος της ζωής του πέθανε και έμεινε μόνος. Συνηθισμένος να ξυπνάει ξημερώματα για να πηγαίνει στα χωράφια και στα ζώα, δεν τον χωρούσε το διαμέρισμα και με κάποιες γνωριμίες του γιου του, κατάφερε να πιάσει δουλειά ως κηπουρός στον περιβάλλοντα χώρο μεγάλου ιδρύματος. Μαθημένος να συμπεριφέρεται με το δικό του καλοκάγαθο και αυθόρμητο τρόπο όπως συνήθιζε στο χωριό, προβληματίστηκε βλέποντας να περνάνε δίπλα του τόσοι άνθρωποι κάθε πρωί χωρίς να του λέει κανένας «καλημέρα» και μετέφερε στον διευθυντή του ιδρύματος την απορία, πως γίνεται οι άνθρωποι εδώ στην Αθήνα, ν' αγνοούν ο ένας τον άλλον και να μην λένε ούτε καλημέρα! Και με την απλοϊκότητα του, δήλωσε αποφασιστικά. «Εγώ κύριε διευθυντά θα τους μάθω να μου την λένε την καλημέρα». Και «αμ έπος αμ έργον», από το άλλο πρωί άρχισε πρώτος αυτός να λέει καλημέρα, δυνατά και καθαρά σε όποιον περνούσε δίπλα του. «Καλημέρα αφέντη. Καλημέρα παλικάρι. Καλημέρα κυρά». Τις πρώτες μέρες η καλημέρα του αιφνιδίαζε τους περαστικούς, που γύρναγαν και τον κοίταγαν με περιέργεια. Ο κηπουρός όμως συνέχισε την ίδια τακτική, ώσπου άρχισαν και οι άλλοι να του λένε «καλημέρα» στο πέρασμά τους, μέχρι που δημιουργήθηκε μια, θα έλεγες «ΝΤΕ ΦΑΚΤΟ» συμφωνία ανάμεσά τους, ότι δεν γίνεται βρε αδελφέ να περνάς δίπλα από ένα συνάνθρωπό σου, πρωί πρωί, χωρίς να τον καλημερίζεις. 7 Η ιστορία αυτή, που είναι 100% αληθινή, φέρνει στην επιφάνεια τη θλιβερή κατάσταση που επικρατεί στις σχέσεις των ανθρώπων στις μεγάλες πόλεις. Άνθρωποι που ζουν στην ίδια πολυκατοικία, που τους χωρίζει ένα τοιχάκι 25 εκατοστών, δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Δεν γνωρίζουν τα ονόματά τους. Δεν ανταλλάσσουν μια τυπική καλημέρα. Σημεία των καιρών η αδιαφορία και η έλλειψη ψυχικής επαφής ανάμεσά μας. Ας βγούμε λοιπόν κάποτε από την απομόνωση. Ας σπάσουμε τον πάγο. Έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Χρειαζόμαστε ζεστασιά και τη βοήθεια ο ένας του άλλου σε ώρα ανάγκης. Πρέπει να σκίσουμε τα πέπλα της σιωπής. Να φωτίσουμε το σκοτάδι της αδιαφορίας. Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να ζει σε κοινωνίες και όχι μόνος. Ακόμη και τα άγρια θηρία στη ζούγκλα ζουν κατά αγέλες. Γιατί όχι εμείς; Ένα χαμόγελο, δεν λύνει σίγουρα όλα τα προβλήματα. Κάνει όμως τη ζωή λιγότερο δύσκολη, πιο ευχάριστη και την καρδιά ζεστή, όταν νοιώσουμε ότι μας τυλίγει η φιλία και η ανθρωπιά. Ας ξαναγίνουμε επί τέλους άνθρωποι. Ο Μπαρμπαμήτσος ας τον βαπτίσουμε έτσι, (τι σημασία έχει αν λεγόταν Πέτρος, Βασίλης ή Αριστείδης), μας έδειξε το δρόμο. Ας αρχίσουμε από σήμερα με την «καλημέρα». Την καλημέρα του Θεού! Καλημέρα φίλοι αναγνώστες. Καλημέρα Μπαρμπαμήτσο. Σ' ευχαριστούμε... Με αγάπη δικός σας Χαρίτων ο γλαφυρός Φτώχεια, πείνα, μιζέρια, χαμένα όνειρα, χαμένοι στόχοι. Μερικά από τα πλήγματα του σήμερα, του αύριο και ίσως... Νέοι με όνειρα που πνίγονται στον Καιάδα λόγω φτώχειας. Νέοι με ελπίδα που χάνεται λεπτό προς λεπτό. Νέοι με όλη τη ζωή μπροστά τους που δεν την περπατούν γιατί οι συνθήκες τους δένουν τα πόδια. Πιστεύουμε όμως ότι στο βάθος του σκότους αυτού ξεπροβάλλει η ελπίδα. Αυτή την ελπίδα είδαμε στα μάτια ενός νέου ανθρώπου, μορφωμένου, αλλά άστεγου, που είχαμε την τύχη να συναντήσουμε σε μια αναζήτηση για βοήθεια σε άστεγους συμπολίτες μας. Ο ίδιος είχε ανάγκη να μιλήσει και τα λόγια του ήταν χείμαρρος. Χωρίς διακοπή άρχισε την εξιστόρηση της ζωής του. ''Νομίζω ότι πέρασαν αιώνες από τότε που ενδιαφέρθηκε κάποιος για μένα. Η οικογένειά μου είχε φύγει από την Ελλάδα και ζούσε στην Αμερική, όπου και γεννήθηκα. Όταν ήμουν επτά μηνών βρέφος οι γονείς μου και η αδελφή μου σκοτώθηκαν σε τροχαίο, ενώ επέστρεφαν στο σπίτι από διασκέδαση. Εγώ τυχερός – άτυχος επέζησα γιατί ήμουν άρρωστος και δεν τους ακολούθησα. Με μεγάλωσαν ο παππούς και η γιαγιά. Ο παππούς ήταν αυτός που μου έμαθε τρόπο ζωής, το πως να φέρομαι, το πως να σταθώ στα πόδια μου, παρά τα όσα μου συμβαίνουν, να στέκομαι με το κεφάλι ψηλά. Θυμάμαι που μου έλεγε ''παιδί μου για ν' αποκτήσεις ένα όνομα στην κοινωνία, πρώτα πρέπει ν' αποκτήσεις το όνομά σου''. Ήμουν 14 ετών όταν πέθανε ο παππούς μου. Από τότε άρχισα να ζω μια κόλαση. Η γιαγιά μου έπασχε ψυχολογικά μετά το θάνατο του γιου της και θεωρούσε εμένα υπεύθυνο για το κακό που τη βρήκε. Με χτυπούσε και γενικά με κακομεταχειριζόταν. Κλείνοντας τα 18 δεν άντεξα άλλο και έφυγα από το σπίτι της γιαγιάς. Άρχισα να δουλεύω σε κρουαζιερόπλοια κουβαλώντας βαλίτσες. Δεν είχα παράπονο και έβγαζα αρκετά χρήματα. Ο σκοπός μου όμως ήταν να ζήσω στην Ελλάδα. Τον πραγματοποίησα. Δούλευα συνέχεια και με τα χρήματα που είχα συγκεντρώσει έφυγα για τις Βρυξέλλες όπου σπούδασα στο Πανεπιστήμιο και πήρα πτυχίο Αρχαιολογίας και Ιστορίας και στη συνέχεια πήγα στο Λονδίνο για μεταπτυχιακό. Γύρισα στην Ελλάδα, στην πατρίδα μου. Ήμουν ικανοποιημένος που μόνος μου κατάφερα να σπουδάσω. Για το σημείο όμως που βρίσκομαι σήμερα, ευθύνομαι. Δεν έκανα οικονομία, δεν φρόντιζα για το αύριο. Το τελευταίο διάστημα δούλευα σε ξενοδοχεία σε νησιά. Με την οικονομική κατάσταση όμως έκλειναν το ένα μετά το άλλο. Προσπάθησα να κάνω κάποιες μεταφράσεις. Τα χρήματα όμως δεν ήταν αρκετά. Έφθασα σε σημείο που δεν μπορούσα να πληρώσω το ενοίκιο και τον Ιανουάριο μου έκαναν έξωση. Νοίκιασα δωμάτιο σ' ένα φθηνό ξενοδοχείο στον Πειραιά. Έκανα κάποια μεροκάματα. Έφθασα όμως στο σημείο να μην φθάνουν τα λεφτά κι έτσι μ' έβγαλαν από το ξενοδοχείο κρατώντας τα ρούχα μου ως ''ενέχυρο'' και βρέθηκα στο δρόμο, όπως, με βλέπετε, με τα ρούχα μόνο που φορώ. Άστεγος λοιπόν! Εγώ!! Φόβος στην αρχή. Ένοιωσα μεγάλο φόβο. Δεν ήξερα τι να κάνω. Πρόβλημα επιβίωσης. Κάλεσα το 197 που δίνει πληροφορίες για άστεγους, για ξενώνες, σισίτια κ.λπ. Για τους ξενώνες υπήρχε λίστα αναμονής. Ύπνος στο παγκάκι λοιπόν το βράδυ. Τρόπος του λέγειν ύπνος με το χιονόνερο να τρυπά τα κόκαλά μου.'' Η αφήγηση γινόταν σ' ένα μικρό δωμάτιο με δύο καναπέδες φορτωμένους με διπλωμένα παπλώματα. Νομίζαμε ότι βρισκόμασταν σε καθιστικό. Όταν ρωτήσαμε που κοιμάται, η απάντηση ήταν ''Εδώ! Δύο κουβέρτες κάτω και δύο παπλώματα να σκεπαζόμαστε. Κοιμόμαστε σ' αυτό το χώρο περίπου 12 άτομα. Στους δύο καναπέδες κοιμούνται οι ηλικιωμένοι. Εσείς δεν μπορείτε να με καταλάβετε. Για κάποιον όμως που δεν έχει που να μείνει και έχει στην κατοχή του κουβέρτα και πάπλωμα, είναι σαν να μένει σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων. Σαν άστεγος όμως, πήρα πολλά μαθήματα που πιστεύω ότι θα μου χρησιμεύσουν περισσότερο από τα πτυχία μου. Έμαθα να δίνω μεγαλύτερη σημασία σ' αυτά που δεν έβλεπα μέχρι χθες. Πριν την οικονομική κρίση, οι περισσότεροι άνθρωποι και κυρίως της ηλικίας μου, που είχαν τη δουλειά τους και δεν τους έλειπε τίποτα «φορούσαν παρωπίδες». Τα μόνα που μας ενδιέφεραν ήταν το καλό ντύσιμο, η διασκέδασή μας, με λίγα λόγια μόνο ο εαυτός μας. Η φιλία μετριέται με το χρήμα. Όταν έπαυσα να έχω λεφτά, χάθηκαν και οι φίλοι. Τώρα το οπτικό μου πεδίο άνοιξε. Πρέπει να δίνουμε περισσότερη σημασία στο συνάνθρωπό μας. Εδώ έρχομαι το βράδυ. Όλη τη μέρα ψάχνω για δουλειά. Είμαι 37 χρονών και πρώτη φορά μένω για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα άνεργος. Δεν θα το βάλω όμως κάτω. Είμαι αισιόδοξος. Προσπαθώ να ζω τη στιγμή αλλά να σκέπτομαι και το μέλλον. Το παρελθόν δεν το έχω ξεχάσει ποτέ και ούτε πρόκειται. Η στιγμή είναι πολύ σημαντική γιατί μετά από δύο λεπτά δεν ξέρεις τι μπορεί να σου προκύψει''. Παρακολουθώντας τη αφήγησή του νιώσαμε στα λόγια του, στο τόνο της φωνής του, στο βλέμμα του να ξεπροβάλλει αχνά η ελπίδα όπως το φως που ακολουθεί μετά από το βαθύ σκοτάδι της νύχτας. Φάνηκε ακόμα ότι το πιο σημαντικό όμως ήταν η ανάγκη να εμπιστευθεί πάλι τον συνάνθρωπό του και να τον εμπιστευθούν, να νιώσει τη χαρά ότι κάποιοι τον πλησίασαν ώστε να δώσουν από τον χρόνο τους και να τον ακούσουν ως άνθρωπο ανεξάρτητα αν του αφαιρέθηκε το κέλυφος προστασίας που λέγεται δουλειά – χρήματα – ιδιοκτησία – τυπικό κοινωνικό περίβλημα ακριβών ρούχων και σταθερών σχέσεων. Ν.Κ. 8 ΜΑΡΤΙΟΣ 2012 O ΠΑΛΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ 8 Μαρτίου: Μαίρη Παπακ ων Γλύπτ σταντίνου ρια ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Τ ο 1990, η Χϊακής καταγωγής εκλεκτή γλύπτρια, ζωγράφος, χαράκτρια και ερευνήτρια κ. Μαίρη Ι. Παπακωνσταντίνου εξελέγη ΓΥΝΑΙΚΑ της ΕΥΡΩΠΗΣ. Τίτλος τιμής, τίτλος που της απενεμήθη για την προσφορά της στον Πολιτισμό. Προσφορά μεγάλη και σημαντική, μέσα από τις καλλιτεχνικές δημιουργίες της, ανάγλυφα έργα, προτομές αγάλματα και μνημεία που κοσμούν Δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους στην Ελλάδα και το Εξωτερικό. Η κ. Μαίρη Παπακωνσταντίνου, από τις πλέον αναγνωρίσιμες σύγχρονες Ελληνίδες γλύπτριες, γεννήθηκε λίγο πριν την Γερμανική κατοχή στην ακριτική Χίο, σπούδασε γλυπτική στο Λονδίνο και στην Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών, έχει συμμετάσχει σε δεκάδες εκθέσεις γλυπτικής σε Ελλάδα και εξωτερικό ενώ οι ατομικές εκθέσεις της είναι πάρα πολλές. Γλύπτρια – συνεχίστρια της τέχνης των αρχαίων προγόνων μας, της Ιερής Τέχνης της Γλυπτικής, γρήγορα με το εξαίρετο ταλέντο της ξεχώρισε, διακρίθηκε, καθιερώθηκε. Έργα της σε Μουσεία, στον Λευκό Οίκο, έργα της από τον Καναδά μέχρι την Αυστραλία, το γνωστότερο δε σε όλους μας έργο της στο εξωτερικό είναι το: «Μήνυμα Ειρήνης» 1985, έργο της στην είσοδο του Κεντρικού Κτιρίου της ΕΟΚ στις Βρυξέλλες. «Τιμή στην Ελληνίδα Γυναίκα», μνημείο της Μ.Π. , στον Κήπο οικοτεχνίας της Λεωφ. Βασιλίσσης Σοφίας, τιμή, μικρός φόρος τιμής στο πρό- σωπο της διακεκριμένης γλύπτριας Μ.Π, αυτό το λιτό αφιέρωμα, στην Ελληνίδα που μέσα από το γλυπτικό έργο της τιμά την Γυναίκα, τιμά την πατρίδα μας. «Η ενότητα των έργων μου με θέμα ΜΗΤΕΡΑ – ΜΗΤΡΟΤΗΣ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ είναι μια σειρά έργων που περιλαμβάνει όλες τις φάσεις από το ξεκίνημα της μικρής ζωούλας, που είναι κουλουριασμένο στα σπλάχνα της, αναπνέει από την αναπνοή της, τρέφεται από την τροφή της, και η καρδούλα του χτυπά στον ίδιο ρυθμό με την δική της καρδιά...''. Μαίρη Παπακωνσταντίνου, από το βιβλίο της: ''Γλυπτικές Διαδρομές/Εκδόσεις Άλφα Πι''. Γυναίκα, μητέρα, θέματα που υμνεί με τις δημιουργίες της η Μ.Π., γυναίκα, η ίδια, χαρισματική και ταλαντούχα όχι μόνο την γλυπτική αλλά και στην χαρακτική και ζωγραφική καθώς και στην συγγραφή όπου και εκεί ασχολείται με τη Γυναίκα. Τίτλοι 2 βιβλίων της: ''Μούσες'' και ''Αρχαίες Ελληνίδες Αθλήτριες''. Πληθωρική η παρουσία της Μ.Π., στον καλλιτεχνικό χώρο, μεγάλη η προσφορά της στην Τέχνη, πολλές οι τιμητικές της διακρίσεις στην Ελλάδα και διεθνώς. Επάξια. Η κ. Μαίρη Ι. Παπακωνσταντίνου είναι με την δουλειά και την προσωπικότητα της ΠΡΟΤΥΠΟ για όλες τις Ελληνίδες. Τασσώ Γαΐλα Σημ.: Αναλυτικά για το έργο της Μαίρης Ι. Παπακωνσταντίνου στο βιβλίο της: ''Γλυπτική Διαδρομή''. ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ Του Ιωάννη Μαρωνίτη Πρόεδρο του Ομίλου UNESCO Νομού Πειραιώς και Νήσων Αντιπρόεδρο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ομίλων Συλλόγων Κέντρων UNESCO (WFUCA). Η 8 Μαρτίου έχει πλέον καθιερωθεί στη συνείδηση της κοινωνίας των πολιτών σε ολόκληρο τον κόσμο ως ''Ημέρα της Γυναίκας''. Πόσο ουσιαστικό όμως είναι το νόημα που δίνουμε στην ξεχωριστή αυτή ημέρα; Είναι άλλη μια γραφική ''επέτειος'' ευκαιρία για τις κυρίες κάθε ηλικίας να ξεδώσουν μακριά από το ανδρικό «κατεστημένο» συμμετέχοντας με τις ομόφυλές τους σε μαζικές ψυχαγωγικές εξόδους, που διοργανώνονται κατά κόρον σε χώρους διασκεδάσεως (το κλισέ ''σήμερα θα το γιορτάσουμε με τις φίλες μου – μόνο “γυναίκες”''), ή αποτελεί αφορμή για προβληματισμό πάνω στη θέση της γυναίκας στο σύγχρονο κόσμο; άραγε έχει αυτή την ίδια βαρύτητα για τις λεγόμενες ''ανεπτυγμένες'' δυτικές κοινωνίες όσο και για τις κοινωνίες του αναπτυσσόμενου κόσμου; Στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες, τα κυριότερα αιτήματα των γυναικών αφορούν τις ανάγκες τους για περισσότερες ευκαιρίες στην επαγγελματική κατάρτιση, για ισότιμη συμμετοχή τους στις επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις και επιπλέον, για μεγαλύτερη πρόσβαση στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Τα υψηλά ποσοστά γυναικείας ανεργίας, η άνιση μισθολογική τους μεταχείριση, το ελλιπές θεσμικό πλαίσιο υποστήριξης της εργαζόμενης μητέρας και η περιορισμένη αναλογία συμμετοχής των γυναικών σε πολιτικά και διοικητικά αξιώματα, αποτελούν θέματα που εκκρεμούν και χρήζουν αντιμετώπισης από πολλές κοινωνίες μεταξύ των οποίων και η ελληνική. Σε λιγότερο προοδευτικές κοινωνίες, βέβαια, οι ανάγκες των γυναικών αφορούν, δυστυχώς ακόμα πιο στοιχειώδη δικαιώματα, αγγίζοντας ακόμα και αυτήν την ίδια την επιβίωση, αλλά και τη μόρφωση, το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και την αντιμετώπιση τους ως ισότιμα και ισάξια μέλη της κοινότητας. Δεν είναι λίγες οι φορές, που δημοσιεύονται περιστατικά βίας κατά των γυναικών ανεξαρτήτως εθνικών, ταξικών, θρησκευτικών ή πολιτιστικών διακρίσεων. Μπορεί να εκδηλωθεί σε καιρό ειρήνης ή σε καιρό πολέμου, στο δρόμο, στο σπίτι, ή στο χώρο και τον Ο.Η.Ε., στο να επιλέξει ως κεντρικό θέμα της εργασίας, μπορεί να προέρχεται από αγνώστους ή φετινής επετείου το αίτημα ''Βάζοντας τέλος στην από οικεία πρόσωπα. Με όποιον τρόπο και οπουδήατιμωρησία της βίας εναντίον των γυναικών''. Η ιποτε αυτή εκδηλώνεται δεν πρέπει να μένει στο δέα, πάνω στην οποία όλοι, ιθύνοντες και μη, κασκοτάδι, αλλά να καταγγέλλεται και να τιμωρείται λούμαστε να προβληματιστούμε, είναι ότι καμιά ανάλογα. κοινωνία που θέλει να επικαλείται τις αρχές του Ωστόσο, σε κάθε έκφανση της κοινωνικής δρα«πολιτισμού», της «προόδου» και της «ειρήνης», δεν στηριότητας, από τον πιο μικρό οικογενειακό πυρήμπορεί να το κάνει, αν πρώτα δεν αποκηρύξει ένα, μέχρι την πιο πολύπλοκη πολιτική δομή, συμμπρακτα όλες τις μορφές βίας κατά των γυναικών βαίνει το εξής παράδοξο: ενώ η γυναίκα είναι εκείκαι την θυματοποίησή τους. νη που παραδοσιακά λειτουργεί ειρηνευτικά και Ιωαν. Μαρωνίτης «πυροσβεστικά» σε κάθε μορφή κρίσης (από τις μιΠρόεδρος Ομίλου UNESCO κρές καθημερινές προστριβές στο σπίτι ή στο δρόΝ. Πειραιώς και Νήσων μο, μέχρι τη συντονισμένη δράση και τα διαβήματα των γυναικείων οργανώσεων και των γυναικών ηγετών σε περιπτώσεις ενόπλων συρράξεων), ωστόσο, όχι μόνο η συμβολή των γυναικών σχεδόν πάντα παραγκωνίζεται στο περιθώριο της «επίσημης» Ιστορίας, αλλά είναι και οι ίδιες οι γυναίκες που γίνονται συχνότερα τα τραγικά θύματα κάθε μορφής βίας, όπου και όπως και αν αυτή εκδηλώνεται. Είναι αυτή η αναγνώριση της περιθωριοποίησης του ρόλου της γυναίκας ως ακτιβίστριας, αλλά και η αναγνώριση της βίας κατά των γυναικών ως παραβίαση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, που ώθησε την UNESCO στο να αφιεΑπό το ψυχαγωγικό απογευματινό που πραγματοποίησε το ΔΣ της ρώσει τη φετινή ΠαγκόΚ.Μ.Μ., στις 8 Μαρτίου, ημέρα αφιερωμένη στη γυναίκα, προς τιμή των σμια Ημέρα Γυναίκας στον γιαγιάδων του Γηροκομείου μας. ρόλο της ως ειρηνοποιού Η Κ.Μ.Μ., τιμά τις προστατευόμενες γυναίκες της